Van Trinidad naar Cienfuegos – 21 april 2019

Opgestaan met het nieuws van de aanslagen in Sri Lanka. Meer dan 200 doden… Naast het onvoorstelbare verlies voor vrienden en familie, kan ik me voorstellen dat dit een stevige klap zal betekenen voor het toerisme in Sri Lanka. Wat een drama op deze mooie Paasdag.

Ons laatste ontbijt op het binnenkoertje van Casa Sofia in Trinidad. Vandaag brengt onze oldtimertaxi ons naar Cienfuegos. De rit is werkelijk prachtig. Rond het middaguur komen we aan in Hostal Colonial D + D alwaar ons een gastvrije ontvangst met versgeperst sap wacht. De uitbater zijn Engels is zeer goed en hij geeft ons een uitgebreide uitleg over wat we zeker moeten doen in Cienfuegos. We laten onze bagage achter in de gezellige kamers en wandelen naar het stadscentrum.

Het is een stevig eindje wandelen naar het centrum en het is heel warm. Onze magen beginnen een beetje te grommelen (de darmproblemen lijken onder controle te zijn) en we stappen op goed geluk een klein restaurant binnen waar we de enige klanten zijn en de airo veel te hoog staat. En jawel, ze hebben er een live bandje! We eten er sandwiches die best wel lekker zijn.

Na de lunch lopen we verder naar Plaza José Martí. Ik heb niet geteld hoeveel pleinen, straten, gebouwen,… aan deze Cubaanse held gewijd zijn, maar ik kan jullie verzekeren dat het er heel veel zijn. Het is rustig op de Plaza José Martí. Twee werkmannen zijn bezig met de opbouw van een podium en wij informeren wat er aan de hand is. Ze geven ons mee dat het vanavond groot feest is op de Plaza ter gelegenheid van het tweehonderdjarig bestaan van Cienfuegos. Helaas, het feest begint pas om elf uur ‘s avonds en wij moeten de volgende dag alweer vroeg uit de veren. Jammer, als we hier een dagje langer geweest waren, had ik graag meegefeest.

Het eerste gebouw (met een prachtig torentje) dat we willen bezoeken, blijkt helaas gesloten te zijn, dus zetten we onze wandeling verder langs een straatje met artisanale producten. De vriendin van mijn broertje koopt er twee mooie houten colibri’s. Benieuwd waar deze een plekje zullen krijgen in hun nieuwe woonst.

We lopen verder tot we de zee zien. Op een vervallen steiger staan allerlei kunstvoorwerpen. Een ietwat eclectische mix die me wel weet te bekoren. We worden achtervolgd door een zeer zielige en magere straathond die wellicht hoopt dat we hem iets te eten zullen toesteken. Helaas, we hebben niets bij. Het dier heeft een grote wonde aan zijn achterlijf, maar lijkt daar al bij al weinig last van te ondervinden. In de verte zien we twee pelikanen over het water voorbij scheren. Het moet van Australië geleden zijn dat ik nog pelikanen in het wild zag. Mooi!

Onze gastheer had ons een paar restaurants aanbevolen en we besluiten deze op voorhand te gaan scouten, kwestie van een fijn avondmaal te hebben. Op zijn Cubaans vragen we de menukaart, kijken wat in het restaurant zelf rond en bedanken vervolgens vriendelijk voor de gegeven informatie.

Het is warm, tijd om een drankpauze in te lassen. We komen terecht op het dakterras van El Ocaso met mooi uitzicht over Cienfuegos en de zee. We zijn de enige klanten in de zaak en krijgen prompt een privé-ober toegewezen. Deze hangt een heel verhaal op dat hij eigenlijk een gecertificeerde gids is en dat hij morgen graag onze privégids wil zijn. Wij bedanken vriendelijk en leggen hem uit dat we morgenvroeg alweer naar onze volgende bestemming vertrekken.

