Lunchen op het dak van een parkeergarage

Op aanraden van een collega reserveerden mijn vriend en ik een tafeltje voor een zomerse lunch op Rooftop 58, een pop-up restaurant/bar op het dak van Parking 58 met een adembenemend uitzicht op Brussel. De locatie is op zich al bijzonder, de tijdelijke constructie die op het dak gebouwd werd maakt de ervaring helemaal af. Jammer dat dit restaurant op 30 september alweer de deuren sluit. Reserveer dus snel een tafeltje als je het zelf wil proberen.

De gerechten die chefkok Sang Hoon Degeimbre, Kok van het Jaar 2016 volgens Gault&Millau, voor ons creëerde:

Rollade van gemarineerd rundsvlees, vergezeld van gegrilde aubergine met miso en venkel
Liernu seizoensgebonden groentjes met gelacteerde jus en dille olie
Kabeljauw met grootmoeders appelsap en een emulsie van ansjovis
Wortelen, viooltjes, witte chocolade en bloemen

Een feest voor de ogen én de smaakpapillen!

Boottocht naar Les Calanques de Piana en Porto – 11 juli 2016

Rustdag vandaag. Mijn vriend kon het gebruiken, want hij is degene die hier achter het stuur de smalle baantjes moet troseren. De wegen zijn er in Corsica echt niet naar om iemand met zulke beperkte rijervaring als ik achter het stuur te laten plaatsnemen. Terwijl mijn vriend uitsliep, trok ik voor een uurtje naar het zwembad om baantjes te trekken.

We ontbeten op het gemak (mijn ei was ditmaal min of meer zacht gekookt, vooruitgang!), boekten via de receptie een boottochtje in de namiddag en zetten ons voor het eerst deze vakantie aan onze laptop om wat mails te beantwoorden.

Rond lunchtijd trokken we naar de Spar om inkopen te doen. We zaten weer ongeveer door onze voorraad papieren zakdoekjes en ook ons water was bijna op. Bedoeling was om een slaatje te kopen om ergens op het strand te kunnen picknicken, maar we vonden niets wat ons aanstaat. Wat we wel vonden, waren praktische waterschoentjes voor slechts 9 euro! Ideaal om te wandelen op de keienstranden en om splinters in je voeten te voorkomen. Na de snorkels, dé aankoop van deze vakantie.

Voor het middagmaal maakten we het ons gemakkelijk: opnieuw naar La Cigale. Die heerlijke gegrilde mosselen waren moeilijk te weerstaan. Mocht er een restaurant in Leuven zulke mosselen maken, ik ging er elke week eten!

We hadden nog wat tijd over alvorens onze boot zou vertrekken, dus gingen we even relaxen op het strand. Blijkbaar toch iets te lang gerelaxt, want toen wij tien minuten voordat de boot zou vertrekken, bij de aanlegsteiger aankwamen, zat iedereen al klaar in de boot. De boot vertrok ook eerder dan het aangekondigde vertrekuur van 14.30u. Beetje vreemd.

Ik had schrik om opnieuw zeeziek te worden, dus liet ik in eerste instantie het fotograferen over aan mijn vriend. Gelukkig had ik ditmaal nergens last van. Langzaam voelde ik mijn vertrouwen groeien en toen mijn vriend met de GoPro wat filmpjes maakte, voelde ik me zeker genoeg van mijn stuk om het fototoestel van hem over te nemen. De Calanques de Piana waren ook vanaf de zee gezien fenomenaal. We voeren met de boot langs de Plage de Ficajola waar we gisterennamiddag geweest waren. ‘Un petit coin de paradis’, zo beschreef onze kapitein het strand. Het boottochtje was alleszins de moeite. De vrij kleine boot bracht ons in verschillende indrukwekkende grotten zodat we optimaal van al dat natuurschoon konden genieten.

Na anderhalf uur zat ons tochtje er alweer op. Om de goede afloop van deze boottocht te vieren, gingen we iets drinken in Porto en trakteerde ik mezelf op een coupe champagne en een ijsje met citroen en rum rozijnen. Heerlijk!

Een smakelijke pauze later wandelden we naar de fameuze Genuese Toren van Porto. De toren werd in 1549 gebouwd op in de zee uitstekende rotsen van rood graniet en heeft een prachtig uitzicht op de golf van Porto. De toren zelf is op zich niet zo indrukwekkend, maar de panelen aan de binnenkant bieden een goed inzicht in de boeiende geschiedenis van dit verdedigingswerk. En tja, dat uitzicht, he.

De temperaturen gingen vandaag ook weer vlotjes over de dertig graden. Ideaal om te ontspannen en af te koelen op het strand. We zochten ons een plekje op het brede kiezelstrand van Porto en zwommen en snorkelden in het blauwe water van de Middellandse Zee. Mijn vriend zag zelfs een rog onder hem voorbij zwemmen, maar toen ik dezelfde richting op zwom, was het beest al weg. Jammer.

Voor het avondmaal hadden we een tafeltje gereserveerd in Le Tahiti, een bar-restaurant gelegen op het strand. De mojito’s als aperitief zetten alvast de toon. Heel gezellig en romantisch om samen te eten in het licht van de ondergaande zon. (Dat ik mijn vriend even in de steek moest laten om de laatste zonnestralen op de gevoelige plaat vast te leggen, zal hij me zeker wel vergeven.) Het eten was niet echt bijzonder: een simpel slaatje zalm, garnalen en avocado’s en een burger, maar met een glas koele rosé erbij smaakte het. Tijdens het avondmaal werden we geëntertaind door een bende mussen die maar al te graag wat kruimeltjes van ons brood meepikten. Na mijn slaatje kon ik het niet laten de laatste gaatjes op te vullen met een frambozensoepje met vanilleijs.

