Afscheidslunch nummer twee

Na de personeelsvergadering over de reorganisatie die zich in één woord laat samenvatten: gelatenheid, had ik afgesproken om te gaan lunchen met twee collega’s met wie ik de laatste maanden erg nauw heb samengewerkt. Omdat één van beide heerschappen binnenkort op reis vertrekt en niet terugkeert voor mijn vertrek, was dit ongeveer de enige gelegenheid die we nog hadden om samen iets te doen. De gratis broodjes na de personeelsvergadering lieten we links liggen en in plaats daarvan zakten we af naar Café Bota bij de Botanique. Het was echt veel te warm om in de vlakke zon buiten te eten, dus zochten we noodgedwongen de koelte binnen op.

Het duurde te lang naar mijn goesting voor we onze lunch voorgeschoteld kregen, maar het gezelschap en de huisgemaakte limonade maakten veel goed. En de lang verwachte pasta was werkelijk uitstekend! Jammer dat de bediening het wat liet afweten, anders zou ik zeker vaker naar Café Bota gaan.

Én mijn collega’s waren zo vriendelijk mijn lunch te betalen. 😉

Zwembadweekend in Libin

Ik kan het zelf amper geloven, maar doorgedreven onderzoek bevestigt: dit jaar trokken we al voor de vijftiende keer op weekend met onze vriendengroep. De samenstelling van de groep en de invulling van het weekend is in de loop der jaren drastisch veranderd. De allereerste keer dat we op weekend gingen in 2003 waren we met tien jonge, energieke volwassenen en zat het weekend propvol activiteiten: we gingen railbiken, bezochten een slakkenboerderij, gingen bier proeven in de abdijen van Leffe én Maredsous en reden op de terugweg langs Dinant.

In het gezegende jaar 2017 bestond onze groep uit 19 volwassenen en 20 kinderen, waarvan het jongste kind vier maanden was en het oudste 13 jaar en beperkten we onze activiteiten tot in en rond het zwembad en de jacuzzi hangen, vleesjes op de barbecue leggen en weerwolven spelen. Ons energieniveau is niet meer wat het was in 2003. 😉

Het was ook de zevende (!) keer dat we in onze vertrouwde vakantiehuizen in Libin verbleven. Groter kan onze groep alvast niet meer worden, want er staat geen huis meer in de straat dat ik nog extra kan huren (de drie huizen de we huren zijn allemaal van dezelfde eigenaar). Ofwel moeten we al dat jong volk in tentjes in de tuin laten kamperen. 😉

Dit jaar was het, na een aantal kwakkeljaren, alvast een editie met goed weer. Geen spatje regen gezien, al had het voor mij zaterdag wel wat zonniger mogen zijn. Er werd alvast druk zonnecrème gesmeerd, want zelfs bij half bewolkt weer kan je flink verbranden (zoals mijn uit Genève overgevlogen vriend mocht ondervinden). Ik slaagde er bovendien in om op de één of andere manier mijn linkerbovenarm te verbranden aan het gloeiend hete rooster waarop ik Dr. Oetker pizza’s aan het bakken was op vrijdagavond. Het staat me niet meer helder voor de geest hoe ik dat geflikt heb, gelukkig was er een dokter in de zaal die mijn wonde met flammazine behandelde en mooi afdekte met een gaasje, dat er de volgende dag toch af moest, wegens niet compatibel met in het zwembad liggen.

Deze editie was ook de allereerste keer dat de kinderen helemaal zelf weerwolven speelden, zonder hulp van de volwassenen. Dankzij onze superslimme spelleider van nog geen negen jaar (officieel is het spel geschikt voor kinderen vanaf tien jaar, maar geen enkele van de deelnemers trok zich daar iets van aan) hebben nu ook de jongste kinderen de weerwolven microben te maken. Al duurde het even voor ze het concept van het spel doorhadden. Vraag: “Ben jij de weerwolf?” Bedeesd stemmetje van een achtjarige: “Ja.” Briljant moment!

Enfin ja, het weekend was voorbij voordat ik er goed en wel erg in had. En jawel, voor iedereen die ongerust was: ook vanuit Genève zullen mijn vriend en ik ons nog engageren om dit weekend te organiseren.

Reunion with the Chicagoans

Het was geleden van ons bezoek aan Chicago in 2015 dat we onze vriend, zijn vrouw en hun schattige dochter nog eens gezien hadden, dus toen de uitnodiging voor taart en koffie in mijn elektronische brievenbus viel, zei ik meteen ja. Die foto-achterstand werk ik wel een ander keertje weg. Het beloofde trouwens een heerlijk warme zondag te worden en dan is relaxen in de tuin van iemand anders dubbel zo leuk.

