Wat een metamorfose!

Gisterenavond sprong onze kameraad uit Hasselt even binnen na zijn les aan de KULeuven (hij is ondertussen aan zijn derde of vierde ManaMa bezig, ik ben de tel iet of wat kwijtgeraakt en dan deelde hij ook nog fijntjes mee dat hij begonnen was aan een bachelor rechten). Oorspronkelijk was het de bedoeling om samen op café te gaan, maar we weten allemaal dat het coronavirus alle fijne dingen in het leven momenteel doorkruist. Gelukkig ben ik ondertussen een krak in het coronaveilig mensen ontvangen. Alle contactoppervlakten ontsmetten, goed op voorhand laten luchten, handen vijftigduizendkeer wassen, eten en drank manipuleren met mondmasker op en voor zaken als chips en nootjes aparte potjes voorzien. Dit alles op anderhalve meter afstand, uiteraard!

Het was ondertussen alweer meer dan een jaar geleden dat we onze kameraad nog eens gezien hadden en amai, er stond gewoon een nieuw persoon voor onze deur. Hij was in omvang afgenomen tot ongeveer de helft van zijn oorspronkelijke gestalte. Toch één iemand die zich gehouden heeft aan de goede voornemens gemaakt bij het begin van de coronacrisis… Al moet ik zeggen dat ik hem beter vond met wat meer vlees op zijn botten. Maar blij voor hem dat hij zo goed bezig is, uiteraard. Ik kom met mijn huidige werkregime van gemiddeld twaalf uur werken per dag zelfs niet meer toe aan mijn dagelijkse wandelingen.

We hadden alleszins genoeg stof om over te praten (hij werkt momenteel als consultant in een ziekenhuis) en daar hoorde een flesje wijn (of twee) bij. Echt menselijk contact, hoe geweldig is dat?

Pointe du Raz en Concarneau – 6 augustus 2020

Ons laatste ontbijtbuffet in Hotel Le Continental in Brest. We nemen afscheid van dit prachtige art-deco-hotel, pakken onze valiezen en vertrekken naar Concarneau. Ik heb op voorhand een route uitgestippeld die ons via Pointe du Raz (de verst uitstekende westelijke kaap van Bretagne en Frankrijk) en Quimper naar onze bestemming zal brengen.

De eerste rit is er meteen al een stevige: 1 uur en 46 minuten kunnen we van een prachtig ruraal landschap genieten. Al had dat stukje dat we vastzaten achter een zeer rurale tractor wel wat korter mogen zijn.

We rijden op een prachtige weg langs de kust wanneer we Point du Raz in het vizier krijgen. De 72 meter hoge kaap ligt in de mist en even vrees ik dat we niet veel te zien zullen krijgen van wat één van de (letterlijke en figuurlijke) hoogtepunten van deze dag had moeten zijn.

We zetten toch door en parkeren onze wagen op een heel drukke betaalparking. Onze eerste indruk: een zeer commerciële plek met een hoop bistro’s en pannenkoekenrestaurants en de ene na de andere souvenirshop. We laten de commercie achter ons en wandelen verder op het pad dat ons naar de kaap zelf moet leiden. En jawel, het blijft druk, maar al snel maakt de commercie plaats voor natuurschoon. De mist trekt op terwijl we ernaar kijken: we zien fotogenieke mistbanken zich over de heuvels plooien en plaats maken voor blauwe lucht. Prachtig! En ook hier kunnen we genieten van de bloeiende heide.

Hoe dichter we de rotsige kaap naderen, hoe duidelijker het wordt dat flipflops misschien toch niet het ideale schoeisel waren voor deze tocht. Na zo’n twintig minuten wandelen bereiken we het verste punt. En hoewel ik niets liever had gedaan dat de rotsen te beklimmen, besef ik dat ik het ongeluk misschien niet moet zoeken. Bewonderen vanop een afstand kan ook leuk zijn.

