familie

Zoevende zaterdag

Wat wij zaterdag deden:

  • brood kopen bij de bakker;
  • schoenen voor herstelling bij de schoenmaker afleveren;
  • een cadeaubox-bon kopen voor een jarige (hey, het moet niet altijd bongo zijn)
  • sakkeren omdat de traiteur waar we altijd om groenten- en pastaslaatjes gingen, plots niet meer bleek te bestaan;
  • twee dozen pralines gekocht om cadeau te geven;
  • noodomweg langs de Colruyt om toch aan groenten voor de zondagse barbecue te geraken;
  • in zeven haasten vertrokken om het kersverse petekind van mijn vriend te bewonderen;
  • veel foto’s genomen van het kersverse petekind;
  • de kersverse oma bijna met geweld uit beeld moeten sleuren omdat ze anders werkelijk op élke foto gestaan zou hebben;
  • afscheid genomen van de vrolijke bende in het ziekenhuis;
  • naar het tehuis gereden waar mijn moeder voorlopig verblijft, qua contrast in sfeer kon dat tellen;
  • samen met mijn vader iets gegeten in het stadje waar ik mijn middelbare schooltijd doorgebracht heb; de banken en pleinen waren er ingenomen door jongeren die daar rondhingen en hun ouders wijsgemaakt hadden dat ze voor de muziek naar het plaatselijke muziekfestival gingen;
  • terug naar Leuven gereden;
  • naar Harry Potter gegaan en daar dik spijt van gehad.

En besef je plots

Dat je begint oud te worden. Vandaag is mijn vriend peter geworden van het eerste kindje van zijn zus. Man, het lijkt pas gisteren dat we zijn zus naar huis moesten dragen na een avondje veel te veel jenevers. Jaja, tijden veranderen.

Impressies van ons feest

Respect voor trouwers die ‘s ochtends vroeg moeten opstaan om naar de kapper te gaan, zich vervolgens naar het stadhuis haasten, dan naar de kerk en wiens feest tot in de vroege uurtjes duurt. Ons feest duurde van 3 uur ‘s middags tot 12 uur ‘s nachts en ik was helemaal kapot rond middernacht.

Het was fantastisch, daar niet van, maar ik had nooit gedacht dat mensen welkom heten en afscheid nemen zo vermoeiend kon zijn. Door de vrije formule van ons feest kon iedereen een beetje komen wanneer hij of zij wilde, waardoor we eigenlijk continu bezig zijn geweest. We zijn er zelfs niet in geslaagd om alle feesttafels af te gaan om een babbeltje te doen.

We hebben heel veel complimentjes gekregen over onze feestlocatie. En ik maak er hier graag een beetje reclame voor, want het mag gezegd, ons feest was picobello in orde. Zaal Aulnenhof, onthoud die naam. We hadden natuurlijk het weer aan onze kant. De zon scheen de ganse dag (ik heb er zelfs tan lines aan overgehouden, maar ben gelukkig niet verbrand) en we konden tot het avondeten gezellig buiten zitten. De kinderen hebben zich ongelooflijk goed geamuseerd op het springkasteel. Er waren ballonnetjes, schmink en neptattoos. Zoveel blije gezichtjes. En alweer moet ik een pluim geven aan de feestzaal die dit allemaal voor ons geregeld heeft.

Ik denk dat er in totaal zo’n 180 volwassenen en 44 kinderen waren. Onze jongste gast was 2 weken oud en duidelijk al een echt fuifbeest. 😉 Het was geweldig, het was fantastisch, het was in een flits voorbij.

The voice of reason

Ik ben vanavond met een positief gevoel uit het verre Limburg naar huis gekomen. Soms helpt het als een buitenstaander zijn licht op een schijnbaar onontwarbaar kluwen laat schijnen. Al vrees ik dat, hoe redelijk gebracht ook, de boodschap niet is aangekomen bij de persoon die hem moest ontvangen. Ik besef ten volle dat het heel moeilijk is om uit een denkpatroon dat je al jaren aanhoudt, te stappen, maar ik hoop dat het gesprek van deze avond een stap in de goeie richting was. Duimen.

