Na de uitspattingen van de dag voordien, was ik blij dat onze vrienden gezegd hadden dat ik lekker kon uitslapen. En als er dan na een goede nachtrust spek met eieren op je staan te wachten, wel dan kan de dag al niet meer stuk.
Om het ontbijt en de kaas van de dag voordien wat te laten verteren, reden we met onze vrienden naar het Arboretum du Vallon de l’Aubonne voor een prachtige herfstwandeling. Die gezonde berglucht, daar valt toch iets voor te zeggen. De meisjes waren thuis gebleven om hun huiswerk te maken, wat ons de gelegenheid gaf om serieuze gesprekken te voeren zonder afleiding. Mijn ervaring is dat een wandeling een ideale context is voor diepgaande conversaties, met de mooie omgeving als extra pluspunt.
Na de wandeling kookte onze kameraad een lichte en gezonde lunch, die we verorberden met zicht op het meer, waarin de zon oogverblindend weerkaatste. Achter glas was het net zomer!
Na de lunch keerden we met de trein terug naar Genève, want onze vrienden hadden nog een todolijstje af te werken en we wilden hen niet tot last zijn. In Genève maakten we een mooie, lange wandeling langs het meer bij valavond. We sloten de wandeling af met een veel te duur glas witte wijn in de Glow Bar Lounge van het Hotel President Wilson, waar we de eetbare kerstversiering bewonderden, terwijl we wat opwarmden. Van zodra de zon onder is, zakken de temperaturen immers stevig.
Vervolgens spoorden we samen naar de luchthaven, waar we bij Al Volo pizzeria nog snel iets aten. Aangezien ik niet veel honger had, ging ik voor een soepje, maar mijn vriend kon de verleiding van een pizza niet weerstaan.
En dan was het moment aangebroken om afscheid te nemen. In tegenstelling tot de vorige keer had mijn vlucht maar een kwartier vertraging en kwam ik op een deftig uur aan in Leuven, na een kort, maar aangenaam weekend in Zwitserland.
Zaterdagochtend zat ik op het vliegtuig naar Genève. Was alweer van juni dit jaar geleden dat ik nog eens in Zwitserland was. Tot mijn grote verrassing vertrok mijn vlucht stipt op tijd en scheen de zon toen ons vliegtuig de landing inzette boven het Meer van Genève. Fantastisch om het grijze rotweer in België te kunnen inruilen voor wat Zwitserse zonnestralen.
Mijn vriend kwam me ophalen op de luchthaven en we namen samen de trein naar station Cornavin. Het was duidelijk dat Genève zich volop aan het voorbereiden was op het Fête de l’Escalade, maar hier en daar viel er ook al kerstversiering in de etalages te bespeuren.
Mijn vriend en ik wandelden van het station naar de oevers van het meer van Genève, waar we afgesproken hadden met zijn Engelse collega. We kuierden op het gemak langs het meer terwijl we genoten van de zalige herfstzon. Ons geslenter bracht ons naar het oude historische hart van Genève, waar we op het terras van La Clémence genoten van een uitstekende lunch.
Toen we na de lunch voorbij de kathedraal van Genève wandelden zei de collega van mijn vriend dat hij dit iconische gebouw nog nooit bezocht had. Dat konden we zo niet laten! Een paar tellen later hadden we een toegangsticketje gekocht en begonnen we aan de beklimming van één van de twee torens. Zelfs al ben je geen grote van fan religieuze gebouwen, het uitzicht op zich is de moeite van de klim meer dan waard.
Nadat we terug op de begane grond stonden, bezochten we de prachtige Chapelle des Macchabées, al was het duidelijk dat de collega van mijn vriend mijn enthousiasme voor dit prachtig stukje erfgoed niet helemaal deelde.
Tot slot van onze date dronken we nog een glaasje wijn/bier in de volledig uitgestorven loungebar L’Interdit. Echt bizar hoe rustig het in Genève was en hoeveel zaken gesloten waren deze zaterdag. Net alsof de ganse stad in winsterslaap was.