Bij aankomst dachten we dat dit een vrij kort bezoek zou zijn, we hebben echter de afstand onderschat van de parking naar de kaap zelf en ook de tijd die we nodig hadden om het ons omringende natuurschoon in ons op te nemen. Daardoor zijn we pas om 15.15u terug aan de wagen en dan hebben we nog niet eens middag gegeten. We laten de commerciële restaurants achter ons en zoeken iets in de buurt. Uiteindelijk komen we in Le Raz de Sein terecht, waar de keuken nog nét niet gesloten is en waar ik een veel te lauwe vissoep met rouille, kaas en croutons eet. Als er één eigenschap is die ik belangrijk vind aan soep, dan is het wel dat deze warm moet zijn. Een tegenvaller dus. Ik had toch voor de pannenkoeken moeten gaan. Jammer.

Aangezien we pas om 15.40u aan het middagmaal begonnen, beslissen we ons gepande bezoek aan Quimper over te slaan. Per slot van rekening is het nog 1 uur en 7 minuten rijden naar ons Thalasso Concarneau Spa Marin Resort Hotel.

Bij aankomst in Concarneau parkeren we onze wagen op de gigantische parkeerplaats vlakbij het strand. De infrastructuur maakt het meteen duidelijk: dit is geen klein charmant hotelletje. Dé hoofdreden om hier te boeken, zijn uiteraard de spa faciliteiten. We checken in, lezen snel de informatie over de veiligheidsmaatregelen die het hotel treft om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan (enkel beschikbaar in het Frans, uiteraard), reserveren een tafel voor twee in het restaurant van het hotel, droppen onze valiezen op de kamer, trekken ons zwempak aan en begeven ons rechtstreeks naar de spa.

Wat een zaligheid! We genieten van de verschillende massagemogelijkheden in het zoutwaterzwembad, waarbij de waterstralen om de voeten te masseren mijn absolute favoriet zijn. En we warmen lekker op in de hamman. Amai, dat doet deugd.

Na het zoute water van ons afgespoeld te hebben, kleden we ons op voor het diner en begeven ons naar het restaurant. We krijgen een tafeltje buiten in de zon toegewezen, waar het bij nader inzien toch wel stevig opwarmt. Een parasol was welkom geweest. Het is fijn om buiten te kunnen dineren, maar omdat een drukke weg het hotel van het strand scheidt, vind ik de locatie zelf wat tegen vallen.

Het eten daarentegen stelt niet teleur. En dat mag ook wel, want in vergelijking met eerdere restaurantbezoekjes, zijn deze gerechten toch aan de prijzige kant. Maar dat houdt ons alleszins niet tegen om oesters en champagne te bestellen als voorgerecht. When in France…

Retour de pêche noble, blanc de blettes aux herbes, sauce champagne rosé, pommes de terre de Noirmoutier:

Bulle chocolat blanc, cassis et framboise, crème glacée palet breton:

Na het diner steken we de straat over om te genieten van onze eerste zonsondergang boven zee. We zijn niet alleen, er hebben zich veel mensen op het strand verzameld om te genieten van het prachtige kleurenpalet waarmee de zon de lucht schildert. Erg romantisch allemaal.

We maken nog een korte wandeling langs het strand, maar zijn allebei zo moe dat we besluiten vroeg in bed te kruipen. Morgen is er nog een dag.

Circuit “Roc’h an Teuz” in La Feuillée – 5 augustus 2020

Genoten van een heerlijk ontbijt met scrambled eggs. Al blijf ik erbij dat er niets boven een echt Schots ontbijt gaat, maar ja, we zijn in Frankrijk, he. Hier zijn we al blij met scrambled eggs, wat worstjes en wat spek.

Vandaag hebben we een wandeling gepland in het Parc Naturel Régional d’Armorique. Aangezien we op onze tocht weinig eetgelegenheden verwachten tegen te komen, kopen we wat chocoladebroodjes voor de lunch in de Carrefour City vlakbij ons hotel. Met de wagen rijden we vervolgens naar het startpunt van de wandeling, op een uur rijden van Brest. We parkeren onze wagen op de Place des Marronniers in het er nogal uitgestorven bijliggende La Feuillée. Qua boerengat kan dit tellen. Al goed dat we onze chocoladebroodjes in Brest gekocht hebben, want hier valt geen winkel die open is te bespeuren.

