Loslaten is niet simpel

Dat berichtje stuurde mijn collega me nadat ik gisterennamiddag halsoverkop mijn werk in de steek liet na een telefoontje van mijn broer dat het slecht ging met mijn grootmoeder. Niet dat het telefoontje onverwacht kwam, van iemand die bijna 96 is, weet je dat ze niet het eeuwige leven heeft. En toch was het dat ergens wel, want tot zondagnamiddag was er nog geen vuiltje aan de lucht en had ze nog met smaak een stuk taart verorberd. Eten moet nog zowat het enige plezier zijn dat ze in haar leven had.

De waarheid is echter dat ik mijn grootmoeder al een aantal jaren stukje bij beetje heb losgelaten. Terwijl haar herinneringen haar langzaam verlieten en ik een vreemde voor haar werd, werd zij dat ook voor mij. Een andere persoon in een bekend omhulsel, die helaas steeds vaker agressief reageerde. Elke poging tot gesprek strandend na twee gemeenplaatsen. De brug die ons ooit verbond, weggespoeld, verslonden door de niets ontziende leegte.

Ik hoop voor haar dat het einde snel komt en dat haar lijden tot een minimum beperkt blijft. Dat dat lichaam onder de dekens de tevergeefse strijd eerstdaags opgeeft en zich overgeeft aan het grote zwarte niets, waar haar geest al enkele jaren vertoefde.

Het is mooi geweest, bomma. Laat het leven nu maar los.

Rivieren – Martin Michael Driessen

Dit boek werd me aangeraden door iemand met kennis van zaken. Iemand die ik eigenlijk niet zo sympathiek vind, maar wiens oordeel op boekenvlak ik wel vertrouw.

En jawel, het boek stelde niet teleur. Nuja, boek, eigenlijk is ‘Rivieren’ een bundeling van drie novelles. Drie steengoede novelles die je meteen vanaf de eerste zin onderdompelen in een andere wereld en je niet meer loslaten tot het laatste woord gelezen is. Schrijven Martin Michael Driessen hanteert een helder en beeldend taalgebruik dat indruk maakt om wille van de precieze woordkeuze en rake beschrijvingen. Ik kon me de beschreven plekken en tijdperken zo voor de geest halen. De hoofdrolspelers zijn mensen van vlees en bloed die ondanks hun zwakheden sympathie weten op te wekken (de één al wat meer dan de andere, toegegeven).

De laatste novelle greep me het meest bij de keel en heb ik in twee treinritten uitgelezen.

Fijne ontdekking. Ik ben benieuwd naar de andere boeken van deze auteur.

Afgelast wegens regen

Het lijkt wel de rode draad te worden voor de afspraken met mijn petekindje. We maken plannen om leuke dingen samen te doen en de regen strooit roet in het eten. Spelen in het provinciedomein in de regen, niet plezant. We overwogen nog even uit te wijken naar de binnenspeeltuin bij de Sportoase, maar daar is het altijd zo druk en de vorige keer vond mijn petekindje dat niet zo heel leuk. Dus bleef de enige optie: onze afspraak afzeggen. Maar geen nood, we hebben ter vervanging in de zomer een gans weekend vastgelegd voor een uitstapje naar zee!

En om heel eerlijk te zijn, heel ongelegen kwam deze verandering van onze plannen niet, want mijn vriend en ik moeten vandaag nog wat bekomen van het fenomenale verjaardagsfeestje van gisteren, dat we met een groepje die hards afsloten rond een uur of vier ‘s nachts, knabbelend op het overgebleven vlees van de barbecue. Veertig jaar worden doe je maar één keer in je leven en om dat in stijl te vieren organiseerde onze vriend met nog twee andere kameraden een spetterend feest in de Witte Villa van 3Hoog Leuven. De weergoden waren ons zaterdagavond alvast beter gezind dan vandaag, want we hebben de hele avond buiten gezeten en de paar druppels die toch uit de lucht vielen, slaagden er alvast niet in om ons naar binnen te jagen. Denk trouwens dat wij de enige feestvierders waren die met de fiets naar deze locatie waren gekomen. Iets wat ik mij, toegegeven, een beetje beklaagde toen ik al puffend die berg op reed en uiteindelijk noodgedwongen moest afstappen. Misschien toch eens investeren in een betere fiets.

