Katuit!

Toen we enkele maanden geleden mijn collega en zijn vrouw over de vloer hadden, legden we de afspraak vast om samen naar Katuit in Dendermonde te gaan. De combinatie van reuzen en werelderfgoed sprak me wel aan. Altijd al een zwakke plek gehad voor stoeten en processies allerhande.

En zo trok ik donderdagochtend met een valiesje naar het werk met daarin onze spullen om in Dendermonde te overnachten. Mijn vriend en ik zouden immers vlak na het werk de trein naar Dendermonde nemen. Omdat de laatste trein van Dendermonde naar Leuven op een belachelijk vroeg uur vertrok (serieus NMBS, als je wil dat meer mensen gebruik maken van het openbaar vervoer, zorg er dan voor dat er ook ‘s avonds laat nog treinen rijden), maakten we dankbaar gebruik van het aanbod van mijn collega om te blijven overnachten.

De weersvoorspellingen waren niet al te best, dus we hadden genoeg regenjassen in onze valies gestopt om de ergste stormen te kunnen trotseren, maar stiekem hoopte ik toch dat we het droog zouden houden. Regen is niet echt mijn favoriete element.

Mijn collega had speciaal voor ons zijn specialiteit klaar gemaakt: een overheerlijke Thaise curry. Vergezeld van een glaasje witte wijn moet ik zeggen dat de maaltijd mij uitstekend smaakte. Tijdens het diner regende het aan één stuk door. We dachten er zelfs even aan om Katuit in te wisselen voor een gezellige, warme en droge spelletjesavond. Uiteindelijk is een uitgeregende stoet ook maar niks.

Maar kijk, de regen stopte zo rond half negen en we besloten het, voorzien van de nodige regenbescherming, erop te wagen. En jawel, de weergoden waren Katuit gunstig gezind. We hebben voor de rest van de avond geen druppel regen meer gezien. De stoet zelf vond ik minder indrukwekkend dan de tocht van het Ros Beiaard, maar de sfeer en ambiance in de straten waren geweldig. Wel jammer voor de organisatie dat veel mensen het niet aangedurfd hadden de regen te trotseren. Aan de andere kant, zo konden wij ongestoord van de stoet, de dansende reuzen en de angstaanjagende klaptanden genieten.

Nadat de stoet gepasseerd was, dronken we nog een glaasje om vervolgens te genieten van het prachtige afsluitende vuurwerk.

Fijne avond, voor herhaling vatbaar!

Herkenbaar

Deze avond genoten van een heerlijke maaltijd in Etna Trattoria, een uitstekend Siciliaans restaurant in het Leuvense dat ik tot mijn grote schande nog niet eerder bezocht had. Maar het is natuurlijk het gezelschap dat van een fijne maaltijd een fantastische maaltijd maakt. Altijd leuk om te kunnen bijpraten met onze vrienden en ik moet toegeven dat ik erg benieuwd was om een update te krijgen van de verbouwingen. Onze vrienden hebben nog niet veel geluk gehad met hun verbouwproject: slechte architect, afgekeurde bouwvergunningen, gewonde aannemers, incompetente aannemers, hun afspraken niet nakomende plakkers, scheve schouw metselende metselaars, you name it, they’ve experienced it.

En telkens weer moet ik mij de vraag stellen, is er iemand in de bouw die zijn werk serieus neemt? Of is het echt zo dat je als particulier gewoon niet interessant genoeg bent, want toch maar éénmalige klant. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden.

Het wervelende weekend

Mijn vriend en ik zetten ons ons weekend al vervroegd in met een fijne lunch samen met een vriendin en voormalig blogster. We lunchten op het terras van de Umamido op het Sint-Katelijneplein. Noedelsoep, my favorite! Op het middaguur was het al goed warm, we waren dan ook erg blij dat we een plekje in de schaduw van de luifel konden bemachtigen. Het was erg fijn om te kunnen bijpraten met onze vriendin. Eigenlijk had ik nog wel de ganse namiddag op dat terrasje kunnen blijven zitten, maar de plicht riep, helaas.

