appartement

Déja vu

Meer dan een jaar na de vorige keer zaten we opnieuw samen met de door de rechtbank aangeduide deskundige in het kader van het geschil tussen de mede-eigendom en onze bouwfirma. Onze vorige deskundige werd helaas geveld door één of ander langdurige ziekte en de rechtbank duidde daarom een nieuwe expert aan. De hoopvolle vergadering begin juli 2015 liep aldus met een sisser af. In het partiële verslag van onze ex-deskundige was er immers geen spoor te vinden van de uitspraken die hij eerder gedaan had en die in ons voordeel leken. En de nieuwe deskundige hield zich duidelijk meer op de vlakte. Misschien een teken dat hij het professioneler aanpakt?

Enfin ja, heel de installatievergadering moest dus volledig overgedaan worden in aanwezigheid van alle partijen en hun raadslieden. In totaal zaten we met negen personen rond onze eetkamertafel en iedereen dreunde exact hetzelfde lesje op als de vorige keer. Het leek wel alsof ik naar een herhaling van mijn eigen leven zat te kijken, tot en met het bezoekje aan het dak van de parkeergarage om met z’n allen naar de aansluiting van de twee gevels te kijken.

Enig iet of wat grappig intermezzo: het lukte ons niet de sleutel van de deur die naar de liftinstallatie leidt, uit het kastje (zo’n rood kastje met een doorzichtig plastic raampje dat je enkel in noodgevallen mag breken) te bevrijden. Noodgedwongen sloeg mijn vriend daarom het plastic stuk met een hamer die eigenlijk een flessenopener is. Soms kan je het zelf zo gek niet bedenken.

Mijn verwachtingen van de resultaten van het onderzoek van de deskundige zijn ditmaal een pak minder hooggespannen. Afwachten.

Overrompeling op ons appartement

Zondag hadden we gasten over de vloer, altijd een goeie gelegenheid om ons appartement nog eens onder handen te nemen. 😉 Helaas is die toestand van propere opgeruimdheid vaak tien minuten nadat het bezoek over de vloer komt al om zeep.

Deze zondag entertainden we vier volwassenen en vier kinderen (drie meisjes en een jongen). Bij het afhalen van onze bestelling bij Convento Food hadden we vier ballonnen met helium mee gekregen (nog een overschotje van de Langste Dag), een onverhoopt succes, want de meisjes konden hun geluk niet op en kwetterenden en taterden erop los terwijl ze allerlei originele spelletjes verzonnen met de ballonnen.

De jongen daarentegen was de serieusheid zelve. Even overwoog ik om ons schaakspel boven te halen en een partijtje met hem te spelen, maar niemand wordt graag in een paar zetten ingemaakt door een tienjarige, dus hielden we het op Boonanza. Ook plezant! Al speel ik dit spel duidelijk niet vaak genoeg, want ik moest er opnieuw de spelregels bij halen en in de helft van het eerste spel realiseerde ik me dat ik een belangrijk aspect van het spel niet volledig correct had uitgelegd.

De wortelappelsiensoep was een beetje te fel gepeperd naar mijn smaak, maar de Perzische kip was overheerlijk. Alweer een topgerecht van Convento Food. Jammer dat de twee kleinste meisjes bijna niets aten van wat ze voorgeschoteld kregen en dat terwijl ik toch mijn best had gedaan kindvriendelijke gerechten uit te kiezen. De desserts daarentegen gingen er vlotjes in. Eerst een ijsje, dan een stukje citroentaart, een stukje chocoladecake en tot slot nog wat pralines. De clichés over vrouwen nog maar eens bevestigd. 😉

IMG_0202[1]

Nieuwjaarsreceptie!