Het eten van Traiteur Culinesse was trouwens uitstekend. Perfect barbecuevlees en -vis vergezeld van overheerlijke slaatjes. Dikke, dikke aanrader.

En deze beauty’s werden voor het eerst van stal gehaald en meteen al goed ingedanst. Al was ik zo rond een uur of twee ‘s nachts bijzonder blij dat ik ze kon inruilen voor flipflops. Maar al bij al vind ik dat ik het toch lang heb uitgehouden. 😉 Een memorabele avond op alle vlakken!

Vakantie!

Allez, toch wat de cursus Spaans betreft. Deze ochtend mijn mondeling examen gedaan en overwegend positieve feedback gekregen van de leerkracht. Zesde jaar, here I come! Ik zal wel moeten gewoon worden aan het feit dat de cursus Spaans komend jaar op een weekdag zal plaatsvinden, maar hey, alhoewel het lastiger zal zijn om na mijn werk op tijd in de les te zitten (18u is nipt voor mij), kijk ik er stiekem enorm naar uit om weer te kunnen uitslapen op zaterdagochtend.

Nu nog de examens Koreaans door spartelen en laat de zomer dan maar losbarsten!

Genève – 8 mei 2016

Terwijl mijn vriend en ik heerlijk in ons bed lagen te soezen, was onze vriendin bij het krieken van de dag al onderweg naar de luchthaven. Jammer dat haar business trip overlapte met ons verblijf in Aubonne, maar niets aan te doen. Als de plicht roept… We hadden alleszins het maximum uit onze tijd samen gehaald en uiteraard zullen we in de toekomst nog naar Aubonne terug keren. En op zich gaf haar afwezigheid ons de mogelijkheid onze andere vrienden te bezoeken die in Meyrin wonen.

We namen de trein van Allaman naar Genève alwaar we onze vrienden en hun twee schattige dochters ontmoetten op de afgesproken plek: onder de grote wereldkaart in het station van Genève. Het was een dubbel feestelijke dag: ons weerzien na bijna twee jaar viel samen met de verjaardag van onze vriend. Na dikke knuffels en kussen uitgewisseld te hebben, gingen we op zoek naar lockers in het station van Genève. Mijn vriend en ik hadden uiteraard cadeaus uit België mee, maar het leek ons beter om die voorlopig achter te laten en deze op te pikken na ons bezoek aan Genève. Gelukkig zijn alle grote stations in Zwitserland uitgerust met goed functionerende lockers. Een gemak!

Zondag 8 mei vond de marathon van Genève plaats. We liepen naar het parcours om wat dappere lopers aan te moedigen en een beetje van de feestelijke sfeer op te snuiven. Onze vrienden stelden voor het middagmaal te nuttigen bij Vapiano, een Italiaans fast food restaurant waar je aan de toog je eten bestelt, dat vervolgens ter plekke voor jou bereid wordt (dit geldt niet voor de pizza’s, die mag je gaan halen wanneer je het signaal krijgt dat ze klaar zijn). Mijn risotto was lekker en het was fijn om rustig samen met onze vrienden te eten. Blijkbaar wordt in Genève de Dag des Heren erg serieus genomen, want veel restaurants zijn dicht op zondag en de meeste mensen eten dan thuis. Veel volk was er dus niet, wat maakte dat we op ons gemak konden bijpraten.

