Dixit HoReCa Vlaanderen. Uiteraard ook de consument, die (de schánde! hoe durft hij!) zomaar geniet van die lage prijzen die dankzij zwartwerk in stand gehouden worden. Beetje flauw om nu terug te komen op afspraken die in 2009 gemaakt werden. Ik ben benieuwd met welke argumenten er naar het Grondwettelijk Hof gestapt zal worden. Waarschijnlijk zal men discriminatie ten opzichte van andere sectoren, waar zwartwerk wel nog mogelijk is, aanvoeren. Af te wachten of het Hof hierin zal meegaan. Misschien zien we binnenkort ook bouwvakkers met een kassa die BTW-bonnetjes spuwt, rondsleuren. 😉
Author: yab
Wereldfeest
De donkere wolken van de ochtend maakten in de namiddag plaats voor een stralend zonnetje. En zo stond ik mijn ogen dicht te knijpen op de stoffige Bruul. Al een geluk dat we voor een prikje een zonnebril op de kop konden tikken aan één van de vele kraampjes. Het Wereldfeest is zo’n beetje een jaarlijkse afspraak voor mij en mijn vriend. In de namiddag stikt het er van de gezinnen met kinderen en hangt er een zalig ontspannen sfeertje. Ik hou er ook van te slenteren langs de kraampjes van allerlei organisaties die elk hun steentje willen bijdragen aan het verbeteren van de wereld. Het drukt me met de neus op het feit dat ik op dat vlak tekortschiet, zelfs al probeer ik mijn geweten te sussen met maandelijkse stortingen en hier en daar een handtekening onder een petitie.
We liepen op het wereldfeest T en haar oudste dochter tegen het lijf. We hadden beloofd deze zaterdag binnen te springen, want ze wonen niet ver van de Bruul. We spraken af om bij hen te gaan aperitieven zo rond een uur of vier. En zo zaten mijn vriend en ik in het charmante stadstuintje van E en T terwijl de stiefvader en de broer van T hard aan het werk waren om de houten poort die het tuintje moest afsluiten, te monteren. De zandbak werd gevuld met vers zand en een paar minuten later zaten mijn vriend en ik samen met twee kleine blonde meisjes met onze handen in het zand. Het kind in mij haalde haar hartje op.
We namen afscheid rond een uur of zes, want we hadden om half zeven afgesproken met Matthias (die trouwens opnieuw begonnen bloggen is, allen daarheen) om samen iets te gaan eten in Leuven. We belandden in Il Giardino d’Inverno, waar we na lang wachten en wat geknoei om de juiste bestelling op de juiste tafel te krijgen, uiteindelijk wel lekker aten.
Een goed gevulde dag.
M from Japan
Deze ochtend hebben we met een gezamenlijk ontbijt in La Royale een punt gezet achter de logeerpartij van onze Japanse vriendin M, met wie we samen Nara, Byodoin en Arashiyama verkenden een dikke maand geleden. Ze had deze reis naar Frankrijk en België al een tijdje gepland, en kijk, een gunstige wind blies haar vanuit Zavemtem onze richting uit. Het was allemaal nogal last minute (té last minute voor de controlefreak in mezelf), maar alles viel mooi op zijn pootjes. Dinsdagavond hielden we een kleine Japan-reünie in de Rode Loper, samen met mijn broertje en zijn vriendin en uiteindelijk bleef M twee nachtjes bij ons slapen. Fantastisch hoe M reist. De dag zelf beslissen in welke stad of land je de nacht doorbrengt en altijd wel iemand in de buurt kennen om mee af te spreken of om te blijven slapen. Doordat mijn vriend en ik gisteren moesten werken en ‘s avonds al plannen hadden, konden we haar niet rondleiden in Leuven, maar ze is er zo te horen prima in geslaagd haar eigen boontjes te doppen. And now she’s off to Paris. Lucky girl.
Hopelijk kunnen wij in de toekomst ook een keertje gaan logeren bij haar. 😉 It’s nice to have friends in foreign countries.
Chef Chavroux
Je zal ze her en der al zien opduiken hebben, de gesponsorde blogposts over de nieuwe actie van Chavroux. Een behoorlijk toffe actie waarop ik graag jullie aandacht vestig, omdat die mij persoonlijk, als geitenkaas- en culinair liefhebber, maar al te zeer aanspreekt.
Het concept is eenvoudig. Twaalf topchefs verspreid over heel België stellen van 13 tot en met 30 juni een driegangenmenu voor waarin ze de bekende zacht romige, frisse Chavroux geitenkaas subtiel verwerken. De topchefs werden voor de samenstelling van hun menu’s bijgestaand door food professionals die de smaakwaarde van Chavroux op basis van het foodpairing principe wetenschappelijk analyseerden. En het beste moet nog komen: je bepaalt als klant zelf hoeveel je wil betalen voor deze driegangenmenu.
Persoonlijk ben ik erg benieuwd naar de uitkomst van dit experiment met betalingsbereidheid, want eerdere experimenten, zoals in de Vooruit, leverden niet altijd de verhoopte resultaten op.