Spijtig genoeg kon mijn vriend er niet bij zijn. Elk weekend over en weer vliegen is, zelfs voor ons, een beetje van het goede te veel. Hij zal dus nog een jaartje of twee moeten wachten tot de volgende reünie. Het werd, ook zonder mijn vriend, een heerlijk ontspannen namiddag. Ik genoot van het fietstochtje naar Kessel-Lo en van de schaduw die de gigantische parasol wierp in de tuin van de ouders van onze vriend. De lieve Chinees-Amerikaans-Belgische dochter van onze vriend was een pak groter en mondiger dan de laatste keer dat we haar zagen. Toch indrukwekkend dat zo’n klein meisje probleemloos drie talen verstaat, al spreekt ze er slechts twee (Nederlands en Engels). Om jaloers op te zijn!

Er was té veel taart en ik dronk liters water (en een flesje kidibul) om gehydrateerd te blijven. Ik praatte met een ander bevriend koppel over onze emigratieplannen naar Zwitserland en kreeg wat tips van onze naar Chicago geëmigreerde vriend. Naar het schijnt is de kans dat je effectief terugkomt, eens je vertrokken bent, vrij klein, maar momenteel houden mijn vriend en ik alle opties open. We zullen wel zien.

Ik was alleszins erg blij om te zien dat het onze vrienden goed ging, ondanks die gekke oranje president die de USA eigenhandig om zeep aan het helpen is.

Misschien de volgende reünie in Zwitserland?

Heropening M

Dit weekend was het dan eindelijk zo ver: de lang verwachte heropening van Leuvense trots, Museum M. Stiekem had ik gehoopt dat ze van de gelegenheid gebruik gemaakt zouden hebben om de klimaatregeling in de inkomhal beter af te stellen, maar neen, het was er nog altijd even warm als voordien. Er was dan ook massaal veel volk komen opdagen voor deze heropening.

Alle muren kregen een nieuw laagje verf en de opstelling was radicaal gewijzigd. De nieuwe opstelling was niet van die aard dat ik werd meteen door weggeblazen werd. Ik vermoed dat ik nog eens terug zal moeten gaan om de opstelling met een audioguide te bekijken, want nu had ik vaak het gevoel dat ik bepaalde associaties niet kon leggen. Het was gewoon ook veel te druk om de tentoonstellingen echt tot me te laten doordringen.

Wel bijzonder fijn: tijdens de openingsavond kwam ik heel veel bekenden tegen. Ik zal maar meteen open kaart spelen: ik heb eigenlijk meer gebabbeld met de andere genodigden dan van de kunst genoten. Mijn favoriete homokoppel was er ook en nadat we besloten hadden dat kunst op een lege maag ook maar niks is, besloten we met z’n drieën samen iets te gaan eten. Dat had nog redelijk wat voeten in de aarde, want om half tien ‘s avonds zijn er blijkbaar niet al te veel restaurants in Leuven meer die je willen bedienen. De keuken van het M-café sluit blijkbaar al om 20u en bij La Divina Commedia hadden ze problemen in de keuken. Uiteindelijk gingen we voor de gemakkelijkste oplossing: we ploften ons neer op het eerste het beste terras in de Tiensestraat waar er een tafeltje voor drie vrij was en bestelden een burger. Jullie weten ongetwijfeld dat ik niet zo’n grote fan van burgers ben, maar de zalmburger vond ik best wel ok. De portie coleslaw daarentegen was echt veel te groot. De helft was al meer dan voldoende geweest om mijn honger te stillen.

We hadden een heel fijne avond en veel fijne babbels, daar op het terras. Zalig, zo’n warme lente-avond die doet vermoeden dat het een hete zomer zal worden.

Op stap met de dames

‘t Was alweer van september vorig jaar geleden dat ons vrouwenclubje nog een keertje op stap was geweest. Toen was één van onze vriendinnen nog zwanger, ondertussen is zij de trotse mama van een prachtige dochter. Die dochter diende natuurlijk in ‘t lang en in ‘t breed bewonderd te worden. In tegenstelling tot de vorige keer dat we op babybezoek gingen, verliep alles mooi zoals gepland.

