Op stap met de dames

‘t Was alweer van september vorig jaar geleden dat ons vrouwenclubje nog een keertje op stap was geweest. Toen was één van onze vriendinnen nog zwanger, ondertussen is zij de trotse mama van een prachtige dochter. Die dochter diende natuurlijk in ‘t lang en in ‘t breed bewonderd te worden. In tegenstelling tot de vorige keer dat we op babybezoek gingen, verliep alles mooi zoals gepland.

We genoten van een glaasje cava als aperitief bij onze vriendin om vervolgens de baby in de zorgzame handen van haar echtgenoot en ouders achter te laten en samen naar restaurant Himalaya te trekken om onze babbel verder te zetten onder het genot van lekker Indisch/Nepalees eten. Ook dit etentje kan toegevoegd worden aan de reeks: laatste keren, want de kans dat we er nog eens in slagen met zijn achten samen te komen voor mijn vertrek is gewoonweg onbestaande. Ik ga ze missen, onze vrouwenuitstapjes. Maar wie weet kan ik mijn lieve collega’s overtuigen om een keertje naar Genève af te zakken? 😉

Na het diner zakten de dames nog even af naar mijn appartementje voor een groepsfoto als aandenken. Komt dat statief toch nog eens van pas. We kraakten een flesje champagne om te toasten op de mooie uitslag die mijn collega voor haar examens Spaans behaalde (ze zit een jaar lager dan mij aan het CLT). Al had ik het hart niet om haar te zeggen dat ik meer plusjes bijeen verzameld had dan zij. Alle redenen zijn goed om te vieren! 😉

Het Land aan de Overkant

Het Land aan de Overkant blijft voor mij toch één van de toprestaurants in Leuven. Het eten is altijd tot in de puntjes afgewerkt en de wijnen die de sommelier uitkiest, zijn altijd erg bijzonder. Tel daar nog eens het bijzonder aangename interieur bij, waar plaats genoeg is om discreet onnozele gesprekken met je vrienden te voeren en je hebt het recept voor een geslaagde avond. En ik ben er zeker van dat de vrienden waarmee we deze avond doorbrachten dezelfde mening zijn toegedaan. Al weet ik niet of het personeel onze flauwe mopjes altijd even geslaagd vond. 😉

Een kijkje in onze borden:

Krokantje en huisgemaakte limonade:

Appetizers:

Schelvis, verjus, spinazie en amandel:

Noordzeekrab, peer en citroengras

Lotte, jus van witte kool, lacto gefermenteerd:

Artisjok, lamsspek, gerookte paprika:

Onglet “Aubrac”, asperges, brandnetel en olijf:

Aardbei, vlierbloesem en geitenmelk:

Thee met versnaperingen:

Ben ook erg benieuwd naar de ijsjes die ze over een paar dagen zullen verkopen.

PS: Mijn vriend reed de zaterdag van onze afspraak helemaal met de wagen vanuit Genève naar Leuven. Een verrassend vlotte rit, want hij was al rond half vier in het Leuvense, ruim op tijd voor onze dinner date.

Teleurstelling in het Sluispark

‘t Was een druk Onze-Lieve-Heer-Hemelvaartsweekend voor mij. Na mijn uitstapjes naar West- en Oost-Vlaanderen, hoefde me ik op zondag gelukkig niet ver te verplaatsen. Ik had afgesproken met mijn petekindje, zijn broer en zijn ouders om samen naar de waterspeeltuin het gloednieuwe Sluispark te gaan. Het was er het weer voor!

Omdat spelen op een lege maag nooit een goed idee is, waren we van plan samen in café Entrepot te gaan lunchen. Het broertje van mijn petekindje brak zijn middagdut een beetje vroeger af dan gewoonlijk, waardoor we beslisten onze ganse afspraak met een uur te vervroegen. Omdat de brunch in OPEK tot 13u duurt en het meisje waarmee ik de dag voordien gebeld had me zei dat rond 12u het aanbod aan het lunchbuffet niet meer zo uitgebreid was, besloten we af te zien van de lunch in café Entrepot en ander oorden op te zoeken. Onder den Toren leek een fijn alternatief, niet te ver wandelen van het Sluispark, maar ondanks wat Google Maps en hun eigen website beweerden, was deze brasserie gesloten. We wandelden dus maar verder richting Vismarkt om een fijn plekje te vinden in de schaduw van de bomen in de binnentuin van de Blauwe Schuit. De huispauw en het kleine vijvertje met vissen zorgden meteen voor extra entertainment voor de jongens. Dat het eten erg gewoontjes is in de Blauwe Schuit namen we er met de glimlach bij. Het mooie terras op zich maakte veel goed en de sangria smaakte uitstekend bij dit warme weer. En ik maakte en paar leuke selfies met mijn petekindje.

