Author: yab

Het paasweekend

De voorbije jaren zaten mijn vriend en ik tijdens het paasweekend in het buitenland. Dit jaar leek het ons echter een goed idee om een beetje zuiniger aan te doen en het paasweekend te gebruiken voor het wegwerken van achterstallige administratie. En om wat bij te slapen, want dat komt er de laatste maanden gewoon niet meer van.

Ik hield het paasweekend dus vrij in onze agenda, maar zoals dat zo vaak gaat, slopen er toch kleine afspraken in. Vrijdagavond gingen we na de after work drink iets eten met onze vrolijk vrijgezelle kameraad K, want dat was echt al veel te lang geleden.  Zaterdag hield Het Depot open deur en dat konden we toch moeilijk aan ons laten voorbij gaan. En ja, die Leuvense paasfeesten, het was lang geleden dat we nog eens naar die traditionele volksdansgroepen waren gaan kijken. Omdat er na de optredens met chocolade eitjes gesmeten werd, hadden we onze vrienden uit Kessel-Lo en hun twee kindjes meegevraagd. Ons gezelschap arriveerde echter net ná het gooien van de eieren, maar niet getreurd: kleine V wist van een traditioneel geklede dame wat eieren af te snoepen.

Na een uur op de koude Grote Markt gestaan te hebben, zochten we warmere oorden op. De Quartiers bleek een uitermate geschikte opwarmplek. De buggy kon zelfs helemaal naar binnen gereden worden. We dronken eerst een warme chocomelk om wat op te warmen, gevolgd door een pannenkoek en een glaasje prosecco. En toen vroegen onze vrienden of we geen zin hadden om ‘s avonds bij hen zelfgemaakte pizza te komen drinken. We twijfelden even, maar ach, een mens leeft maar één keer en wie houdt er zich nu graag bezig met de administratie? Dus belden we rond half acht ‘s avonds bij hun huisje aan voor een lekkere pizza en een glas goeie wijn.

Ook op Paasdag zelf hadden we initieel niets gepland. Maar toen ik een paar weken geleden las over de voorjaarswandeling in het provinciedomein, leek me dat wel leuk om te doen samen met L en E en hun baby’tje, bijna-buren van het domein. Toen de afspraak gemaakt werd, had ik uiteraard niet verwacht dat de winter zo lang zou duren en die dag de temperaturen niet veel hoger dan het vriespunt zouden klimmen. Dat tegelijkertijd de overschakeling naar het zomeruur plaatsvond, was mij ook volledig ontgaan. Hierdoor was het opstaan op zondagochtend toch wat pijnlijker dan voorzien.

Veel volk was er niet, op de voorjaarswandeling: zes volwassenen, twee kinderen en één baby’tje. De gids was echter enthousiast en hier en daar ontdekten we toch een verfromfraaide voorjaarsbloem. Gelukkig scheen de zon volop, wat maakte dat het een aangename winterwandeling werd.

Na de wandeling namen we afscheid van onze vrienden, want de Italiaanse collega’s van mijn vriend hadden hem uitgenodigd voor een “authentieke” Italiaanse paaslunch. Een doucheke later zaten we dus in de auto op weg naar het spectaculaire Brusilia gebouw in Schaarbeek. What a view! Fenomenaal. Uiteraard waren we de allereerste gasten. Italianen zijn nu eenmaal niet gekend om hun stiptheid. De laatste gasten (een Spaans-Italiaans koppel) arriveerden zo’n drie kwartier te laat. Tegen dan had ik al flink veel honger. Gelukkig waren er hapjes voorzien!

Of de lunch zelf volgens de authentieke Italiaans paastraditie verliep, durf ik te betwijfelen. Maar er was authentieke Italiaanse lasagne en veel te veel dessert: kinder surprise, pralines, fruittaart, Italiaanse cake,… Dit alles vergezeld van een glaasje Chardonnay Meerdael of rode wijn. We speelden met de Kinect (ik eindigde ex aequo eerste met bowlen) en hingen een beetje rond tot het avond was. Aan de Červovice heb ik me toch maar niet gewaagd, kwestie van de avond nog min of meer productief door te brengen.

Paasmaandag bleek dan weer ideaal om op de koffie te gaan bij mijn kersvers petekindje. Er waren (veel te zware) gebakjes en paaseieren. En mijn petekindje was een engeltje. Geen kik gegeven terwijl we er waren.