Na de uitleg over het gidsgedoe, volgt de uitleg over de sigaren. Hij komt met allerlei sigarenkistjes aanzetten die veel minder kosten dan in de officiële winkels. Hij weet hoe mensen te overtuigen, want hij gooit alle mogelijke verkoopargumenten in de strijd. Dat zijn baas in de sigarenfabriek werkt en daarom deze sigaren zo voordelig kan verkopen, dat hij niet veel verdient en zijn dochter (toont foto) graag een goeie toekomst zou geven. Enfin ja, bottom line is dat we uiteindelijk zo murw gepraat zijn, dat mijn vriend en ik beslissen over te gaan tot de aankoop van een kistje MonteCristo’s voor de inderdaad belachelijk lage prijs van 50 CUC. Wij vragen ons af of we opgelicht zijn, maar de doos en de sigaren zien er zeer echt uit (voor zover we daar over kunnen oordelen, natuurlijk) en we krijgen er een certificaat bij. Misschien zijn er ergens een paar kistjes van een vrachtwagen gevallen of zo?

De drankjes vallen dan weer tegen. De blauwe mojito die ons werd aangeraden weet mij niet te overtuigen en de caipirinha smaakt ook niet zoals het hoort. Gelukkig is het er niet duur.

Na deze een beetje uit de hand gelopen pauze wandelen we verder langs de brede Paseo del Prado. Het is nog een stevig eindje stappen naar Punta Gorda, het einde van de laan, dus nemen we een tuktuk om ons tot daar te brengen. We genieten van het mooie uitzicht op het water en de bijzondere architectuur van het Palacio de Valle, een bombastische mix van Venetiaanse en Moorse motieven. Blijkbaar kan je iets drinken op het dakterras, dus dat doen we dan maar. Deze keer houden we het bij water en een biertje.

We wandelen terug langs het water en genieten van de prachtige zonsondergang boven de zee. Onze gastheer had ons verteld dat er vandaag een maritiem festival plaatsvond in Cienfuegos en we komen midden in de mensenmassa terecht. Iedereen zit met een drankje te genieten van de zonsondergang en her en der staan kraampjes opgesteld. Superleuke vibe, alleen jammer dat we redelijk wat lege flesjes in het water zien ronddrijven.

Voor het avondmaal keren we terug naar één van de restaurants die onze gastheer had aangeraden: Doña Nora. Het restaurant bevindt zich op de eerste verdieping van een prachtige koloniale woning. Ik eet er werkelijk heerlijke vis, die met een glimlach geserveerd wordt door knappe Cubaanse jonge meisjes. Enige minpuntje: de buitentemperatuur is ondertussen wat gezakt en het is behoorlijk frisjes in het restaurant, met de balkondeuren wagenwijd open. Spijt dat ik geen vestje heb meegenomen!

Als afsluiter van deze heerlijke maaltijd bestellen van een glaasje rum. De dames komen de rum met de nodige zwier aan tafel uitschenken en mijn broer heeft zowaar flessengeluk! En oja: een kerel met gitaar zorgde voor live muziek. 😉

Na de maaltijd hebben we geen van allen zin om dat hele stuk terug te wandelen naar de casa. We houden de eerste de beste taxi aan en geven hem het adres van onze casa. De taxichauffeur blijkt een erg joviale kerel uit Havana te zijn die onlangs naar Cienfuegos verhuisd is. Het is duidelijk dat hij zijn weg hier nog niet goed kent, want we moeten googlemaps (dat illegaal is in Cuba) boven halen om hem te assisteren. Hij trekt zich niet al te veel van de verkeersregels aan, want hij negeert een duidelijk zichtbaar verbodsteken en rijdt zonder veel nadenken een eenrichtingsstraat in. Wij slikken even en zijn blij dat we heelhuids bij onze casa geraken.

Het is nog niet heel laat, maar een keertje op tijd in bed zal ons deugd doen!

Girls’ night out at Barba

Dinsdagavond hadden we afgesproken met ons groepje Leuvense dames om samen iets te drinken op het M dakterras. Spijtig genoeg is het steeds moeilijker om iedereen bijeen te krijgen en uiteindelijk bleven er, alle doodles ten spijt, van ons groepje van acht maar vier personen over. Ach ja, het is niet de kwantiteit die tel, maar de kwaliteit.

