Lunch in Gare Maritime

Deze middag had ik afgesproken met een collega om samen te lunchen in de food court van Gare Maritime, omdat we in de namiddag allebei een afspraak hadden in die buurt. Mijn oog viel natuurlijk meteen op de stand met Koreaans eten. Zo vaak heb ik immers niet de gelegenheid om te genieten van Koreaanse gerechten. Voor mijn collega was dit een eerste kennismaking met de Koreaanse keuken en gelukkig bleek mijn suggestie in de smaak te vallen. Ik bestelde een smoked eel bao als voorgerechtje en een bibimbap als hoofdgerecht. Beide gerechten waren super met als uitschieter de smoked eel bao.

Al staat volgens mij het concept van de food court nog niet helemaal op punt. Super dat je via een app kan bestellen en betalen bij alle standen, maar om de één of andere manier kan dat dan weer niet aan de bar en moet je je drankjes dus ter plekke bestellen en ophalen betalen. En in de winter is het, ondanks de warmtestralers, toch een plek waar je je jas beter aanhoudt. Maar da’s een detail.

10 jaar Mediawijs!

En we feesten vrolijk verder deze eerste maand van het jaar 2023. Deze avond was ik te gast in Plein Publiek om samen met talrijke andere genodigden te toasten op tien jaar Mediawijs. Ik denk trouwens dat het met al die dickpics die de aangevraagd ronde doen, tiktok trends waaraan onze kinderen en jongeren blootgesteld worden en al dat fake news waarover heroïsche discussies rond de feestdis gehouden worden, nu meer dan ooit essentieel is om in te zetten op de mediawijsheid van iedereen, van jong tot oud. Dus knap dat Mediawijs al tien jaar lang hierin de leiding neemt.

We startten met een drankje en werden vervolgens naar een ruimte met een 360 graden projectie gebracht voor enkele interessante paneldiscussies, in goede banen geleid door Riadh Bahri, wiens stijl ik toch net iets té informeel vond voor dit evenement. Niet dat ik een grapje zo nu en dan niet kan smaken, maar hij ging soms wat over de schreef door zijn tussenkomsten te veel op zichzelf te betrekken. Een presentator moet ten dienste staan van de geïnterviewden. En die gimmick om aan alle sprekers hun schoenmaat te vragen, werd al snel afgezaagd. Sorry, Riadh! Denk dat hij met zijn hoofd nog iets te veel in Thaise vakantiesferen vertoefde. 😉

Na de panelgesprekken en de mooie nieuwjaarsbrief van Mediawijs was het tijd om de inwendige mens te versterken. Ik genoot van de fijne gesprekken (tof ook om een oud-collega tegen het lijf te lopen die ik sinds de coronacrisis niet meer gezien had) en de lekkere, op Libanees streetfood geïnspireerde, gerechtjes. Falafel for the win!

Daarna was het tijd voor de uitreiking van de Mediawijs Awards. Een mooie gelegenheid om wat mediawijze initiatieven in de bloemetjes te zetten. Dat applaus voor de winnaars was welverdiend!

Vervolgens dacht ik het bij één afsluitend drankje te houden en daarna naar huis te trekken, maar de oud-collega had net haar trein, die maar één keer per uur reed, gemist en de DJ was zo’n leuke muziek aan het spelen. Dus dacht ik: screw it! En gooiden we samen de beentjes los op de dansvloer. Ten slotte wordt Mediawijs maar één keer tien jaar, he!

Yet another receptie

Een empirisch ondersteunde analyse dringt zich op, maar ik denk dat ik in januari 2023 goed bezig ben mijn persoonlijke record meeste recepties per maand te verbreken of toch minstens te evenaren. Vandaag was ik aanwezig op een receptie in ons kantoorgebouw om te vieren dat een aantal mensen een contract van onbepaalde duur aangeboden kregen. Omdat er een hele hoop mensen in dezelfde situatie geen feestje gekregen hadden tijdens de coronacrisis, was dit meteen een receptie voor serieus wat volk. Een ideaal moment om kennis te maken met een aantal collega’s van buiten mijn afdeling die ik nog niet zo goed ken.