En zo bleek het paasweekend toch meer voor ons in petto te hebben dan oorspronkelijk gepland. Niet dat we klagen!

The weekend that was

Het voorlaatste weekend van maart werd vrijdagavond ingezet met sloten alcohol. We hadden twee oud-collega’s van mijn vriend samen met hun lieftallige echtgenotes over de vloer. Omdat de pasta vorig weekend zo’n succes bleek te zijn, hoefden we niet lang te twijfelen over wat we onze gasten zouden voorschotelen. Pasta van Dolce & Piccante it was. (Ok, ok, we zijn nogal culinair lui de laatste tijd, maar ik heb nog niemand horen klagen.) De pasta werd zoals dat hoort, vergezeld van enkele glaasjes wijn. Of enkele flesjes wijn. Acht flessen wijn voor zes personen in totaal. Yeah, het was erover. Zelfs de chocoladefondue als dessert betekende niet het einde van het drinkgelag. Na het dessert werd er vrolijk verder gepraat tot in de vroege uurtjes. Met als afsluiter een glaasje Vana Tallinn. Deze overdadige drankinname heb ik mij de ochtend nadien uiteraard erg beklaagd. Maar als een vrolijke zestiger het voortouw neemt, dan weet je nooit waar en wanneer de avond zal eindigen.

Oja, ik weet niet hoe mijn vriend het klaargespeeld had, maar de hoeveelheid pasta die hij meegekregen had, daar hadden we makkelijk twaalf personen van kunnen te eten geven. Gelukkig was er nog plek in onze diepvriezer om de helft van de pasta in te vriezen voor toekomstig gebruik. Altijd handig om in huis te hebben als noodvoorraad in het geval de Russen ons land binnen vallen!

Zaterdagochtend (eerder middag) voelde ik mij niet echt fris (understatement). Gelukkig hadden we pas om vier uur in de namiddag een afspraak, waardoor ik na een eerste poging om op te staan, het mij kon permitteren om opnieuw in bed te kruipen. Een wijze beslissing. Drank, het is des duivels!

Na een douche voelde ik me al veel beter en trokken we de stad in om cadeautjes te kopen. We hadden in de stad afgesproken met onze vrienden uit Duitsland. Tegen dan was ik voldoende gerecupereerd om ten volle te kunnen genieten van een heerlijke warme chocolademelk en bijhorend gebakje bij Young Amadeus – House of Taste. Ik was blij dat mijn keuze van etablissement ook bij onze vrienden in de smaak viel. En zo praatten we gezellig bij onder het genot van een overdaad aan zoetigheid.

We namen afscheid van onze vrienden, die op doortocht waren naar zijn ouders (en haar schoonouders) en vertrokken zelf richting Zottegem, alwaar ons een gastronomisch onthaal ten huize Renneboog-Latré te wachten stond. Een stoet van maar liefst twaalf (het dertiende hapje werd wijselijk geschrapt, wegens risico op overdaad) verschillende hapjes marcheerden aan ons voorbij. Het contrast met onze eigen kookinspanningen van de dag voordien kon haast niet groter zijn. Zo lekker allemaal! Hapjes met haring, zalmtortilla, met honing ingestreken wortels, lams, gehaktballetjes, spiesjes van tomaat, mozarella, basilicum en ham, kippenboutjes, zelfgemaakt ijs en vlaai en dan vergeet ik er nog.

De prijs voor het beste hapje werd wat mij betreft met vlag en wimpel gewonnen door de met honing ingestreken wortelen. Zalig gewoon. Ik denk dat ik in mijn eentje ongeveer de halve schotel wortels soldaat gemaakt heb. Ga ik zelf zeker ook eens proberen klaar te maken.

Naarmate de avond vorderde, begon de gestaag vallende sneeuw ons echter zorgen te baren. Zottegem ligt niet bepaald vlakbij Leuven en we hadden nog een lange rit voor de boeg. Het dessert werd dus in een versneld tempo genuttigd en zo rond kwart voor twaalf ‘s nachts namen we afscheid. Onze auto was ondertussen al onder een flinke sneeuwlaag bedolven geraakt en we hielden ons hart vast voor de conditie van de wegen.