Alhoewel het strand en het centrum van Porto niet bepaald ver van ons hotel gelegen waren, hadden we er toch voor geopteerd met de wagennaar het strand te rijden. Er was namelijk geen enkele voetgangervriendelijke weg naar het strand. En zeker ‘s avonds laat in het donker, leek deze weg me vrij gevaarlijk voor voetgangers. Niet milieuvriendelijk, wel makkelijk als je een hoop strand- en fotogerief moet meezeulen.

Een fijne en ontspannende dag.

Zeilen op het Grevelingenmeer

Zondag hadden we afgesproken om met vrienden te gaan zeilen op het ondertussen reeds vertrouwde Grevelingenmeer. Omdat het de eerste keer was dat onze vrienden hun zoontjes van vier en acht jaar meenamen op een zeilboot, hadden we geopteerd voor een zeiltochtje van drie uur. Al zou je dat niet vermoeden als je de hoeveelheid proviand zag die wij mee sleurden. 😉

Beide ouders waren duidelijk een beetje zenuwachtig. Wat als de jongens het niet leuk zouden vinden of wat als ze ziek zouden worden? Ik was zelf een beetje zenuwachtig na eerdere niet zo positieve zeilervaringen. Gelukkig zijn er op het Grevelingenmeer geen golven, dus zelfs al stond er een stevig windje, de kans dat ik echt ziek zou worden, schatte ik niet zo hoog in. Maar toch, je weet nooit…

Stipt om twaalf uur vertrokken we op de motor om het kleine haventje uit te varen. Zolang we op de motor voeren, ging alles prima. De sfeer zat goed. De grijze wolken waren ondertussen veranderd in witte schapenwolken en de zon zette haar beste beentje voor. Het was wel vrij frisjes, maar voor dit scenario hadden we gerust willen tekenen toen we ‘s ochtends vertrokken in het zwaarbewolkte Leuven.

Totdat de zeilen gehesen werden en de motor afgezet. De stevige wind in de zeilen zorgde dat de zeilboot erg scheef ging hangen. Iets wat heel normaal is bij het zeilen, maar voor een klein kind ongetwijfeld erg beangstigend is. Een onverwacht manoeuvre gecombineerd met een nogal paniekerige reactie van de papa miste zijn effect niet: twee wenende paniekerige kindjes. Doodsbang dat ze over boord zouden vallen. (We hadden nochtans een protocol afgesproken voor het worst case scenario dat één van de kinderen effectief over boord zou gaan. Mind you, we droegen allemaal flink onze zwemvesten.) Pogingen om de jongens te kalmeren werkten half (al bleven die bolletjes van de AH er tussen de traantjes door vlot ingaan bij de jongste) tot de boot weer scheef ging hangen. We reefden de zeilen en zetten de motor op in de hoop dat dit de kinderen wat meer zou gerust stellen.

En jawel, de rust keerde weder aan boord. Zeker toen mijn vriend een kleine goedkope verrekijker opdiepte, waren de kinderen helemaal afgeleid. Spijtig genoeg was er maar één exemplaar van de verrekijker (terug in Leuven hebben we meteen online twee extra exemplaren besteld). Ik vond het niet zo erg om op de motor te varen. Beter dat iedereen aan boord zich prettig en veilig voelt, maar het leek me jammer om het zeilen zelfs helemaal geen kans meer te geven. Toen de jongens aan het spelen waren in de kajuit probeerden we de papa te overtuigen om het nog eens te proberen, maar dan met maar één zeil, zodat de boot minder zou hangen. De mama leek het allemaal beter te zien zitten dan de papa, maar uiteindelijk ging hij ook overstag (pun intended).

En kijk, met de jongens in de kajuit hesen we het voorste zeil. Van de eerdere paniek geen spoor meer en zo konden we het laatste uurtje toch nog wat zeilen. We hesen na een tijdje zelfs het tweede zeil. Dat laatste uur zat ik voornamelijk aan het roer, bijsturend aan de hand van de aanwijzingen van mijn vriend. Het catamarantochtje in Corsica heeft mij duidelijk toch wat inzicht bijgebracht in de techniek van het zeilen. Het sturen ging echt wel vlot en ik slaagde erin op commando zonder problemen de boot te laten draaien. Uiteraard is zeilen teamwork. Dus alle lof voor mijn teamgenoten.

Toen de gereserveerde drie uur ten einde liepen, voeren we terug de haven in. Voor het aanmeren leek het me veiliger om het roer terug in de handen van mijn vriend te geven. Na een boterzachte aankomst werden we met een motorbootje opgehaald. Het hoogtepunt van de dag voor de jongste, want hij mocht helpen sturen. Je zag hem nogal glunderen.

Om de zeildoop van de twee jongsten te vieren, gingen we aan de rand van het meer in het gras zitten en deden we een flesje prosecco (of twee) open. ‘t Was echt zalig zitten in de zon terwijl de jongens gingen pootjebaden in het water.

Voor het avondmaal gingen we iets eten in ‘t Swarte Schaep in Brouwershaven. Ik moest gewoon opnieuw mosselen bestellen. Die hadden mij de vorige keer zo fantastisch gesmaakt! We genoten op het terras in de zon en smeedden al plannen voor ons volgende uitstapje in november. Ik kijk er al naar uit!

