De toerist uithangen in Brussel

Ondanks het feit dat ik het razend druk op het werk had, besloot ik even de pauzeknop in te drukken en vrijdag een dagje verlof te nemen. Uiteindelijk had ik mijn vriend al niet meer IRL gezien sinds begin januari. We hadden dus wel wat in te halen…

In feite was mijn vriend in het land om deel te nemen aan FOSDEM, maar was hij twee dagen vroeger overgevlogen om bij mij te zijn. Omdat het officieel dus om een werkbezoek ging, betaalde zijn bedrijf de vlucht én twee overnachtingen in het Brusselse hotel Barsey by Warwick, vlakbij de ULB campus. Aangezien ik niet neen zeg tegen de luxe van een hotelkamer en een heerlijk ontbijt, ging ik graag mee als zijn plus one.

Vrijdag vertrokken we dus vanuit Berchem naar Brussel. Een trein- en tramrit later dropten we onze valiezen in het hotel en gingen we op verkenning in de buurt. Ondanks het feit dat ik al jaren in Brussel werk, blijft deze stad een nobele onbekende voor mij. Brussel heeft zoveel verschillende gezichten dat het moeilijk is de stad in één vakje te stoppen. En ik geef toe dat mijn actieradius zich normaal beperkt tot de directe omgeving van mijn werk.

Elsene (of Ixelle) was bijgevolg grotendeels onbekend terrein voor mij (een paar bezoekjes aan Flagey uitgezonderd). En ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de statige schoonheid van de ongetwijfeld peperdure villa’s en de mooie vijvers vol met watervogels.

Ik was echter het meest onder de indruk van de abdijsite van de Abdij Ter Kameren. Wat een prachtige, rustgevende plek in het hartje van grootstad Brussel. Alsof je door een portal stapt die je naar een andere tijd katapulteert. Enorm genoten van onze wandeling doorheen dit schitterende stukje erfgoed. Ik heb het al vaak gezegd: je hoeft niet ver te gaan om schatten te ontdekken. En het gezelschap mocht er ook zijn, natuurlijk. 😉

IMG_6916

IMG_6918

IMG_6919

IMG_6920

IMG_6922

IMG_6923

IMG_6925

IMG_6926

IMG_6930

IMG_6932

IMG_6933

IMG_6938

Helaas gaat de zon begin februari vroeg onder en hadden we nog een uur of twee te doden tot aan de dinner date met de collega’s van mijn vriend. Eens de zon weg begon het ook flink koud te worden. We zochten een beetje op goed geluk een plek om iets te drinken en kwamen dankzij Googlemaps (het moet niet altijd tripadvisor zijn) terecht in wat de beste wijnbar van heel Brussel moet geweest zijn: Wine Fever.

Wat een geweldige plek! Het was er al gezellig vol toen we binnen kwamen en ons een plekje aan de toog uitzochten en het werd alleen maar drukker naarmate de avond vorderde. De bijzonder charmante uitbaatster was duidelijk trots op haar zaak, waarvoor ze elke wijn die er geschonken en verkocht werd persoonlijk had uitgezocht. En terecht: ik proefde er enkel uitstekende wijnen. Om te vermijden dat we al helemaal tipsy op onze afspraak met de collega’s van mijn vriend zouden aankomen bestelden we een fantastisch lekkere tapenade, geserveerd met het beste stokbrood van Brussel, zo verzekerde onze gastvrouw ons. De bubbels die ik er dronk, vielen zo in de smaak, dat ik niet anders kon dan een flesje kopen om cadeau te doen.

IMG_6951

Lichtelijk aangeschoten begaven we ons naar het restaurant waar we afgesproken hadden: Le Bugatti. De collega’s van mijn vriend waren tijdens de vorige editie van FOSDEM per ongeluk in dit restaurant beland en waren er razend enthousiast over. Ik moet eerlijk toegeven dat geen haar op mijn hoofd eraan gedacht zou hebben te gaan dineren in een restaurant dat van zichzelf beweert authentieke Belgische keuken te serveren. Maar hey, soms moet je open staan voor nieuwe ervaringen en ik moet zeggen dat het kader verrassend gezellig was.

