Naar de schoonouders in Herentals

Vrijdagmiddag brachten mijn vriend en ik een bezoek aan zijn ouders. Het was al van het lentefeest geleden dat mijn vriend zijn ouders nog eens gezien had en op zo’n feest is er vaak niet veel ruimte om echt diepgaande gesprekken te voeren. De NMBS bracht ons zonder problemen tot in Herentals, alwaar we een blue-bike ontleenden om naar het ouderlijk huis van mijn vriend te fietsen. Helaas, we waren welgeteld drie minuten onderweg toen de hemelsluizen open gingen. Om te vermijden dat we tot op ons ondergoed doorweekt zouden aankomen, maakten we als geslagen honden rechtsomkeert naar het station en belden we zijn ouders met de vraag ons te komen ophalen. Tot zover onze poging tot milieuvriendelijk vervoer.

Mijn vriend en ik lunchten samen met zijn ouders, bewonderden de vernieuwde vijver, maakten een kleine wandeling door de nabijgelegen bossen en brachten een bezoek aan het kerkhof om naar de de grafsteen van zijn opa te kijken. Gelukkig hadden tegen dan de regenwolken plaatsgemaakt voor een stralende zon. Ik genoot van de geur van de nog natte aarde vermengd met dennengeur en de stilte in het bos. Soms moet je niet ver gaan om mooie plekjes te ontdekken.

Topes de Collantes en Trinidad – 20 april 2019

Aan het ontbijt treffen we drie mensen met tegensputterende darmen. Alleen mijn vriend (de enige die geen kreeft gegeten heeft) is gespaard gebleven. Gelukkig heeft de vriendin van mijn broertje een voorraadje immodium ingeslagen voor deze reis, want zelf heb ik enkel dafalgan bij en dat helpt niet echt in dit geval. We nemen voor noodgevallen wat extra rollen toiletpapier mee en proberen het voor de rest niet aan ons hart te laten komen.

Vandaag staat er opnieuw een rondrit op het programma met dezelfde chauffeur als gisteren, die dankzij ons ongetwijfeld zijn maandloon ziet verveelvoudigen. Onze chocolade met peperkleurige taxi (zwart en rood) brengt ons ditmaal naar de Topes de Collantes, een natuurgebied met groene, glooiende heuvels niet ver van Trinidad.

Onze eerste halte is (alweer) een Mirador. Wel handig, zo’n privé-chauffeur, daar zou ik in het dagelijkse leven zeker aan kunnen wennen. Jammer genoeg is het uitzicht op de vallei door de stevige bewolking niet zo goed. Het ziet eruit alsof het elk moment stevig kan beginnen gieten, maar op een paar druppels na houden we het voorlopig droog.

Op de trappen naar de mirador zit een man met een stevige tarantula. Wie dit wil, kan met het beest, Juanita genaamd, poseren. Natuurlijk willen mijn broertje en ik ons laten vereeuwigen met dit harige huisdier. Onze beide partners zijn niet echt een grote fan van spinnen, dus zij beperken zich tot het maken van enkele foto’s. Ik ben het eerste aan de beurt. De man plaatst de spin op mijn hand en laat het beest vervolgens naar omhoog klauteren. Het gevoel van de spinnenpoten op mijn huid is niet eens onaangenaam. Vervolgens plaatst de man de spin op mijn gezicht, midden op mijn zonnebril zodat ik niets meer kan zien. Kwestie van mijn vriend wat nachtmerries te bezorgen deze nacht. 😉 Ook mijn broer mag het beest op zijn gezicht zetten. Dat worden coole foto’s voor het nageslacht!

De volgende stop is de koffieplantage Finca Don Pancho die we zeker voorbij gereden zouden zijn, mocht onze chauffeur er niet gestopt zijn. We krijgen uitleg over het proces van koffie maken en mijn vriend mag zich zelfs wagen aan het verbrijzelen van een paar koffiebonen met een grote stamper.

Achter de koffiezaak begint een wandeling naar een waterval met als bonus een doortocht door een kleine grot. Het is een vrij steile afdaling om tot aan de waterval te geraken, dat belooft voor de terugweg. Waar wij gehoopt hadden op een idyllisch rustig plekje om te zwemmen, blijkt dat het op de rotsen aan de natuurlijke poel aan de voet van de waterval wemelt van het volk. Dik spijt dat ik niet op voorhand mijn badpak onderaan gedaan heb, want ik haat dat gesukkel met omkleden onder een badhanddoek.

Maar goed, een mens met er iets voorover hebben om onder een waterval te zwemmen. Het water is ijskoud en ik moet even naar adem happen wanneer ik in het water ga, maar het went al snel. De waterval komt met donderend geraas naar beneden en het lukt maar heel even om onder zo’n waterstraal te blijven zwemmen. Mijn vriend en ik nemen wat goprofoto’s terwijl mijn broertje en zijn vriendin vanaf de rotsen ons gade slaan.

Voor de klim naar boven houd ik mijn badpak onderaan. Het is toch meer dan warm genoeg. De terugweg is inderdaad stevig klimmen, maar da’s niets in vergelijking met de tochten die mijn vriend en ik in Korea gedaan hebben. De vriendin van mijn broertje heeft het even lastig, maar we geraken allemaal boven.

Boven aangekomen pauzeren we even met een drankje. Mijn vriend probeert de plaatselijke koffie, die zwarter dan zwart in een piepklein kopje wordt geserveerd met rum, limoen, honing en koffiegruis (!). Het ziet er behoorlijk onlekker uit, als je het mij vraagt.

Nadat we weer op krachten zijn gekomen, vraagt onze chauffeur of we willen dat hij ons naar een restaurant brengt. Aangezien het vorige restaurant nogal op onze darmen gewerkt heeft, slaan we zijn aanbod vriendelijk af. We willen liever geen risico lopen op een nieuwe voedselvergiftiging, dus keren we terug naar onze Casa.

In de Casa aangekomen nemen we een deugddoende douche om al het zweet van ons af te spoelen. Onze gastvrouw trakteert ons op een heerlijk verfrissende limonade. Exact waar ik zin in had!

Na deze welgekomen verfrissing, doen we opnieuw een poging om een geldautomaat te vinden die werkt. Na wat zoeken komen we in een achterafbuurt uit bij een automaat die wel nog grote briefjes heeft. En gaan we op zoek naar een plek om iets kleins te eten. We komen terug op een mooi terras in het hartje van Trinidad, waar het wemelt van de hagedissen die bereidwillig voor de lens poseren. Ik vind dat ik na al dat klimmen wel een calorierijk stukje taart verdiend heb. 😉

We wandelen verder naar de klokkentoren die de dag voordien gesloten was, maar nu gelukkig wel open is. De toren hoort bij Iglesia y Convento de San Francisco. Het klooster en de bijhorende kerk werden in 1813 door Franciscaner monniken gebouwd, maar in 1848 van hen afgenomen om dienst te doen als parochiekerk. In 1895 werd het klooster verbouwd tot een kazerne voor het Spaanse leger. Vervolgens bleken in 1920 het klooster en een deel van de kerk rijp voor de sloop. Alleen de klokkentoren bleef staan, samen met enkele aangrenzende gebouwen. Deze werden als school gebruikt tot het complex in 1823 de zetel werd van het Museo de la Lucha contra Bandidos.

Dat Museo de la Lucha contro Bandidos is niet echt de moeite van een bezoek waard, lang geleden dat ik nog zo’n stoffig en ouderwets museum bezocht heb. Wel interessant: de Russische truck en boot die in de voormalige kloostergangen staan. Het uitzicht vanaf de klokkentoren is daarentegen wel fenomenaal. Mooie stad, Trinidad!

