Het is altijd zoeken om een datum te vinden voor het jaarlijkse kerstfeest bij de ouders van mijn vriend in Herentals. Acht volwassenen in combinatie met vijf tieners maakt dat er met heel veel drukke agenda’s rekening gehouden moet worden. Ditmaal landden we op de eerste zaterdag van de kerstvakantie. Dus spoorden mijn vriend en ik ‘s middags richting het station van Herentals waar zijn vader ons kwam ophalen. We hadden immers champagne en en reiskoffer bij om te blijven logeren. Altijd fijn om te kunnen feesten zonder op de klok te moeten kijken.
We aten samen een boterhammetje en vertrokken vervolgens naar het Kasteel de Merode in Westerlo waar we de rest van de familie troffen om ons te laten onderdompelen in de kerstmagie van het kasteel. We volgden een parcours door de verschillende versierde vertrekken van het kasteel waar ons allerlei personages wachtten die ons verschillende elementen (water, vuur, lucht, aarde) aanreikten om de boze sneeuwkoningin te verslaan die de kerstman bevroren had.
Het hele verhaal was mooi gedaan, maar duidelijk gericht op een iets jonger doelpubliek. Gelukkig zijn onze tieners beleefd genoeg om braaf te blijven luisteren en werd er geknuffeld en gezongen wanneer dat gevraagd werd. Alleen jammer dat het van te voren niet duidelijk was dat de doelgroep voor dit spektakel eerder kleuters en lagereschoolkinderen waren. Maar het kasteel zelf was zeker de moeite, al verdient het een grondige renovatie. En op het einde van de rondgang mochten we allemaal met de kerstman op de foto.
Terug naar het ouderlijke huis van mijn vriend voor het aperitief. Een glaasje champagne gaat er altijd in! En natuurlijk keken die tieners het meest van alles uit naar hun Secret Santa cadeautje. Terwijl ik al jaren hetzelfde vraag: een goodgift. Als hoofdgerecht hadden de ouders van mijn vriend een klassieke gevulde kalkoen met veenbessen, groenten en hertoginnenaardappelen voorzien. Altijd lekker!
Als dessert waren er taart en chocolaatjes en daarna speelden we spelletjes. Nu al die tieners probleemloos kunnen liegen, is chapeau duidelijk het favoriete spel geworden. En ze gooien tegenwoordig verdorie een poker in vijf beurten! 😉
Zondagochtend bleven mijn vriend en ik lekker lang in bed liggen om vervolgens samen met zijn ouders het kalkoenoverschot van de vorige avond weg te werken. Mijn vriend en ik keerden na al deze culinaire uitspattingen huiswaarts met een hele hoop extra alcohol voor onze collectie. 😉
Wat aan het nagenieten van de fijne eindejaarsreceptie deze namiddag. Omdat ik wat laat was met de organisatie, moest ik voor de locatie van ons feestje noodgedwongen uitwijken naar de eetruimte op onze eigen verdieping. Nadeel van deze locatie is dat het bedrijf dat instaat voor de catering in ons magnifieke gebouw enkel catering levert in de vergaderzalen en speciaal daarvoor voorziene ruimtes. Dus niet op de werkverdiepingen. Gelukkig was het wel mogelijk om op voorhand drank en wat nootjes en chips te bestellen, die we dan zelf moesten afhalen bij de catering op het eerste verdiep. Omdat alleen chips en nootjes wat magertjes zijn voor een eindejaarsreceptie, ben ik gisteren zelf nog wat inkopen gaan doen: kerstomaatjes, olijfjes, dips, crackers, kaasjes, salami,… Enfin, allerlei lekkere knabbeldingen.
Gelukkig vond ik een aantal collega’s bereid om samen met mij ‘s middags de drank te gaan ophalen en deze in de frigo’s te tasten. Mijn tetris-skills kwamen goed van pas, want elk vrij plekje in de koelkast werd ingenomen. De schuimwijn had nog een beetje kouder mogen zijn bij de start van de receptie om 15u, maar niemand die daarom maalde. Wel een spannend moment: de eerste receptie met gans mijn nieuw afdeling. Ik improviseerde een korte speech en focuste mij vervolgens op de gesprekken met mijn collega’s.
