Sushi at Goofball’s!

Omdat het alweer zo lang geleden was dat ik samen met Goofball en haar gezin sushi gegeten had, ging ik speciaal voor deze gelegenheid naar de kapper! Just kidding, of course. Mijn haar had na vier jaar sparen een goeie lengte bereikt om 30 cm te doneren aan Think Pink. En ik was het ook wel een beetje beu om het altijd in een dot te moeten dragen, omdat het zo lang was.

Het was wel een beetje haasten om tijdig bij de kapper te geraken, want last minute moest ik een zieke collega vervangen op een vergadering in Brussel en verviel mijn geplande thuiswerkdag. Gelukkig zorgde de blue-bike ervoor dat ik tijdig bij kapper Dirk De Witte geraakte. En zo kregen Goofball, Jan en de twee jongens de primeur van mijn nieuwe, korte coupe. Ik ben er best wel tevreden mee, moet ik zeggen! Nu weer een paar jaar sparen om opnieuw te doneren.

De sushi kwam ditmaal van een andere leverancier en was minder lekker (en fotogeniek) als anders, maar gelukkig maakten het fijne gezelschap en de lekkere wijn veel goed. Na de maaltijd speelden we een spelletje Exploding Kittens dat overtuigend en tot zijn grote vreugde gewonnen werd door Kabouter. Zo fijn om te zien hoe de jongens dit spel in de vingers beginnen te krijgen! Ik maakte ook kennis met de creepy Huggy Wuggy knuffels. Niet echt een fan, persoonlijk.

Impressies van een avondwandeling

Even getwijfeld om uit nostalgie nog eens een lunapark binnen te wandelen en een spelletje op zo’n muntenschuiver te spelen, maar me dan toch maar de bedenking gemaakt dat ik al genoeg prullaria in mijn leven heb.

Open Monumentendag in de Abdij van Park

Open Monumentendag, in combinatie met een prachtig zonnig zondag, vormde voor mijn vriend en mezelf de ideale gelegenheid om nog eens de wandelschoenen aan te trekken en het mooiste stukje religieus erfgoed van Leuven en omstreken te bewonderen: de prachtige Abdij van Park. Natuurlijk waren we te laat om ons nog in te schrijven voor een rondleiding, maar hey, ondertussen zijn we al goed bekend met de abdij en haar geschiedenis. We wandelden dus rondom de abdij en genoten van de mooie zondag.

Het was behoorlijk druk rondom de abdij en al de eet- en drankkraampjes hadden goed te doen. We deden een poging om iets te drinken bij de Abdijmolen, maar na een kwartier wachten aan een vuile, onafgeruimde tafel zonder ook maar een ober te zien, gaven we het op. Deze mooie zaak kampt echt met een personeelstekort. Dus steunden we de Vrienden van de Abdij en dronken we in de mooie tuin van de abdij een fruitsapje en een biertje. Mijn vriend deed daar nog een stukje taart bij, maar ik heb in mijn leven werkelijk te veel Limburgse vlaai gegeten om mij te laten verleiden door zo’n stukje fruittaart met ‘lattekes’. Een ijsje van Coupe Matadi gaat er daarentegen altijd wel in!

We brachten een bezoekje aan de koeienstal en wandelden op het gemak terug naar Leuven centrum, alwaar we op het Martelarenplein net de staart van de jaartallenstoet troffen. En kijk eens welk mooi gezinnetje we daar troffen, uitgedost in de blauwe kleuren van de ‘Mannen van 1972′, die dit jaar met veel feestgedruis hun vijftigste verjaardag vieren. Na een fijne babbel wensten we feestvarken Jan en zijn gezin nog veel plezier en keerden we terug naar ons appartement.

Oh, my kimchi!