Voor het avondmaal gaan we naar een restaurant dat ons aangeraden werd door de uitbaatster van onze Casa: Monte y Mar. We vinden een tafel op het mooie dakterras, maar het eten zelf valt wat tegen en ook de bediening lijkt er weinig zin in te hebben. Mijn lamsvlees is echt heel taai. Wat een contrast met het heerlijk malse lamsvlees van eergisteren. Jammer…

Valle de los Ingenios, Playa Ancoa en Trinidad – 19 april 2019

We ontbijten op een beetje een vreemde plek in de open trappenhal van onze Casa. En jawel, we krijgen opnieuw vers fruit, eieren en brood voorgeschoteld. Ditmaal is zijn er pannenkoekjes en mango, mijn favoriete fruit, toegevoegd aan de mix! De tafel is gedekt met prachtig ouderwets servies en wit geborduurde servetten. Het regent lichtjes, maar we hopen dat het net zoals gisteren bij een paar druppels zal blijven.

Aan het ontbijt regelen we een daguitstap naar de beroemde Valle de los Ingenios. Onze sympathieke gastvrouw belt wat rond naar al haar vrienden, kennissen en kennissen van vrienden en komt even later zeggen dat ze een bereidwillige chauffeur gevonden heeft.

Een half uur later dient onze privéchauffeur voor de dag zich aan met een mooie zwart en rode Citroën oldtimer. Voor de verandering eens geen Amerikaanse oldtimer om mee rond te rijden. Onze chauffeur is niet bepaald veel van zegs, maar dat deert ons niet, zo kunnen we ongestoord van de mooie landschappen genieten.

Onze eerste stop is de Mirador del Valle de los Ingenios, alwaar dikke regenwolken zich hebben samengepakt. We vrezen even dat ons uitstapje letterlijk in het water zal vallen, wanneer we dikke druppels voelen neerdalen, maar ook nu weer blijft het bij een paar losse druppels. Aan de Mirador is een rappel die duidelijk populair is bij instagram influencers. De rappel zelf is niet zo spectaculair, dus wij skippen.

Onze volgende halte is de voormalige suikerrietplantage San Isidro de los Destiladeros, een pittoreske ruïne, zoals ze dat zeggen. Wij waren in eerste instantie niet van plan om een gids te nemen (wegens de extra fooien die je dan moet betalen), de site was voorzien van (Spaanstalige) bordjes. Maar uiteindelijk komen we toch in een groep terecht. De gids spreekt werkelijk prachtig Engels (nog niet zo vaak tegen gekomen in Cuba) en vertelt het meeslepende en gruwelijke verhaal van het werk op de plantage. Hij legt veel nadruk op de verschrikkelijke leefomstandigheden van de slaven en de manier waarop de blanke meesters profiteerden van de slavenarbeid. Hij toont ons ook de vrucht waarmee kalebassen gemaakt worden en vertelt over de Santeria, een uit Afrika afkomstige godsdienst (voodoo) die nu nog steeds bedreven wordt. De dames die Santeria bedrijven, zijn makkelijk herkenbaar: zij zijn volledig in het wit uitgedost.

De gids weet ons zo te begeesteren met zijn uitleg dat we langer op de site blijven dat gepland. Na zijn rondleiding geven we hem een fooi en complimenteren we hem met zijn uitstekende Engels. Hij vertelt ons dat hij eerst business Engels gaf aan een Cubaanse universiteit, maar aangezien hij meer kon verdienen als toeristische gids, zegde hij zijn baan op en koos hij voor de toeristische sector. Een verhaal dat ons zeer bekend voor kwam.

We keren terug naar onze chauffeur die geduldig op ons zit te wachten. Hij brengt ons naar onze volgende stop: de Manaca Iznaga-plantage. De chauffeur vraagt of we zin hebben om suikerrietsap te proeven. Ik proefde al eerder suikerrietsap, maar een zoete verfrissing (zeker niet als deze vergezeld gaat van een goeie scheut rum), sla ik nooit af. Voor mijn broer en zijn vriendin is het wel de eerste kennismaking.

Vanaf de zeven verdiepingen tellende toren hebben we een prachtig uitzicht op de omgeving. De meer dan 180 jaar oude toren, waarvan elke verdieping een andere geometrische vorm heeft, werd echter niet gebouwd om van het mooie uitzicht te genieten. De toren werd vroeger gebruikt door de wachters om toezicht te houden op de slaven. Het weggetje dat ons naar de toren leidt, wordt geflankeerd door allerlei kraampjes waar je geborduurde doeken kan kopen. Niet meteen iets waarin we geïnteresseerd zijn. We kijken strak voor ons uit terwijl we de kraampjes voorbij lopen in de hoop niet te veel aangesproken te worden.

De volgende stop op onze rondrit is een keramiekatelier. Elk stuk keramiek is handgemaakt en dus uniek. Mijn broer en zijn vriendin kopen er twee bolle canchánchara glazen. Ik twijfel even, maar zie er tegenop om die dingen mee naar België te sleuren. Ik heb al zoveel glazen in verschillende soorten en maten…

Ondertussen is het al bijna twee uur ‘s middags en hebben we stevig honger. We vragen onze chauffeur ons naar een fijn restaurant te brengen. Hij rijdt een piepklein dorpje in waar zich restaurant La Grand Piedra bevindt. Het verrassend grote restaurant heeft een mooie, ruime patio, waar wij aan tafel gaan. Het eten wordt door een drietal koks buiten op de gril bereid. Wij zijn de enige klanten, maar dat ligt misschien aan het late uur.

Uiteraard bestel ik de kreeft. Mijn broer en zijn vriendin doen mee. Mijn vriend gaat voor kip. Kreeften in Cuba lijken niet op de exemplaren die je in België geserveerd krijgt. Zo’n kreeft is eerder een dikke garnaal, scharen heeft een Cubaanse kreeft niet. We mogen voor de show zelfs even doen alsof we onze kreeft zelf bereiden. Bij de kreeft krijgen we een slaatje en de fameuze rijst met zwarte bonen. Het smaakt heerlijk!

Na dit copieuze middagmaal is het tijd voor wat ontspanning. Onze chauffeur brengt ons naar Playa Ancón, het eerste strand op onze trip. We voorzien een klein uurtje voor een wandeling op het strand, want we hebben geen van allen ons badpak bij. Playa Ancón is een mooi wit zandstrand met parasols uit gedroogde palmbladeren. Ideaal om wat tot rust te komen. We steken onze voeten in het warme, ongelooflijk blauwe water en voelen het zand tussen onze tenen.

En daarmee zit onze rondrit erop. Onze chauffeur brengt ons terug naar onze Casa, alwaar we het zand van onze voeten spoelen en ons wat opfrissen. Het is nog steeds erg warm, maar ik moet zeggen dat ik tot nu toe weinig last van de warmte gehad heb.

Alvorens naar het centrum te trekken, gaan we op zoek naar een ATM. We vinden er wel eentje die werkt, maar deze heeft alleen kleine biljetten in voorraad. Geen erg, voorlopig zitten we nog niet in geldnood. We willen graag de klokkentoren bezoeken die we de dag voordien konden zien vanaf de toren van het Palacio Cantero. Spijtig genoeg blijkt het museum dat bij deze toren hoort vandaag gesloten. Hopelijk hebben we morgen meer geluk.

In de plaats daarvan gaan we iets drinken op een mooi dakterras dat gedomineerd wordt door een prachtige bloeiende boom met witte en roze bloemen. We zetten onszelf letterlijk in de bloemetjes en bestellen een cocktail (wat anders?). Al gauw krijgen we het gezelschap van een paar mussen (niet echt exotisch, I know) die heel brutaal komen kijken of er bij ons niets te rapen valt.

