Daar gaan we wel even mee toekomen! Met dank aan de ouders van mijn vriend!
culinair
We the Ecopower
Sinds juli 2011 zijn mijn vriend en ik klant bij Ecopower. Het feit dat ons tienjarig aandeelhouderschap ongeveer samen viel met het dertigjarig bestaan van Ecopower, was voor ons de ideale gelegenheid om naar het STUK af te zakken voor de vertoning van de film ‘We the power’ en het daaraan gekoppelde feestelijke moment. Even dreigde een uitgelopen vergadering in Brussel roet in het eten te gooien, maar uiteindelijk was ik net op tijd terug in Leuven om op de fiets te springen en stipt om 19u in het STUK te zijn.
De film ‘We the power’ toont aan wat gewone burgers kunnen bereiken als ze de handen in mekaar slaan. Toch iets om bij stil te staan in tijden waarin de ene crisis de andere schijnt op te volgen en de kritiek op ‘de politiek’ steeds harder aanzwelt.
Na de formele feestelijkheden volgde een lekkere, veganistische receptie in het STUKcafé. We hadden een zeer fijne babbel met een aantal Ecopower medewerkers en kunnen alleen maar hopen dat steeds meer mensen zich aansluiten bij deze burgercoöperatie die investeert in hernieuwbare energie!
Libanese tapas en literaire ontdekkingen
Vanavond stelde een vriendin in de Monk in Brussel een tijdschrift voor waarin een paar van haar gedichten en kortverhalen opgenomen waren. De vriendin in kwestie bouwt al een tijdje aan haar schrijverscarrière en loopt over van het talent. Maar laten we eerlijk zijn, om het te maken als schrijver moet je heel hard werken en tegelijkertijd over een dosis geluk beschikken dat je de juiste mensen ontmoet. Ik wilde dan ook heel graag aanwezig zijn op dit belangrijke moment.
Alvorens mijn literaire horizonten te verruimen, ging ik samen met een andere vriendin iets eten bij Beiruti, een redelijke nieuw Libanees restaurant met ontelbaar veel mezze op de kaart. Zoveel dat we even door de bomen het bos niet zagen en er ons gemakkelijk vanaf maakten door de Sahtein Menu te kiezen, een soort van best-of bestaande uit hummus, babaghanouj, tabouleh, fattoush, soujouk, mana’eesh en shish taouk (en als jullie het nu in Keulen horen donderen, ik ben de mezze ook gewoon gaan opzoeken op de menukaart van Beiruti). Beiruti serveert enkel alcoholvrije dranken, maar dat vond ik niet erg. We hadden de namiddag op het werk immers afgesloten met een kleine drink om de succesvolle oplevering van een project te vieren én de keuze aan non-alcoholische dranken op de kaart van Beiruti was ronduit indrukwekkend.
Al moet ik eerlijk toegeven dat ik wat later in de Monk de verleiding van een glaasje witte wijn niet kon weerstaan. Paste perfect bij de prachtige kortverhalen van mijn vriendin.
Na een fijne avond keerde ik blijgezind met een exemplaar van het vers gedrukte tijdschrift naar huis, in de hoop dat ik later kan zeggen dat ik een literair genie heb zien ontluiken.
Personeelsmoment met taart!
Deze namiddag hield onze organisatie een personeelsmoment in Brussel. Het eerste fysieke personeelsmoment sinds het begin van de coronacrisis. Het voelde toch een beetje vreemd aan, zo’n zaal vol met gemaskerde collega’s, maar blij dat het mogelijk is om elkaar door deze maatregelen veilig te ontmoeten.
Na de traditionele powerpoint gevolgd door vragen uit de zaal, hadden we koffie en taart voorzien. Door de strengere regels in Brussel moesten de collega’s per acht aan tafels plaatsnemen. Jammer dat het niet toegestaan was van tafels te veranderen, maar je voelde toch dat het samenzijn geapprecieerd werd. En nu maar duimen dat de regels in Brussel niet verder verstrengen, want ik kijk echt uit naar ons geplande personeelsfeest op 10 november!
