culinair

Indigestiezondag

Jawadde, ik denk dat ik na vandaag een paar dagen ga vasten. Het vreetfestijn begon deze namiddag met een tasje koffie (water voor mij, het vieze bruine goedje dat koffie heet, krijg ik niet binnen) en heerlijke gebakjes van Demeestere. Een vervroegde traktatie van mezelf voor mijn familie ter ere van mijn verjaardag, die ik op een ander continent zal vieren. Ik kreeg wat zakgeld voor de reis, een Dirkjan strip en het boek “De boekhandelaar van Kaboel” van Asne Seierstad cadeau. Die gebakjes van Demeestere zijn zo lekker dat je heel even vergeet (of doet alsof) hoeveel calorieën deze kleine kunstwerkjes bevatten. En eentje is geentje, nietwaar?

Na ons bezoekje aan het thuisfront, ging het richting schoonfamilie. Voordat ik er erg in had, lag er een gigantische berg pasta op mijn bord. Echt zo’n portie waar je met twee personen van kan eten. Het was erg lekker en als beleefde gast wilde ik geen restjes op mijn bord achterlaten (stom, ik weet het). Na puffend het laatste beetje spaghetti binnengewerkt te hebben, kon mijn maag aan het verteerwerk beginnen. Maar dat was buiten het dessert gerekend. Pannenkoekjes met ijs en chocoladesaus. Normaal ben ik daar dol op, maar nu heb ik het op één minipannenkoekje met een beetje saus en helemaal géén ijs (onvoorstelbaar!) gehouden. Ik kon nog net pap zeggen.

Hmmm, had ik morgenochtend niet een ontbijtvergadering met koffiekoeken? Aiaiai, dat komt niet meer goed.

Een vroeg verjaardagsfeestje

Gisteren heb ik  onverwacht kaarsjes voor mijn verjaardag mogen uitblazen na het diner bij de schoonfamilie. Nu verjaar ik pas binnen een paar weken, maar omdat mijn vriend en ik dan in Australië zitten, besloten ze het nu al te vieren.

Ze hadden speciaal voor mij pannenkoeken gebakken, omdat ik dat zo lekker vind. Alleen spijtig dat ze het idee hadden om pannenkoeken met appeltjes te maken. Allez, niet dat ik iets heb tegen pannenkoeken met appeltjes, integendeel, maar het bleek niet zo’n goed idee om de gesneden appeltjes al op voorhand te mengen met het deeg. De eerste pannenkoeken zagen er behoorlijk aangebrand uit. 😉 Gelukkig was er nog wat deeg over en werden het dan maar gewone pannenkoeken met suiker (en kaarsjes!). Ook lekker! En ik kreeg voor mijn verjaardag een dikke cadeaubon voor het Besloten Land. Kunnen we onze stripcollectie weer wat uitbreiden. Jui!

Ok, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet zó verrast was als bovenstaand stukje laat uitschijnen. Mijn vriend had de dag ervoor gevraagd wat ik graag voor mijn verjaardag wilde hebben en ik wist dat hij om die bon gegaan is. Maar de kaarsjes en het bedrag waren een leuke verrassing. En natuurlijk heb ik gedaan alsof ik helemaal van niks wist. 😉

Een vriendschappelijk weekend

Dit weekend hebben mijn vriend en ik alle uithoeken van het land gezien. Zaterdag reden we richting Limburg, naar Tongeren meer bepaald. We gingen er een beetje op ziekenbezoek. Het zoontje van vrienden T en T is een tijdje geleden van de schommel gevallen doordat het koord brak en liep door die val een dubbele beenbreuk op. Niet te geloven dat net hem zoiets overkomt, R moet zowat het voorzichtigste kind op de aardbol zijn. Een ongeluk zit in een klein hoekje, blijkt eens te meer. Nu, veel ziekenbezoek was er niet meer aan. R hobbelde erg tevreden rond op zijn loopgips en de breuk herstelde goed. Binnen drie weken mag hij uit het gips.

T en T hadden ter gelegenheid van ons bezoek het gourmetstel vanonder het stof gehaald. Altijd gezellig: zelf je vlees bakken. We praatten over de nieuwe jobs van S en S en hun vele hobby’s. Twee kinderen, allebei een drukke job en zij volgt een opleiding tot kok, doet al eens mee aan kookwedstrijden, speelt viool en hij doet aan houtbewerking en speelt piano. Je moet het maar klaarspelen. Na het eten speelden we een spelletje Boonanza. Alweer een nieuw kaartspel geleerd. Een vrij simpel, maar leuk spelletje. Het tofste onderdeel is het onderhandelen met je medespelers of er nog wat te ruilen valt. Wie wil er een blauwe boon tegen een tuinboon ruilen? En hey, omdat ik u graag heb, doe ik er nog een oogboon bovenop. Doordat we per sé nog een spelletje wilden afmaken, vertrokken we natuurlijk laten dan gepland en lagen we te laat in bed.

