film

The A-Team

Gisterenavond liet ik me ondanks het prachtige terrasjesweer overhalen om naar The A-Team te gaan kijken. Wel, in het kort, dat was een vergissing. The A-team moet wel de meest flauwe piefpoefpaffilm aller tijden zijn. Vanaf de eerste minuut wordt er van de kijker zoveel suspension of disbelief gevraagd dat het belachelijk wordt. Enig pluspuntje in de film is Liam Neeson die zelfs in een slechte film toch nog een goeie acteur blijft. Bradley Cooper vond ik een belabberde ‘Face’, hij had evengoed Murdock kunnen spelen, zo’n waanzinnige lachje dat hij produceerde en hij had nul komma nul chemistry met z’n love interest Jessica Biel (die er verschrikkelijk plastic uitzag). Beste scène was toch wel de tank die uit het vliegtuig valt, ik kreeg mijn mond even niet meer dicht wegens zoveel minachting voor de wetten van de zwaartekracht. Enfin, een ideale film voor pubers met teveel testosteron. I pity the fool who watches this movie.

PS: Er zat een hele bende bloggers samen met ons in de film. Benieuwd wat Antoon, Sara die werk zoekt, Manuel en Bunker ervan vonden.

Love actually

Op aanraden van Karel en Eveline, die zo enthousiast waren over deze film dat ze hun exemplaar graag wilden uitlenen aan ons, zagen we gisteren Love actually. Beetje vreemd om in de lente een kerstfilm te zien, maar hey, de temperaturen doen tegenwoordig meer aan de winter dan aan de lente denken en de hemel is aanhoudend grijs. Ik kon het alleszins wel gebruiken, een avondje ontspanning met een filmpje dat gewoon pretentieloos grappig is. Gelukkig lopen, in tegenstelling tot de meeste romantische komedies, niet alle verhaallijnen goed af, want dat is in het echte (liefdes_)leven ook niet zo. Niet de beste film die ik al ooit gezien heb, wel goed voor een grote glimlach op mijn gezichtl. Meer moet dat niet zijn.

Casino Royale

Het verjaardagsweekend van mijn vriendje is gisteren van start gegaan met een filmavond. Hij mocht kiezen welke film, dus het werd Casino Royale. Een typische James Bond-film vol met geweld, ontploffingen, knappe vrouwen en spectaculaire special effects om je aandacht af te leiden van het feit dat het verhaal van de ene ongeloofwaardige situatie in de andere overloopt. Let op, soms kan ik wel degelijk van zo’n film genieten, maar gisteren was ik niet in de juiste stemming. Ik vind Daniel Craig ook helemaal niet zo’n knappe man, al is hij uiteraard een zeer goed acteur. Misschien hadden we Casino Royale beter op groter scherm gezien ipv op een computerscherm, want de film zat boordevol prachtige beelden. Al blijkt bij nader inzien dat veel van de scènes die zich zogezegd in Montenegro afspelen, eigenlijk elders gefilmd zijn. Maar dat heeft mij er alleszins niet van weerhouden Montenegro aan mijn lijstje toe te voegen. 😉

Avatar

Bestaat er een beter moment om je in een cinemazetel te nestelen dan kerstavond? Ik vind alvast van niet. Doordat zowat het hele land aan de feestdis zat, was het in de filmzaal aangenaam rustig.  Het was duidelijk dat een hele lading Chinezen, die toch geen kerstmis vieren, er hetzelfde over dacht als wij. Samen wachtten we met de 3D-brilletjes op de neus op het begin van Avatar.

Op voorhand had men mij al gewaarschuwd dat ik niet te veel van het verhaal moest verwachten. En inderdaad, wie graag verrast wordt in de cinema, kan Avatar beter links laten liggen. Het verhaal eindigt exact zoals je verwacht. Toch kon de boodschap die de film wil uitdragen, ondanks haar simpliciteit, mij wel bekoren. Toegegeven, de film is erg zwart-wit. De slechteriken zijn wel heel slecht en de goeien zijn bijna heiligen. Maar toch, een boodschap die de nadruk legt op de verbondenheid tussen de mensen en hun omgeving (everything is connected), het maakt mijn cynische ik nog altijd een beetje week.