De locatie op ons eigen verdiep bleek bij nader inzien een voordeel te zijn: zo konden een aantal hard werkende collega’s van de andere afdelingen ook een glas komen meedrinken en zelfs de grote baas kwam even langs. Uiteindelijk raakte bijna alle drank op (zelfs de overschot van een vorig feestje werd weggewerkt) en ook alle hapjes verdwenen aan een snel tempo. Nadat we alles zo goed mogelijk hadden opgeruimd, gingen mijn favorite IT-collega en ik nog even party crashen op een ander feestje op onze verdieping. Een mooie afsluiter van een boeiend werkjaar!
Deze middag trokken we met de leden van het management naar Resto Henri in hartje Brussel om afscheid te nemen van ons bijna-gepensioneerd lid. Resto Henri bleek iets verder stappen dan ik oorspronkelijk had verwacht, maar de gerechten maakten de lange wandeling meer dan goed. Ons gezelschap van zeven personen kreeg een gezellige tafel toegewezen en natuurlijk werd er meteen een flesje wijn besteld om het afscheid van onze collega/levensgenieter in stijl te vieren. Het eten zelf was trouwens om duimen en vingers af te likken. Spijtig dat dit restaurant zo ver van onze werkplek ligt, want anders zou ik hier zeker vaker komen!
Crudo van Sint-Jacobsoester, pompoen en kaki:
Ballotine van rog, spinazie, girolles, beurre blanc vermouth, Noordzeekrab:
Na de uitspattingen van gisteren bleef ik op zondag lekker lang in bed liggen. Kwestie van weer helemaal in goeie doen te zijn voor de wijnproeverij om zeven uur ‘s avonds bij Cuore Italiano met onze vrienden uit Leuven. Aangezien onze vrienden letterlijk om de hoek wonen, stond ik om kwart voor zeven aan hun deur om samen naar ginder te wandelen. Ze waren nog niet helemaal vertrekkensklaar, dus kwamen we iets te laat aan bij Cuore Italiano, dat al goed vol zat met wijnliefhebbers. Gelukkig was er nog een hoge tafel met drie barkrukken voor ons beschikbaar.
De avond stond in het teken van de wijnen van Conte d’Attimis Maniago uit Friuli, een voor mij minder bekende wijnregio in het noorden van Italië. De wijnmaker was zelf aanwezig om uitleg te geven, iets wat ik altijd kan appreciëren. Ik weet niet juist aan wat het lag, maar voor mij persoonlijk was er niet meteen een wijn die er echt uit sprong. En we moesten ook redelijk lang wachten tussen de proevertjes door. Grappig: de vrienden met wie ik gisteren in het Spaans Dak dineerde, hadden het tijdsslot vóór ons een tafel gereserveerd om wijn te proeven. Toen wij aankwamen rond tien na zeven, waren zij nog bezig aan hun laatste glazen en dat terwijl ze om zeven uur een reservatie hadden in een restaurant. Tja, Italianen zijn niet al te klokvast, dat is een feit. 😉
En ja, ook bij ons liep de proeverij stevig uit. Uiteindelijk stonden we rond negen uur, een half uur later dan gepland, weer buiten. Onze vrienden hadden mij uitgenodigd om na de proeverij samen pizza te eten en aangezien de hapjes bij Cuore Italiano eerder beperkt waren, had ik een stevig hongertje opgedaan. Onze vrienden serveerden flinterdunne pizza met zelfgemaakt deeg, vers uit de oven. Vergezeld van een frisse groene salade was dit helemaal wat ik nodig had. En dat flesje Barolo paste er perfect bij! Beter dan wat we bij Cuore Italiano geproefd hadden, naar mijn bescheiden mening!
