Afscheidslunch nummer 5

Jullie zijn de aaneenrijging van etentjes ondertussen ongetwijfeld beu, maar ik ga nog even gezellig verder.

Woensdagmiddag ging ik eten met één van mijn mini-teampjes. Een team dat bestaat uit drie personen die een behoorlijk belangrijke taak uitvoeren. Ik wilde hen graag apart bedanken voor de fijne samenwerking, al die jaren.

Op aanraden van een Brusselse collega kwamen we terecht bij Humphrey, een vrij nieuw food sharing restaurant. Ik moet zeggen dat ik er bij het binnenkomen niet zo’n goed oog op had. Rommelige ontvangst, inefficiënt georganiseerd,… Maar eens de gerechtjes op tafel verschenen was deze slechte start snel vergeten.

Wat een heerlijkheden! De spicy ahi poke, Filipino beef tartare, cauliflower chimichurri, grilled zucchini bellpepper en accras with yuzu, het was allemaal ontzettend smakelijk. En dat glaasje rosé dat wij erbij dronken, paste perfect bij de warme zomermiddag.

Hopelijk slagen ze erin zich wat beter te organiseren, want zou jammer zijn als dit pareltje over kop gaat.

Afscheidsdiner Chez Oki

Yep, mijn Grote Afscheidstournée is nog lang niet ten einde! Er vallen nog zoveel geweldige Brusselse restaurants te ontdekken!

Omdat één van mijn meest dierbare collega’s niet op mijn afscheidsfeestje kon zijn, spraken we af om na de werkuren samen in Brussel te gaan eten. We breidden ons groepje uit met nog twee andere collega’s en de Franstalige vriend van mijn collega, met wie ik zo goed opschiet, zou ook meekomen.

Last minute (alweer!) moest echter één van onze collega’s afhaken met gezondheidsproblemen. Gelukkig was de vriendin van de andere collega snel bereid gevonden om ons te vergezellen. Voor mij de eerste kennismaking met deze bijzonder toffe madam!

We namen de bus van Brussel-centraal naar de Flagey in Elsene. Een bijzonder onaangename ervaring: het was bijzonder druk op de gelede bus en we stonden met z’n vijven wat te wiebelen in het middenstuk. Aangezien ik nog worstelde met een lichte kater van de dag voordien, kon ik een zucht van verlichting amper onderdrukken toen we na wat een eindeloze rit leek konden uitstappen. Ik denk dat de bus mijn minst favoriete vervoersmiddel van allemaal is.

We waren een beetje te vroeg, want Chez Oki was nog niet open, dus liepen we een blokje rond en genoten we van het mooie zomerweer. Toffe buurt daar, trouwens, met veel leuke zaken en gezellige terrasjes. Jammer dat het voor een lunch te ver van ons kantoorgebouw verwijderd is.

Iets na 19u stapten we binnen bij Chez Oki, een Japans-Frans fusion restaurant. Wij gingen voor de vier-gangen degustatiemenu. Een fantastische smaakervaring die me terug voerde naar de heerlijkheden dit ik at op het Japanse trouwfeest van mijn vriend. Ik was zelfs voldoende gerecupereerd van de misselijk makende busrit om met een glaasje wijn of twee goed te laten smaken. Alleen het dessert viel me wat tegen, wegens te gewoontjes.

Bijzonder aangename avond. <3

Restaurant Dumon viert feest!

Ondertussen zijn we al enkele jaren trouwe klant bij restaurant Dumon. Dus toen ik op hun instagram account de aankondiging voor hun jaarlijkse verjaardagsfeest zag passeren, trommelde ik meteen mijn vriendenclubje Leuvense dames op. Niet iedereen kon zich vrijmaken, maar we waren toch met z’n zessen (inclusief de dochter van de eigenaar). Helaas moest één van onze vriendinnen last minute afhaken wegens ziekte. Natuurlijk net die vriendin die zou blijven slapen op ons appartementje. Had ik dus de hele zondagavond voor niks zitten kuisen met een kater. 😉

We zouden ietwat in gespreide slagorde naar Wakkerzeel trekken. Ik nam samen met een vriendin de trein en we hadden afgesproken samen op mijn appartement te wachten tot een derde vriendin ons met de wagen zou komen oppikken. Een twintigtal minuten later waren we in een blitse witte mini op weg naar Wakkerzeel. Popelend van ongeduld om er een fantastische avond van te maken.