Een overzichtje van de restaurants die aan deze actie deelnemen:
- Dock’s Café, Antwerpen
- Pastorale (**), Reet
- Pakhuis, Gent
- Bistro Refter, Brugge
- Prêt-à-Goûter (*), Zolder
- La Quincaillerie, Brussel
- Les Brigittines, Brussel
- La Table du Boucher, Bergen
- Le Bistrot d’en Face, Luik
- Si Jamais, Doornik
- Le Fou est belge (*), Heure-en-Famenne
- Le Cor de Chasse (*), Barvaux-sur-Ourthe
Surf dus snel naar http://www.chefchavroux.be/ en reserveer een plaatsje.
Flamazin door Pyromantiek
Ik herinner me de eerste keer dat ik Flamazin zag nog goed. Het was een warm Pinksterweekend in 2008, zo’n weekend waar Leuven in Scène een patent op schijnt te hebben. Ik was helemaal betoverd door die jonge gasten die in het stadspark van Leuven met vuur speelden. En kijk, drie jaar later, had ik opnieuw het genoegen ondergedompeld te worden in deze magisch-romantische vuurparabel. De artiesten leken geen dag ouder geworden sinds 2008 en het publiek liet zich gewillig betoveren door hun vurige fratsen. Spijtig dat het de laatste keer was. Het was alleszins een waardig afscheid van een schitterende voorstelling.
PS: Onderweg naar de voorstelling kwam ik een skatende klasgenoot Spaans tegen. Laat ons zeggen dat ik mij mijn altruïstisch aanbod om hem met mijn fiets voort te trekken, onderweg toch wel een beetje beklaagd heb.
Culinaire overdaad
Maandag een receptie waarop de cava rijkelijk vloeide, dinsdagmiddag een lunch met de collega’s om de goede afloop van de conferentie te vieren, dinsdagavond een uitgebreid etentje in De Rode Loper met onze Japanse vriendin M, woensdagmiddag een lunch met de collega-leidinggevenden.
De asceet in mij wordt niet verwend…
Kanker
Vanochtend telefoon van mijn collega die al een tijdje thuis was om zijn zieke vrouw te verzorgen. Hij belde met slecht nieuws, de behandeling sloeg niet aan en zijn vrouw is deze nacht overleden. In maart kregen ze voor het eerst de diagnose te horen. Een diagnose die eerst goede vooruitzichten bood, maar de situatie verslechterde snel. En nu is ze er niet meer.
En dan hapert je stem in je keel. Want wat zegt een mens in zulke omstandigheden? Een gestameld “sterkte” en een stilte die valt. We hadden allemaal zo hard gehoopt dat zijn vrouw het zou halen. Dat de behandelingen zouden aanslaan. Het heeft niet mogen zijn.
Veel sterkte aan alle mensen die kanker hebben of die familie of vrienden hebben die tegen de ziekte vechten of helaas het gevecht verloren hebben.
En alhoewel niet elke kanker door roken wordt veroorzaakt, kan het geen kwaad om vandaag op de werelddag zonder tabak wat extra aandacht te schenken aan het verderfelijke effect van dit kankerstokje. Er zijn tegenwoordig zoveel programma’s die mensen begeleiden in hun strijd tegen de cigaret dat er geen enkele reden meer is om NIET te stoppen met roken.
C-mine
Vandaag was ik voor een conferentie op de C-mine site. Hoewel ik Limburgse roots heb, had ik de terreinen van de voormalige mijn van Winterslag nog nooit bezocht. En ondanks het feit dat ik op een ontieglijk vroeg uur moest opstaan, beklaagde ik me de lange trip naar het verre Genk niet. Het prachtige weer en de fijne receptie achteraf hielpen natuurlijk ook wel.
Maar vooral: wat een magnifieke omgeving. Heden en verleden worden samengebracht in een schitterend, zij het peperduur project op de vroegere mijnsite. Zo’n plek kan met recht en reden de ambitie koesteren om creativiteit te stimuleren. Als alle werken gerealiseerd zijn, ga ik zeker nog eens terug.
En oja, proficiat aan Jan Hoet. Die prijs voor de Algemene Culturele Verdienste is absoluut verdiend!
Awoert aan de aardappelveldvernielers!
Frustrerend
Ik kom altijd met een ontevreden gevoel terug van zo’n mondeling examen. Je wil vanalles vertellen maar de woordenschat ligt niet klaar op je tong. Je kan er niet opkomen, terwijl je het woord wel degelijk kent, maar het blijft net buiten bereik. Frustrerend. Vooral bij het examen Russisch was dit een probleem. Omdat ik nog niet gestudeerd had voor het mondeling, zat de woordenschat nog niet goed genoeg in mijn hoofd. En in tegenstelling tot bij Spaans, waarbij ik al wel eens een Italiaans woord durf “verspaansen”, is dit bij Russisch geen optie. Enfin, ik had natuurlijk in de loop van het jaar ook harder kunnen studeren, zoals die brave gepensioneerde leerkrachten bij mij in de Russische les. Dan was het voorzeker ook wat vlotter gegaan.