Ok, ok, 12 februari is aan de late kant om het nieuwe jaar te vieren, maar januari is op zich al zo’n receptierijke maand dat februari een beter moment lijkt om te vieren dat we de eerste maand van het jaar alweer achter de rug hebben en we kunnen beginnen aftellen naar de zomervakantie. 😉

Het was gezellig druk op ons appartementje met zo’n twaalf personen rond de tafel, rijkelijk voorzien van hapjes door één van de genodigden. Mijn vriend en ikzelf zorgden voor de drank (we moeten dringend eens meer feestjes geven, ondanks een strikt verbod om nog alcohol als geschenk mee te brengen, lijkt het wel alsof onze voorraad onuitputtelijk is).

Het was trouwens een hele eer dat een hoogzwangere goofball speciaal voor de receptie te voet naar ons appartementje was gekomen! De kans is groot dat ze een baby in haar armen heeft de volgende keer dat ik haar zie!

Het voornaamste slachtoffer van de avond:

IMG_9610[1]

Het onderbroekincident

Nu hebben mijn vriend en ik al het één en ander meegemaakt in ons appartementje, maar het incident van deze nacht spant toch echt de kroon. Zo rond 5.20u worden mijn vriend en ik gewekt door geklop op de deur. Onze eerste reflex was het vervelende geklop te negeren. 5.20u is niet bepaald een tijdstip voor een vriendschappelijk bezoekje. Het geklop bleef echter hardnekkig aanhouden. De slaap was ondertussen toch al verdreven, dus ging ik stilletjes door het kijkgaatje van onze deur loeren (met al die inbraken in ons gebouw, zijn we erg voorzichtig geworden). Op het eerste gezicht herkende ik de persoon aan de andere kant van de deur niet. Bij nadere inspectie van mijn gsm had ik ook geen gemiste oproepen of zo.

Mijn vriend en ik twijfelden, maar besloten ons dan toch maar aan te kleden (wij slapen naakt) en door de deur heen te informeren wie er onze nachtrust op zo’n ruwe wijze verstoord had. Het bleek de buurman van het vijfde te zijn, dezelfde buurman die ik al eens uit de nood geholpen had toen er bij hem ingebroken was en hij niet meer binnen geraakte. Bibberend stond hij in zijn onderbroek en onderlijfje op de gang. Even dacht ik dat ik in een slapstick movie was terecht gekomen.

De uitleg klonk me erg verward in de oren, maar goed, soms is de werkelijkheid vreemder dan fictie. Blijkbaar heeft onze buurman de gewoonte om nu en dan te slaapwandelen en had hij deze nacht per ongeluk de voordeur van zijn appartement open gedaan (pas voorzien van een splinternieuwe beveiligde deur) en was hij vervolgens naar buiten gestapt. Om wakker te worden op het moment dat de deur achter hem in het slot viel. Ik keek nog even rond of er nergens een verborgen camera verstopt was, gaf hem een fleece (de naakten kleden, nooit gedacht dat ik dit werk van barmhartigheid op mijn conto zou kunnen schrijven) en belde vervolgens naar zijn huisbazin.

Gelukkig zetten oude mensen ‘s nachts hun gsm niet af, want ik kreeg haar al aan de lijn na twee keer proberen. Na de (bijzonder bizarre) situatie uitgelegd te hebben, beloofde ze zo snel mogelijk af te komen met een reservesleutel om de arme buurman terug binnen te laten.

Na dit klein incident kroop ik terug in bed, terwijl mijn vriend besloot in één moeite naar zijn werk te vertrekken, hij was nu toch al wakker.

Wanneer ik onze buurman binnenkort tegenkom in de gang, zal ik toch op een andere manier naar hem kijken. 😉

Dan komt een mens al eens vroeger naar huis…

Ik zat nog geen tien minuten achter mijn pc of er werd op de deur van ons appartement geklopt. De bovenbuurman van het vijfde verdiep stond een beetje ontredderd voor de deur. Hij kon zijn appartement niet meer binnen, want het slot van zijn voordeur was vernield. Een inbraak of een inbraakpoging. Dat zou verder onderzoek moeten uitwijzen. Ook bij zijn overbuurman was het slot van de voordeur vernield.

