Ter ere van wapenstilstand bracht ik samen met acrogym legendes E en L en hun ouders een bezoekje aan Mini-Europa en het Atomium. Altijd leuk zo’n weekend dat uit drie dagen bestaat. (En ja, ik ben elke dag weer blij dat ik leef in een land waar geen oorlog is. Dus ik apprecieer het zeker dat er een dag is speciaal gewijd aan het herdenken van slachtoffers van oorlogen).

Het is een beetje beschamend om te moeten toegeven dat dit voor mij de eerste keer was dat ik Mini-Europa bezocht. Ondanks het feit dat de bewegende onderdelen van het park duidelijk uit een ander tijdstip stemmen, kon ik best wel genieten van onze voormiddag tussen bekende (en minder bekende) Europese gebouwen. Leuk om een mini-reisje te maken langs bestemmingen die ik in het verleden bezocht heb. De halloweendecoratie daarentegen had voor mij écht niet gehoeven (vooral het spinnenweb aan de Eifeltoren was verschrikkelijk lelijk, de drijvende mini-skeletten bij de P&O ferry vond ik dan weer hilarisch). En hoewel het park ietwat gedateerd overkomt, heb ik alvast veel inspiratie opgedaan voor toekomstige reizen in Europa. Wel jammer dat de zon, die zondag zo overvloedig scheen, ons deze maandag in de steek liet.

Na de wandeling langs memorabele Europese gebouwen (en laten we de vuurspuwende Vesuvius vooral niet vergeten) sloten we ons bezoek aan Mini-Europa af in het Spirit of Europe paviljoen, een ongetwijfeld goed bedoelde poging om het Europese project op een bevattelijke manier over te brengen. Helaas, het blijft bij goede bedoelingen. Hoewel het paviljoen pas op 7 mei 2019 (!) geopend werd, straalt het vooral saaie grijsheid uit. Niet bepaald het beeld van een dynamisch en divers Europa dat de makers van deze opstelling ongetwijfeld voor ogen hadden. Echt een gemiste kans. Gelukkig was er op het einde nog een quiz die voor wat vertier zorgde.

‘s Middags lunchten we in de triestige cafetaria van Mini-Europa. Het personeel zag eruit alsof ze er allemaal dik tegen hun goesting werkten en het enige wat op het menu stond was fast food. Maar goed, het was goedkoop en de spaghetti all’arrabiata vulde de maag.

Na de lunch bezochten we het atomium. We waren duidelijk niet de enigen die een bezoekje aan het atomium op Wapenstilstand wel zagen zitten, want het was er bijzonder druk. Daarom beslisten we om eerst de tentoonstelling in de andere bollen te bezoeken en vervolgens ons bezoek af te sluiten in de hoogste bol, in de hoop dat de rij wachtenden tegen dan wat korter zou zijn.

Ik moet bekennen dat ik een soft spot heb voor het atomium. Ik vind de constructie zelf prachtig en ik hou van de nostalgische sfeer van de wereldtentoonstelling die er hangt. Ik ben blij dat de federale regering, de stad Brussel en de vzw Atomium erin geslaagd zijn 26 miljoen euro bij mekaar te krijgen om dit Belgische monument in zijn vroegere glorie te herstellen. Ook het atomium ontsnapte niet aan het feit dat het een Bruegeljaar is. De tentoonstelling ‘Bruegel, a poetic experience’ wilde tonen hoe baanbrekend en innovatief het werk van Bruegel vroeger was. Eerlijk, daar slaagde ze volgens mij slechts ten dele in. Volgens mij viel er veel meer uit dit concept te halen, maar goed, misschien had ik gewoon een zeer kritische dag. We hadden trouwens goed gegokt, de wachtrij voor de lift naar de bovenste bol was inderdaad korter dan voordien en we sloten ons bezoek aan het atomium af met een prachtig zicht op Brussel en omgeving. Vooral de mooie herfstkleuren trokken, ondanks het slechte weer, de aandacht.

We hadden samen met ons toegangsticket voor het atomium een gratis ticket gekregen voor het ADAM, het Brussels Design Museum. Niet meteen een museum dat ik hoog op mijn lijst zou plaatsen bij een bezoek aan Brussel, maar hey, het was gratis en het was wel leuk om naar al die gekke vormen te kijken (zoveel plastic!). Design is iets dat duidelijk de stempel van zijn tijd meedraagt: een voorwerp wat twintig jaar geleden als bijzonder vernieuwend overkwam, ziet er nu vooral heel erg gedateerd uit. We beperkten ons bezoek tot een uurtje, want de jongedames moesten ‘s avonds om 6 uur nog naar de acrogymtraining en dat was eigenlijk meer dan genoeg tijd om in dit museum door te brengen.

Onze vrienden waren zo vriendelijk om mij een lift aan te bieden naar het atomium en terug, want op een feestdag is het niet makkelijk om dit stukje Brussel te bereiken. We zouden er ongeveer drie keer zo lang over gedaan hebben om het atomium met het openbaar vervoer te bereiken. Dat moet beter kunnen, openbare vervoersmaatschappijen!

Ik sloot de avond af bij onze vrienden in Herent met spelletjes en Thais van Hungry Eye. We hadden via Takeaway.com besteld en het viel me eens te meer op dat de app en de service van deliveroo zoveel beter is: het levertijdstip is bij deliveroo meestal tot op een paar minuten na juist en je kan tenminste volgen waar de koerier zich bevindt. Op een gegeven moment beweerde de app van Takeway.com dat onze bestelling al geleverd was, terwijl wij nog altijd met rommelende magen zaten te wachten en we niet eens wisten of de koerier al dan niet onderweg was. Uiteindelijk werd onze bestelling bijna drie kwartier later geleverd dan de app had aangegeven. Gelukkig smaakte het (honger is de beste saus!).