De menukaart las inderdaad als een soort best-of van de oerklassieke Belgische keuken en het eten stelde niet teleur, al lag het me achteraf wel wat zwaar op de maag. De authentieke Belgische keuken is niet bepaald goed voor de lijn… Ik maakte van de gelegenheid gebruik enkele gerechten te bestellen die je niet overal op de kaart aantreft: petits gris de Namur en paling in ‘t groen. Beide gerechten waren zeer smaakvol en ik moest echt wringen om nog een plekje te vinden voor één van mijn favoriete desserts: crème brûlée.

IMG_6953

IMG_6961

IMG_6963

IMG_6973

Het glas wijn dat ik bij mijn maaltijd dronk, kon helaas niet tippen aan wat we eerder op de avond bij Wine Fever gedronken hadden, maar dat had ik ook niet verwacht.

Volkomen voldaan keerden we terug naar het hotel. Het weekend kon al niet meer stuk voor de collega’s van mijn vriend. 😉

Culinair Antwerpen: El Warda

Bestaat er een betere manier om te werken aan mijn integratie in grootstad Antwerpen, dan op culinaire ontdekkingsreis te gaan? Ik ben alvast overtuigd van niet.

Vorige dinsdagavond had ik samen met drie andere collega’s (waarvan twee uit het Antwerpse en eentje uit Brussel) afgesproken om te dineren met een collega die wegens ziekte al een tijdje out is. Een zeer tragisch verhaal: na het verlies van haar ongeboren kindje werd er borstkanker bij haar vastgesteld. We waren allemaal in shock toen we het nieuws vernamen. Hoeveel ellende kan één mens verwerkt krijgen?

Maar onze collega vocht terug en deze dinsdag konden we in El Warda klinken op het feit dat de kanker overwonnen is. De behandeling was succesvol en hoewel de littekens van de operatie nog aan het helen waren en een pruik de gevolgen van de chemo moest maskeren, zag onze collega er goed uit. Blij dat deze zware periode achter haar lag en voorzichtig hopend op een terugkeer naar het werk en de normaliteit. Ik gun het haar van harte.

En oja, het eten bij El Warda was de perfect combinatie van warme huiselijkheid met een toets exotisme om er een geslaagde avond te maken. Bonuspunten voor de kaneellikeur.

IMG_6875

IMG_6876

IMG_6878

Parkour in Hal 5

Ik geef toe dat ik zaterdagochtend na het feestje van de gelegenheid gebruik gemaakt heb om wat uit te slapen. Hierdoor waren Jan, Kabouter en Beertje (Goofball was een weekendje weg met vriendinnen) al de deur uit voordat ik goed en wel gedoucht en aangekleed was. Op de tafel beneden wachtte me echter een fijne verrassing: heerlijke pannenkoeken. Een ideale manier om de dag te beginnen!

IMG_6829

Na bij hun thuiskomst het nieuwe kapsel van Kabouter en Beertje bewonderd te hebben, nam ik afscheid en fietste ik met mijn blue bike naar Heverlee. Daar werd ik opgewacht door drie enthousiaste jongens. Helaas was de oudste van de vier broers net een dag eerder ziek geworden en was hij naar zijn oma en opa om daar opnieuw op krachten te komen. Spijtig, want ik had ernaar uitgekeken hen allevier terug te zien. De jongens waren weer flink gegroeid en ik was behoorlijk onder de indruk van de hoeveelheid eten die ze konden verzetten. De tweede jongste speelde maar liefst drie stukken taart naar binnen!

