Draken en eenhoorns in Planckendael

Net als vorig jaar trokken we met de familie van mijn vriend naar het jaarlijkse lichtfestival in Planckendael. Helaas, ook dit jaar waren de weergoden niet aan onze kant, al regende het gelukkig minder hard dan vorig jaar. En ja, de lichtsculpturen waren opnieuw prachtig, maar als ik heel eerlijk ben, het nieuwe is er nu wel af voor mij. Het initiële waw-effect is ondertussen al lang weggeëbd en het begint wat repetitief aan te voelen, hoe mooi de sculpturen ook mogen zijn.

En oja, we begingen de stommiteit om te parkeren op Parking 1, die zo vol stond dat we onze elektrische mini-cambio met een schoenlepel tussen twee dikke bakken moesten lepelen. Ikzelf was al op voorhand uitgestapt en mijn vriend moest zich als een waar slangenmens in allerlei bochten wringen om na het parkeren uit de wagen te geraken. Moraal van het verhaal: geloof nooit de indicatie dat er nog redelijk wat vrije parkeerplaatsen beschikbaar zijn.

Continue reading →

Topstukken in het MAS

Zoals iedereen weet, bestaan alle goeie dingen uit drie, dus trok ik deze zondag voor de derde keer naar het MAS voor de ronduit geweldig tentoonstelling ‘Zeldzaam en Onmisbaar‘. Ditmaal vergezeld van de ouders van mijn vriend, zijn zus en zijn drie nichtjes. Een ganse bende dus!

Omdat van kunst genieten om een lege maag ook maar niks is startten we onze uitstap met een lunch bij Nimmanhaemin, het restaurant dat de meeste stemmen haalde in onze Whatsapp poll! Wij waren de allereerste klanten en tot mijn grote ontzetting was mijn reservatie om de één of andere manier niet doorgekomen, terwijl ik zelfs een reminder in mijn mailbox had gekregen. De twee dames die de zaak draaiende hielden, gaven wel toe dat het voor hen allebei de eerste werkdag was, dus dat verklaarde misschien waarom ze de reservaties niet konden oproepen uit hun systeem. Gelukkig was het alles behalve druk in het restaurant en konden we mits wat geschuif met tafels allemaal samen aan een lange tafel plaatsnemen.

Na dit ietwat chaotische begin, verliep de maaltijd verder vlekkeloos. We kregen miniloempia’s aangeboden van het huis en het eten zelf was lekker, al miste mijn zeevruchtenschotel wat pittige Thaise kruiden.

Na de lunch wandelden we naar het MAS, waar we konden vaststellen dat de topstukkententoonstelling volledig was uitverkocht. Gelukkig heb ik de goede gewoonte om altijd mijn tickets op voorhand te boeken. Wat nogmaals een goede zet bleek, want ongetwijfeld zijn verschillende potentiële bezoekers teleurgesteld naar huis moeten afdruipen.

En kijk, opeens brak de zon door het wolkendek en ontwaarden we zowaar een streepje blauwe lucht! Iets om te koesteren deze duistere en natte dagen.

De topstukken vielen trouwens enorm in de smaak bij mijn gezelschap. Van jong tot oud luisterden ze geboeid naar de audioguide en de werken zelf werden aandachtig bestudeerd. Als je nog niet in het MAS bent geraakt: zeker doen. Dit is echt een unieke gelegenheid om kennis te maken met de rijkdom aan topstukken in Vlaanderen.

Na de topstukkententoonstelling wilden de nichtjes graag nog een blik werpen op de tentoonstelling Iemand thuis? En wie ben ik om hun een verrijkende ervaring te ontzeggen? De insteek van deze tentoonstelling was helemaal anders dan de topstukkententoonstelling, maar er waren genoeg elementen die mij konden boeien en de meisjes vonden het geweldig dat ze mochten knutselen met boetseerklei.

We bleven in het MAS tot sluitingstijd en gingen daarna op zoek naar een plek om iets te drinken. Dat bleek nog niet zo voor de hand liggend te zijn. Het weer was helemaal omgeslagen en dikke regenwolken hadden zich samengepakt boven Antwerpen. Om te vermijden dat we te lang door de regen moesten stappen, kozen we voor het verwarmde terras van Otomat, waar ze tot mijn verbazing best een interessante drankenkaart hadden.