Na de lunch wandelden we terug naar het Sluispark. Helaas, de gloednieuwe waterspeeltuin stelde ons erg teleur: de wateraanvoer voor het beekje met de waterspeeltuigen liet het afweten en ook de fonteintjes spoten met de beste wil van de wereld maar een twintigtal centimeter water de lucht in. Zo was er niet veel aan. Nochtans waren er behoorlijk veel gezinnen met kinderen naar het Sluispark gekomen om bij dit warme weer in het water te spelen. Hoe lang is deze attractie al open? Toch wel een beetje triestig. Gelukkig was er een (vals) brandalarm in één van de appartementsgebouwen vlakbij om voor wat extra entertainment te zorgen. Mijn petekindje is een grote fan van Sam de brandweerman, dus hij keek vol ontzag naar de grote brandweerwagens en de brandweermannen in volle uitrusting (mét zuurstofflessen en al) die in dit stikhete weer de oorzaak van het alarm moesten zien te achterhalen. Na een grondig onderzoek terwijl ondertussen het brandalarm bleef loeien, bleek er geen sprake van brand te zijn. De brandweerlui vertrokken, het alarm bleef loeien en wij besloten ook ons boeltje te pakken en een ijsje te gaan eten bij Coupe Matadi.

Het ingekorte middagdutje en de wandeling naar de boot van Coupe Matadi bleek een beetje te veel van het goede te zijn voor het broertje van mijn petekindje: de vermoeidheid sloeg toe en hij barstte in huilen uit. Zelfs een ijsje kon hem niet troosten. De warmte en het slaapgebrek eisten hun tol. Na het ijsje namen we dus noodgedwongen afscheid van mekaar. Mijn vrienden boden nog aan om samen het avondmaal te eten bij hen thuis in Tielt-Winge, maar dat sloeg ik af. Het werd hoog tijd om nog wat achter de boeken te kruipen en Koreaans te studeren. Heel fijn zo’n drukke weekends, maar niet bepaald bevorderlijk voor mijn kennis van de Koreaanse grammatica en woordenschat. 😉

Mondeling examen Spaans en Leuven by Night

Vandaag had ik een dagje blokverlof om mijn mondeling examen Spaans voor te bereiden. Eerlijk is eerlijk, ik had even goed kunnen gaan werken, want het feit dat ik de ganse cursus nog eens had doorgenomen, leverde me niet echt veel voordeel op. De vragen gingen voornamelijk over het boek dat we moesten lezen. Om dan vervolgens kort in te gaan op wat geluk voor mijn examenpartner en mezelf betekende. Ik was in goede doen, want de zinnen kwamen er vlotjes uit. Misschien heeft dat marathon lezen toch vruchten afgeworpen.

Op een half uurtje was het examen gepiept en trok ik de stad in om het (naar mijn aanvoelen) goede verloop van het examen te vieren. Veel winkels bleven vandaag langer open ter gelegenheid van Leuven by Night en de ganse Bondgenotenlaan was opgesmukt met een knalblauwe loper. In het midden van de Bondgenotenlaan, had men zelfs een heus strand aangelegd en zorgde een dj voor zomers beats. Verspreid over de Bondgenotenlaan stonden verschillende foodtrucks. En iedereen weet dat ik dol ben op foodtrucks! Helaas was ik duidelijk niet de enige foodtruckfan, want overal stonden bijzonder lange rijen mensen aan te schuiven. Oh well, de zon scheen, de muziek was goed en ik was niet gehaast.

Uiteindelijk slaagde ik erin een quinoaslaatje met gerookte zalm, wortel en rode biet van Lettuce vast te krijgen en waagde ik me (aangetrokken door de lange rij wachtenden, so many people can’t be wrong) voor de tweede maal in mijn leven aan een würst. Al was ik ook deze tweede keer underwhelmed. Een échte würstfan zal ik wel nooit worden, vrees ik. En ‘t is ook zo’n gedoe om zo’n hotdog op een deftige manier binnen gespeeld te krijgen. Als feestelijke afsluiter van mijn wandeling door het feestvierende Leuven, kocht ik me een sangriavariant met prosecco bij het standje van de Zappaz. Dat had ik wel verdiend!

