Good food, whisky and a friend

Vanavond hadden we voor het eerst sinds eind juni nog eens bezoek over de vloer. Zo coronaproof mogelijk, uiteraard. Elk contactoppervlak grondig ontsmet, alle ramen in ons appartement uren voor het bezoek open gezet, elk gerecht bereid en geserveerd met een mondmasker over neus en mond en onze gast een veilige plaats aangeboden op anderhalve meter afstand. We doen ons best!

Gelukkig konden we terugvallen op de uitstekende kookkunsten van Convento Food, want de kwaliteit van het Indisch eten dat we de vorige keren lieten leveren, was toch niet alles. En amai, het smaakte duidelijk, want er bleef letterlijk geen aardappelschijfje meer over…

Na een bodempje gelegd te hebben, stapten we over op het serieuze werk: de whisky’s! Ondertussen zijn we wel zo slim dat we maar een aantal whisky’s uit onze collectie serveren, dus geen nood: we proefden niet van elke fles die hieronder staat. Wij zijn inmiddels oud en wijs genoeg om te weten dat overdaad schaadt. En niemand heeft zin in een zware kater de dag nadien. Onze kameraad had zelf twee nieuwe flesjes bij, waarvan de Highland Park Dragon Legend mij het meest wist te bekoren. Sexy fles, ook!

En wat past er perfect bij whisky? De heerlijke pralines van Bittersweet!

PS: We proberen de goede gewoonte om elke dag te gaan wandelen opnieuw op te pikken, maar aangezien we ondertussen al elke hoek van Leuven minstens vijf keer gezien hebben, is het moeilijk om de motivatie te vinden. Maar toch enkele mooie foto’s:

Covento food food!

Deze namiddag stond de immer charmante Ruben van Convento Food voor de deur met onze bestelling. Serieus, hoe fantastisch is het dat je tegenwoordig met een paar muisklikken of swipes voedsel tot aan je voordeur kan laten leveren? Ik had een giga-bestelling geplaatst omdat ik ervan uitging dat mijn broertje en zijn vriendin (die positief testte op het coronavirus) nog een tijdje in quarantaine zouden moeten zitten. Niets bleek minder waar, want mijn broer testte zowaar negatief. en kan zijn gewone leven alweer hervatten Dit virus, er is kop noch staart aan te krijgen. Maar blij voor hem, natuurlijk!

Dat maakte dat onze daad van barmhartigheid (de hongerigen spijzen) voor eeuwig en altijd onopgemerkt zal blijven. Al een geluk dat veel van de gerechten van Convento makkelijk in te vriezen zijn en die Cambio was ook snel geannuleerd. En zo genoten wij vanavond van een lekkere Vlaamse klassieker: een heerlijk koninginnenhapje!

Ericka Beckman en Thomas Demand in M

Ik moet eerlijk toegeven dat ik helemaal vergeten was dat ik mij had ingeschreven voor deze rondleiding in kleine groep voor M-bassadeurs. Gelukkig herinnerde mijn iphone mij er bijtijds aan dat deze afspraak in mijn agenda stond. Het blijft ontzettend vervelend dat mijn werk niet meer toelaat mijn professionele en privé-agenda te synchroniseren. En ja, eigenlijk had ik nog bergen werk te verzetten, maar hey, een mens kan niet elke avond tot bijna middernacht werken en bovendien snakten mijn hersenen naar een streepje cultuur!

En ik heb het mij niet beklaagd. De videokunst van Ericka Beckman was verrassend actueel. Serieus, deze dame had het in haar films van de vroege jaren tachtig al over de optimalisering van processen en gamification als manier om participatie te stimuleren. Over een vooruitziende blik gesproken. Aangezien videokunst zich niet goed leent tot het maken van stilstaande beelden kan ik jullie geen impressie geven van haar werk. Jullie zullen dit dus helemaal zelf moeten ontdekken in M.