Als je de film niet moet zien voor het verhaal? Waarvoor dan wel? Wel, dat is simpel: voor de adembenemende wereld die gecreëerd wordt door schrijver-regisseur James Cameron. Het imaginaire Pandora waarop het verhaal zich afspeelt, is werkelijk magnifiek. De fauna en flora zijn prachtig uitgewerkt. De ene adembenemend mooie scène wisselt zich af met de andere. Visueel heb ik zelden een mooiere film gezien. En ok, de gelaatsuitdrukkingen van de wezens komen niet altijd even natuurlijk over, maar hey, het zijn aliens, misschien zijn hun gelaatsspieren gewoon minder beweeglijk?

Een film om niet te veel bij na te denken, maar je visueel te laten prikkelen door de schoonheid van de beelden.

Doctor J

Alweer een drukke dag vandaag. ‘s Ochtends voor een vergadering naar Gent (ik ben tegen vergaderingen die minder lang duren dan de totale reistijd heen en terug, maar goed, ik kon er echt niet onderuit) en daarna op de eerste de beste trein richting Leuven gesprongen. Ik had een namiddag verlof genomen om naar de doctoraatsverdediging van vriendin J te kunnen luisteren. Mijn trein was vijf minuten voor de verdediging begon in Leuven, dus nam ik (decadent, ik weet het) een taxi om toch maar op tijd in het Arenbergkasteel te zijn. Qua just in time kon het alweer tellen, want ik glipte net na de laatste prof in toga binnen.

J hield een goede en zeer begrijpbare verdediging. Ik denk wel dat dit een voordeel is van een vakgebied als psychologie, iedereen kan zich daar wat bij voorstellen en als je het zo goed kan uitleggen als J dan valt er zelfs wat te lachen tijdens de verdediging. Trouwens een heel interessant gesprek gehad met één van de aanwezigen op de verdediging. Iemand die halftime prof, halftime ondernemer was. Een bijzondere combinatie. Hij was van mening dat er in Vlaanderen te weinig innovatieve dingen gebeuren en dat écht ondernemerschap in België zeldzaam is. Hij meende dat dit ten dele te wijten is aan de verzorgingsstaat, die, ik citeer, de mensen lui maakt en middelmatigheid aanmoedigt. Hij verwees daarbij naar Amerika, waar wetenschappers zoveel meer verdienen dan hier in België het geval is. Alhoewel ik het niet helemaal eens ben met zijn visie en ik ook niet geloof dat Amerika het land van melk en honing is, denk ik wel dat er een grond van waarheid in zit. Alleszins vond ik het een heel verrijkende babbel.

Daarna was het uiteraard tijd voor de receptie met hapjes en drankjes. Ik had door al het gehaast vandaag nog niet veel gegeten waardoor de schuimwijn linea recta naar mijn hoofd steeg. En ik zo dom was om een sympathieke dame te beledigen door haar véél ouder dan haar broer te noemen, terwijl ze eigenlijk maar zes jaar in leeftijd van mekaar verschilden. Ik kon wel door de grond zakken. Normaalgezien maak ik zulke flaters niet, maar ik heb deze week weinig geslapen, veel stress gehad en dat in combinatie met een tikkeltje te veel alcohol… Uiteraard heb ik het zo goed mogelijk rechtgetrokken en ze kon er wel een beetje mee lachen, maar toch. Genant.

