leuven

Recept voor een geslaagde zondag

Opstaan douchen, fototoestel en fles cava in de rugzak steken en vertrekken naar het stadspark voor een picknick in de zon met vrienden K en T en hun twee stoere zonen. De prijs voor het origineelste gerecht niet gewonnen, maar lekker was die cava wel! Afscheid nemen van de stoere zonen en hun ouders en naar Hapje Tapje vertrekken, waar we afgesproken hadden met L en U en hun dochters. Onderweg nog kameraad Q opgepikt, bevriend koppel K en F tegen het lijf gelopen. Sms-gewijs met Goya en Ella afgesproken om naar de barmannenrace te gaan kijken en vervolgens in de Thomas Stapleton terecht komen omdat dit de enige plek was waar er nog plaats was in de buitenlucht. Gezellig terras, daar trouwens. Te onthouden. Een ander koppel wiens initialen ook K en F zijn tegen het lijf gelopen en te laat beseft dat het F’s verjaardag was vandaag en haar helemaal geen gelukkige verjaardag gewenst hebben (how rude!). Van het ene naar het andere kraampje slenteren en ons gezelschap kwijtspelen en dan weer tegen het lijf lopen. Zelfs die paar druppels (te tellen op twee handen) konden de pret niet drukken. Gewoonweg zalig.

Geproefd:

  • Mosselen in de wok met pijpajuin, kerrie, tomaat, wilde peterselie, room, look en erwtjes van restaurant Kokoon
  • Nasi met kip van restaurant Ming
  • Pasteis de bacalhau (stokviskroketjes) en Rissois de camarao (garnaalkroketjes) van O Fado
  • Coquille St. Jacques in Chardonnay Meerdael boter van restaurant Mykene
  • Scampi’s in look masalasaus met basmati rijst van restaurant Himalaya
  • Soepje van rood fruit met Mojitosorbet van Salons Georges (zo fabuleus lekker dat ik nog om een tweede portie ben gegaan)

Sol LeWitt

Ik had het geluk om al een preview gekregen te hebben van deze overzichtstentoonstelling toen ze nog in opbouw was. Zelfs toen de muurschilderingen, zorgvuldig opgebouwd volgens de instructies van Sol LeWitt, nog niet voltooid waren, maakten ze al een overdonderende indruk. Vanavond zijn we echter het eindresultaat gaan bewonderen. Adembenemend! Je kan er naar blijven kijken en ik denk dat ik met mijn gloednieuwe M-ambassadeurskaart zeker nog eens terug zal gaan. M is erin geslaagd een absolute toptentoonstelling naar Leuven te halen. Er is werkelijk geen enkele reden om deze tentoonstelling níet te bezoeken. Echt waar, je zal het je niet beklagen.

Crappy iphone foto om jullie een idee te geven:

Na ons museumbezoekje dronken we nog een afzakkertje in de Fiere Margriet. Laat me zeggen dat ik Pannepeut een geweldige naam voor een bier vindt. Grootschalige commercialisatie dringt zich op! Mijn humeur zal er wel bij varen.

 

 

Leuven in Scène: nabeschouwingen

Zo lang naar uitgekeken en alweer voorbijgevlogen. Het was een fantastisch weekend met de zon in de onbetwiste hoofdrol. Al moet ik toegeven dat ik deze editie minder vond in vergelijking met die van twee jaar geleden. Acts die onaangekondigd van locatie wisselden, lang aanschuiven aan de Keizersberg voor een theelichtje (door wat klauterwerk konden we de rij gelukkig voorbij steken) en gedwongen worden te kiezen tussen de verschillende acts. Heel veel bekenden tegen gekomen ook, bewust en onbewust (achteraf spotte ik op de foto’s gezichten van bekenden die me tijdens de act zelf helemaal ontgaan waren).

