En kom je plotseling tot het besef dat je de halte Brussel Centraal helemaal gemist hebt. Gelukkig was ik nog niet op weg naar Gent en zijn er vanuit Brussel Zuid veel treinen naar Centraal. En dat op de enige dag deze week dat ik erin geslaagd was de vroegere trein te nemen.
Enfin, het boek dat ik vandaag beginnen lezen ben, is dus ongemeen boeiend.
Een mens pikt al eens wat op op de trein. Meestal saaie werkgerelateerde verhalen, maar af en toe echt horrorstories. Deze wilde ik jullie beslist niet onthouden. Het verhaal werd verteld door de grootmoeder.
De grootmoeder krijgt telefoon van haar paniekerige schoondochter met de vraag of zij haar dochtertje Evy (fictieve naam) is gaan ophalen. De grootmoeder weet van niks, dus kan enkel ontkennend antwoorden. De schoondochter legt uit dat haar dochter verdwenen is uit de crèche. Door iemand opgepikt en niemand van de crèche weet door wie. Paniek alom, want stel het je voor, je komt op de crèche je kind oppikken en het kind in kwestie is er niet meer.
Gelukkig kende de horrorstory een happy end. Wat was er namelijk gebeurt? In de buurt van de crèche was er nog een andere crèche, waar een kindje opgevangen werd dat ook Evy heette. De moeder van Evy kon haar echter niet oppikken, omdat ze moest overwerken. Een vriendelijke collega van de overwerkte moeder bood aan haar dochter te gaan ophalen, al had ze de dochter in kwestie nog nooit gezien. De bereidwillige collega vergiste zich echter van crèche (toevallig leken de straatnamen van beide crèches ook nog eens op elkaar) en begaf zich naar de crèche van de andere Evy.
In de crèche geven ze (gelukkig) een kind niet zomaar aan een onbekende mee. Dus de collega legt in de (verkeerde) crèche uit dat ze Evy komt ophalen, omdat de mama van Evy moet overwerken. In de crèche reageren ze verbaast, want de mama van Evy heeft niet doorgegeven dat iemand anders haar dochter komt ophalen. De crèche belt dus naar de mama van hun eigen Evy die uiteraard de collega van de mama van de andere Evy helemaal niet kent. Door een spijtig toeval heeft de mama van Evy geen ontvangst en bereikt het telefoontje haar niet. De collega in kwestie belt dan maar zelf naar de mama van haar Evy en die mama bevestigt telefonisch aan het personeel van de verkeerde crèche dat haar dochter Evy wel degelijk met de collega mee gegeven mag worden.
De collega vertrekt met de foute Evy en even later komt de mama van Evy aan en stelt vast dat haar dochter er niet meer is.
Gelukkig werd de vergissing vrij snel ontdekt. De collega bracht, terwijl de juiste Evy nog altijd in haar eigen crèche wachtte om opgepikt te worden, de foute Evy naar een tante die natuurlijk dadelijk zag dat er hier een persoonsverwisseling in het spel was. Evy werd teruggebracht naar haar crèche en hield waarschijnlijk geen psychische littekens over aan haar kleine avontuurtje en kon aldaar met haar mama herenigd worden. De politie, die ondertussen al verwittigd werd, kon haar zoektocht staken.
De dag nadien voerde de crèche die het kind aan de foute persoon meegaf een vijfcijferige code in per kind. Personen die een kind komen ophalen, moeten voortaan altijd de code geven of ze krijgen het kind niet mee. Over procesverbetering gesproken. 😉
Dit incident speelde zich een tijdje geleden af, maar bleef in de drafts hangen. Het verhaal is echter grappig genoeg om met jullie te delen.
Een tijd geleden spoorde ik in het gezelschap van mijn vriend, een collega en een vriendin van die collega vanuit Brussel richting Gent. Terwijl we op het perron op de trein stonden de wachten realiseerde de collega zich plots dat ze vergeten was een treinticket te kopen.
Geen nood, stelde ik haar gerust, ik zou wel even snel een ticket voor haar kopen via mijn iphone. Dat “snel” bleek echter een misvatting te zijn. De mobiele applicatie van de NMBS eiste dat ik eerst een login aanmaakte alvorens ik een ticket kon kopen. Vervelend. Ondertussen was de trein al op het perron aangekomen en waren we ingestapt. Omdat het aankopen van het ticket via mijn iphone maar niet wilde vlotten, haalde mijn vriend zijn pc en 3G-stick boven.
En zo hielden we, tot jolijt van de halve wagon, een klein wedstrijdje om ter snelst een ticket kopen, met time-outs, gebrekkige connectiviteit en slechte applicaties worstelend, terwijl we de conducteur in de verte hoorden naderen. Totdat de vriendin van onze collega opeens gortdroog zei: “Zeg, zal ik je gewoon bij zetten op mijn railpass?”