En ja, ik sloot met een paar collega’s de receptie af. Zo ben ik dan wel weer. 😉

Bezoek aan het thuisfront

Gisteren bracht ik een bezoekje aan het thuisfront om twee verjaardagen in één klap te vieren.

Natuurlijk koos ik voor mijn favoriete vervoersmiddel: de trein. Die zelfs voor één keer mooi op tijd reed! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het leverde alleszins die pittoreske plaatje op:

In ‘t Krievelkuut genoot ik samen met mijn tante, nonkel en vader van een uitgestelde verjaardagslunch ter ere van de verjaardag van mijn vader in december. De relatie met mijn vader verloopt wat stroef op dit moment, dus dit was een welgekomen manier om het ijs figuurlijk te laten ontdooien. Al blijkt het water op sommige vlakken nog altijd veel te diep. Gelukkig is een flesje cava, lekker eten en een goed glas wijn altijd een pleister op de wonde.

Hertentourneods met pastinaakpuree, wintergarnituur & wildjus:

Na de lunch trokken we met z’n vieren naar het rusthuis om mama een gelukkige verjaardag te wensen, gebruik makend van het feit dat haar verjaardag dit jaar op een zaterdag valt en de strenge coronarestricties eindelijk tot het verleden behoren. Mijn broer vervoegde ons in de cafetaria en we dronken samen iets ter ere van de jarige.

Daarna reed ik met mijn broer mee naar huis om de katten (en zijn vriendin) goeiedag te zeggen. Het was zo gezellig dat ik bleef plakken. Een mogelijkheid om te genieten van de kookkunsten van de vriendin van mijn broertje sla ik natuurlijk nooit af. En doe daar maar een lekker wijntje van Ad Bibendum bij!

Uiteraard sloten we de avond af met een lekker glaasje whisky. Noblesse, oblige! Alleen jammer dat ik moeite had om de appelsmaak te identificeren in de whisky die op calvadosvaten had gerijpt.

En dankzij de NMBS kwam ik probleemloos thuis, iets later dan oorspronkelijk gepland.

Trash day + nieuwjaarsreceptie

Met begin 2024 een verhuis naar een nieuw gebouw in het vooruitzicht (een nieuw gebouw waarin ons bedrijf veel minder vierkante meters ter beschikking zal hebben dan op dit moment), staat het opruimen van onze archieven op de werkvloer en in de kelder momenteel hoog op de agenda. Want we moeten eerlijk zijn, het archiveren stond de voorbije jaren met de coronacrisis en al het extra werk dat daarbij kwam kijken wat op een lager pitje. Reden te meer om dit jaar de gaspedaal in te duwen en grote kuis te houden. Vandaar dat ik in de agenda’s van mijn collega’s deze vrijdag een trash day had ingepland.

Zelf heb ik niets meer van papieren archief, dus gaf ik me op als vrijwilliger om het kelderarchief te helpen opkuisen. En amai, wat ik daar noallemaal tegenkwam. Stokoude dozen vol met ongeorganiseerd papier die duidelijk nog dateerden van de verhuis naar ons huidige gebouw. Laat ons zeggen dat de papiercontainers zich snel vulden… En ik al snel vol hing met stof van jaren geleden. Al had dat opruimen ook iets therapeutisch: vroegere crisissituaties worden gewoon met het oud papier buiten gezet. Of hoe alles relatief is.

Om de mensen aan te sporen om naar de werkvloer te komen, hadden mijn teamverantwoordelijken en ik aansluitend een nieuwjaarsreceptie voorzien. Want onze collega’s verdienden een beloning na al dat harde werk. En óf het gezellig was!