Al een geluk dat ik op voorhand de openingsuren van de M Zomerbar nakeek, want die bleek helemaal niet open te zijn op dinsdagavond. Oeps, foutje. Gelukkig zijn er in Leuven meer dan genoeg culinaire alternatieven. En gelukkig was er nog een tafel voor vier personen op het terras van Barba.

Ik was een beetje aan de vroege kant en mijn gezelschap aan de late kant, waardoor ik een half uur de tijd had om in mijn eentje op het terras van een old passioned (geen spellingsfout) te genieten. Al een geluk dat we in een tijd van smartphones leven. 😉

Net toen ik aan de laatste druppels van mijn cocktail begon, arriveerden de twee eerste dames, een tiental minuutjes later gevolgd door de vierde dame die ons gezelschap compleet maakte. De gesprekken stonden de ganse avond afwisselend in het teken van daten en girl power.

Over het onderwerp ‘daten’ kan ik helaas niet echt meer meespreken, de laatste keer dat ik ‘gedatet’ heb, gebruikten we dat woord nog niet eens. 😉 Al vond ik het wel jammer om te horen hoe onzeker de prachtige dames die bij mij aan tafel zaten zich op dat vlak voelden. Verdorie, any guy or girl should be lucky to have you!

Over het tweede onderwerp zet ik anderzijds wel graag een boompje op. Hoog tijd dat we collectief komaf maken met white male privilege en seksisme in al zijn vormen. Ik heb echt het gevoel dat onze maatschappij op verschillende vlakken op een kantelpunt is aanbeland en ofwel grijpen we de kansen die voor ons liggen om diepgaande veranderingen door te voeren ofwel gaan we terug naar af. Het is een dubbeltje op zijn kant, maar als we allemaal wat in de juiste richting blazen, valt dat dubbeltje misschien wel op de progressieve kant.

Oja, het eten was ook lekker! En dat korte regenbuitje tussendoor daar hebben we amper iets van gemerkt. Wij zaten lekker droog onder de luifel van het terras!

Appetizer met ansjovis:

Vitello tonato – tomaat – rucola – kappertjes:

Sepia – meloen – miso – prei:

Zeebrasem – courgette – vadouvan – zwarte look

Een dagje Oostende

Zondag trokken mijn vriend en ik samen met een bevriend koppel en hun twee zonen naar Oostende. We kochten een B-dagtrip voor het Zandsculpturenfestival en lieten de NMBS ons naar Oostende voeren. Het was redelijk druk op de trein (teleurstelling alom dat onze trein geen dubbeldekker was), maar vanaf Brussel-Noord slaagden we erin twee tegenover elkaar liggende zitplaatsen voor vier personen te bemachtigen. Om de tijd sneller te laten gaan speelden we exploding kittens. Altijd leuk!

In Oostende aangekomen was het al ongeveer middag. Tijd voor een drankje en een sanitaire stop. De kinderen aten een croque monsieur, terwijl de volwassenen een aperitiefje dronken. Daarna gingen we op zoek naar een snelle lunch voor de volwassenen. We lieten de kraampjes die surimi verkochten links liggen en liepen rechtstreeks naar de Vistrap voor een heerlijk bakje handgepelde garnalen. Zelfs de oudste van de twee jongens vond het lekker! De jongste van de twee zag het niet echt zitten om een garnaal te proeven. 😉 Omdat een bakje garnalen alleen de maag niet vult, kochten we daarna nog wat maatjes aan één van de tourist trap kraampjes. Ere wie ere toekomst, de maatjes waren lekker. Dat vonden de meeuwen die we stiekem de staarten van onze maatjes voerden, ook.

Vervolgens namen we de overzetboot van de Visserskaai naar de Oosteroever, waar niemand in ons gezelschap al eerder was geweest. De eerste aanblik van de Oosteroever is een beetje mistroostig: je komt langs vervallen industrieel erfgoed, waarvan de twee slipways het meest bijzonder zijn. Maar als je een beetje verder wandelt, kom je aan een prachtig, rustig strand, dat, bijzonder verrassend voor de Belgische kust, slechts op één plek hoogbouw bevat. De rest van de kustlijn bestaat zowaar uit natuurlijke duinen! We waren aangenaam verrast. De jongens doken meteen het water in en mijn vriend volgde al snel. Ik zag het niet zitten om op het strand heksentoeren uit te halen om mijn badpak aan te doen, dus ik hield het bij pootjebaden. Het water was me toch iets te fris.

