Mont Salève en terugkeer naar België – 5 augustus 2018

Mijn vader, mijn vriend en ik starten de dag opnieuw met een gezamenlijk ontbijt in hotel Ibis Styles Genève Gare. Ik geniet de tweede dag op rij van pannenkoekjes met vruchtenconfituur. Ik weet niet hoe dat zit met jullie, maar pannenkoeken maken mijn dag altijd goed.

We nemen met z’n drieën de bus naar de Téléphérique du Salève. Volgens mij is mijn vader stiekem opgelucht dat hij niet te voet naar boven moet klimmen. 😉 Het ritje met de téléphérique is voorbij in een zucht. We hebben geluk dat we aan het raam vooraan kunnen staan en dus een uitstekend uitzicht hebben op de omgeving, terwijl we aan aan paar kabels omhoog getrokken worden.

IMG_8846

Boven aangekomen nemen we de tijd voor een uitgebreide fotosessie met Genève en het meer op de achtergrond. Het gebeurt immers niet elke dag dat mijn vader overvliegt naar Genève. Voor hem toch een serieuze stap uit zijn comfortzone.

IMG_8853

IMG_8854

Voor ‘s middags heeft mijn vriend een tafeltje gereserveerd bij restaurant l’Observatoire, één van de drie restaurants op de Mont Salève. Normaal gezien een kwartiertje klimmen vanaf de téléphérique. Het is echter nog steeds bijzonder warm (zo’n 28 graden) en mijn vader heeft niet bepaald de gewoonte bergen te beklimmen. We doen het dus behoorlijke rustig aan en lassen voldoende pauzes in. Het lijkt me niet prettig dat mijn vader onwel zou worden, maar gelukkig gaat alles goed en raken we zonder problemen boven. Eén van onze rustpauzes brengen we door vlakbij een helling waar de parapentes vertrekken. We zien er op korte tijd drie vertrekken en het kriebelt bij mij om dit ook eens te proberen. Lijkt me geweldig om door het luchtruim te zweven.

IMG_8857

IMG_8858

IMG_8862

IMG_8864

Aangezien het restaurantaanbod boven op de berg erg beperkt is, hoeft het niet te verbazen dat de kwaliteit van het eten niet te vergelijken valt met Les Jardins du Léman in Yvoire. Mijn vader is niet echt enthousiast over zijn kip. Vooral de groenten moeten het ontgelden, wegens niet gaar genoeg naar zijn normen. Nu houd ik persoonlijk wel van beetgare groenten die nog knapperig zijn in de mond, maar op dat vlak is mijn vader een liefhebber van de klassieke Vlaamse keuken. Gelukkig is er nog een ijsje als dessert! En het uitzicht vanaf het terras mag er ook zijn. De toiletten daarentegen zijn redelijk schabouwelijk voor zo’n grote zaak. Gelukkig hangt er een aankondiging dat het sanitair binnenkort zal uitgebreid en gemoderniseerd worden. Geen overbodige luxe!

IMG_8874

IMG_8875

IMG_8876

De afdaling gaat een pak vlotter dan de klim en we staan in een wip terug bij de téléphérique. Een paar minuten later staan we weer beneden, waar het een pak warmer is dan op de berg. We wandelen rustig naar de bushalte en zijn mooi op tijd voor de bus van 15.38u. Na afgestapt te zijn in Cornavin, ondernemen we een tweede poging om de Jet d’Eau van dichterbij te bewonderen. Helaas, we zitten net twee seconden op de Mouette en het ding wordt weer afgezet. Het zit mijn vader niet mee.

Wanneer ik mijn iphone wil opladen aan de externe batterij merk ik dat ik het verkeerde oplaadkabeltje heb meegenomen. Zeer vervelend, want ik heb de boarding pass van mijn vader en mezelf enkel in elektronische versie op mijn iphone. Gelukkig is mijn vriend zo lief om het kabeltje te gaan halen op zijn studio in Charmilles, terwijl mijn vader en ik iets gaan drinken in de Jardin Anglais. We krijgen er gratis entertainment bij, want in de kiosk vlakbij zijn er demonstraties van Boliviaanse dansen bezig. De kleurrijke kostuums en de vrolijke muziek passen perfect bij het schitterende zomerweer.