Na dit drankje namen we afscheid van de collega en wandelden mijn vriend en ik terug naar Cornavin om vanaf daar de trein naar Aubonne te nemen. Onze kameraad kwam ons daar oppikken aan het station om samen te kunnen genieten van een gezellige avond met kaas en een goed glas wijn in hun mooie villa met uitzicht op het meer. De twee dochters van onze vrienden waren weer stevig gegroeid en de oudste is nu definitief groter dan mij. En ik vrees dat het ook niet lang meer zal duren voordat de jongste dochter, ons petekindje, mij voorbij steekt. De zoon des huizes was uit logeren, dus hadden we een aparte kamer voor ons ter beschikking. Lekker makkelijk.
Dessertwijn met habanero pepers = onwezenlijk lekker!
We genoten van het samen eten, drinken en verhalen uitwisselen. Onze kameraad heeft opnieuw promotie gemaakt en is nu lid van het management van Nestlé. Een hoop extra verantwoordelijkheden en stress, dus. Maar ik twijfel er niet aan dat hij dit uitstekend zal doen. Na iets te veel wijn kropen we moe, maar tevreden in bed.
Onze laatste voormiddag in gîte Le Domaine des Saules in Richebourg. We ontbijten voor de laatste keer samen en pakken op het gemak al onze spullen bijeen, want we mochten van de vriendelijke eigenaars tot ‘s middags in het huisje blijven. Vervolgens rijden we naar Wervik, het vertrekpunt van onze wandeling door de Balokken en Komen-Waasten, ondertussen de grens met Frankrijk weer overstekend. De regenwolken van gisteren zijn volledig opgelost en de zon is weer volop van de partij. De Balokken is een mooi natuurgebied gelegen tussen de nieuwe en de oude Leie. We genieten van de wandeling door de mooie natuur, de prachtige Leie en de zon op ons gezicht. Al genieten de kinderen volgens mij nog het meeste van de twee zaken chips die we meegenomen hebben.
Van al dat wandelen krijgt een mens honger, dus stoppen we onderweg voor een late lunch (het is ondertussen al 14u) in Italiaans restaurant La Storia. Iedereen kiest voor pizza of spaghetti, maar ik doe graag tegendraads en ga voor de kroketjes met Italiaanse ham en burrata. Lekker!
We maken onze wandeling verder af en nemen rond 17u afscheid van onze vrienden. Zij rijden nog even langs familie en mijn vriend en ik vertrekken richting Geel om de jongedames bij hun ouders af te leveren. De papa is spijtig genoeg aan het werk, maar de mama heeft aperitiefhapjes voorzien voor ons. Supervriendelijk, maar we hebben zoveel geaperitiefd dit weekend dat mijn vriend en ik even ons verzadigingspunt bereikt hebben. De jongedames delen enthousiast de verhalen van ons weekend met hun mama. En dan is het tijd om afscheid te nemen, want mijn vriend en ik moeten nog een uur terug rijden naar Leuven.
Moe maar tevreden na een fijn weekend kruipen we in bed. Volgend jaar opnieuw, maar dan zonder pretparkbezoek, wat mij betreft.
‘s Ochtends herhaalt zich ongeveer hetzelfde scenario als gisteren: iedereen staat op wanneer hij of zij daar zin in heeft en we nemen de tijd om gezellig samen te ontbijten. De zon is weer van de partij en we rijden naar les Terrils de Loos-en-Gohelle, de hoogste terrils van Europa. De hemel is stralend blauw, maar tegelijkertijd staat er een stevig windje, dat de klim naar de top van de terril best uitdagend maakt. Wij genieten er alvast van om de benen te kunnen strekken terwijl we kilometers ver in de omtrek kunnen kijken.
Omdat we vandaag geen eten voorzien hebben, probeer ik tijdens de klim een tafel voor negen personen te reserveren. Dat blijkt alles behalve evident. Elk restaurant in de omgeving is gesloten omdat het 1 november is. We moeten onze actieradius steeds verder uitbreiden en uiteindelijk vind ik via The Fork een Italiaans restaurant in Lille. Helaas mijn reservatie blijft onbeantwoord. Annuleren dan maar en verder zoeken. Uiteindelijk besluiten we voor sushi te gaan. De jongste zoon van onze vrienden is geen fan, maar in zo’n sushirestaurant serveren ze ook wel andere gerechten. Ik bel naar één van de beste sushirestaurants van Lille, allez, toch volgens googlemaps. Bij Le Shuriken nemen ze de telefoon wel op en twee minuten later is mijn reservatie een feit. Hoera! Een pak van mijn hart, want zomaar op den bots op een feestdag een restaurant voor negen personen vinden; is alles behalve evident.