Bij het terugkeren naar de overzetboot liet de jongste zich overhalen door een gewiekste commerçant om voor een handje schelpen een bloem te kopen. Om de één of andere reden koos hij de allerlelijkste bloem eruit. Ach, echt schoonheid zit vanbinnen, nietwaar? We twijfelden nog even of we tot Fort Napoleon zouden lopen, maar dachten daarmee te veel tijd te verliezen. En dat bleek een goede inschatting: het was even wachten tot we op een overzetboot konden en uiteindelijk was onze hoofdbestemming het zandsculpturenfestival, nu omgedoopt tot Sand City Dreams.

Een korte wandeling en een kleine stop bij de fonteinen op de Westelijke Strekdam later, waren we bij de ingang. We lieten onze inkomtickets zien aan een ongeïnteresseerde jobstudent en konden meteen de meesterlijke bouwwerken aan het ingang bewonderen. Veertig artiesten uit de hele wereld gingen een maand lang aan de slag met 240 vrachtwagens zand uit een groeve in de Ardennen. Het resultaat is een parcours van 1 kilometer met 65 stadsscènes en 150 zandsculpturen. Om heel eerlijk te zijn, vond ik het de zandsculpturen op zich wat tegenvallen. De 65 scènes hadden zwaar het overwicht en de brochure mocht dan wel trots in de de verf zetten dat die scènes speciaal in het 16/9 formaat gebouwd werden om met je smartphone dé ultieme vakantiefoto te maken, doordat alle scènes los van elkaar stonden, voelde het geheel erg kunstmatig aan. Enkel de prachtige bouwwerken aan de ingang konden me echt bekoren. In een ver, ver verleden (2001) gingen mijn vriend en ik al eens eerder naar het zandsculpturenfestival, maar toen vormden de sculpturen een mooi geheel dat organisch in mekaar overvloeide. Een gemiste kans.

De kinderen waren duidelijk ook niet echt onder de indruk van de zandsculpturen, ze waren er bijzonder snel op uitgekeken en speelden liever op de trampolines en springkastelen op het terrein. Geen erg, we bestelden ons een glaasje cava/bier en nestelden ons in één van de talrijk aanwezige blauwe zandstoelen. Het beviel ons daar zo goed dat we na een tweede glaasje moeite hadden om op te staan. We bekeken aan een drafje de rest van de scènes en gaven de jongens nog een kwartiertje om in zee te plonsen. Ondertussen had ik om 18u een tafeltje gereserveerd in mosselrestaurant La Moulinière en we moesten ons iet of wat haasten om daar op tijd te zijn.

Ons bezoek aan La Moulinière begon iet of wat chaotisch door de onervarenheid van wat duidelijk een jobstudent was, maar daarna stond er in een mum van tijd een dampende schotel mosselen voor mijn neus. Duurde nog geen kwartier om die klaar te maken. Ik bestelde mosselen op Oostendse wijze (aja, when in Ostend) en dat was een schot in de roos. Heerlijk die combinatie van garnaaltjes en mosselen!

Na de maaltijd kopen we nog snel een ijsje om op te smikkelen tijdens de treinrit terug naar Leuven. Natuurlijk ontploffen er nog wat onschuldige kittens onderweg en voordat we er goed en wel erg in hebben zijn we weer in Leuven. Omdat onze vrienden een half uur moeten wachten op hun trein naar Wijgmaal, sluiten we ons uitstapje af met een drankje bij café La Royale op het Martelarenplein.

Een dag die echt voorbij gevlogen is!

Jinza revisited

Ja, mijn liefde voor Antwerpen blijft nog steeds overeind! Culinair valt er daar gewoon nét iets meer te beleven dan in Leuven.