Na mijn fysieke inspanningen van de namiddag (toch meer dan 22.000 stappen bij mekaar gewandeld), was ik blij mijn voetjes onder tafel te kunnen steken in het stijlvolle Spaans Dak. Alleen jammer dat mijn vriend er niet bij kon zijn, die moest wegens ziekte noodgedwongen afhaken en bleef een weekend uitzieken in Genève. Hij was er vrij zeker van dat hij Covid-19 had opgedaan, maar de zelftest was negatief. Al is het natuurlijk steeds mogelijk dat die test verkeerd was. Hij voelde zich alleszins te zien om op en af te vliegen. En zeker met de eindejaarsperiode in het vizier leek het ons beter dat hij wat rust nam.
Jammer, want hij miste door zijn ziekte een supertoffe en culinair hoogstaande avond met onze twee bevriende koppels uit Leuven. Het eten was, evenals het gezelschap, uitstekend. Jammer dat het Spaans Dak zo ver van Leuven ligt, anders zou ik er zeker vaker gaan dineren.
Dankzij de overredingskracht van de onvolprezen Goofball zat ik gisteren om 12.57u op de trein naar Sint-Joris-Weert om voor de eerste keer in mijn leven zelf mee te wandelen met #DuwMee ten voordele van Mobile School. De opbrengst van deze editie van #DuwMee gaat volledig naar de productie van vier nieuwe mobiele scholen voor kwetsbare kinderen en jongeren, onder andere in Bolivia en Zambia. Kijk, daarvoor haal ik graag mijn wandelschoenen boven. Al was het even bekijken hoe ik dit kon laten sporen met de afspraak om ‘s avonds samen met vrienden te gaan eten in het Spaans Dak.
Vanaf het station van Sint-Joris-Weert wandelden we naar de Basisschool, waar al de wandelaars zich hadden verzameld op de speelplaats. Ter plekke was er eten en drinken voorzien (dat ik liet passeren, want ik had thuis al gegeten en wilde mij wat sparen voor het avondmaal) en kocht ik mij een fluovestje extra large om over mijn dikke winterjas aan te trekken.
Stipt om 14.05u vertrok de groep in een lang, kleurrijk lint voor een mooie wandeling doorheen de bossen van Oud-Heverlee en Leuven. Op voorhand had ik me wat zorgen gemaakt om de weersvoorspellingen (iedereen weet uiteraard dat ik een bloedhekel heb aan wandelen in de regen), maar kijk, op een beetje miezerregen en wat druppels onderweg na, hielden we het droog. Tot mijn niet geringe opluchting, moet ik zeggen. Ik genoot oprecht van deze mooie winterwandeling in het goeie gezelschap van Goofball, haar zoon en haar vriendin. Spijtig dat het mij na afloop van de coronacrisis niet meer schijnt te lukken om meer tijd vrij te maken om te wandelen.
Aan het einde van de wandeling troffen we de echtgenoot van Goofball en haar jongste zoon op de speelplaats van Basisschool De Klare Bron. Ik deed nog een poging om aan te schuiven voor pannenkoeken, maar de tijd tikte en de rij vorderde traag. Dus nam ik afscheid van mijn medewandelaars en stapte ik naar Heverlee station voor een kort treinritje naar Oud-Heverlee. Vanaf het station van Oud-Heverlee was het nog een dikke twintig minuten wandelen naar Brasserie St. Jean. Een iets minder leuke wandeling dan die van deze namiddag, omdat ik deze alleen moest doen in het donker, maar ik geraakte zonder problemen in de brasserie.
Daar koos ik een plekje vlakbij de chauffage om mijn natte spullen wat te laten drogen en zelf wat op te warmen. Ik was rond half zes aangekomen in Brasserie St. Jean, dus had ruimschoots de tijd om te bekomen van de wandeling en alvast een aperitiefje te drinken voor mijn afspraak om 18.30u in het Spaans Dak. Mijn haar had stevig afgezien van die vele uren onder mijn muts, dus dat deed ik in een staartje. En terwijl ik genoot van een glaasje cava, haalde ik mijn laptop boven om wat mails te beantwoorden. Because the work never ends these days!
Vandaag om acht uur uit de veren. Da’s bijna uitslapen. 😉 We genieten op het gemak van ons laatste ontbijt in Ponta Delgada. We pakken onze valiezen voor de allerlaatste keer, checken uit en laten onze valiezen achter bij het vriendelijke personeel van Casa do Páteo.
