De oesters hadden we vrijdag al soldaat gemaakt, kwestie van geen voedselvergiftiging te riskeren, maar dat nam niet weg dat mijn vriend en ik met zijn tweetjes genoten van het uitstekende menu van Convento Wijnbistro. En ja, daar hoorde een lekker flesje Chardonnay bij.
Deze namiddag brachten mijn vriend en ik door in het gezelschap van mijn broertje en zijn vriendin in het prachtige Zammelen en omgeving. Ook wel het Vlaamse Toscane genoemd. Toegegeven die vergelijking is nét iets te hoog gegrepen, maar mooi was het er wel, zelfs zonder bladeren aan de bomen. Ik kan me voorstellen dat het er fantastisch moet zijn als de fruitbomen in bloei staan.
We startten de wandeling van zo’n 13 kilometer rond het middaguur om de grote drukte voor te zijn. We hadden een lunchpakket meegenomen om onderweg te picknicken. Na een uurtje wandelen, stootten we op een gezellige picknicktafel die voldoende groot was om op veilige afstand van mekaar te eten. Om de verjaardag van mijn vriend te vieren hadden we een flesje champagne meegenomen. Heerlijk om in de buitenlucht onder een zalig zonnetje te klinken op een gezond en voorspoedig nieuw levensjaar.
Na onze lunch zetten we de wandeling doorheen het glooiende landschap verder. De wandeling bracht ons langs fruitboomgaarden, drassige valleien met poelen en spoorlijn 23 in Jesseren, beter bekend als het voormalige fruitspoor tussen Drieslinter en Tongeren. Mooie en idyllische plek! We spotten onderweg massaal veel sneeuwklokjes, zagen de eerste lammetjes van het jaar en genoten van het glooiende landschap met zijn prachtige vergezichten.
Eén van de mooiste wandelingen van het prille 2021!
Gestart met oesters met een druppeltje whisky! Het favoriete voorgerecht van mijn vriend en mezelf. En uiteraard trokken we daarbij een flesje champagne open. Een verjaardag vieren zonder bubbels, dat kan uiteraard niet!
Die bubbels waren meteen de ideale afsluiter van een dag met acht sollicitatiegesprekken. Er volgt volgende week nog een tweede gespreksronde, maar ik heb er nu al vertrouwen in dat we een goede kandidaat voor de job zullen vinden.
En toen stond ik opeens met een winkelmandje in mijn hand in de winkel, toen het tot mij doordrong dat ik geen mondmasker op had. Erger nog, ik had helemaal geen mondmasker bij me, terwijl er normaal altijd wel ergens een masker in een rugzak of jaszak rondslingert. Ik was helemaal van aan ons appartement, doorheen de drukke spoortunnel tot in de Smatch aan de achterkant van het station gewandeld, zonder dat ik gemerkt had dat ik dit onontbeerlijke accessoire thuis was vergeten. Ik kon wel door de grond zakken…
Dan maar snel mijn mandje terug gezet en de winkel zonder boodschappen verlaten, mijn mond en neus afdekkend met mijn jas. Nog nooit zo snel terug geweest van boodschappen doen…
De gerechten op zich waren best wel ok, maar twee gerechten met pompoen was nét iets van het goede te veel. Dé uitschieter deze week was de klassieke pasta diabolique.
Curry met champignons, pompoen, boerenkool en rijst (met extra champignons en extra pompoen):
Witvis in rode currysaus met pompoen en paksoi – dit gerecht had eigenlijk maar een halve pompoen nodig, maar mijn vriend verwerkte er de ganse pompoen in, wat maakte dat de verhouding niet helemaal goed zat:
Heerlijke pasta scampi diabolique, die we een beetje naar onze hand zetten door er twee extra paprika’s en grijze garnalen door te draaien:
Gisterenmiddag voor de allereerste keer een pilates sessie gevolgd tijdens mijn middagpauze. Met dank aan mijn werk voor het opstarten van deze gloednieuwe (uiteraard virtuele) lessenreeks. En amai, eerst dacht ik, dat valt hier goed mee, maar na de zoveelste herhaling van dezelfde oefeningenreeks, begon ik het toch te voelen. En jawel, vandaag dus spierpijn. Reden genoeg om de volgende keer weer mee te doen.
