In deSingel! Toegeven, niet de eerste keer dat ik deze Antwerpse kunstsite bezoek en voorzeker minder exotisch dan het Lijsternest. De architectuur van de site is niet helemaal mijn ding, maar het is opvallend hoe het enthousiasme van de heer die mij rondleidde me over de streep trok en ik opeens met geheel andere ogen keek naar wat voorheen voor mij een lelijke betonconstructie was.
Na een minder goede nacht (de diefstal speelde nog door mijn hoofd), ging het schelle geluid van de wekker me door merg en been. Met bijzonder kleine oogjes en frisse tegenzin sleurde ik mezelf uit bed. Vandaag stond immers een fotoshoot met het tweede oudste nichtje van mijn vriend op het programma. Belofte maakt schuld en per slot van rekening was haar vader mij in het holst van de nacht komen redden in het politiekantoor van Mechelen.
Ik kocht me een appeltaartje in de Panos van Berchem om mijn humeur op te krikken en sufte een beetje in de trein richting Hasselt. Het voordeel van treinen op zondag, is dat je de trein deelt met dagjestoeristen die allemaal goed gezind zijn. En de vertragingen vallen meestal ook goed mee.
Tegen dat ik in Hasselt aankwam, voelde ik me al wat beter. En de enthousiaste verwelkoming op de park and ride van het station van Hasselt door de drie nichtjes en de zus van mijn vriend maakte veel goed. We vertrokken meteen naar de Japanse tuin, want ik verwachtte dat het er wel eens goed druk zou kunnen zijn.
We waren stipt om tien uur ter plekke en duidelijk niet de enigen die van plan waren van de tweede golf kersenbloesems te genieten. Origineel kon je onze fotolocatie alvast niet noemen, het krioelde er van de fotografen: de helft druk bezig met elk detail van de tuin zelf in beeld te brengen terwijl de andere helft feestelijk uitgedoste communicanten op sleeptouw nam. Ach, originaliteit is overroepen.
Het was een pak minder zonnig en warm dan zaterdag en de bewolking werkte als een grote softbox. Alleen slaagde ik er niet goed in mijn fotomodel op een ontspannen manier in beeld te brengen. Telkens ze moest poseren nam ze een krampachtige houding aan en verscheen er een harde trek rond haar mond. Ze had ook veel te weinig geduld. Ik wil typisch een aantal foto’s van dezelfde pose nemen om daar dan de beste uit te kiezen. Maar na één foto wilde ze al het resultaat zien. Stil blijven staan, is duidelijk niet haar sterkste punt. 😉
Enfin ja, ik moet de foto’s nog bewerken, dus hopelijk zitten er toch een paar geslaagde exemplaren tussen.
Tegen het middaguur werd het steeds drukker in de tuin, dus al goed dat ik ‘s ochtends had doorgebeten, zodat ik toch minstens een paar foto’s heb zonder al te veel mensen op de achtergrond. Er sijpelden ook steeds meer kleurrijk uitgedoste figuren de tuin binnen. Duidelijk één of andere cosplay bijeenkomst. De drie nichtjes waren bijzonder gefascineerd door deze sprookjesachtige jongens en meisjes en fier als een gieter toen ze samen met hen op de foto mochten.
We rondden ons bezoek aan de tuin af net op het moment dat de zon erdoor kwam. Helaas was de goesting bij het nichtje ondertussen ver te zoeken, dus gooiden we de handdoek in de ring en zocht ik een restaurant op tripadvisor om snel iets te eten, want de drie dames waren aan het sterven van de honger.
Ik belde naar Pizza, Pasta e Basta om een tafel voor vijf te reserveren. Ik loop liever niet het risico de toorn van drie hongerige meisjes over mij af te roepen als blijkt dat het restaurant in kwestie geen plek meer heeft. Achteraf bezien bleek dat reserveren niet echt nodig was. We waren met zijn vijven de enige klanten in de zaak! De pizza’s vielen alvast in de smaak bij de meisjes. Mijn risotto was eerder middelmatig, maar ik was al blij dat we een plek gevonden hadden om te eten en net binnen zaten toen er een korte, maar hevige regenbui over trok. We hoorden het zelfs even donderen in de verte.
Ons middagmaal had niet beter getimed kunnen zijn, want toen we opnieuw buiten stonden was de hemel volledig open getrokken. We besloten te voet het centrum van Hasselt in te trekken om nog wat foto’s in het Begijnhof te maken. Die locatie bleek minder inspirerend dan de Japanse Tuin en we gaven het al snel op. Het was ondertussen ook ontzettend heet geworden. Tijd voor een ijsje!