De rit naar huis verliep al bij al vrij vlot. We deden er wel dubbel zo lang over dan in normale omstandigheden, maar avontuurlijk was het wel. Op een gegeven moment werden we zelfs ingehaald door twee limousines.

Voor de tweede avond op rij veel te laat in bed, een mens moet iets over hebben voor zijn sociaal leven. 😉

Zondag stond het doopsel van het jongste nichtje van mijn vriend op het programma. Daarvoor moesten we in de Kempen zijn. Het katholieke doopritueel, ik blijf het er moeilijk mee hebben, en de priester moet dat beslist van mijn gezicht hebben afgelezen, want toen het aan mij was om een stukje voor te lezen tijdens de voorbeden, deed hij dit geheel onverwacht zelf. Oh well, ik lag er niet van wakker en ik heb toch enkele geslaagde foto’s kunnen maken als aandenken voor de ouders en grootouders.

Na de doopviering werd er gefeest in het huis van de ouders. De plannen voor de nieuwbouw van het jonge gezinnetje werden besproken (respect om na een gans verbouwproject opnieuw vanaf nul te starten met drie kleine kinderen in huis, zelfs al is het een sleutel op de deur project). Daarna gingen we nog even langs bij de oma en opa van mijn vriend, die er hoe langer hoe breekbaarder beginnen uit te zien. De ouderdom komt helaas met erg veel gebreken.

Een goed gevuld weekend, alweer.

Morgen

Sta ik voor de allereerste keer in mijn leven les te geven voor een bende studenten aan ‘t unief. En ik ben daar best wel wat zenuwachtig voor. Hopelijk zijn het lekker passieve studenten die niet te veel vragen stellen!

Een kinderrijk weekend

Vorige zaterdag zakten we af naar het Antwerpse voor een bezoekje aan onze vrienden en hun twee schattige dochtertjes (één en drie jaar oud). Er werd in boekjes gekeken tot het bedtijd was, waarna de volwassenen op hun gemak een pizza aten in een restaurantje in de buurt. Met dank aan de oma om op de kleintjes te willen letten. Het was lang geleden dat ik nog eens een restaurantpizza gegeten had, maar de conclusie blijft voor mij dat de lekkerste pizza’s die met spinazie van Dr. Oetker zijn.

Zondag speelden we zelf gastheer en gastvrouw. Twee bevriende koppels en hun kinderen, drie jongens en twee meisjes tussen één en zes jaar, kwamen ‘s middag bij ons lunchen. We hadden ons er een beetje makkelijk vanaf gemaakt: we waren zaterdag pastagerechten gaan kopen bij Dolce e Piccante en taart bij Willems, waar we toen we nog in de Parkstraat woonden regelmatig brood kochten. Voor zes personen en drie grotere kinderen zelf alles vanaf scratch maken, ik had er gewoon geen zin in. En zelf zou ik er nooit in geslaagd zijn om vier verschillende pastagerechten uit mijn hoed te toveren die zo heerlijk waren.

De kinderen amuseerden zich ondertussen kostelijk met alle knuffeldieren uit onze boekenkast te halen en ze namen toe te kennen. Ze werd de  PostgreSQL olifant “Snuffie” gedoopt. Tux mocht zijn naam gelukkig houden. De meisjes vonden ook nog ergens plastic juweeltjes van het nichtje van mijn vriend en toen waren ze helemaal in hun nopjes. De oudste jongen speelde ondertussen braaf spelletje op zijn iPad (waarvoor hij zelf gespaard had).

Uiteraard moest ook mijn nagellakcollectie eraan geloven toen de kleurige flesjes in het vizier van de twee jongedames kwamen. Ze trokken met nageltjes gelakt in alle kleuren van de regenboog naar huis. Best wel een uitdaging om zulke kleine nageltjes te lakken en vervolgens ongeschonden te laten drogen. 😉

Het was ook de eerste keer dat het lukte om een goed contact op te bouwen met voormalig minibaby’tje N, ondertussen al een flinke jongedame. Voordien negeerde ze mij voornamelijk, maar nu kwamen we verrassend goed overeen. Ik mocht zelfs haar nageltjes lakken! Het ijs is gebroken en daar ben ik erg blij om.

Toen we later op de namiddag aan de taart zaten, sprongen mijn broer en zijn vriendin binnen om mijn oude iphone 4 over te nemen (die ondertussen vervangen werd door een iphone 5 van het werk). Gelukkige hadden we meer dan genoeg taart voorzien! Ik verwacht dus binnenkort Facebook updates van hun tripje naar Maleisië!