Verjaardag vieren in De Kwizien
Zaterdagmiddag hadden mijn vriend en ik afgesproken om mijn verjaardag te vieren in Hasselts restaurant De Kwizien samen met mijn vader en zijn vriendin. Voor ons de eerste kennismaking met deze dame. En alhoewel ik het mijn vader gun dat hij opnieuw een volwaardige relatie heeft, voelde ik bij mezelf toch een zekere weerstand.
Maar kijk, na de eerste ongemakkelijke stiltes kwamen de tongen toch losser en vonden we gezamenlijke gespreksonderwerpen. Wellicht ook dankzij de uitstekende wijnen van De Kwizien. De dame zelf viel goed mee, maar de situatie blijft natuurlijk gecompliceerd en delicaat. Daar kan niemand iets aan veranderen.
Aziatisch geïnspireerde appetizers:
Hamachi, kaffir, basilicum, zure room:
Pladijs & Zeeuwse oester, gerookte prei, koriander:
Boerderijeend, knolselder, ras el hanout, stoofappel:
Assortiment kazen:
Calvados en iets zoets:
Na het afzakkertje namen we afscheid van mijn vader en zijn vriendin en trokken mijn vriend en ik nog even de Hasseltse straten in om de sfeer op de Jeneverfeesten op te snuiven en een paar jenevertjes te drinken. Erg genoten van het prachtige optreden van feestband BAM. Ik werd er spontaan blij van!
En dankzij de NMBS raakten we veilig weer in Leuven.
Fashionably late
Zaterdagnamiddag, mijn vriend en ik stonden net op het punt de trein naar Antwerpen te nemen voor het verjaardagsfeestje van mijn jongste achternichtje (dochter van mijn jongste neef langs moeders kant), ging de telefoon. De zus van mijn vriend belde om te zeggen dat haar jongste dochter positief getest had op COVID-19. Een week eerder hadden we nog samen gevierd ter ere van de communie van de twee zussen van ons besmette nichtje. Beetje vervelend als je net van plan bent naar een feest te gaan met heel veel kleine kinderen en heel veel oude mensen en al een paar dagen last hebt van een verkoudheid. Niets waarover we ons eerder zorgen hadden gemaakt, maar in dit geval namen we toch het zekere voor het onzekere. Mijn vriend haastte zich naar de apotheker om een sneltest en een dik kwartier later konden we opgelucht adem halen: allebei negatief. Natuurlijk is zo’n sneltest geen honderd procent garantie dat je virusvrij bent, maar het is wel een goede indicatie.
Spijtig genoeg hadden we ondertussen de snelle trein naar Antwerpen die over de luchthaven gaat gemist en moesten we de boemel nemen, waardoor we nog extra vertraging opliepen. In Antwerpen-Centraal namen we een blue-bike uit de fietsenrekken en spoedden we ons zo snel we konden naar de scoutslokalen van Merksem. Helaas ligt gans Antwerpen open door wegenwerken allerhande en leek onze fietstocht soms meer op een veldrit. Al een geluk dat het niet geregend had.
Bijna twee uur te laat konden we eindelijk de jarige feliciteren, die duidelijk niet echt onder de indruk was van het feit dat ze één jaar oud werd. Alleen de taart gunde ze een blik waardig. En samen met mij op de foto gaan, zinde haar al helemaal niet.
Al snel bleek trouwens dat mijn vriend en ik zelfs niet de laatste gasten waren, mijn andere neef met zijn gezin waren nóg later. De rest van de namiddag genoten we van fijne babbels in de warme oktoberzon. We bleven plakken tot het feest gedaan was en hielpen het feestcomité met opruimen. Na afscheid genomen te hebben, sprongen we opnieuw op de fiets naar Antwerpen-Centraal. Ditmaal namen we een omweg om de wegenwerken te vermijden.
Buiten wat pannenkoeken als vieruurtje hadden mijn vriend en ik die dag niet veel gegeten, dus besloten we samen te dineren in de Chinese wijk van Antwerpen. We belandden bij Phở Viet, een eenvoudig restaurant dat Vietnamese streetfood tegen zeer betaalbare prijzen serveert. Ik smulde van mijn Phở Satay en mijn vriend ging voor de eendenfilet. Als dessert probeerde ik een traditioneel Vietnamees dessert: Chè Ba Màu, beter bekend als three colour dessert. Het dessert deed me wat denken aan de shaved ice desserts in Singapore. Slecht was het zeker niet, maar op het vlak van desserts gaat er toch weinig boven een klassieke chocomousse, tiramisu of een crème brûlée.