We genoten van een glaasje cava als aperitief bij onze vriendin om vervolgens de baby in de zorgzame handen van haar echtgenoot en ouders achter te laten en samen naar restaurant Himalaya te trekken om onze babbel verder te zetten onder het genot van lekker Indisch/Nepalees eten. Ook dit etentje kan toegevoegd worden aan de reeks: laatste keren, want de kans dat we er nog eens in slagen met zijn achten samen te komen voor mijn vertrek is gewoonweg onbestaande. Ik ga ze missen, onze vrouwenuitstapjes. Maar wie weet kan ik mijn lieve collega’s overtuigen om een keertje naar Genève af te zakken? 😉

Na het diner zakten de dames nog even af naar mijn appartementje voor een groepsfoto als aandenken. Komt dat statief toch nog eens van pas. We kraakten een flesje champagne om te toasten op de mooie uitslag die mijn collega voor haar examens Spaans behaalde (ze zit een jaar lager dan mij aan het CLT). Al had ik het hart niet om haar te zeggen dat ik meer plusjes bijeen verzameld had dan zij. Alle redenen zijn goed om te vieren! 😉

Het petekindje van mijn vriend deed haar communie

En daarom moest ik, na de culinaire uitspattingen van de dag voordien, veel te vroeg uit bed op deze Pinksterzondag. De communie van zijn petekindje was de reden waarom mijn vriend helemaal vanuit Genève naar Leuven was gereden. Als peter moest mijn vriend natuurlijk het gebeuren in de mis bijwonen. Het viel me op dat sinds de tijd dat ikzelf mijn eerste communie deed (toen nog een overtuigd kind van God, jaja, echt waar), de communievieringen niet bepaald veel veranderd zijn. Wat mij betreft dringt een grondige make-over en modernisering zich op. Zelfs de liedjes waren nog hetzelfde als in mijn tijd! Wel een dikke proficiat aan het petekindje van mijn vriend die schitterde als verteller van het het “Rupsje Nooit Genoeg” verhaal. Door de slechte geluidsinstallatie was ze ook ongeveer het enige kindje dat verstaanbaar was. Een topprestatie waarop ze terecht fier mocht zijn.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik blij was dat de misviering erop zat. Ik blijf het toch allemaal een beetje fout vinden, kinderen iets opdringen waar ze op dat moment nog geen verantwoorde keuze over kunnen maken. Enfin ja, ik hecht wellicht te veel belang aan dit soort symbolen die voor de meeste mensen enkel nog traditie zonder inhoud zijn. Maar ik vind het een beetje akelig wanneer ik kinderen hoor zeggen dat Christus in hun hart leeft. En ja, ik weet nog goed dat die viering op mij als zesjarige oprecht veel indruk gemaakt heeft. Als kind ga je ook makkelijk mee in die bijbelse verhalen en de mystiek die daar rond hangt. Enfin, ik ben aan het doordrammen.

Na de misviering trokken we naar het huis van de zus en schoonbroer van mijn vriend, alwaar het echte feest kon beginnen. Met natuurlijk bergen pakjes voor het feestvarken! In de tuin stond een tent opgesteld met daaronder de tafels voor de gasten. Die tent was al goed van pas gekomen, want tijdens de misviering was er een stevige stortbui uit de lucht gevallen. Gelukkig hielden we het de rest van de dag goed droog. Het was wel een beetje winderig en koud, maar dat lieten we niet aan ons hart komen. De barbecue was bijzonder lekker (en overdadig) en er was zoveel dessert dat de ouders van het feestvarken de dag nadien gerust nog een feest hadden kunnen geven.

Grote hits bij de kinderen waren het springkasteel (schitterende foto’s gemaakt van kinderen met haar dat door de statische elektriciteit recht overeind stond) en de brug waaraan de kinderen naar hartenlust konden zwieren en zwaaien. Het petekindje gaf een ronduit indrukwekkende demonstratie van haar kunsten door maar liefst een stuk of twintig keer rond haar over de brug geslagen been te draaien. Ik werd er zelf een beetje duizelig van. Wat een talent!

Aantal huwelijken bijgewoond in 2017: 0. Aantal communiefeesten bijgewoond in 2017: 3. Laat ons zeggen dat 2017 een behoorlijk a-typisch jaar aan het worden is. And the best is yet to come!