Normaalgezien zouden we ‘s avonds nog afzakken naar het feestje van Antoon, maar onze pijp was zo ongeveer uit. Een hoop kinderen entertainen zuigt de energie uit je weg. We besloten vroeg onder de wol te kruipen, om uitgerust aan een alweer erg drukke werkweek te beginnen.

Een goed gevulde werkweek

Maandag:

  • Vroeg opgestaan voor een vergaring die om negen uur begon. Door treinproblemen helaas tien minuten te laat. Gelukkig was ik niet de enige die te laat was. Al moet ik zeggen dat hij mij nog niet vaak overkomen is dat ik meer dan drie kwartier te laat kom op een belangrijke afspraak.
  • ‘s Avonds met de bus naar El Peligroso voor onze achtste Bachata les. Het einde van deze lessenreeks komt in zicht. Omdat de vervolgcursus pas in september start, hebben mijn vriend en ik besloten ons opnieuw voor de beginnerscursus in te schrijven. De danspasjes nog wat verder indrillen, zal ons geen kwaad doen.

Dinsdag:

  • De meest memorabele dag van de week wegens overvloedige sneeuwval. Mijn werkdag begon met twintig minuten vertraging door het feit dat de NMBS en moeilijke weersomstandigheden niet echt compatibel zijn. Maar wie ben ik om te klagen? Sommige van mijn collega’s geraakten pas tegen het middaguur op het werk en anderen zijn er zelfs nooit geraakt.
  • ‘s Namiddags kregen we toestemming om vroeger naar huis te gaan, maar toen de berichten mijn bereikten over overvolle perrons in Brussel centraal en opgepakte mensenmassa’s zonder dat er treinen te bespeuren vielen, besloot ik wijselijk nog wat langer door te werken. Tegen zeven uur pakte ik mijn boeltje. Ik was nog maar net onderweg naar het station toen ik een telefoontje kreeg van mijn vriend: de enige trein die aangekondigd werd was er één richting Leuven, verder vielen er bitter weinig treinen te bespeuren. Ik perste er een sprintje uit en probeerde ondertussen niet uit te glijden. Gelukkig zag de conducteur met van de trappen afsprinten en wachtte hij nog even. Just in time. En geen seconde moeten wachten. Ideaal! Deze rampdag op het vlak van openbaar vervoer heb ik zonder al te veel hinder overleefd.
  • Ons babybezoek ‘s avonds zegden we uit veiligheid toch maar af. We zijn een winter zonder winterbanden doorgekomen en hadden niet bepaald zin om ons geluk verder op de proef te stellen.
Woensdag:
  • Waren er nog vertragingen met de trein, maar niets dramatisch.
  • Woonde ik de vernissage van Hieronymus Cock – De renaissance in prent bij en liet ik me overdonderen door de prachtige details van de etsen en gravures. Een absolute aanrader.
  • Haastte ik me vervolgens naar de squashzaal om mijn squashpartner in stijl in te maken.

Donderdag:

  • Had ik twee vergaderingen op hetzelfde moment en moest ik een verscheurende keuze maken. Gelukkig was ik nog op tijd voor het happy hour en kon ik de werkdag afsluiten met een glaasje wijn.
  • ‘s Avonds woonde ik de voorstelling van De Rouille et D’Os bij tijdens het Disability Filmfestival. De grote zaal in het Provinciehuis zat stampvol. Er moesten zelfs wat fans van Matthias Schoenaerts de deur gewezen worden. Opvallend veel vrouwen in de zaal, trouwens. Ik maakte ook voor het eerst kennis met het concept van fluistertolken. Een toffe, inclusieve avond. Een schitterend initiatief, dat Disability Filmfestival.

Vrijdag:

  • Had ik een relatief rustige werkdag, waardoor er tijd overbleef om te snoeien in het archief dat mijn voorganger me naliet. Hopen en hopen papier weggegooid, maar niet zonder eerst de nietjes eruit verwijderd te hebben. Awoert voor nietjes!
  • Gaan we seffens een bezoekje brengen aan onze vrienden die pas verhuisd zijn. Benieuwd naar hun nieuwe woonst!
En zo is het alweer weekend voordat ik er goed en wel erg in had.