Helaas bleek al snel dat de oudste dochter van onze vrienden (4 jaar oud) een beetje ziekjes was. Ze zag bleek en was erg hangerig. Even zag ik onze afspraak helemaal de mist in gaan, maar onze vrienden weten van aanpakken en trokken naar een apotheker voor een medicijn om de symptomen wat te onderdrukken. Omdat de vierjarige wat ziekjes was, zetten onze vrienden haar in de buggy van hun tweejarige dochter. Die dochter weigerde echter consequent op het buggy board te gaan staan, waardoor ze uiteindelijk de hele tijd gedragen moest worden. Niet ideaal om een wandeling langs het meer te maken, maar blijkbaar hebben de meeste ouders goed getrainde armspieren.

Langs het meer liepen we in de richting van de werkplek van onze vriendin. Onze vriendin heeft één van de coolste jobs ter wereld: ze werkt op een research project dat het menselijk brein probeert in kaart te brengen. De kantoren waarin ze werkte, waren ongelooflijk high tech, met veel glas en schitterende architectuur. Not bad, not bad at all!

Na het korte bezoek aan haar werkplek (uiteraard helemaal verlaten op een zondag) liepen we terug naar de mooie botanische tuin van Genève. We vonden een plek op een terras om iets te drinken, maar het self service systeem was nogal verwarrend. Het duurde even voordat we door hadden aan welke toog we moesten zijn voor een drankje. En echt vriendelijk waren ze er ook al niet.

Na ons drankje boden we de kinderen een ritje op de draaimolen in het park aan. De vierjarige leek ondertussen aan de beterhand en welk kind zit nu niet graag op een draaimolen? Ik vroeg de vierjarige op voorhand op welk toestel ze wilde zitten en ging samen met haar het trapje op (het was een draaimolen met twee verdiepingen). Helaas, ze zat nog geen seconde in de vliegende kikker toen ze er alweer uit wilde. Ze was vast van plan te ontsnappen richting haar mama en ik kon haar niet overtuigen om alsnog bij mij te komen zitten. Dus deed ik dan maar alleen een paar rondjes in de kikker (draaimolens zijn saai, geen idee wat ik daar als kind zo leuk aan vond).

Na dit ietwat onfortuinlijk kikkerincident wilde de vierjarige toch samen met haar mama en haar zus op een schildpad plaatsnemen. Tja, kinderen, ze weten soms zelf niet wat ze willen.

Ondertussen werd het tijd voor het avondmaal. We namen de tram terug naar het station van Genève om de cadeautjes op te halen en onze vrienden waren zo vriendelijk om ons voor het avondmaal bij hen thuis uit te nodigen. Een tweede tramrit bracht ons tot in Meyrin en toen konden we eindelijk de cadeautjes open maken! Het speelgoed viel in de smaak bij de meisjes en de pralines van Bittersweet natuurlijk ook. Voor de jarige had ik een exemplaar van Het smelt gekocht. Ik heb het boek zelf niet gelezen, dus geen idee of de hype terecht is, maar goed, een debuterende auteur mogen we wel een duwtje in de rug geven, nietwaar?

We aten samen boterhammetjes (ik kreeg per ongeluk een glas appelsap over me heen, gelukkig zijn havaianas tegen alles bestand) en keken samen met de kinderen gezellig naar Donald Duck en de Chipmunks. Nadat de kinderen te slapen waren gelegd, werden de gesprekken serieuzer. Hét onderwerp van de voorbije dagen en weken was natuurlijk de terreurdreiging in België en dat de aanslagen in Zaventem en Maalbeek de moeilijke balans tussen veiligheid en privacy wel eens naar de verkeerde kant zouden kunnen laten overhellen (man, dat zijn veel werkwoorden in één zin).