Yet another nieuwjaarsreceptie

Een lunchreceptie in de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen en Kunsten. En ja, de receptie was even poepsjiek als de naam van de locatie doet vermoeden. Want op welke nieuwjaarsreceptie schenken ze tegenwoordig nog champagne à volonté? En word je verwend op carpaccio van zeevruchten en andere heerlijkheden? Doordat ik zo druk in gesprek was, heb ik maar twee van de vele lekkere gerechtjes kunnen fotograferen, maar geloof me, de andere gerechtjes waren even verfijnd…

Giant bugs and those that eat them

Zaterdagavond reden mijn vriend en ik met onze cambio richting Planckendael voor een bezoekje aan het Lichtfestival ‘Giant bugs and those that eat them’ samen met zijn ouders, zus en drie nichtjes. Het was typisch Belgisch kwakkelweer, dus hadden we een ganse voorraad paraplu’s meegenomen en stevige wandelschoenen aangetrokken om de regen en de modder te trotseren. Gelukkig was iedereen goed gekleed tegen het weer en konden we samen genieten van de mooi verlichte insecten en andere beestjes. De plassen waarin de kleurrijke insecten weerspiegelden, zorgden trouwens voor een extra mooi effect.

We waren net rond met ons bezoek toen de miezerregen transformeerde in slagregen. De plannen om nog wat door het park te wandelen, werden meteen opgeborgen en ik belde naar de Gasthofhoeve met de vraag om onze reservatie met een uurtje te vervroegen. Gelukkig vormde dat geen probleem. Het was nog even wat gedoe om van de parking af te geraken (serieus, Planckendael, de info dat je kan betalen met een bankkaart mag gerust wat duidelijker geafficheerd staan), maar niet veel later konden we toch allemaal onze voeten onze tafel steken in de gezellige Gasthofhoeve in Hofstade. We genoten de klassieke, maar erg verzorgde brasseriegerechten. En ja, sommigen onder ons vonden nog plek voor een dessertje. 😉

Een mooie afsluiter van een fijne, zij het iet wat nattere avond dan gehoopt.

La Dolce Vita en doorzakken bij Bar Lewis

Vrijdagavond mocht ik mijn nieuwe lenzen gaan ophalen bij Monocle. Om te vieren dat de wereld er opeens een pak scherper en mooier uitzag (toegegeven, ik heb veel te lang gewacht met de vervanging van mijn vorige lenzen), had ik daarna afgesproken om samen met mijn vriend iets te gaan eten in de stad. Iedereen die in Leuven woont, weet dat het een uitdaging is om een tafeltje te bemachtigen in een goed Leuvens restaurant op een vrijdagavond, maar gelukkig waren we redelijk vroeg en vonden we een plekje bij La Dolce Vita in de Wandelingenstraat. Klassiek Italiaans eten, dat smaakt altijd (al hoorden we achteraf dat de chefkok uit Indië afkomstig is, could have fooled me, want zijn Italiaans is bijzonder goed). Ik at een kreeftensoepje als voorgerecht en een heerlijke pasta met zeevruchten als hoofdgerecht, vergezeld van een glaasje prosecco, uiteraard.

We hadden redelijk vroeg gedaan met eten en besloten nog een glaasje wijn te gaan drinken bij de buren: Bar Lewis. We troffen er de supervriendelijke uitbaters Ruben en Laura aan met hun kinderen, die nog aan het napraten waren met de broer van Ruben na een drukke dag. We deden een gezellige babbel terwijl we nipten aan een uitstekende chardonnay. Na het vertrek van Ruben en Laura bleven mijn vriend en ik in de wijnbar plakken met de broer van Ruben. Hij liet ons van allerlei wijntjes proeven en de vrolijkheid steeg navenant. Nu draait de wijnbar nog op een laag pitje, maar daar komt binnenkort verandering is. Wij zijn alvast fan, want het aanbod aan wijnbars in Leuven is beperkt en de broer van Ruben weet duidelijk waarover hij het heeft.

