culinair

Overschotjes

Eergisteren probeerden mijn vriend en ik een nieuw recept uit: Thaise eend-ananaskerrie. Omdat je bij een nieuw recept nooit goed weet of de hoeveelheden voldoende zullen zijn, namen we geen risico en verdubbelden we alle ingrediënten, er vanuit gaande dat zo’n scoutskoppel uit de Vlaanders wel een gezonde eetlust zou hebben.

Wel, dat van die gezonde eetlust bleek te kloppen, maar de kerrie was volumineuzer dan gedacht (en we hadden natuurlijk al wat hapjes en een voorgerechtje binnen). Waardoor we vandaag nog meer dan voldoende over hadden om onze hongerige magen te vullen. Handig!

PS: Hoe komt het dat een mooi initiatief als Kokeneten helemaal doodgebloed is?

Flitsend

Nagenieten van een gezellig etentje in goed gezelschap. Een goed glas wijn in de hand. Met de lamellen volledig geopend, keken we naar de donkere nacht en genoten we van het lichtspel van moeder natuur. Een hemel die om de paar seconden opgelicht werd door zich snel vertakkende bliksemschichten. Ontzagwekkend.

Plaats voor een dessert was er niet meer, maar een glaasje wodka kan er altijd wel in. Toen de druppels niet meer vielen, stapten we naar de Oude Markt waar we verwacht werden op een feestje. We dronken mojito’s in bekend en minder bekend gezelschap. En gingen met een tevreden gevoel naar huis.

Een flitsende avond, voorwaar.

For the record: We aten pikante soep met kip en paddenstoelen en mijn favoriete ovenschotel met kabeljauw en gamba’s.

Een avond in Zaventem

Zaventem, of all places! Hoe geraakt een mens daar verzeild? Wel, blijkbaar is in Zaventem een Slavisch restaurant waar ze onder andere борщ en пельмени op het menu hebben staan. Een mooie gelegenheid om eens iets te gaan eten met de studenten van de Russische les en hun partners. Een voorstel van onze allerliefste juf. Met 24 zaten we aan één lange gedekte tafel. De bediening (de twee piepjonge zonen van de uitbaters) liet voortdurend steken vallen, maar daar maalden we niet om. Het was gezellig en we waren niet gehaast.

Het eten zelf was maar matig van kwaliteit. De борщ die we voorgeschoteld kregen was lekker, maar een beetje flauwtjes van smaak. Ik had de Poolse variant met rode biet en zure room verwacht, maar we kregen gewone groentensoep met vlees. Geen dropje zure room te bekennen. Als hoofdgerecht had ik eendenborst besteld, die helemaal eenzaam zonder garnituur op een bord geserveerd werd. Gelukkig kwamen een vijftal minuten later de groentjes en de frietjes. De saus bereikte mij zo’n tiental minuten daarna. Als afsluiter van de maaltijd dronk ik een glaasje slivovitsj (sterke drank op basis van pruimen). ‘t Was de eerste keer dat ik slivovitsj dronk en het beviel me wel.

Trouwens een heel boeiend gesprek gehad met de man van onze juffrouw Russisch. Hij is professor en heeft de ganse wereld al gezien. Hij was al tien keer in Japan geweest en vertelde ons over zijn waanzinnige belevenissen daar. Ik kan niet wachten tot ik met eigen ogen dat land met zijn vreemde gewoonten kan aanschouwen. Nog een paar jaartjes geduld…

Niets zo interessant…

Als de gesprekken afluisteren aan het tafeltje naast je. Vooral als, na wat min of meer onopvallend meeluisteren, blijkt dat hij, de wat rijpere vrouwenversierder, een min of meer bekende fotograaf en tv-producent is. En zij, het jonge, naïeve wicht, dat voor één of ander online medium artikels over bv’s en celebrities schrijft. Ze hadden elkaar drie jaar niet meer gezien en toen belde hij haar zomaar opeens. En zei zij natuurlijk ja, toen hij haar uit eten vroeg. O, wat moet ze drie jaar geleden smoorverliefd op hem zijn geweest en wat heeft hij haar rottig behandeld. Eén voor één somde ze al de keren op dat hij op haar hart getrapt had. Die keer dat ze helemaal naar hem toegereden was, platte band kreeg en hij ging joggen zonder haar te helpen de band te vervangen, was beslist mijn favoriete verhaal. Zijn repliek: “Goh, daar herinner ik met helemaal niks meer van. Maar toch mijn excuses.” En zo ging dat maar door.

En wat het strafste van al was, ze hadden het heel gezellig tijdens het ophalen van al die niet zo leuke herinneringen. Gelukkig betaalde hij achteraf haar eten om het een klein beetje goed te maken en strooide hij kwistig met complimentjes. Benieuwd of ze opnieuw bij mekaar in bed beland zijn. Of zou ze, nu ze een vaste vriend heeft, aan de verleiding weerstaan hebben?