We verlaten het dorp en komen niet veel later in een prachtig natuurgebied terecht. Het eerste gedeelte van de wandeling brengt ons door een bos waar we in de bomen allerlei draken verstopt zien zitten, in mekaar geknutseld door de kinderen van het dorp. In het bos zijn nog restanten te zien van een voormalige spoorweg.

Na het bos komen we op een hoogvlakte waar de heide paars in bloei staat. We wandelen langs prachtige holle wegen en klimmen zeer geleidelijk naar het hoogste punt van de wandeling alwaar we getrakteerd worden op schitterende vergezichten. We genieten van de rust en stilte om ons heen. Dit is bij uitstek de rustigste wandeling tot nu toe. Het aantal wandelaars dat we tegenkomen is letterlijk op twee handen te tellen. Op een gezellig bankje in de zon verorberen we onze picknick en zetten vervolgens de wandeling verder.

Het laatste stuk van de wandeling contrasteert enorm met het heideland dat we zonet doorkruisten: prachtige kromgegroeide bemoste bomen en zeer fotogenieke rotsblokken die zomaar willekeurig over het pad gestrooid lijken.

Wanneer we de wandeling beëindigen, hebben we bijna 15 km in de benen. We maken nog een paar foto’s van het centrum van La Feuillée en stappen dan opnieuw onze wagen in. Bij de beschrijving van de wandeling werd de Menhir van Kerelcun vernoemd. Aangezien die niet op de wandelroute zelf lag, rijden we daar naartoe met Googlemaps. Het is een beetje zoeken, want Googlemaps wil ons een weggetje insturen dat enkel geschikt is voor mountainbikes, maar uiteindelijk vinden we dit prachtexemplaar van een menhir. Maar liefst 3,5 meter hoog!

Op de terugrit naar Brest besluiten we even te stoppen bij de Plage du Moulin Blanc, één van de mooiste stranden van Brest volgens tripadvisor. Dat vinden we toch enigszins overdreven. Het strand is zeker ruim, maar het zand is minder wit dan we gewoon zijn en het water ziet er vuil uit. We wandelen een stukje langs de kustlijn en houden het dan voor bekeken. Dit water nodigt niet bepaalt uit om erin te zwemmen. We zijn mooiere stranden gewoon ondertussen.

We parkeren onze wagen in de ons ondertussen vertrouwde straat in Brest en keren terug naar ons hotel om het zweet van de wandeling van ons af te spoelen.

Naar goede gewoonte heb ik op de terugweg weer een restaurantje gereserveerd voor het diner. Ditmaal komen we terecht bij restaurant Paul Germain, waarin de gelijknamige kok in de potten staat te roeren, daarbij geholpen door een jong kereltje die duidelijk nog in opleiding is. Paul Germain is een bijzonder flamboyante gay, die met veel enthousiasme het menu komt voorstellen. Helaas vindt hij het nodig telkens zijn masker af te nemen als hij wat extra uitleg geeft. Ik denk dat hij niet goed door heeft waarvoor zijn mondmasker eigenlijk dient.

Het concept van Paul Germain is helemaal mijn ding: een beperkte kaart met verse gerechten, een uniek interieur met niet te veel zitplaatsen en lekkere wijntjes. Helaas wordt ik de ganse maaltijd afgeleid door het droge hoestje van de chefkok, die het al niet zo nauw neemt met de mondmaskerplicht. Op een gegeven moment vraag ik me af of ik er niets van moet zeggen dat hij zelfs in de (open) keuken zijn mondmasker niet goed ophoudt. Ik besluit het maar te laten en leg me er nogal fatalistisch bij neer dat dit weleens de plek zou kunnen zijn waar ik het coronavirus oploop. Zeer verbazingwekkend: op een gegeven moment komt een groep artsen binnen (dat leiden mijn vriend en ik af uit het feit dat ze aangesproken worden als ‘docteur’) en zelfs zij zeggen niets van het mondmaskerdébacle.