Samenvattend: ik denk niet dat de kinderen een blijvend trauma aan deze dag overgehouden zullen hebben. En ik zie een volgende poging zeker nog zitten!

PS: Helemaal niet zeeziek geweest.

Les Calanques de Piana – 10 juli 2016

De dag begonnen met een zwempartijtje. De kuisvrouw was blijkbaar niet gewoon dat er mensen zo vroeg van het zwembad gebruik maakten, want ze kwam nog snel snel de schoonmaakrobot uit het water vissen. Alhoewel ik perfect in staat was het ding te vermijden.

Helaas, ook ditmaal viel het ontbijt tegen. Wel een buffet deze keer, maar buiten brood, koffiekoeken, yoghurt en jams viel er niet veel anders te scoren. In de frigo lagen gelukkig nog kleine pakjes kaas verstopt en er was ook de mogelijkheid om een ei te koken. Omdat ik geen zin had om opnieuw een half rauw ei binnen te lepelen, zorgde ik dat het ei zeker lang genoeg in de koker zat. Met als gevolg: veel te hard gekookt. Zucht. Morgen een herkansing.

Vandaag stond een bezoek aan de Calanques de Piana op het programma. De Calanques zijn spectaculaire granietformaties, het resultaat van eeuwenlange erosie door wind en water. We parkeerden onze auto op een kleine parkeerplaats en begonnen aan de eerste wandeling van de dag naar het Château Fort, een massieve blok graniet met een fenomenaal uitzicht op de goven van Porto en Girolata. De wandeling naar het Château Fort was op zich al de moeite, we kwamen langs prachtig gevormde rotsen en tafoni. In het Corsicaans betekent tafone ‘groot gat’. De term ‘tafone’ wordt gebruikt voor natuurlijke holten in rotsen ontstaan door erosie. Al in een ver verleden maakten deze bijzondere rotsen deel uit van het Corsicaanse leven, toen ze werden gebruikt als graf of primitieve woning.

Tijdens onze wandeling kwamen we een luidruchtige Franse familie tegen: drie generaties samen op reis. Alleen was de hitte er blijkbaar te veel aan voor de grootmoeter (‘mami’) van het gezelschap. Na een kwartier wandelen ging ze van haar sus en tegen de vlakte. Wij liepen vlak voor de ganse bende en vroegen of we hulp moesten halen. Blijkbaar was het niet zo ernstig, want de rest van de familie stelde ons gerust. Wij liepen verder tot aan het prachtige Château Fort, waar we een beetje later de ganse familie, minus ‘mami’ opnieuw tegen kwamen. Blijkbaar hadden ze ‘mami’ ergens in de schaduw achter gelaten. Hmmm. En effectief, op de terugweg zagen we haar zitten, wachtend op de rest van de groep.

Na deze eerste succesvolle wandeling wilden we de tweede wandeling doen die in onze gids stond beschreven. De wandeling zou ons een prachtig uitzicht bieden op de Golfe de Porto. Helaas slaagden we er niet in het startpunt van de wandeling te vinden op basis van de beschrijvingen in onze reisgids. We deden twee pogingen, maar beide paden (als ze dat al waren) brachten ons nergens heen. Het eerste pad leek eerder bedoeld voor het onderhoud van hoogspanningsmasten en het tweede pad was duidelijk niet druk bewandeld, want vol met doornen die onze benen krasten. Ook open street maps bracht ditmaal geen uitsluitsel. Teleurstellend.

We liepen terug naar de parkeerplaats en reden verder langs de D81 naar Café Les Roches Bleues. Geen idee waarom het café de naam ‘blauwe rotsen’ droeg, want de rotsen waren eerder roodachtig van kleur. De locatie van het café was alleszins spectaculair: het terras was gebouwd boven op een steile rots en het uitzicht op de omringende, grillige rotsformaties was fenomenaal. Spijtig genoeg kwam het eten in dit café niet in de buurt van het indrukwekkende uitzicht. We bestelden een croque en een pastasalade die beide op zijn best als middelmatig bestempeld konden worden. De pastasalade van mijn vriend was, om heel eerlijk te zijn, eerder triest te noemen. En dat op zo’n toplocatie! Niet dat ik meteen haute cuisine verwachtte, maar we hebben in Corsica al op zo vele plekken heerlijk gegeten dat dit effectief een teleurstelling was. Dus, stop hier zeker om iets te drinken en van het uitzicht te genieten. Eten doe je beter elders.

Na het middagmaal begonnen we vlakbij Café Les Roches Bleues aan de volgende wandeling doorheen de Calanques, de Chemin des Muletiers. Volgens onze gids zou een korte, maar pittige klim ons naar oud muildierpad leiden. Een lichte wandeling van een uurtje zou ons terug brengen naar de D81. Helaas ook ditmaal sloeg onze Capitool gids de bal volledig mis. Na meer dan een half uur klimmen, begreep ik waarom de groep jongeren die zaten uit te rusten aan het vertrekpunt van de wandeling ons ‘bonne chance’ hadden nageroepen. Het pad was lastig en steil, ocharme die muildieren die hier vroeger over moesten passeren, maar de beloning was navenant: schitterende uitzichten op de kleurrijke, grillig gevormde rotsen. Echt fenomenaal.