IMG_6837

In de namiddag fietste ik samen met de mama naar Hal 5, terwijl de papa met zijn drie jongens de auto nam. We vonden elkaar in de parkour zaal waar de jongens hun overtollige energie kwijt konden en ik vol bewondering keek naar hoe de mama vlotjes over plinten en klimrekken sprong. Mijn vriendin is een coole chick die niet alleen vier superjongens op de wereld gezet heeft, maar ook aan haar eigen ontplooiing werkt. Sinds ze parkour als hobby ontdekt heeft, geeft ze zelfs les aan de allerkleinsten. Chapeau! Geen wonder dat ze de keuze gemaakt heeft om het daarom op professioneel vlak wat kalmer aan te doen.

Ik was ook behoorlijk onder de indruk van de parkour-skills van Nico, blijkbaar een lokale held, bekend van tv! Uiteraard had ik nog nooit van Nico of het programma waarin hij meespeelt gehoord, maar onze drie jongens vonden hem duidelijk geweldig. En ik moet zeggen dat een mooi gespierde torso mij ook wel kan bekoren. 😉

We sloten de namiddag af met een glaasje bubbels en een falafel sandwich/ schotel van Yalla Yalla, want Hal 5 mag zich sinds kort een echte foodcourt noemen. Al was het, ik moet daar eerlijk in zijn, nogal aan de frisse kant om optimaal van deze plek te kunnen genieten. Ik vermoed ook dat dit (en de beperkte openingsuren) één van de redenen is waarom het concept geen overdonderd succes is. Het was er niet bepaald druk te noemen en dat voor een zaterdagavond. Als deze foodcourt er niet in slaagt meer volk aan te trekken, vrees ik voor het voorbestaan ervan.

Afscheidsfeestje

Vrijdag nam ik na het werk de trein naar Leuven voor het afscheidsfeestje van een vriend die (surprise!) naar de USA verhuist. Ik was eigenlijk van plan vroeger te vertrekken, maar ik wilde per sé de hoeveelheid ongelezen mails in mijn mailbox naar een aanvaardbaar niveau terug brengen. Gelukkig was ik zo slim geweest om op voorhand een blue bike abonnement te nemen, waardoor ik twee codes bij de hand had om bij het Fietspunt aan het station een fiets uit het rek te halen. Best wel handig!

Aangezien ik al wat laat was voor het feestje, fietste ik in volle vaart naar mijn favoriete overnachtingsplek Chez Goofball and friends. Alwaar ik snel snel mijn spullen af dropte, over de jongens hun bolletje aaide en alweer weg was. Onbeleefd van mij, ik weet het. Maar ik maak dit zeker goed op een later moment, beloofd!

Ik was echt aan de late kant voor het feestje, dat al om 18u begonnen was. Veel vrije stoelen waren er niet meer te vinden op de bovenverdieping van de Werf (eerst zou het feestje plaatsvinden in Café Entrepot, maar die weigerden ons gezelschap wegens te groot), dus zette ik me noodgedwongen tegenover mijn collega, toevallig ook een kameraad van het feestvarken. Niet dat ik iets tegen die collega in kwestie heb, integendeel, maar ik ben al zoveel met mijn werk bezig tegenwoordig dat ik echt behoefte had om eens een ander onderwerp aan te snijden. Helaas, voordat ik er goed en wel erg in had, was het onderwerp van het gesprek opnieuw de recente reorganisatie. ‘t Wordt tijd dat ik opnieuw wat hobby’s oppik…

Aangezien ik nog geen avondmaal gegeten had, bestelde ik mij een stukje quiche. Niet echt memorabel, maar ik had er wel mee gegeten. Gelukkig was de cava lekker (en goedkoop).

IMG_6823[1]

Tot mijn grote verbazing begonnen rond 21.00u (!) de eerste mensen naar huis te gaan. Ok, sommige feestvierders hadden een baby bij en ik begrijp best dat mensen met kinderen het niet graag al te laat willen maken, maar 21.00u dat is nu toch wel heel vroeg om het feestje te verlaten van iemand die je wellicht de komende maanden/jaren niet meer zal zien. Om 21.30u bleven we nog met z’n vieren over: drie vrouwen en het feestvarken. Aangezien de Werf vroeg sloot wegens de blok, verhuisden we naar de Irish Pub iets verderop.