Een prachtig opgedirkte feeërieke dame stond ons op te wachten met een glaasje champagne. Een goed begin van de avond! Rondom het zwembad stonden tenten opgesteld en de maaltijd werd opgeluisterd door een live band. Ons vriendinnenclubje kreeg een prachtige plek toegewezen vlakbij de band en we klonken op het mooie leven. Naar goede gewoonte was het eten uitstekend, maar het was het gezelschap dat er een topavond van maakte! Ik kreeg zelfs nog een afscheidsgeschenkje van één van mijn vriendinnen die door omstandigheden niet had kunnen bijdragen aan mijn afscheidscadeau: mooie theelichthoudertjes. Om het extra gezellig te maken in Genève!

Eén van de topmomenten van de avond was het optreden van onze vriendin, tevens dochter van de eigenaars, die een schitterende versie van Valerie van Amy Winehouse ten berde bracht. Het daverend applaus dat daarop volgde zei genoeg. Wat een podiumprésence! Spijtig dat haar groep ondertussen gesplit is.

En toen kwam het moment dat ik de week voordien al had aangekondigd op mijn afscheidsfeestje: de duik in het zwembad! Nu dit misschien mijn laatste bezoek aan Dumon voor lange tijd zou zijn, mocht ik dit niet langer uitstellen. Ik had mijn zwempak bij en ik kleedde me samen met mijn eveneens prettig gestoorde vriendin om in de toiletten. Klaar voor de grote jump! Wat een zaligheid in het frisse water te kunnen duiken en omhoog te kijken naar de nachtelijke hemel. Bij deze heb ik eens en voor altijd bewezen een vrouw van mijn woord te zijn! En daar is fotografisch bewijs van! 😉

Omdat we allemaal te veel gedronken hadden om nog veilig naar Leuven terug te rijden, belden we een taxi. Die maandagavond lag ik zo rond half twee ‘s nachts in bed. De werkweek goed ingezet, of zoiets. 😉 Ik denk dat ik volgend jaar speciaal ga overvliegen uit Genève om dit feestje nog eens dunnetjes over te doen.

Weekendje Maastricht

Vrijdagavond 30 juni landde mijn vriend opnieuw in Brussel voor een weekendje met vrienden in Maastricht. Alhoewel ik jaren in Limburg gewoond heb, was het er tot op heden nog nooit van gekomen de Nederlandse grens over te steken voor een bezoekje aan deze stad aan de Maas. Het voorstel kwam van onze vrienden, zij wilden al jaren eens gaan eten bij Beluga loves you en dus vatten we de koe bij de horens en planden we daar meteen een weekendje rond. Ik boekte twee hotelkamers bij hotel Kaboom en onze vrienden reserveerden het restaurant.

Onderweg van Leuven naar Maastricht, stopten we voor een broodjeslunch bij mijn broer en zijn vriendin in Limburg. Mijn vriend en ik hadden wat spullen bij om af te zetten (ik ben eindelijk aan de Grote Opruimactie in ons appartement begonnen), maar mijn ouderlijk huis stond al zo vol dat het ons verstandiger lijkt om alles wat we niet kunnen verhuizen naar Genève bij mijn vriend zijn ouders onder te brengen. Niet verwonderlijk natuurlijk, mijn vader heeft jarenlang niets weggegooid en nu mijn broer en zijn vriendin tijdelijk onderdak bij hem gevonden hebben tot hun nieuwbouw klaar is, is het er alleen maar voller op geworden. Maar goed, dat zijn allemaal tijdelijke ongemakken. Ik duim heel hard dat, na alle tegenslagen die ze al gehad hebben, mijn broer en zijn vriendin snel hun nieuwe woonst zullen kunnen betrekken.

Onze vrienden die iets eerder dan wij in Maastricht gearriveerd waren, lieten ons weten dat het niet zo evident was om de ingang van de parking te vinden. Och, dachten we, Waze zal ons wel de weg wijzen, maar dat viel lichtelijk tegen. Een heel onduidelijk aangegeven omleiding later, slaagden we er toch in de parking te vinden. ‘t Was alsof die Maastrichtenaars niet wilden dat je je wagen in hun mooie betaalparking zou parkeren.

