Vlakbij het station op het Martelarenplein! Eenvoudig bestellen aan een groot scherm en een paar minuten later sta je met je papieren zakje met een heerlijke poké bowl buiten. Ben er zeker van dat ik hier nog vaak zal binnen lopen!
Eenheid in diversiteit – dag twee
Heerlijk geslapen in het uitstekende Hotel Indigo en vervolgens genoten van een uitgebreid ontbijt. Een goed begin van de dag!
Na het welkomstwoord van de minister-president sprak filosoof Peter Sloterdijk de deelnemers van de conferentie toe. Met alle respect voor deze ongetwijfeld erudiete man, een groot spreker is er niet aan hem verloren gegaan. Voor mij was deze keynote het dieptepunt van deze tweedaagse. Zijn betoog hield voor mij geen steek en werd dan ook nog eens in eentonig schabouwelijk Engels met een dik Duits accent gebracht. Veel herinner ik me niet van de speech, buiten het feit dat ik heel blij was dat ik op dat moment mijn laptop bij de hand had en wat mails kon beantwoorden.
Na de break-out sessie met de ronkende titel ‘The role of culture and regions in the multi-layered process of identification in Europe’ was het tijd voor de veggielunch met geweldig lekkere slaatjes en heerlijke broodjes. Hét bewijs dat een lekkere maaltijd geen vis of vlees hoeft te bevatten (al heb ik voorlopig nog geen intenties om vis of vlees volledig van mijn menu te schrappen, ik probeer wel een paar dagen per week veggie te eten).
Na de lunch was het tijd voor een cultureel intermezzo met het befaamde Waelrant Koor. Het optreden was goed, maar zelfs als fan van koormuziek vond ik een optreden van een uur vlak na de middagpauze een beetje van het goede te veel. Dit haalde echt wel de vaart uit de conferentie.
Daarna woonde ik de beste break-out sessie bij van de tweedaagse: ‘Media, cultural narratives and a common identity’. Goeie sprekers die een boeiend en relevant verhaal brachten. Vooral Tatjana Samopjan, afkomstig uit voormalig Joegoslavië, maar nu creative consultant in Zweden, wist me te betoveren met haar prachtige presentatie en sterke persoonlijkheid. Al moet ik bekennen dat, wanneer ik terugkijk op haar presentatie de conclusie van haar verhaal mij iets minder duidelijk is.
Na de afsluitende speeches, haalde ik mijn bagage op en vertrok ik samen met een collega naar het station om de trein naar Leuven te nemen. Tot ik mij opeens realiseerde dat ik mijn rugzak met mijn werklaptop gewoonweg had laten staan in de conferentieruimte die voor ons gereserveerd was. In zeven haasten terug gekeerd en na wat inwendig gevloek en een klein sprintje er alsnog in geslaagd de trein te halen.
Eind goed, al goed!
Eenheid in diversiteit
Als dat geen mooie titel is voor een Europees getinte conferentie, dan weet ik het ook niet meer!
Na de presentatie van ons prachtige boek in Vilvoorde konden mijn collega en ik meeliften met mijn baas naar Antwerpen voor onze conferentie in het teken van cultuur, erfgoed en identiteit in Europa. Voldoende stof voor een interessante anderhalve dag, zou ik zo denken. Natuurlijk brak er net op het moment dat wij de wagen geparkeerd hadden in de ondergrondse garage onder het Astridplein een gigantische wolkbreuk los boven Antwerpen. Iets waar we totaal niet op voorzien waren. Gelukkig was de stortbui van korte duur en konden we na een tiental minuten wachten de straat oversteken om in te checken in hotel Indigo. Ik had eerlijk gezegd niet veel verwacht van dit hotel, maar was aangenaam verrast door het vriendelijke onthaal aan de receptie en de gezellige kamer. Bijkomend voordeel van dit hotel was dat het letterlijk tegenover onze conferentielocatie lag.
