culinair

Things we lost in the fire

Door al de blogdrink-heisa is het er nog niet van gekomen een stukje te schrijven over de mooie film die we op uitnodiging van één van mijn favoriete IT-bedrijven helemaal gratis zagen. “Things we lost in the fire” is een film over verdriet, verlies, verslaving en verwerking. Een ontroerende film die je ondanks een wat traag begin (mede veroorzaakt door het heen en terug springen in de tijd waardoor de beginscènes wat verwarrend overkomen) bij de keel grijpt. Schitterende vertolkingen van Hale Berry (geweldig mooie vrouw) en vooral van Benicio del Toro, met zijn karakterkop uitermate geschikt om de rol van hopeloze verslaafde te spelen. Ik hield ook erg van het einde dat geen cliché happy end was. Het leven gaat nu eenmaal verder en ondanks de tegenslagen die we te verwerken krijgen, moeten we er het beste van maken.

Gelukkig was er na de film een receptie om het zware thema van rouw en verlies (maar ook hoop) door te spoelen met de nodige alcohol. De receptie was, net als vorig jaar, tiptop in orde. Lekker schuimwijn, lekkere hapjes en de meest sexy kerel van de avond aan mijn zijde. Kijk, het is echt niet zo moeilijk om mij tevreden te houden. 😉

PS: Oh my god, they killed Mulder!

Margarita’s

De jaarlijkse alumnibijeenkomst van mijn ex-studentenvereniging die ik gisteren organiseerde in restaurant El Sombrero, was een succes.  De sfeer zat er goed in, het eten was lekker en de margarita’s gingen er vlotjes in. Iets te vlotjes. En dat heb ik deze ochtend wel gevoeld. 😉

Maar ik laat mij door een paar margarita’s te veel niet tegenhouden om het drukke programma van vandaag af te werken! Hup de douche in en daarna zal het wel wat beter gaan.

Cultuurprijzen

Gisteren zijn mijn vriend en ik naar de uitreiking van de cultuurprijzen in de Singel geweest. Ik moet ootmoedig bekennen dat ik het merendeel van de genomineerden van haar noch pluim kende. Er zitten duidelijk nog grote gaten in mijn cultuur, maar ik vrees dat ze niet snel opgevuld zullen raken. Toch mochten enkele van mijn favorieten met een prijs naar huis: Sylvia Van Peteghem van de Gentse universiteitsbibliotheek, Open Kamp en Kunstencentrum Vooruit dat met de prijs voor algemene culturele verdienste de hoofdvogel afschoot.

Beste moment van de avond: mijn vriendje die minister Anciaux een handje geeft en dat terwijl hij op voorhand zo hard gezworen had dat hij dat zeker niet zou doen. 😉 En oja, kriekjes in brandewijn, dat is straf spul…

Zondag = familiedag

Zondag was vroeger traditiegetrouw familiedag. Door onze drukke agenda’s lukt het helaas niet meer om elke week naar de familie en de schoonfamilie te gaan, dus werden de agenda’s bij elkaar gelegd en een aantal dagen ingepland voor de eerste helft van 2008. Niet zo spontaan, maar wel zo efficiënt. Mijn vriend en ik gingen eerst bij zijn oma en opa langs (luid en niet te snel spreken, want opa hoort niet meer zo goed) en daarna was het de beurt aan zijn ouders. Zijn broer en zus met hun respectievelijke wederhelften waren ook van de partij. De ouders van mijn vriend hadden het onderste uit de kan gehaald om onze smaakpupillen te verwennen. Nu ben ik meestal niet zo echt enthousiast over de kookkunsten van de schoonfamilie (als je te veel smaken bij mekaar gooit, krijg je een non-smaak), maar dit keer hadden ze zichzelf overtroffen. Twee lekkere voorgerechtjes (waaronder vol-au-vent, waar mijn vriend zo dol op is) en een zeer lekker hoofdgerecht (dat nét een tikkeltje warmer mocht zijn, maar nu ben ik aan het vitten) met als toetje chocomousse. Heel leuk en heel gezellig. Ik ben zelfs even mijn eeuwige todolijstjes uit het oog verloren. Een fijne, ontspannende zondag.

Cultuurkloof

Gisteren kwamen oudstudiegenoot N en zijn vriendin U eten. U is een sympathieke Chinese die een drietal jaar geleden naar België gekomen is om te studeren, N ontmoet heeft en zo in ons landje is blijven plakken. Binnenkort gaan ze zelfs trouwen. Louter uit praktische overwegingen (N is niet zo’n romanticus), kwestie van komaf te maken met de administratieve rompslomp veroorzaakt door het steeds moeten verlengen van haar arbeidsvergunning. Doordat zo’n arbeidsvergunning maar tijdelijk is, kan U nooit een vast contract krijgen. Niet echt bevorderlijk voor een stabiele toekomst.

Tijdens het eten kwam het gesprek op de studies die U gedaan heeft. Ze is maritiem bioloog én antropoloog. Twee diploma’s die het echter niet evident maken om een passende job op de arbeidsmarkt te vinden. Ik vroeg haar waarom ze maritiem biologe is geworden (haar eerse studie). U vertelde dat je in China bij je aanvraag voor universitaire studies vier universiteiten moet opgeven en voor elke universiteit vier studierichtingen die je wil volgen. Afhankelijk van de scores die je op eerdere testen bepaald hebt, wordt jou dan een keuze toegewezen. Ze vertelde me dat haar vader de eerst drie universiteiten voor haar had gekozen en dat zij de vierde en laatste mocht kiezen. In een romantische opwelling had ze maritiem bioloog ingevuld, bijna zeker dat het dat toch niet zou worden. Wel dus.

