Niets zo interessant…

Als de gesprekken afluisteren aan het tafeltje naast je. Vooral als, na wat min of meer onopvallend meeluisteren, blijkt dat hij, de wat rijpere vrouwenversierder, een min of meer bekende fotograaf en tv-producent is. En zij, het jonge, naïeve wicht, dat voor één of ander online medium artikels over bv’s en celebrities schrijft. Ze hadden elkaar drie jaar niet meer gezien en toen belde hij haar zomaar opeens. En zei zij natuurlijk ja, toen hij haar uit eten vroeg. O, wat moet ze drie jaar geleden smoorverliefd op hem zijn geweest en wat heeft hij haar rottig behandeld. Eén voor één somde ze al de keren op dat hij op haar hart getrapt had. Die keer dat ze helemaal naar hem toegereden was, platte band kreeg en hij ging joggen zonder haar te helpen de band te vervangen, was beslist mijn favoriete verhaal. Zijn repliek: “Goh, daar herinner ik met helemaal niks meer van. Maar toch mijn excuses.” En zo ging dat maar door.

En wat het strafste van al was, ze hadden het heel gezellig tijdens het ophalen van al die niet zo leuke herinneringen. Gelukkig betaalde hij achteraf haar eten om het een klein beetje goed te maken en strooide hij kwistig met complimentjes. Benieuwd of ze opnieuw bij mekaar in bed beland zijn. Of zou ze, nu ze een vaste vriend heeft, aan de verleiding weerstaan hebben?

Jaja, je zal maar naast mij aan tafel met een oude vlam herinneringen zitten ophalen. 😉