Mijn voornemen om op deze schitterende vrijdagavond wat vroeger naar huis te gaan, werd echter doorkruist door een telefoontje dat binnenkwam net op het moment dat ik met mijn rugzak in de hand klaar stond om naar huis te vertrekken. Bummer.

’s Avonds hadden we afgesproken om samen met vrienden iets te gaan eten in het gloednieuwe restaurant Ratata. Ik was erg benieuwd om te zien wat de nieuwe eigenaars gemaakt hadden van het voormalige restaurant van Jeroen Meus.

Ik had een tafeltje voor vier gereserveerd om 19u, door een kortsluiting in mijn hersenen had ik in mijn herinnering-sms’je echter vermeld dat ons tafeltje om 21u gereserveerd was. Ter mijner verdediging, in de oorspronkelijke mail had ik wel het juiste uur vermeld. Normaal maak ik zulke fouten nooit. We zullen het maar op de nog niet volledig verteerde jetlag steken, zeker? Of mijn chronisch slaapgebrek.

Enfin ja, zo rond kwart na zeven vroeg mijn vriend: “Je hebt hen toch wel een herinnering gestuurd, he?” En ik, “ja natuurlijk, uiteraard heb ik dat gedaan. Hier zie, kijk maar. “ Waarop mijn blik valt op het uur dat ik in mijn sms vermeld heb. 21u. Ik kon wel door de grond zakken. Dadelijk gebeld naar onze vrienden, maar die hadden effectief 21u genoteerd en waren nog aan het wachten op de babysit. Stom, stom, stom.

Gelukkig waren ze flexibel bij de Ratata en konden we verkassen naar de bar om te wachten op onze vrienden. Na twee cocktails op onze nuchtere maag waren we alleszins bijzonder goedgezind toen onze vrienden rond 20.45u arriveerden. En dan kregen we daar bovenop nog een cocktail maison aangeboden om de heropening te vieren. Het werd alleszins een heel geslaagde avond met heerlijk eten en een bovengemiddelde alcoholconsumptie. 😉

Laat het ons erop houden dat ik me de dag nadien die cocktails toch wel een beetje beklaagde. Gelukkig voelde ik me na een stevig ontbijt al beter. Maar goed ook, want er stonden twee feestelijkheden op dezelfde dag in onze agenda. We trokken naar Dendermonde om het tienjarig huwelijk van Karel en Eveline te vieren. Tien jaar later en twee kinderen rijker stralen ze nog steeds van liefde en geluk. De potluckformule zorgde voor een bijzonder overdadige feestdis. Vooral het dessertenbuffet was indrukwekkend. Helaas ben ik niet zo’n keukenprinses, dus speelde ik een beetje vals door taarten van Willems en chocolaatjes van Bittersweet mee te brengen.

Heel tof idee: Karel en Eveline hadden voor allerlei volksspelen gezorgd. En zo brachten we de namiddag door met kegelen, sjoelbakken en nog veel meer. Maar dé topper was Jenga. Dat hebben we echt verschillende keren gespeeld, steeds met andere mensen en kinderen. Echt plezant.

Helaas konden we niet lang genoeg blijven om het dessertbuffet volledig te verorberen: we werden om 17u verwacht bij de ouders van mijn vriend voor het traditionele zomerse familiefeest. Na een korte tussenstop bij de opa van mijn vriend zochten we een plaatsje in de tuin en schoven we aan voor het avondmaal. Veel honger had ik eerlijk gezegd niet, dus ik hield het bij een bescheiden pistoleetje met wat kaas.

Zondag sliepen we een beetje uit en deed ik een manmoedige poging om zoveel mogelijk foto’s van onze Canadareis te verwerken. ’s Avonds werden we voor een barbecue verwacht bij vrienden die op de Vismarkt wonen. Helaas gaf de zon er de brui aan een half uurtje voordat we bij onze vrienden verwacht werden en gingen de hemelsluizen open. Wij geraakten tussen de buien door droog bij hen, maar het andere koppel dat ook uitgenodigd was, had minder geluk. Gelukkig bood de fietskar voldoende bescherming om hun baby’tje droog te houden.

