Vreemd dat het er nog niet eerder van gekomen was, maar gelukkig was daar de vriendelijke schoonfamilie om ons te vergasten op de eerste mosselen van het seizoen. De mosseltjes werden door mij met veel smaak (en door mijn vriend, de niet-mosselliefhebber, met beleefde welwillendheid) naar binnen gewerkt. Want, al zijn de kookkunsten van de vader van mijn vriend op z’n zachtst gezegd soms nogal “experimenteel”, mosselen klaarmaken kan hij als de beste!
‘t Was lekker!
Dat zei mijn oma tegen mij. En ik keek in haar ogen en ik zag enkel leegheid. Het is waar, alles is weg. Alle herinneringen, goed en slecht, alle hoop, alles. Wat rest zijn eindeloos lange dagen die bestaan uit slapen, eten en voor haar uit staren. De traagheid van de eindeloze herhaling. De leegte van het wachten op de dood die eigenlijk al een beetje gekomen is.
Ze is de enige grootouder die ik ooit gekend heb, mijn meter, die samen met mij spelletjes speelde en met wie ik uren samen kon kleuren in haar oude huis waar de stoof in mijn herinnering altijd brandde.
Ik bezoek haar veel te weinig, ik weet het. Maar ik denk niet dat zij het nog weet.
De voorbije dagen van het ene feestje naar de andere receptie gehold. Ja, het leven kan zwaar zijn.
Hmm, we zullen het de komende dagen toch maar een beetje soberder aan doen.
Jaja, kleine broertjes worden groot. Om te vieren dat hij sinds gisteren een dertiger is, kreeg hij van zijn vriendin een tandemsprong cadeau en viel hij aan een snelheid van 200 km per uur naar de aarde. En nu is hij officieel de coolste van de familie.
Vorige zondag waren mijn vriend en ik te gast op het persioneringsfeestje van mijn nonkel. Omdat hij veel vrienden en familie heeft, gaf hij geen één groot feest, maar verschillende kleine feestjes. Wij zaten in de feest-poule “jong volk”, samen met mijn broertje en zijn vriendin en mijn vier neven en hun aanhangsels. Mijn vier neven zijn nogal vrijbuiters, dus ik ben altijd verrast als er eentje een lief heeft en deze keer waren maar liefst vijftig procent van mijn neven bezet, een record zowaar.
Om zich niet te veel werk op de hals te halen, had mijn nonkel koude schotels besteld. Hij had daarbij onze eetlust nogal overschat, want ik denk dat hij met de overschot nog een feest kon geven. Nuja, de vrijgezelle neven zullen wel wat overschotjes meegenomen hebben. 😉
Op zijn gemak genieten van zijn pensioen, zal er echter de eerste jaren niet inzitten. Grootste verbouwingsplannen, hebben ze, mijn nonkel en tante. En dan zal hij waarschijnlijk ook nog wel meer dan een paar handen uit de mouwen steken bij de verbouwingen van één van zijn zonen. Mijn nonkel heeft nooit een zittend gat gehad, dus dat was te verwachten.
Voor mij was het bijzonder lang geleden dat ik nog eens in het huis van mijn nonkel en tante geweest was. Het deed me wel wat die plek uit mijn jeugd terug te zien, het toneel van menig zomerse logeerpartijtje. Ik was dol op de dagen die ik doorbracht in het rijtjeshuis in Antwerpen. Er was geen tv in huis en ik bracht het merendeel van de tijd door met het lezen van de stripcollecties van mijn neven. Kasten en kasten vol strips. Ik denk niet dat ik er ooit in geslaagd ben ze allemaal te lezen. Ik genoot ook erg van de wandelingen in het stadspark. Het leven in de stad was zo anders dan ik, als kind van het platteland, gewoon was. We gingen zelfs te voet naar de winkel! Ik denk nog steeds dat mijn liefde voor het stadsleven daar wortel heeft geschoten.
Erg benieuwd naar de metamorfose van het rijtjeshuis. En ik laat jullie een beetje meegenieten van het lekkers dat we voorgeschoteld kregen.
Het kostte me drie pogingen om een plekje te veroveren in Le chameau s’en fout en op culinair gebied had ik er om die reden misschien nét iets meer van verwacht. Gelukkig was het gezelschap uitmuntend. Het was lang geleden dat we nog eens op ons gemak konden bijpraten met de zus en schoonbroer van mijn vriend zonder gestoord te worden door kinderen die per sé met de iphone willen spelen. Een relax avondje uit met vieren dus. In een mooi en gezellig decor. En er viel iets te vieren. Meer hoeft dat echt niet te zijn.