Een nieuw Koreaans barbecuerestaurant in het pand waar voordien Julie en Elias zat en nog daarvoor de Wentelsteen, ik hoef jullie niet te zeggen dat ik popelde om dit uit te proberen in goed gezelschap. Na ons bezoekje aan Raffat werd Oh, my kimchi! zo het tweede nieuwe restaurant op rij dat we met ons groepje van zes zouden uitproberen. Ik was alvast erg benieuwd naar de indrukken van onze vrienden die nog nooit Korean barbecue gedaan hadden.

Het grote voordeel van Oh, my kimchi! ten opzichte van concurrent XL BBQ is dat je hier wel kan reserveren. Da’s wel zo makkelijk als je met een iets grotere groep bent. Het restaurant voelde voor mij traditioneler aan omdat je bij de bestelling van het vlees automatisch banchan krijgt en een mandje met sla om je vlees echt op de traditionele wijze te eten. De banchan met spirelli pasta snapte ik niet zo goed, maar de verschillende kimchi-bereidingen waren superlekker en het vlees was uitstekend. Voor mij was het de eerste keer dat er ei en een mengeling van kaas en maïs op (of correcter rondom) de barbecue lag. Dat hebben mijn vriend en ik zo nooit geserveerd gekregen in Korea. Geen idee of dit een eerder Westerse toevoeging is.

Het supermalse vlees werd gebakken op echte houtskool. Volgens de vriendelijke ober is Oh, my kimchi! het enige restaurant in België dat die optie biedt. Ik wil hem graag geloven! Ik genoot alvast van de heerlijke makgeolli, die zoals het hoort geserveerd werd en traditionele kommetjes. Heel fijn dat er aandacht wordt besteed aan dit soort details.

En wat vonden onze vrienden ervan? Die waren duidelijk maar matig enthousiast. Zegt onze kameraad doodleuk: “Ja, als ik op restaurant ga, dan vind ik het niet leuk om zelf te moeten koken, dat doe ik thuis al genoeg.” Als ik dat eerder had geweten…

We sloten de avond af met een glaasje wijn/bier/een cocktail bij de buren van de Optimist en prikten meteen een datum voor een nieuwe afspraak. Ditmaal in een restaurant waar we zeker niet zelf zullen moeten koken!

Lasershow in het Stadspark

Een beetje kwakkelweer gisteren, maar rond 22u was het al eventjes gestopt met regenen en besloot ik me richting stadspark te begeven voor de allereerste lasershow ter gelegenheid van Leuven kermis. De lasershow verving het traditionele vuurwerk (dat de voorbije jaren niet had plaatsgevonden om wille van COVID-19). En hoewel ik begrip heb voor de redenen om geen vuurwerk meer te organiseren in het hart van de stad, kan ik niet anders dan zeggen dat er niets boven het spektakel van een echte vuurwerkshow gaat. Niet dat de lasershow slecht was, zeker niet. De percussie was goed en de lichteffecten mooi, maar geen enkele keer had ik hetzelfde waw-gevoel als bij een echt vuurwerk. En dat is toch wel jammer.

Try-out Frietcafé

Gisteravond had ik de eer om samen met een select groepje uitgenodigd te zijn voor de try-out van het gloednieuwe Frietcafé, vroeger brasserie L’Etoile d’Or. Perfect op tijd klaar voor de grote drukte van de Leuvense jaarmarkt. Het bestaat dus toch, verbouwingen die volgens de planning verlopen.

Wel jammer dat mijn vriend er door zijn coronabesmetting niet bij kon zijn, want van ons tweeën is het de grootste frietliefhebber. Gelukkig raakte ik snel aan de praat met de sympathieke dame naast mij aan de toog, terwijl we konden genieten van perfect gebakken frietjes in een puntzak met een portie stoofvlees. Een klassieker die ik zo nu en dan wel kan smaken. De make-over van de vroegere brasserie is alvast erg geslaagd. De mooie toog met stijlvolle verlichting zuigt de aandacht naar zich toe en door de herinrichting met frisse kleuren heb je het gevoel dat er nu meer ruimte in de zaak is.