Dat was minder voor de hand liggend dan het klinkt, want Hasselt ligt er op een zondag behoorlijk uitgestorven bij. Uiteraard waren de winkels gesloten, maar op de mooie, grote terrassen zat amper volk te genieten van het zonnetje en we passeerden de ene na de andere gesloten ijsjeszaak.
Gelukkig was IJs van de Smaak wel open en trakteerden we onszelf op een lekker ijsje, alvorens afscheid te nemen. De vier dames brachten me met hun wagen naar het station en ik spoorde zonder problemen terug naar Berchem.
Toch nog een geslaagde dag ondanks het mindere begin.
Hoe het komt, weet ik niet, maar ik ben blijkbaar een bijzonder aantrekkelijk doelwit voor dieven. Na een superfijne dag spoorde ik samen met een collega rond half negen in een Desiro rijtuig richting Antwerpen Berchem. Helaas strandde deze gezellig treinrit abrupt in het station van Mechelen.
Omdat ik een dag was blijven logeren in Brussel had ik mijn rolkoffertje bij met wat toiletspullen en een proberen outfit. Desiro treinen beschikken niet bepaald over veel beenruimte, en ik zat naast mijn collega aan het gangpad, dus legde ik het koffertje in het bagagerek vlak boven ons.
We waren gezellig aan het kletsen toen vlak voor het station van Mechelen een vrij jonge kerel opeens wat kleingeld over mij uitstrooide. Hij begon heel fanatiek te roepen: “My money, my money” terwijl hij zich over mij heen boog om het geld op te rapen. Ik voelde meteen dat er iets niet in de haak was, want wie maakt zo’n spel om een paar munten? En je gaat toch niet half over iemand heen hangen om dat geld te bemachtigen. Omdat ik mij bepoteld voelde, gaf ik hem een stevige duw en zei dat hij van mij af moest blijven. Hij gaf echter niet af en deed een tweede poging waarop ik hem opnieuw een flinke duw gaf.
Vlak na deze kleine schermutseling hield de trein halt in Mechelen en stapte de handtastelijke jongeman af. En op het moment dat ik de kerel zie afstappen, valt mijn eurocent. Ik richt mijn blik naar boven en wat ik vreesde, bleek effectief zo te zijn: geen spoor meer van mijn rolkoffertje. Terwijl de ene kerel mij en mijn collega had afgeleid, was een handlanger er met mijn koffer vanonder gemuisd. Ik kon alleen nog maar machteloos constateren dat ik (alweer) bestolen was.
Zaten in de koffer in kwestie:
Mijn collega en ik stapten daarop uit in het station van Mechelen om ter plekke te informeren aan het loket wat het juiste nummer van de trein was en om aangifte te doen. Mijn collega bood heel vriendelijk aan om mee te gaan naar het politiekantoor, maar ik bedankte haar. Uit ervaring weet ik dat zo’n aangifte wel even kan duren en uiteindelijk kan ik zelf nog altijd het beste beschrijven welke bezittingen gestolen werden. Het heeft geen zin dat mijn collega daar haar broek zit te verslijten.
Een geluk bij een ongeluk: in mijn iphone hoesje is plaats voor vier kaarten: mijn identiteitskaart, mijn kredietkaart, mijn identiteitskaart, mijn NMBS-abonnement en mijn Velo-kaart. Ik was dus niet helemaal hulpeloos en verloren.
Omdat het politiekantoor een flink eind van het station verwijderd was en ik het niet zag zitten omdat stuk helemaal te voet te gaan in mijn dunnen zomerkleedje, nu zonder golfje, nam ik een taxi. De taxichauffeur accepteerde uiteraard geen kredietkaart, dus kon ik ook nog eerst cash geld gaan afhalen. Jongens toch.
Eens bij het politiekantoor aangekomen, duurde het even voordat ik mijn verhaal kon vertellen. Ik was net op het moment van een shiftwissel in het kantoor aangekomen. Aangezien ik ook geen externe batterij meer had, kon ik mijn iphone die nog maar een tiental procent batterij had ook niet opladen. Uiteraard was in dat ganse politiekantoor nergens een oplaadkabel voor een iphone te bekennen. Damn you, Apple!