De barbecue werd onder een afdakje geplaatst en wij genoten binnenshuis van al het lekkers van slagerij Rondou dat ons voorgeschoteld werd. We praatten over onze respectievelijke vakanties en toekomstplannen. En natuurlijk ging de baby van arm naar arm. Nieuwtje van de dag: als alles mee zit, verhuizen de vrienden met de fietskar volgend jaar naar California! Jawadde.

Brussel Bad

Deze middag zakten we samen met de collega’s af naar Brussel Bad. Van mijn vorige bezoekjes herinnerde ik mij Brussel Bad als een relaxte plek met een leuke vibe en cocktails, heel veel cocktails. We waren in totaal met zeven personen en dus was het even zoeken naar een geschikt plekje voor een lunch. Niet iedereen heeft dezelfde smaak en de goede eetkraampjes zitten natuurlijk snel vol.

We lieten een leuk tafeltje bij een Cambodjaans eetstandje van onder onze neus wegpikken en nestelden ons dan maar op het terras van een Marokkaans/Balkan kraampje. I know, ik fronste ook even de wenkbrauwen bij het lezen van deze combinatie. Mijn keuze was snel gemaakt: couscous! Ondertussen zochten de collega’s op google de namen op van de balkangerechten op de menukaart. Weer wat bijgeleerd over de Oost-Europese keuken. Ik slaagde er zelfs in de collega’s te overtuigen een flesje rosé te bestellen om samen te delen. Altijd lekker op een warme zomerdag.

Helaas na een dik kwartier geduld uitoefenen terwijl de minuten van onze middagpauze wegtikten, was er zelfs nog niemand onze drankkeuze komen opnemen. Er was blijkbaar maar één persoon om het ganse, volle terras te bedienen en die had de situatie duidelijk niet onder controle. We zagen dat er nog veel tafeltjes die voor ons waren, zaten te wachten op ons eten en besloten wijselijk andere oorden op te zoeken.

Terug naar het Cambodjaanse eetstalletje. We zouden wel een bakje noedels kopen en dat ergens opeten. Pech voor ons, de noedels waren net op en ze waren druk bezig met er nieuwe te bakken. Behoorlijk amateuristisch allemaal. Het stalletje werkte met van die grote metalen bakken om voedsel warm te houden. Als je ziet dat de bak voor driekwart leeg is, dan begin je toch al noedels bij te bakken, zodat je de klanten kan blijven bedienen?

Enfin, ik was net met twee collega’s op zoek naar een derde optie toen de rij korter werd, omdat een paar mensen voor ons het hadden opgegeven. En opeens kwam er ook een tafeltje vrij. Cambodjaans it was! Het eten zelf stelde niet al te veel voor, maar dat had ik ook niet verwacht voor zes euro. Het ergste was dat er geen tijd meer overbleef om nog een cocktail te drinken!

Lichtelijk teleurgesteld keerden we terug naar het werk. Gelukkig was het gezelschap uitmuntend, want van de gezellige vibe van de voorgaande jaren viel er dit jaar niet zoveel te merken.

Na deze teleurstelling had ik geen andere keuze: na het werk gingen mijn vriend en ik ramen eten, my favorite comfort food (foto van de ramen van mijn vriend, want ik was al bijna halverwege toen ik aan de foto dacht).

IMG_7466[1]

Zalig zomerweekend

Vrijdagavond 10 juli stond al een hele tijd met stip aangeduid in mijn agenda: het openingsweekend van Het Groot Verlof wilde ik voor geen geld van de wereld missen. Wij liepen van de ene naar de andere act en genoten van de optredens met als rode draad percussie. Van trommelen op een ouderwetse kiosk met hamers en andere werktuigen, over met houten stokken slaan op grote olievaten tot een spectaculaire percussie-battle ondersteund door vuurwerk. En als daar dan nog blote mannentorso’s aan te pas komen, dan hoor je mij niet klagen. Jawadde, de zomer is op een spectaculaire wijze van start gegaan, hier in Leuven.