Na de wandeling rijden we verder naar een kasteel in de buurt. Helaas, het viel te verwachten: gesloten. Omdat de oudste zoon van onze vrienden dringend naar het toilet moet, zoeken we een café om iets te drinken. Googlemaps brengt ons naar het onbeduidende dorp Barlin alwaar we terecht komen in het gokcafé Pmu Le Trio. Het voelt een beetje als een slechte film en ons gezelschap valt nogal uit de toon in vergelijking met de andere stamgasten. Gelukkig heeft het café een pooltafel om de kinderen te amuseren (de nichtjes van mijn vriend hebben nog nooit pool gespeeld) en kost een glas crémant er maar drie euro (serieus!). De jongens nemen een bliksemsnelle start, maar uiteindelijk haalt het beginnersgeluk het en winnen de dames.
Na twee cava’s en wat biertjes voor de mannen rekenen we af en rijden we naar Fresnicourt-le-Dolmen voor een wandeling. De stralende zon heeft ondertussen plaatsgemaakt voor dreigende regenwolken, maar daardoor laten we ons niet ontmoedigen. We parkeren onze wagens in de buurt van een picknicktafel en halen ons proviand boven om in de gezonde buitenlucht samen te picknicken. Echt gezellig, zelfs al is het ondertussen wat frisjes geworden. De wandeling zelf brengt ons door een mooi bos, getooid in herfstkleuren en de kinderen amuseren zich met loopwedstrijdjes. Fijn om te zien hoe de vijf kinderen met elkaar interageren en allianties smeden. Uiteindelijk zien ze elkaar maar één keer per jaar.
Na de wandeling rijden we naar Rijsel. Het weer is nu echt omgeslagen en we komen in een stevige regenbui terecht. Niet dat we kunnen klagen, want we hebben echt een paar mooie dagen achter de rug. Gelukkig is het ergste van de regenbui alweer achter de rug wanneer we in Rijsel aankomen. Parkeerplaats vinden in het de buurt van Le Shuriken blijkt niet evident, dus zetten de mannen ons af en gaan mijn vriendin en ik samen met de kinderen iets drinken in de Britse pub Queen Victoria. Daarvoor moet een mens naar Frankrijk trekken, nietwaar? 😉 We bestellen ons een cocktail, terwijl de kinderen exploding kittens spelen. Wat later voegen de mannen zich bij ons en die bestellen natuurlijk een biertje.
Na ons aperitief in de Britse pub trekken we naar Le Shuriken alwaar we heerlijke sushi eten. De kinderen zijn zo uitgehongerd dat we zelfs nog wat extra rolletjes moeten bestellen. Enige minpunt: onze vrienden blijken minder fan van de sashimi en er ligt best wel veel sashimi op zowel de boot als de brug. Jammer dat ze dit pas op het einde van de maaltijd zeiden, want ik had mij net ingehouden om niet te veel sashimi te eten omdat ik hen ook graag wat stukjes gunde. Dat weten we dan weer voor de volgende keer!
De rit naar ons huisje verliep vlot en de rest van de avond speelden we spelletjes en genoten we samen van een glaasje wijn. Onze laatste avond alweer!
Ons ganse gezelschap is blij dat we vandaag dankzij de omschakeling naar het winteruur van een extra uurtje slaap konden genieten. Denk dat we het konden gebruiken na onze uitstap naar Bellewaerde gisteren. We genieten met op het gemak van onze brunch en besluiten dan een wandeling te gaan maken, kwestie van al dat Frans brood met spek met eieren verteerd te krijgen. 😉
We rijden met de wagen naar het startpunt van de wandeling Les Herbes Folles bij het gemeentehuis van Calonne-sur-La-Lys. De wandeling leidt ons doorheen een vlak landbouwlandschap waar er druk geoogst wordt. Ik geef toe, de wandeling zelf valt enigszins tegen. Het landschap biedt weinig afwisseling, dus moeten we zo nu en dan wat zeurende kinderen oppeppen. Gelukkig zijn er vers geoogste suikerbieten om van te proeven en barst er vervolgens een gevecht met rietstengels los. Ik denk eigenlijk dat Pas-de-Calais op het vlak van boeiende wandelingen niet zoveel te bieden heeft. We pauzeren bij een jagershut en halen ons proviand boven om de knorrende magen te vullen. Amai, die pubers kunnen eten! Wat een verschil met vroeger!
Rond half vier is de wandeling gedaan en rijden we verder naar Béthune om een terrasje te doen. De zon is door de wolken gebroken en het is warm genoeg om buiten te zitten. Super! Op een terras gelegen aan de Grote Markt van Béthune vinden we een grote ronde tafel waar we allemaal rond passen. We genieten van een drankje in de zon en bewonderen de prachtige architectuur van de huizen rondom de Grote Markt, terwijl we de kinderen op missie sturen om smoutebollen te kopen en een ritje in de botsauto’s te maken. De botsauto’s zijn geen onverdeeld succes, blijkbaar zit er tussen ons groepje kinderen geen succesvolle toekomstige autopiloot. Gelukkig komen ze allemaal min of meer ongeschonden uit de botsauto’s.
Rond half vijf begint het wat te fris te worden op ons terras en rijden we terug naar ons huisje in Richebourg. We genieten samen van het aperitief en de lekkere spaghetti die onze vriendin gemaakt heeft. En brengen de rest van de avond door met spelletjes spelen. Ik waag met samen met de kinderen aan een escape room kaartspel, maar dat is echt geen succes. Ik durf zelfs zeggen dat het spel behoorlijk saai was en één voor één druipen de deelnemers af, tot er als harde kern nog enkel ik en de twee oudste nichtjes overblijven. Neen, dan zijn chapeau en black stories toch een pak spannender! We laten de kinderen lekker lang opblijven (het is vakantie voor iets, he!), maar zijn toch opgelucht als ze eindelijk in bed liggen en we onder volwassenen nog wat kunnen nababbelen.
Aan de ontbijttafel vertellen we de kinderen wat onze bestemming van de dag is. Er stijgt gejuich op wanneer ze vernemen dat we naar Bellewaerde gaan. Zelf heb ik iet of wat gemengde gevoelens bij deze bestemming, maar het enthousiasme van de drie meisjes en twee jongens haalt me over de streep.
We ontbijten op het gemak, beleggen wat stokbroden voor de lunch en vertrekken vervolgens met de wagen naar Bellewaerde. Waze stuurt ons langs allerlei kronkelende binnenwegen, wat al niet veel goeds voorspelt. En inderdaad, we stranden op anderhalve kilometer van de parking van Bellewaerde in een file waarin op het eerste gezicht weinig beweging zit.
We laten ons echter niet ontmoedigen en besluiten, na een dik kwartier aanschuiven om met de twee vrouwen en vijf kinderen alvast te voet verder te gaan en de mannen achter te laten in de file. Tot onze grote verbazing is er op de parking zelf nog veel plaats. De file zal ongetwijfeld veroorzaakt zijn door mensen die geen ticket op voorhand gekocht hadden en dus onverrichter zaken zijn moeten terugkeren.
Ook aan de ingang zelf is er helemaal geen wachtrij. We zijn dus vrij snel binnen. De kinderen gaan meteen aanschuiven voor hun eerste attractie El Volador en mijn vriendin en ik vinden een gezellig plekje in de zon bij een mooi versierd bloemenperk. Het hele park is aangekleed in het Halloween thema en alhoewel ik een zeer koele minnaar ben van dit geïmporteerde commerciële feestje, moet ik toegeven dat de aankleding zeer sfeervol is.
Mijn vriendin en ik genieten van het zonnetje terwijl we wachten op de mannen die een parkeerplaats zoeken. Gelukkig kunnen ze zich vrij snel bij ons voegen en een pintje verzacht de pijn van het filerijden wat. Wij zijn alvast blij dat we überhaupt zijn binnen geraakt, want het park is volledig uitverkocht.
Wat volgt is een dag die zich vooral kenmerkt door veel wachten en lange wachtrijen (zelfs de toiletten hebben een ellenlange wachtrij). Gelukkig hebben we black stories meegenomen, zodat we de kinderen met een raadsel kunnen afleiden. De attracties die ik persoonlijk het leukste vind, zijn dan ook degene die de kortste wachtrij hebben: de 4D cinema (echt tof gedaan) en de piratenboot (de enige attractie die ik twee keer deed, de eerste keer met de twee oudste nichtjes en de tweede keer met de jongste). Het jongste nichtje vindt de boot maar niks, maar ze bijt dapper door (niet dat ze veel keuze had).
De waterattracties laat ik aan mij voorbij gaan en ik pas ook voor de spectaculaire achtbanen. De Niagara vind ik echt een tegenvaller: we zitten in een overdekte boot met geblindeerde ramen waardoor de attractie eigenlijk niet tot zijn recht komt. En dan te bedenken dat we hiervoor zo lang hebben moeten aanschuiven.
Hét hoogtepunt voor de kinderen zijn echter niet de attracties, maar het spookhuis (waarvoor je apart moet bijbetalen, slim gezien van Bellewaerde). Wij betreden een akelige mijn bevolkt door zombieachtige mijnwerkers. En amai, de kinderen gaan er helemaal in op. Het gegil van de meisjes moet ver in de omtrek te horen zijn en ik ben blij dat we het jongste nichtje in het veilige gezelschap van onze vriendin hebben achter gelaten. Ik vind er persoonlijk niks aan, maar het is duidelijk dat het doelpubliek van die spookhuizen tieners zijn.
Terwijl onze vriendin met de vijf kinderen in de wachtrij voor de Boomerang staat, ga ik met mijn vriend en onze kameraad op zoek naar een plek om te avondeten. We belanden in een Texaans grillrestaurant waar er nog heel veel lege tafels zijn. We blijven voortdurend in contact met onze vriendin en vijf minuten nadat we alle gerechten voor ons gezelschap op tafel hebben gezet, arriveren onze uitgehongerde kinderen. En amai, die borden waren snel leeg. Al is er in Bellewaerde nog veel groeimarge op culinair vlak.
We hebben net gedaan met eten, wanneer het afsluitende vuurwerk wordt afgestoken. We genieten van dit kleurrijke spektakel en rijden na een goed gevulde dag terug naar ons huisje. Ditmaal gelukkig zonder file. Terug in Richebourg steken we de kinderen meteen in bed en openen we vervolgens met de volwassenen nog een flesje wijn om de dag door te spoelen.
Persoonlijk denk ik dat ik nu wel weer een aantal jaar zonder pretparkbezoek verder kan (hoe ouder ik word, hoe minder geduld ik heb om aan te schuiven en de attracties zelf zeggen mij ook steeds minder), maar de kinderen vonden het een fantastische dag en dat is het belangrijkste.
Ons lang weekend in Frankrijk begon met een misverstand. Onze vrienden met hun twee zonen vertrokken vanuit Wijgmaal en mijn vriend en ik vanuit Leuven met zijn drie nichtjes (die gebracht werden door hun ouders, die ongetwijfeld uitkeken naar een romantisch weekend zonder kinderen). Ik had voor onze groep van negen personen gereserveerd bij Au P’tit Lorginois, op een paar minuten rijden van onze gîte Le Domaine des Saules in Richebourg. We hadden afgesproken dat we om elf uur zouden vertrekken, dus had ik om één uur gereserveerd. Ik moet zeggen dat mijn vriend en ik even verbaasd opkeken toen onze vrienden al rond kwart voor tien een bericht stuurden dat ze vertrokken waren, maar aangezien ze langs de familie van onze vriend zouden rijden, dachten we er niet verder over na.
Uiteindelijk vertrokken mijn vriend en ik iets na elf uur uit Leuven met drie meisjes op de achterbank van onze Cambio, volgens afspraak en goedgemutst. Tot we rond half twaalf het bericht kregen dat onze vrienden om 12.10u aan het restaurant zouden zijn. Euh… Meteen gebeld natuurlijk. Bleek dat ik per ongeluk een tikfout had gemaakt bij het doorsturen van het uur van de reservatie: 12u ipv 13u. Maar ik had dus wel degelijk om 13u gereserveerd. Geen grote ramp, natuurlijk, maar ik voelde mij er wel wat ambetant over. Gelukkig zijn onze vrienden praktische mensen en gebruikten ze de extra tijd om meteen al brood voor het avondmaal in te slaan en genoten ze van het zalige zonnetje op het terras terwijl ze op ons wachtten.