En nu maar hopen dat niet de één of andere onverlaat een dringende middagvergadering in mijn agenda boekt. Ik heb alvast de tijdstippen van de komende lessen in mijn agenda geblokkeerd!
Laat ons alleszins hopen dat het slechts een kink is, want zo’n kink valt nog te ontwarren. Alleszins was het resultaat van deze kink dat ik dinsdagavond onverwacht een ganse avond bezoek over de vloer had. Snel een pizza besteld, want ons bezoek in kwestie arriveerde iets na zeven met een lege maag. Uiteraard ons best gedaan om de ganse avond zo coronaproof mogelijk te laten verlopen. Het werd alleszins een intens gesprek op anderhalve meter afstand. Uiteindelijk trok het bezoek iets na tien uur de deur van ons appartement achter zich dicht. Duimen dat deze tijdsinvestering de gewenste resultaten oplevert…
De weersvoorspellingen voor zondag waren gewoon té goed om binnen te blijven, daarom spraken we af met onze vrienden uit Heverlee en hun vier zonen. En als jullie nu denken, tiens, 2 + 6 = 8 en 8 <> 4. Dan hebben jullie overschot van gelijk. Mijn vriend en ik zijn de huidige regels kots- en kotsbeu. Dus proberen we een soort van gulden middenweg te vinden: enkel in de buitenlucht met mensen afspreken en voldoende tijd laten tussen de verschillende afspraken in.
Ik had op voorhand een aantal suggesties voor wandelingen naar onze vrienden gestuurd en zij kozen voor de Mollekensbergwandeling. Ideaal, want op fietsafstand van Leuven. Meteen een reden om onze blue-bikes nog eens van stal te halen. Het was zó warm dat ik na een paar kilometers fietsen mijn lichte tussenseizoenjas uitspeelde. Totaal overbodig op deze prachtig zonnige dag.
We parkeerden onze fietsen aan de Maria-Hemelvaartkerk in Winksele en wachtten daar op onze vrienden. De jongens waren alvast erg blij om ons weer terug te zien. En ik ben altijd onder de indruk van de intelligente gesprekken die we met die jongens hebben. Zo wist de jongste ons te vertellen, nadat we een kappelletje gepasseerd waren, dat Pater Damiaan in 2009 heilig verklaard werd. Daar moesten wij oude mensen toch even wikipedia voor boven halen. Ach, hoe jaloers ben ik op die jonge hersenen die als een spons alle info rondom hen absorberen.
Hét letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van onze wandeling was de Mollekensberg. Prachtige plek en het moet daar nog mooier zijn als de bomen opnieuw met een groen bladerdek getooid zijn. De jongens klommen in de bomen terwijl de volwassenen bijpraatten en genoten van zoveel jeugdig enthousiasme.
Het interessantste deel was dan weer onze passage langs de alternatieve leefgemeenschap Bereklauw. De jongens vonden het maar raar en ik zou er zelf nooit kunnen leven, maar ik heb wel respect voor mensen die op zoek gaan naar een alternatieve manier van samenleven en zich zo willen onttrekken aan onze dagdagelijkse ratrace. Een ratrace waarbij steeds meer mensen noodgedwongen moeten afhaken.
Na de wandeling hadden we allemaal zin in een ijsje. Enige probleem: op heel de wandeling in de verste verte geen ijsjeszaak te bespeuren. Dus besloten we richting Leuven centrum te trekken en op een bank op het Hooverplein te genieten van ons eerste ijsje van 2021, afkomstig van ‘t Galetje.