Helaas zag het er op geen enkel punt naar uit dat het pad ons zou terugbrengen naar de hoofdweg. In het algemeen moet ik wel zeggen dat de paden in Corsica slecht aangegeven zijn. Weinig tot geen informatie over de duur en de moeilijkheidsgraad van de wandelingen en quasi geen richtingaanwijzers. Wij kwamen tijdens onze ganse wandeling maar één paaltje tegen met richtingaanwijzers, maar dan zonder enige indicatie over de afstanden tot de punten die aangeduid werden. Gelukkig kwamen we onderweg twee vriendelijke dames tegen die uit de tegenovergestelde richting kwamen en ons wat meer info konden geven over de tocht die ons nog wachtte, waaruit bleek dat we het beste gedeelte van de wandeling al achter de rug hadden.

We sloegen nog even een zijweg in die ons naar de Tête du Lion moest voeren, maar omdat we geen flauw idee hadden hoe lang we zouden moeten stappen om het leeuwenhoofd te bereiken, besloten we na een kort overleg gewoon rechtstomkeer te maken. Jammer, toch wel. Een duidelijkere bewegwijzering zou echt een groot verschil maken. De meeste paden in Corsica gaan daarnaast van bestemming A naar bestemming B, dat is ideaal als je trektochten wil maken, maar als je terug naar de parking moet waar je wagen geparkeerd is, betekent dit dat je twee keer langs dezelfde weg passeert.

Om te bekomen van de wandeling in een temperatuur van rond de 35 graden, gingen we opnieuw iets drinken en een ijsje eten in ons favoriete Café Les Roches Bleues. Dat uitzicht is echt een Unique Selling Point. Na deze welverdiende verfrissing reden we verder naar het dorpje Piana. Het dorpje op zich was niet zo bijzonder mooi, maar we vonden er wel een goed restaurant alwaar we een tafeltje reserveerden om ‘s avonds te gaan eten. We liepen ook even het sympathieke dorpskerkje binnen waar de voorbereidingen aan de gang waren voor een concert die avond. Wegrijden uit het dorp bleek echter een grotere uitdaging dan verwacht, google maps leidde ons een smalle doodlopende straat in die we enkel konden verlaten door achteruit te rijden. Gelukkig was er een vriendelijke Corsicaan om ons instructies te geven terwijl ik uit het venster hing om te voorkomen dat mijn vriend tegen een muur reed. Spannend!

Omdat we nog wat tijd te doden hadden voor het avondmaal besloten we naar een strandje in de buurt te gaan. Een ongelooflijk smalle kronkelweg bracht ons naar Plage de Ficajola. Na onze auto geparkeerd te hebben op de zeer ruime parkeerplaats moesten we nog een flink stuk te voet. Mijn ervaring in Corsica is dat hoe moeilijker de stranden te bereiken zijn, hoe mooier ze zijn. Dat beloofde! En jawel, een prachtig keienstrand omringd door rode rotsen wachtte ons. Doordat het wat later op de dag was, was er wel een stuk van het strand dat al in de schaduw lag. Wat ik ook sympathiek vind, is dat iedereen zich gewoon omkleedt op het strand, zonder gêne. Het is duidelijk dat de Corsicanen zich gespecialiseerd hebben in de omkleedtruc met de handdoek. 😉

Na een kort verblijf op het strand, reden we terug naar Piana voor ons avondmaal bij La Voûte. We trapten opnieuw in de val van de menu aan een zeer voordelige prijs. Aan een hoog tempo passeerden op mijn bord: vissoep van het huis, een vers gevangen dorade, Corsicaanse kaas en een crème brûlée. Allemaal voortreffelijk! Het was trouwens een extra speciale dag: vandaag vond de finale van het EK tussen Frankrijk en Portugal plaats. Stiekem hoopte ik dat Frankrijk zou winnen. Zelfs al zijn Corsicanen maar koele minnaars van het Franse vasteland, toch vermoedde ik dat zo’n overwinning ook hier gevierd zou worden. Op het terras waar we aten, was een groot scherm geplaatst waarop we de match konden volgen. Door het hoge tempo, hadden we echter ons dessert al achter de kiezen nog voordat de match begonnen was.

Op de terugweg naar Porto zocht ik een radiozender om de match te kunnen volgen, maar de verslaggeving was zo hemeltergend slecht, dat ik de radio al snel opnieuw afzette. We reden dan maar richting het haventje van Porto in de hoop nog een mooie zonsaondergang te kunnen meepikken onderweg. En jawel, we werden niet teleurgesteld. We parkeerden op een ruime parking vlak bij het strand en maakten nog een kleine avondwandling doorheen het mini-centrum van Porto. We zagen veel bootverhuurbedrijfjes en talloze boten die een promenade en mer aanboden. We namen wat foldertjes mee, want we wilden graag de prachtige Calanques de Piana ook vanaf de zee bewonderen. In alle cafés en restaurants werd de finale uitgezonden op grote schermen.

We waren allebei moe van de lange dag en besloten gewoon terug te keren naar het hotel. We hadden nog geen enkele keer gejuich gehoord, dus we waren er vrij zeker van dat de match niet verliep zoals gehoopt. In het hotel volgde ik de laatste ogenblikken van de match via twitter. Het doelpunt van Portugal maakte meteen een kruis over mijn plannen om met de locals de overwinning mee te gaan vieren. Enfin ja, onze nachtrust zou er wel bij varen.

Getrakteerd op een onverwachte circusvoorstelling

Vanavond waren we te gast bij vrienden in Edegem. Zowat een jaarlijkse afspraak ondertussen: wanneer de zomer in het land is, genieten we samen van hun tuin. Hun drie zonen zijn altijd erg enthousiast om ons terug te zien, maar dit jaar hebben de jongens (6, 8 en 10) ons echt weten te verrassen.