Het is heel heel warm vandaag. Reden te meer om het rustig aan te doen en verkoeling te zoeken in de botanische tuinen van Ponta Delgada.
De eerste Botanische tuin die we bezoeken, de Jardim Botânico António Borges is gratis. We zien een moedereend met haar kuikens en genieten van de mooie bomen en de overvloedige natuur. De volgende botanische tuin op ons lijstje, is helaas dicht, maar die vlak daarnaast, de Jardim Botânico José do Canto, is wel open. We zijn onder de indruk van de prachtige Australische bomen met de gigantische wortels.
Voor onze laatste lunch keren we terug naar de pier met de vele restaurants. En zo belanden we bij een ramenrestaurant. Een pikant noedelsoepje doet altijd deugd! Onderweg terug naar het hotel springen we nog even binnen in de Igreja de São Pedro en pik ik een laatste gelato mee: een simpel bolletje vanille als afsluiter van deze mooie vakantie.
Vervolgens halen we onze koffers op in het hotel en verwissel ik mijn flipflops voor mijn wandelschoenen voor de vlucht naar huis. Helaas, aan alle mooie liedjes komt een einde. Maar ik ben er zeker van dat we nog eens zullen terug keren naar de Azoren, een prachtige vakantieplek die nog niet volledig is dichtgeslibd met toeristen.
We wandelen voor de laatste keer naar de ondergrondse parking bij de haven en betalen opnieuw ons parkeerticket bij de receptie (die automaten zijn echt onbetrouwbaar). Bij een benzinestation vlak voor de luchthaven vullen we de brandstoftank van onze huurwagen en daarna leveren we onze laatste, minst favoriete wagen in bij AutAtlantis. Op de kleine luchthaven kopen we nog snel wat likeurtjes voor de ouders van mijn vriend en checken we onze koffers in.
Ik koop vervolgens nog wat koekjes voor mijn collega’s en dan is het tijd om te boarden. Stipt op tijd! Dat gebeurt ook niet vaak. Bij het opstijgen genieten we van een werkelijk prachtig uitzicht op São Miguel. Fantastisch! In het begin van de vlucht is er even wat commotie aan boord, omdat iemand onwel is geworden. De crew vraagt zelfs via de intercom of er medisch personeel aanwezig is op de vlucht. Maar gelukkig lijkt het mee te vallen en moet onze vliegtuig niet terugkeren naar de luchthaven.
De vlucht verloopt verder vlotjes en we landen zonder problemen in Zaventem. Veel mooie herinneringen rijker en één lens armer.
Na een deugddoende nachtrust genieten mijn vriend en ik van het uitstekende en elke dag variërende ontbijtbuffet in ons hotel. Na het ontbijt rijden we met onze huurwagen naar Sete Cidades voor onze uitgestelde self guided tour. De weersvoorspellingen geven een bewolkte en regenachtige dag, maar tijdens de rit zelf houden we het droog. We zijn alleszins op alle mogelijke weersomstandigheden voorzien. Vlak voordat we onze bestemming bereiken, kunnen we alvast genieten van een prachtig uitzicht op het meer van Sete Cidades.
We parkeren onze wagen op een parkeerplaats in de buurt en stipt om 10u melden we ons aan bij het Adventure Center van Futurismo. Ter plekke krijgen we een fiets en een helm. Tot onze grote verbazing schijnt de zon volop en is het stevig warm. Die weersvoorspellingen zitten er dik naast. Niet dat we klagen!
We fietsen rond het kratermeer van Sete Cidades waarvan het ene gedeelte blauw is (Lagoa Azul) en het andere gedeelte groen (Lagoa Verde). Beide delen van het meer worden door een brug van elkaar gescheiden. De reden van het kleurverschil is dat het groene gedeelte van het meer ondieper en kleiner is dan het blauwe gedeelte. Dit zorgt voor meer voedingsstoffen in het water, wat een groene kleur veroorzaakt.