Tijd voor het avondmaal. Na de copieuze lunch heeft niemand echt veel honger en ik moet bekennen dat ik mijn darmen een beetje voel rommelen. Hopelijk gaat het snel over. Op goed geluk komen we terecht in restaurant Real dat een prachtige binnentuin heeft waar een bandje (u raadt het nooit) live muziek speelt!

Ik eet een heerlijke risotto met garnalen en vis, terwijl ik ondertussen de muggen van mij probeer af te houden. Gelukkig heb ik op de luchthaven van Zaventem zo’n roller met DEET gekocht. Ik ben duidelijk niet de enige die last heeft van de muggen, want een vader komt vragen of hij mijn roller mag lenen voor zijn kleine, blonde dochter.

Net wanneer we afgerekend hebben, horen we lawaai op straat: het lijkt wel een fanfare die voorbij trekt. En jawel, vlak voor onze neus zien we een heiligenbeeld passeren, gevolg door een stoet van vrome mensen met kaarsen. Juist, het is vandaag goede vrijdag. Blijkbaar wordt in Cuba de Semana Santa ook uitgebreid gevierd.

We laten de stoet voorbij trekken en keren terug naar onze Casa, alwaar ik met rommelende darmen in slaap val. Ik vrees dat de kreeft van deze middag niet geheel goed bevallen is…

Wandelen rond de Abdij van Averbode

Lekker lang uitgeslapen in mijn ouderlijk huis na de culinaire uitspattingen van de dag voordien. En ja, dat ontbijt met spek en eieren smaakte heerlijk. De vriendin van mijn broertje is een echte keukenprinses. 😉

Na al die extra calorieën was het hoog tijd voor wat lichaamsbeweging! Het leek ons een leuk idee om te gaan wandelen rond de Abdij van Averbode. We downloadden de Wandelknooppunten app en zetten er de knooppunten van de Norbertijnenwandeling in. Mijn broertje was chauffeur van dienst. Na de wagen op de parking achter gelaten te hebben, trokken we naar het startpunt van de wandeling. Spijtig genoeg viel het eerste gedeelte van de wandeling wat tegen. We wandelden voornamelijk doorheen woonwijken. Ik kon me wel ergens voorstellen dat de wegen waarlangs we wandelden, historische banden met de abdij hadden, maar bij gebrek aan duiding, zagen wij enkele lelijke voortuintjes met heel veel kiezels. Gelukkig voldeed het tweede gedeelte van de wandeling wel aan de verwachtingen: rustige zandwegels en mooie natuur.

Uiteraard sloten we de wandeling af met een ijsje in de beroemde Lekdreef. In mijn herinnering stond het hier vroeger vol met ijskarren, nu waren het er nog slechts twee. Ik kocht een horentje met rum rozijnen bij het IJsroosje. Heerlijk! Het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit.

Na dit welverdiende ijsje gingen we nog iets drinken op het prachtige zonnige terras van het Moment. Ik probeerde hun huisgemaakte icetea, maar dat bleek niet echt een aanrader, veel te zoet. Om onze eerste opkomende honger te stillen, bestelden we een mix van streekproducten, waarvan de kaas en mosterd het beste smaakten. Droge worst en kop, het zal nooit echt mijn ding zijn. In de Abdijwinkel kocht ik nog wat speculaasjes voor mijn collega’s, die een zoete traktatie altijd weten te appreciëren.

Op de terugweg belde de vriendin van mijn broertje naar de afhaalchinees in Halen, zodat we een lekker makkelijk avondmaal hadden. Het moet niet altijd haute cuisine zijn!

PS: Van korstjes krijg je borstjes!

Culinair genieten bij Ansoler in Hasselt

Na een nachtje slapen in ons eigen bed, namen mijn vriend en ik de trein naar Limburg om mijn moeder’s kamer in het gloednieuwe rusthuis te bewonderen en de verjaardag van mijn broer te vieren. De nieuwe kamer is een hele verademing ten opzichte van de vorige, zoveel groter en lichter. Het nieuwe rusthuis heeft nog wat schoonheidsfoutjes, maar dit zullen de aannemers hopelijk in de komende maanden rechtzetten, zodat het geheel kan voorlopig opgeleverd worden.

‘s Avonds ging het richting Hasselt met mijn broer en zijn vriendin. Ze hadden een tafeltje gereserveerd bij restaurant Ansoler, een vrij nieuw restaurant in Hasselt met een jonge, dynamische ploeg aan het roer. Een fantastische keuze, want de gerechten die ons voorgeschoteld werden, waren stuk voor stuk verfijnde pareltjes, vergezeld van (uiteraard) uitstekende wijnen. Voor een verjaardag mag het al eens iets meer zijn, nietwaar? Het enige gerecht wat mij minder kon bekoren was de zee-egel met paprika en cordy ceps. De paprika smaakte te hard door, waardoor er van de subtiele smaak van de zee-egel niet meer veel overbleef.

Een bloemlezing van wat op ons bord passeerde:

appetizers:

zee-egel – paprika – cordy ceps:

zeeduivel – tuinbonen – avocado:

heilbot – waterkers – venkel:

goudbrasem – witte asperge:

buikspek – koffie – witloof:

duif – bieten – freekeh:

lam – erwt -artisjok:

aardbei – rabarber -zuring:

zoetigheden bij de thee:

Een avond om in te kaderen.

Van Santa Clara naar Trinidad – 18 april 2019

Wat minder goed geslapen door al het eten dat ik ‘s nachts moest verteren. We ontbijten aan ons ondertussen vertrouwde tafeltje in de binnentuin. Naar goede gewoonte bestaat het ontbijt uit een bord met fruit (guave, watermeloen, papaya, banaan en ananas), scrambled eggs met ham en kaas en wat brood.

De eigenaars van de casa particular hebben een taxi voor onze rit naar Trinidad geregeld, een prachtige blauwe old timer. We twijfelen even of onze valiezen wel in de auto zullen passen, maar gelukkig kunnen die van mijn vriend en mij op het dak. De chauffeur sjort ze goed vast en wij kunnen vertrekken. Ik vind het niet erg om Santa Clara achter ons te laten, want eerlijk, moet eerlijk, buiten het mausoleum van Che valt er in Santa Clara zelf niet zoveel te beleven.

De rit van Santa Clara naar Trinidad duurt tweeënhalf uur. Onderweg geniet ik met een podcast in mijn oren van het mooie Cubaanse landschap. We komen zonder problemen aan in Casa Sofia in Trinidad, alwaar we op het (snikhete) dakterras worden onthaald met een glaasje versgeperst fruitsap. We beginnen het ritueel te kennen. 😉 We geven onze paspoorten af en droppen onze valiezen in de kamer. De casa is iets minder luxueus dan de vorige, maar heeft alles wat we nodig hebben en zelfs zaken die we niet nodig hebben, zoals een heel vervelend opstapje naar de badkamer (waar ik ‘s nachts een keer van zal afvallen).

We laten er geen gras over groeien en lopen meteen naar de Plaza Mayor. Onderweg houden we halt bij een restaurant om een broodje met warme kip te eten. Simpel, maar lekker. De eerste blik op de Plaza Mayor van Trinidad doet mijn hart alvast sneller slaan: die felle kleuren, die palmbomen, die koloniale architectuur,… Werkelijk prachtig! Trinidad is een pareltje voor fotografen: fotogeniek vanuit elk denkbaar standpunt.

We zetten onze kennismaking met de koloniale architectuur verder in het Museo de Arquitectura Colonial, een prachtige villa die goed weergeeft hoe het leven van de rijken in de tijd van de slavernij op Cuba moet geweest zijn. Bijzonder is dat ze in die tijd al een douche met warm water hadden en licht op gas. Dit alles uiteraard gefinancierd door de winst gemaakt op de kap van slaven.