Bij aankomst in Edegem kregen we meteen een kaartje in onze hand gestopt. Een toegangsticket voor de voorstelling van Circus Popcorn. Onze kaartjes werden professioneel in ontvangst genomen, ingescand (!) en we mochten plaatsnemen op de genummerde (!!) plaatsen. De voorstelling werd aan mekaar gepraat door de oudste die elke act op professionele wijze inleidde.

Achtereenvolgens kregen we acrobaten, jongleurs, goochelaars, gewichtheffers en zelfs dierentemmers te zien. Ik was oprecht ontroerd door al de moeite die ze in de voorbereiding en uitvoering van hun acts hadden gestoken. Natuurlijk blonken de ouders (geheel terecht) van trots. Die staande ovatie op het einde van de voorstelling was dan ook meer dan verdiend.

(En het eten was naar goede gewoonte ook heel lekker, al ben ik helemaal vergeten om fotootjes te maken van het gebraad, de chocoladecake en de limoen-ricottataart.)

M-idzomer 2016

Mijn vriend en ik stonden vrijdag op de gastenlijst van M-idzomer. De voorbije jaren waren we niet meer op dit zomers festival geraakt, omdat we op vakantie waren, maar ik had fijne herinneringen aan vorige edities.

Helaas moet ik bekennen dat deze editie tegenviel. De muzikale acts spraken me niet echt aan (ik kon Tom Barman zijn jazz-exploten niet echt appreciëren), ik slaagde erin de dansvoorstelling te missen en er werd geen Jacob’s Creek meer geschonken. Gelukkig was het quinoa-bietenslaatje van de Noordoever lekker en hadden we een paar leuke gesprekken met bekenden!

We lieten de optredens voor wat ze waren en maakten van de gelegenheid gebruik om de tentoonstelling van Aglaia Konrad te bezoeken. Omdat iedereen in de tuin zat, hadden we het museum bijna helemaal voor ons alleen. Heel fijn. Aanrader trouwens, Aglaia Konrad. Er waren een paar kunstwerken die ik zo naar huis wou nemen om in ons appartement op te hangen.

Van Calvi naar Porto – 9 juli 2016

Voor ons laatste ontbijt in Calvi gunden we onszelf de luxe om een charcuterieschotel voor één persoon bij te bestellen. Door deze bestelling werd de hoeveelheid brood en de koffiekoeken in vergelijking met de voorbije dagen gehalveerd. Wel een beetje vreemd dat je bij een charcuterieschotel geen brood krijgt. Gelukkig was de charcuterieschotel, zoals we verwacht hadden, ruim genoeg voor twee personen, zodat we geen honger moesten lijden. En die koffiekoeken was ik toch al beu gegeten. Bij de charcuterieschotel hoorde een eitje dat ik nog zelf moest koken. Helaas, de waterkoker bleek achteraf gezien op een lagere temperatuur dan verwacht te staan, waardoor mijn ei nog half rauw was. Mijn vriend heeft het wel niet met mij getroffen, ik kan zelfs nog geen ei koken!

Natuurlijk was de bedelende duif opnieuw van de partij. Meer nog, het beest negeren was onmogelijk, zo’n lawaai dat ze maakte onder ons tafeltje. Ik gooide wat kruimels op de grond. Waarop prompt een tweede duif opdook, die echter zonder medelijden weggejaagd werd door de eerste duif. Het was heel duidelijk wie hier de baas was en wie álle kruimels zou opeten. Dat vond ik een beetje onrechtvaardig. ‘t Is niet dat het beest te kort kwam. Dus stiekem gooide ik ook wat kruimels naar de andere duif. Jaja, drama aan het ontbijt.

We genoten voor een laatste keer van het geweldige uitzicht op de zee vanaf onze ontbijttafel. Het ontbijtaanbod van hotel Saint Erasme met jams, jams, jams daarentegen zouden we niet bepaald missen. An underwhelming breakfast to put it mildly…

Om 9.07u stipt zaten we in de wagen, klaar voor de tocht naar Porto. Ditmaal kozen we ervoor om de oude weg te nemen die langs de zee naar Galéria voerde en vandaar verder naar Porto. En dat beklaagden we ons niet: de fabelachtige uitzichten volgden mekaar in hoog tempo op. De rode rotsen contrasteerden prachtig met de felblauwe zee. De kleuren waren fenomenaal en na elke bocht wachtte ons een nieuwe foto-opportuniteit. Ik ben de tel kwijt geraakt hoe vaak we onderweg gestopt zijn, maar het geheugenkaartje van mijn fototoestel raakte steeds voller!

Na een onvergetelijke rit kwamen we rond het middaguur aan in Hôtel Capo d’Orto. Gelukkig was er nog plek op de parking vlak bij de ingang (de hotelbeschrijving waarschuwde ons dat de capaciteit van de parking beperkt was). We waren wat te vroeg, want onze kamer was nog niet klaar, maar we mochten al wel de valiezen op de kamer achterlaten. Sympathiek! Fijne kamer ook, het interieur zelf was wat gedateerd, maar de badkamer was splinternieuw en heel erg fancy. Wat ik aan een tempo van ongeveer twee douches per dag wel kon appreciëren. Vanaf ons balkon hadden we zicht op de bergen én de zee én het zwembad. Wat een luxe. We zouden zelfs rechtstreeks vanaf ons balkon op de eerste verdieping in het zwembad kunnen springen, maar dat zag er behoorlijk ondiep uit, dus besloten we toch maar van dat plan af te zien.