Het was er druk, maar we konden bij twee meisjes aanschuiven die toevallig iemand uit ons gezelschap kenden. Zo leer ik nog eens andere mensen kennen! Op zich was ik er niet rouwig om dat ons gezelschap sterk was gekrompen. Meer tijd om te informeren naar de toekomstplannen van onze vriend die België inruilt voor het zonnige Californië. De kans dat hij net als ik van een kale reis zal terugkeren is echter quasi onbestaande. Zijn bedrijf heeft hem gevraagd te verhuizen en zal het nodige doen om het hem ginder comfortabel te maken. En aangezien hij vrijgezel is, is er niets dat hem hier houdt. Ik toastte op het welslagen van zijn avontuur met een lekkere (Schotse!) whisky. Al moet ik toegeven dat ik een steek van jaloezie voelde toen ik het nieuws van zijn vertrek vernam.

Wat mij eraan doet denken. Moet ik een “Hoera, ik ben terug in België” feestje houden?

Culinaire ontdekkingen in het Antwerpse

Vrijdagavond had ik afgesproken met een oud-collega uit het Antwerpse om samen iets te gaan eten. Ik had de locatie volledig aan hem over gelaten. Op culinair vlak word ik graag verrast.

Ik zorgde dat ik op tijd de deur van mijn werk achter me dicht trok en was op een paar minuten na (tja, de NMBS zorgde voor de obligate vertraging) op tijd op de afspraak. Cuichine bleek een erg sympathiek fusion restaurant dat een heerlijke mix van West en Oost serveerde. Geen compliceerde gerechten, maar gewoon eerlijke ingrediënten, perfect bereid en lekker gekruid.

Mijn oud-collega en ik gingen uiteraard voor de verrassingsmenu: 40 euro voor drie gangen, daar kan een mens niet voor sukkelen. Het voordeel is dat ik sinds mijn terugkeer uit Genève alles geweldig goedkoop vind in België. Wat misschien voor een culinaire enthousiasteling als mezelf, bij nader inzien nogal gevaarlijk is, want voor je het weet, zit je elke dag op restaurant.

Ik genoot alvast van het eten (die perfect gebakken kip was om duimen en vingers af te likken) én het gezelschap. Uiteraard blikten we terug op mijn mislukt Genève-avontuur, maar we keken ook vooruit naar de toekomst. En het deed me veel plezier om te vernemen dat mijn oud-collega na een paar verkeerd afgelopen relaties, eindelijk de ware gevonden heeft en dat er nu een dochter op komst is. Dat mijn oud-collega een geweldige papa zal zijn, daar twijfel ik geen moment aan.

IMG_6798

IMG_6802

IMG_6804

We sloten de avond af op de Dageraadplaats. De eerste twee cafés die we aandeden, zaten helaas stampvol maar in de Zurenborger vonden we nog een plekje voor twee aan de toog. En dat de wereld ook in Antwerpen klein is, bleek toen de broer van mijn oud-collega een half uur na ons binnen kwam. 😉

Een zeer geslaagde avond.

Mijn favoriete Brusselse lunchplek

Ik heb lang geen favoriete lunchplek gehad in Brussel. Niet dat ik in het verleden niet regelmatig de Brusselse horeca opzocht, maar er was niet echt een zaak die er voor mij bovenuit stak. De laatste tijd heb ik echter gemerkt dat ik steeds vaker in BOZAR Café Victor terecht kom, wanneer ik met een collega wil gaan lunchen. Het kader is er aangenaam en stijlvol, de bediening snel en efficiënt en het eten is lekker. What’s not to like?