IMG_8882

Mijn vriend is sneller terug dan verwacht en we besluiten als afsluiter nog iets hypertoeristisch te doen waarbij er niet te veel gewandeld moet worden: we nemen het treintje op zonneënergie dat ons langs allerlei bezienswaardigheden brengt. Helaas zijn er op de route langs de oevers van het meer veel werken aan de gang, waardoor een aantal bezienswaardigheden aan het zicht onttrokken zijn. Geen erg, mijn vader vindt het toch leuk.

IMG_8879

Als allerlaatste wapenfeit in Genève eten we nog iets kleins op het terras van Edward’s Sandwiches. Nuja, kleins: ik beperk mij tot een wrap met zalm, maar mijn vader en mijn vriend kunnen beiden de lokroep van de burgers niet weerstaan.

IMG_8903

IMG_8904

Vervolgens gaan we langs het hotel om onze bagage op te halen en nemen we de bus naar de luchthaven. Uiteraard word ik er weer uitgepikt bij de security. Deze keer is het mijn bh die de scanner heeft doen afgaan. Het blijft boeiend om vast te stellen dat het telkens iets anders is dat de scanner doet afgaan: de ene keer mijn haarspeld, de andere keer mijn armband, dan weer mijn bh. En dat terwijl ik deze items altijd draag wanneer ik de security passeer. Ik denk er het mijne van. Mijn pa heeft het ook zitten. Hij moet zelfs zijn sandalen uitdoen en gans zijn koffer wordt onderzocht. Na controle blijkt alles in orde te zijn en mogen we beschikken.

We kopen nog wat chocola voor mijn moeder en mijn collega’s en zoeken een stoeltje bij de gate. Terwijl we wachten zit ik me af te vragen of er toch geen manieren zijn om dat boarding proces aangenamer en vlotter te laten verlopen. Nu staat iedereen al bijna een half uur vóór boarding in de rij aan te schuiven, omdat niemand wil dat zijn of haar handbagage uiteindelijk toch moet ingecheckt worden.

Wanneer we dan uiteindelijk aan boord zijn van ons vliegtuig, blijkt er vlak naast mij een hoogbejaarde dame te zitten. Haar familieleden zitten achter haar, dus ik help wat mee om haar veiligheidsgordel om te doen. Knap dat iemand van eind tachtig nog in staat is het vliegtuig te nemen. De rij voor ons zit een meisje van een jaar of tien dat helemaal alleen reist. Ze houdt zich heel flink, maar vanaf het moment dat het vliegtuig opstijgt, komen de traantjes. De stewardessen doen hun best om haar te troosten, maar het is duidelijk dat ze liever gewoon met rust gelaten wordt.

Verder gebeurt er niets noemenswaardig aan boord. Ik neem afscheid van mijn vader in het vliegtuig, want ik heb nog twintig minuten om mijn trein te halen. Als ik deze trein mis, moet ik een gans uur wachten en ben ik pas na middernacht in Antwerpen. Ik spurt door de luchthaven en haal de trein met nog vijf minuten op overschot! Hoera!

Een zeer geslaagd weekend!

Jobstudenten

Deze vakantie zijn er drie jobstudenten in mijn team gepasseerd. Ze hadden amper meer verschillend kunnen zijn.

De eerste was een donker meisje van Afrikaanse herkomst met lange nepnagels die amper een woord zei. Haar taak was het archief van ons team op orde te zetten en daarvoor hadden we speciaal een cockpit ingericht met al de dossiers die opgeschoond en geklasseerd moesten worden. In het begin heb ik moeite gedaan om een gesprek met haar aan te knopen en haar aan te moedigen eens een babbeltje te komen doen op de werkvloer. Ze vond het duidelijk niet nodig zich sociaal op te stellen en bleef liever in haar eentje tussen de dossiers zitten, alwaar ze ettelijke keren betrapt werd op slapen op de werkvloer. Tja, het leven van een student kan zwaar zijn, zeker?