Ik moest dus extreem zuinig zijn met mijn batterij. Gelukkig verbruikt Whatsapp niet zoveel en kon ik mijn vriend inschakelen om mijn huisbazen te bellen, want zonder sleutel moest ik zeker weten dat ik zaterdagavond niet in het holst van de nacht voor gesloten deur zou staan. Gelukkig kreeg ik vrij snel bericht dat ze thuis waren en mij konden binnen laten.
Het afnemen van mijn verhoor duurde tergend langzaam en om de één of anderen reden moest ik nadat ik mijn verhaal gedaan had alles nog eens herhalen. Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat ik nog nooit zo lang in een politiekantoor gezeten heb om aangifte te doen van een diefstal. Na ongeveer twee uur op het politiekantoor doorgebracht te hebben, begon ik lichtelijk wanhopig te worden. Ik moest immers nog van Mechelen in Borgerhout geraken en het was ondertussen al na 23u.
Gelukkig bood de schoonbroer van mijn vriend, zelf politieagent en net met een collega op patrouille in Boom, aan om mij te komen halen in het politiekantoor van Mechelen. Anders had ik nog een taxi moeten betalen om mij naar Borgerhout terug te brengen. Rond 23.30u arriveerde de schoonbroer van mijn vriend in zijn politiecombi en nam meteen het heft in handen. Als lid van de spoorwegpolitie heeft hij makkelijker toegang tot camerabeelden van de NMBS en hopelijk kan hij zo de dader op het spoor komen. Al ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat ik het merendeel van mijn dierbare spullen wellicht nooit meer terug zal zien.
Rond 24u was ik in Borgerhout, na een ritje met een politiecombi (wat, toegegeven, best wel cool was). Met mijn iphone die welgeteld nog 3% batterij had, belde ik mijn huisbaas uit bed om mij binnen te laten en daarmee zat deze Janus-zaterdag erop.
Voor de volledigheid een overzicht van al de vorige keren dat ik bestolen werd:
Bestolen worden sucks.
Toegegeven, de opkomst voor ons evenement zaterdag was niet bepaald overweldigend te noemen. Het aantal inschrijvingen op zich viel al wat tegen en dan stak het stralende lenteweer nog bijkomend stokken in de wielen. Wie wil nu een dag binnen brainstormen als het buiten zomert? Ik kon de afwezigen dus geen ongelijk geven.
Gelukkig waren de aanwezigen dubbel en dik gemotiveerd. Tot mijn verbazing haakte er na de middagpauze zelfs bijna geen enkele deelnemer af. Chapeau voor iedereen die op zaterdag om 9.30u present tekende! Ik weet niet of ik in hun plaats de lokroep van een terrasje had kunnen weerstaan.
Alhoewel ik gans de methodiek behoorlijk complex vond en naar mijn aanvoelen de resultaten van de dag wat tegen vielen (écht originele voorstellen heb ik niet gehoord), moet ik zeggen dat ik me enorm goed geamuseerd heb in mijn rol als facilitator. Ik moest er alleen voor waken de deelnemers niet te zeer in een bepaalde richting te duwen. Neutraliteit boven alles.
Wat me alleszins het meest zal bijblijven is de deelname van een groepje maatschappelijk kwetsbare jongeren met een laag IQ. Fantastisch om te zien hoe ook hun mening een plek kreeg en iedereen zijn best deed om complexe begrippen op een verstaanbare manier uit te leggen, zodat echt iedereen aan tafel het begreep.
Mijn absolute favoriet was Daniel, een schat van een jongen van gemengd Spaans-Belgische komaf. Telkens wanneer we iemand nodig hadden om de resultaten van ons groepswerk te presenteren, ging de hand van Daniel de lucht in. En ondanks een paar keer op voorhand geoefend te hebben, haperde de verslaggeving telkens weer van zodra het moment suprême daar was. Maar niemand die lachte om zijn gehakkel, in tegendeel hij kreeg de ruimte om zijn ding te doen. En trots dat hij was!
Daniel jongen, als je ooit je grote droom waarmaakt om als verleider aan Temptation Island mee te doen, richt ik hoogstpersoonlijk een fanclub op. De kussen die ik op het einde van de dag als afscheid van hem kreeg, deden me oprecht deugd.
Na al dat harde werk sloten we de dag af in het zonnetje op het terras van Café Caberdouche. Het was zo gezellig dat we met vier van de vrijwilligers bleven plakken en een ronduit geweldig tapasbord bestelden. De whisky sour mocht er trouwens ook zijn!