Voor ons volgende bezoek trekken mijn vriend en ik naar het Palacio Brunet (oftewel het Museo Romántico). Mijn broer en zijn vriendin houden het voor bekeken na één museum en besluiten wat te gaan wandelen in de straten van Trinidad. Het Palacio Brunet is volledig ingericht met meubels, kunstwerken en prullaria uit de koloniale tijd. De pracht en praal is fascinerend, maar tegelijkertijd ook confronterend, wetende hoe het geld verdiend werd dat dit alles financierde.

Het is bijzonder druk in het Palacio Brunet. Trinidad is duidelijk een populaire toeristische bestemming. De shop van Palacio Brunet puilt dan ook uit van de flessen rum en souvenirs met Che Guevara’s afbeelding erop. Alle aandacht gaat echter uit naar de dame die het meest bekende exportproduct van Cuba aan het rollen is: authentieke handgerolde Cubaanse sigaren. Kunnen we ook alweer van ons “must see” lijstje schrappen.

In de shop treffen we mijn broer en zijn vriendin en we trekken samen naar het Palacio Cantero, ons derde palacio van de dag! Het Palacia Cantero is vooral de moeite omwille van de toren die je via een smalle trap kan beklimmen. Het 360 graden uitzicht over Trinidad en omgeving dat je daarvoor in de plaats krijgt, is werkelijk fenomenaal. Weer een stuk of dertig foto’s extra om te bewerken bij thuiskomst. 😉

Na drie palacio’s achten we de tijd rijp om een pauze in te lassen. We komen terecht in de prachtige groene binnentuin van Café Don Pepe en proberen er voor het eerst een canchánchara, dé cocktail van Trinidad. Een canchánchara bestaat uit aguardiente de caña (opgelet, dus géén rum), twee lepels honing en limoensap en wordt geserveerd in een charmante, bolvormige aardewerken beker. Heerlijk! Mijn nieuwe favoriete cocktail van het moment!

Na ons welverdiende cocktailuurtje gaan we op zoek naar een plek voor het avondmaal. We slenteren wat door de mooie straten van Trinidad en worden aangesproken door de eigenares van El Rintintin, een zaak met naar eigen zeggen een dakterras met fabuleus uitzicht. De dame beschikt over een fenomenale overtuigingskracht (enfin ja, ze moest eigenlijk enkel en alleen maar de woorden ‘free wifi’ uitspreken) en we laten ons overhalen om een tafeltje mét uitzicht te reserveren.

We genieten nog een klein uurtje van de warme kleuren van de avondzon op de kleurrijke huizen van Trinidad en keren dan terug naar restaurant El Rintintin. Het uitzicht op het dakterras is mooi, maar minder fenomenaal dan de foto’s hadden laten uitschijnen. Meest vervelende attribuut: de knalgroene skydancer die een stukje van het uitzicht in beslag neemt.

Maar! We krijgen alle vier een canchánchara van het huis aangeboden én de ropa vieja van lam (draadjesvlees met een smakelijke saus) is uitstekend. En jawel, terwijl de zon ondergaat boven de daken van Trinidad, duikt daar zowaar een life bandje op om ons op muziek en zang te trakteren. De wifi werkt trouwens prima. Wat meer kan een mens nog wensen?

Na dit heerlijke avondmaal keren we terug naar Casa Sofia, alwaar het internet echt wel suckt. Oh well, een beetje afkicken van onze internetverslaving kan geen kwaad, zeker?

Van Havana naar Santa Clara – 17 april 2019

Vandaag nemen we afscheid van Cuba en van Aby’s Casa, waar het best wel aangenaam verblijven was. Maar niet zonder eerst nog te genieten van een laatste ontbijt met vers fruit en versgeperst fruitsap.

De taxi die we gisteren geregeld hebben (140 CUC zal de rit naar Santa Clara ons kosten), is vroeger dan verwacht ter plaatse en uiteraard zijn mijn broertje en zijn vriendin nog niet klaar. Mijn vriend en ik brengen onze valiezen alvast naar beneden (die casas hebben helaas geen liften) en ik blijf bij de taxi wachten terwijl mijn vriend terug naar boven gaat om te helpen met de rugzakken van mijn broertje en zijn vriendin.

De taxichauffeur laadt de valiezen in de taxi, maar laat de deur van de laadruimte wagenwijd open staan. Aangezien ik gedrild ben nooit mijn valiezen ergens alleen achter te laten, positioneer ik mij aan de achterkant van de taxi. Ik verschiet me een bult als blijkt dat zich in de laadruimte niet alleen onze twee grote valiezen bevinden, maar ook een kleine jongen van een jaar of zeven zittend op een koelbox. Ik maak me een beetje zorgen, want er is met onze twee koffers al niet veel plaats meer en er moeten nog twee grote reisrugzakken bij. Waar moet die jongen dan zitten?

Nog steeds geen spoor van mijn broer, zijn vriendin en mijn vriend, dus knoop ik tijdens het wachten maar een gesprekje aan met de niño in de kofferbak. Ik vraag hem of hij graag naar school gaat en wat zijn hobby’s zijn. Hij vertelt dat hij later graag veel talen wil spreken (Engels en Russisch) en dat hij meerijdt naar Santa Clara omdat het vandaag geen school is. Ik versta de jongen vrij moeilijk, want hij slikt veel klanken in, dus ik moet soms vragen om iets te herhalen. Ik span me in om in mijn beste Spaans gevarieerde gespreksonderwerpen aan te snijden, maar mijn inspiratie raakt stilaan op. En mijn gezelschap valt nog steeds nergens te bekennen….

Gelukkig kijkt niemand er in Cuba van op als je een beetje te laat bent en uiteindelijk duiken mijn drie medereizigers dan toch op. Tot mijn grote verbazing lukt het om de twee trekrugzakken nog bij in de kofferruimte te duwen, samen met de jongen. Ik heb met hem te doen, want comfortabel kan dat niet zitten.

Iets later dan gepland vertrekken we uit Havana. De drie uur durende rit naar Santa Clara verloopt erg vlotjes. De brede banen zijn van een betere kwaliteit dan verwacht. Onderweg passeren we regelmatig boeren die met paard en kar onderweg zijn. Onze taxichauffeur stopt één keer voor een plaspauze, maar ik besluit de ongetwijfeld vieze wc aan mij voorbij te laten gaan. Het aanbod in de winkel van het benzinestation is zeer beperkt. Ik probeer een soort chocolade snoepje uit, maar dat is geen succes en niet voor herhaling vatbaar. Om de tijd tijdens de verder ietwat saaie rit te doden, kijk ik wat Netflix.

De taxi dropt ons af bij de werkelijk prachtige casa particular Hostal D’Cordero. Wat een verschil met de eerder sobere casa in Havana. We worden ontvangen in een chique salon die vol staat met allerlei snuisterijen en krijgen een glas versgeperst guave-sap aangeboden (guave-sap is trouwens veel lekkerder dan de vrucht zelf, die rare onsmakelijke pitten bevat). De binnentuin van de casa is een kleine oase van groen met een mooi fonteintje. Onze kleurrijke kamers hebben hoge plafonds en een gigantische badkamer. Ik voel me al meteen thuis!

Na de nodige formaliteiten vervuld te hebben, laten we onze bagage achter op de kamer en wandelen we naar het stadscentrum. In het hart van het centrum treffen we een charmant groen parkje omgeven door statige gebouwen. We lunchen bij een hotel onder een overdekte galerij met uitzicht op het park. We houden het simpel met een panini met tonijn en kaas.

De hoofdreden dat we naar Santa Clara gekomen zijn, is om een bezoek aan het mausoleum van Che Guevara te brengen. Googlemaps leert ons echter dat het een stevig eindje stappen is om daar te geraken. Gelukkig zijn er voldoende alternatieve vervoersmiddelen beschikbaar. We houden een tuktuk aan en niet veel later zijn we bij het reusachtige monument dat opgetrokken werd ter herinnering aan de Slag van Santa Clara. Het monument wordt gedomineerd door een gigantisch bronzen beeld van Che, met zijn arm in het gips.