De tweede was een rechtenstudente van Russische afkomst waarvan ik hoge verwachtingen had, want haar CV zag er veelbelovend uit. Helaas, een CV dat er op papier goed uit ziet, is nog geen garantie op een goede werkkracht. Ze had nochtans een interessante achtergrond: op haar twaalfde naar België verhuisd met haar gezin na in Rusland en Oekraïne gewoond te hebben. En van een rechtenstudente in het voorlaatste masterjaar verwacht ik toch een zekere nauwkeurigheid en daadkracht. Dat viel tegen. Sociaal was ze genoeg, maar werken was duidelijk niet haar sterkste punt.

Ze kwam ‘s ochtends systematisch te laat, zat voortdurend op haar smartphone naar Zalando te surfen (heb haar de volle dertig dagen nooit twee keer in dezelfde outfit gezien) en de kwaliteit van het werk dat ze afleverde was ondermaats. Helaas signaleerde mijn collega die haar moest opvolgen mij dit pas toen de maand er bijna op zat. Anders had ik de jobstudente kunnen aanspreken op haar ondermaatse prestaties. Voor amper twee dagen vond ik het de energie niet waard. Ze zal nog hard moeten veranderen om te kunnen meedraaien in internationale context, zoals haar droom is. Trouwens nog nooit iemand tegen gekomen die zo shopverslaafd was. Ofwel ging ze ‘s middags in Brussel winkelen (niet in de Nieuwstraat, want dat was niet exclusief genoeg) ofwel plaatste ze bestellingen op Zalando. Ze vertelde dat ze elke week (!) wel iets kocht op Zalando. En blijkbaar was het de papa die al die kleren betaalde. Russische maffia, ik zeg het jullie!

Derde keer, goeie keer. En dat geldt duidelijk ook voor jobstudenten. De laatste jobstudent die bij ons aan de slag is gegaan en zich momenteel vol overgave op onze archief heeft gestort, is duidelijk uit het juiste hout gesneden. Een slimme kerel van Turkse afkomst met een sterk Hollands accent doordat hij in Nederland is opgegroeid. Eindelijk een jobstudent die zich met enthousiasme van zijn job kwijt, werk ziet en zelf voorstellen formuleert. Mocht ik nog een vacature in mijn team hebben, ik zou hem zo een job aanbieden. En hij is nog knap om naar te kijken ook. 😉

Een lastige lunch

Deze middag had ik samen met iemand van HR afgesproken met een collega die al een tijd afwezig is door een burn-out. Bedoeling van het gesprek was na te gaan of een terugkeer op korte termijn erin zat en te polsen hoe ze zich in de toekomst zag functioneren binnen ons team. Na vijf minuten wist ik het al: die terugkeer zal nog niet voor morgen zijn. Zelden iemand ontmoet die zo hopeloos in de knoop zit met zichzelf. Want het is duidelijk dat haar probleem niet enkel werkgerelateerd is, ook in haar privécontext ervaart ze heel veel problemen. En ze worstelt heel erg met een negatief zelfbeeld.

Lastig, want ik snap dat ze aan de ene kant graag wil terugkeren naar het werk, al is het maar om aan de isolatie van het thuis zitten te ontsnappen, maar ik weet tegelijkertijd dat van zodra ze weer aan de slag gaat, ze twee weken later terug zal uitvallen. Komt daar nog eens bij dat haar aanwezigheid weegt op het team in het algemeen, want de collega’s moeten voortdurend de steken oprapen die zij laat vallen. Ik kon dus moeilijk anders dan haar aanraden nog wat langer thuis te blijven en de tijd nemen om aan zichzelf te werken.