We hadden elkaar nog veel te vertellen, maar het was zo stilletjesaan tijd om naar Aubonne terug te keren. Per slot van rekening wachtte ons nog een vrij lange tram- en treinrit. Beide verliepen super vlotjes. Alleen had onze vriend de wandelafstand tussen het station van Allaman en hun huis lichtelijk verkeerd ingeschat. De wandeling van zo’n tien minuten die ons in het vooruitzicht werd gesteld, bleek in werkelijkheid een wandeling van zo’n drie kwartier te zijn. Door de donkere velden, zonder ook maar de minste verlichting. En zo waren we eens te meer blij dat we over smartphones beschikken die ons de juiste weg wijzen en tegelijkertijd gebruikt kunnen worden om ons pad te verlichten. We moesten noodgedwongen het privé-erf van een boerderij oversteken om op de juiste weg te geraken, maar uiteindelijk bereikten we zo rond half twaalf zonder kleerscheuren het huis van onze vrienden. We klopten op het venster van de leefruimte om de kinderen niet wakker te maken en werden door onze vriend langs daar binnen gelaten.

Na hem fijntjes gewezen te hebben op zijn foute inschatting wensten we elkaar goeienacht. De volgende dag (onze laatste dag) moesten we immers vroeg uit de veren voor een bezoekje aan Yvoire.

First birthday bash

Jaja, eigenlijk ging ik het verlengde Pinksterweekend niets anders doen dan studeren, maar hey, een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje kunnen we toch niet zomaar links laten liggen? Zeker als je weet dat de jarige in kwestie door complicaties te vroeg op deze wereld kwam. Gelukkig deed hij het vanaf het prille begin super en is hij nu een super brave en vrolijke peuter.

Voordeel aan verjaardagsfeestjes van eenjarigen is dat die rond 10u ‘s ochtends starten. En eten moet een mens toch, dus zorgden mijn vriend en ik dat we rond het middaguur bij het feestvarken aankwamen. Het feestvarken pakte op zijn dooie gemak zijn cadeautjes uit en genoot overduidelijk van al de aandacht die hem te beurt viel. Wat een dotje! Alleen jammer van het slechte weer. Na het schitterende verlengde Hemelvaartsweekend, stelde dit Pinksterweekend toch wel teleur. Te koud en te nat om te kunnen genieten van de schitterende tuin van onze gastheer en gastvrouw.

Gelukkig maakte het eten veel goed. Verse kip aan ‘t spit van de kippenkraam uit de buurt en heerlijke Griekse spreads en slaatjes. Man man, zo lekker! Ideaal blokvoer! 😉 Jammer dat we maar een tweetal uur konden blijven, maar ik ben toch blij dat ik op de uitnodiging ingegaan ben. Vroeger zou ik deze wellicht afgeslagen hebben, maar de ervaring leert dat mijn blokmotivatie erop vooruit ga als ik tussendoor toffe dingen doe. Zelfs al kan ik er minder tijd voor uittrekken dat ik zou willen…

Lausanne – 7 mei 2016

Gezellig ontbijten in het zonnetje in de tuin van onze vrienden, er zijn ergere manieren om de dag te starten. Vandaag gingen we op stap zonder onze vriendin, want ze moest haar business trip naar San Francisco van de dag nadien voorbereiden. We deden het met z’n allen rustig aan, want echt grootse plannen hadden we niet, buiten de zoon van onze vrienden op tijd op de voetbaltraining krijgen. Die voetbaltraining bleek echter onverwacht (nu ja, het was wel een verlengd weekend, wellicht was onze vriend dat gewoon uit het oog verloren) afgelast en zo kwam er tijd vrij om een spelletje UNO te spelen met de drie kinderen. Ik blijf UNO een fijn spel vinden: eenvoudig genoeg zodat iedereen die cijfers kan lezen een kans heeft om te winnen en altijd spannend en afwisselend.

Rond elf uur vertrokken we met onze vriend en de drie kinderen naar Lausanne, zodat hun mama rustig haar koffer kon maken. We parkeerden de auto in de Flon buurt en wandelden naar de kathedraal. Ondanks het feit dat onze vrienden op een dikke twintig minuten rijden van de kathedraal van Lausanne wonen, hadden ze deze nog nooit beklommen. Hoog tijd om dat recht te zetten. De kinderen beklommen zonder zeuren de trappen om vervolgens boven getrakteerd te worden op een letterlijk oorverdovend concert van de klokken. Hopelijk is er geen permanente schade aangericht aan die kleine oortjes. Ik heb nochtans mijn best gedaan om de oren van ons petekindje dicht te houden.