Uiteraard hadden de meisjes opeens zin in pizza (tja, dat was te verwachten) en konden we niet anders dan een pizza bestellen. Voor mij de eerste keer dat ik pizza at bij deze keten en eerlijk waar, het smaakte!

Na ons drankje opgedronken te hebben namen we afscheid van de ganse beden en spoedden mijn vriend en ik ons naar Antwerpen-centraal om onze trein naar Leuven te halen. De weergoden waren ons gunstig gezinde we slaagden erin tussen de druppels door te laveren en het station min of meer droog te bereiken.

En kijk, de trein was zelfs op tijd. Een mooi einde van een fijne dag!

Wijn proeven bij Bu-V

Gisterenmiddag spoorden mijn vriend en ik naar het station van Aarschot, waar mijn broer en zijn vriendin ons met de wagen kwamen ophalen voor een namiddag wijnproeven bij Bu-V in Rotselaar. Het idee om naar deze wijnproeverij te gaan, ontstond tijdens ons bezoek aan Poderi Rosso Giovanni, toen Lionello vertelde dat hij het weekend van Wapenstilstand naar Rotselaar zou afzakken om zijn wijnen te laten proeven.

Voor mij was het de eerste keer dat ik bij Bu-V kwam en ik moet toegeven dat het aanbod redelijk indrukwekkend was. Mijn vriend en ik startten met een glaasje champagne (eerlijk die van Louis Brochet was veel beter) en begaven ons dan naar het achterste gedeelte van de winkel waar de Italiaanse wijnhuizen stonden. Eigenlijk beperkten we onze proeverij tot twee wijnhuizen: Bric Cenciurio (dat mijn vriend en ik ook al eerder bezochten) en Poderi Rosso Giovanni, wiens aanbod perfect bij onze smaak paste.

Mijn vriend en ik kwamen ook redelijk veel oude bekenden tegen op de wijnproeverij: veel schoon volk van SPQR en zelfs een paar medereizigers van onze beruchte gastronomische Piemontereis. Na een hoop toffe babbels, bestelden we een paar flesjes rode wijn en reden we met ons vieren naar Leuven. Met dank aan de vriendin van mijn broertje die zo vriendelijk was om BOB te spelen.

We startten de avond met een glaasje champagne, charcuterie en tapas. En deden ons vervolgens te goed aan de overheerlijke hertenstoverij van Convento Food, onze hofleverancier. Spijtig genoeg viel de rode wijn die we bij het hoofdgerecht geserveerd hadden, wat tegen. Kan gebeuren, maar wel jammer, want het was een wijn van het uitstekende wijnjaar 2016.

Mijn broer en zijn vriendin hadden trouwens een heel origineel geschenk bij: vlaaipralines van Boon! Natuurlijk waren de smurfenvlaaipralines de beste! En jawel, we sloten de avond af met een glaasje whisky. Noblesse oblige!

Momignies, Oud-Heverlee, Geel en Leuven – 4 november 2023

Helaas, het min of meer aanvaardbare weer van de dag voordien, had plaatsgemaakt voor authentiek Belgisch rotweer. Omdat we om 11 uur al moesten uitchecken, besloten we de handdoek in de ring te gooien en gewoon terug te rijden richting het thuisfront. Mét een tussenstop voor de lunch in Grand Café St. Jean. De laatste keer dat we met ons gezelschap van negen personen rond de tafel zaten. Ongelooflijk hoe snel dat weekend weer voorbij gevlogen was. Ik genoot alvast van mijn roodbaarsfilet met duglérésaus, grijze garnaaltjes en puree. Een mooie afsluiter van een zalig, zij het uitzonderlijk nat en winderig weekend.

Na de lunch namen we afscheid van onze vrienden en reden we met de drie jongedames naar Geel om hen af te leveren bij hun mama, die ongetwijfeld genoten moet hebben van de stilte en rust in huis. 😉

Alweer fijne herinneringen om te koesteren.