Zaterdagavond hadden mijn vriend en ik afgesproken met zijn oud-collega Eddy om te gaan dineren bij Jinza, waar we een jaar geleden de verjaardag van mijn vriend vierden. Niet dat mijn vriend zich dit nog kon herinneren, maar allez. Al een geluk dat ik deze blog zo zorgvuldig (ahum) bijhoud, heeft hij nog iets op op terug te vallen als zijn geheugen hem helemaal in de steek laat.

Eddy is ne crème van ne vent, zoals ze zeggen. Eigenlijk een beetje schandalig dat het alweer zo lang geleden was dat we mekaar gezien hadden. En ja, het voordeel daarvan is dat we veel hadden om over bij te praten, maar soms vraag ik me toch af waarom mensen niet vaker zelf het initiatief nemen om af te spreken. Is dat omdat ze denken dat het ons niet past? Want ik verdenk Eddy er echt niet van onze vriendschap niet te willen onderhouden, zo zit hij niet in mekaar.

Dus: als iemand wil afspreken, I’m just a whatsapp away!

Oja, het eten was heerlijk! Zoals gewoonlijk!

Appetizer:

Mosselen | wok | tom kha kai | citroengras:

Ceviche tonijn | soba noedels | rammenas | komkommer:

Duif | kung pao | wortel | linzen | courget

Colonel | granny smith sorbet | watermeloen | saké:

Sweets:

Mijn naam op een whiskyfles!

Vrijdagavond kwamen mijn broer en zijn vriendin wat spullen terugbrengen die nog bij mijn vader op de zolder stonden. Helaas, was mijn broer iets te ijverig geweest, want hij bracht ook wat dozen mee die ik eigenlijk liever op de zolder gelaten had, wegens beperkte opslagruimte in onze appartementje. Maar, dat was snel vergeven, want hij had een wel bijzonder item mee: zes flessen Arran whisky met mijn naam op! Het resultaat van een whisky tasting meer dan een half jaar geleden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik al half vergeten was dat ik deze flessen besteld had.

Voordat we in de whisky vlogen, genoten we samen van afhaalsushi van Kintsugi sushi bar. Zo blij dat er een goeie sushizaak vlakbij mijn appartementje geopend is! Beter dan de sushi die deliveroo of takeaway.com levert! Allez, ja, mijn vriend, de vriendin van mijn broertje en ikzelf genoten van de sushi. Mijn broertje heeft het zo niet op koude rijst en hield het op een wokgerecht.

De sushi ging vlotjes binnen met een glaasje witte wijn, een souvenirtje van het lentefeest in mei. En toen was het tijd voor The Real Stuff! Ik kraakte mijn eerste op sherryvaten gerijpte fles Arran whisky, gedestilleerd in 2006. En jawel, het smaakte nog net zo lekker als ik mij herinnerde. Heel blij dat ik meteen zes flessen gekocht heb. Een fles wil ik graag ongeopend laten en van de rest wil ik genieten samen met vrienden die een goed glas whisky weten te appreciëren. En die chocolaatjes van Bittersweet pasten er trouwens perfect bij!

Naar de schoonouders in Herentals

Vrijdagmiddag brachten mijn vriend en ik een bezoek aan zijn ouders. Het was al van het lentefeest geleden dat mijn vriend zijn ouders nog eens gezien had en op zo’n feest is er vaak niet veel ruimte om echt diepgaande gesprekken te voeren. De NMBS bracht ons zonder problemen tot in Herentals, alwaar we een blue-bike ontleenden om naar het ouderlijk huis van mijn vriend te fietsen. Helaas, we waren welgeteld drie minuten onderweg toen de hemelsluizen open gingen. Om te vermijden dat we tot op ons ondergoed doorweekt zouden aankomen, maakten we als geslagen honden rechtsomkeert naar het station en belden we zijn ouders met de vraag ons te komen ophalen. Tot zover onze poging tot milieuvriendelijk vervoer.