Jaja, je zal maar naast mij aan tafel met een oude vlam herinneringen zitten ophalen. 😉

Gewoon gezellig

Gisteren zaten mijn vriend en ik met onze vrienden C en H Onder den Toren. We aten, praatten en dronken een fles cava om de aankoop van hun nieuwe huis te vieren. We dronken een beetje te veel en lachten een beetje te luid. Vandaag had ik in de voormiddag een vergadering in Gent, vlakbij de werkplek van Peter en ik dacht, hey ja, waarom niet voorstellen om samen te lunchen om wat bij te praten. Een sms’je later was alles in kannen en kruiken. We aten pasta in een klein restaurantje en wandelden na de lunch in de lentezon  naar het station.

Toen ik op de trein terug naar Brussel zat, besefte ik hoe erg ik van deze twee momenten genoten had. Gewoon eten en drinken in gezelschap van vrienden. Soms heb je niet meer nodig om je humeur een flinke opkikker te geven.

Love was in the air

Gisterenavond hadden we twee koppels met hun kindje op bezoek. Het was een beetje een gok, want we wisten natuurlijk niet of peuters O (18 maanden) en L (11 maanden) het met mekaar zouden kunnen vinden. Een vorig experiment in die zin was niet zo goed uitgedraaid. Hun ouders kenden elkaar via mijn vriend en ikzelf, maar de kindjes zouden elkaar voor het eerst zien. Gelukkig draaide het zeer goed uit. Bij het afscheid nemen drukte peuter O zowaar haar lippen op die van een helemaal niet tegensputterende L. Jaja, prille liefde, dat zag je zo. 😉

PS: We hielden het menu-gewijs simpel. Een gevulde sint-jacobsschelp vanuit de Delhaize om in de oven te zetten, spaghetti met scampi in currysaus en als dessert ijs en pralines. ‘t Is het gezelschap dat telt, he?

Curry van struisvogel met groene appel

Ingrediënten voor 4 personen:

  • 600 g struisvogelfilet
  • 1 eetlepel currypoeder en 1 eetlepel rode currypasta (wij doen er 3 eetlepels in)
  • 2 uien
  • 2 eetlepels olie (het recept zegt arachideolie, wij gebruiken gewone olijfolie) en 40 g boter (wij vervangen de boter door olijfolie, even lekker en minder vettig)
  • 2 groene granny smith appelen en 1 banaan (wij doen er dubbel zoveel fruit in, fruit is gezond!)
  • het sap van 1 limoen
  • 1 teentje look
  • 10 cl tomatenpuree en 15 cl kokosmelk
  • 2 eetlepels gehakte verse koriander
  • 2 eetlepels gedroogde kokosnoot
  • zout, zwarte peper

Pel de uien en rasp ze fijn. Fruit ze 5 minuten op een matig vuur in een stoofpan in de hete olie en boter. Spoel de appels af, haal het klokhuis eruit en snij ze, evenals de gepelde banaan, in blokjes. Besprenkel ze met limoensap om te vermijden dat ze bruin worden. Snij de struisvogelfilets in blokjes, doe ze in de stoofpan en laat ze 2 minuten bakken op een hevig vuur, onder voortdurend roeren. Voeg er het currypoeder, de blokjes appel en banaan, de geperste look en de tomatenpuree aan toe en bak ze nog 5 minuten verder gaar op een matig vuur. Overgiet het geheel met de kokosmelk, opgeklopt met de currypasta, roer om en zet nog 5 minuten op een zacht vuur. Dien het gerecht heet op, versierd met koriander en kokosnoot.

Serveertip: Heerlijk met basmatirijst natuur, bestrooid met een beetje curry en met granaatbessen (aangezien wij de afwerking altijd overslaan, zijn we nog nooit aan de granaatbessen toegekomen).

Dit is een recept van de Delhaize, al de ingrediënten die je nodig hebt, vind je daar dan ook. Handig.

Curry van struisvogel met groene appel

Vijf winkels hebben we in totaal bezocht om alle ingrediënten voor de maaltijd van gisterenavond bijeen te sprokkelen. Eerste halte: de Delhaize (waar het wijnfestival was, ik vermoed dat menig bejaarde na het wekelijkse winkelen met een stuk in de kraag achter het stuur gekropen is). Blijkbaar waren net gisterenmiddag de struisvogelfilet en de rode currypasta uit de rekken verdwenen (is currypasta een Unilever-product?). En laten deze twee ingrediënten net cruciaal zijn voor het hoofdgerecht dat we wilden bereiden. Geen erg. Boodschappenlijstje verder afgewerkt en naar de dichtsbijzijnde Colruyt getrekken. Die van Heverlee. Bleek dat men daar net met grote verbouwingen begonnen was en de winkel nog enkele weken gesloten zal zijn. Goed, de Carrefour dan maar, waar we wel struisvogelfilets op de kop tikten, maar geen rode currypasta. Geen nood, we waren toch nog van plan om in het Besloten Land strips te gaan kopen en niet ver daarvandaan is een Aziatische supermarkt in de Naamsestraat, die, jawel, juich, juich, rode currypasta hadden.