Donderdagavond spoedde ik me een uur of half tien ‘s avonds richting Kessel-Lo om foto’s van zingende bejaarden te trekken (don’t ask). Ik bevond me net net in het midden van de tunnel onder het spoor toen ik een koppel tegen het lijf liep dat lang geleden samen met ons het eerste jaar Japans gevolgd had. Zij haakten af na één jaar, mijn vriend en ik hielden dapper vol.
Ze waren erg nieuwsgierig naar de verhalen van onze Japanreis. Ik was net halverwege mijn beschrijving van het contrast tussen de goed geoliede machine die het Japanse openbaar vervoer is en de NMBS, toen ik opeens kameraad E door de gang zag schrijden. Hij kwam met zijn businesskoffertje rechtstreeks uit Bonn. Dus nam ik afscheid van het koppel en knoopte een gesprek aan met E, want het was alweer een tijd geleden dat ik hem gesproken had. Het enthousiasme waarmee hij over zijn belevenissen in Duitsland vertelde, werkte aanstekelijk. Het deed deugd te horen dat hij zo’n plezier gevonden had in zijn werk, want dat was ooit wel anders.
En zo kwam ik met een grote glimlach aan in het Kesselse café en hief ik ei zo na zelf een vrolijke schlager aan. “Comment ça va. Comme ci, comme ci , comme ci, comme ça.”
Zat ik vanavond op de trein, na alweer een veel te lange werkdag, een beetje op mijn iPhone te prutsen, omdat ik geen zin had om Japans te blokken. Stapte er in Brussel Noord een Indisch ogende kerel op die vlak voor mij kwam zitten. Ik had hem al een paar keer tersluiks naar mij zien kijken, maar hem verder gewoon genegeerd. Ik was moe, had honger en was niet echt geneigd tot een gesprek. Tot we allebei in Leuven afstapten en hij me een businesskaartje in de hand duwde. Hij glimlachte naar me, keek nog een paar keer om en weg was hij. Dit stond er op het kaartje:
Hi, you are pretty and hot. I like you & I like to date you if you like me too. Please email me at *e-mailadres* en *gsm-nummer*.
En eensklaps voelde ik me een pak beter. Mocht ik ooit zin hebben in een exotisch avontuurtje, ik weet wie te bellen. 😉
Wat een dikke miserie. Die bussen stoppen altijd op andere plaatsen en de routes van de trams veranderen om de haverklap. Raak daar als niet-Gentenaar maar eens uit wijs. Bovendien was ik in het gezelschap van zo’n mannelijk exemplaar dat het duidelijk beter wist (en waar ik voor de lieve vrede niet al te hard tegenin ben gegaan) waardoor het erop neerkwam dat we in de gietende regen helemaal van het station naar de Vooruit gestapt zijn. Niet dat dat zo ver is, maar in de gietende regen en met natte voeten is alles ver. Op de terugreis hield ik het wel droog, zij het dat ik bijna geplet werd tussen de studenten in een overvolle tram en dat terwijl er een halve meter verder plek zat was. Gelukkig waren er toch een paar mensen die, na een venijnige opmerking van mijn kant, eraan dachten om een beetje door te schuiven. Gelukkig moest mijn mannelijke gezelschap een andere kant op, want mijn humeur bereikte even een dieptepunt.
Ik ben zelf de eerste om te zeggen dat mensen die klagen over geluidsoverlast van speelpleinen in hun buurt weinig verdraagzaam zijn. Maar vanavond kon ik hen heel even begrijpen. In de zetel naast mij zat een kind van een jaar of drie met de meest irritante lach ooit. Haar schelle lach duurde minutenlang, kaatste tegen de ruiten en vulde de ganse treincoupé. En net wanneer ik dacht, oef het is gedaan, en ik me weer probeerde te concentreren op mijn cursus Japans begon het opnieuw. En opnieuw en opnieuw en opnieuw. Waarop de ouders zo nu en dan met weinig overtuigingskracht “sst” zeiden. Zonder resultaat, want die door merg en been gaande lach bleef maar voortduren. En ik maar hopen dat de rit snel gedaan zou zijn.
Jaja, deze treinrit was ik even een verzuurde mens.
Het was een goed gevulde dag vandaag. In de ochtend moest ik een presentatie geven aan een boel belangrijke mensen en ik had al sinds gisterenavond last van de zenuwen. Zelf vond ik dat ik het er niet zo goed vanaf gebracht had met mijn presentatie. Te snel, te oppervlakkig, niet blijven stilstaan bij sommige punten die ik echt had willen behandelen, maar blijkbaar vond het publiek (waaronder mijn grote baas) het wel goed, dus wie ben ik om hen tegen te spreken.