Onderweg naar het Ladeuzeplein voor de slotact liepen we toevallig een goede vriendin en haar vriend tegen het lijf. Ik wist dat ze hier ook zouden zijn vanavond, maar het leek me te lastig om af te spreken, omdat mijn vriend en ik voortdurend in beweging waren. Maar kijk, soms helpt het toeval een handje en zo konden we samen genieten van de slotact.

We sloten de avond af met een cocktail op het terras van de Gainsbourg, waar we tot onze eigen verbazing erin slaagden een leeg tafeltje voor vier op de kop te tikken.

Ook onze Vlaamse Feestdag was goed volgeboekt. In de namiddag gingen we naar Aartselaar om een ondertussen niet meer zo kersverse baby te bezoeken. Wat een schatje! Gaf de hele tijd geen kik terwijl hij in mijn armen lag te slapen. Het geboorteverhaal was wel een beetje akelig, omdat de mama een zwangerschapsvergiftiging opgelopen had. Gelukkig kende het verhaal een happy end en ging alles nu prima met moeder en zoon. Met onze doopsuikertjes in de hand en enkele glaasje cava achter de kiezen namen we afscheid om verder te rijden naar Willebroek.

In Willebroek kwamen we net op tijd aan om de barbecue te zien ontvlammen (piece of cake als je met een gasbarbecue werkt). Onze vrienden hadden net een nieuw zwembad laten aanleggen met alles erop en eraan. Mijn vriend dook het water in om met de kinderen (zes jongens en één meisje) te spelen, terwijl ik bijpraatte met onze vrienden en een ander bevriend koppel dat samen met ons uitgenodigd was.

Een heel relaxte avond. Blij trouwens dat ons cadeau (een Kubbspel) meteen op enthousiast gejuich van de kinderen onthaald werd.

Zondag gaf de zon die de twee voorbije dagen zo haar best gedaan had, verstek. Jammer, want we hadden het petekindje van mijn vriend graag zon gegund op haar verjaardagsfeestje. Naar goede gewoonte werd ze overladen met cadeaus. Al moet ik zeggen dat het me deugd deed dat één van onze cadeaus het meest in de smaak leek te vallen: een simpel UNO spel. We hebben bijna de ganse namiddag UNO gespeeld. Een cadeau hoeft niet duur te zijn om er plezier aan te beleven… Het Tambuzi-spel werd eerder op gemengde gevoelens onthaald. De dreiging van de nakende blikseminslag was wellicht wat té spannend voor onze zesjarige. De volwassenen aan de andere kant, amuseerden zich kostelijk.

We werden door de ouders van de jarige getrakteerd op koude schotel met kip en de jarige mocht onder luid gezang zes kaarsjes op de smurfentaart uitblazen. Ze was zo trots als een pauw. Over anderhalve maand gaat ze naar het eerste studiejaar. Niet te geloven hoe snel de tijd gaat.

Een droomdag in Pairi Daiza

De weergoden waren ons goed gezind, want hoewel er wel degelijk een paar druppels uit de dreigende wolken vielen, bleven we zondag gespaard van tropische onweders en hevige rukvlagen. Die paar druppeltjes verdampten trouwens van zodra ze de grond raakten.

We waren in totaal met 13 volwassenen en 13 kinderen voor ons Pairi Daiza uitstapje. Twee keer dertien, goed dat niemand van ons bijgelovig is. Spijtig genoeg moesten onze vrienden uit West-Vlaanderen op het allerlaatste moment afhaken, omdat hun jongste zoontje die ochtend ziek was geworden. Jammer.