Waarom ik niet op de twiist-afterparty was

Omdat mijn dag gisteren er zo uit zag:

  • Drie kwartier vroeger opstaan dan gewoonlijk.
  • Vergadering van 9.30u tot 11.00u over een toepassing die gebruik zal maken van de eID.
  • Samen met een collega te laat toekomen op een personeelsbriefing.
  • Happy hour (‘s middags, go figure)!
  • Snel middagmaal met de collega’s.
  • Teamvergadering van 13.30u tot 15.00u.
  • Brainstorm van 15.00u tot 17.00u.
  • Nog enkele dringende mails beantwoorden en naar huis vertrekken.
  • De trein naar huis nemen.
  • Een kwartier op adem komen en richting Limburg vertrekken.
  • Ziekenhuisbezoek.
  • Zware gesprekken voeren in een bijzonder lawaaierige omgeving. Stijlvolle brasserie, lekker eten, maar je moet wel schreeuwen om je verstaanbaar te maken. Vermoeiend en niet leuk.
  • Thuiskomen rond 23.15u.
  • Je afvragen of een afterparty er nog bij kan.
  • Beslissen dat je bed opzoeken een beter idee is.
  • Stiekem een beetje spijt hebben dat je er niet bij was.

Moederdag

Vier moeders hebben mijn vriend en ik gisteren in de bloemetjes gezet. Drie daarvan waren heel blij met hun cadeautje. De vierde barstte in hartverscheurend gejammer uit. Of het iets met het cadeau te maken had, met het concept moederdag of met de hele hopeloosheid van de situatie, ik zal het nooit weten. Wat ik wel weet, is dat je er niet bepaald vrolijk van wordt.

Zon

Een stralende lentedag was het vandaag. Met een zon die zich geen wolkje in de weg liet leggen. Maar zelfs de zon die stralend naar binnen scheen, kon de sfeer in de ziekenkamer niet opvrolijken. Ogen die in mijn ogen keken en soms schenen te begrijpen. Of toch niet? Ik meende wanhoop af te lezen op haar vertrokken gezicht. Wanhoop om de hulpeloosheid. Een luide schreeuw die aan haar lippen ontsnapte. Tranen die over wangen rolden. Snapte ze het? Besefte ze het? Je probeert een sussende klank in je stem te leggen, want je weet niet of je woorden begrepen worden. En wat kan een mens zeggen als troost in een situatie waarvan je denkt dat je zelf ontroostbaar zou zijn. Dat de enige genadige uitweg jou de dood lijkt?

We praatten. We bespraken opties. Er is geen goeie optie. Deprimerend. Gelukkig scheen de zon.

Na het ziekenhuis, het tehuis voor dementerenden. Ook daar scheen de zon, zij het doorheen dichtgetrokken gordijnen. Want al dat felle licht, dat schijnt toch maar in de ogen. Dezelfde gesprekken als altijd. “Heb je lekker gegeten?” “Wat heb je vandaag gedaan?” Ogen die in mijn ogen keken. Deden alsof ze wisten wie ik was.  “Je komt toch gauw terug, niet?” We weten maar al te goed dat ze ons bezoek na tien minuten vergeten zal zijn.

Terug in Leuven. De zon scheen nog steeds. Ik had honger en hoofdpijn. Mijn vriend stelde voor sushi te gaan eten. Comfort food om het humeur op te krikken.

Soms helpt zelfs de zon niet.

Perplex

Net als je denkt dat een situatie moeilijk nóg erger kan worden, gebeurt er zoiets onverwachts, zoiets totaal absurds dat het met geen pen, laat staan een toetsenbord, te beschrijven valt. Ondertussen ben ik al wel het één en ander gewoon, maar dit slaat alles. Ik stond aan de grond genageld toen ik het nieuws hoorde. Dat mensen zo harteloos kunnen zijn, terwijl ze zichzelf wijsmaken dat ze een goeie daad doen, het is niet te geloven. Er zijn geen woorden voor.

Vermoeiend

Een gesprekspartner waar alle logische argumenten vanaf kaatsen. Die niets lijkt te horen van wat je zegt. Die doof blijft voor logisch beredeneerde argumenten en blind voor de harde werkelijkheid. Het is behoorlijk frustrerend om op iemand in te praten die de realiteit niet onder ogen wil zien, terwijl je zeker weet dat er maar één mogelijke optie is. Hoop koesteren is één ding, het getuigt van gezond verstand om uit te gaan van het slechtst mogelijke scenario.