Spijtig dat deze fijne dag een bijzonder onaangenaam staartje zou krijgen…
Omdat ik de nacht van vrijdag op zaterdag in Brussel bleef logeren, keek ik uit naar een avondje terrasjes doen in onze hoofdstad. Mijn erg last minute oproep op Facebook om drinkbuddies te vinden, leverde helaas geen resultaten op en dat was misschien maar goed ook, want uiteindelijk verliet ik ons kantoor pas om 20.15u. In mijn nieuwe job blijf ik worstelen met een te hoge vergaderlast, waardoor ik noodgedwongen het reguliere werk buiten de normale werkuren moet doen. Niet goed, ik besef het, maar ik zie dit op korte termijn niet snel verbeteren, zeker niet nu één van mijn nieuwe medewerkers (gestart op 1 januari) ons team alweer verlaat.
De avond was bijgevolg iets korter dan oorspronkelijk gepland, maar ik genoot ervan bij valavond door de Brusselse straten te slenteren. Het leek wel of gans Brussel naar buiten was gekomen om te genieten van het prachtige zomerse weer. De straten en pleinen zagen zwart van het volk. Uiteindelijk belandde ik bij Umamido op het gezellige Sint-Katelijneplein. Ondanks mijn late aankomstuur duurde het even voor ik mijn noedelsoepje had, waardoor ik de resterende minuten van de avond steeds verder zag inkrimpen. Laat kon ik het niet maken, want ik moest zaterdagochtend immers vroeg uit de veren. Dit had ik geheel en al aan mezelf te danken, moest ik maar niet zo gek zijn mij als vrijwilliger voor een evenement van onze organisatie op te geven.
![IMG_7579[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/04/IMG_75791-e1524425303839.jpg)
Omdat ik het verdiend had na een best wel heftige werkweek, trakteerde ik mezelf op een ijsje van Gaston: een bolletje passievruchten en een bolletje chocolade. Altijd al een grote fan geweest van de combinatie fruit en chocolade. Ik zette me aan een tafeltje op het terras en genoot van de zomerse vibraties die uit de straatstenen leken op te stijgen.
Volgende keer hoop ik op een normaal uur te stoppen met werken om écht met volle teugen van de Brusselse terrasjes te genieten.
In het Kasteel van Gaasbeek! Toegegeven, niet makkelijk te bereiken vanuit Borgerhout. Helaas faalde mijn plan om de blue-bike te nemen vanuit Brussel-Zuid. Volgens het blue-bikestation waren er immers geen blue-bikes meer beschikbaar. Wat bijzonder vreemd was, want er stonden een stuk of zes blue-bikes vlak naast het station te blinken. Enfin ja, gelukkig had ik een ruime marge ingecalculeerd en bracht de bus mij stipt op tijd op mijn afspraak.
Uiteindelijk bleef ik een uur langer dan gepland in Gaasbeek. Je krijgt immers niet elke dag de kans om door de directeur zelf rondgeleid te worden. De Vanity Fair tentoonstelling is trouwens een dikke aanrader. Ik was voorheen niet bekend met het werk van Thomas Lerooy, maar na deze rondleiding mag je mij gerust fan noemen. Niet te geloven hoe levensecht sommige van zijn sculpturen waren (die kapotte voetbal met dood vogeltje!).
Allen daarheen!
Hoera! Opgestaan met het zonnetje. Kluts daar nog een zachtgekookt eitje bij en je hebt een goed begin van de dag. Het is nog steeds ijskoud, maar we wapenen ons met een dikke fleece onder onze winterjas, sjaal en handschoenen en vertrekken na het ontbijt richting Cap Gris-Nez.
Onderweg stoppen we bij het charmante kerkje van Tardinghen dat een prachtig uitzicht biedt over de omgeving én er zelf ook bijzonder fotogeniek bij licht in het lentezonnetje.
We rijden verder en parkeren de wagen van de ouders van mijn vriend op de parking bij Cap Gris-Nez. We wandelen langs de vuurtoren die als een baken over de omgeving waakt en genieten volop van de pracht der natuur. De Engelse krijtrotsen aan de overkant van het kanaal zijn met het blote oog perfect waarneembaar. Het landschap doet ons terugdenken aan de groene Schotse heuvels waar we ongeveer een jaar geleden waren. We weerstaan de verleiding om te dicht bij de rand van de kliffen te komen, gewaarschuwd door verschillende bordjes met “opgepast, instortingsgevaar”.