Ik hoop van harte dat het haar lukt om dat zelfbeeld weer op te krikken

PS: De falafel salade van het Dagelijks Brood was geweldig lekker!

IMG_9182[1]

Leuvense sushi!

Dinsdagnamiddag had ik (eindelijk) een afspraak met mijn oogarts in Leuven, zodat ik mijn papieren voor de ziekenkas in orde kon laten maken om een gedeelte van de (nogal aanzienlijke) kostprijs van mijn bril terug te krijgen.

Een ideale gelegenheid om er op de valreep nog een Leuvens logeerpartijtje bij Goofball en haar zonen tussen te wringen. En zoals elk goed logeerpartijtje, begon ook dit met sushi! Het was veel mooier weer dan verwacht, dus zaten we gezellig samen in de tuin. Het idyllische tafereeltje enkel zo nu en dan verstoord door wat vliegend ongedierte.

IMG_9152

De jongens waren hun schattige zelve en genoten van hun laatste dagen vakantie. Jaja, 1 september komt met een rotvaart in zicht en dan zal ook de jongste zoon van Goofball naar school gaan. Wat vliegt de tijd.

IMG_9156

Met een glaasje wijn in de hand babbelden Goofball en ik tot laat in de avond. Misschien moet ik van zodra ik terug in Leuven woon toch maar een excuus zoeken voor nog eens een logeerpartijtje. 😉

Drie uur en één kwartier

Zo lang duurde de vergadering die ik deze avond bijwoonde. Een vergadering die nota bene startte om vijf uur in de namiddag. Een tijdstip waarop de meeste mensen de deur van hun kantoor achter zich dicht trekken. Nu heb ik er beslist niets tegen om een keertje op een later tijdstip te vergaderen, integendeel, ik werk meestal toch tot een uur of zeven. Maar van een vergadering op locatie die om vijf uur start, verwacht ik dat deze toch zo rond een uur of half zeven afgerond is. Kwestie dat iedereen nog op een deftig tijdstip thuis geraakt.

Helaas. Ondanks mijn duidelijke hints over het steeds later wordende tijdstip bleef de vergadering maar duren. De voorzitter van de vergadering van de vergadering leek er zich bovendien totaal niet van bewust dat er vooral veel gepalaverd en weinig beslist werd. Dat die voorzitter tevens projectleider is, gaf me weinig vertrouwen voor het toekomstige verloop van dit traject. Toch een project van in totaal vijf en een half miljoen euro. Dan mag je toch wel verwachten dat de projectleider iet of wat time management skills bezit.

Enfin ja, bottom line is dat ik uiteindelijk pas om 22u thuis was. Met een humeur zo ver onder het vriespunt dat ik bijna ijsklontjes met mijn speeksel kon maken. Er zijn weinig zaken die zo op mijn gemoed werken als inefficiënte vergaderingen.

Yet another Afterwork

Yep, na de ramenlunch ‘s middags, diezelfde dag alweer op stap met de collega’s. Al moest ik het noodgedwongen bij één cocktail en één glaasje cava houden, want ik vloog ‘s avonds naar Genève (ja, alweer, niet goed voor mijn ecologische voetafdruk).

De locatie was nochtans top: in de binnentuin van het BELvue museum met drankjes en hapjes verzorgd door Les Filles. Al moet ik eerlijk toegeven dat de cocktails mij wat tegen vielen. Te veel suikersiroop naar mijn goesting. En die suikersiroop maakte dat wij een bijzonder aantrekkelijk doelwit waren voor de tientallen wespen in de binnentuin. En sinds mijn wespensteek ben ik niet meer zo happig op die beestjes…

Gelukkig maakte het gezelschap veel goed!

Ramen met de collega’s

Ettelijke maanden geleden ontstond het idee om met een bende collega’s samen ramen te gaan eten. Veel van mijn collega’s hebben immers nog nooit van deze heerlijkheid geproefd. Er viel dus nog wat missionariswerk te doen!