Dat voelden we de volgende ochtend, want we moesten er al om half tien uit (ik weet dat dit voor mensen met kinderen lang uitslapen lijkt, maar wij liggen nu eenmaal in het weekend graag lang in bed). We werden immers rond de middag verwacht in Izegem, in het veel te verre West-Vlaanderen. We hadden al ettelijke keren een uitnodiging gekregen van E en C om hun huisje te bezoeken, maar doordat we steeds iets anders in onze agenda hadden staan, was het nog niet gelukt. Bij deze hebben we daar iets aan gedaan.

We werden echt fantastisch onthaald met champagne en overheerlijke hapjes. Zoveel hapjes dat ik al vol zat voordat het hoofdgerecht werd opgediend. E en C zijn beide zeer actief geweest in de scouts en we kregen een wokgerecht dat ook perfect op een houtvuur klaargemaakt kan worden. Ik luisterde ook erg geboeid naar hun verhalen over het varken dat maar liefst 12 uur aan het spit moest garen en zo heerlijk mals was. Even had ik spijt dat ik zelf nooit bij een jeugdbeweging geweest ben. Maar eerlijk: tenten zijn mijn ding niet.

Na al dat eten, gingen we even een wandelingetje maken. Kwestie van alles wat te laten verteren en een plekje vrij te maken voor het dessert: een overheerlijke taart van een plaatselijke patissier. Daarna keken we samen nog wat foto’s van hun huwelijksreis naar Cuba en hopla opeens was het half acht. De invallende duisternis was een stille hint dat het tijd werd om naar huis te gaan. 

Een fijn weekend met lekker eten in het gezelschap van fijne mensen. Soms ben ik echt wel tevreden met mijn leven.

Lekker gemakkelijk

Ik wilde zelf nog een uitgebreid verslagje over de blogbeque schrijven, maar kijk, Antoon en Werkmens waren me voor. Ik denk niet dat ik daar nog veel aan toe te voegen heb. De mosseltjes en scampi op de barbecue waren om duimen en vingers af te likken, het gezelschap was voortreffelijk, de mojito’s à volonté geweldig lekker (aja, je mocht ze zelf mixen) en gelukkig hadden we wat extra vlees bij om vergeetachtigen ook aan een stukje te helpen. 😉 En mijn vriendje was ook blij, want hij heeft weer fijn vuurtje stook kunnen spelen. 😉

Bedankt Antoon, Greet, Lucie, Koen, Steven, Zofie, Myle, Leen, Maarten, Kato, Tom, Kathleen en Manuel voor de fijne avond!

Oja, Antoon drukte me op het hart zeker niet de sponsors te vergeten dankzij wie dit avondje erg democratisch bleef: Adhese, Club Noord en ‘t Smiske!

Alleen spijtig dat de azalea die we kochten om Kom op tegen kanker te steunen eruit ziet alsof ze elk moment de geest kan geven.

Culinair weekendje

Het begon vrijdagavond met een werkelijk uitmuntend etentje bij Goya en zijn twee charmante dames. Lies had haar beste kookkunsten bovengehaald om ons te verwennen met een overheerlijke viergangenmenu bestaande uit scampi (jummie!), pompoensoep met geitenkaas (naar een dessert van Jeroen Meus), pittige kip met rijst en als dessert een sabayon met bosvruchten om duimen en vingers bij af te likken. Na harde onderhandelingen was ik als bob uit de bus gekomen en bleef het op alcoholgebied voor mij beperkt tot een glaasje cava (niet dat je mij hoort klagen). Juffrouw Ella is trouwens al een flinke dame geworden sinds de laatste keer dat ik haar in mijn armen hield.

Zaterdag geraakte ik helaas niet tijdig uit mijn bed om de sfeer te gaan opsnuiven bij de middelbare graad cursus digitale beeldverwerking. Bij nader inzien wilde ik die cursus toch helemaal niet volgen. ‘k Ga me volgend schooljaar van zodra de inschrijvingen geopend zijn, inschrijven voor de cursus hogere graad. Ze zullen mij daar niet meer liggen hebben bij de academie. Daardoor was ik goed uitgeslapen voor de origineelste housewarming ooit. Omdat de gastheer en gastvrouw nogal een klein huisje hebben, konden ze niet al hun gasten tegelijkertijd uitnodigen. Daarom hadden ze de dag opgedeeld in verschillende periodes waarop telkens andere gerechten werden aangeboden. Wij gingen voor de “roll it yourself” ‘s middags en genoten van de burrito’s en een goed gesprek. Al is het mij nog altijd niet helemaal duidelijk of de gastheer en gastvrouw Riga nu vonden meevallen of niet. 😉

En toen was het tijd om snel snel op zoek te gaan naar wat vlees en pastasalades voor de blogbeque. Waarover later meer!

Nordic Walking

Vandaag heb ik een beetje sportief gedaan. De laatste drie maanden ben ik helaas erg weinig aan sporten toegekomen en dat voor vakantiemaanden die normaal rustiger zouden moeten zijn. Maar goed, met het nieuwe academiejaar in het vooruitzicht heb ik de draad weer opgenomen. Dinsdag gaan squashen en vandaag dus een nordic walking-tocht van 10 kilometer. 