Op uitstap gaan met zo’n grote groep kinderen, is een bijzondere ervaring. Ik moet toegeven dat ik meer op de kinderen gelet heb dan beestjes bewonderd heb (ik neem aan dat dit een standaarduitstap is voor de meeste ouders). De kinderen schoten allemaal geweldig goed met elkaar op en we hadden veel plezier samen. Wellicht deels omdat de eisen van Team Frietjes zonder morren ingewilligd werden bij het middagmaal. Zelf hield ik het op niet bijster lekkere en veel te dure sushi.

Met een kind aan de hand beleef je zo’n dierenpark helemaal anders. We bleven hangen in de speeltuin, deden er superlang over om de hangbrug over te steken omdat die korte beentjes nog niet zo snel konden stappen en af en toe moest er een drink-, eet-, of plaspauze ingelast worden. No sweat, ik genoot van het gezelschap, de prachtige omgeving en vond het niet erg dat we niet alles tot in de detail konden bekijken. Pairi Daiza is niet zo veraf dat we er de komende jaren niet meer zullen terugkeren.

Mijn persoonlijke hoogtepunt was het bezoek aan het eiland van de lemuren. Fantastisch dat deze dieren helemaal niet schuw zijn en maar al te graag de bezoekende mensen als springplank gebruiken. Eén van de zoontjes van onze vrienden was een grote fan van lemuren. Hij straalde dan ook toen één van de dieren zich op de schouder van zijn papa nestelde en hij samen met de lemuur op de foto kon.

Ook het bad van de olifant vond ik erg leuk. Alleen waren we te laat om nog een goeie zitplek te bemachtigen voor het spektakel. Om de kleintjes toch nog de kans te geven iets te zien, nam ongeveer iedereen van onze groep een kind in de nek. Dat is verdorie zwaarder dan ik dacht. Ik was blij dat het spektakel niet al te lang duurde, want ik begon serieus last van mijn nek te krijgen. Gelukkig waren we wel mooi op tijd voor de roofvogelshow en was er plek genoeg om iedereen van een comfortabele zitplaats te voorzien.

Het enige wat ik een beetje teleurstellend vond, was het pandaverblijf. Ik had me voorgesteld dat het pandaverblijf gelijkaardig zou zijn aan dat in de Singapore Zoo waar je een prachtig zicht op de beesten had. Helaas, erg vuile ruiten scheidden ons van de Waalse panda’s, die ondergebracht waren in een erg donker verblijf waardoor fotograferen bijna onmogelijk werd. De hype helemaal niet waard.

‘s Avonds namen we met heel veel dikke knuffels afscheid van de kinderen en gingen we met de vijf kinderloze volwassenen samen iets eten in restaurant Shanghai. Een Thais gerecht was de perfecte afsluiter voor deze mooie dag.

Tim Tam Slam

Zaterdagmiddag hadden we afgesproken om samen te lunchen in Tex-Mex restaurant New Mexico met de vrienden die we enkele jaren geleden bezocht hebben in Sydney. Man, dat lijkt al zo lang geleden. De tijd glipt als korrels zand door mijn vingers en hoe hard ik ook zou wensen dat het allemaal wat trager ging, het lijkt alsof ik opgesloten zit in een racewagen die enkel maar kan versnellen.

Onze vrienden hadden bezoek uit Australië over de vloer, hetzelfde koppel dat we voor het eerste ontmoetten in een Chinese bakkerij in Sydney en die we vervolgens al enkele keren terugzagen in ons eigenste Leuven. Zij is een Chinees-Australische en hij is een Nieuw-Zeelander. Hun enige dochter (die nog niet geboren was toen wij hen leerden kennen) wordt met Chinese strengheid en Nieuw-Zeelandse omkoperij opgevoed. Altijd even wennen voor mij, moet ik toegeven.

Spijtig genoeg was het mooie terras achteraan niet open en waren we dus genoodzaakt met ons gezelschap van zes volwassenen en drie kinderen binnen te eten. Ik liet me verleiden om een jumbo margarita te drinken bij mijn Burito Durango (een tarwetortilla met chile sin carne, geserveerd met een gevulde jalapenopeper, zure room, sla en rijst). De margarita smaakte zo goed dat ik de fout begin een tweede te bestellen. Ik vermoed dat door de hitte de alcohol sneller naar mijn hoofd steeg dan gewoonlijk, want mijn vriend moest me helpen om dat tweede glas leeg te maken.