Chimay – 3 november 2023

Vrijdagochtend leek storm Ciarán eindelijk wat bedaard! Na het ontbijt reden we naar de Chimay Expérience om de kinderen in ons gezelschap wat meer inzicht te geven in het immaterieel cultureel erfgoed van onze abdijbieren en dan meer specifiek de fameuze trappisten. Mijn vorige bezoek aan deze plek dateerde van juni 2014, maar veel kon ik me daar eerlijk gezegd niet meer van herinneren. Al had ik wel de indruk dat de Chimay Expérience een serieuze make-over had ondergaan en al het personeel op een cursus klantvriendelijkheid gestuurd was. Ik vond het een boeiende ervaring en het deed me plezier om te zien dat de drie jongedames en twee jongeheren met veel interesse de uitleg lazen. Al was dé hit van het bezoek zonder twijfel de volledig verduisterde ruimte waar je je andere zintuigen aan het werk moest zetten.

Na ons bezoek aan de Chimay Expérience wandelden we door het bos naar de abdij, die helaas stevig te lijden heeft gehad door de bezetting van de Duitsers in de tweede wereldoorlog. De mooie neogotische gevel van de abdijkerk maakte plaats voor een vrij sober exemplaar en het interieur was ook ontdaan van alle vroegere rijkdom. Tijdens de wandeling vonden we een geocache, met dank aan mijn vriend die zich speciaal voor dit verlengde weekend een tijdelijk abonnement op de site Geocaching.com aanschafte. Toen we nog dachten dat we mooi weer in het vooruitzicht hadden. 😉

Na ons bezoek aan de abdij was het tijd om die drankbonnetje om te zetten in Chimay’s! Voor de liefhebbers, want trouwe volgers weten dat ik geen bier drink. We maakten van de gelegenheid gebruik om met ons groepje van negen te lunchen in Auberge de Poteaupré. Het was er bijzonder druk, maar we slaagden er toch in een tafel te bemachtigen. En zo’n lekkere forel, dat gaat er altijd wel in!

Na de lunch hadden we een activiteit gepland die hopelijk iedereen kon bekoren: een heuse escape room! We splitsten op in twee groepen: de mannen en de vrouwen. Mijn groepje begaf zich naar de Chimay Escape Room. Echt een fijne activiteit waar vooral het combineren van verschillende competenties tot een geslaagde uitkomst leidt. Dus haalde ik mijn kennis van het bierbrouwproces boven om één van de eerste puzzels op te lossen. 😉 Uiteindelijk strandden we nét voordat we de schat zouden ontdekken. Alle puzzels waren opgelost, we hadden enkel nog het deksel van de schatkist moeten lichten om de schat te vinden. Een goed besteed uurtje, dat zeker! En om het ons ego niet té lastig te maken: de mannen hadden hun escape room ook niet tot een goed einde gebracht.

We twijfelden nog even of we iets zouden drinken in Chimay, maar bedachten ons dat we nog veel eten en drank in ons eigen huisje hadden staan. Genoeg voor een uitgebreid aperitief in de comfortabele zetels van onze gite. En ja, natuurlijk kwamen de Chimay kazen die we deze middag kochten in de souvenirshop van Chimay op tafel om ons aperitief te vervolmaken. Verder hielden we het voor het avondmaal sober met een broodmaaltijd en soep. Daarna werden de spelletjes opnieuw boven gehaald. Na enkele bloederige moordpartijen tijdens het weerwolven, vielen er verrassend veel pokers tijdens het chapeauspel. Hoe luidt het spreekwoord ook alweer? Geluk in het spel…?

Storm Ciarán en bowlen in Hirson – 2 november 2023

‘s Ochtends heerlijk lang uitgeslapen en blij dat onze gite ‘s nachts niet was weggewaaid! Genoten van een heerlijk traag ontbijt met spek en eieren, want wie wil er met zo’n rotweer naar buiten gaan? Een boswandeling leek ons ook niet meteen te verantwoorden, afgaande op de berichten over de doden veroorzaakt door storm Ciarán. Dus liepen het jongste nichtje en ik even naar buiten om de kracht van de wind te voelen en een paar foto’s te nemen en daarna snel weer naar binnen om spelletjes te spelen! Die pooltafel is echt een hit bij jong en oud!

‘s Middags aten we de overschotjes van de Mexicaanse wraps op en daarna reden we naar Hirson voor onze namiddagactiviteit: bowlen in l’Île Verte. Eerlijk, ik ben niet echt een fan van bowlen (mijn nagels komen nooit ongeschonden uit zo’n bowlingavontuur), maar we zochten een binnenactiviteit waar de kinderen hun energie in kwijt konden. En dan is bowlen heel geschikt. En alhoewel de bowlingzaak beslist een vintage uitstraling had, was het drankenaanbod meer dan ok. Het werd trouwens een onverwacht bloedig bowlingpartijtje, toen het middelste nichtje van mijn vriend opeens zomaar out of the blue een bloedneus kreeg. Gelukkig was het toilet voorzien van heel veel papieren handdoekjes (danku, coronacrisis) en stopte het bloeden na een tijdje vanzelf.