Na mij opgefrist te hebben wandelde ik naar de overkant van het plein om in de prachtige Darwin Hall te luisteren naar de keynote van Ilja Leonard Pfeijffer. Mijn hoge verwachtingen werden helaas niet ingelost, want ik vond dat Pfeijffer te veel bleef steken in platitudes. Na de keynote en het aansluitende debat (waaraan Ilja Leonard Pfeijffer niet eens deelnam, want hij moest naar één of ander tv-programma) stonden buiten op het Astridplein bussen op ons te wachten om ons naar het KMSKA te brengen. Helaas reden deze grote toeristenbussen zich in het spitsuur volledig vast in het Antwerpse verkeer. Ik was beter te voet gegaan, want dan was ik sneller ter plekke geweest dan met de bus. Aan de andere kant gaf deze veel te lange busrit mij wel de gelegenheid om bij te praten met iemand met wie ik sporadisch in dezelfde vergadering zit, maar die ik helemaal nog niet zo goed ken.
Toen we dan eindelijk in het museum aankwamen, werden we welkom geheten door de burgemeester van Antwerpen. Je mag van de mens vinden wat je wil, maar hij is en blijft een geweldige spreker. Het gebeurt mij zelden dat mijn gedachten niet afdwalen tijdens een speech. Bijzonder knap hoe hij de aandacht weet vast te houden.
Daarna werden we onthaald op een intrigerende performance van Rosas in het oude gedeelte van het KMSKA. Zeer poëtisch, maar moeilijk om op te focussen met een rammelende maag. Spijtig genoeg duurde het na de performance nog een hele tijd voordat ik de eerste hapjes van het walking dinner te pakken kon krijgen. Er liep duidelijk iets mis in de keuken, want in mijn ervaring verlopen events in het KMSKA met catering van de Madonna meestal erg vlotjes. Gelukkig slaagde ik er naar het eind van de avond toe een paar desserts te pakken te krijgen, want de wijn werd behoorlijk royaal bijgeschonken. Niet goed op een quasi lege maag…
Na de receptie wandelde ik samen met wat collega’s in de frisse avondlucht terug naar ons hotel. Echt de perfecte manier om wat te bekomen van al die wijn. En blij dat ik was dat ik last minute alsnog beslist had aan mijn collega te vragen een hotel voor mij te regelen. Best idea ever!
Reflecties in het Depot van Vilvoorde
Deze middag woonde ik samen met de grote baas en nog wat collega’s de officiële persvoorstelling van ons prachtige boek over de Collectie in het Depot van Vilvoorde bij. Tot mijn grote horror was de managementvergadering vlak voor de persvoorstelling wat uitgelopen en ondanks mijn aandringen tot spoed, liet mijn baas zich niet vooruit branden. En jawel, zoals ik verwacht had (en googlemaps aangegeven had), kwamen we onderweg file tegen en waren we daardoor tien minuten te laat. Zelfs een Tesla heeft geen vleugels…
Beetje gênant als je weet dat mijn baas het welkomstwoord moest doen, vóór de andere sprekers aan het woord kwamen. Gelukkig waren er broodjes voorzien en had ik mijn collega, die al ter plekke was, gewaarschuwd dat we niet op tijd zouden zijn. Zij had de tegenwoordigheid van geest om alle aanwezigen uit te nodigen om al een broodje te eten, zodat het niet heel erg opviel dat we eigenlijk te laat begonnen. Het voordeel van een persconferentie op het middaguur te organiseren.
Gelukkig verliep de rest van het event vlotjes. Benieuwd naar de reacties! Enne, er waren nog meer dan genoeg broodjes over voor mij! En aspergesoep! <3
Lang leve het Suikerfeest!
En mijn fantastische collega’s die ons laten meevieren.
Pompeï en Vesuvius – 7 april 2024
Na het ontbijt dat er, op de vulling van de croissant na, exact hetzelfde uitziet als gisteren, trekken we onze wandelschoenen aan voor een daguitstap naar Pompeï en de Vesuvius. We zetten er flink de pas in naar de plaats van afspraak: het Terminus Hotel op Piazza Giuseppe Garibaldi.