Enfin ja, onze vrienden zaten een kopje koffie te drinken, want ze moesten op mij wachten om in te kunnen checken. Raar, beide reservaties stonden op mijn naam, maar dat heeft voordien nog nooit problemen opgeleverd bij het inchecken. Ik stuur ook altijd reservatienummer en de bevestigingsmail door aan het andere koppel, maar nu volstond dat niet. Ik moest mijn identiteitsbewijs boven halen voordat we beide kamersleutels in ontvangst konden nemen.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik, voor de prijs die we betaalden, het hotel vond tegenvallen. Vooral de rioolgeur die in de gangen hing was een echte afknapper. En het interieur van de kamer kon me ook niet echt bekoren. Het behangpapier en de luster vond ik zelfs afgrijselijk lelijk.

Alvorens ons op te tutten voor ons avondje uit, liepen we nog even de stad in. Maastricht is een charmant stadje waarin een belangrijke hoofdrol is weggelegd voor de Maas. We liepen over de Sint Servaasbrug naar de andere kant van het water. Spijtig genoeg had het mooie zomerweer ons in de steek gelaten. Dikke, donkere wolken deden vermoeden dat de regen niet lang op zich zou laten wachten. En jawel, de eerste druppels vielen al snel. We gingen schuilen in een brillenwinkel waar net een mooie actie liep. Mijn vriendin is al een tijdje op zoek naar een nieuwe bril, dus sloeg ze aan te passen. Ik kon het niet laten om zelf een paar belachelijke modellen op mijn neus te zetten en kwam zelfs even in verleiding om een knotsgekke goudkleurige zonnebril te kopen.

Om 17u verlieten we noodgedwongen de winkel, want het was sluitingstijd. Mijn vriendin had veel gepast en ondertussen ook haar ogen laten opmeten, maar nog niet beslist welk montuur ze nu uiteindelijk zou kopen. Gelukkig was de winkel zondag ook open. We keerden terug naar het hotel om te douchen en onze feestelijke kleren aan te trekken voor het diner bij Beluga loves you.

Ik had op voorhand niets opgezocht over het restaurant omdat ik mezelf wilde laten verrassen. En wat een verrassing was me dat! Prachtig modern pand gelegen aan het water, bekroond met maar liefst twee Michelinsterren. Jawadde! Dat had ik niet verwacht. Het werd een memorabele avond. Het eten was fabuleus, maar de kers op de taart was de werkelijk fantastische bediening. Grappig en gevat en helemaal niet stijf. Ik vermoed dat onze pogingen tot grapjes maken flauwer werden naarmate de avond vorderde en de drank rijkelijk vloeide, maar ik neem aan dat ze op dat vlak wel wat gewoon zijn.

Het is trouwens de allereerste keer in mijn leven dat ik aan de praat geraak met iemand op het toilet en daar zelfs een gezamenlijke selfie aan overgehouden heb. De charmante Elène liet alleszins niet blijken dat ze dit een ongewoon verzoek vond van die twee zatte Belgische deernen en lachte breeduit op de foto.

Toegegeven naar het einde van de avond toe was ik serieus boven mijn theewater. De glazen werden wellicht iets té vlot bijgeschonken en van de hapjes bij de thee herinner ik me nog maar vaag waar de gesprekken over gingen. We maakten wel nog een tweede selfie met onze hele bende én Elène en haar man, die hun huwelijksverjaardag aan het vieren waren. Ze zullen ons alleszins niet licht vergeten, daar bij de Beluga. 😉

Dit passeerde er op onze borden:

olijvencake / mos+zomerprikkels / bietjes+augurk:

“Hit Me 2017″:

watermeloen / groene asperge / gegaarde zomertruffel / groene tomaat /daslook: totaal vergeten foto van te maken.