Ik heb er alle vertrouwen in dat dit vernieuwde concept zal aanslaan. Ik gun het de hartwerkende uitbater alleszins van hart.

Straatbuffet op de Bruul

Omdat de ons bezoekje aan het foodtruckfestival in Kampenhout zo goed was meegevallen, informeerde ik vrijdag, nadat ik het nieuws gekregen had dat het coronavirus mijn vriend geveld had, of onze vrienden geen zin hadden zaterdagavond naar Leuven af te zakken voor een bezoekje aan het Straatbuffet op de Bruul. En jawel, tot mijn vreugde hadden ze nog geen plannen voor zaterdagavond! Ik keek ernaar uit om de vrouw van onze vriend terug te zien, die er de vorige keer niet bij kon zijn omwille van verplichtingen op het werk.

We spraken af rond zes uur op het Martelarenplein en wandelden van daaruit naar de Bruul. Na al dat stralende zomerweer van de voorbije maanden pakten er zich zowaar regenwolken samen boven Leuven. Dat waren we niet meer gewoon. En jawel, net toen we aankwamen op de Bruul barstte de regenbui los. Nuja, wat heet regenbui. Een paar dikke regendruppels die amper sporen achter lieten op de kurkdroge grond. Het voordeel van de regenbui was alvast dat er amper wachtrijen waren bij de foodtrucks en dat we nergens moesten aanschuiven. Wat een contrast met vorig jaar toen ik meer dan een half uur moest aanschuiven om iets te kunnen eten.

Ik moet wel zeggen dat het aanbod me tegen viel. Te weinig foodtrucks en het aanbod aan gerechten leek me ook beperkter dan andere jaren. Ik zag aan mijn vrienden hun gezicht dat ze er ook meer van verwacht hadden. De locatie op de Bruul was helemaal niet zo gezellig: te weinig zitplaatsen en weinig ambiance op een stoffige vlakte. Als het festival hier volgend jaar nog plaatsvindt, denk ik niet dat ze mij hier nog terug zien.

Al waren de twee gerechten die ik at best wel lekker. De Braziliaanse kroketjes smaakten en ja met Koreaanse dumplings met kimchi kan je natuurlijk weinig mis doen.

Na voldoende gegeten te hebben besloten we de Bruul achter ons te laten en gezelligere oorden op te zoeken. Omdat onze vriendin uit Trinidad een grote fan is van bubble tea, wandelden we naar T’More Enjoy om voor haar een beker met haar favoriete drankje te kopen. Ik moet zelf bubble tea dringend opnieuw een kans geven, want het is duidelijk dat dit gans de rage aan het worden is. Maar na stevig gegeten te hebben, had ik gewoon geen zin in smaakloze tapioca korrels.

Waar ik dan wel zin in had? Een frozen mango daiquiri bij Barvista. Helaas, net als de vorige keer was het weer enorm lang wachten (en neen, ditmaal was het niet druk) en de daiquiri was eigenlijk helemaal niet zo lekker en ook echt slordig gepresenteerd. Spijtig dat het terras van Bar Nine helemaal vol zat… Maar ik denk niet dat ze mij nog bij Barvista zullen zien.

We sloten de avond af met een wandeling over de kermis, alwaar onze vriendin aardbeien in chocolade at. Een Belgische lekkernij die ze graag wilde proberen. Rond elf uur namen we afscheid. Op de terugweg naar mijn appartement piepte ik nog snel even binnen bij het gloednieuwe Frietcafé waar ze alles aan het klaar zetten waren om zondag te proefdraaien. Ik ben alvast benieuwd!

Een namiddagje Leuven kermis

Normaal zou mijn vriend deze ochtend landen om een weekje in Leuven door te brengen, maar helaas, het coronavirus stak daar een stokje door. Aangezien het geen strak plan leek om mijn vriend ziek op een vliegtuig te laten zitten en ik eerlijk gezegd ook weinig goesting had om ziek te worden met een aantal drukke weken in het vooruitschiet, bleef hij dus in Genève en vielen al onze plannen voor het weekend in het water.