Na de lunch namen we afscheid, omdat mijn vriend en ik in de namiddag nog enkele boodschappen moesten doen. Het afscheid duurde echter niet lang, rond een uur of zes fietsten we naar het gezellige rijhuisje van onze vrienden en zetten we de terrastafel buiten om samen te genieten van de rust op straat. Fantastisch initiatief die speelstraten. De kinderen amuseren zich rot en de volwassenen leren elkaar beter kennen terwijl ze bij elkaar op de stoep een glas drinken.

Na het vrij zware middagmaal (Mexicaans is lekker, maar achteraf heb ik altijd het gevoel dat ik mij overeten heb) hielden we het ‘s avonds bij een lichte tapasmaaltijd met olijfjes, tomaatjes, wat kazen, charcuterie, zalm en stokbrood. De avond viel en voordat we er erg in hadden was het al later dan gepland. Aangezien we de dag nadien vroeg op moesten voor een uitstapje naar Pairi Daiza besloten we het verjaardagsfeestje van een vriendin At The Bebop wijselijk te skippen. Wel jammer, want ik had best nog wel zin in een nachtelijk terrasje, maar soms moet het verstand al eens de bovenhand halen.

Oja, jullie vragen je ongetwijfeld af waarom deze blogpost de titel ‘Tim Tam Slam’ meekreeg. Wij kregen zowaar een heel pakket (meerdere dozen) van deze Australische chocoladekoekjes cadeau. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van deze koekjes geproefd heb, maar ik kende de koekjes van de beruchte Tim Tam Slam. Dus ik roep enthousiast uit: “Ha, nu kan ik eindelijk zelf eens een Tim Tam Slam uitproberen!” Totaal onbegrip bij onze Australische vrienden. Ze hadden nog nooit van de Tim Tam Slam gehoord en ik die dacht dat dat zowat de nationale sport van Australië was. 😉

Barbecue onder de lindeboom

Wat doet een mens op een zwoele vrijdagavond? Barbecuen in het schattige stadstuintje van Goofball & friends onder de mooie lindeboom, natuurlijk! Heerlijk om zo lang buiten te zitten en te genieten van de nazinderende warmte van de dag, drinkend van een goed glas wijn en smullend van een lekker stukje vlees. Terwijl wij culinair in de watten gelegd werden, kregen we daar bovenop ook nog eens hopen tips voor onze komende Canadareis. We keerden ‘s nachts terug naar huis met hopen ideeën, Canadese dollars en toegangspassen voor de Canadese nationale parken en historische sites. Ik denk dat we er nu helemaal klaar voor zijn! Thanks, Goofball!

En ja, kabouter is gewoon nog schattiger in het echt dan op de foto’s. 😉

A girl’s night out!

De drie trouwe lezers van deze blog zullen ongetwijfeld weten dat ik regelmatig een stapje in de wereld zet met de Leuvense dames van ‘t werk. Deze maandag hadden we een heel speciale avond in het vooruitzicht. We zouden namelijk gaan eten in restaurant Dumon in Wakkerzeel. Wat dit restaurant een extra streepje voor geeft, is dat het uitgebaat wordt door de ouders van onze jongste aanwinst bij de Leuvense dames. Tijdens één van onze vorige avondjes uit, vermeldde ze langs haar neus weg dat haar papa chefkok was. Het is niet moeilijk om één en ander op te tellen, met als resultaat een reservatie voor zes personen bij Dumon.

Tot mijn grote scha en schande moet ik toegeven dat ik tot het moment dat mijn collega erover vertelde, nog nooit gehoord had van restaurant Dumon. Een dik gat in mijn culinaire cultuur, want, oh my god, wat een geweldige avond hebben we daar doorgebracht!