De zon is spijtig genoeg achtergebleven in Havana. Boven ons pakken zich dikke wolken samen en het lijkt erop dat elk moment een fikse regenbui kan losbarsten. Het is heel vochtig, drukkend weer en we zijn blij dat we dat hele eind niet gestapt hebben. We nemen foto’s van het grootse opgevatte grafmonument met talrijke afbeeldingen van Che en bezoeken vervolgens het museum en het mausoleum die zich onder het monument bevinden.

Jammer genoeg is het in het museum en mausoleum niet toegelaten foto’s te nemen. We mogen zelfs onze rugzakken niet mee naar binnen nemen. Deze moeten we achterlaten in een gebouwtje dat zich op een afstand van het monument bevindt. Zouden ze een Amerikaanse aanslag vrezen?

Het museum toont allerlei memorabilia van Che: foto’s, diploma’s, brieven, zijn typemachine, zijn horloge, zijn pijpen (of althans, pijpen waarvan ze beweren dat deze van Che geweest zijn, controleren kan je dat natuurlijk niet), zijn aanstekers, zijn uniform, zijn geweer…. Ik vraag me af wat Che zelf gevonden zou hebben van de personencultus die rond hem ontstaan is. Je kan immers geen winkel in Cuba binnen stappen of je wordt gebombardeerd met allerlei prullaria met daarop de afbeelding van Che. Kan me niet voorstellen dat een communist gelukkig zou zijn met het feit dat zijn afbeelding gebruikt wordt om winst te maken. Maar hoe je het ook draait of keert, Che is wel degelijk een held voor de Cubanen en ik kan begrijpen waarom dit zo is. Per slot van rekening bevrijdde hij, samen met Castro en zijn rebellen, Cuba van de dictatuur van Batista.

Na elk voorwerp in het museum uitgebreid bestudeerd te hebben, bezoeken we het mausoleum met het stoffelijk overschot van Che en dat van 38 van zijn kameraden die samen met hem in de Boliviaanse jungle gestorven zijn. Een mooie, serene laatste rustplek.

Wanneer we buiten komen uit het mausoleum regent het. Gelukkig blijft het bij een paar dikke druppels en breekt de echte regenbui, ondanks de dreigende grijze wolken, niet door. Aangezien er in de wijde omgeving geen tuktuk of taxi te bekennen valt, rest er ons weinig anders dan ons met paard en kar naar onze volgende bestemming te laten voeren.

De vriendin van mijn zus moet zich daarbij even over haar principes zetten, want ze is van mening dat paarden die zo’n kar trekken vaak slecht behandeld worden. Ik kan haar niet helemaal ongelijk geven, want onze koetsier gaat niet bepaald zachtzinnig om met het paard, dat er een beetje te mager uitziet. Ook de kar zelf ziet eruit alsof ze elk moment uit elkaar kan vallen: de planken waarop we zitten zijn smal en hard en het metaal van de kar is op verschillende plakken bijna volledig doorgeroest.

Enfin ja, hopelijk helpt onze riante fooi onze koetsier om te sparen voor een betere kar en zijn paard wat meer eten te geven. We laten ons afzetten bij de Tren blindado, een heroïsche plek in Santa Clara waar de communistische rebellen een belangrijke overwinning op het regime behaalden door een gepantserde trein gevuld met soldaten, wapens en munitie te laten ontsporen. De site bestaat uit een paar wagons met wat voorwerpen uit die tijd en de bulldozer die de guerillastrijders gebruikten op de sporen te verwijderen. Allemaal niet bijzonder indrukwekkend, moet ik eerlijk zijn. En jawel, om nog extra slaatje te slaan uit de toeristen moeten we bijbetalen om foto’s te nemen.

Met dit bezoek hebben we alles wat bezienswaardig is bezocht in Santa Clara. Tijd om terug te keren naar het centrum en iets te gaan drinken. We komen op goed geluk terecht in een mooie binnentuin alwaar we een lekkere mojito drinken voor geen geld. Het smaakt ons zo dat we nog een tweede mojito bestellen op dezelfde plek. We maken er zelfs een heuse kroegentocht van, want na twee drankjes besluiten we te verkassen naar het hotel met de galerij waar we deze middag gegeten hebben.

Spijtig genoeg is er een zeer vervelende clownshow aan de gang op het plein. De clown produceert een ongelooflijk irritant nasaal geluid (versterkt dan nog) waar ik bijna horendol van word, maar de kinderen op het plein lijken het geweldig te vinden. We proberen onze aandacht te concentreren op onze drankjes (een daiquiri mulata voor mij) en raken aan de praat met een Amerikaans koppel naast ons. Aangezien we een klein hongertje hebben, bestellen we tapas. Lekker! Terwijl we eten en drinken krijgen we gezelschap van de hotelhond die zich gemoedelijk onder onze tafel nestelt. Ongetwijfeld in de hoop wat eten te kunnen meepikken. Sinds mijn onaangename ervaring met een witte hond in Korea, vermijd ik honden liever, maar deze lijkt ongevaarlijk.

Na onze kroegentocht lopen we terug over het pleintje. We zien een kar getrokken door een geit vol met kindjes. De eigenaar van de geit en de kar loopt de ganse tijd rondjes rond het plein en ziet eruit alsof hij zich kapot verveelt. De geit daarentegen lijkt weinig aansporing nodig te hebben, ze moet soms zelfs wat in toom gehouden worden om er niet te snel met de kar met kinderen vandoor te gaan.

Vlak voor we onze casa particular binnen stappen, loopt een schijnbaar dronken man nogal ruw tegen mijn vriend op. We gaan meteen in verdedigingsmodus, uit angst om bestolen te worden. Vals alarm, de man is gewoon echt dronken. No pasa nada!

We frissen ons op voor het avondmaal. Wetende dat er in Santa Clara niet al te veel te beleven valt, hebben we vanavond een maaltijd in onze casa gereserveerd. We hebben de schitterende patio mét fonteintje voor ons alleen en zelfs een privé-ober om onze tafel te bedienen. De ober doet zijn uiterste best om ons in de watten te leggen en hij schept er duidelijk genoegen in om zijn Engels te kunnen oefenen.

We starten de maaltijd met een huiscocktail waarvan de ober ons trots komt vertellen dat hij deze zelf heeft bedacht. We complimenteren zijn vindingrijkheid en brengen een toost uit op onze reis doorheen Cuba. De maaltijd is iet of wat overvloedig te noemen. De porties zijn aan de grote kant en tegen dat we bij het dessert zijn aanbeland zit ik eigenlijk al vol.

Een heel bijzondere avond, dat wel!

Havana – 16 april 2019

Opnieuw genoten van het ontbijt met vers fruit, fruitsap en een eitje. Omdat Havana qua oppervlakte best wel een uitgestrekte stad is, nemen we de Hop on Hop off bus om zoveel mogelijk te zien te krijgen. De route die de bus neemt, is anders en veel groter dan verwacht, maar het biedt ons wel de gelegenheid om kennis te maken met de vele gezichten van Havana. Enerzijds is er de duidelijk aanwezige armoede met vervallen huizen en ruïnes, maar aan de andere kant worden er veel chique hotels bijgebouwd. Cuba is een land dat duidelijk volop in verandering is. Een verandering die hopelijk meer welvaart voor alle Cubanen zal brengen, maar anderzijds ook het risico inhoudt dat de ziel van het land aangetast wordt.