De laatste les Spaans van het jaar

En misschien wel voor altijd. Snik. Mijn ambitie om voor de eerste keer in mijn leven álle jaren van een taalcursus aan het CLT te doorlopen, zal ik wellicht niet kunnen waarmaken. Vind ik dat erg? Ik weet het niet zo direct. Misschien is het wel mooi geweest zo. Ik ben geraakt tot in het voorlaatste jaar en uiteindelijk heb ik niet het gevoel dat ik dit schooljaar nog veel heb bijgeleerd. Om mijn Spaans echt naar een hoger niveau te tillen, zal ik eens een paar maanden in een Spaanssprekend land moeten gaan wonen. Of een maand een intensieve taalcursus in Spanje volgen.

Talrijk kon je de opkomst voor deze laatste les alvast niet noemen. We waren slechts met drie leerlingen. Omdat deze allerlaatste les op zo’n mooie zomeravond viel, stelde de juffrouw voor om het allerlaaste anderhalve uur les op een terrasje door te brengen en onder mekaar wat Spaans te babbelen, mits toestemming van de directrice, uiteraard. En zo belandden we op het terras van de ViaVia in de Parkstraat, vlakbij het flatje waar mijn vriend en ik vroeger gewoond hebben. De nostalgie! Ik denk nu weer vaker aan die periode, omdat het appartementje dat we in Genève hebben niet veel groter is dan ons eerste flatje.

De ober van de ViaVia had duidelijk nood aan een lesje klantvriendelijkheid. Het was hem zelfs bijna te veel moeite om de drankkaart te brengen. Ik was ondertussen al vrij hard uitgehongerd (normaal koop ik tijdens de pauze een wrap met zalm) en wachtte vol ongeduld op mijn kip tandoori. Doordat ik honger had, smaakte het eten me wel, maar echt sappig kon ik de kip toch niet noemen. Maar het rustige terras en de zwoele temperaturen maakten veel goed.

Nu wacht mij enkel nog het mondeling examen en daarna kan ik het schooljaar afsluiten. Hopelijk in schoonheid met een mooi resultaat!

Kennis maken met Merkat

Donderdagavond hadden we afgesproken met vrienden om (nu het nog kan) een nieuw Leuvens restaurant te verkennen: Merkat is gelegen vlak naast de Essenciel en is van dezelfde uitbaters. Mijn verwachtingen waren dus hoog gespannen. En jawel, de verwachtingen werden moeiteloos ingelost. In een interieur dat iets te hip voor mijn smaak was, genoten mijn vriend en ik samen met ons gezelschap van overheerlijke Spaans geïnspireerde tapas. Heel erg blij dat het sharing concept in België nu definitief voet aan aan de grond gekregen heeft, niets is leuker dan samen met vrienden een gerechtje delen en vervolgens bespreken of het al dan niet in de smaak valt. Dit concept biedt ook de mogelijkheid om veel verschillende gerechtjes uit te proberen en als er eentje tegen valt, niet getreurd, een nieuw gerechtje is snel besteld.

Absolute uitschieter van de avond was het krokante buikspek. Ongelooflijk lekker. Zó lekker dat dit het enige gerecht is, waarvan we twee porties besteld hebben. Om duimen en vingers af te likken, om het met een huizenhoog cliché te zeggen.

Een greep uit het aanbod:

Octopus met amandel:

Aardappel met gerookte forel:

Tortilla:

Arroz negre:

Krokant buikspek:

Gelakte bonito:

Iberico kroketjes

Entrecôte

Postres (crème catalan, churros en een éclair met pistache:

En jawel, ook hier verbaasde reacties bij het vernemen van ons grote nieuws. Blijkbaar waren veel mensen overtuigd dat mijn vriend en ik definitief wortel geschoten hadden in Leuven. Het voorbije jaar merkte ik echter bij mezelf dat mijn enthousiasme voor Leuven tanende was. Ik kreeg meer en meer het gevoel dat ik in deze universiteitsstad alles gezien had wat er te zien viel. En steeds vaker werd ik geplaagd door een gevoel van déjà vu als ik de zoveelste keer naar de opening van alweer hetzelfde event ging. Dat het stadsbestuur besliste mijn favoriete event Leuven in Scène te schrappen en te vervangen door zoiets ongedefinieerd als het Groot Verlof, was voor mij de spreekwoordelijke druppel. Onze beslissing om te verhuizen naar het buitenland komt dus echt op het juiste moment.

Officina 500

Via Social Deal een nieuw Leuvens restaurantje ontdekt: Officina 500. Nuja, écht nieuw bleek het restaurantje bij nader inzien toch niet te zijn, want we liepen daar de chefkok van ons favoriete (nu helaas door andere eigenaars overgenomen) Italiaans restaurant Castello Lucano tegen het lijf.