Gelukkig zit de politie van Leuven tussen mijn favorieten. Ik belde meteen met de vraag om een team te sturen om de vaststellingen te komen doen. Terwijl we op de politie wachtten, probeerden we de andere buurman te bereiken. Voicemail. Gelukkig beschikken mijn vriend en ikzelf over een zeer uitgebreide collectie telefoonnummers van de mensen in ons appartementsgebouw door al de perikelen die we hier in de loop der jaren al meegemaakt hebben. Dus belden we naar de vader van onze afwezige buurman. De buurman in kwestie bleek net op reis vertrokken te zijn. Niet leuk om te vernemen dat er bij je is ingebroken als je zelf in het buitenland zit.

De bovenbuurman belde ook de slotenmaker, want tja, hij kon niet binnen in zijn eigen appartement. Hij vertelde me dat er een maand geleden ook al bij hem was ingebroken, maar dat er toen enkel wat kleingeld was ontvreemd. Hij had zelfs geen aangifte gedaan bij de politie van die diefstal. Iets wat ik persoonlijk nooit zou doen. En ik zou ook meteen de syndicus of de raad van mede-eigendom (in casu mezelf als voorzitter) op de hoogte brengen van een inbraak. Kwestie dat we als mede-eigendom maatregelen kunnen treffen om dit soort vervelende situaties in de toekomst te vermijden.

Mijn vriend was nog niet thuis, dus ik besloot samen met de bovenbuurmand buiten op de politie te gaan wachten. De tijd kroop voorbij en we zagen heel wat buren passeren die we op de hoogte brachten van de inbraak. Alleen de politie zagen we niet. Na zo’n drie kwartier arriveerde de slotenmaker, die uiteraard nog niet aan de slag kon gaan, zolang de politie nog geen vaststellingen had gedaan. Exact een uur na mijn telefoontje kwam dan eindelijk de politie aan. Eén van de agenten kwam mij vaag bekend voor en jawel, hij bleek hier al eens bij een vorige noodsituatie geweest te zijn (ik vermoed bij de glasbreuk).

De slotenmaker kon, nadat de politie de toestand van de sloten bekeken had, eindelijk aan de slag. Bij nadere inspectie van de appartementen bleek het licht in de badkamer te branden en stonden alle laden en kastdeuren wagenwijd open. Veel bleek er echter niet ontvreemd te zijn. Onze bovenbuurman miste enkele een zestal pakjes sigaretten. De ene politie-agente maakte keurig de PV’s op, terwijl de andere agent een burenonderzoek deed. Ik mocht zelf een mini-verklaring afleggen, alhoewel ik niet veel met de zaak te maken had.

In totaal ben ik zo’n anderhalf uur bezig geweest met de hele affaire. Tijd die ik uiteraard liever aan iets anders gespendeerd had, maar hey, een buur in nood voorzien wij graag van gezelschap en assistentie.

Nog altijd blij dat we enkele jaren geleden beslisten om een veiligheidsdeur te laten plaatsen. Nu eens kijken hoeveel het kost om camera’s te installeren.

Het liftdispuut

Eerst wat voorgeschiedenis. In 2003 kochten mijn vriend en ik een nieuwbouwappartement op plan. Volgens de akte zou dit appartement opgeleverd worden op 31 december 2005. Zoals te verwachten bij een nieuwbouwproject hielden mijn vriend en ik rekening met een vertraging bij het opleveren. Als we in de zomer van 2006 ons appartement zouden kunnen betrekken, waren we tevreden. De bouw was echter vanaf het begin geplaagd door ‘onvoorziene omstandigheden’ (lees: incompetentie van de bouwheren) waardoor de datum voor de oplevering steeds verder naar de toekomst opschoof. Uiteindelijk trokken we in maart 2007 in een half afgewerkt appartement, omdat we echt niet langer in kamertje in het huis van Nonkel K wilden blijven wonen.