Lunchen deden we bij La Cigale, volgens Tripadvisor serveerde La Cigale uitstekende gegrilde mosselen. Het vooruitzicht alleen al deed me watertanden. We zochten een plekje op het gezellige terras en klonken met een Cap Corse op de fijne autorit van de voormiddag. De mosselen bleken effectief uitstekend te zijn, veel groter dan de mosselen die ik eerder at in Calvi en ongelooflijk lekker. Om duimen en vingers van af te likken!

Na alweer een uitstekende maaltijd (ik val in herhaling) liepen we terug naar de auto voor een autorit naar Gorges de Spelunca. We lieten de zee achter ons en reden het binnenland in. De Gorges de Spelunca is een fabelachtige kloof gevormd door de rivieren Aïtoine en Tavulella. Gelukkig heb ik altijd extra geheugenkaartjes bij, want mijn fototoestel werd goed gebruikt. 😉 We reden door een landschap van grillige rotspieken en bloeiende kastanjebomen. De vele tamme kastanjes zijn echter geen inheemse boomsoort, maar werden massaal aangeplant door de Genuezen om de bergbewoners van voedsel te voorzien. Corsica blijkt trouwens een erg groen eiland te zijn, vol met prachtige oude bossen. De foto’s slagen er slechts gedeeltelijk in al dat moois weer te geven.

Onderweg passeerden we het mooie bergdorp Ota, omgeven door overwoekerde citroenboomgaarden en varkens. Heel veel varkens, die zich net als de schapen in Schotland niet veel van de verkeersregels aantrokken en gezellig midden in de weg rondhingen. In tegenstelling tot de schapen in Schotland waren de varkens echter helemaal niet mensenschuw. Zo slaagde mijn vriend erin te poseren vlak naast een imposante beer, die zich al de aandacht liet welgevallen. Spijtig dat we geen canistrelli bij hadden om aan de varkens te voeren!

Onze oorspronkelijke eindbestemming was het Forêt d’Aïtone, een oeroud sparrenbos, maar toen ik in mijn reisgids zag dat we niet al te ver verwijderd waren van de Col de Verghio, het hoogste punt van het wegenstelsel van Corsica leek het leuk om tot daar te rijden en van daar terug te keren. Dat we steeds hoger klommen met de wagen, bleek uit de temperatuur die met elke kilometer gestaag zakte. Helemaal bovenaan de pas was het opeens nog maar twintig graden en stond er een fris windje. Aan de andere kant van de pas zagen we donkere wolken zich samen pakken in het dal, de voorbode van een heus onweer. We konden alleen maar hopen dat de wolken de bergen niet zouden oversteken naar onze kant. En jawel, ook op de pas liep het vol met wilde varkens die zich niks aantrokken van onze aanwezigheid.

We reden terug langs de weg waar we vandaan kwamen, met de bedoeling een wandeling langs de Sentier de la Sittelle (sittelle is Frans voor boomklever) te maken. Volgens onze gids zou de wandeling zo’n tweeënhalf uur duren, maar met de frequentie waaraan mijn vriend en ik stopten om foto’s nemen, moesten we daar zeker een half uur extra bij tellen. We voelden echter wat druppels nederdalen. Iets waarop we totaal niet voorzien waren. We hadden de regenponcho’s die normaal standaard in de rugzak van het fototoestel zitten zelfs gewoon in het hotel achter gelaten (diezelfde regenponcho’s die na al die jaren toch al één keer van pas gekomen zijn). Niet zo slim.

Terug in de auto dan maar en verder tijden tot aan het begin van het pad naar de Cascades d’Aïtone. Ondertussen leek het erop dat het bij die paar druppels zou blijven. De lucht was opnieuw open getrokken. Dat half uurtje wandelen naar de watervallen zouden we het zeker droog houden. We deden snel snel onze zwemkledij aan, want aan de voet van de waterval zouden er heldere poelen zijn waarin je kon zwemmen. Klonk aantrekkelijk!

Ik denk zelfs niet dat we een half uur over deze wandeling deden. We waren er verrassend snel op onze havaiana’s. De watervallen waren niet spectaculair, maar wel heel mooi. Het water van de zwempoelen was kristalhelder, maar ijskoud. Zo koud, dat het mij heel wat overredingskracht kostte om mijn vriend te overtuigen om ook in het water te komen. ‘t Is vreemd, normaal ben ik degene die het altijd koud heeft, maar als het gaat over zwemmen in koud water, zijn de rollen omgekeerd. Daar heb ik veel minder last van dan mijn vriend. Het was ongelooflijk rustig bij de watervallen. We hadden de poel zowat voor ons alleen, wellicht omdat we er vrij laat in de namiddag waren. Het deed me geweldig deugd om in zo’n prachtige, natuurlijke omgeving te zwemmen.

Helemaal verfrist, vatten we de terugweg naar ons hotel aan, maar niet vooraleer we de brug van Ota, een prachtig pareltje van Genuese architectuur daterend uit 1745, gevonden hadden. De uitleg in onze gids schiep meer verwarring dan duidelijkheid. Gelukkig bracht open street maps (alweer) uitkomst. De brug lag midden in het groen, heel idyllisch. Een heel bijzonder plaatje. Super blij dat het toch gelukt was deze brug te vinden.