We smeren volop zonnecrème tijdens ons ritje met de Hop on Hop off bus, want de zon brandt stevig. De tocht brengt ons opnieuw langs de Malecón, het kerkhof en de Plaza de la Revolución, waar we afstappen om een tweede poging te wagen om het monument voor José Martí te bezoeken. Helaas, ook vandaag is de toren dicht. Waarom is onduidelijk, want volgens onze info zou hij wel degelijk open moeten zijn. Dus rest er ons niet veel anders dan ons terug naar de busstop te begeven en onverrichter zaken ons ritje verder te zetten.

We stappen af waar we opgestapt zijn: bij het Capitolio. Voor het middagmaal lopen we op goed geluk de Calle O’ Reilly in. We laten ons overhalen door het eerste het beste restaurant dat wifi aanbiedt en dat gerechten aanbiedt aan een aanvaardbare prijs. In Havana staat letterlijk voor elk restaurant iemand om klanten naar binnen te lokken. Zo’n beetje wat vroeger in de Beenhouwersstraat in Brussel gebeurde, maar wat daar nu verboden is. Wij houden niet echt van deze manier van klantenwinning, maar goed, het geeft je wel de mogelijkheid om op voorhand de menukaart te bekijken. Niemand kan ons immers verplichten om naar binnen te stappen.

Overtuigd door de gratis wifi en de goedkope gerechten komen we op de eerste verdieping bij El Almendrón terecht, best nog wel een gezellig plek. Het eten is simpel, maar lekker en de cocktails zijn goed. Alleen de toiletsituatie is ietwat aanstootgevend, maar goed, dat blijkt in Cuba wel op meerdere plekken het geval.

Na de lunch nemen we een taxi naar Castillo del Morro, een een fort dat samen met het Capitolio en Castillo de la Real Fuerza het symbool van het Havana uit de Spaanse imperialistische periode is. Het is echt superwarm en de vriendin van mijn broertje kampt met darmproblemen. Het toilet in Castillo del Morro is niet de meest toffe plek hiervoor (de wc’s hebben geen toiletbril), maar soms heeft een mens geen keuze. Gelukkig kon ik haar een vol plakje papieren zakdoekjes in de hand drukken. De toiletdame blijkt dan ook nog eens misnoegd te zijn dat we geen kleingeld op zak hebben om haar van een fooi te voorzien. Gelukkig speelt mijn broer reddende engel. Ik blijf het vreemd vinden dat je betaalt voor een bepaalde attractie en vervolgens nog eens apart voor de toiletvoorzieningen, maar goed we zullen erop letten in de toekomst altijd kleingeld mee te nemen.

Het Castillo del Morro is zeker een bezoek waard alleen al voor het mooie uitzicht op Havana, maar ook omwille van de interessante geschiedenis van het fort. De hitte speelt mijn broer en zijn vriendin duidelijk parten en we drinken nog wat water en een Cubaanse cola (tuKola) in het fort zelf. Terwijl we ons vochtpeil aanvullen, horen we kanonsschoten weerklinken. We rennen snel naar buiten en zien in de verte rook opstijgen.

We lopen terug het fort binnen samen met een groep die, aan de discussies met de toezichthouders van het fort te horen, niet meer echt welkom is. Ze hebben nochtans wel inkom betaald. De klantvriendelijkheid van de Cubanen is duidelijk nog voor verbetering vatbaar.

We laten het fort achter ons en keren met de taxi terug naar het stadscentrum. Dat ritje terug kost ons 5 CUC meer dan de heenrit, maar goed, we hebben geen van allen zin om te discussiëren met de ober, daarvoor is het te warm.

In het oude stadscentrum vinden we een leuk terras bij bar La Luz, duidelijk een plek waar ook vele Cubanen iets komen drinken. De prijzen van de drank zijn echt spotgoedkoop en ik laat me verleiden tot het betellen van een daiquiri, gevolgd door een Havana Club 7 años. En jawel, ook hier staat een live band het beste van zichzelf te geven. De muzikanten zijn echt zeer goed en er melden zich spontaan enkele dansers, zomaar op straat. De sfeer zit er goed in!

We blijven wat plakken op het terras omdat het zo gezellig is, waardoor we pas bij valavond op zoek gaan naar een plek om te eten. Die vinden we letterlijk tussen de ruïnes. Las Ruinas del Parque bestaat uit wat tafeltjes en een bar tussen overgroeide restanten van een koloniaal huis. We eten er verrassend lekkere en goedkope kreeft. Al blijft het duimen dat onze darmen dit alles goed verteren.

Alweer een fijne dag in Havana.

Havana – 15 april 2019

Een paar keer wakker geworden deze nacht, maar dankzij een paar podcasts in de oren redelijk snel weer in slaap gevallen, dus ik voel me vrij goed uitgerust. Ik ben er zelfs in geslaagd het toilet te fiksen. Het kettinkje dat ervoor moet zorgen dat de stop van de spoelbak wordt uitgetrokken zodat het water in het toilet stroomt was losgeraakt. Snel op te lossen, dus.

We maken kennis met ons eerste Cubaanse ontbijt van de reis. Op de verdieping waar mijn broer en zijn vriendin hun kamer hebben (een verdieping hoger dan onze kamer), krijgen we een tafel toegewezen alleen voor ons vieren. Deze tafel komt inclusief onze eigen privébediening, een zeer vriendelijke dame die zich inspant om al onze wensen te vervullen. We beginnen het ontbijt met een bord met vers fruit: banaan, ananas, guave, papaya en watermeloen gevolgd door een roereitje met brood. We krijgen zelfs een paar sneetjes kaas aangeboden en een grote kom versgeperst fruitsap. Ik heb al slechter ontbeten.

Voor onze eerste volledig dag in Havana trekken we richting het historische hart van de stad, Unesco werelderfgoed. Onderweg komen we een Cubaan tegen die ons meteen een ritje met zijn historische oldtimer aanbiedt, één van die wagens waar Havana zo bekend om is. Wanneer hij verneemt dat we van België komen, deelt hij meteen mee dat hij een zus in België heeft. We wimpelen zijn aanbod af en beloven hem mañana terug te keren.

Googlemaps blijkt, in tegenstelling tot wat we verwachtten, redelijk te werken in Cuba en we vinden zonder problemen de Plaza de la Catedral, een mooi plein omgeven door historische huizen. De kathedraal is aan de buienkant zeer mooi, maar de binnenkant is eerder sober te noemen. We betalen een paar CUC (Cubaanse pesos, enkel bedoeld voor toeristen) en beklimmen de toren. Die is niet echt hoog, maar we krijgen er wel een mooi uitzicht over het oude stadsgedeelte.

We lopen verder langs het Castilla de la Real Fuerza naar de Plaza de Armas, een prachtig schaduwrijk plein dat een koloniale sfeer uitademt. Het is voor ons allevier wennen aan de hitte in de stad. Op de Plaza de Armas lassen we daarom meteen een eerst drankpauze in bij Hotel Santa Isabel. Ik drink mijn eerste frozen daiquiri en ben ietwat teleurgesteld. Veel alcohol valt er in dit drankje niet te bekennen.

Bij het opdienen laat de ober een bierflesje vallen dat na één keer op de grond botsen vakkundig wordt opgevangen door mijn broertje. Hij houdt zijn vinger op de opening van het flesje om te voorkomen dat het bier eruit spuit, maar een gedeelte van het bier is al over mijn vriend terecht gekomen. Nadat het ergste spuitgevaar geweken is, geeft mijn broertje het flesje terug aan de ober, die duidelijk tegen zijn zin een nieuw flesje gaat halen.

Terwijl we onze drankjes opdrinken, worden we getrakteerd op live muziek van een bandje, dat na twee nummers al rondkomt om zelfgebrande cd’s te verkopen en een fooi voor de muziek te vragen. In Cuba is de verwachting dat je bijna voor elke dienst een fooi geeft, dus gooien we wat CUC in het mandje van de muzikanten.