Ik ga hier al de problemen die we gehad hebben niet meer opnieuw uit de doeken doen, maar het hoogtepunt was toch wel de instorting van de zijmuur op 10 november 2007. Enfin ja, het duurde vervolgens nog enkele jaren voordat al de problemen met de afwerking min of meer opgelost waren, maar ons grootste probleem, de te kleine lift, bleef bestaan. We slaagden er maar niet in om tot een minnelijke schikking te komen en uiteindelijk namen we een advocaat onder de arm en stapten we naar de rechtbank om ons gelijk te halen.

Om een lang verhaal kort te maken: dinsdagnamiddag hadden we een afspraak met de door de rechtbank aangeduide expert. De expert luisterde aandachtig naar ons verhaal, bestudeerde de bouwplannen en concludeerde dat het tijdens de bouwwerken vrij makkelijk was geweest om aanpassingen aan de liftkoker te doen zodat er wel een lift van zes personen geplaatst kon worden, zoals in de akte voorzien. De hele expertise voelde aan als een kleine overwinning. Let wel, we moeten het verslag zelf nog afwachten, natuurlijk, dus ik wil zeker niet te vroeg victorie kraaien. Maar het was fijn eindelijk eens met een serieuze en rationele mens te babbelen in plaats van naar de onzin van onze bouwfirma te moeten luisteren.

Ingenieurs. Gotta love them!

Valentine, the day after

Het contrast met onze rustige Valentijn gisteren kon amper groter zijn. Vandaag hadden we de familie van mijn vriend op bezoek. In totaal waren we met acht volwassenen en vijf kinderen. Een hele bende om rond de tafel te hebben in ons appartementje. Gelukkig hadden onze gasten twee plastieken picknicktafeltjes bij waaraan de kinderen konden eten.

Omdat wij het (zoals gewoonlijk) niet zagen zitten om voor zo’n grote groep te koken (who am I kidding here, ik kan me de laatste keer dat we nog effectief gekookt hebben zelfs niet meer voor de geest halen), plaatsten we een bestelling bij wat ondertussen onze hofleverancier geworden is: Convento Food. Ik wilde eens een keertje iets anders proberen dan de gehaktballen, dus gingen we voor de quiches. Een quiche lorraine, een quiche met bospaddenstoelen, ricotta en rucola, een quiche met verse zalm, rucola, huisgemaakte pesto en kerstomaatjes en een quiche met forel. Als bijgerecht bij de quiches bestelden we bloemkoolsalade en aardappelsalade met gerookte forel. Voor de aperitiefhapjes gingen we langs bij De Walvis.

Iets zouden die kinderen toch wel lusten? Enfin ja, een hele hoop chips later bleek er van de vijf kinderen maar één quiche-liefhebber te zijn. De rest lieten hun stukje zowat onaangeroerd. Ik was als kind blijkbaar een erg avontuurlijke eter, want zulk lekker eten zou ik niet aan mijn neus voorbij hebben laten gaan. Gelukkig konden de volwassenen de quiches wél smaken. Resultaat: een vrij aanzienlijk quiche-overschot van anderhalve quiche en heel veel bloemkool- en aardappelsalade. Al een geluk dat de chocoladetaart en citroentaart wel heel vlotjes binnen gingen bij het jonge volkje.

Dat jonge volkje amuseerde zich trouwens te pletter: springen op ons bed, al de knuffels uit de boekenkast halen, de windmolentjes op ons terras honderd keer verpotten en met hun vingers in de zwarte potaarde zitten, duizend tekeningen en knipsels maken die een spoor van gekleurd papier en plakband doorheen gans ons appartement achter lieten. Ze vonden het geweldig. De buren die door de openstaande balkondeuren konden meeluisteren (opeens leek het wel lente, wat een prachtig weertje!) naar al het gejoel waarschijnlijk iets minder.