Bij de start van de tocht bleek er een misverstand te zijn geweest. De begeleider had een groep mensen met ervaring verwacht, terwijl onze groep bestond uit een dertigtal beginners. Gelukkig was de begeleider een heel rustig man die een korte en duidelijke uitleg gaf over de basisprincipes van nordic walking en hup, daar gingen we het Zoniënwoud in. Ik moet zeggen dat het mij enorm is meegevallen. Heel erg leuk om te doen, vooral als de zon van de partij is en je in zo’n mooie omgeving kan wandelen. 

Na de stretchoefeningen waren ikzelf en mijn medesporters erg tevreden over onze prestatie. Zo tevreden dat we het aantal calorieën dat we verbrand hadden, meteen weer aanvulden met een heerlijke maaltijd op een terrasje in de zon (eendenborst en geflambeerde tarte tatin met een bolletje ijs, jummie). Ik werd er zowaar een beetje lui van. Die luiheid bleef me achtervolgen op de trein naar Dendermonde op weg om alweer een nieuwe baby op deze wereld te verwelkomen. De grip op mijn leesboek begon langzaam maar zeker te verslappen en ik voelde mijn oogleden zwaarder worden. Gelukkig werd ik weer wakkergeschud door de koude wind op het plein voor het station van Dendermonde.

De baby bleek superbraaf en de mama superactief. Nog nooit een pas bevallen vrouw zo happy zien rondhuppelen. Ze had meer energie dan ikzelf. 😉

Chocoladetaart

Gisterenavond bevonden mijn vriendje en ik ons in de Rodins, alwaar vriendin D verrast werd voor haar dertigste verjaardag. Het aperitief hadden we op het terras genomen, maar het lawaai van Leuven kermis dreef ons naar binnen voor het diner. Jammer, want het weer was zeker terrasjeswaardig.

De splinternieuwe man van D had het allemaal perfect geregeld. D had niets door en was erg in haar nopjes. Hoe zou je zelf zijn als je op één en dezelfde dag een nieuwe auto gekocht hebt, de akte van je pas aangekochte stuk bouwgrond verleden hebt en dan nog eens onthaald wordt op een etentje in gezelschap van vrienden?

Ja, the big 3-0, dat moest natuurlijk gevierd worden. Dat deden we dan ook met heerlijke zalm en voortreffelijke wijn. En toen kwam het dessert: een dessertbordje (met enkele minder geslaagde creaties) en een prachtige chocoladetaart met passievruchtenmousse. Lekker, maar zwaar! Ik ben er zelfs niet in geslaagd mijn stuk taart helemaal op te krijgen en dat voor een chocoladeliefhebber als mezelf. Achteraf toen ik in bed lag met het gevoel een baksteen ingeslikt te hebben, bekloeg ik me die paar happen te veel wel.

En zaterdag zitten we weer achter de feestdis. Ik moet dringend wat meer sport aan mijn weekplanning toevoegen…

Op stap met het werk

Gisteren een fijn dagje gehad. Naar het schijnt is het voor teambuilding en zo belangrijk om af en toe met het hele departement op stap te gaan. Ik ben uiteraard een grote voorstander van teambuilding. Een mens kan wat mij betreft niet genoeg op stap gaan.

Het departementale uitstapje voerde ons naar het blinkende atomium (waarvan ik,  omdat de reproductierechten in het bezit zijn van de erven Waterkeyn, helaas geen foto online kan zetten). We kregen een heel interessante rondleiding en genoten van het schitterende uitzicht over Brussel. Het weer zette voor de gelegenheid zijn beste beentje voor en zoals men zegt: alles is mooier als de zon schijnt.

Na de rondleiding wachtte ons een overheerlijk koud en warm buffet in het vlakbij gelegen Kinepoliscomplex. De kelners liepen af en aan met flessen goeie wijn en de sfeer was dan ook opperbest. De flensjes met sinaasappelsaus vormden een waardige afsluiter van de dag. En ik was mooi op tijd terug om nog op mijn gemak langs de kapper te gaan.

Meer van dat!

Stressmoment

Wanneer je staat te koken voor de ouders, broer, zus, toekomstige schoonbroer en toekomstige schoonzus van je vriend en je erin slaagt een halve pot peperbolletjes in de wok met kip te laten vallen en de andere helft op de vloer te smossen. Al een geluk dat iedereen op het balkon stond en niemand mijn heldhaftige pogingen vis-de-peperbolletjes-tussen-de-stukjes-kipfilet-uit gezien heeft. De peperbolletjes op de grond heb ik snel bijeengeborsteld en naar de berging afgevoerd.

(Mental note: peperbolletjes opkuisen voordat er in de berging ongelukken gebeuren.)

Gelukkig heeft niemand iets gemerkt van het peperbolletjesincident (behalve dan mijn vriend die ik fluisterend op de hoogste gebracht heb). Ik heb quasi alles er kunnen uitvissen en ze vonden het heel lekker (of deden toch alsof). Met dank aan kokeneten voor het recept.