aardappel- & oestersteentje / krab / zeeaster / citroengel / krokante kaviaar:

kalfs americain / ‘summer style 2017′:

drie bereidingen ganzenlever:

artisjok / jonge kreeft / verveine / ‘kookvocht':

zeetong / pinda’s / spicy spinazie:

duroc varkensvlees / gepofte jonge prei / rode ui / stoof van aardappel & varken:

fruit of this summer:

zoetigheden bij de thee:

Op de terugtocht naar het Kaboom hotel kon ik de verleiding niet weerstaan om met mijn zatte botten een fontein te stappen. Iets wat ik stiekem altijd al eens wilde doen en waarvoor ik nu genoeg alcohol achter de kiezen had. Mijn vriendin vergezelde mij, wat een paar hilarische foto’s opleverde van twee zatte mekaar omhelzende vrouwen in een fontein. Helaas was de bodem van die fontein spekglad, waardoor ik, plets, tegen de grond ging toen ik drogere oorden willen opzoeken: gevolg twee dikke blauwe plekken, eentje op mijn elleboog en eentje op mijn heup, maar dat merkte ik uiteraard pas de dag nadien. No regets, want was het meer dan waard!

De dag nadien stonden we allemaal met een lichte kater op en deden we het rustig aan. We checkten uit en gingen op zoek naar een plek om te ontbijten. De Poshoorn bleek echter een tegenvaller van formaat: de eggs benedict die mij naar binnen gelokt hadden, waren werkelijk schandalig slecht. Het eigeel van de gepocheerde eieren was niet eens meer vloeibaar en van sauce hollandaise viel geen spoor te bekennen. Triestig. Ik had echter zo’n honger dat ik alles toch maar op at.

We liepen vervolgens nog wat rond in Maastricht: over de Hoge Brug naar de Oude Minderbroederskerk en het Vrijthof. Daar namen we afscheid van onze vrienden die nog wat brillen gingen passen. Ik at nog een ijsje en toen zat onze trip naar Maastricht er alweer op.

Een weekend om in de annalen bij te schrijven!

Afscheidslunch nummer 4

Geen fancy lunch, maar gewoon gezellig samen eten met één van mijn oudste vriendinnen in het bedrijfsrestaurant van ons werk. Na samen gestudeerd te hebben aan de KU Leuven wilde het toeval dat we, na wat omzwervingen, bij hetzelfde bedrijf terechtkwamen. En sinds dat moment gingen we geregeld samen lunchen. Altijd een ideaal moment om wat bij te praten. Helaas, aan alle mooie liedjes komt een eind: de kans dat we deze traditie na mijn verhuis naar Genève verder zullen kunnen zetten, is zo goed als onbestaande.

Dus ontmoetten we elkaar nog een laatste keer in het te drukke en te luidruchtige bedrijfsrestaurant. De fijne herinneringen aan onze lunches neem ik met me mee naar Genève.

Van Kintyre naar Islay – 12 april 2017

Het regent wanneer we ontwaken in onze bijzonder comfortabele Grammar Lodge. Na, alweer een bijzonder lekker Scottish breakfast, breekt gelukkig de zon door. Spijtig genoeg zijn haar stralen niet strek genoeg om ons te verwarmen en trekken we noodgedwongen opnieuw onze winterjas aan. Ik waag mij aan een supersnel spelletje golf op het gazon voor Grammar Lodge, kwestie van mijn techniek een beetje op te frissen. 😉 Na een paar balletjes geslagen te hebben, hebben mijn reisgenoten de koffers in de auto geladen en kunnen we vertrekken.

We hebben zeeën van tijd, want onze ferry in Kennacraig vertrekt pas om 13u. Daarom besluiten we een kleine omweg te maken en naar het zuidelijke punt van Kintyre te rijden, heel toepasselijk Southend genaamd. Smalle en slechte baantjes leiden ons helemaal naar Southend waar we een prachtig strand vinden dat uitnodigt tot zonnebaden, ware het niet dat het maar een graad of tien is. Onderweg valt het ons op dat er veel huizen te koop staan. Ik vermoed dat de jobgelegenheid op Kintyre niet geweldig is en dat daardoor noodgedwongen veel jongeren uit deze streek wegtrekken. Onze volgende stop is Machrihanish waar de kans groot is om zeehonden te spotten. We vinden een prachtige baai en een zee met woeste schuimkoppen, maar helaas, geen zeehond te bespeuren. Te koud en winderig wellicht. Het uitzicht is echter fabuleus en we organiseren een heuse fotosessie.