Hét hoogtepunt van de avond was echter de tentoonstelling ‘HOUSE OF CARD’ van de Duitse kunstenaar Thomas Demand. Een waar visueel feest. Zeer onder de indruk van de foto’s van zijn levensgrote maquettes die zo realistisch zijn, dat je op het eerste gezicht denkt dat je naar een foto van de originele constructie kijkt. Ook erg onder de indruk van zijn foto’s van het betoverende werk van modeontwerper Azzedine Alaïa. Alleen jammer dat het levensechte model van de Japanse karaokebar “Black Label’ door de coronacrisis niet effectief in gebruik genomen kon worden. In normale omstandigheden zou ik graag de remmen losgegooid hebben op een ABBA-lied!

Zeer fijn trouwens om te mogen meesurfen op het enthousiasme van de gids die ons rondleidde. Ze zei zelf dat het veel te lang geleden was. Laat ons duimen dat dat vaccin er snel komt, want iedereen snakt naar een streepje normaliteit.

Big Bang in M

Ik moet eerlijk toegeven dat de vorige bijeenkomst met de opdrachtgevers van het Big Bang kunstwerk in OPEK mij zo hard was tegen gevallen dat ik de daaropvolgende bijeenkomst graag liet schieten voor een fijne samenkomst op het terras van de Visbar. Deze maandag trok ik echter met hernieuwde moed naar museum M, want er was een nieuwe kunstenares aangeduid om dit stadskunstwerk vorm te geven. Een snelle googlezoektocht leverde een aantal beelden van werken op die mij zeer aanspraken. Ik had er dus een goed oog in.

De stoelen in M stonden mooi op anderhalve meter afstand en iedereen droeg braaf een mondmasker, al belemmerde dat mondmasker wel het helder vragen stellen, zeker omdat de voertaal Engels was. De vergadering startte met een uiteenzetting over de relativiteitstheorie van Einstein door één van mijn mede-opdrachtgevers. Vervolgens kwam kunstenares Félicie d’Estienne d’Orves (prachtige naam!) aan het woord. Ze vertelde wat meer over haar werken en haar grootste inspiratiebron: kosmologie en de wetenschappelijke vraagstukken rond het heelal. Ook de horizon heeft een belangrijke plek in haar werk. Perfect om een kunstwerk te creëren in het thema Big Bang. De kunstenares had alvast een klik met onze stand: ze vond Leuven een inspirerende plek omwille van het cirkelvormige grondplan en de rijke geschiedenis. Het klonk allemaal zeer veelbelovend!

Heel blij met de nieuwe wending die dit project gekregen heeft. Ik kijk alvast met veel vertrouwen uit naar de volgende vergadering waarop Félicie haar eerste ideeën voor kunstwerk en locatie zal voorstellen.

Bijpraten in De Hoorn

Gisteren afgesproken met mijn oud-studiegenoot en goeie vriend K om samen iets te gaan eten in De Hoorn. We moeten de horeca steunen, nietwaar? En ik moet zeggen, De Hoorn neemt de veiligheidsmaatregelen tegen het coronavirus heel serieus. Mijn tafelgenoot en ik zaten mooi op anderhalve meter afstand van mekaar en het bestellen met de app werkt echt geweldig goed. Allez, als je allebei op hetzelfde moment je hoofdgerecht besteld, dan toch, want toen de vriendelijke ober mijn hoofdgerecht kwam brengen, bleek dat mijn vriend nog niet besteld had. Misverstand! Gelukkig kwam zijn burger niet veel later en konden we toch nog samen eten.

Doordat we elkaar al maanden niet meer gezien hadden, hadden we uiteraard veel om over bij te praten. Maar hét nieuws van de dag was toch dat hij sinds een tweetal weken een nieuwe vriendin heeft. Superblij voor hem! Al moest ik prompt een extra glas wijn bestellen toen ik vernam dat de dame in kwestie anti-vaxxer is. Even diep in en uitademen, en met de belofte er verder niet meer op terug te komen, bezorgde ik mijn kameraad een aantal artikels. Maar of dat zijn vriendin over de streep zal trekken is nog maar de vraag…

Het hoofdgerecht was niet zwaar, dus was er nog ruimte voor een lekker kaasbordje van Elsen. Heerlijk!