We timen onze wandeling zo dat we perfect om 12.30u aankomen in La Sirène. Stipt op tijd voor onze reservatie. Helaas blijkt de heer die aan de telefoon mijn reservatie heeft aangenomen, mijn naam volledig verkeerd neergeschreven te hebben en kost het ons de nodige moeite om toch een tafeltje vast te krijgen. De ober vindt beslist dat we er te modderig en verwaaid uitzien om cliënteel van zo’n chic restaurant te zijn. De naam in het reservatieboek lijkt idd in niets op de mijne, maar ik kan aantonen op mijn gsm dat ik wel degelijk het nummer van La Sirène gebeld heb donderdagvoormiddag. Uiteindelijk wordt zelfs de heer die mijn reservatie aangenomen heeft erbij gehaald en dan pas krijgen we eindelijk een tafel toegewezen. Moet een populaire plek zijn.
Met onze modderige wandelschoenen krijgen we uiteraard geen tafeltje aan het raam toegewezen, maar ook vanop de tweede rij kunnen we nog genieten van het prachtige uitzicht op de zee. Het eten bij La Sirène is behoorlijk klassiek, maar erg lekker en kwaliteitsvol. En jawel, uiteraard kan ik de verleiding om zeevruchten als voorgerecht te bestellen niet weerstaan.
Na het eten wandelen we doorheen de duinen in de richting van Cap Blanc-Nez. De zon heeft het ondertussen opgegeven, maar wij houden, de kou trotserend, dapper vol. Totdat we beseffen dat ik onze rugzak bij de kapstok in La Sirène heb laten staan. We bellen om te informeren of het restaurant nog open is (nog een half uurtje, oef!) en keren op onze stappen terug om onze rugzak op te halen.
We hebben geen zin om dezelfde wandeling opnieuw te maken en keren terug naar de wagen voor een ritje naar Cap Blanc-Nez. De namiddag is ondertussen flink gevorderd en de wind is zo mogelijk nog ijziger geworden. We wandelen naar het hoogste punt van de kliffen, nemen snel wat foto’s en maken dan rechtsomkeert. De elementen hebben ons overwonnen.
Terug in het hotel rond etenstijd. We willen ons niet te ver verplaatsen, wegens al flink verkleumd, dus eten we dus een snelle pasta in La Terrasse, op een paar meters van ons hotel. Het eten was niet echt om over naar huis te schrijven (wat deed die pesto op mijn Sint-Jacobsvruchten?), maar goed, onze magen waren gevuld en het kan niet altijd haute cuisine zijn.
Het avondmaal was weinig memorabel, maar de heerlijk warme douche deed ongelooflijk veel deugd.
Beetje een go with the flow zaterdag achter de rug. Geen afspraken, dus ik kon op mijn gemak de was doen en om boodschappen gaan. Net toen ik mijn laatste sok in de wasmachine geladen had, kwam mijn huisbazin thuis van een wandeling met haar dochter. Door de lange werkdagen die ik tegenwoordig klop, zien we elkaar niet zo veel en meestal ben ik in het weekend op stap. Dus ze maakte van de gelegenheid gebruik om me uit te nodigen voor een babbel in de tuin. Het deed deugd om in het zonnetje wat te kunnen kletsen en tegelijkertijd kleine P (anderhalf jaar oud) wat beter te leren kennen. Ze haalde meteen haar beste dance moves boven. Wat een superleuke peuter!
Omdat het zo’n mooie dag was, besloot ik eindelijk eens werk te maken van één van mijn todo’s sinds ik in Antwerpen ben komen wonen: noedels gaan eten in de Chinese wijk. Ik wandelde langs de Turnhoutsebaan richting centrum naar Ting Kee Mie. Ik had geluk: er kwam net een tafeltje vrij. Ik bestelde een noedelsoepje met eend en inktvis en moest even mijn lach inhouden toen de ober mij de verschillende noedelsoorten voorstelde: dunne gele noedels, dikke gele noedels, dunne witte noedels en dikke witte noedels. Ik ging voor de udon noedels, omdat je die nu eenmaal niet op zoveel plekken kan krijgen. Heerlijk én spotgoedkoop (10,50 euro, daar kan een mens niet voor sukkelen).
Omdat het zo’n prachtig weer was, besloot ik nog even wat te gaan wandelen op de Meir en te gaan kijken naar de vorderingen van de indrukwekkende infrastructuurwerken in het hart van Antwerpen. Onderweg kocht ik me een ijsje van Australian Ice Cream. Nu probeer ik meestal kleine zelfstandigen te ondersteunen, maar er was niet direct een artisanele ijszaak in de buurt en ik moet toegeven dat het ijs van Australian Ice Cream me altijd wel smaakt. Vooral hun malaga-ijs vind ik erg lekker.
