We begonnen deze dag met een ontbijt bestaande uit enkele ontbijtkoeken die we nuttigden terwijl we onder een dreigende wolkenhemel naar het beroemdste gebouw van Barcelona stapten: de Sagrada Família. Mijn broer begon al te zuchten toen hij de lange, lange rij wachtenden zag staan. Maar we slaagden erin hem te overtuigen om in de rij te gaan aanschuiven. Gelukkig hadden we een laptopje bij en konden we het wireless signaal van de MacDonalds in de buurt oppikken. 😉

Al bij al ging het aanschuiven vrij vlot, vond ik, maar ik moet wel toegeven dat ik zo nu en dan de rij verlaten heb om foto’s te nemen en ik ondertussen ook info over de hop-on hop-off bus was gaan vragen. Toch handig zo’n place-holders. De Sagrada zelf maakte op mij minder indruk dan de eerste keer dat ik er was. Ondertussen heb ik al wat meer van de wereld gezien en ik vermoed dat mijn waw-grens waarschijnlijk een beetje is opgeschoven. Al is het uitzicht vanaf de torens uiteraard prachtig en blijft de geboortegevel met zijn vele details een wonder van vakmanschap.

Ons bezoek aan de Sagrada had, het aanschuiven inbegrepen, een ganse voormiddag geduurd. Tijd voor een snelle lunch met pizza in één van de toeristische eetgelegenheden vlakbij de Sagrada. Daarna sprongen we op de hop-on hop-off bus richting Park Güell. B, de vriendin van mijn broertje had vóór we op reis vertrokken te kennen gegeven dat ze dit park beslist wou zien. En wie ben ik om haar dit plezier te ontzeggen?

Tegen dat we in Park Güell waren, had de zon de donkere wolken verdreven en konden we genieten van schitterend lenteweer. Aan de ingangspoort van het park moesten we even naar adem happen. Zoveel volk! En uiteraard wilden alle toeristen op de foto met de bekende drakenfontein. Enfin, reden genoeg om er niet te lang te blijven plakken. Verder in het park was het al veel beter. We genoten van de wonderen van Gaudí, zochten een plekje op de beroemde terrassen, keken naar de straatartiesten en voelden de zon op onze huid prikken. We klommen tot aan het hoogste punt van het park: de Turó de les tres creus en genoten van het uitzicht.

Na een welverdiend ijsje sprongen we opnieuw de bus op voor een ritje door Barcelona. We passeerden langs Camp Nou waar er net die avond een wedstrijd was. De straten zagen zwart van het volk. Indrukwekkend. We lieten ons door de straten van Barcelona rijden en genoten van de avondbries. We stapten af aan la Pedrera, maar omdat er nog een gigantisch lange rij mensen stond aan te schuiven en sluitingstijd nog maar anderhalf uur van ons verwijderd was, stelden we ons bezoek uit tot de dag erna.

Er volgde een hele zoektocht naar een geschikt restaurant. Mijn gids raadde verschillende adressen aan, maar die bleken ofwel gesloten ofwel pas om half negen open te gaan (die Spanjaarden en hun vreemde eetgewoonten toch) ofwel volzet. Uiteindelijk kwamen we bij een Italiaan op de Passeig de Grácia terecht. Een goede keuze zo bleek al snel toen we de schattige tapas op stokjes in mooie glaasjes gepresenteerd kregen. En de cocktails waren duur, maar zalig lekker. Als dessert kreeg mijn vriend iets wat ik alleen maar kan beschrijven als hondendrollen op brownies, maar naar het schijnt smaakte het beter dan het eruit zag.

Een nachtelijke wandeling bracht ons terug naar ons hotel. Op naar de volgende dag.