Na genoten te hebben van het spectaculaire uitzicht (wat een verschil met de vorige keer, toen we Lausanne op een erg druilerige dag bezochten), trokken we terug naar beneden. Ergens onderweg slaagden we erin de zoon van onze vriend uit het oog te verliezen. Er zat niets anders op dan ons op te splitsen. Onze vriend ging terug naar boven om te kijken of zijn zoon ergens op één van de uitkijkplatforms was blijven hangen en mijn vriend liep zo snel mogelijk naar beneden om te zien of de jongen misschien al vooruit gegaan was, terwijl ik op de twee overblijvende kinderen lette. Tot onze grote opluchting vonden we hem snel terug. Da’s nu al de tweede keer dat ik bijna een kind kwijt speel dat niet van mij is!

Ons middagmaal aten we in P’tit bar, een biologisch café met voor het merendeel vegetarisch aanbod. Mijn salade met tomaten, olijven en appel was lekker, maar wel een beetje aan de kleine kant. Nu, een ietwat meer bescheiden middagmaal kon zeker geen kwaad na al die kaas die we de laatste dagen binnen gespeeld hadden.

Na de inwendige mens versterkt te hebben, wandelden we terug richting Flon, een prachtig gerenoveerde buurt met autovrije straten, moderne gebouwen en street art. Ideaal om in te kuieren en ‘s avonds ongetwijfeld een fantastische plek om iets te drinken op een dakterras. Helaas bleken de dakterrassen overdag gesloten, dus moesten wij het stellen met een terras op straatniveau. Ook gezellig! En de Exotic Groove cocktail die ik er dronk, smaakte mij geweldig. De temperatuur op het terras begon al snel op te lopen (vermoedelijk doordat de ganse Flon buurt in een vallei ligt en de warmte er dus moeilijk weg kan) en ik was eerlijk waar opgelucht dat de ober de parasol kwam openen. Mijn velletje is zoveel zon niet meer gewoon!

Bij het vertrekken vergaten we bijna de sjaal van de jongste, maar gelukkig wees de oplettende ober ons op deze vergetelheid. We namen de metro naar Ouchy, gelegen langs het meer van Lausanne, alwaar het meteen een paar graden kouder was. We genoten van de zon, de prachtige uitzichten en de waterpartij waar de kinderen in konden spelen. Er waren allerlei feestelijkheden aan de gang en we lieten ons zelfs verleiden tot deelname aan een groepsdans. Enfin ja, dat is te zeggen, onze vriend, zijn zoon en ikzelf. De meisjes en mijn eigen vriend speelden toeschouwer. Blijkbaar was het tegelijkertijd kermis in Lausanne. Ideaal om de kinderen te trakteren op een ritje met de Water Splash (een attractie vergelijkbaar met de boomstammetjes in Bobbejaanland) en zelf opnieuw het kind in ons boven te halen. Ons petekindje vond het heel erg eng, te oordelen aan de traantjes die op haar wangen bengelden na de rit. Maar ze bleef stoer en zei dat het geweldig leuk was en dat ze zeker nog eens wou gaan. Dat voorstel lieten we maar voor wat het was: er waren immers plastieken zwanen (een upgrade voor de eendjes) waarop gevist moest worden. Helaas kozen de kinderen de meest genderstereotype cadeaus uit die je je maar kan voorstellen: roze glitterspullen voor de meisjes en een stoer geweer voor de jongen. En dat ondanks mijn dappere pogingen om die stereotypen te doorbreken. Er is nog werk aan de winkel!