Het was een fijn weerzien tussen de kinderen, die elkaar alweer een jaar niet gezien hadden. En amai, ik sta er telkens weer versteld van hoe groot die kinderen worden. Terwijl ik wanhopig crèmes smeer om de rimpels onder controle te houden, groeien deze jonge mensen uit tot interessante persoonlijkheden met wie het fijn van gedachten wisselen is. Al mag de tijd voor mij wel wat minder snel gaan. Enfin ja, het eten was simpel, maar lekker en de gastvrijheid bij Au P’tit Lorginois was fenomenaal. De uitbaters waren duidelijk gecharmeerd door ons gezelschap en de baas kwam zelfs foto’s laten zien van zijn vroegere voetbalcarrière die hem ook bij enkele Belgische clubs had gebracht.
Na het dessert (ik bestelde een kolonol die meer wodka dan citroensorbet bevatte, dik waar voor mijn geld) reden we verder naar ons huisje dat zich op amper aan paar minuten rijden van Au P’tit Lorginois bevond. We laadden de koelkasten vol met eten en drank, verdeelden de kamers: mijn vriend en de meisjes boven en onze vrienden beneden. En brachtten de rest van de zonnige namiddag door in de tuin terwijl we kubb speelden. Ik wist me twee keer bij het winnende team aan te sluiten, wat zeker niet aan mijn uitmuntende skills gelegen zal hebben, want veel blokken heb ik niet geraakt. Ik blijf erbij dat ik kubb één van de meest overroepen spellen van de laatste jaren vind, maar goed, de kinderen amuseerden zich.
Voordat we aan het avondmaal begonnen, maakten we eerst nog een wandeling in de landelijke omgeving van de hoeve waar we verbleven, kwestie van de eetlust bij de kinderen aan te wakkeren. Al is daar tegenwoordig niet meer zoveel voor nodig, want ze hebben allemaal een gezonde eetlust gekweekt. Dat was vroeger wel anders!
Na de wandeling was het tijd voor het aperitief, gevolgd door het avondmaal (Frans stokbrood en beleg, de simpele dingen in het leven) en speelden we spelletjes (chapeau is ondertussen uitgegroeid tot een stevige favoriet). Ondertussen maakten de volwassenen plannen voor de dag nadien. Plannen die nog een verrassing moesten blijven tot de volgende ochtend. Spannend!
Om 8.30u zitten mijn vriend en ik op het dakterras voor ons laatste ontbijt. Een half uur later dan gepland, wat we geraakten simpelweg ons bed niet uit.
Omdat mijn vriend door zijn conferentie niet echt de gelegenheid heeft gehad om veel van Valencia te zien, heb ik een soort ‘best of’ voor hem samengesteld van mijn favoriete plekken.
We starten met een bezoek aan de San Nicolás de Bari y San Pedro Mártir, het barokke wonder dat zich wat mij betreft gerust kan meten met de Sixtijnse kapel. Vervolgens wandelen we naar La Llotja. De dame aan de balie van La Llotja blijkt me tot mijn grote verbazing te herkennen: “Was jij hier eergisteren ook al niet? En heb je gisteren niet het zijdemuseum bezocht?” Mijn eurocent valt: de dame in kwestie was de gids van de luidruchtige groep in het het Zijdemuseum. Grappig. De dame informeert mij dat het combiticket dat ik een paar dagen geleden kocht, recht geeft op een gratis audiogids. Nice!
Dankzij de audiogids ontdek ik een pak nieuwe details die me tijdens mijn vorig bezoek ontgaan waren. De afbeelding van de heks met het duiveltje bijvoorbeeld had ik helemaal niet opgemerkt. In totaal duurt de rondleiding met audiogids een half uurtje en zijn we terug in het hotel om 11.30u. We moeten immers om 12u uitchecken.
Mijn vriend en ik ontbijten opnieuw samen met zijn collega’s. Gelukkig verloopt het ontbijt ditmaal veel minder chaotisch dan gisteren. Misschien heeft de bediening onze opmerkingen gehoord en hebben ze een verbeterplan geïmplementeerd. 😉
Ook vandaag heb ik een Teams meeting om 9.30u om de beslissing van de managementmeeting van woensdag aan de betrokken collega te communiceren. Ditmaal vloeien er wel traantjes. Lastig, want ik had zelf graag een andere uitkomst voor deze collega gezien.