Ons appartement zag er na dit bezoekje dan ook uit als een ware puinhoop. En mijn vriend had nog zo zijn best gedaan om alles te kuisen, kwestie van indruk te maken op zijn mama. 😉 Aan die steen zullen we ons alvast geen tweede keer meer stoten. De volgende keer mogen de kinderen op een vuile vloer spelen!

Geurtjes

Ik woon echt dolgraag in ons appartementsgebouw. Goed gelegen, dicht bij de stad, vlakbij het station, mooi balkon, aangename leefruimte, net groot genoeg voor twee personen.

Alleen is er een factor die je zelf niet in de hand hebt: de buren. Zo is er één buurman die een wel erg doordringende lichaamsgeur heeft. We hebben al de ventilatieroosters die uitkomen op de gezamenlijke luchtkoker moeten dichtdoen om de geur buiten te houden. De walm die ons tegemoet komt als we in de lift stappen nadat hij die heeft gebruikt, is letterlijk adembenemend. Ik hou altijd mijn adem in als ik hem in de gang tegen kom.

Ik ben de geurtjes al te lijf gegaan met geurvreters in de gemeenschappelijke trappenhal, maar het blijft vechten tegen de bierkaai. Een moeilijk probleem waarvoor een oplossing niet direct voor de hand ligt. Dus hoop ik maar dat hij eens een keertje beslist om te verhuizen naar een andere locatie, zodat mijn reukorgaan niet meer met deze overlast geconfronteerd dient te worden.

Lekker ruikende buren, het is een zegen.

Wat ik in het weekend deed

Zaterdag in de voormiddag had ik te veel zenuwen voor mijn mondeling examen dat bij nader inzien best wel goed ging. Zaterdagnamiddag gingen mijn vriend en ik informatie vragen over een inbouwkast op maat voor onze slaapkamer bij Kast-id. Onze huidige kast is te klein en ongeschikt om orde in de chaos te scheppen. We hebben ondertussen genoeg geld bijeen gespaard om ons een betere kast aan te schaffen. We sloten de dag af met een ietwat tegenvallende culinaire ervaring in het Depot.

Zaterdag aten we in het rusthuis een stukje taart om de verjaardag van mijn moeder te vieren. Niet bepaald de meest feestelijke omgeving, maar het is wat het is. Daarna gingen we langs bij mijn broertje en zijn vriendin en aten we samen afhaal-Indisch terwijl we het hadden over hun steeds concreter wordende bouwplannen. De Japanse keuken staat voor mij al jaren onbetwistbaar op nummer één in mijn persoonlijke top tien, maar de Indische keuken heeft zich langzaam maar zeker opgewerkt naar de tweede plek. Tegenwoordig eten we bijna even frequent Indisch als sushi. Ben vooral een fan van de vegetarische gerechten. Spicy én gezond!

Al bij al een vrij rustig weekend waarin we ons aan wat huishoudelijke karweitjes zetten en de niet eindigende berg administratie te lijf gingen.

Drastische veranderingen ten huize yab!

Deze nacht heb ik voor het eerst sinds we ons appartementje betrokken, aan de kant van de deur geslapen! De zaterdagnamiddag werd besteed aan een grondige schoonmaakbeurt van de slaapkamer en we maakten van de gelegenheid gebruik om de lattenbodems om te wisselen (we hebben elk een lattenbodem die afgesteld is om onze lichaamsvormen optimaal te ondersteunen). ‘t Was even wennen aan mijn nieuwe perspectief, maar ik kan alleen maar blij zijn dat mijn nachtelijke uitstapjes naar het toilet er nu een stuk korter op geworden zijn en ik niet meer in het donker per ongeluk tegen het bed kan lopen.

Nu nog een nieuwe inbouwkast om onze kleren in kwijt te geraken and we’re all set!