Hebben jullie dat soms ook? Dat opzien tegen verplichte familiebezoekjes? Het zoeken naar onderwerpen om de ongemakkelijke stiltes te vullen. Het besef dat er weinig gemeenschappelijke grond gevonden kan worden. En als je een partner hebt, verdubbelt dat aantal verplichte bezoekjes ook nog eens. En ja, ze zeggen dat familie belangrijk is, maar ik heb het altijd een beetje moeilijk gehad met het concept dat ik per sé goed moest kunnen opschieten met iemand waarmee ik enkel een paar genen gemeenschappelijk had. De nichten en neven langs de kant van mijn vader, daarmee werd jaren geleden het contact verbroken, hen zie ik nooit meer en, eerlijk, ik heb hen nog nooit gemist.
Woonden we de doopviering bij van het jongste nichtje van mijn vriend. Doopvieringen en ik, het zal nooit wat worden. Gelukkig kon ik foto’s nemen om me wat af te leiden van het gebeuren en deed de priester zijn best om er zo nu en dan een flauw grapje tussen te wringen. Waarom mensen per sé deze traditie in stand willen houden, het is me niet geheel duidelijk.
Na de (gelukkig) korte viering werden we uitgenodigd op een copieuze maaltijd. We kregen de klassieker der klassiekers voorgeschoteld: balletjes met kriekjes en gebraden kippenbillen met aardappelsla. Het hoeft niet altijd culinair hoogstaand te zijn: deze eenvoudige maaltijd, zo weggelopen uit onze kindertijd, smaakte zeker zo goed. Het was grappig dat op het feest opnieuw een koppel met een tweeling aanwezig was. Zo werd dit weekend een dubbel-tweeling-weekend. Tweelingen zijn helemaal in tegenwoordig. 😉
Na de taart kregen alle aanwezigen een cupcake met de naam van het pas gedoopte nichtje in suikerpasta als souvenir mee naar huis. Cupcakes zijn ook helemaal in tegenwoordig (zelfs Windows gebruikt ze als verkoopsargument), al moet ik zeggen dat het voor mij de allereerste keer was dat ik een cupcake met suikerpasta proefde. Ik vond het niet bijster lekker en een beetje smaakloos, die suikerpasta, maar ja, het oog wil ook wat en niemand kan ontkennen dat de cupcakes die je tegenwoordig op Facebook ziet voorbijscrollen, echte kunstwerkjes zijn.
We namen afscheid omdat we ‘s avonds nog verwacht werden op een kampioenenviering met mosselen. De kampioenen werden verdiend in de bloemetjes gezet, maar de mosselen waren zanderig. Al een geluk dat ik veel balletjes met kriekjes gegeten had. 😉
Van de openingsreceptie van het Park Inn hotel met een overvloed aan drank en hapjes (die chutney! die curry’s! die eend in preipannenkoekjes! die toastjes met grijze garnaal! die champagne!) naar M Leuven voor het interview met en de tentoonstelling van Mika Rottenberg, het contrast was groot. Omdat ik een zwak karakter heb, bleef ik natuurlijk te lang plakken bij het overheerlijke eten van de Park Inn, waardoor ik een groot deel van het interview met Mika miste.
Gelukkig heb ik een superlieve collega die me per kunstwerk briefde over de anekdotes die de kunstenares over het werk in kwestie vertelde. In de gesprekken die ik de laatste tijd over kunst gehad heb (ik ben zelf een kunstwerk, remember) vertelde ik steeds dat videokunst mijn minst favoriete kunstdiscipline is. Ik denk dat ik dit na het bekijken van het werk van Mika toch enigszins moet nuanceren. Intrigerend, betoverend en tegelijkertijd maatschappijkritisch, je moet het maar doen.
Zondag vierden we in beperkte kring de pensionering van mijn vader. Na een carrière van 43 jaar, kan niemand zeggen dat hij het niet verdiend heeft. Dus werden we getrakteerd op een heerlijk etentje in Brasserie Olmenhof, dat er, het moet gezegd, serieus op vooruit is gegaan sinds de tijd dat ik op regelmatige basis de speeltuin aldaar onveilig maakte. Lekkere cava, ruime porties (genoeg om ‘s avonds geen honger meer te hebben), heerlijke desserts en authentieke Limburgse gastvrijheid.
Benieuwd of mij vader effectief van plan is de golfstok ter hand te nemen. Ik houd het op een bevlieging van het moment. 😉