Film Fest Gent
Volgens mijn archieven dateert mijn laatste bezoek aan Film Fest Gent van 2015. Amai, ik realiseerde mij niet dat dit al zo lang geleden was.
Aangezien ik het Industry Closing Debate van de Dag van het Filmberoep wilde meepikken, vertrok ik wat vroeger van het mijn werk in Brussel om van daaruit de trein naar Gent te nemen. Toen ik de straat overstak om mij richting het station te haasten, hoorde ik iemand luid toeteren. Stoppen jullie als iemand in Brussel luid toetert? Ik alvast niet. Maar dat het de toeteraar menens was, bleek uit het feit dat een andere voorbijganger naar me riep en mijn aandacht vestigde op het feit dat de toeteraar hevig aan het wuiven was. Bleek de toeteraar in kwestie mijn baas te zijn, die net op het moment dat ik de straat over stak met zijn wagen langsreed. Echt een ongelooflijk toeval. Aangezien mijn baas en ik dezelfde bestemming hadden, maakte ik dankbaar gebruik van zijn aanbod om mee te rijden. Me inwendig voornemend er alles aan te doen om een herhaling van onze rit naar Antwerpen te voorkomen.
Gelukkig viel de vrijdagavondspits mee en eens we uit Brussel waren verliep alles vlotjes. We vonden zelfs vrij makkelijk parking een straat verwijderd van het filmfestival. Ik was al blij dat mijn baas niet vlak voor de deur wilde parkeren. 😉
Het Industry Closing Debate bracht mij niet al te veel vernieuwende inzichten. De audiovisuele sector voelt natuurlijk de hete adem van de buitenlandse streaming platformen in de nek en hoezeer ik ook sympathiseer met een initiatief als Streamz, ik vrees stevig voor de levensvatbaarheid op lange termijn.
Na het debat gingen mijn baas, twee collega’s en ikzelf dineren met wat mensen van de Film Fest organisatie. Ik moet zeggen dat ons diner bij Faim Fatale de perfectie benaderde: lekker eten, heerlijke wijn en een supersympathieke bediening die zich perfect aan de gevraagde timing hield. Want veel tijd hadden we niet: we werden immers om 20.15u verwacht op de première van Cool Abdoul, een film die het verhaal vertelt van de beruchte Gentse bokskampioen Ismaïl “Cool Abdoul” Abdoul.
Vlak voordat mijn collega’s en ik de filmzaal binnen gingen, zag ik een dame in zo’n fantastisch glitterkleedje dat ik niet anders kon dan haar feliciteren met haar outfit. Blijkt na de première dat ik de vrouw van de enige echte Ismaïl “Cool Abdoul” Abdoul gecomplimenteerd had. Ik denk niet dat ze het erg vond. 😉
Ik vond Cool Abdoul trouwens een betere film dan Dune en dat is geheel en al de verdienste van de fantastische hoofdrolspeler, Nabil Mallat, die de film letterlijk op zijn schouders torst. Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal shots die hem op de rug in beeld brachten, maar amai, wat een présence heeft die kerel. In het echte leven ben ik trouwens helemaal geen fan van de bokssport, veel te gewelddadig wat mij betreft, maar de boksscènes waren erg knap in beeld gebracht en maakten integraal deel uit van het verhaal, dat eigenlijk ook een beetje een liefdesverhaal is. Knappe Vlaamse film die het verdient om een succes te worden.
Teamdag in Leuven
Teamdag nummer twee bracht ik samen met mijn collega’s door in Leuven. Lekker handig, want zo kon ik ‘s ochtends wat langer in bed liggen. 😉
Eerste stop van de dag: een bezoek aan de raadszaal van het gotische stadhuis, alwaar we wat meer uitleg kregen over de langetermijnplannen van de stad.