Door de prachtige natuur die ons omringt zijn we helaas de tijd wat uit het oog verloren. Opeens beseffen we dat het wel erg nipt wordt om de ferry nog te halen. Mijn broer, in een vorig leven ongetwijfeld rallypiloot, kruipt achter het stuur van onze knalrode Opel Astra Sports Tourer (kan dat ding eindelijk zijn naam waarmaken) en geeft goed gas op de smalle, kronkelige wegen van Kintyre. De (behoorlijk snelle) rit is fantastisch, maar ik kan er niet voluit van genieten omdat ik voortdurend onze estimated time of arrival bij de ferry terminal in het oog houd. Mijn broer slaagt erin minuut na minuut van onze aankomsttijd af te pitsen. Helaas, nét wanneer het er goed begint uit te zien, worden we opgehouden door een highway maintenance team dat op zijn gemak nieuwe reflectoren op de weg aan het plakken is. We vloeken binnensmonds terwijl we de goedgemaakte tijd opnieuw zien wegslinken, maar er zit niet anders op dan wachten tot we dit obstakel kunnen passeren.

Gelukkig duurt het oponthoud niet al te lang en dankzij de rijkunsten van mijn broer (en het iet of wat negeren van de snelheidslimieten) scheuren we om 12.32u het terrein van de ferry op. Twee minuten te laat voor boarding, maar we hopen op een beetje ruimhartigheid van de Schotten. De man in de aanmeldcabine heeft onze niet echt verantwoorde bocht bij het oprijden van het terrein duidelijk gade geslagen, want hij heet ons welkom met een hele brede grijns op zijn gezicht. We kunnen ons echter nog zonder problemen aanmelden. Even voel ik een lichte paniek opwellen wanneer de heer in kwestie onze reservatie niet terugvindt, maar dan blijkt dat ik deze ferrytocht niet op mijn naam, maar op die van mijn vriend gereserveerd heb. We mogen verder rijden tot aan het kantoortje om de tickets op te halen. Ik spurt met onze reservatie in de hand naar het kantoortje voor de tickets en dan mogen we eindelijk het ferrydek oprijden! We slaken een collectieve zucht van verlichting.

De twee uur op de ferry naar Port Askaig gebruiken we om te lunchen. Ik eet een vrij middelmatige curry met basmatirijst en naan, maar ik ben zo blij dat we de ferry gehaald hebben, dat het mij toch smaakt. Buiten op het dek waait een hevige wind. Een paar passagiers die zich buiten gewaagd hebben krijgen metershoge golven over zich heen en zijn drijfnat. Ons lijkt het verstandiger binnen te blijven, maar onze auto krijgt op het open dek van de ferry flink wat zeewater over zich heen.

Een stralende zon verwelkomt ons op Islay. De eerste indruk had niet beter kunnen zijn. Onze dag kan alvast niet meer stuk wanneer we kennis maken met Kentraw Farmhouse, onze Islay B&B. Het koppel zestigers dat ons ontvangt is supervriendelijk en doordat er een last minute afzegging geweest is, hebben we de eerste nacht de B&B gans voor ons alleen. De kamers zijn mooi en netjes, maar het is de gigantische salon met een haardvuur en mooie Chesterfield zetels die indruk maakt. Mijn broer ziet zich de komende avonden al wegzakken in één van van deze prachtige zetels met een glas whisky in de hand.

Omdat we de voorbije dagen tevergeefs op zeehondenjacht geweest zijn, raden de uitbaters van Kentraw Farmhouse ons aan naar Port Wemyss te rijden, daar zouden we zeker zeehonden kunnen spotten. Tijdens de rit naar ginder zien we alvast een paar prachtige hooglanders. Helaas, hoe dichter we Port Wemyss naderen, hoe meer de wolken zich samenpakken boven ons hoofd. Net op het moment dat we onze wagen parkeren begint het te regenen. We laten ons echter niet kennen en wandelen door de regen naar de rotsige kustlijn. En jawel, daar ligt een zeehond op een rots! En daar duiken verschillende kopjes op uit het water met ogen die ons nieuwsgierig aanstaren. Het wemelt hier van de zeehonden! In de gietende regen schieten we het ene plaatje na het andere. De zeehond laat zich al die aandacht welgevallen en poseert voor het ene na het andere plaatje.