Afscheid van Valletta – 30 december 2022

Een redelijk goede nacht gehad na de maag- en darmproblemen van gisterenavond. Wat het ook was wat de voedselvergiftiging veroorzaakt heeft, het lijkt erop dat het mijn lichaam verlaten heeft. Ik waag me aan de ontbijttafel zelfs aan een porridge! Op het eerste gezicht zonder al te veel negatieve gevolgen.

We besluiten niet te zot te doen tijdens onze laatste halve dag in Valletta. We laten onze bagage achter bij de receptie en wandelen naar buiten om te genieten van de warmte en de laatste zon op ons gezicht. Ik ben al blij dat de voedselvergiftiging na één slechte avond gepasseerd lijkt te zijn, maar blijf voorzichtig. Kwestie dat ik helemaal hersteld ben om morgen Oudjaar te vieren.

We beginnen onze wandeling op hetzelfde punt als de eerste dag van ons bezoek aan Malta: de Lower Barrakka Gardens. Van daaruit wandelen we vlak langs de waterkant rond het schiereiland van Valletta. We eindigen onze wandeling op het zonnige terras van Cockney’s met uitzicht op de aanlegsteiger van de ferry naar Sliema.

Ik beperk mij tot een pompoensoepje om mijn maag niet te overbelasten. Mijn vriend bestelt het konijn (een Maltese specialiteit) speciaal voor mij zodat ik toch wat kan proeven van dit lokale gerecht. Het smaakt mij, dus dat is alvast een goed teken.

Na de lunch keren we terug naar ons hotel om onze bagage op te halen. Een taxi brengt ons naar de kleine, maar bijzonder drukke luchthaven en daarmee zit onze trip naar Malta er alweer op.

Vanuit het raampje van het vliegtuig werp ik nog een laatste blik op dit mooie eiland. Ik hoop hier zeker nog eens terug te keren!

Casa Rocca Piccola, Fort Saint Elmo en de Lascaris War Rooms – 29 december 2022

Genoten van de heerlijke zoete French toast deze ochtend. Niet meteen een gerecht dat ik spontaan zou kiezen van een ontbijtkaart, omdat ik meestal voor hartige opties ga, maar het smaakt me echt geweldig goed. Leuk om in ons hotel elke dag een ander gerecht van de kaart te kunnen kiezen.

Vandaag bezoeken we Fort Saint Elmo, waarin het National War Museum van Malta gevestigd is. We kiezen een route die ons langs ons nog onbekende straten van Valletta brengt, kwestie van zoveel mogelijk van deze charmante stad gezien te hebben. Een gelukkig toeval brengt ons langs Casa Rocca Piccola dat net open gaat wanneer wij er klokslag 10u passeren. Ik voel me meteen aangetrokken tot deze historische woning en ook de online reviews zijn lovend. Change of plans dus, we stappen binnen, kopen een ticketje en kunnen meteen aansluiten bij de rondleiding van 10u.

Het stadspaleis Casa Rocca Piccola is al eeuwenlang in privébezit van de familie De Piro. De kamers op de verdiepingen die we kunnen bezoeken (de familie zelf woont in de nieuw gebouwde dakverdieping) zitten tsjokvol kunstwerken, zilverwerk, historische souvenirs, boeken, portretten,… Aan elk voorwerp in het huis is wel een verhaal verbonden. Ik ben onder de indruk! Ook van de knappe gast die ons rondleidt, trouwens. 😉 De hoeveelheid feiten die hij kan vertellen over de familie en hun rijke geschiedenis is indrukwekkend. Wat dit huis extra speciaal maakt, is de mooie binnentuin, een unicum in het dichtbebouwde Valletta, weggelegd voor de allerrijksten. In de tuin ontmoeten we Kiko, de papegaai, die zo vriendelijk is om samen met mij op de foto te gaan.