‘s Avonds waren we net aan het hoofdgerecht begonnen, toen mijn vriend mij nogal beteuterd kwam meedelen dat we geen rijst meer hadden. Even twijfelden we nog om het gerecht met pasta te serveren, maar bij een echte curry hoort nu eenmaal rijst. Naar de nachtwinkel dan maar (die godzijdank op vijf minuutjes stappen van ons appartement is). En zo slaagden we erin vijf winkels aan te doen voor één gerecht. Maar lekker was het wel. En onze gasten beaamden dat.

PS: Het voorgerecht was ook erg geslaagd: tonijnhapjes met chili, misschien plaats ik het recept bij gelegenheid op deze blog.

Zonde

Gevonden voor de deur van ons appartement: een grote ontbijtmand vol met oude pistolets, koffiekoeken en slecht geworden beleg, met de vriendelijke groeten van De Standaard Weekend. :-( Waarschijnlijk geleverd op zaterdagochtend toe wij gezellig aan het ontbijt in Londen zaten. Met pijn in het hart heb ik bijna alles moeten wegsmijten. Ondertussen denkend aan al die mensen die honger lijden op de wereld. Gelukkig heb ik nog wat cornflakes en brikjes fruitsap kunnen redden. Een magere troost

Echt doodzonde.

Trouwpartij – the day after

Dit weekend stond volledig in het teken van het huwelijk van de zus van mijn vriend. Verliefd,  huis gekocht, verloofd, zwanger en getrouwd en dat allemaal in minder dan één jaar tijd, er zullen er niet veel zijn die het haar nadoen. En ze is er zelfs in geslaagd een hele toffe gast aan de haak geslagen te hebben. Het zusje van mijn vriend heeft niet altijd veel geluk in de liefde gehad, maar ik denk dat ze deze keer de jackpot gewonnen heeft.

Op voorhand had ik een beetje schrik voor het weer. Gelukkig bleef het gisteren droog. Het was frisjes, maar doenbaar. Mijn zware verkoudheid speelde me nog parten, maar het snot liep niet meer continu uit mijn neus en mijn stem was ook aan de beterhand. Het voorlezen in de mis ging vlotjes, al had ik bij het verlaten van het spreekgestoelte even een Marilyn Monroe-moment. Wie zet er nu ook een verwarmingsrooster vlak achter het spreekgestoelte! Enfin, er heb toch een glimlach op de gezichten van de aanwezigen kunnen toveren. 😉

‘s Avonds mochten de gasten van de eretafel in eetzaal De Vlier kennismaken met een gloednieuw concept: peronta, iets met draaiende pruttelpottekes op een vuurtje. Leuk én lekker, alleen was het veel te veel. Onverwacht bleek er bij dit concept ook nog een bijzonder calorierijk dessert te horen, waardoor ik echt geen plekje meer overhad om te proeven van het prachtige dessertenbuffet tijdens het avondfeest. Ter compensatie heb ik er dan maar heel veel foto’s van genomen. (Zo’n 650 in totaal, niet enkel van het dessertenbuffet, natuurlijk.)

Na een kleine ik-ben-moe-en-ik-heb-zeer-aan-mijn-voeten-dip en een welgekomen schoenenwissel stegen mijn energielevels weer en moest de dansvloer eraan geloven. Waarschuwing: te veel headbanging veroorzaakt spierpijn de dag nadien.

Mijn vriend en ik sloten het feest af (trouwfeesten duren tegenwoordig zelden langer dan half vier ‘s nachts) en pikten nog enkele decoratieve ballonnen mee om ons appartementje op te fleuren. Gelukkig mochten we blijven slapen bij de schoonfamilie, want geen van beiden had nog zin om het hele eind naar Leuven terug te rijden.

Blooper van de dag: de bruidegom vergat tijdens de fotoshoot de sleutels van de bruidsmobiel in de wagen. Gelukkig bleken de opgetrommelde professionals niet veel problemen te hebben om het slot zonder sleutel te openen. Tijdens het wachten op hulp dook het bruidskoppel samen met de fotograaf een donkere kroeg in om aldaar op kosten van de fotograaf (geld ook in de wagen) iets te drinken. Ik kon alvast smakelijk lachen met het verhaal. De bruidegom op het moment zelf, iets minder.