Het Land aan de Overkant

Het Land aan de Overkant blijft voor mij toch één van de toprestaurants in Leuven. Het eten is altijd tot in de puntjes afgewerkt en de wijnen die de sommelier uitkiest, zijn altijd erg bijzonder. Tel daar nog eens het bijzonder aangename interieur bij, waar plaats genoeg is om discreet onnozele gesprekken met je vrienden te voeren en je hebt het recept voor een geslaagde avond. En ik ben er zeker van dat de vrienden waarmee we deze avond doorbrachten dezelfde mening zijn toegedaan. Al weet ik niet of het personeel onze flauwe mopjes altijd even geslaagd vond. 😉

Een kijkje in onze borden:

Krokantje en huisgemaakte limonade:

Appetizers:

Schelvis, verjus, spinazie en amandel:

Noordzeekrab, peer en citroengras

Lotte, jus van witte kool, lacto gefermenteerd:

Artisjok, lamsspek, gerookte paprika:

Onglet “Aubrac”, asperges, brandnetel en olijf:

Aardbei, vlierbloesem en geitenmelk:

Thee met versnaperingen:

Ben ook erg benieuwd naar de ijsjes die ze over een paar dagen zullen verkopen.

PS: Mijn vriend reed de zaterdag van onze afspraak helemaal met de wagen vanuit Genève naar Leuven. Een verrassend vlotte rit, want hij was al rond half vier in het Leuvense, ruim op tijd voor onze dinner date.

Afscheidslunch bij Intermezzo

And so it has begun. De eerste in een, naar alle verwachtingen, lange rij van afscheidsmomenten. Een lunch met een collega die een tijd geleden van job veranderde en speciaal voor mij op haar vrije dag naar Brussel afgezakt was om samen te lunchen, omdat ze niet naar mijn officieel afscheidsfeestje kon komen. Tot mijn grote verbazing vonden we een vrij tafeltje op het terras van de Intermezzo (een bijzonder populaire Italiaanse lunchplek) om te genieten van een werkelijk uitstekende al dente pasta. Het was zo warm onder onze parasol dat ik niet anders kon dan als dessert een tartufo bianco bestellen om af te koelen. 😉

Dat mijn collega zo vriendelijk was om de ganse lunch te betalen, was een prettige verrassing. Helemaal niet nodig, want ik was al aangenaam verrast dat ze voor mij naar Brussel wilde komen, maar uiteraard enorm geapprecieerd.

Barbecue in De Pinte

Heerlijk geslapen na het Beste Communiefeest Ooit. Een beetje te lang, zo bleek, want toen ik mij rond kwart na negen losmaakte van mijn verrassend comfortabele luchtmatras, bleek iedereen al lang gegeten te hebben en druk bezig met de opruim. Die was al zo ver gevorderd dat ik mij zelfs niet nog een klein beetje kon nuttig maken. Woeps.

We praatten nog wat na en toen was het al tijd om mij opnieuw naar het station van Kortrijk te laten brengen. In Kortrijk nam ik de trein naar De Pinte, kwestie van dit verlengde weekend twee vliegen in één klap te slaan. De datum voor deze afspraak lag al lang vast, nog voordat we de knoop om naar Genève te verhuizen hadden doorgehakt. Toevallig kwam de combinatie met het communiefeest de dag voordien perfect uit. Kortrijk en De Pinte liggen helemaal niet zo ver van mekaar verwijderd en zo kon ik mooi tegen lunchtijd in De Pinte zijn.

Ik had onze vrienden laten weten wanneer mijn trein zou arriveren en ze zouden me te voet tegemoet komen. Doordat ik echter aan de andere kant van het spoor was uitgestapt misten we mekaar. Het kostte ons twee telefoontjes en een hoop verwarring (er zijn twee tunnels onder het spoor in De Pinte) om elkaar eindelijk te vinden. Het was een blij weerzien met onze vriendin en haar schattige dochter (haar man was nog inkopen aan het doen voor de lunch). Het merkbaar dikker buikje van onze vriendin deed vermoeden dat er gezinsuitbreiding op komst was. En jawel! Fijn nieuws, want die tweede zwangerschap was niet bepaald van een leien dakje gelopen.

Het dochtertje van onze vrienden was een beetje ziekjes, maar dankzij de wonderen van de moderne geneeskunde (kuch, perdolan) leek ze er niet zoveel last van te hebben. We brachten samen een erg gezellig middag en namiddag door, buiten op het terras in de tuin. In de schaduw van een parasol, wel te verstaan, want de vlakke zon was echt té heet, zelfs voor een zonneliefhebber als mezelf.

Een heerlijke barbecue in goed gezelschap. Meer moet dat echt niet zijn! En de NMBS bracht mij ‘s avonds zonder problemen terug naar Leuven. Dat mag ook gezegd worden!

Van Glasgow naar Arran – 9 april 2017

Om 7 uur ging de wekker af, zodat we onze bagage al in de wagen konden laden en we na het ontbijt dadelijk in de wagen konden springen om te vertrekken. Om 7.50u zaten we al aan het ontbijt en kregen we ons eerste écht Scottish breakfast voorgeschoteld. Heerlijk! Jammer dat we er niet echt op ons gemak van konden genieten. We waren gebonden aan een strak tijdschema!