Na deze welverdiende verfrissing wandelen we verder. Het valt ons op dat het in het historische hart van Havana wemelt van de toeristen. We lopen via de mooie Calle Obispo naar de Plaza Vieja en besluiten in die buurt op zoek te gaan naar een plek om te lunchen. Op goed geluk komen we terecht bij Bonsai, een superhippe plek vol met bonsai boompjes. Twee vriendelijke jongedames bedienen ons in uitstekend Engels. We bestellen broodjes met kip, tonijn en vlees. Alle broodjes zijn mooi verzorgd en lekker. En jawel, daar hoort een overheerlijke mojito bij. De jongedame die ons bedient, vertelt trouwens dat het restaurant pas een maand open is. A lucky find indeed.

Na de lunch zetten we onze wandeling verder. Wanneer we langs een gelato-zaak passeren, laten mijn broer en ik ons verleiden tot de aankoop van een ijsje. Alweer een onvoorzichtige keuze op vlak van spijsvertering, maar wie kan er nu weerstaan aan heerlijke mangosorbet?

We lopen verder naar de befaamde Malecòn, een lange, brede boulevard met een breed wandelpad langs de zee die ietwat aan onze Belgische zeedijk doet denken. Langs één kant van de boulevard staan mooie koloniale huizen in meer of mindere staat van verval. De boulevard zelf lost voor mij de verwachtingen niet in. Het geheel maakt, ondanks de (niet altijd even geslaagde) kunstwerken die de laan sieren, een ietwat kale indruk. Plant langs gans de boulevard palmbomen en je hebt meteen een heel ander zicht. Mijn favoriete kunstwerk is trouwens de collectie stoelen in alle kleuren en afmetingen vlakbij het Castillo de San Salvador de la Punta.

Op het heetste moment van de dag biedt de Malecòn geen schaduw en we voelen de zon branden op onze hoofden. Wat doet een mens dan? Een drankpauze inlassen! We lopen op goed geluk één van die mooie koloniale panden binnen en slagen erin een tafeltje op het balkon op de eerste verdieping te veroveren. Ik bestel een glas vers geperst watermeloensap, heerlijk verfrissend.

Het is te warm om nog veel zelf te stappen, dus houden we een taxi aan en vragen we de chauffeur ons naar de Plaza de la Revolución te brengen. Wanneer we op dit plein aankomen, vooral bekend om wille van de afbeelding van Che Guevara, hebben zich opeens een hoop grijze wolken samen gepakt. Het plein zelf is een onaantrekkelijke grijze vlakte die zich ongetwijfeld uitstekend leent tot grote massabijeenkomsten.

We willen de toren bezoeken die opgericht is als monument voor José Martí, een intellectueel en een dichter die een nationale held werd in de Onafhankelijkheidsoorlog eind negentiende eeuw. Het Memorial José Martí blijkt helaas al om 16u gesloten te zijn. Jammer, jammer, jammer. Van de Plaza de la Revolución wandelen we dan maar verder naar de Necrópolis de Colón, één van de grootste kerkhoven ter wereld. De afstand naar de ingang van het kerkhof blijkt langer dan gedacht en onze tocht brengt ons door vervallen buitenwijken die duidelijk niet door veel toeristen bezocht worden.

Bij aankomst blijkt dat het kerkhof sluit om 17u en jawel, het is ondertussen 17u. Ik moet toegeven dat ik erg teleurgesteld zijn, want het kerkhof is gigantisch groot (het tweede grootste kerkhof van Latijns-Amerika) en vele grafmonumenten zijn uit wit Italiaans Carrara marmer opgetrokken. Gelukkig kunnen we van buitenaf door de omheining een blik naar binnen werpen.

Van het kerhof nemen we een taxi die ons terug brengt naar het Capitolio. We slaan meteen een voorraad wifi kaartjes in bij hotel Inglaterra aan 1 CUC per kaartje. In Cuba is het namelijk zo dat er op verschillende plekken wifi is in hotels, restaurants, casas particulares en ook op vele publieke pleinen, maar dat je een kaartje met een login en paswoord moet kopen om hiervan gebruik te maken. Elk kaartje is goed voor één uur internet. Omslachtig en ongetwijfeld laat dit de overheid toe het internetgebruik te monitoren, maar het werkt wel.

Het is nog vroeg op de avond, dus besluiten we voor het avondmaal nog een afsluitende activiteit te doen. Aangezien zowel het bezoek aan de toren als het kerkhof niet konden doorgaan, rest ons geen andere keuze dan de meest cliché-activiteit van allemaal te doen: een rondrit met een oldtimer. We treffen een zeer vriendelijke Cubaan die ons maar al te graag wil rondrijden in zijn roze Cadillac. Mijn vriend gaat vooraan zitten en mijn broer, zijn vriendin en ik nestelen ons op de achterbank van deze cabrio.

Onze chauffeur spreekt zeer goed Engels en geeft tijdens de rit toelichting bij wat we zien. Doordat we op de achterbank zitten, verstaan we er jammer genoeg niet al te veel van. Hij vertelt ons dat hij vroeger voor de staat werkte, maar dat hij zijn job heeft opgezegd om toeristen rond te rijden in oldtimers, een job die vele malen meer verdient dan zijn vorige job. Meest interessante gebouw van de rondrit: de Noord-Koreaanse ambassade.

De rondrit brengt ons voor de tweede keer vandaag op de Plaza de la Revolución, waar we stoppen voor een korte pauze. Tijdens gans de rit was het bewolkt, maar net op het moment dat wij op het plein aankomen, breekt de zon erdoor en bestrijkt de avondzon de afbeelding van Che Guevara. Alsof het zo moest zijn.

De rit voert ons langs de malecón terug naar het Capitilio. Een fijne en bijzondere ervaring waarvoor we ongetwijfeld te veel betaald hebben, maar dat deert ons niet. Wij hebben alle vier een hekel aan afdingen, terwijl je dat in Cuba eigenlijk moet doen om een faire prijs te krijgen. Want de Cubanen beschouwen buitenlandse toeristen (niet geheel onbegrijpelijk) als melkkoeien.

Na een uurtje zit de rit erop en is het tijd voor het avondmaal. Ik laat me adviseren door mijn reisgids en we trekken naar restaurant O’Reilly 304. Wanneer we daar aankomen, staan er al mensen te wachten aan de ingang. De ober zegt ons dat we twintig minuutjes moeten wachten, alvorens er een tafeltje voor vier zal vrijkomen. Ondertussen kunnen we iets drinken in de bar vlakbij. Hij zal ons komen halen wanneer ons tafeltje klaar is.

Aangezien de huiscocktail in deze bar een mojito is, bestellen we alle vier deze cocktail. De cocktail trekt echter op niet veel en we voelen ons ietwat in het zak gezet. Dat gevoel verergert alleen maar als we na vijftig minuten nog steeds in de bar zitten. Uiteindelijk komt de ober aanzetten met zijn zoon die een verhaal ophangt over de gasdruk die te laag is, waardoor het fornuis niet heet genoeg gestookt kan worden en het langer duurt voor het eten klaar is. Yeah right.

De kerel in kwestie biedt uitgebreid zijn verontschuldigingen aan en belooft ons naar een ander, minstens even goed, restaurant te brengen. We zijn ietwat achterdochtig, want geen idee of we dit verhaal nu al dan niet moeten geloven, maar goed, we besluiten hem te volgen. Stiekem hoop ik dat we onderweg niet in de val gelokt zullen worden om ons van ons geld en paspoorten te ontdoen.