Na mijn wandeling fietste ik op mijn velo terug naar de Delhaize vlakbij mijn woonst. Na de nodige voorraden ingeslagen te hebben, sprong ik nog snel binnen bij de Dreamland om cadeautjes te kopen voor het verjaardagsfeestje van mijn achternichtje op zondag. Eén jaar oud al, de tijd vliegt!
Lekker lang uitgeslapen na de superspannende spelletjesavond 😉 in mijn ouderlijk huis en daarna gezellig samen gebruncht met een gekookt eitje én zelfs een tomaat gevuld met gekookte zalm. Fancy!
Het was een schitterend zonnige zondag, zo eentje van het soort dat we in 2018 nog niet te veel zijn tegen gekomen. Ideaal weertje om een wandeling te maken. Dus stelden mijn broertje en zijn vriendin voor om naar de Platwijers te trekken. Mijn broertje en zijn vriendin wandelen veel, dus zij kennen de mooie plekjes in Limburg op hun duimpje. Al moet ik zeggen dat de Limburgse natuur toch niet kan tippen aan de Opaalkust.
We deden een wandelen van zo’n tien kilometer en genoten van de eerste tekenen van de lente. We zagen vooral veel watervogels (aan reigers geen gebrek), maar het was vooral de ontmoeting met een boomkikker (nog nooit in het echt gezien) en de life demonstratie van hoe twee schaaphonden een kudde schapen bijeen dreven die me het meest zullen bijblijven. Dat en de zalige zon op mijn gezicht. Wat een heerlijkheid om eindelijk zonder nylonkousen buiten te kunnen komen!
Na onze wandeling gingen we op zoek naar een welverdiend ijsje. Na redelijk wat omzwervingen (we waren duidelijk niet de enige mensen die zin hadden in een zondags ijsje, de wachtrijen waren enorm) kwamen we terecht in Herk-de-Stad en smulden we van heerlijk huisgemaakt ijs. We deden nog snel een terrasje alvorens naar mijn ouderlijk huis terug te keren en samen boterhammetjes te eten, zodat ik met een volle maag de lange treinrit naar Berchem kon aanvangen.
Geslaagde dag!
Het voorbije weekend trok ik richting het thuisfront voor een logeerpartijtje in het ouderlijk huis en een grondige inspectie van de ondertussen voltooide ruwbouw van mijn broer en zijn vriendin. Aangezien ik ondertussen gewoon ben aan het leven op een kleine oppervlakte (hey, in vergelijking met ons appartementje in Genève is mijn huidige studio een villa), was ik danig onder de indruk van het aantal vierkante meters van hun toekomstige woning. Ik kijk al uit naar mijn eerste logeerpartijtje in hun logeerkamer! Maar zover is het voorlopig nog niet. Eerst zorgen dat er een dak op ligt. 😉
Speciaal voor mijn komst was de vriendin van mijn broertje Thais gaan afhalen bij de beste Thai van België. En het moet gezegd, het is lang geleden dat een afhaalmaaltijd mij zo gesmaakt heeft. Proficiat aan chefkok Koon, dik verdiend, die titel.
Na het eten speelden we een spelletje Exploding Kittens. Een eenvoudig maar verslavend kaartspel dat draait rond, jawel, ontploffende katten. Mijn beginnersgeluk zorgde ervoor dat ik twee van de drie spelletjes won. Of was het toch mijn strategisch doorzicht? 😉
Daarna gingen we de nostalgische toer op en haalden we twee spellen uit de oude doos boven: Hotel en De Betoverde Doolhof (dat ik cadeau gaf aan mijn petekindje). Als kind was Hotel één van mijn favoriete spellen en ik heb het dan ook uren gespeeld met mijn broertje. De jongen in kwestie heeft echter een klein trauma aan dit spel overgehouden, omdat hij altijd verloor. Wellicht dacht hij dat nu de tijd rijp was om zoete weerwraak te nemen. Dat was helaas buiten de spelgoden gerekend die deze avond duidelijk aan mijn kant stonden (om van mijn superieur intellect maar te zwijgen ;-)). Ik heb hem en mijn schoonzusje dan ook netjes ingemaakt. Tradities zijn er om in ere te houden! 😉
We sloten de avond af met een spelletje Betoverde Doolhof en kropen een dik uur na middernacht in bed.
Volgende keer spelen we Risk!!