Op de terugweg kwamen we nog wat koeien en geiten tegen die wat aan het relaxen waren langs de kant van de weg. Altijd fijn om met fotomodellen te werken. 😉

Terug in het hotel namen we een douche in de splinternieuwe en zeer luxueuze badkamer en gingen we op zoek naar een restaurantje vlakbij. Voor de tweede keer op één dag bij La Cigale gaan eten, leek me wat overdreven, dus viel onze keuze op het mooie bloemrijke terras van Le Romulus. Ik bestelde seiche a la mode corse (inktvis in een zwarte saus van inkt). Het was ok, maar niet geweldig. De bediening was ook maar zozo. Toch een beetje spijt dat we niet naar La Cigale waren teruggekeerd. Enfin ja, het kan niet altijd een schot in de roos zijn, he.

Hollyworld

Dé ideale plek om bij te praten met een vriend die a) een enorme filmfan is en b) ondanks zijn ranke gestalte een bijna onverzadigbare eetlust heeft. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel keer hij zijn bord is gaan bijvullen aan de wok-toog en dat de chocoladefontein in de smaak viel, dat moge eveneens duidelijk wezen. Genoeg brandstof alvast voor een stevige discussie over de zin en onzin van het subsidiëren van Vlaamse filmproducties. Een meningsverschil dat op een intelligente manier bediscussieerd kan worden, daar hou ik wel van.

Strada di l’Artigiani – 8 juli 2016

De verkoudheid die aan de beterhand leek te zijn, was deze ochtend weer helemaal terug. Ons papierenzakdoekjesverbruik in Corsica klopt echt alle records. Onze zonnebrand viel daarentegen heel goed mee. De grootste roodheid was ondertussen al weggetrokken. Enkel mijn voeten waren echt verbrand. Mijn eigen stomme schuld, want die was ik vergeten in te smeren.

Vandaag sloeg ik mijn ochtendlijke zwempartijtje over. Het zwembad was eigenlijk wat te klein om echt goed te kunnen baantjes trekken. Omdat we geen zin hadden in weer een ontbijt met jams en koffiekoeken, trokken we richting het centrum voor een iets degelijker ontbijt. We hadden ons oog twee dagen geleden al laten vallen op het hotelontbijt van Langley. En jawel, dat bleek een goeie keuze: voor slechts tien euro konden we genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet met alles erop en eraan (ook jams, maar die lieten we links liggen). Er waren zelfs vers geperste smoothies.

Tijdens het ontbijt las ik de nieuwsberichten over de tragische schietpartij op politieagenten in Dallas. Dat het racisme binnen het politiekorps van de VS een grof schandaal is, moge duidelijk zijn. En natuurlijk kan ik het belang van de Black Lives Matter beweging enkel benadrukken. Maar ik betwijfel ten zeerste of zomaar in het wilde weg politieagenten neerschieten, de Amerikaanse samenleving ook maar één stap dichter bij een oplossing zal brengen. Het is duidelijk dat de VS een diep verdeelde samenleving is met vele problemen. Helaas is ook in ons eigen land racisme alomtegenwoordig. En dat terwijl een beetje verdraagzaamheid de wereld zoveel mooier zou maken.

Na een overheerlijk ontbijt vertrokken we op onze rondrit langs de Strada di l’Artigiani, maar niet zonder eerst onze voorraad zonnecrème, aftersun en papieren zakdoekjes aan te vullen bij de plaatselijke apotheker. Omdat ik drie producten kocht, kreeg ik er een gratis strandtas bovenop. Die tas zou beslist nog van pas komen.

Onze eerste stop van de dag was het dorpsplein van Calenzana. We bezochten er de mooie Saint Blaise kerk waarvan de toren los van het schip stond en het Oratoire van de Broederschap van het Heilig Kruis en zagen enkele dappere rugzaktoeristen gepakt en gezakt vertrekken voor hun tocht langs de GR20. In Calenzana start immers de beroemde GR20, de zwaartste GR van Europa. Niet echt aan mij besteed, in deze hitte.

Van Calenzana reden we naar Lumio waar volgens onze gids een fabriek van essentiële oliën stond. We besloten vanuit Calenzana een andere route te nemen dan degene die onze gids voorstelde en een kleine omweg te maken langs een bochtigere weg in de hoop op mooie uitzichten onderweg. We werden niet teleurgesteld! Deze omweg bracht ons ook langs de Zilia bottelarij. Zilia is het water dat we de voorbije dagen gretig gebruikt hadden om ons te hydrateren en waarvan nog tientallen flesjes in de koffer van de wagen lagen. Na een lastige zoektocht vonden we eindelijk de fabriek van essentiële oliën. Jammer, maar de fabriek en de bijhorende winkel bleken in de voormiddag gesloten zijn. We konden dus enkel van buitenaf wat van de heerlijke geuren opsnuiven.

Na het essentiële oliën débacle was het al tijd voor het middagmaal. Het leek ons een goed idee om te lunchen in Algajola, het schattige kuststadje dat we drie dagen geleden links moesten laten liggen wegens tijdgebrek. We vonden een tafeltje op het prachtige terras van restaurant Le Beau Rivage en genoten van het uitzicht op het strand en de ongelooflijk blauwe zee. Mijn slaatje met gegrilde gambas was een schot in de roos en mijn vriend was ook erg tevreden met zijn charcuterieschotel. De Corsicaanse keuken stelt tot nu toe niet teleur.