Daar aangekomen worden we met een gelijkaardig chaotische situatie geconfronteerd als aan de ingang van Napoli Sotteranea twee dagen geleden. Overal staan groepjes mensen te draaien, maar nergens is er een visuele aanwijzing die ons naar de exacte plek van afspraak kan leiden. Geen bord met de naam van het bedrijf dat de uitstap regelt, niks. Uiteindelijk komt er dan toch een meisje in een Barbie t-shirt opduiken die namen begint af te roepen van een papieren lijst op een klembord. Het is meteen duidelijk dat het stevig druk zal zijn in Pompeï, want groep na groep vertrekt naar de bussen die staan te wachten.
Na lang nagelbijten, worden dan eindelijk onze namen afgeroepen. Ik vreesde al even dat de op voorhand geboekte en betaalde uitstap een scam was. Met wat vertraging worden we vervolgens naar een grote toeristenbus gebracht.
De rit naar Pompeï zelf verloopt vlot. Aangekomen op de parking blijkt dat ons vermoeden bevestigd wordt: de parking staat stampvol. Dat belooft… We worden naar een kraam vlakbij de eetgelegenheden en toeristenshops geleid en nemen daar onze oortjes in ontvangst. Voordat we beginnen aan het bezoek, wijst de gids ons de weg naar een gratis toilet in een hotel vlakbij. De toiletten (zonder bril, uiteraard) bevinden zich in de kelder van het hotel. Om bij de toiletten te geraken, passeren we tientallen vitrines met allerhande souvenirs in de kelders van het hotel. De overtreffende trap van toeristisch.
Uiteindelijk start de rondleiding in Pompeï zelf pas om 11.40u. Het is uiteraard fantastisch om rond te kunnen lopen op deze prachtige historische site, maar de gigantische hoeveelheid toeristen is toch een serieuze domper op de ervaring. Doordat er zoveel volk is, is het niet altijd evident om de gids met haar kleine gele paraplu terug te vinden. En jawel, terwijl ik nog snel een aantal foto’s neem in een villa, ben ik opeens de groep kwijt. Tot mijn grote horror, want de gsm-ontvangst op de site is bijna onbestaande.
Door een gelukkig toeval heb ik echter net één streepje ontvangst en slaag ik erin mijn vriend te bereiken die me kan zeggen waar de groep is. Oef! Sommigen in onze groep hebben echter minder geluk dan ik. Een vrouw raakt onderweg haar man kwijt en we vinden hem pas terug aan de ingang/uitgang op het einde van de rondleiding. Jammer van het geld dat die mensen betaald hebben voor de gids, denk ik dan.
Het is jammer, maar het systeem met de oortjes werkt niet goed, waardoor ik de gids niet altijd even goed kan verstaan. Het is duidelijk dat er niet echt veel geld geïnvesteerd is in het microfoontje van de gids en de headset voor de toeristen.
Wat mij het meest zal bijblijven van het bezoek aan Pompeï zijn de afgietsels van de lijken van mensen die gestorven zijn door de vulkaanuitbarsting en wiens laatste momenten voor de eeuwigheid bewaard zullen blijven. De gedachte aan hun doodsstrijd doet me rillen, ondanks de warme temperatuur op de site. Van een heel andere orde is het bordeel (te vinden door de penissen te volgen die aangebracht zijn in de bestrating) dat zowaar een menukaart heeft met allerlei standjes waaruit de zeelieden die hier aanmeerden en geen Romeins spraken, konden kiezen. Aan de lange rij wachtenden bij dit huis te zien, is dit gebouw duidelijk de favoriet van elke gids. 😉
Antipasti van Il Pastaio, whisky en chacha
Gisterenavond hadden we onze kameraad uit Leuven over de vloer. Hij had op zijn vele reizen naar Australië en Taiwan wat nieuwe flessen whisky op de kop getikt die hij ons graag wou laten proeven. Dus zorgden wij voor heerlijke antipasti van Il Pastaio en een goeie fles rode wijn voor het avondmaal. En wat late paaseitjes van Bittersweet voor bij de whisky. En ja, natuurlijk wilde onze ook graag proeven van de Georgische chacha. Toch wel een ontdekking, moet ik zeggen.
A pleasant evening was had by all.
Fancy feestje!
Gisterenavond had ik de eer en het genoegen om aanwezig te mogen zijn op een fancy feestje in het Errerahuis in Brussel om te vieren dat mijn geweldige collega’s een bijzonder moeilijk en uitdagend project tot een goed einde gebracht hebben. Trots om in goed gezelschap het glas te mogen heffen op hun prestaties!