Velouté carottes au Cumin:

Noix de St-Jacques:

Oja, de keukenhulp mag zowaar het dessert komen voorstellen, al is hij zo zenuwachtig dat hij over zijn woorden struikelt. En opnieuw: wanneer mijn vriend de maaltijd wil afsluiten met een calvados wordt hij niet begrepen. Zelfs na vier keer herhalen, begrijpt het ventje niet wat hij bedoelt. Nochtans woont en werkt mijn vriend in een Franstalig land. De charmante jongedame aan de tafel langs ons, moet haar best doen om haar lach in te houden. Die heeft het duidelijk wel verstaan!

Sorbet Poire Colonel:

We sluiten de avond af met een drankje in de wijnbar Vins du Large vlakbij ons hotel. We klinken op een geslaagde dag met een glaasje Crémant de Bourgogne. Het moet niet altijd champagne zijn!

Vijf Eikenwandeling revisited

Zondag hadden we afgesproken met een bevriend koppel voor een coronaveilige wandeling in Heverleebos. Aangezien mijn vriend en ik fijne herinneringen hadden aan de Vijf Eikenwandeling, stelden we voor deze samen te doen, want een bos is mooi in elk jaargetijde. En deze zachte herfst toonde zich op zijn best met een ware paddenstoelenexplosie.

Het deed echt deugd, te kunnen bijpraten met onze vrienden in de gezonde buitenlucht en ondertussen op zoek te gaan naar paddenstoelen allerhande. Hét nieuws van de dag: onze vriendin heeft een nieuwe job! Haar tweede job nadat ze haar doctoraat behaalde. Dus ja, toch wel een heel grote verandering op til. Superblij voor haar, maar ook lichtelijk ongerust, want ze gaat werken in de luchtvaartsector. Niet bepaald een werkzekere sector in deze tijden… Nu ja, ik ben er zeker van dat haar huidige werkgever haar met open armen zal ontvangen, mocht ze beslissen terug te keren.

Na deze fijne wandeling wilden we graag de horeca een hart onder de riem steken, want wie weet hoe lang bars en restaurant gesloten zullen blijven door de opflakkering van het coronavirus. We moeten daarover niet flauw doen, als de besmettingscijfers niet snel verbeteren zal die sluiting ongetwijfeld langer dan vier weken duren. En we waren duidelijk niet de enigen die er zo over dachten. Het was erg druk op het terras van Grand Café 500. Gelukkig waren de goden ons goed gezind en kwam er net op het juiste moment een tafeltje vrij.

Terwijl we met z’n drieën al een eerste drankje bestelden, ging onze vriendin haar zoon halen die net wakker geworden was na zijn middagdutje bij de oma. De oma woonde vlakbij, dus een ideale gelegenheid om de zoon van onze vrienden nog eens te zien. En amai, wat een flinke jongen al! Hoe snel gaat de tijd: de baby was ondertussen getransformeerd in een flinke peuter vol levenslust. Wat een dotje!

En ja, we hadden aan deze mooie wandeling een klein hongertje over gehouden. Niets dat niet kon opgelost worden met een lekkere pannenkoek! Ik ga de cafés en restaurants zo hard missen de komende weken….

We bleven zitten op het terras van Grand Café 500 tot valavond. En toen moesten we echt wel vertrekken, want mijn fietslichten zijn nog altijd niet gerepareerd.

We fietsten op het gemak naar huis en genoten van onze gezonde avondmaaltijd van Convento Food.

Good food, whisky and a friend

Vanavond hadden we voor het eerst sinds eind juni nog eens bezoek over de vloer. Zo coronaproof mogelijk, uiteraard. Elk contactoppervlak grondig ontsmet, alle ramen in ons appartement uren voor het bezoek open gezet, elk gerecht bereid en geserveerd met een mondmasker over neus en mond en onze gast een veilige plaats aangeboden op anderhalve meter afstand. We doen ons best!

Gelukkig konden we terugvallen op de uitstekende kookkunsten van Convento Food, want de kwaliteit van het Indisch eten dat we de vorige keren lieten leveren, was toch niet alles. En amai, het smaakte duidelijk, want er bleef letterlijk geen aardappelschijfje meer over…

Na een bodempje gelegd te hebben, stapten we over op het serieuze werk: de whisky’s! Ondertussen zijn we wel zo slim dat we maar een aantal whisky’s uit onze collectie serveren, dus geen nood: we proefden niet van elke fles die hieronder staat. Wij zijn inmiddels oud en wijs genoeg om te weten dat overdaad schaadt. En niemand heeft zin in een zware kater de dag nadien. Onze kameraad had zelf twee nieuwe flesjes bij, waarvan de Highland Park Dragon Legend mij het meest wist te bekoren. Sexy fles, ook!

En wat past er perfect bij whisky? De heerlijke pralines van Bittersweet!

PS: We proberen de goede gewoonte om elke dag te gaan wandelen opnieuw op te pikken, maar aangezien we ondertussen al elke hoek van Leuven minstens vijf keer gezien hebben, is het moeilijk om de motivatie te vinden. Maar toch enkele mooie foto’s:

Covento food food!

Deze namiddag stond de immer charmante Ruben van Convento Food voor de deur met onze bestelling. Serieus, hoe fantastisch is het dat je tegenwoordig met een paar muisklikken of swipes voedsel tot aan je voordeur kan laten leveren? Ik had een giga-bestelling geplaatst omdat ik ervan uitging dat mijn broertje en zijn vriendin (die positief testte op het coronavirus) nog een tijdje in quarantaine zouden moeten zitten. Niets bleek minder waar, want mijn broer testte zowaar negatief. en kan zijn gewone leven alweer hervatten Dit virus, er is kop noch staart aan te krijgen. Maar blij voor hem, natuurlijk!

Dat maakte dat onze daad van barmhartigheid (de hongerigen spijzen) voor eeuwig en altijd onopgemerkt zal blijven. Al een geluk dat veel van de gerechten van Convento makkelijk in te vriezen zijn en die Cambio was ook snel geannuleerd. En zo genoten wij vanavond van een lekkere Vlaamse klassieker: een heerlijk koninginnenhapje!

Lunch bij Davi Thai

Twee redenen om naar mijn werk in Brussel te sporen vandaag: de ongeopende post wegwerken (voornamelijk aanmaningen en onbetaalde facturen, serieus, wij werken al jaren met e-invoicing!) en een lunch met de collega aan wie ik mijn oude digitale reflexcamera had gegeven. Mijn collega had me al bedankt met een heerlijke doos pralines van Marcolini, maar stond erop toch nog samen te gaan lunchen. Ik had hem uitdrukkelijk gezegd dat hij zich helemaal niet verplicht moest voelen om mij op een lunch te trakteren, ik was al heel blij met die pralines, maar hij drong aan. En laten we eerlijk zijn, een aanbod om te lunchen met een collega sla ik zelden af, zeker niet als daar lekker Thais eten bij te pas komt.

Ik was wel extra voorzichtig om deze lunch minstens op anderhalve meter van mijn collega te zitten, want hij hoort tot verschillende risicogroepen (leeftijd, gewicht en kankerpatiënt). Gelukkig was er weinig volk in het restaurant en hadden we een grote tafel waardoor we schuin tegenover elkaar konden zitten. Het was fijn om deze collega wat beter te leren kennen, want wij werken niet zo vaak samen. En eigenlijk liggen zijn werkelijke passies ook buiten het werk. Heel wat interessante zaken bijgeleerd, dat is zeker!

Het eten bij Davi Thai mocht er ook zijn. Genoten van mijn favoriete soep (Tom yam kung) en de heerlijke knapperige eend in zoetzure saus smaakte eveneens geweldig. Maar het blijft zeer doen om te zien hoe hard de horeca getroffen is door de maatregelen. Een restaurant als dit zou tijdens een gewone werkweek normaal stampvol zitten rond lunchtijd.