Maar voordat we aan onze culinaire ontdekkingsreis zouden beginnen, stelde zich de netelige kwestie van hoe we in het restaurant in kwestie zouden geraken. De optie van de fiets vanuit Leuven station werd al snel verlaten. Voor de heenweg leek dit nog een redelijke optie, maar om vervolgens na een copieuze maaltijd met aangepaste wijnen helemaal terug te fietsen naar Leuven of Heverlee, dat leek toch een brug te ver. De oplossing die op tafel lag was een treinritje naar Wijgmaal en vervolgens ons met z’n zessen proppen in de wagen van onze collega die in Wijgmaal woonde. Het restaurant zou niet al te ver van Wijgmaal station zijn, maar ik ben nogal anaal als het aankomt op gordels dragen en veiligheid in voertuigen en zo, dus ik was toch niet helemaal gelukkig met de gekozen optie.

Toen we in Wijgmaal station aankwamen, bleek dat mijn collega vergeten was ‘s ochtends haar auto aan het station te zetten. Geen probleem, het was maar een korte wandeling naar haar huis en zo konden we haar woonst ook eens bewonderen. Net toen we haar straat in stapten, zagen we aan het andere uiteinde een auto de straat indraaien: de echtgenoot van onze collega uit Kessel-Lo die de man van de collega uit Wijgmaal kwam afzetten (kunnen jullie nog volgen?). Opeens hadden we dus twee auto’s te onzer beschikking, want het kostte weinig overtuigingskracht om de echtgenoot van de collega uit Kessel-Lo te overtuigen om een deel van ons groepje in Wakkerzeel af te zetten.

We brachten een blitzbezoekje aan het mooi verbouwde rijhuisje van onze collega en vertrokken met de eerste shift naar Wakkerzeel. In het restaurant aangekomen, werden we hartelijk ontvangen door de mama van onze collega. Restaurant Dumon is gelegen in een volledig gerenoveerde oude hoeve op een idyllisch plekje midden in het groen. Het enige nadeel is misschien de nabijheid van boerderijen waardoor je af en toe een vleugje mestgeur opvangt. Niet veel aan te doen, natuurlijk.

We kregen meteen een rondleiding door het pand. Prachtig ingericht met verschillende gezellige ruimtes. Ik was eerlijk waar onder de indruk. Ook van het enthousiasme en de warmte die de ouders van onze vriendin uitstraalden. We kregen een mooie ronde tafel toegewezen aan het zwembad (!). Heerlijk om buiten te kunnen eten en te genieten van het vallen van de avond. Gelukkig was ik voorzien, want naarmate de avond vorderde, daalde de temperatuur en bleek de fleece die ik had meegenomen goed van pas te komen. Als collega’s werden we natuurlijk extra verwend, met een aperitief van het huis, een korting op de verrassingsmenu en nog een afzakkertje als afscheid.

De avond vloog voorbij en ik heb van elke seconde genoten. Het eten was voortreffelijk, de aangepaste wijnen waren heerlijk, de bediening was erg attent en het gezelschap uitmuntend. Heeft er iemand nog wat superlatieven op overschot?

Enfin ja, ik laat jullie even mee genieten van wat er zoal op ons bord passeerde (er was zelfs glutenvrij brood!):

Natuurlijk werd het later dan gepland en reden er ondertussen geen treinen meer van Wijgmaal naar Leuven. Geen erg, ik had op voorhand al stiekem bij mijn vriend gepolst of hij het niet zag zitten om ons te komen ophalen. Omdat hij een schatje is, zag hij er geen graten in een aantal licht aangeschoten vrouwen te komen ophalen in Wakkerzeel. Hij kon zelfs nog even een theetje meedrinken op het schitterende terras!

Wij dropten achtereenvolgens onze licht aangeschoten en bijzonder goed gezinde collega’s af in Kessel-Lo en Heverlee en waren zo rond half één terug thuis. <3

De laatste zondag van juni

Na een suboptimale nachtrust schoven we om 9.30u stipt onze benen onder de ontbijttafel. Het ontbijt stelde niet veel voor, maar vulde onze magen. Er was nog één ander koppel in de voor de rest lege ontbijtzaal. Hotel Beukenhof is duidelijk geen al te druk bezocht hotel.