De fietstocht op een vlakke, brede zandweg langs het meer is erg gemakkelijk en dus verre van avontuurlijk. Er rijden spijtig genoeg veel wagens op de stoffige wegen rond het meer, waardoor ik veel last heb van stof in mijn ogen. Omdat ik harde lenzen draag, beginnen mijn ogen heel hard te tranen als daar stof in komt. Behoorlijk vervelend en dat maakt dat ik minder van de fietstocht kan genieten dat gehoopt.
Na anderhalf uur zijn we terug bij ons vertrekpunt en stappen we over op onze kano. Eén van de medewerkers van Futurismo vindt het blijkbaar heel bijzonder dat ik met een kleedje aan ga kayakken. Hij kent er niks van, want ik heb voor deze gelegenheid een speciaal sneldrogend kleedje aangetrokken dat zich uitstekend leent tot kayakken! Het kayakken is trouwens veel leuker dan het fietsen en is echt ontspannend. Al moet ik bekennen dat mijn vriend het merendeel van het werk doet. Die selfies maken zichzelf niet, he!
Rond half één meren we onze kayak aan. Na me wat opgefrist te hebben in de toiletten, wandelen we over het gras richting het meer, helaas door een verkeerde beweging stoot ik mezelf met het beentje van mijn bril in mijn linkeroog en vliegt mijn lens uit, het gras in. Het is letterlijk zoeken naar een speld in een hooiberg. Mijn vriend en ik doen ons best, maar de lens is helaas nergens meer terug te vinden. Dat wil dus zeggen dat ik de rest van onze trip maar half zal zien. En natuurlijk heb ik pas sinds begin dit jaar een nieuw paar lenzen en neen, mijn bril dragen is geen optie, want daarmee zie ik nog slechter dan met één goeie lens en ik zou bovendien geen zonnebril kunnen dragen. Heel vervelend, maar niets aan te doen, helaas. Gelukkig loopt onze vakantie op zijn laatste beentjes.
Een klein beetje bedrukt gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen. Op weg naar één van de weinige restaurants in Sete Cidades merken we dat redelijk wat straten afgezet zijn voor verkeer. In het midden van de straat zijn een aantal mensen druk bezig met geometische patronen te leggen met fel gekleurde houtkrullen in rechthoekige houten kaders. Aan de straatkant staan overal vlaggenstokken met vlaggen van verschillende landen uit de wereld. Het resultaat is heel bijzonder en erg mooi om naar te kijken, zelfs met maar één lens.
Het is overduidelijk een feestdag hier in Sete Cidades en dat betekent dat de weinige restaurants stampvol zitten. We geraken met ons tweetjes nergens meer bij. We besluiten dan maar terug te wandelen naar de parking en andere oorden op te zoeken. Op goed geluk belanden we in restaurant 3 arcos. Dat blijkt een meevaller te zijn. Mijn vriend gaat weer voor een gerecht met vlees en frieten, niet echt mijn ding, maar het is hem gegund. Gelukkig is mijn inktvis geserveerd met een lokale saus heel lekker, maar de portie is zo groot dat ik niet alles op krijg.
We sluiten de late lunch af met een stuk verse ananas en een digestief en besluiten terug te rijden naar Ponta Delgada. Onderweg zien we echter wegwijzers naar het uitzichtpunt Vista do Rei, drie sterren in mijn Michelingids. Na een snelle zoektocht op googlemaps blijkt dat maar elf minuten rijden. Het is nog steeds een mooie zonnige dag, dus de kans dat we een mooi uitzicht te zien krijgen is groot. En jawel, we worden niet teleurgesteld: het uitzicht op het blauwgroene meer is fantastisch. Opvallend: speciaal om toeristen de mogelijkheid te geven om dit uitzicht te aanschouwen, is heel de verrkeerssituatie aangepast en zijn er enkele gloednieuwe wegen aangelegd.
We besluiten de dag te eindigen met een zwempartijtje in de Atlantische Oceaan. We rijden naar het Praia do Pópulo, een populair zwart zandstrand in Ponta Delgada. Zandstranden zijn schaars op de Azoren, dus het is er behoorlijk druk. Na wat zoeken vinden we een parkeerplekje en maken we gebruik van de fantastische gratis infrastructuur om ons om te kleden.