Na mijn presentatie voelde ik de stress van me afvallen en werd het nog een heel boeiende brainstorm met interessante standpunten, inspirerende meningsverschillen én een lekkere lunch. Na het werk, sprong ik op de trein richting Aalter om het kleine wondertje van Joke en Vincent te bewonderen. Ik wenste Emma een gelukkige vermaanddag en kan niet anders dan zeggen dat Joke en Vincent een knappe en brave dochter op de wereld gezet hebben.
Wegens een conflicterend verjaardagsfeestje deze avond, kon ik niet echt lang blijven en spoedde ik me, vergezeld door gentleman Vincent met de grote paraplu (dank god, want anders was ik beslist nat tot op mijn ondergoed geweest), door de gietende regen naar het station van Aalter.
Op het perron ontmoette ik de meest goedgezinde slechtziende aller tijden. Hij vroeg me hoe laat het was en stopte daarna niet meer met praten. Zo hoorde ik alles over het uitzonderlijke geluk dat hem getroffen had toen een vriendin van hem kaarten voor een concert en meet en greet met Kim Wilde gewonnen had. Toevallig was hij een Kim Wilde superfan. Helaas was hij op dat moment op vakantie in Italië. Even had hij getwijfeld, maar toen besloot hij de trein terug te nemen om dit concert te kunnen bijwonen. Een hele onderneming voor iemand die slechtziend is, maar toen hij het verhaal vertelde had hij uiteraard een dikke knuffel van Kim Wilde gekregen. Je zag hem zo stralen toen hij het verhaal vertelde.
Met een beetje vertraging kwam onze stoptrein richting Gent eraan. Ik hielp mijn nieuwe vriend de trein op en we zetten ons tegenover een heerschap met snor. De slechtziende maakte een opmerking in de aard van: “Goh, ik ga niets uitspelen (hij had een regenjas aan), want ik moet toch maar een halte verder zijn.” Wat uiteraard nogal schunnig werd opgevat door snorremans. Snorremans bleek al even praatgraag te zijn als de slechtziende en uiteraard werd ik bij het gesprek betrokken. Kreeg nog een fijn compliment van snorremans, iets van dat mijn slechtziende kameraad het getroffen had met zo’n knappe begeleidster.
Enfin, een halte later hielp ik de slechtziende van de trein en zette ik mijn reis verder met snorremans. Die het eerst over de Hollands overwinning tegen Brazilië had, dan over hoe mooi hij Leuven wel niet vond, dan over de tragiek van de huidige politieke situatie en dan over hoe schandalig het toch wel niet was dat er ouders waren die hun kleine kinderen mee naar Rock Werchter namen. En dat het kindermishandeling was en dat ze daar een wet tegen moesten maken. En dat je voor de minste verkeersovertreding een zware boete kreeg, maar dat zulke kindermishandeling niet gestraft werd. Enfin, het zat hem duidelijk hoog en ik durfde niet al te veel tegen hem in te gaan. En ik vond de ganse situatie wel een beetje grappig, vooral toen een rosse jongeling van rond de achttien vroeg over welke kindermishandeling het ging (volgens mij dacht hij aan de dure ticketprijzen).
Normaalgezien ben ik niet zo’n fan van zulke conversaties, maar hey, het was vrijdag, ik had voor de verandering eens geen werk mee op de trein, ik was niet gehaast en ik genoot wel van de absurditeit van dit alles. In Gent-Sint-Pieters nam ik afscheid van snorremans en nu zit ik op de trein richting Leuven. Straks nog een verjaardagsfeestje en dan zit deze dag er weer op. Ik ben helemaal klaar voor het weekend.
Het duurde een paar seconden voordat ik effectief begreep wat hij gezegd had en ondertussen was hij me al voorbij. Even dacht ik hem nog een venijnige opmerking achterna te roepen, maar bij nadere inspectie bleek dat hij eigenlijk wel gelijk had. ‘k Heb het dan maar zo gelaten.
Vanavond was zo één van die dagen. Mijn trein had vertraging en uiteraard hadden we een afspraak om 19.00u. Nu, een mens wordt daar op den duur een beetje zen in. Je opjagen helpt toch niet en bovendien zijn teinvertragingen zijn altijd goed voor onverwachte ontmoetingen. Ook ditmaal. Zo kwam ik een oud-studiegenoot tegen, een collega met haar vriend, iemand van een organisatie waarmee ik samenwerk en dan was mijn eigen vriend nog niet opgestapt. En zo werd het een gezellige treinrit naar huis. Zij het in een trein zonder airco met openstaande raampjes waardoor we allemaal onze stem moesten verheffen om een beetje verstaanbaar te zijn. Spijtig van de decibeloverlast die het converseren zo moeilijk maakte, want het was een interessante rit naar huis.