Na een dik uur bowlen reden we terug naar onze gite, alwaar we eerst veel te veel aperitiefhapjes aten en vervolgens genoten van de lekkere zelfgemaakte spaghetti van onze vrienden. De rest van de avond speelden we weerwolven, black stories en chapeau. Zo fijn dat de jonge garde ondertussen de concepten van overbluffen en onderbluffen helemaal onder de knie heeft!

Van Leuven, over Binche naar Momignies! – 1 november 2023

Gisterenochtend dropte de zus van mijn vriend drie goedgezinde meisjes af op ons appartement in Leuven. Helemaal klaar voor een lang Allerheiligenweekend in Momignies en omstreken. Helaas zagen de weersvoorspellingen er niet al te fameus uit, met dank aan Storm Ciarán. Het contrast met het prachtige weer dat we vorig jaar hadden, kon amper groter zijn. We lieten het echter niet aan ons hart komen en laadden de auto vol met spelletjes en eten zodat we de grootste storm zonder problemen konden doorstaan.

Voor de lunch stopten we bij La Trattoria in Binche. Toen wij er binnen stapten, hadden we de zaak bijna voor ons alleen, maar al snel druppelden andere klanten binnen die ook geen zin hadden om zelf te koken op deze druilerige Allerheiligendag. Ik genoot van mijn heerlijke stukje tarbot met prosecco. Heel lekker, maar de portie mocht echt wat groter zijn, gelukkig kreeg het oudste nichtje haar pasta niet op en kon ik mij opwerpen als redder in nood. De zaak was trouwens heel leuk versierd voor Halloween (al blijf ik een koele minnaar van al die uit de VS geïmporteerde commercie).

Filet de turbot rôti, crème de prosecco, poires rôties, crème de chou-fleur et romanesco:

De rest van de rit naar Momignies verliep vlekkeloos en we kwamen rond 14.30 aan bij onze Gîte de la Dame au Lit, een mooi vernieuwde gite mét pooltafel, pingpongtafel en kickertafel. Ideaal voor wanneer de weergoden je in de steek laten! We laadden onze wagen uit en de koelkastenvol. Kwestie dat de drank koud zou zijn tegen het aperitief ‘s avonds! Onze vrienden met hun twee zonen arriveerden niet veel later. Nog meer spullen om in de koelkasten te proppen! Van honger zouden we zeker al niet omkomen. 😉

Omdat het regende, brachten we de rest van de namiddag door in de gezellige gite. Echt één van de best uitgeruste huizen die we tot nu toe gehuurd hebben. En nog goedkoop ook!

Rond vier uur besloten we toch de gezellige warmte van het huisje achter ons te laten en in de omgeving een wandeling van een paar kilometer te maken. De weersvoorspellingen gaven een droge periode aan, dus we waagden het erop.

Een kleine autorit later parkeerden we aan de start van de wandeling. Het was behoorlijk drassig in het bos en sommige stukken van de wandeling voelde ik mijn (lage) wandelschoenen bijna helemaal in de modder wegzakken. Gelukkig slaagde ik er door allerlei toeren uit te halen, mijn voeten min of meer droog te houden. En jawel, het laatste half uur van de wandeling begon het dan toch te regelen. Eerste lichtjes en dan gingen tien minuten later de hemelsluizen volledig open. Gelukkig hield mijn regenjas het meeste water tegen, maar de nichtjes van mijn vriend hadden helemaal niet zo’n goeie jassen aan, dus die werden goed nat. Iedereen was alleszins blij toen de wagens opnieuw in zicht kwamen.

Terug in onze gite, verspreidden we de natte jassen overal in het huis zodat ze konden drogen en staken we meteen al de modderige broeken in de wasmachine. Het deed deugd om in de aangename warmte van de gite wat te bekomen van de wandeling met een glas champagne en een aperitiefhapje. Voor het avondmaal had onze fantastische vriendin Mexicaanse wraps voorzien, zodat we de rest van de avond gezellig konden cocoonen en spelletjes spelen.