We sloten de avond af met een drankje in Bar Florida, Leuvens nieuwste culinaire hotspot aan de Vaartkom. Het was er gezellig druk. Blij dat deze zaak die normaal moest openen het weekend van de lockdown goed schijnt te draaien. De nieuwe wijk aan de Vaartkom kan wel wat toffe plekken gebruiken!

Corpus Christi

Vanavond ben ik voor het eerst sinds de lockdown in maart nog eens in een filmzaal geraak. En amai, ik heb er deugd van gehad! Het oorspronkelijke plan was om eindelijk die lang geleden geplande wandeling in Wijgmaal te doen, tot één van de Leuvense dames slim opmerkte dat de zon al redelijk vroeg onder gaat in oktober, wat een after work wandeling iets minder ideaal maakt. Op zoek naar een alternatief dan maar. Omdat één van onze dames in de filmsector werkt en die sector zeer hard getroffen is door de coronacrisis, besloten we een avondje in Cinema ZED door te brengen. Ik stelde de dames, louter op basis van de korte inhoud, een totaal onbekende Poolse film voor: Corpus Christi. Alle dames (nuja, vijf van de acht, de drie overige dames haakten op het laatste moment af) stemden toe. Online tickets gekocht et voilà!

We hadden met ons vijven een ganse rij voor ons alleen in de kleine zaal van Cinema ZED Vesalius. We konden dus mooi telkens een zetel tussen laten en op veilige afstand van mekaar van de film genieten. Mét mondmasker, uiteraard! Ik zie een tweede quarantaineperiode immers echt niet zitten, hoe graag ik ook op stap ga met de Leuvense dames.

De film zelf was een schot in de roos. Amai, wat een mokerslag van een film. We moesten er allemaal even van bekomen. De film raakte universele thema’s aan als schuld, boete en vergiffenis. En hoe we, ondanks goede bedoelingen om ons leven te beteren, door de omstandigheden weer naar beneden getrokken worden. Geen feel good movie, maar zeker de moeite van het bekijken waard.

Na de film dronken we iets op het terras van Het Strand. Een beetje frisjes, buiten zitten in oktober, maar wel zo veilig. Al leek de bediening helemaal vergeten te zijn dat er buiten ook nog klanten zaten te wachten op hun bestelling. En dat terwijl ik bij het binnenkomen langs de cinema-ingang nochtans uitdrukkelijk aan de meisjes achter de toog had aangegeven waar ons gezelschap zou gaan zitten. Dus ik naar de toog om voor ons gezelschap te bestellen, alwaar ik weggejaagd werd, want aan de toog bestellen mocht niet. De dienster weigerde zelfs een paar meter van de toog verwijderd onze bestelling, die ik braaf gememoriseerd had, op te schrijven en stond erop deze aan de tafel zelf te komen opnemen. Klantvriendelijk zijn ze niet bij Het Strand, maar we zullen het maar op de onervarenheid en coronagerelateerde stress van de bediening steken, zeker? Gelukkig maakte hun warme appelsap met kaneel vergezeld van een chocolaatje van Tony’s Chocolonely het veel te lange wachten een klein beetje goed. Helaas bleek ook een tweede rondje bestellen niet evident. Fijn concept, Het Strand, maar nog veel ruimte voor verbetering. Ik denk niet dat ze mij er gauw terug zullen zien.

Shakshuka bij Bite Leuven

Niets beter om in de weekendstemming te komen dan een gezellige lunch in goed gezelschap in één van Leuvens beste lunchrestaurants. Al zeg ik het zelf! En óf ik genoten heb van de zalige shakshuka van Bite Leuven, een gerecht dat lichaam en ziel verwarmt. Ideaal comfort food na dagen van ‘s ochtends (niet zo vroeg) tot ‘s avonds laat werken.