Om 8.15u stipt vertrokken we naar de ferry. Zoals de huisbaas voorspeld had, was het erg rustig op de weg. We waren mooi op tijd en haalden de ferry zonder problemen. No worries! Een fijne boottocht van een uurtje bracht ons naar het eiland Arran. Vanaf de boot konden we zien dat het een beetje bewolkt was, maar zolang het niet regent, zijn wij al lang tevreden!

Onze eerste stop van de dag was Brodick Castle. Helaas was het kasteel gesloten voor renovatie en konden we enkel de tuinen bezoeken. Zullen we nog eens moeten terugkomen, he! Afgaande op de tuin, moet het kasteel zelf alleszins ook de moeite zijn. Overal stonden bloeiende narcissen en rododendrons en ik was erg gecharmeerd door het mooie tuinpaviljoen waarvan de muren en het plafond versierd waren met dennenappels.

Na de wandeling reden we naar The Wineport, een bierbrouwerij met een brasserie erbij. Ik ging voor de romige paddenstoelen met knoflook en geitenkaas. Lekker maar zwaar. Ik liet me nog eens een laatste keer verleiden tot het bestellen van een cider. Deze ervaring was voldoende om te beslissen de cider voor de rest van de vakantie links te laten liggen.

De wolken van de ochtend begonnen er steeds dreigender uit te zien en jawel, we zaten nog niet lang na de lunch opnieuw in de auto of het begon te gieten. Ons goedweergeluk kon niet blijven duren, natuurlijk. Op zich was het niet zo erg dat het regende, want er stond nu toch een bezoek aan Arran distillery op het programma. Ik had op voorhand gebeld om zeker te zijn van dat we konden deelnemen aan de rondleiding. Whiskytoerisme wordt steeds populairder in Schotland en ik wilde het risico niet lopen om van een kale kermis thuis te komen.

De rondleding startte meteen al met een proeverij terwijl we een filmpje keken over het ontstaan van de Arran distillery. Kwestie van er goed in te vliegen. 😉 Mijn broer was al meteen in zijn element. Arran Distillery is een kleine en vrij jonge distillery die opgericht werd door Harold Currie, voormalig directeur van Chivas Regal. Arran distillery werd in 1995 geopend, en was daarmee de eerste nieuwe (legale) distilleerderij op Arran sinds 1836, het jaar waarin de laatste distillery op Arran sloot.

Na de rondleiding kregen we nog een aantal proevertjes aangeboden, waarna we een bezoekje brachten aan de shop. Ik kocht mezelf een ijsje met Arran whisky, heel lekker! Omdat het nog altijd aan het gieten was, gingen we nog iets drinken in het mooie café op de bovenverdieping. Een Arran gold hot chocolate voor mij alstublieft! Heerlijke warme chocolademelk vergezeld van een chocoladelikeur op basis van Arran whisky. De regen tikte op het dakraam, maar wij zaten gezellig binnen.

Tijd om naar onze volgende B&B te trekken. Alweer werden we supervriendelijk onthaald en kregen we een hoop goeie tips. Om te vieren dat ons eerste bezoek aan een distillery achter de rug was, trokken we een een flesje champagne open die mijn vriend en ik vanuit België hadden meegenomen. Terwijl we genoten van een glaasje bubbels, bespraken we onze planning voor de dag nadien. De uitbaters van de B&B hadden ons een boekje met wandelingen uitgeleend en gaven ons tip over de mooiste wandelingen. Uiteindelijk kozen we drie wandelingen uit. Misschien iets té ambitieus, maar we zouden wel zien of het lukte of niet.

Op aanraden van de uitbaters van de B&B hadden we een tafeltje gereserveerd in restaurant Fiddlers’, een gezellige pub met een verrassend vernieuwende kaart met vooral fusion gerechten. Het eten was echt bijzonder lekker, alleen had ik het een beetje koud, gezeten vlakbij het erkerraam. Het lijkt wel alsof de meeste Schotten nog nooit van dubbel glas gehoord hebben. Isoleren is voor watjes! Ik sloot de maaltijd af met een heerlijk glas Kraken rum. De ober was lichtelijk verbaasd dat ik mijn rum straight wou. Zo verbaasd dat hij vroeg of ik wel zeker was.

Bij de wandeling terug naar de B&B begon de hemel open te trekken. Een goed voorteken voor morgen?

Yet Another Blog

Life on my side

culinair