Na de zwaantjes vonden we het welletjes en liepen we terug naar de waterpartij, alweer we elkaar gratis ende voor niks konden nat spetteren. We sloten ons bezoek aan Lausanne af met een fijne wandeling langs het meer en beloofden de volgende keer dat we er op bezoek zouden zijn, zeker een waterfiets (of twee) te huren. De dag was werkelijk omgevlogen.

Gelukkig verliep de rit van Lausanne naar Aubonne probleemloos. Onze vriendin was ondertussen nog steeds niet gepakt voor haar trip naar San Francisco. Terwijl wij haar tips gaven voor geschikte kledij voor tussenseizoen weer (laagjes, veel laagjes), speelden mijn vriend en ik speelden UNO met de kinderen en bereidde onze vriend het avondmaal: pasta met inktvisringen in een tomatensausje. Simpel, maar lekker! ‘t Zat onze vriendin niet echt mee, want vervolgens lukte de online check-in niet. Na wat geknoei, kwam het uiteindelijk allemaal in orde.

We kropen allemaal vroeg in bed, want onze vriendin moest de volgende dag al rond vier uur opstaan om op tijd op de luchthaven te zijn om de vroege vlucht naar San Fran te halen. Een lange nacht, daar zouden we zelf ook deugd van hebben!

Stokerij De Molenberg

Mijn vriend en ik zijn al sinds de oprichting in 2012 lid van Herita (en dáárvoor van Erfgoed Vlaanderen), maar waar we ten tijde van Erfgoed Vlaanderen regelmatig erfgoedsites bezochten, kwam dat er de laatste jaren niet meer van. Tot ik vanuit mijn ooghoek in mijn mailbox een uitnodiging zag passeren voor een rondleiding in Stokerij De Molenberg. Een bezoek aan een whiskystokerij in een historisch pand, twee vliegen in één klap! Als de weerlicht schreef ik ons in en zag daarbij maar al te graag door de vingers dat deze zaterdag in mei eigenlijk voorzien was om Spaans te studeren. Studeren versus whisky proeven, de keuze is snel gemaakt.

De rondleiding was heel erg boeiend. Vooral omdat de gids veel moeite deed om de ganse historiek van de oude jeneverstokerij en de bijhorende windmolen te vertellen. De windmolen is helaas al lang verdwenen, maar de hoeve waarin de jenever gestookt werd, werd zeer mooi gerestaureerd. Ik zag voor (denkelijk) het eerst in mijn leven een alambiek die gebruikt werd om de jenever te stoken en een oude eest die gebruikt werd om de gekiemde gerst te drogen. Allebei in zeer goede staat.

Daarna vertelde de gids over de nieuwe bestemming van de stokerij: de jeneverstokerij werd een whiskystokerij. Een droom van de nieuwe eigenaar Charles Leclef, die behoort tot de familie die oorspronkelijk de helaas verdwenen windmolen uitbaatte. Voor de whisky wordt hetzelfde moutbeslag gebruik als voor de Gouden Carolus Tripel (brouwerij Het Anker waar dit bier gebrouwen wordt, is eveneens in handen van Charles Leclef). We mochten ook een blik werpen op de prachtige koperen stookketels (pot stills in het Engels), een mooi staaltje van vakmanschap gemaakt in Schotland. Om jullie een idee te geven, één zo’n stookketel kost 300.000 euro en wordt volledig met de hand gemaakt.

Na het destilleerproces rijpt de Gouden Carolus single malt whisky eerst op klassieke Bourbon vaten en daarna op speciale Het Anker vaten (houten vaten speciaal voor deze whisky bewerkt door een tonnenmaker).

Na de rondleiding volgde een proevertje en uiteraard konden we het niet laten een flesje Gouden Carolus Pure Taste mee naar huis te nemen. 😉

Omdat ik lui was en nog steeds met een gigantische fotoachterstand zit, had ik mijn fototoestel niet meegenomen, waar ik ter plekke natuurlijk verschrikkelijk veel spijt van had. Dus jullie zullen het moeten stellen met crappy iphone foto’s: