boek

De boekhandelaar van Kaboel

Ik las dit boek van Åsne Seierstad op het vliegtuig naar Australië. Het thema van het boek interesseert mij mateloos: het leven van alledag in Kaboel in Afghanistan. Het boek leest als fictie, maar is volgens de auteur een zo getrouw mogelijke weergave van het alledaagse leven van een familie boekhandelaars. Steeds weer wordt je met de neus op de feiten gedrukt: vrouwen zijn minderwaardige wezens in Afghanistan. Hun man en familie kan hen als het ergste uitschot behandelen.

Literair vond ik dit boek een lichtgewicht. Geen mooie zinsconstructies of taalvondsten te bekennen. Toch greep dit boek  mij aan vanwege de verregaande onrechtvaardigheid die vrouwen vóór, maar ook ná de oorlog van 2001 wordt aangedaan. Eén ding is zeker, er is daar nog heel veel werk aan de winkel.

Godverdomse dagen op een godverdomse bol

Dankzij boskabout, heb ik het boekje van Dimitri Verhulst kunnen lezen waar zoveel om te doen was omdat het gratis bij de Humo zat. En ja, het is vlot geschreven en chapeau omdat Verhulst erin geslaagd is de ganse geschiedenis van de mensheid in 186 bladzijden te rammen. Toch ben ik teleurgesteld door dit boek. Ja, het is leuk om de passages in het boek aan werkelijke geschiedkundige gebeurtenissen te linken, maar dat is een gimmick die ik snel beu werd.

Ik vond het boek eerlijk gezegd een beetje deprimerend. Het enige waar het hoofdpersonage (‘t) werkelijk goed in is, is het uitmoorden van zijn eigen soortgenoten. Het mag naïef klinken, maar ik hoop dat de mensheid ooit zichzelf zal overstijgen en stopt met zijn medemensen het leven zuur te maken. Dimitri Verhulst heeft aan zijn boek te oordelen die hoop al lang laten varen. Let op, de man zijn schrijfstijl is fantastisch. Vlotjes glijden je ogen over de pagina’s, maar als het uit is heb je het gevoel een snelle hap fast food achter de kiezen te hebben. Een kortstondige vet- en suikerboost die snel vergeten is. Of misschien wil ik deze kleine zonde gewoon graag vergeten…

Indigestiezondag

Jawadde, ik denk dat ik na vandaag een paar dagen ga vasten. Het vreetfestijn begon deze namiddag met een tasje koffie (water voor mij, het vieze bruine goedje dat koffie heet, krijg ik niet binnen) en heerlijke gebakjes van Demeestere. Een vervroegde traktatie van mezelf voor mijn familie ter ere van mijn verjaardag, die ik op een ander continent zal vieren. Ik kreeg wat zakgeld voor de reis, een Dirkjan strip en het boek “De boekhandelaar van Kaboel” van Asne Seierstad cadeau. Die gebakjes van Demeestere zijn zo lekker dat je heel even vergeet (of doet alsof) hoeveel calorieën deze kleine kunstwerkjes bevatten. En eentje is geentje, nietwaar?

Na ons bezoekje aan het thuisfront, ging het richting schoonfamilie. Voordat ik er erg in had, lag er een gigantische berg pasta op mijn bord. Echt zo’n portie waar je met twee personen van kan eten. Het was erg lekker en als beleefde gast wilde ik geen restjes op mijn bord achterlaten (stom, ik weet het). Na puffend het laatste beetje spaghetti binnengewerkt te hebben, kon mijn maag aan het verteerwerk beginnen. Maar dat was buiten het dessert gerekend. Pannenkoekjes met ijs en chocoladesaus. Normaal ben ik daar dol op, maar nu heb ik het op één minipannenkoekje met een beetje saus en helemaal géén ijs (onvoorstelbaar!) gehouden. Ik kon nog net pap zeggen.

Hmmm, had ik morgenochtend niet een ontbijtvergadering met koffiekoeken? Aiaiai, dat komt niet meer goed.

Te geef!

Nu ons appartement een totale facelift heeft ondergaan, vonden we het tijd eens een beetje orde te scheppen in de chaos die zich meester gemaakt had van de tweede slaapkamer. We hebben het één en ander verzameld om naar het Spit te brengen. Tijdens onze opruimactie stootte ik op een berg manga’s die ik eens van een collega gekregen heb, maar die na een eerste leesbeurt toch niet echt mijn ding bleken de zijn. De rest van de manga’s heb ik zelfs niet meer bekeken.

Nu dacht ik, misschien kan ik daar wel iemand van mijn lezers een plezier mee doen? Dus, als je een mangaliefhebber bent (of er eentje wil worden), stuur me dan een mailtje en dan bekijken we samen hoe deze manga’s tot bij jou geraken.

Dit zijn ze (klik op de foto om te vergroten):

Olga’s verhaal

Olga’s verhaal van Stephanie Williams is één van de boeken die ik oppikte tijdens het Boekenfestijn. Normaal gaat mijn voorkeur uit naar fictie, maar dit boek intrigeerde me meteen. De kaft met daarop de foto van het kleine blonde meisje Olga en ja, Rusland is een land dat op mij een bijzondere aantrekkingskracht uitoefent.

Ik heb de biografie van Olga, geschreven door haar kleindochter Stephanie, met veel plezier gelezen. De schrijfstijl is eenvoudig en duidelijk ondergeschikt aan de gebeurtenissen in het boek. Het beste gedeelte is de beschrijving van de jeugd van Olga in Siberië: de liefde en de heimwee voor dit ondoorgrondelijke stukje Rusland druipt ervan af. Na een redelijk idyllische kindertijd komt Olga terecht in de maalstroom der geschiedenis: de Russische revolutie, haar broers die tegen de communisten vechten en zij die hen daarbij helpt. Als de bolsjewieken definitief de macht grijpen, is een vlucht uit haar eigen land onvermijdelijk.

Na haar vlucht komt ze in Tientsin, in  China, terecht, waar ze haar Engelse man leert kennen. En alweer moet ze na een tijd op de vlucht. Ditmaal voor de Japanners en de tweede wereldoorlog. Ze komt in Canada terecht, maar keert na de oorlog terug naar haar man in Shangai. Ik vond het een schitterend verhaal. Een verhaal over een inspirerende vrouw die zich ondanks de tegenslagen in haar leven niet klein liet krijgen en steeds haar Russissche trots behield. Een vrouw die door haar vlucht voor de communisten gedwongen werd definitief met haar familie in Siberië te breken, omdat ze hen anders in gevaar zou brengen. Totalitaire regimes, het is iets vreselijks.

Een aanrader voor mensen die iets willen lezen over het begin van het communisme in Rusland. Het stuk van de biografie na de vlucht uit Rusland is duidelijk minder goed uitgewerkt. Wat op zich wel spijtig is, want ook deze periode is historisch zeer interessant. Het laatste deel werd te veel een opsomming van feiten, maar het eerste deel maakte dat je dat door de vingers ziet.

Shopping saturday

Omdat we toch vroeg uit bed waren, besloten we maar ineens door te bijten en de aankopen voor Australië te doen die al een tijdje op ons lijstje stonden. De eerste stop van de ochtend leverde de meeste aankopen op. Na een gigantische omleiding bereikten we de D’Store alwaar we de trend voor de dag zetten: we liepen er de neef van mijn vriend tegen het lijf, net toen ik aan het bedenken was welke kleurtjes er nog ontbraken in mijn Sloggi hot hips collectie. Weet die neef meteen wat mijn favoriete ondergoed is. 😉 Verder kochten we nog een paars topje, twee fleeces (een rode en een gifgroene) voor mij en een fleece voor mijn vriend (een rode). De wandelsandalen die we zochten, waren helaas uitverkocht, maar verder waren we tevreden met onze aankopen en dan vooral met de korting die we kregen.

Daarna trokken we het stadscentrum van Leuven in. Daar liepen we werkmens tegen het lijf. Dat schijnt een zaterdagse gewoonte te worden. 😉 Na een kort babbeltje namen we afscheid om vijf meter verder tegen vriendin H op te botsen. H vertelde ons dat zij en C op dezelfde dag als wij op reis vertrekken. We vliegen dan wel tegenovergestelde windrichtingen uit, maar er is een kans dat we mekaar eventjes zien in de luchthaven van Londen. We gaan alleszins ons best doen om daar een ontmoeting te regelen. It’s a small world afterall.

H was onderweg naar het huisje waar zij en C wonen en vertelde ons dat C ergens wandelschoenen stond te passen. We vermoedden dat die ergens wel eens de A.S. Adventure zou kunnen zijn, de winkel waar wij een tweede poging wilden doen om wandelsandalen op de kop te tikken. En jawel, bij het binnenstappen sprong meteen de verwarde haardos van C in ons blikveld. Hebben we fijn naast mekaar schoenen zitten passen. Mijn vriend en ik schaften ons twee paar teva’s aan. Ik vind die van mij oerlelijk, hopelijk betekent dat dat ze oerdegelijk zijn. 😉

Daarna begaven we ons richting het Besloten Land. Ik kon niet langer wachten om mijn verjaardagscadeautje te verzilveren. En ja, op weg naar de Parijsstraat kwamen we T tegen, broer van mijn goede vriendin T. Hij vertelde ons dat hij volgende week op vakantie vertrekt, richting Toscane. Het lijkt wel alsof iedereen België ontvlucht. 😉 In het Besloten Land konden we ons dankzij de Besloten Feesten helemaal uitleven. Dit was het resultaat:

Daar zullen we wel eventjes zoet mee zijn.

Op weg naar huis hielden we een kleine tussenstop om een smoothie te drinken. Kwestie van wat energie op te doen om al die strips en twee paar sandalen naar ons appartement te sleuren. Strips zijn verdorie zwaar! En daarmee was de namiddag ook alweer om…