Lunch bij New Koncept in Hasselt

Na een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis reden mijn vriend en ik verder naar Hasselt waar we afgesproken hadden om ter gelegenheid van mijn verjaardag te lunchen met mijn vader en zijn nieuwe vriendin. Ik had een tafel gereserveerd bij New Koncept, maar was uit het oog verloren dat het dit weekend jeneverfeesten waren in Hasselt. New Koncept had zelf een jeneverstand voor hun deur staan, wat maakte dat de muziek van hun stand buiten nogal clashte met de muziek binnen. Gelukkig zette de bediening tot onze opluchting na een tijdje de muziek binnen af.

Over de kennismaking met de nieuwe vriendin kan ik kort zijn: geen succes. Mijn vriend en ik waren allebei opgelucht dat de lunch achter de rug was en we afscheid konden nemen en terug naar Leuven konden rijden. Gelukkig waren de mosselen lekker.

Wildfestival in de Faculty Club

Toen de uitnodiging in mijn mailbox viel voor het jaarlijkse wildfestival in de Faculty Club, wist ik het meteen: dé ideale gelegenheid om samen met mijn broer en zijn vriendin mijn verjaardag te vieren. Even gepolst of ze het zagen zitten en voilà, snel een tafel voor vier gereserveerd. Het werd een fijne avond in een prachtig kader, al moet ik eerlijk zeggen dat ik het menu vorig jaar beter vond. Nu vond ik de stoverij van hert wat aan de taaie kant.

Aperitief met hapjes van de chef – Champagne de Castellane:

Coquilles met warme salade van linzen, lardo en schuim van karnemelk – Adulation, California Chardonnay 2021, VS:

Stoverij van hert met graanmosterd en spruitjes – Weingut Triebaumer, Ruster DAC Zweigelt 2021, Oostenrijk:

Hazenrug, rode kool, chiconette, pomme dauphine en pepersaus – Château Romefort, Haut-Médoc AC 2018, Frankrijk:

Cremeux van gianduja chocolade en kastanje, biscuit, roomijs van witte chocolade en gember, gel van veenbes – Serre Romani, Maury AOP 2020, Frankrijk:

Zoetigheden bij de koffie of thee:

Bezoek aan het Kasteel van Gaasbeek en de Museumtuin

Vandaag stond er een uitstapje naar het Kasteel van Gaasbeek met mijn vriend en zijn ouders op het programma. Met dank aan Cambio om voor een vervoersmiddel te zorgen, want spijtig genoeg is deze prachtige plek op een boogscheut van Brussel erg slecht ontsloten met het openbaar vervoer.

We troffen elkaar voor de lunch in De Rare Vos, een charmant etablissement in Dilbeek. Natuurlijk ging is voor de mosselen De Rare Vos, al moet ik eerlijk zeggen dat ik de combinatie van de stevig zoute zalm met mosselen bij nader inzien toch wat vond tegen vallen. De royaal aanwezige zalm overpowerde de mosselen en het geheel was eigenlijk ook te zwaar. Jammer, maar zo nu en dan moet je eens iets nieuws proberen, he. De mosselen zelf waren wel heel lekker!

Met een goed gevulde maag reden we op deze prachtige nazomerdag verder naar de parking van het Kasteel van Gaasbeek. Met z’n vieren namen we de tijd om alle filmpjes van de tentoonstelling Ne Mobliez Mie te bekijken. Voor mij zelf trouwens de eerste keer, want bij mijn vorige bezoeken aan het kasteel had ik telkens maar flarden van de filmpjes gezien. Te druk bezig met babbelen. 😉 En ik moet zeggen, het loont echt de moeite om de tijd te nemen om de filmpjes rustig te bekijken en te zoeken naar de rode draad die er doorheen het geheel loopt. Een bijzondere tentoonstelling, helaas iets minder geschikt voor kinderen.

Na het bezoek aan het kasteel maakten we een kleine wandeling op het domein, spotten we de grazende schapen en bezochten we de mooi gerenoveerde kapel. Daarna trokken we naar de Museumtuin waar het rijpe leifruit hing te blinken aan de fruitbomen. We moesten ons echt inhouden om niet een paar peren te plukken en stiekem naar huis mee te nemen.