Business lunch bij Sawad
Genoten van een heerlijke vegetarische lunch bij Sawad. En zo is de verkenning van onze nieuwe werkomgeving officieel ingezet!
Certosa e Museo di San Martino en Castel Sant’ Elmo – 6 april 2024
Redelijk goed slapen in onze mansardekamer. En ook het ontbijt valt mee. Met ons gezelschap van zes personen ontbijten we buiten op een gezellig koertje. Zalig weertje, hier in Napels! Het ontbijt wordt opgediend aan tafel en bestaat uit verse croissants, cake, fruitsla en yoghurt. Alles is vers en lekker, maar persoonlijk ik ben eerder fan van een hartig ontbijt. Zoveel zoetigheid ‘s ochtends vroeg is niets voor mij. Maar ik klaag niet, Italianen staan nu eenmaal niet bekend voor hun overvloedige ontbijten.
Na het ontbijt trekken we onze wandelschoenen aan en wandelen we op het gemak naar Stazione di Montesanto om daar de funiculare naar Certosa te nemen. Volgens googlemaps is het maar twintig minuten wandelen vanaf onze B&B, maar wij stoppen geregeld onderweg om de sfeer in de Napolitaanse straten op te nemen. Door het drukke voetgangersverkeer en de vele brommertjes vorderen we minder snel dan gedacht.
Toegegeven, we laten ons maar al te graag afleiden door de vele kraampjes met streetfood en de winkeltjes met allerlei prullaria. Het wordt ons al snel duidelijk dat rode pepertjes en rode hoorns hier een absolute must have zijn. Letterlijk overal kan je hangertjes met deze symbolen kopen. En amai, al de zoetigheden die hier langs de kant van de weg verkocht worden, je krijg er bijna diabetes van door er alleen maar naar te kijken.
Voetballegende Maradonna is alomtegenwoordig in de straten van Napels, vereeuwigd in talrijke muurschilderingen. Het voetbalgekke Napels geniet duidelijk nog na van het feit dat de Napolitaanse ploeg vorig jaar kampioen gespeeld heeft. De straten zijn uitbundig versierd in de kleuren van de ploeg: wit, blauw en lichtblauw. En ook Leuvense voetballer Dries Mertens is hier nog steeds populair.
We lopen even binnen in de Basilica di Santa Chiara, een reusachtige kerk die duidelijk geleden heeft onder de bombardementen tijdens de tweede wereldoorlog. Dit monumentale gebouw moet vóór de vernielingen bijzonder indrukwekkend geweest zijn. En dat is ze nu nog steeds, al is het maar om wille van de grootte.
Vlak tegenover de Basilica di Santa Chiara ligt de Chiesa del Gésu Nuovo. Achter de strenge, ietwat modern aandoende gevel schuilt een overweldigende barokke schoonheid die moeilijk in woorden te vatten is. Je weet gewoon niet waar eerst kijken en mijn hersenen slagen er amper in al deze overdaad te verwerken. Meteen een eerste hoogtepunt van onze trip.
Na ons bezoek aan de Chiesa del Gésu Nuovo wandelen we verder. We komen langs talrijke beenhouwers met orgaanvlees in het uitstalraam, vervolgens komen we op een versmarkt terecht waar de Italianen hun verse vis, groenten en fruit kopen. Heel fotogeniek allemaal.
Na een veel langere tocht dan initieel gepland, kopen we een ticketje voor de funiculare. Na een kort, maar aangenaam ritje stappen we af aan halte Morghen. Van daaruit is het nog een korte wandeling naar Certosa di San Martino.
Dit prachtige klooster is alleen al de moeite waard voor het fenomenale uitzicht op Napels. Maar het klooster heeft meer te bieden dan dat: een prachtige kloostertuin met pandgang, een indrukwekkende collectie religieuze kunst, een boeiende collectie kerststallen en een fenomenale barokke kapel. Echt de moeite van een bezoek waard!
En jawel, ook hier treffen we toiletten zonder toiletbril en toiletdeuren zonder slot. Ik begin zowaar een trend te ontwaren.