Deze late namiddag heeft de zon heeft ons helaas in de steek gelaten, maar het is nog steeds aangenaam warm. Echt zwemmen doen we niet: de golven zijn heel sterk en ik wil niet graag ook mijn tweede lens verliezen. We springen wat in de golven en verbazen ons over de kracht van moeder natuur. Al vind ik witte stranden toch mooier dan zwarte stranden.
In de kleedhoekjes ontdoe ik mij van mijn badpak. Ik doe een poging om het plakkerige zand van mij af te spoelen onder de publieke douches. Dat blijkt minder evident dat het lijkt.
Na ons omgekleed te hebben rijden we terug naar onze favoriete ondergrondse parking. We gaan naar het hotel om ons proper te schrobben en wandelen vervolgens door de stad op zoek naar iets te eten. Veel zaken zijn dicht op zondagavond, dus belanden we uiteindelijk opnieuw bij de Nepalees waar we het tijdens ons vorige bezoek zo lekker vonden.
Mijn vriend bestelt exact hetzelfde als de vorige keer, maar de saus lijkt toch ietwat anders. Wellicht staat er een andere kok aan het fornuis. Het is ondertussen dan toch beginnen regenen, maar het bijft aangenaam warm buiten. We laten het niet aan ons hart komen en sluiten de avond af met een glas CRF om te klinken op onze laatste avond op de Azoren.
Op de wandeling terug naar het hotel pikken we nog een optreden mee van een traditioneel dansgezelschap ter gelegenheid van Noites de Verão.
Mijn avondlijke wandelingen leidden mij gedachteloos naar het Ladeuzeplein waar de kerstmarktkraampjes het plein sinds een paar dagen ingepalmd hebben. Vorig jaar vond ik de Leuvense kerstmarkt ietwat tegen vallen, maar dit jaar heeft de organisatie duidelijk voor de vlucht vooruit gekozen. De nieuwe attracties vormden een echte visuele meerwaarde en ja, de meeste kraampjes verkopen elk jaar hetzelfde, maar het geheel had dit jaar een veel gezelligere uitstraling dan vorig jaar. En ook het eetaanbod leek me aantrekkelijker.
Natuurlijk heb ik een kaarsje gebrand voor het goede doel, tradities zijn er om in ere te houden. En een streepje muziek zorgde voor de nodige ambiance!
Vandaag zitten we al om acht uur aan het ontbijt. Da’s een heel half uur vroeger dan het officiële openingsuur van het ontbijt, maar tot onze opluchting staat het ontbijtbuffet al netjes uitgestald op ons te wachten. Een meevaller waardoor we mooi op tijd zijn voor de whale watching om negen uur.
Ik ben een beetje zenuwachtig, want we zijn er niet in geslaagd een apotheker te vinden die zo vroeg open was om pilletjes tegen de reisziekte te kopen. Moeten we zeker op onze meeneemlijst zetten voor onze volgende trip! Laat ons dan maar hopen dat de polsbandjes met drukpunten hun werk zullen doen. Ik probeer het zeurderig stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat die polsbandjes uiteraard geen enkel effect hebben, te onderdrukken en hoop dat het placebo effect volstaat om mijn zeeziekte onder controle te houden.
Gelukkig is de zee bijzonder kalm en denk ik dat ik deze boottocht zelfs zonder medicatie zal overleven. De zon is alvast van de partij en de lucht is stralend blauw. En jawel al snel spotten we een school tuimelaars die gezellig een stukje met ons meereizen. Wat later spotten we drie potvissen en nog twee scholen gewone dolfijnen. We krijgen zelfs twee mooie staarten van de duikende potvissen te zien. Succes! Het is duidelijk dat ik het fotograferen niet meer zo goed beheers als vroeger, want echt goeie foto’s hou ik niet over aan deze boottocht. Gelukkig hebben we wel een paar filmpjes waarop de dieren goed te zien zijn.