Na deze introductie op de toekomst, leidde een gids ons langs verschillende ontwikkelingsprojecten in Leuven. De gids deed echt zijn best en was zeker goed voorbereid, maar hij slaagde er niet in zijn verhaal goed over te brengen. Hij miste ook veel kansen om de collega’s mee te nemen in zijn verhaal. Persoonlijk vond ik het erg jammer dat de wandeling ons alleen langs bouwwerven leidde. Mijn collega’s die Leuven niet kenden, kregen zo een erg vertekend beeld van onze mooie stad. Gelukkig kon ik de gids overtuigen om heel op het einde van de wandeling even in de Hoorn binnen te gaan en de prachtige brouwzaal te bewonderen.
De lunch bij Gastrobar Hop was zonder twijfel het hoogtepunt van de dag: de heerlijk verfijnde gerechten en de uitstekende lokale wijnen en bieren wisten iedereen te bekoren. We klonken in het bijzonder op een collega die vorig jaar in volle coronacrisis met pensioen ging en dus helaas niet op gepaste wijze kon uitgewuifd worden. En of dat glaasje Monteberg smaakte!
bite:
Tartaar van zalm, gekonfijte tomaat, selder, burrata:
Vis van het moment, wortel, raz el hanut, gele biet:
Oogstappel, sabayon, gezouten amandel, ijs van pepermunt:
Na deze zalige en ontspannen lunch met veel gelegenheid om bij te praten, belandden we met een coalition of the willing in Bar Florida voor een koffie, een theetje of iets straffer. Ik hield het braaf bij huisgemaakte gemberlimonade (die eerlijk gezegd meer ijs dan limonade was).
Time flies when you are having fun en het overblijvende groepje dunde geleidelijk uit. Met de vijf laatste overblijvers gingen we uiteindelijk nog garnaalkroketten eten op het terras van brasserie La Royale op het Martelarenplein. Een klassieke afsluiter van een fijne dag.
Yet another business lunch
Nog steeds blij dat het weer mogelijk is om samen te lunchen. Niets zo goed om de banden aan te halen met een belangrijke business partner als gezellig rond een tafel zitten onder het genot van lekker eten en een goed glas wijn. De relatie met deze partner is bij momenten nogal gespannen en zulke informele momenten zijn de ideale manier om tot meer wederzijds begrip en een betere samenwerking te komen.
Klimmen en klauteren in Aventure Parc
Supertoffe zondag achter de rug! Enorm genoten van het uitstapje met onze vrienden uit Zoutleeuw en hun drie kinderen naar Aventure Parc. Ik had me speciaal voor de gelegenheid een legging aangeschaft, zodat ik kledij had die makkelijk onder een overall paste. Mijn normale kledingkast bevat immers enkel kleedjes en dat is nu eenmaal niet zo handig. 😉
Het was alweer veel te lang geleden dat mijn vriend en ik de kinderen nog gezien hadden. En amai! Die waren groot geworden! Wat een verstandige en flinke kinderen, ook. Ze lieten zich door geen enkel obstakel afschrikken en moedigden ons en elkaar aan terwijl we ons al klauterend van boomstam naar boomstam voortbewogen.
Ik wist op voorhand niet of dit iets was dan mij zou liggen, maar ik vond het echt geweldig leuk. Doordat we pas rond een uur of drie aan het parcours konden beginnen, lukte het niet meer nog een zwart parcours af te leggen, dat houden we dus voor een volgend bezoek. Lijkt me ook leuk om te doen met de nichtjes van mijn vriend.
Van al dat klauteren krijgt een mens honger. Mijn vriendin had een tafel gereserveerd bij restaurant Citizen Kane in Waver, maar dat viel jammer genoeg wat tegen. We zaten in een koude achterbouw, de risotto was gewoon gewokte rijst en we moesten verschrikkelijk lang wachten op de pannenkoeken als dessert. Ok, de ober kwam wel zeggen dat de pannenkoeken à la minute bereid werden, maar als we hadden geweten dat dit zooo lang zou duren, hadden we zeker iets anders besteld.
Ondanks dat het eten zelf wat tegen viel, was ons restaurantbezoek een gezellige afsluiter van deze sportieve dag.