Mijn vriend en ik lunchten samen met zijn ouders, bewonderden de vernieuwde vijver, maakten een kleine wandeling door de nabijgelegen bossen en brachten een bezoek aan het kerkhof om naar de de grafsteen van zijn opa te kijken. Gelukkig hadden tegen dan de regenwolken plaatsgemaakt voor een stralende zon. Ik genoot van de geur van de nog natte aarde vermengd met dennengeur en de stilte in het bos. Soms moet je niet ver gaan om mooie plekjes te ontdekken.

Dôme sur Mer revisited

Na onze vorige iet of wat uitgeregende afspraak in Le John, hadden mijn oud-collega en ik gisteren afgesproken in Dôme sur Mer. Geen nieuwe ontdekking voor mij, want Kato had mij al eens eerder uitgenodigd voor een etentje in dit geweldige visrestaurant. Deze donderdagavond waren de weergoden mijn oud-collega en mij beter gezind dan de vorige keer dat we op een zomeravond in Antwerpen afspraken. Voor de zekerheid had mijn collega een plekje aan de toog gereserveerd, maar omdat het zo zonnig was, stelde het personeel zelf voor een tafeltje op het terras in te nemen. Dat deden we gaarne.

Wat volgde was een fijne avond waar een hele hoop serieuze onderwerpen de revue passeerden, terwijl we genoten van de culinaire hoogstandjes van Dôme sur Mer. Als je van vis houdt, kan je eigenlijk niet om dit restaurant heen.

Dit at ik:

Noordzeekrab met courgette:

Tonijn met boontjes:

Gekarameliseerde ananas met karamelijs:

De Zürich trip samengevat

Ik weet het, ik kijk weer tegen een historische achterstand aan, hier op mijn blog. Maar bij deze, voor de liefhebbers: een overzichtje van alle Zürich reisverslagen.

Zürichsee en Rapperswil – 2 juni 2019

Laatste ontbijt in het Platzhirsch hotel. Ik moet zeggen dat ik dat niet zo erg vind. Elke dag de keuze hebben uit drie dezelfde kazen en een hardgekookt ei begint op den duur wat tegen te steken.

We maken onze valiezen en checken uit. Tot onze verbazing is het een heel gedoe om onze valiezen achter te laten in het hotel. Blijkbaar is er geen aparte ruimte waar deze achter gelaten kunnen worden en zetten ze de valiezen gewoon in de ontbijt/restaurant/bar-ruimte. De nogal onvriendelijke mevrouw die ook het ontbijt verzorgde, deelt ons mee dat we de valiezen vóór 16u moeten komen ophalen. Wij hebben een boottochtje op de Zürichsee gepland, dus voor ons is dat te vroeg. We blijven aandringen en uiteindelijk haalt ze haar schouders op. Hmm, ok, laten we hopen dat we deze avond nog valiezen hebben…

We trekken het ons niet aan en wandelen naar het vertrekpunt van de boottochten op de Zürichsee. We willen een uitstapje maken naar de andere kant van het meer: naar Rapperswil en Insel Ufenau. We moeten redelijk wat geduld uitoefenen alvorens we onze tickets voor de boot kunnen bemachtigen. Echt, die rij aan het loket gaat niet vooruit. Het is iets wat ons blijft verbazen: de ongelooflijke traagheid van Zwitsers. In België ben je overal minstens twee keer zo snel bediend.

De zon is ons nog steeds goed gezind en ik kijk uit naar een boottocht van ongeveer twee uur op het mooie meer van Zürich. We weten een goed plekje op het voordek te bemachtigen en zien aan onze rechterkant de plekken voorbij glijden waar we gisteren gewandeld hebben. De boot stopt onderweg een paar keer om mensen op en af te laten stappen, maar wij blijven zitten. Vlak voordat we bij Insel Ufenau aanmeren, beslissen we deze stop toch maar over te slaan. We vermoeden sterk dat we te weinig tijd hebben om dit eilandje te combineren met eindhalte Rapperswil en uiteindelijk willen we liever naar Rapperwil.

Rapperswil is een charmant dorpje met een prachtige burcht, een klooster en pittoreske oude straatjes. Op het moment dat wij er aanmeren, wordt Rapperswil helaas helemaal overspoeld door een iron man race. Ik moet zeggen dat ik er zelf niet het nut van inzie om je lichaam tot zulke extreme inspanningen te dwingen, maar aan de andere kant heb ik wel respect voor de lopers die ons voorbij zoeven. Het is erg warm, geen ideale omstandigheden voor zo’n wedstrijd.