Deze editie waren het vooral de ‘kleinere’acts die me aanspraken: Les Goulus, de Propere Fanfare, Skryf, Boucherie Bacul en de vuurinstallaties van Toverspel. Het spektakelstuk van Xarxa Teatre op het Ladeuzeplein kon me minder bekoren. De mooiste act vond ik die van La Salamandre op de Keizersberg, al leek de act qua concept heel erg op de voorstelling ‘Neige de feu’ van Entre terre & ciel van twee jaar geleden. Alleen jammer dat er te weinig plaats was om al de kijklustigen comfortabel van de show te laten genieten. Er brak ei zo na een volksopstand uit met spreekkoren en boegeroep. Gelukkig was de act betoverend genoeg om het gemor te laten verstommen.

Eervolle vermelding ook voor het Leuvense collectief Skullmapping dat een prachtig  kunstwerk maakte, opgedragen aan de Fiere Margriet. Vier minuten lang betoverd worden. Zeer knap.

A room with a view

Soms, dan doet er zich al eens een buitenkansje voor. En als dat het geval is, dan moet een mens die kans grijpen, nietwaar? En zo sliepen mijn vriend en ik van donderdag op vrijdag tussen de splinternieuwe lakens van het splinternieuwe hotel Park Inn, op nog geen kilometer van ons eigen appartementje. En dat na een gezellig diner met een Leuvense levensgenieter en Italië-enthousiast in het al even splinternieuwe restaurant RBG, terwijl we genoten van een flesje Italiaanse Chianti uit 2006, een uitmuntend wijnjaar volgens onze wijnkenner van dienst. En wie ben ik om hem tegen te spreken. 😉

Beleuvenissen (bis)

Vorig jaar slaagden we er niet in om iets van Beleuvenissen mee te pikken omdat we toen de ganse maand juli in het buitenland vertoefden. Dat hebben we dit jaar ruimschoots goedgemaakt. Al was Beleuvenissen eerder een excuus om met vrienden en collega’s af te spreken dan om naar optredens te gaan kijken.

Omdat je bij Guust Bistro blijkbaar ook al een maand op voorhand moet reserveren, belandden we met ons groepje van vijf in de Kansel. Het eten was matig, maar veel werd goedgemaakt door de overheerlijke roze schuimwijn en het geweldige gezelschap. Voordat we er erg in hadden was het al tien uur en konden we nog net de laatste noten van het optreden van Daan meepikken. Hadden we ons voor niets helemaal helemaal tot vooraan de Oude Markt geworsteld.

Op de terugweg kwamen we bekenden van boskabout tegen en vervolgens belandden we op de Grote Markt waar Polle Pap Daan liet zien hoe een publiek te enthousiasmeren. Dat het publiek voor de helft uit bejaarde dames bestond, doet niets af aan het feit dat Paul Michiels nog steeds een performer pur sang is. Knap.

Na het optreden van Paul Michiels moest het alcoholniveau in ons bloed hoognodig weer opgekrikt worden. We vonden na wat zoeken een plekje in de Com.media waar we een waterige mojito dronken en naar de enthousiaste duikverhalen van één van de vrienden van boskabout luisterden. Een tweede slechte mojito zag ik niet zitten en de vermoeidheid van de week begon te wegen. Dus trokken we huiswaarts om op zaterdag met een fris hoofd aan het vervolg van de grote schilderactie te beginnen.

The little things

  • Een namiddagje opfrissing van de cursus coachen. Heel nuttig om ervaringen te kunnen uitwisselen met de andere cursisten en de theorie nog eens opgefrist te krijgen.
  • Samen met mijn vriend de trein nemen en dik anderhalf uur vroeger thuis zijn dan normaal, met dank aan de cursus die mooi op tijd gedaan was.
  • Zin hebben in sushi, naar de Sushi Palace gaan en een sushiboot bestellen.
  • Als dessert langs de chocoladebar gaan voor een warme (te dure) chocomelk met kaneel.
  • Samen terug naar huis slenteren door zonnig Leuven en genieten van de schoonheid van de stad.

Ontbijt in de Sportoase

Niet dat jullie mij moeten verdenken van sportieve inspanningen op een zondagochtend. De schoonbroer van mijn vriend woonde er één of andere conferentie bij over alweer een nieuwe fitnessrage (is Zumba al gepasseerd of is dat nog steeds in?). Dus sliepen we lang uit en sprongen we op de fiets voor een ritje naar de Sportoase en terug. Ontbijten met een slaatje van warme scampi en sinaasappel op een zondagmiddag, er zijn ergere dingen in de wereld. En ook het ritje naar de Sportoase langs het groene gedeelte van de Leuvense ring deed me deugd. Het viel me op dat Leuven er de laatste jaren alleen maar mooier op wordt. Vooral de stationsomgeving heeft een totale metamorfose ondergaan van een afgeleefd een vuil stukje stad tot een echt nieuw stadscentrum. Erg benieuwd hoe de Vaartkom zich verder zal ontwikkelen.

Wereldfeest

De donkere wolken van de ochtend maakten in de namiddag plaats voor een stralend zonnetje. En zo stond ik mijn ogen dicht te knijpen op de stoffige Bruul. Al een geluk dat we voor een prikje een zonnebril op de kop konden tikken aan één van de vele kraampjes. Het Wereldfeest is zo’n beetje een jaarlijkse afspraak voor mij en mijn vriend. In de namiddag stikt het er van de gezinnen met kinderen en hangt er een zalig ontspannen sfeertje. Ik hou er ook van te slenteren langs de kraampjes van allerlei organisaties die elk hun steentje willen bijdragen aan het verbeteren van de wereld. Het drukt me met de neus op het feit dat ik op dat vlak tekortschiet, zelfs al probeer ik mijn geweten te sussen met maandelijkse stortingen en hier en daar een handtekening onder een petitie.

We liepen op het wereldfeest T en haar oudste dochter tegen het lijf. We hadden beloofd deze zaterdag binnen te springen, want ze wonen niet ver van de Bruul. We spraken af om bij hen te gaan aperitieven zo rond een uur of vier. En zo zaten mijn vriend en ik in het charmante stadstuintje van E en T terwijl de stiefvader en de broer van T hard aan het werk waren om de houten poort die het tuintje moest afsluiten, te monteren. De zandbak werd gevuld met vers zand en een paar minuten later zaten mijn vriend en ik samen met twee kleine blonde meisjes met onze handen in het zand. Het kind in mij haalde haar hartje op.

We namen afscheid rond een uur of zes, want we hadden om half zeven afgesproken met Matthias (die trouwens opnieuw begonnen bloggen is, allen daarheen) om samen iets te gaan eten in Leuven. We belandden in Il Giardino d’Inverno, waar we na lang wachten en wat geknoei om de juiste bestelling op de juiste tafel te krijgen, uiteindelijk wel lekker aten.

Een goed gevulde dag.

Een mooie avondwandeling

Meestal streven mijn vriend en ik ernaar om ons zo snel mogelijk van punt A naar punt B te verplaatsen. Elk oponthoud wordt gezien als tijdverlies. Maar soms kan het ook anders. Vanavond wandelden we langs het station, de gebouwen van het stadskantoor en KBC-verzekeringen (zo’n prachtige architectuur en dan zetten ze daar een groot lelijk blauw spandoek met ‘verzekerd’ voor, een schande is het), het provinciehuis, een mooi stukje groen van de Leuvense ring, de hoogstamboomgaard aan de Sportoase en dan over de Philipssite naar de Abdij van ‘t Park om de opening van het keramiekparcours bij te wonen. Ik heb enorm genoten van de wandeling heen in de avondzon en weer terug onder de sterrenhemel. Jammer dat we zo weinig tijd hebben om meer van deze momenten in te lassen.

PS: Het keramiekparcours zelf is zeker een bezoek waard.