Museum Mayer van den Bergh in Antwerpen

Heerlijk uitgeslapen in het comfortabele bed van mijn collega en meteen gebruik gemaakt van haar gloednieuwe badkamer om me op te frissen voor een gezamenlijk ontbijt. Na het copieuze avondmaal van zaterdagavond houden we het gezond met soyayoghurt en vers fruit. We babbelen wat op het gemak en ik bewonder de indrukwekkende fotoboek die mijn collega gemaakt heeft als afscheidscadeau voor een collega die op pensioen gaat. Zo’n vat vol mooie herinneringen! Daar zal hij ongetwijfeld zeer blij mee zijn.

Tijdens het doorbladeren van de fotoboek realiseer ik me opeens dat ik me niet kan herinneren mijn collega de dag voordien de doos pralines van Bittersweet die ik als cadeautje bij had, overhandigd te hebben. En effectief, de doos pralines is niet tot in haar woning in Berchem geraakt. Dus ofwel heb ik ze op de trein laten staan bij het afstappen in Berchem, ofwel heb ik ze in de fietsenstalling van de blue-bikes laten staan bij het losmaken van de fiets. Oh well, ik kan maar hopen dat de persoon die ze gevonden heeft iemand is die niet vaak de gelegenheid heeft om pralines te eten en dat ze gesmaakt hebben.

Om elf uur springen we op onze fiets voor een bezoek aan Museum Mayer van den Bergh, ons aangeraden door een collega. Museum Mayer van den Bergh toont de indrukwekkende en zeer diverse kunstcollectie die Fritz Mayer van den Bergh eind 19de eeuw verzamelde. Het museum opende postuum, drie jaar na zijn plotse door door een ruiterongeval. Het was zijn moeder die de levensdroom van haar zoon realiseerde. Echt ontzettend genoten van de prachtige werken getoond in een historisch kader. Hieronder een kleine impressie.

Meyndert Sonck met vrouw, kinderen en min – Jan Albertsz. Rotius (1622):

Zwitsers glasraam:

Volkstelling te Bethlehem – Pieter Brueghel II (naar Pieter Brueghel I) – begin 17de eeuw:

Verzoeking van Antonius abt – Pieter Huys (1577):

Gevangenneming van Christus (begin 14de eeuw):

Mariabeeld met kind uit de vernielde Sint-Donaaskerk in Brugge (begin 14de eeuw):

Retabel:

Het salon:

Aanbidding van de wijzen – Meester van Hoogstraten (1520):

Christus-Johannesgroep – Meester Heinrich von Konstanz (1280-1290):

Hét absolute topstuk van dit museum: Dulle Griet van Pieter Bruegel de Oude, een schilderij waarnaar je kan blijven kijken, zoveel fabelachtige details:

Heilig Maria Magdalena – Quinten Massijs (1514-1524):

Het was een aangenaam wederzien met de Madonna bij de fontein van Jan van Eyck (1439), die we eerder dit jaar in het MSK zagen:

Nog een topstuk: Madonna omringd door serafijnen en cherubijnen – Jean Fouquet (ca. 1454-56), het kunstwerk waarvan ik een afgeleid mondmasker heb dat ik met veel trots draag:

Dikke aanrader, dit museum!

Op zoek naar een plaats voor een late lunch, passeerden we in de prachtig gerenoveerde Handelsbeurs van Antwerpen, een gebouw waarin je je kan verliezen in de details.

Via tripadvisor kwamen we uiteindelijk bij Jam. terecht voor de lunch. Elke plek waar shakshuka op de kaart staat, verovert meteen een plekje in mijn hart. Vriendelijke bediening, lekker eten en hippe aankleding. What’s not to like? Oja, de heerlijke vegan chocoladetaart mocht er ook zijn.

Na dit fijn samenzijn, bracht mijn collega me met haar wagen terug naar Leuven, samen met twee puzzels en twee dozen champagne die ze voor mij in de champagnestreek gekocht had. Zo weet ik weer wat doen, de komende weken!