Gelukkig is de regenbui snel voorbij en maken de grijze wolken plaats voor de zon die het landschap overgiet met een prachtig avondlicht. We genieten van de mooie dorpjes Portnahaven en Port Wemyss, waarvan de witte huizen met kleurrijk geverfde deurstijlen de elementen trotseren. We keren langs de westkust van Islay terug en moeten verschillende keren stoppen voor koeien en schapen op de weg. Van de ons door onze B&B-uitbaters beloofde hertjes zien we echter geen spoor. Voor het avondmaal rijden we naar Yan’s kitchen, dat ons aangeraden werd door onze charmante gastheer en gastvrouw. Chefkok Yan is, zoals zijn naam doet vermoeden, een Chinees die om de één of andere reden op Islay beland is. Yan’s kitchen serveert echter geen Chinees eten, maar vooral visgerechten. Ik eet er overheerlijke verse oesters als voorgerecht en gegrilde Sint-Jacobsvruchten als hoofdgerecht. Met de hand op het hard kan ik zeggen dat ik in mijn leven nog nooit betere Sint-Jacobsvruchten gegeten heb. Wat een zaligheid!

Terwijl we op ons eten zitten te wachten verschijnt er een schitterende regenboog. Ik snel naar buiten, maar heb de verkeerde lens op mijn toestel. Met de telelens kan ik onmogelijk die prachtige natuurfenomeen vastleggen. Tegen dat ik van lens gewisseld ben, is de regenboog al vervaagd. Jammer.

Ons oorspronkelijk plan was nog wat te relaxen in de Chesterfield zetels met een glaasje champagne, maar we zijn allemaal veel te moe en besluiten dat het verstandiger is ons bed op te zoeken om er morgen weer tegenaan te kunnen gaan.

Afscheidslunch nummer 3

Jawel, hier zit ongetwijfeld een reeks in. 😉 Deze middag lunchte ik gezellig met een oud-collega op het terras van de Fanny Thai. Gewoon gezellig bijbabbelen, maar in de wetenschap dat dit misschien onze allerlaatste gezamenlijke lunch ooit zou kunnen zijn. Het maakt dat ik al de ervaringen die ik nu beleef, veel intenser ervaar. Alsof ik voor mezelf genoeg herinneringen wil maken om mee te nemen naar Genève.

Koude schotel in Zichem

Soms zit het gewoon ook eens mee met die treinen, vooral op een rustige zondagochtend. ‘t Zal dan toch waar zijn wat de NMBS al jaren beweert: dat het de passagiers zijn die voor de vertragingen zorgen. 😉 Leuven – Testelt is natuurlijk maar een kort ritje, dus veel kon er niet misgaan, maar met het track record van de NMBS van de laatste tijd weet je natuurlijk nooit.

In het station van Testelt werd ik opgehaald door onze kameraad en zijn twee kinderen. Ik moet telkens weer slikken als ik zie hoe groot en verstandig die kinderen al geworden zijn. De oudste zoon gaat volgend jaar al naar het eerste middelbaar! (Ok, hij zit wel een jaartje voor op zijn leeftijd, maar dan nog! het eerste middelbaar!)

Een half uurtje later arriveerde het tweede koppel genodigden met hun dochters. De kinderen verdwenen naar de speelkamer op samen te spelen, waardoor de volwassenen op hun gemak konden bijpraten. Al werden we een aantal keer naar boven geroepen om een show bij te wonen. 😉

De koude schotel die onze gastheer en gastvrouw voorzien hadden, was werkelijk overdadig te noemen. Alhoewel ik erg mijn best gedaan heb, denk ik dat ze de komende twee dagen nodig zullen hebben om al de overschot weg te werken. Koude schotels doen me altijd terugdenken aan mijn jeugd, dus ik ben altijd blij als deze klassieker op tafel komt. Soms gaat er weinig boven een klassieke tomaat garnaal of een opgelegde perzik gevuld met tonijnsla.