We besloten Corbara, gekend voor het kunstzinnige aardewerk over te slaan en rechtstreeks verder te rijden naar Pigna. Pigna is het regionale centrum van kunstnijverheid met veel werkplaatsen waar je de ambachtslieden aan het werk kan zien. Pigna is ook erg gekend voor de muziekdozen die er gemaakt worden. Ik overdrijf niet door te zeggen dat het charmante en fotogenieke Pigna ons beider harten veroverde. Pigna is volledig autovrij, met kleine smalle kasseisteegjes om in rond te slenteren en mooie zandkleurige huizen met lichtblauwe luiken. Heel erg mooi en rustgevend. Mijn vriend was in eerste instantie niet laaiend enthousiast toen ik voorstelde om de Strada di l’Artigiani af te rijden, maar Pigna trok hem volledig over de streep.

Natuurlijk kochten we muziekdozen voor onze petekindjes: een uiltje en een paardje. Ben heel erg benieuwd naar hun reactie als ze dit cadeautje in ontvangst nemen! Mijn vriend en ik hadden door de warmte allebei zin in een verfrissend drankje al dan niet vergezeld van een kleine versnapering. ‘t Was ondertussen toch al bijna tijd voor het vieruurtje. We belandden in café U Palazzu (het paleis) dat ons een prachtig uitzicht beloofde. Bij het binnen stappen voelden we ons een beetje in de val gelokt. Het was erg donker binnen en onze ogen, gewend aan de felle zon, hadden moeite om het interieur te onderscheiden. Bovendien stond er midden in de ruimte iemand te strijken. Beetje raar gezicht. Maar toen we verder liepen, kwamen we uit in de mooiste tuin die je je kan inbeelden, met een fenomenaal uitzicht op de omgeving met in de verte de zee. Prachtig!

De vriendelijke dame die ons bediende, raadde ons de huisgemaakte citronnade aan, een heerlijk verfrissende limonade op basis van biologische citroenen. Er was ook een uitgebreid aanbod aan huisgemaakte taarten en natuurlijk mocht het artisanale ijs niet ontbreken. Bij temperaturen van meer dan dertig graden kon ik de verleiding van een ijsje niet weerstaan. Mijn vriend bestelde een brownie. Zowel de drankjes, als de desserts waren ongelooflijk lekker. Al denk ik dat met zo’n uitzicht alles smaakt. Dikke, dikke aanrader.

Volgend halte op onze tocht: glasblazer David Campana. Het atelier van deze glaskunstenaar ligt pal in de winkel waar je zijn creaties kan kopen. We hadden het geluk om hem live aan het werk te zien. Heel boeiend. Jammer genoeg verkocht hij geen kerstballen. De kerstballencollectie van de mama van mijn petekindje zal deze vakantie helaas niet verder aangroeien. Aan de rand van Feliceto stopte we bij Wijndomein Renucci waar we gratis konden proeven van al hun wijnen. De rode wijnen wisten me niet te overtuigen, maar de witte wijn en de zoete dessertwijn gingen vlotjes binnen. We konden het niet laten om twee flesje witte wijn en drie flessen dessertwijn te kopen. Laat ons hopen dat onze valiezen niet te zwaar zijn bij het inchecken in de luchthaven!

Normaal gezien was de laatste halte op de route Occhiatana, maar aangezien we nog een lange weg terug moesten rijden, schrapten we dit dorp. We hebben hier zowaar te weinig uren in een dag!

Voor het avondmaal keerden we terug naar Algajola dat ons ‘s middags zo goed bevallen was. Tripadvisor wees ons de weg naar het terras van La Vieille Cave. We startten de maaltijd met een Concomber Cooler als aperitief (alles klinkt mooier in het Frans). We gingen allebei voor de formule hoofdgerecht + dessert voor 23 euro. Mijn risotto d’asperges et tagliatelles de calamar was fabuleus lekker. Goeie risotto heeft de eigenschap om mij echt blij te kunnen maken. En met de heerlijke Corsicaanse kazen mét vijgenconfituur, werd deze heerlijke maaltijd op gepaste wijze afgesloten.

Ons diner was op tijd gedaan om te kunnen genieten van een spectaculaire zonsondergang vanaf de Citadel. We klommen op de rotsen onder de muren van de Citadel en genoten van het spektakel dat Moeder Natuur ons bood. Een half uurtje later waren we terug in ons hotel en kropen we na een verfrissende douche onder de lakens. Alweer een goed gevulde dag.

Paper Towns – John Green

Na ‘The Fault in our Stars‘ mijn tweede boek van John Green. Ik vond ‘Paper Towns’ een pak minder aangrijpend dan ‘The Fault in our Stars’ en ook bij dit boek had ik een probleem met de geloofwaardigheid van de personages.

Het boek valt uiteen in drie verschillende delen en vooral het eerste deel is een bijzonder prettig lezende wervelwind. In het tweede deel slabakt het tempo van het boek wat en het derde deel gaat de filosofische toer op. Voor een young adult novel vind ik dat het boek best wel enkele diepgravende thema’s aanhaalt over identiteit en projectie op de ander. Het boek stelt terecht de vraag in hoeverre we de ander ooit echt zullen kennen/begrijpen.

John Green hanteert doorheen het ganse boek een werkelijk schitterend Engels. Zelfs al werd ik ditmaal minder meegesleurd door het verhaal, ik heb werkelijk genoten van de prachtige zinsconstructies. Een verrijking voor mijn kennis van de Engelse taal.

Deze quote uit het boek wil ik jullie nog graag meegeven:

“What a treacherous thing to believe that a person is more than a person.”

Yet Another Blog

Life on my side

Author: yab