De hernieuwde kennismaking smaakte alvast naar meer. Hopelijk gaat het Gianfranco voor de wind in zijn nieuwe restaurant!

Yukinii!

Ik moet het Social Deal wel nageven, dankzij hun aanbod heb ik al menig nieuw Leuvens restaurant ontdekt. Misschien niet altijd van even hoge kwaliteit, maar voor een gunstig prijsje ziet een mens al eens wat foutjes door de vingers. De combinatie van sushi en all you can eat is de laatste tijd heel de rage, zo lijkt het wel. Na Sushi All Day ontdekten we Yukinii, een fonkelnieuw restaurant in de Brusselsestraat. Bijzonder hippe inrichting en dankzij de tablet die we bij het plaatsnemen aan ons tafeltje aangereikt kregen, een fluitje van een cent om te bestellen. En de bediening heeft zich zelfs geen enkele keer vergist bij het brengen van onze gerechten! Mijn vriend en ik waren onder de indruk.

In het geheel is dit een toffere, mooiere en beter georganiseerde plek om te eten dan Sushi All Day op het Alfons Smetsplein, wat me eerlijk gezegd doet vrezen voor het voortbestaan van dit laatste restaurant. Als ik moet kiezen tussen beide, hoef ik niet lang te twijfelen: Yukinii all the way. Alleen al om het gebruiksgemak van het bestellen met de tablet (dat papieren lijste van Sushi All Day zag er na de derde ronde al behoorlijk smoezelig uit). De sushi zelf was ok, alleen waren de nigiri’s en de rolls wat aan de grote kant. Begrijpelijk, want hoe meer rijst je in een sushi stopt, hoe sneller de mensen verzadigd zijn en hoe beter je all you can eat concept rendeert. De gegrilde mosselen vond ik zeer, zeer lekker, en ook de gebakken champignons waren goed.

Enfin, mijn vriend en ik hebben zonder twijfel een gezellige en smakelijke avond beleefd voor een scherpe prijs. Met als kers op de taart: mochi ijs! Als dat geen reden is om nog eens terug te keren! 😉

Diner bij Trente

Gisteren hadden mijn vriend en ik afgesproken om samen met een oud-collega (en ondertussen goede vriend) te gaan dineren bij Trente, één van de vaste waarden aan het Leuvense culinaire firmament. Het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden, dus meer dan genoeg stof om bij te praten. En dat gaan dubbel zo vlot onder het genot van heerlijk eten, vergezeld van een lekker glaasje wijn. (Wel stiekem jaloers dat hij over een paar weken naar Singapore vertrekt.)

Geniet mee van al het lekkers dat op ons bord passeerde.

Enkele appetizers vergezeld van een glaasje schuimwijn van Geil:

Sardine met mayonaise en handgerolde couscous:

Gerookte Paling, Foie Gras, Rode Ui en Kriek, met een glaasje les Griottes, Domaine du Vissoux, Saint-Vérand, Beaujolais:

Rog, Bruine Boter, Postelein en Kappertjes, met een glaasje Verdicchio “Le Vele”, Tenuta Moncaro, Marche, Italië:

Gamba, Boerentenen en Dragon, met een glaasje Marsanne, Domaine Louis Chèze, Côtes du Rhône, Frankrijk

Lam, Worteltjes, Dadel en Kaneel, met een glaasje Mandrarossa Petite Verdot, Tenuta Timperosse, Sicilië:

Comté, Geroosterde Aardpeer en Walnoot, met een glaasje Amontillado, Bodegas Rey Fernando de Castilla, Jerez, Spanje:

Citroen, met een glaasje Sauvignon blanc “Sweetheart”, Oliver Zeter, Pfalz, Duitsland:

Enkele zoetigheden als afsluiter vergezeld van een kopje rozenbottelthee:

Het verbaasde ons wel dat een restaurant als Trente niet volledig volgeboekt was op een vrijdagavond. Voor ons was dit natuurlijk fijn, want zo kregen we zeker genoeg aandacht van de bediening, maar ik stelde me toch de vraag of slechts vier gereserveerde tafels voldoende waren om dit restaurant rendabel te houden. Bij het afscheid nemen gaf de sommelier ons nog wat toelichting over het nieuwe, sobere ingenieur, ontworpen door de chefkok die tevens architect is. De keuze om met eerlijke, pure ingrediënten in de keuken te werken, vertaalt zich door de zuivere lijnen en het eenvoudige materiaal door in het interieur.

Een bijzonder aangename avond.

Yet Another Blog

Life on my side

leuven