Japanse lunch!

Doordat we deze middag onverwacht een spoedvergadering hadden bij onze grote baas, moest onze kersverse collega die een maand of twee geleden startte bij een ander team, haar lunchdate afzeggen. Aangezien het overleg met de grote baas niet al te lang duurde, bood ik aan in te springen en samen te gaan lunchen. Ook de derde collega die bij het overleg aanwezig was, zag zo’n lunch wel zitten. (De grote baas nodigden we niet uit voor ons onderonsje. 😉

Omdat mijn collega oorspronkelijk sushi wilde gaan eten, belandden we bij de Samouraï, alwaar de bentobox lunch alweer niet teleurstelde. Ok, we kregen niet enkel sushi geserveerd, maar ik hoorde niemand klagen daarover!

Ergens wel spijtig dat er bijna geen tijd meer resteert om deze nieuwe collega beter te leren kennen. Nog drie werkweken en ik trek immers de deur van ons bedrijf achter me dicht. De nieuwe collega is alleszins een inspiratie voor onze emigratieplannen, want heeft zelf in Caïro en Nederland gewoond en een tweetal maanden in Canada gewerkt. Pittige dame!

Immaterieel cultureel erfgoed

Gisteren vond onze jaarlijkse afdelingsdag plaats. Enfin ja, halve afdelingsdag, want het is momenteel zo druk op het werk dat het beter leek de afdelingsdag in twee stukken te organiseren: een halve dag in juni en een tweede halve dag in september. Dit opdat niemand gestresseerd zou raken door een ganse dag opgelopen werkachterstand.

Nog niet zo lang geleden viel de Belgische biercultuur een grote eer te beurt door de erkenning als immaterieel cultureel erfgoed door UNESCO. Vandaar dat een bierwandeling doorheen Brussel wel een goed idee leek. Helaas moet ik eerlijk zeggen dat de wandeling tegen viel en dat lag voor de volle honderd procent aan de gids die ons rondleidde. Nog nooit zoveel belegen en seksistische moppen te horen gekregen op twee uur tijd. Je zag letterlijk dat verschillende van mijn collega’s ongemakkelijk werden bij alweer een foute mop. Op den duur werd het zo surreëel dat we niet anders konden dan lachen. Vooral de opmerking over de nail studio’s en de fetish shop waren geweldig (not). De man was zelf erfgoed, denk ik, want een welluidend mens zou die moppen al lang in de vorige eeuw hebben achtergelaten.

We maakten een tussenstop in authentiek Brussels café Á la Bécasse, alwaar we lambic en kriek te drinken kregen, vergezeld van een charcuterieschotel. Ik drink normaalgezien geen bier, maar om de Belgische biercultuur te ondersteunen, bestelde ik een kriek. De kriek viel, in combinatie met de charcuterie, beter mee dan verwacht. Ik vond het niet afschuwelijk slecht, zoals de meeste bieren die ik al geproefd heb.

De wandeling eindigde in het Brouwershuis, dat ik een teleurstellend excuus voor een museum vond, maar gelukkig is er beterschap op komst: binnenkort beschikt Brussel met de Belgian Beer Temple in het Beursgebouw over een groot biermuseum. In tussentijd zullen de toeristen vijf euro moeten ophoesten voor dit minimuseum, waarvan het leukste onderdeel ongetwijfeld het schattige café in de kelder is. Ditmaal stond ik mijn witbier af aan een collega. Eén bier op deze wandeling volstond voor mij ruimschoots. Helaas leerde ik tijdens deze rondleiding nul komma nul nieuwe dingen bij over ons Belgisch bier. Echt spijtig.

Om de teleurstelling weg te spoelen, gingen we met een aantal collega’s een ijsje halen bij Maison Dandoy, waar helaas al mijn favoriete smaken (citroen, straciatella, chocolade) uitverkocht waren en ik van pure miserie dan maar een bolletje vanille nam. Gelukkig eindigde de dag op een fijne manier in het gezelschap van mijn fantastische collega’s op het terras van het Muntpunt Café. Uiteindelijk is het het gezelschap dat telt!

Yet Another Blog

Life on my side

culinair