Ik prikte een datum ergens ver weg in de zomervakantie en nodigde een hele hoop potentiële ramenliefhebbers uit. Uiteindelijk bleken we met een groep van maar liefst twaalf personen te zijn! Twaalf! Wat een overdonderend succes. De ideale testgroep om het nieuwe Brusselse ramenrestaurant Memna uit te proberen.

IMG_9043

Het verdict: lekker, maar de Samourai is beter.

Cocktails met de collega’s

Omdat niet alle collega’s van mijn team aanwezig konden zijn op de vorige drink, had ik op basis van de doodle meteen een tweede datum geprikt. Helaas, één na één regende het afzeggingen: wegens verlof, de zoektocht naar een huis, een spierscheur, last minute boodschappen,… Uiteindelijk waren we maar met vijf personen.

We lieten de geringe opkomst echter niet aan ons hart komen en trokken op voorstel van mijn hippe Brusselse collega’s naar cocktailbar Arthur Orlans. Een cocktailbar zo fancy dat je moet aanbellen om binnen gelaten te worden. Dat in combinatie met de boudoir-achtige inrichting maakte dat we het gevoel hadden een geheime wereld binnen te stappen. Dat vertaalde zich uiteraard in de prijs van de cocktails: veertien euro voor de goedkoopste cocktails op de kaart. Niet bepaald goedkoop, maar de kwaliteit was uitstekend en de gedroogde bananenschijfjes die erbij geserveerd werden, waren heel lekker.

IMG_9031

Gezien de prijs hielden we het op één cocktail als aperitief en verkasten we daarna naar restaurant Publico voor een pasta gevolgd door een bijzonder calorierijk dessert. De pasta vond ik eerder gewoontjes, maar de tarte tatin was helemaal mijn ding. Wel handig, zo een aantal Brusselkenners in je team. Zo komt een mens nog eens ergens. Al blijkt bij nader inzien dat ik restaurant Publico al eens eerder bezocht had.

IMG_9033

IMG_9036

Ondanks dat we maar met vijf waren, vond ik het een heel geslaagde avond. In grote groepen blijven de gesprekken vaak op de oppervlakte en is het moeilijk om met iedereen te spreken. In een kleinere groep is er meer ruimte voor diepgaande gesprekken en ik sloot de avond dan ook af met het gevoel mijn collega’s weer wat beter te kennen.

Antwerp by bike

Voor mijn laatste zondag in Antwerpen besliste ik een beetje de toerist uit te hangen. Ik reserveerde om deel te nemen aan een bike tour (ja, sinds ik in Antwerpen ben gaan wonen, heb ik mijn liefde voor de fiets herontdekt) die om elf uur vertrok op het Steenplein.

Het bleek alleen niet zo evident om het vertrekpunt te vinden. Ik passeerde nochtans twee keer langs de plek waarvan ik dacht dat dit het vertrekpunt was, maar van het afgesproken fluohesje geen spoor. Uiteindelijk vond ik het vertrekpunt toch (na de bevestigingsmail nog eens grondig gelezen te hebben) en nam ik onderweg nog twee Duitse toeristen mee op sleeptouw die het duidelijk ook niet gevonden hadden. Oef!

De vriendelijke gids vond het duidelijk niet zo erg dat we een beetje te laat waren en we vertrokken blij gezind op onze mooie, witte huurfietsen. Klaar om Antwerpen te verkennen.

Nu vragen jullie je ongetwijfeld af wat er nog te verkennen valt als je ergens al een half jaar woont. Wel, dat blijkt verrassend veel te zijn, want sinds ik hier woon ben ik welgeteld één keer in het historische hart van de stad geweest. Ik vind het trouwens altijd een meerwaarde om op stap te gaan met een gids, zelfs al is het in een buurt die je al kent. Gidsen hebben vaak zoveel leuke weetjes achter de hand dat je altijd wel iets nieuws bijleert of op een plek komt waarvan je het bestaan niet vermoedde.