Na het ontbijt gooiden we onze spullen in de koffer en keerden we terug naar Leuven. Ik had ons namelijk ingeschreven voor een rondleiding om 12u in de grootste collectie bananensoorten ter wereld. Natuurlijk was ik erg nieuwsgierig naar deze collectie, maar eerlijk, ik had niet verwacht dat het bananenverhaal mij zo zou boeien. En ik was beslist niet alleen, de ganse groep hing aan de lippen van professor Swennen, een man met een passie voor bananen. De suggesties die hij opperde om de bananenoogst te verbeteren komen niet alleen de grote multinationals ten goede, maar ook de kleine Afrikaanse boeren. Ik was zwaar onder de indruk van zijn geloof in de maakbaarheid van een betere wereld. Een geloof dat ikzelf en cours de route verloren ben. Misschien had ik toch bio-ingenieur moeten studeren…

In de namiddag pakten we onze koffers uit en zorgden we ervoor dat ons appartement er zo goed mogelijk bij lag. We kregen immers bezoek van de ouders van mijn vriend en dan wil een mens al eens de schijn hoog houden dat hij of zij, in een bijzonder propere en wel georganiseerde omgeving leeft.

Iets na zessen stonden de ouders van mijn vriend voor de deur. We babbelden wat bij en genoten met z’n vieren van een heerlijke feestschotel van de Walvis. We waren net de laatste gaatjes aan het opvullen (de porties bij de Walvis zijn nogal aanzienlijk, de foto hieronder toont een schotel voor twee personen), toen we opgeschrikt werden door een vreemd geluid. Onze eerste reflex was dat het om een auto-alarm ging, maar nadat het geluid nog een keer of drie had weerklonken, konden we niet langer ontkennen dat het geluid uit ons gebouw afkomstig was.

IMG_7334[1]

Na een kleine expeditie op de gang bleek dat er mensen in de lift geblokkeerd zaten. Niet echt leuk met dit warme weer en al helemaal niet leuk als je weet dat de lift amper groot genoeg is om ruimte te bieden aan twee serieuze kerels van twee meter. De lift was blijven hangen op de vierde verdieping. De inzittenden waren duidelijk half in paniek. Mijn vriend begaf zich met zijn vader eerst naar de kelder om te kijken of het op en af zetten van de zekering van de lift iets zou opleveren. Geen resultaat, dan helemaal naar boven waar de technische ruimte van de lift zich bevond. We geraakten er niet al te goed uit wijs, dus onze reddingspogingen leverden niet het verhoopte resultaat op.

Gelukkig waren de mensen in de lift er ondertussen in geslaagd om de lift van binnenuit te openen, dankzij de instructies van de liftfirma met wie ze telefonisch contact hadden via de telefoon in de lift. De twee buitenlandse meisjes zagen er duidelijk ontdaan uit. Gelukkig waren ze vergezeld van een beer van een vent (wellicht ook de reden dat de lift is blijven steken) die erin geslaagd was de liftdeuren open te krijgen. Bleek dat ze niet alleen de liftfirma gebeld hadden, maar ook nog eens de politie toen bleek dat ze nog anderhalf uur moesten wachten op de komst van een lifttechnicus. De politie had vervolgens de brandweer gebeld. En ere wie ere toekomt, de brandweer stond bijzonder snel in ons gebouw. Voor niets natuurlijk, want de mensen waren ondertussen al bevrijd. Dus als u ooit eens in een lift komt vast te zitten, don’t panic, de brandweer komt u redden.

Enfin ja, een bijzonder tumultueus etentje, dus. En een reden te meer om het been stijf te houden wat betreft de rechtzaak ivm de te kleine lift tegen onze bouwfirma.

Yet Another Blog

Life on my side

culinair