Dineren bij Huis De Colvenier

Dit weekend spoorde ik naar Antwerpen-Berchem om op stap te gaan met mijn lieve collega-teamverantwoordelijke. Ze was zo vriendelijk om mij haar logeerkamer aan te bieden, zodat we zonder op de klok te kijken, konden genieten van ons diner bij Huis De Colvenier. We kwamen trouwens geheel per toeval via The Fork bij Huis De Colvenier terecht, want al de andere restaurants die op ons lijstje stonden, waren volgeboekt. Het is duidelijk dat de Belgen snakken naar een avondje uit dineren in het weekend.

Huis De Colvenier bleek alvast een goede keuze. Na eerst onze handen ontsmet te hebben en zelf onze jassen weggehangen te hebben, bracht de chefkok ons persoonlijk naar de wijnkelder alwaar het aperitief werd geserveerd. Wij besloten ons te laten verrassen door de chefkok en kozen voor de vijfgangenmenu, zonder te weten welke gerechten hij ons zou serveren. De wijnkelder was een heel sfeervolle plek om een aperitieven met een glaasje champagne en we zaten zeker ver genoeg van andere klanten, maar toch, zo’n kelderuimte, is daar voldoende luchtcirculatie?

Terwijl wij aan het genieten waren van ons aperitief, ontving ik minder goed nieuws: de vriendin mijn broertje testte positief op COVID-19 en zo komt dit virus alweer een stapje dichterbij. Gelukkig vallen de symptomen mee bij haar, alleen heeft ze heel veel last van vermoeidheid. Duimen dat ze snel beter is en dat mijn broertje negatief test, zodat zijn periode in quarantaine beperkt blijft.

Na het aperitief werden we via de keuken (don’t worry, goed afgeschermd met plexiglas) naar het stijlvolle restaurant gebracht. Alles ademde klassieke elegantie uit. Lang geleden dat ik nog in een restaurant geweest ben waar de gerechten geserveerd worden op ouderwets bloemenservies met goudkleurige randjes. En ja, de gerechten waren zeker klassiek, maar hey, daarom niet minder lekker. Bonuspunten voor de fantastische Braziliaanse jongedame die ons in zeer goed Nederlands de kazen kwam voorstellen. En oja, de bijpassende wijnen vielen erg in de smaak!

We waren bij de laatsten om het restaurant te verlaten en fietsten op het gemak terug naar het huis van mijn collega in Berchem. Heerlijke avond!

Bijpraten in De Hoorn

Gisteren afgesproken met mijn oud-studiegenoot en goeie vriend K om samen iets te gaan eten in De Hoorn. We moeten de horeca steunen, nietwaar? En ik moet zeggen, De Hoorn neemt de veiligheidsmaatregelen tegen het coronavirus heel serieus. Mijn tafelgenoot en ik zaten mooi op anderhalve meter afstand van mekaar en het bestellen met de app werkt echt geweldig goed. Allez, als je allebei op hetzelfde moment je hoofdgerecht besteld, dan toch, want toen de vriendelijke ober mijn hoofdgerecht kwam brengen, bleek dat mijn vriend nog niet besteld had. Misverstand! Gelukkig kwam zijn burger niet veel later en konden we toch nog samen eten.

Doordat we elkaar al maanden niet meer gezien hadden, hadden we uiteraard veel om over bij te praten. Maar hét nieuws van de dag was toch dat hij sinds een tweetal weken een nieuwe vriendin heeft. Superblij voor hem! Al moest ik prompt een extra glas wijn bestellen toen ik vernam dat de dame in kwestie anti-vaxxer is. Even diep in en uitademen, en met de belofte er verder niet meer op terug te komen, bezorgde ik mijn kameraad een aantal artikels. Maar of dat zijn vriendin over de streep zal trekken is nog maar de vraag…

Het hoofdgerecht was niet zwaar, dus was er nog ruimte voor een lekker kaasbordje van Elsen. Heerlijk!

We sloten de avond af met een drankje in Bar Florida, Leuvens nieuwste culinaire hotspot aan de Vaartkom. Het was er gezellig druk. Blij dat deze zaak die normaal moest openen het weekend van de lockdown goed schijnt te draaien. De nieuwe wijk aan de Vaartkom kan wel wat toffe plekken gebruiken!

Yet Another Blog

Life on my side

culinair