Haar verhaal deed me weer even beseffen hoe geweldig goed wij het hier hebben. Kan je je voorstellen dat je ouders voor jou je studiekeuze zouden maken? Of dat je niet zelf vrij kan bepalen naar welke universiteit je gaat? Wij hebben zoveel keuzemogelijkheden, zoveel vrijheden, zoveel mogelijkheden en toch wordt er hier zoveel gemopperd. U vertelde het verhaal trouwens alsof het doodnormaal was dat haar vader voor haar koos, geen haar op haar hoofd dat eraan twijfelde dat zijn oordeel juist was. Wij westerlingen, verwende watjes zijn we.

For the record nog even het menu van gisteren:
– wrap met zalm, roomkaas en selder als appetizer
– gemarineerde kippenspiesjes (recht uit de diepvries van de Delhaize)
– curry van rundsvlees, stropaddenstoelen en babymaïs
– ijs als dessert (ik wilde cake maken totdat ik tot het besef kwam dat je daar eigenlijk eieren voor nodig hebt).

Verloren maandag

Echt wel. Niks nuttigs gedaan op het werk. Te vaak gestoord door mensen die mij lastig kwamen vallen met pc-futiliteiten en bijna de ganse dag verprutst aan het updaten van een site waarvan ik dacht dat het updaten maar een uurtje of zo zou duren. Ik geef de schuld aan mijn kraaknieuwe versie van Dreamweaver. De helft van de pagina’s werden opeens niet meer aangepast, terwijl ik wel degelijk de templates die aan de pagina’s gekoppeld waren, had veranderd.

Maar! Om het einde van deze slechte werkdag te vieren, ga ik speciaal op Dikkie zijn ongelijk te bewijzen nu appelbollen eten!

Helemaal vergeten

Vorige week donderdag stond er een dagje ontspannen op het programma voor mijn vriendje en mezelf. Al weken op voorhand gepland in de agenda, want ontspannen moeten wij op commando. 😉  Ik was van plan de volgende dag (vrijdag) een klein verslagje over onze belevenissen neer te typen, maar de zoveelste bouwblunder weerhield mij daarvan. Omdat het een fijne dag was, krijgen jullie vandaag het verslagje.

We rolden donderdag blijgezind uit bed, gristen hier en daar wat kleren bij mekaar en vertrokken richting centrum. Eerste halte: de Inno, voor de minst leuke activiteit van de dag: winkelen. Gelukkig was het ‘s ochtends vroeg heel rustig in de winkel. Vooral dan op de lingerie-afdeling waar we het rijk bijna voor ons alleen hadden. De lingerie-afdeling heeft ook vrij grote paskotjes zodat het toch nog een spannend uitje werd. 😉 Resultaat: een nieuw setje in het blauw en een nieuwe gestreepte bustehouder waarvan ik helaas nergens een bijpassend broekje vond. Achja, combineren is in.

Daarna zetten we onze tocht verder naar de Improvisio. Dankzij de Bongo cadeaubon die ik voor mijn verjaardag kreeg van een gulle schenker, konden we genieten van een uitgebreid ontbijt vergezeld van een glaasje champagne. ‘t Was wel geen ontbijtbuffet zoals in het foldertje van Bongo vermeld stond, maar dat vonden we niet zo erg. Hetgeen we op ons bord kregen, was supervers. Misschien een klein minpuntje: er lag te veel charcuterie op mijn bord naar mijn smaak. Ik ben eerder een kaaseter, alhoewel ik geen neen zei tegen de gerookte zalm en de garnaaltjes. Mijn vriend heeft zich, hoffelijk als hij is, opgeofferd om mij van de overtollige charcuterie te verlossen. 😉

Na het ontbijt reden we richting Dilbeek. Van een andere gulle schenker had ik namelijk een bon voor een saunabezoek voor twee én een massage cadeau gekregen. Voor mijn verjaardag, jullie raden het al. De bon kon ook gebruikt worden voor een bezoek aan zustersauna ‘t Mineraal, maar omdat we daar ondertussen al twee keer geweest zijn, besloten we de thermen van Dilbeek een keertje te proberen.

De thermen van Dilbeek waren ok, maar volgende keer gaan we terug naar het Mineraal. Het was superdruk in Dilbeek (zal natuurlijk wel te maken hebben met het feit dat het vakantie was)  waardoor het in sommige sauna’s zoeken was naar een plaatsje en een ligzetel vinden die niet bezet was, was quasi onmogelijk. Het aanbod aan saunaruimten was ook aanzienlijk kleiner dan dat in ‘t Mineraal. Niet dat we ons niet geamuseerd hebben. Al bibberend in onze badjas door de winterse kou op weg naar de buitensauna’s. Al moet ik zeggen dat ik de eerste minuten van zo’n saunabezoek nog steeds wat schroom moet overwinnen. Zoveel blote piemels, ik moet er altijd weer aan wennen. 😉

Hoogtepunt van ons bezoek in Dilbeek, was echter de massagebeurt van 50 minuten. Voorheen had ik al eens een rugmassage gehad, een gelaatsmassage en een échte Thaise massage (wat op het moment zelf soms een behoorlijk pijnlijke ervaring kan zijn), maar nog nooit een full body massage. Echt ontspannend. Ik vermoed zelfs dat mijn vervelende hersencellen die nooit willen stoppen met nadenken, even trager dan normaal gefunctioneerd hebben. Alleen jammer dat ik geen knappe bink als masseur had. 😉 Ik weet alvast dat ik mijn vriend nooit zo’n massage cadeau kan doen: zo’n jong knap meisje dat overal aan je lijf zit te frunniken, er zijn grenzen. 😉

Mijn vriend en ik hebben alleszins genoten van ons bezoek. En mensen die mij nog bonnen of zo cadeau willen doen, ga gerust uw gang. 😉