Fijn trouwens om even de tijd te nemen om bij te praten met mijn Leuvense collega, sinds eind augustus terug uit Nieuw-Zeeland, waar zijn vrouw met hun twee dochters woont. Zijn oudste zoon, die zijn laatste jaar middelbaar in Nieuw-Zeeland succesvol afgemaakt heeft, reisde met mijn collega mee terug naar België om hier te starten aan zijn eerste jaar universiteit. Daar is mijn LAT-relatie peanuts tegen… Moet heel lastig zijn, je dochters en zoon aan de ander kant van de wereld in een compleet andere tijdzone zien opgroeien via een scherm. En hoe mooi Nieuw-Zeeland ook is, ik vraag me af of zijn vrouw, die diplomate is, deze opdracht opnieuw zou aannemen, wetende hoe zwaar de situatie weegt op haar gezin. En met al die coronatoestanden is terugkeren naar Nieuw-Zeeland zelfs bijna helemaal onmogelijk geworden. Enfin ja, nog een tweetal jaar en zijn vrouw krijgt een nieuwe opdracht. Hopelijk ditmaal iets dichter bij huis.

Leuven autovrij 2020

Een grijze en troosteloze zondag voor Leuven autovrij 2020. Al zal het coronavirus ook wel wat mensen thuis gehouden hebben. Mijn vriend en ik besloten toch maar onze wandelschoenen aan te trekken en de stad in te gaan.

We verkenden het nieuwe, bijna afgewerkte, fietspad aan de ring tussen het Engels Plein en de Nieuwe Mechelsesteenweg. Hopelijk kunnen we dat binnenkort ook met de fiets doen!

Vervolgens volgden we één van onze ondertussen vertrouwde wandelroutes door Leuven.

Ocharme de bewoners van de Mechelsestraat, hoe hard te beklagen zijn die wel niet? Hoeveel maanden zijn deze werken ondertussen al wel niet bezig?

Je kon voor de gelegenheid geheel coronavirusveilig de stad met paard en kar verkennen:

Of coronavirusveilig een terrasje doen:

Natuurlijk konden we de verleiding niet weerstaan om een warme chocomelk te drinken bij de Quetzal. Al denk ik dat dit wel de laatste keer geweest zal zijn. Meer dan een half uur wachten (het aanschuiven inbegrepen) voor een chocomelk is het mij echt niet waard. Hoe lekker de chocomelk daar ook is.

Nog wat sfeerbeelden:

En we sloten de dag af in L’Etoile d’Or, voor een pot met de beste mosselen van Leuven! (Allez, ik dan toch, mijn vriend is niet zo’n fan van mosselen, de barbaar!)

De Foodbag oogst van de week

Gerangschikt van meest tot minst lekker.

Curry met kalkoen, broccoli en groene linzen (waaraan mijn vriend iets te veel kurkuma heeft toegevoegd, vandaar de ietwat gele kleur:

Salade niçoise à la Sana met krielaardappel en gerookte makreel:

Tegenvaller van de week: de spaghetti met scampi’s, gegrilde tomaat en spinaziepesto. Geef mij maar echte pesto en knolselder moet echt wel mijn minst favoriete groente zijn.

En als uitsmijter nog wat avondlijke foto’s van Leuven. Hoog tijd dat we onze wandelfrequentie weer wat opvoeren.

Ceviche op het terras van de Visbar

Gisteren brachten mijn vriend en ik samen met Goofball en haar gezin op anderhalve meter afstand (kinderen zijn een handige buffer) een heerlijke avond door op het terras van de Visbar, een nieuwkomer aan het Leuvense horeca-firmament. De Visbar opende in volle coronacrisis, maar het fijne terras aan de verkeersvrije Tiensestraat en het goeie weer lokten de klanten uit hun kot. Bij mij waren het vooral de smakelijke foto’s op hun instagramaccount die me over de streep trokken.

En het was een heel bijzondere gelegenheid, want Goofball had de succesvolle ingebruikname van een nieuw softwarepakket op haar werk te vieren. Daar hoorde uiteraard een flesje champagne bij! We startten onze avond met schattige viskroketjes (heerlijk!) om vervolgens te genieten van een heerlijke portie ceviche. Goofball’s vrolijke zonen deelden een portie fish and chips, want ja, frietjes!

We sloten de avond af met een glaasje witte wijn in het gezellige stadstuintje van Goofball. Zo zalig dat ons nog een mooie nazomer gegund is.

Yet Another Blog

Life on my side

leuven