Ik begin dus met een bezwaard gemoed aan mijn laatste volledige dag in Valencia. Al neem ik me voor er het beste van te maken. Ik wandel naar de Torres de Serranos die gisteren gesloten waren. Tot mijn grote verbazing is de beklimming van de torens gratis, je moet enkel een toegangsticketje halen aan de balie en meegeven van welk land je bent. Ik geniet van het mooie uitzicht en het zonnetje dat ook vandaag zich weer van haar beste kant laat zien.
Mijn volgende bestemming is het Museu de la Seda, de laatste plek die ik kan bezoeken met mijn combiticket. Onderweg passeer ik de Església de Santa Caterina Màrtir. Ik wandel de sobere kerk binnen en merk op dat je de toren kan beklimmen voor twee euro. Da’s geen geld en zoals jullie weten, ben ik een liefhebber van het beklimmen van torens. Ik kan deze beklimming alleen maar aanraden. Het uitzicht op de kathedraal van Valencia is prachtig en er zijn amper andere toeristen te bekennen. A lucky find.
Ook Museu de la Seda blijkt een schot in de roos. Het museum is gevestigd in een prachtig historisch gebouw met als topstukken een schitterende mozaïekvloer en een prachtige oude kapel. Ook de mooie zijden gewaden spreken mij aan. De uitleg over de weefgetouwen vat ik niet helemaal, dit specifieke Spaanse jargon is toch net iets te hoog gegrepen voor mij. Ik zie ook voor de eerste keer in mijn leven echte, levende zijderupsen.
Vandaag loopt er om de één of andere reden vanalles mis bij het ontbijt. Moeilijk te zeggen waarom, want ‘t is niet dat de menu elke dag verandert. We krijgen een fruitsap te weinig, ze vergeten het spek bij de scrambled eggs en alles duurt veel langer dan zou moeten. Net alsof het personeel allemaal aan hun eerste werkdag bezig is.
Wanneer we terug komen van het ontbijt, is de kuisploeg net bezig in onze kamer. Dat verbaast ons een beetje, want ze zijn ettelijke uren vroeger dan de voorbije dagen. Gelukkig moeten we niet lang wachten tot we onze kamer opnieuw ter beschikking hebben.
Omdat er een aantal dringende mails zijn die ik moet afhandelen, blijf ik een tijdje werken. Uiteindelijk verlaat ik pas na 11u de kamer. De timing van dit weekje weg had echt niet slechter kunnen vallen, maar goed, ik ben al blij dat ik de kans heb om deze mooie stad te verkennen. Dat ik tussendoor wat moet werken, neem ik er graag bij.
Vandaag staat een bezoek aan de zogenaamde Sixtijnse kapel van Valencia op het programma, de San Nicolás de Bari y San Pedro Mártir. En amai, echt blij dat ik me maandag heb laten overhalen tot het kopen van die combitickets. Wat een ongelooflijk prachtig stukje barok. Ook de audioguide, die te consulteren valt via mijn smartphone, is zeer goed. De vele details in de kerk worden uitgebreid beschreven, maar dat zijn er zoveel dat ik moeite heb om alles op te kunnen nemen. Ik blijf dan ook veel langer in de kerk rondkijken dat ik oorspronkelijk van plan was. Het voordeel van alleen op stap zijn: je kan zo lang blijven als je wil.
Ondertussen heb ik een klein hongertje gekregen en besluit ik te gaan kijken of er plaats is aan de enige bar in de Mercat Central. Helaas, er staat een vrije lange rij aan te schuiven en daar heb ik niet het geduld voor. Ik koop me een vers fruitsapje om de honger wat te onderdrukken en besluit naar la Llotja de la Seda te gaan. Tot mijn grote verbazing is een bezoek aan deze prachtige vijftiende-eeuwse zijdebeurs (UNESCO werelderfgoed) gewoonweg gratis. Voor het gebruik van een audioguide is het wel bijbetalen. Ik besluit de audioguide links te laten liggen.
Ik ben erg onder de indruk van dit statige gebouw dat getuigt van indrukwekkend vakmanschap. Architect Pere Compte wist duidelijk waar hij mee bezig was. Ik ben vooral onder de indruk van de handelshal met de ranke, spiraalvormige pilaren. Prachtig! Het filmpje dat in één van de zalen getoond wordt, geeft wat meer context bij de geschiedenis en de functie van dit gebouw. Echt de moeite van een bezoek waard.
De dame informeert mij dat het combiticket dat ik een paar dagen geleden kocht, recht geeft op een gratis audiogids. Nice!