IMG_6791

Zeker nu ik nog wat zoekende ben in mijn nieuwe functie als teamverantwoordelijke, vind ik het belangrijk om zo nu en dan op een informele manier met mijn collega-teamverantwoordelijken van gedachten te kunnen wisselen. Deze vrijdagse lunchdate met huisgemaakte gravad lax kan ik alvast geslaagd noemen.

Wafels met slagroom

Als er één lekkernij waar België om bekend staat, mij helemaal niet kan bekoren, dan zijn het wel de befaamde Brusselse wafels. Ik snap echt niet wat mensen daaraan vinden. In het toeristische centrum van Brussel slaan ze je letterlijk om de oren met wafels, gedecoreerd met al dan niet gezonde toppings. Voor mij smaakt zo’n wafel naar niks en is het vooral de versiering die moet verhullen dat de hoofdattractie eigenlijk een beetje saai is. Ik ga er bijgevolg altijd vanuit dat enkel toeristen die dingen kopen, verleid door toeristische gidsen die je wijsmaken dat België het land van de wafels is. Lijkt me tussen haakjes ook een lastige onderneming om zo’n wafel op straat op te eten zonder te morsen.

Dinsdagmiddag was ik uitgenodigd op een nieuwjaarslunch om kennis te maken met de betrokkenen bij het grootste project dat mijn team opvolgt. Na een bijzonder lekkere koude schotel met vis, kregen we als dessert een dampende wafel met slagroom opgediend. Niet bepaald een combinatie waar ik normaal gezien wild van wordt. Maar het leek me nogal onbeleefd om de wafel te laten liggen terwijl ik met zoveel belangrijke mensen aan tafel zat. En dus zette ik, ietwat twijfelend, mijn tanden erin. En kijk, dat bleek beter mee te vallen dan verwacht. Ik heb de wafel zelfs niet tegen mijn goesting op gegeten. Al zal ik wel nooit een échte fan worden. 😉

IMG_6744[1]

Jour de Fête

Dat het behoorlijk druk is op mijn nieuwe job, is een understatement. Ik hol van de ene vergadering naar de andere en als ik rond vijf uur ‘s avonds de deur van de laatste vergaderzaal achter me dicht trek, wacht mij nog een berg ongelezen mails. Ik klop bijgevolg bijzonder lange dagen, maar heb het er graag voor over. Hoewel steeds verder in de achteruitkijkspiegel, ben ik het spook der werkloosheid nog niet vergeten.

Maar kijk, de boog kan niet altijd gespannen staan, dus ging ik graag in op de uitnodiging van enkele toffe collega’s om na het werk een hapje te gaan eten in Brussel. Het aperitief namen we in Le Fontainas, een gezellig café waar ze zowaar een lekkere cider verkochten! Zoals de trouwe lezer (hallo goofball!) van deze blog ongetwijfeld weet, heb ik een haat-liefde verhouding met cider. In principe ben ik een grote fan van cider, alleen is het moeilijk om geen overdreven gesuikerde chemische brol te vinden. Dus: proficiat, Le Fontainas!

Daarna liepen we een paar straten verder naar restaurant Jour de Fête, een bijzonder fijne eerste kennismaking. De tapasbordjes die we als voorgerecht deelden, vielen zo in de smaak, dat één van mijn tafelgenoten een tweede portie bestelde als hoofdgerecht. Ik liet me verleiden door de tempura van vis met sushirijst. Heel bijzonder dat het tempuradeeg zwart gekleurd was met inktvisinkt. Toegegeven, op de foto ziet het er niet zo sexy uit, maar geloof me, dit gerecht was werkelijk om duimen en vingers af te likken. Dat een glas wijn slechts 3,5 euro kostte, maakte dat de avond alvast niet meer stuk kon.

IMG_6718

IMG_6722

IMG_6725

Alweer een nieuwe culinaire ontdekking in het Brusselse die ik aan mijn lieve collega’s te danken heb. Benieuwd waar we de volgende keer zullen terecht komen.