Dan maar nieuwe plannen gemaakt! Na een wanhoopskreet van mezelf op twitter, stelde een collega voor om samen met haar en haar schattige mini-me naar Leuven kermis te gaan. De tijd dat ik kermissen het summum van vermaak vond, ligt al even achter mij, maar wat is er leuker dan zo’n kermis door kinderogen beleven? De magie van vroeger komt dan een klein beetje terug.

Tot mijn grote verbazing wilde de jongedame enkel eendjes vissen (cool dat ze een spiderman masker koos als geschenkje). Ze was duidelijk gefascineerd door de draaimolens, maar vond het er toch iets té wild aan toe gaan om zelf een ritje te proberen. 😉 Amai, wat een contrast met mezelf op die leeftijd. Ik zou elke draaimolen van de kermis gedaan hebben, als mijn ouders dat hadden willen betalen. Maar wel goedkoop zo. 😉

We pauzeerden samen met een ijsje van ‘t Galetje en kochten als afsluiter een mooie ballon van Peppa Pig. Ik wandelde samen met mijn collega en haar dochter naar het station en zorgde ervoor dat ze mooi op de juiste trein naar Heverlee belandden. 😉

Een gezellige namiddag.

Een spontaan terrasje na mijn avondwandeling

Sinds mijn vriend en ik terug zijn uit Puglia probeer ik de goede gewoonte om elke dag minstens 10.000 stappen te wandelen, aan te houden. Dat betekent zeker op een drukke werkdag dat ik ‘s avonds laat nog een ommetje moet maken om mijn aantal stappen te halen. Zo ook vanavond. Ik was net aan mijn laatste blokje bezig alvorens terug te keren naar het appartement, toen ik twee mensen op het terras van Alfalfa naar mij zag wuiven. Onze vrienden van de wijncursus! Dus ja, zo eindigde ik mijn avond op een terras in goed gezelschap en ontdekte ik voor het eerst dat Alfalfa geen falafel bar meer is, maar een mooi tapasaanbod heeft. Moet ik zeker binnenkort eens uitproberen!

Te gast in Wijgmaal

Gisteren waren we te gast bij onze vrienden in Wijgmaal. Omdat het zo’n prachtige zomeravond was, fietsten mijn vriend en ik met de bluebike naar hun huis met de prachtige tuin. Hoewel ik erg geniet van de warme temperaturen van de voorbije weken, kan ik niet anders dan me zorgen maken over de extreme droogte. Dus ja, voor mij mag het gerust regenen (maar dan liefst ‘s nachts of onderweg als ik in een Cambio wagen of in de trein zit).

Onze gastheer en gastvrouw hadden naar goede gewoonte weer hun uiterste best gedaan om ons te verwennen. En dat terwijl ik benadrukt had dat ze echt niet te veel moeite moesten doen. Maar ja, onze vriendin kan het niet laten, he. Na een zeer uitgebreid aperitief waarbij we heel veel vakantieverhalen uitwisselden, genoten we van een heerlijk voorgerecht en hoofdgerecht uit de kookboeken van Pascale Naessens: zalig lekkere mosseltjes, gevolgd door een zacht stukje zalm met broccoli, tomaatjes en olijfjes. Onze vriendin vond de broccoli niet zacht genoeg (ze had de groene asperges in het recept door broccoli moeten vervangen, omdat ze geen asperges vond in de winkel), maar ik vond hem heel lekker. Broccoli mag van mijn gerust knapperig zijn.

Natuurlijk bleven we te lang plakken en dronken we een glas of twee te veel. Wat ik mij deze ochtend bij het opstaan stevig beklaagde. Niet echt de ideale start voor een weekendje Bouillon met de zus, schoonbroer en drie nichtjes van mijn vriend… But i’ll power through!

Yet Another Blog

Life on my side

leuven