Gelukkig gebeurd er niets en zo komen we terecht op het mooie dakterras van restaurant La Familia. Het terras is wel mooi, maar we beseffen dat we in een toeristenval beland zijn wanneer blijkt dat enkel nog de duurste gerechten op de kaart beschikbaar zijn. De prijzen op de menukaart zijn ook veel te hoog in vergelijking met andere restaurants en het eten is ook minder lekker.

We voelen ons dik in het zak gezet en het is dan ook met zekere tegenzin dat we een fooi geven aan de jongeman die deel uitmaakt van het live bandje dat in het restaurant speelt. Niet dat het zijn schuld is dat we met open ogen in de val gelopen zijn. Jammer, maar ook dat maakt deel uit van de Cuba ervaring, zeker?

Voor de tweede avond op rij kruipen we vroeg in bed. De jetlag is immers nog niet verteerd.

Van Zaventem over Varadero naar Havana – 14 april 2019

Lekker vroeg opgestaan om op tijd de trein naar Brussels Airport te nemen. Om 6.50u rijdt onze trein het station van de luchthaven binnen. Onze reisgenoten zijn nog onderweg vanuit Limburg, dus daar moeten we nog even op wachten. We begeven ons alvast naar de Tui balie. Voor mij de eerste keer dat ik met deze luchtvaartmaatschappij vlieg. Ik realiseer me dat ik één cruciaal ingrediënt ben vergeten om van deze reis een succes te maken: een insectenafweermiddel. Gelukkig is er een apotheek op de luchthaven die open gaat om 7u. Ik ben duidelijk niet de enige die iets vergeten is, want er staan al enkele mensen te wachten tot de apotheek opent.

Net wanneer ik mijn insectenafweermiddel heb gekocht, arriveren mijn broer en zijn vriendin. We checken onze valiezen in bij check-in balie 11, die zich bevindt in een gedeelte van de luchthaven waar ik zelf nog nooit geweest ben. Naar goede gewoonte word ik er bij de security weer uitgepikt voor een springstoffencontrole. Verder verloopt alles vlotjes.

We kopen iets om te ontbijten en begeven ons al naar onze gate. Het is best een eind stappen, dus veel tijd op overschot hebben we niet meer, ondanks de ruime marge die we ingecalculeerd hebben. Gelukkig is er nog net genoeg tijd op overschot om mijn favoriete groene smoothie te kopen!

Wanneer we staan aan te schuiven in de rij om te boarden, merken we een verlaten rolkoffer op. Zomaar op z’n eentje in de rij. Verdacht! We vragen rondom ons of het koffertje misschien van iemand is, maar krijgen weinig reactie. Dus neem ik het koffertje en loop ermee langs de rij wachtenden. Blijkt dat een verstrooide vogel zo druk bezig is met het eten van zijn pizza, dat hij zijn koffertje uit het oog verloren is. Tsss.

Onze vlucht vertrekt mooi om 9.35u en verloopt verder probleemloos. Het Tui eten is zelfs aanvaardbaar, alleen denk ik dat onze stewardess een slechte dag had, de hele vlucht kon er geen glimlach vanaf. Om 14.15u landen we op de luchthaven van Varadero, alwaar we kennis maken met de tropische hitte en vieze toiletten van Cuba.

Bij de grenscontrole heb ik meteen de gelegenheid om het stof van mijn Spaans te blazen. De ietwat nors kijkende dame vraagt me waar ik Spaans geleerd heb en er kan zelfs een glimlach af wanneer ik zeg: “En Belgica!” Een goed begin van de trip.

De verwachte lange wachtrijen bij de douane blijven uit en mijn broer, zijn vriendin, mijn vriend en ikzelf staan rapper buiten dan verwacht. We wisselen euro’s om in Cubaanse pesos in het wisselkantoor aan de luchthaven en nemen dan een taxi naar Havana, onze eerste stop van deze trip. Eerste uitdaging: onze twee valiezen en twee grote trekrugzakken in de koffer krijgen. Mits wat wringwerk lukt dat en we zijn vertrokken voor een mooie rit die meteen een eerste kennismaking is met het Cubaanse landschap.

De rit naar Havana verloopt vlot, maar eens in de stad, is het zoeken om onze casa particular te vinden. Onze taxichauffeur moet een paar keer stoppen om de weg te vragen, maar uiteindelijk vinden we de juiste straat. Ik moet toegeven dat de straat waarin onze casa zich bevindt, niet meteen vertrouwen uitstraalt. De stoep is kapot, de huizen zijn vervallen, de straat wemelt van de broodmagere straatkatten en er liggen overal bergen vuilnis. Mijn eerste gedacht is: rechtsomkeert maken en elders onderdak zoeken.

Het gebouw van onze casa is echter één van de weinige huizen in de straat met een laagje verf en ziet er in redelijk goede staat uit. Eens we binnen zijn, haal ik opgelucht adem. We worden vriendelijk onthaald en de kamers zijn niet bepaald luxueus te noemen, maar proper en voorzien van alles wat we nodig hebben. Er is zelfs airco.

Ondertussen is de dag al flink gevorderd en zijn we allemaal moe na de lange vlucht. We wandelen vanuit onze straat naar het Capitolio (een gebouw dat duidelijk geïnspireerd is op het Amerikaanse Witte Huis) en bewonderen de door de avondzon belichte, kleurrijke gevels van de koloniale woningen. Het is duidelijk dat Havana een stad is van contrasten.

Voor het avondmaal gaan we naar een restaurant ons aanbevolen door onze gastvrouw van de casa: Restaurant D’Lirios. We hadden ons niet meteen verwacht aan een poepchic restaurant met een fancy interieur en piekfijn in uniform uitgedoste bediening.

De bediening is erg vriendelijk en ik besluit al de waarschuwingen over wat al dan niet te eten in Cuba in de wind te slaan en bestel mij een surf and turf. Ik durf het zelfs aan het rundvlees à point te bestellen. Als het niet bevalt, zijn dat zorgen voor morgen. We trakteren onszelf op onze eerste Cubaanse cocktails en smullen van onze gerechten.

De porties bij D’Lirios zijn trouwens enorm. Ik krijg maar een vijftig procent op van wat op mijn bord ligt. Die hapjes als voorgerecht waren duidelijk een vergissing… Overal rondom ons, zien we dat Cubanen een doggy bag vragen om hun overschot mee naar huis te nemen, maar dat kunnen wij als toerist natuurlijk niet doen. Met pijn in het hart, moet ik de strijd staken en de helft van mijn bord terug naar de keuken sturen.

Als afzakkertje drinken we een glaasje rum. We bestellen één van de duurdere rum-soorten op de kaart: Havana Club Maestro. Een schot ik de roos! Terwijl wij genieten van dit staaltje Cubaans vakmanschap, flambeert één van de obers vlakbij ons een gerecht. Gratis entertainment!

Tot slot moet ik nog iets zeggen over de toiletsituatie in het restaurant. Bij de ingang van het toilet zit een dame die iedere toiletgebruiker twee kleine velletjes toiletpapier aanbiedt. Veel te weinig om mijn verwende westerse poep af te vegen, dus neem ik mijn eigen papieren zakdoekjes mee. De toiletten zelf zijn met van die lage deurtjes uitgerust, waar je bijna over kan kijken als je op je tippen staat. En: de grootste cultuurschok van allemaal: het toiletpapier moet in een aparte emmer gegooid worden, anders raken de leidingen verstopt.

We zijn alle vier heel moe, dus na het avondmaal keren we terug naar onze casa. Alwaar we moeten vaststellen dat ons eigen toilet niet kan doorgespoeld worden. En we hebben er nochtans op gelet het papier in het emmertje te gooien! Gelukkig hebben noch mijn vriend, noch ikzelf een grote boodschap gedaan. We besluiten gewoon te gaan slapen en de situatie morgen aan te pakken.

Yet Another Blog

Life on my side

familie