Na de receptie nam ik de bus naar huis, greep mijn fototoestel en haastte ik me met de fiets naar de officiële opening van de kerststal en -markt (mét gluhwein en ik had nog steeds niets meer dan een paar receptiehapjes gegeten) om wat foto’s te nemen. Daarna slenterde ik wat rond op de kerstmarkt op zoek naar fotogenieke objecten. Ik genoot van de kerststemming (kitscherige lichtjes, ik word er melig van), at een heksenpannetje, kocht negerinnentetten (hoe politiek incorrect!) en een nieuwe fles Musa Lova. Ik deed bovendien een geweldige deal doordat het meisje aan de Kinepolisstand mij per abuis tien tickets meegaf ipv de vier die ik gevraagd had. Ik merkte de vergissing pas achteraf nadat ik thuis was. Oh well, de Kinepolis zal er niet door failliet gaan en ik ben toch maar mooi zes gratis tickets rijker.

Hartverscheurend mooi

Weer een prachtig filmmeesterwerk van Belgische bodem: Altiplano. Al is deze film minder toegankelijk (en daardoor ook minder commercieel interessant) dan de Helaasheid der Dingen. Maar wat een magnifieke film! De schoonheid van de Andes contrasteert op een pijnlijke manier met de hardheid en de willekeur van het leven. Of je nu in Peru, Irak of België woont, een geliefde verliezen, raakt ieder mens even erg. Een hartverscheurend mooie film die het verdient om gezien te worden. Vanaf 25 november in de Belgische zalen. Mis hem niet.

I just didn’t do it

Japan Week in Leuven is een uitgelezen kans om gratis naar films te gaan die je anders nooit zou bekijken én om op een andere manier met de Japanse taal geconfronteerd te worden.

I just didn’t do it is een film die aankomt als een mokerslag en de onmenselijke trekken van de Japanse samenleving blootlegt. Of hoe de radertjes van een rechtssysteem zo in elkaar klikken dat het quasi onmogelijk wordt om je onschuld te bewijzen. Verdachten worden opgepakt, vastgezet en onder druk gezet om toch maar te bekennen. Strafrechters worden in Japan beloond voor het snel afhandelen van hun zaken, wat tot gevolg heeft dat tot 99,9% van de verdachten ook daadwerkelijk veroordeeld worden. De film vertelt het Kafkaiaanse verhaal van een jongeman die zijn onschuld staande houdt en zo tussen de radertjes van het systeem vermalen wordt. Een systeem waar het “verliezen van het gezicht” erger is dan het opsluiten en veroordelen van een onschuldige.

Ondertussen (sinds mei 2009) werd het strafrecht in Japan aangepast zodat er in bepaalde gevallen met een jury van professionele en lekenrechters gewerkt wordt. Voor wie geïnteresseerd is, dit artikel gaat dieper in op het invoeren van het nieuwe systeem. Het valt nog te bezien of de lekenrechters rechtvaardiger zullen oordelen dan de professionele strafrechters, maar het feit dat men inziet dat het systeem veranderd dient te worden is al een stap in de goede richting.

Opening Filmfestival van Gent

Oef, de werkweek zit er weer op. Het was hectisch door de vele zieken, maar er zijn gelukkig ook voordelen aan mijn job. Eén van die voordelen was een uitnodiging voor twee personen voor de opening van het Filmfestival van Gent. In Zaal 2 van de Kinepolis vonden we, na de rode loper getrotseerd te hebben en door geen enkel journalist interessant genoeg bevonden te zijn om geïnterviewd te worden, twee zetels met mijn naam erop. Op de zetel naast mij plakte de naam van Freya Van den Bossche en ik zag mezelf al uitgebreid netwerken met de minister. Jammer genoeg kwam ze niet opdagen en kon ik haar niet uithoren over de interne strubbelingen bij de sp.a en zaak Frank Vandenbroucke.