Zo leerde ik dat er veel Mariabeelden in het Antwerpse straatbeeld aanwezig zijn, omdat de bewoners vroeger belasting moesten betalen op elke lantaarn die ze aan hun huis bevestigden, behalve wanneer deze lantaarn diende om een Mariabeeld te verlichten. Ik kwam er ook achter dat Antwerpen een verborgen ondergrondse wereld heeft die je kan bezoeken en die boven de grond alleen maar zichtbaar is omdat er her en der hoge schouwen boven de daken uitsteken. Die schouwen dienden vroeger om schadelijke gassen af te voeren die zich ophoopten in de ondergrond. En tot slot ontdekte ik een stadsgedicht aan de onderkant van een ophaalbrug. Boeiend!

IMG_8940

IMG_8947

IMG_8952

IMG_8958

IMG_8973

IMG_8979

IMG_8991

Bij het terugbrengen van onze fietsen naar het afhaalpunt, moest onze gids even discussiëren met de security van het Antwerp Pride festival om binnen gelaten te worden. Beetje absurd dat deze mensen niet gebriefd werden dat er zich op het terrein een fietsverhuur bevond. Ik vond het allemaal niet zo erg, want iedereen die het terrein betrad kreeg een gratis ice cream sandwich van Ben and Jerry’s aangeboden.

Ik besloot nog wat te blijven rondhangen op het festivalterrein en de sfeer op te snuiven. Het weer was fantastisch, de optredens lekker kitscherig en de aanwezigen hadden duidelijk zin in een feestje. En zeg nu zelf, zoveel regenboogvlaggen, daar wordt een mens toch spontaan vrolijk van?

IMG_8992

IMG_9003

Daarna besloot ik het over een compleet andere boeg te gooien en bezocht ik de Sint-Pauluskerk in al zijn barokke glorie. Schitterend! En een waardige afsluiter voor een dagje toerist in eigen stad.

IMG_9004

IMG_9012

IMG_9016

IMG_9019

IMG_9022

IMG_9027

Luchtdoop – 3 augustus 2018

Een bijzondere dag! Vandaag vlieg ik samen met mijn vader naar Genève om mijn vriend te bezoeken. Het is voor mijn vader de allereerste keer dat hij het vliegtuig neemt, dus voor hem is alles nieuw en bijzonder. Zélfs de security (en uiteraard vergeet hij zijn sleutels uit zijn broekzak te halen).

Omdat ik wat marge wil inbouwen (ik wil niet dat de eerste vlucht van mijn vader in het water valt), spreken we twee uur vóór vertrek af in de luchthaven. We eten samen een Exki slaatje (toch spijtig dat er zo weinig goede en betaalbare restaurants op Brussels Airport zijn), trotseren de security (tegenwoordig word ik standaard op springstoffen onderzocht, geen idee waarom), gaan nog iets drinken met uitzicht op de vliegtuigen en dan is het, met een twintigtal minuten vertraging, eindelijk zo ver: we stijgen op.

Door de vertraging krijgt mijn vader niet de spectaculaire zonsondergang te zien waarop ik gehoopt had, maar er is wel nog kleur in de lucht te zien. En op zich is vliegen voor de eerste keer, zelfs al is het maar een kort vluchtje, altijd spectaculair.

De vlucht verloopt verder vlotjes. In Genève staat mijn vriend ons op te wachten en nemen we samen de bus naar het hotel van mijn vader. Na mijn vader ingecheckt te hebben, nemen mijn vriend en ik afscheid. Al ben ik stiekem wel jaloers op het comfortabele hotelbed van mijn vader.

Op de studio van mijn vriend aangekomen, drinken we een glaasje Zwitserse whiskey op onze reünie alvorens in bed te kruipen. Ik hoop alleszins op een goede nachtrust in het loeiend hete Genève (35 graden), want morgen hebben we een drukke dag voor de boeg.

IMG_8708