Het filmfestival werd geopend door De Helaasheid der Dingen, de film van het boek van Verhulst. Een goeie keuze van de organisatoren om op die manier Vlaams talent in de kijker te zetten. Een terechte keuze ook, de film is een meesterlijke verfilming van het boek. Veel scènes komen rechtstreeks uit het boek en de marginaliteit dit Verhulst zo prachtig weet te omschrijven, spat van het scherm. En toch voel je een zeker mededogen voor deze losers. Ze graven hun eigen graf, maar doen het op een onvergetelijke manier. Applaus trouwens voor de jonge Kenneth Vanbaeden die een werkelijk magistrale vertolking neerzet van de jonge Gunther Strobbe (ja, de namen in de film zijn veranderd, waarschijnlijk om niet nog meer boel te krijgen met de échte familie Verhulst). De hele cast is trouwens uitmuntend. Ik begrijp waarom men in Cannes zo enthousiast was over deze film.

Genoeg lof over De Helaasheid der Dingen. Oordeel gewoon zelf als je de film gaat bekijken met één van de tickets die Humo gratis weggeeft. Na de film ondervonden we pas echt het voordeel van als een VIP behandeld te worden. In de VIP-tent wachtten ons drank à volonté, gesponsord door Martini en zeer bijzondere hapjes. Ik ben niet echt een Martini-fan, dus de cocktails op basis van dit drankje liet ik aan me voorbij gaan. Het drankje met de weinig originele naam Martini Rosé bleek echter een onverwacht schot in de roos. Veel lekkerder dan de cava waarmee de obers rondkwamen, al moest je dit drankje wel zelf gaan halen aan de Martinibar. Terwijl we aan celebrity spotting deden, probeerden we zoveel mogelijk obers met hapjes naar ons plekje te lokken. Er passeerden bloedworst, een bietenslaatje, iets in de vorm van een eidooier dat pikant smaakte (drie keer gevraagd wat het was en dan maar opgegeven), oesters, consommé, sushi, patébolletjes vermomd als kaaskroketjes (ieuw), moelleux, taartjes, limoenmousse en de sterkste sangria die ik in mijn leven ooit gedronken heb.

Enfin, ik hoef er geen tekening bij te maken dat we behoorlijk goedgezind, maar veel en veel te laat de snikhete (het zweet liep langs mijn rug en ik had een open kleed aan, ocharme die heren in smoking) VIP-tent verlieten. Aan de vestiaire liepen we nog Stijn Coninx tegen het lijf waar we nog even een saaie, werkgerelateerde babbel mee had.

Als afscheidscadeautje kregen we een exemplaar van de Morgen, parfum en een fotoboek van de film. Gelukkig konden mijn vriend en ik met collega’s van mij mee naar Leuven rijden, want ik denk niet dat we er al liftend geraakt zouden zijn, in onze lichtelijk beschonken toestand.  😉

Public Enemies

Toen we in Amerika waren, werden we letterlijk platgebombardeerd met reclame voor Public Enemies. We spraken af dat we, zodra we weer thuis waren, deze film zeker gingen zien. We moesten iets langer wachten dan gedacht, want bij onze thuiskomst speelde de film nog niet in de Belgische zalen. Het was het wachten echter meer dan waard. Public Enemies is een boeiende verfilming van het (hier en daar wat geromantiseerde) leven van John Dillinger. Michael Mann heeft weer maar eens een visueel verbluffende film afgeleverd.

Het verhaal op zich is natuurlijk gefundenes fressen voor een verfilming. De beruchte bankrover van tijdens de depressie had een iets spannender leven dan de doorsnee mens. Johnny Depp speelt de sympathieke schurk op een zeer geloofwaardige en menselijke manier en er is zelfs plaats voor een streepje romantiek. Ondanks al de moorden die hij op zijn geweten heeft, blijf je tot het laatste moment toe hopen dat hij zijn noodlot zal ontspringen. Quod non. In de film krijg je ook een goed zicht op de methodes van een steeds machtiger wordende FBI onder J. Edgar Hoover. Methodes die het boekje vaak te buiten gaan en dan blijf ik beleefd.

Een echte aanrader.