We klimmen meteen naar de burcht op de heuvel. De burcht is helaas vandaag uitzonderlijk gesloten. Waarschijnlijk om wille van de iron man race. Ach ja, geen erg, wij genieten wel van het mooie uitzicht en de vlak bij de burcht gelegen rozentuin. Om de rozentuin te bereiken moeten we een steile trap afdalen. De trap is echter in gebruik door een kerel die zowaar de trap van boven naar beneden helemaal af stuitert met zijn fiets. Ik hou mijn hart vast, maar hij raakt heelhuids beneden zonder op zijn gezicht te gaan. Knap staaltje van stuurmanskunst.

Voor de lunch belanden we op het terras van restaurant Rathaus. Een superfijne ontdekking. Het is ondertussen erg warm geworden en we smeren als een gek zonnecrème om niet te verbranden. Het is prettig toeven onder de parasols van het terras van restaurant Rathaus en ik geniet van de heerlijke risotto met asperges en de lekkere witte wijn.

Omdat het zo warm is, doen we het rustig aan. We zoeken een plekje waar ze gelato verkopen en lopen door de spoorwegtunnel onder de treinsporen naar de oever van het meer. Aan de oever stikt het van de zonnebadende mensen. Wij hebben echter een andere doel: de langste houten brug van Zwitserland. Helaas hebben we te weinig tijd om de brug helemaal af te lopen, want we mogen onze boot niet missen. Ik vlieg immers vanavond terug naar België en het zou stom zijn mijn vliegtuig te missen.

Het is jammer dat we maar een paar uur hebben kunnen doorbrengen in Rapperswil, misschien hadden we deze uitstap eerder moeten plannen. Maar ach, dan hebben we nog iets om voor terug te komen, nietwaar? Het is superwarm tijdens de terugtocht op de boot en we zweten wat af. Doet me denken aan onze boottocht naar Yvoire van bijna een jaar geleden.

Wanneer we opnieuw vaste grond onder de voeten hebben, wandelen we op het gemak terug naar het hotel, waar onze valiezen mooi op ons staan te wachten ondanks het feit dat het later is dan 16u. We hebben nog wat tijd over en drinken iets op het terras van ons hotel. Ik bega de vergissing om een ijsthee te bestellen die één, niet huisgemaakt is en twéé, veel te zoet is. En ook de mint julep van mijn vriend smaakt minder lekker dan degene die ik bij aankomst in Zürich dronk.

Tijd om naar het station te vertrekken om de trein naar de luchthaven te nemen. Ik ben ruimschoots op tijd en check mijn valies in. Ik ben net voorbij het eerste poortje om naar de security te gaan, wanneer ik besef dat ik vergeten ben mijn laptop uit het voorste vak van de koffer te halen en in mijn fototoestelrugzak te steken. Damn. De laptop staat in standby en dat kan een potentieel gevaar opleveren in het ruim van het vliegtuig.

Ik meld mijn probleem aan de beambte bij het poortje maar die zegt dat er niets meer aan te doen valt. Ik weet hem echter te overtuigen dat ik toch wil proberen de laptop nog terug te halen. Ik heb mijn valies nog maar pas ingecheckt en ik wil geen neergestort vliegtuig op mijn geweten hebben. Ik keer dus terug en wend mij tot een zeer vriendelijke beambte van Swissair (ik moet zeggen dat ik stiekem blij ben dat dit een Swissair vlucht is). Ze luistert naar mijn probleem, scant mijn bagagetag in en zegt me dat ze mijn koffer terug zullen laten komen.

Voordat het zover is, moet ik nog een hele tocht afleggen, naar de lost and found in een bepaalde terminal, daar aanbellen en dan wachten aan bagageband 21. En jawel, ik ben nog maar net daar aangekomen of mijn valies komt geheel eenzaam de band opgerold. Opgelucht haal ik de laptop eruit en vraag me vervolgens af hoe ik mijn valies nu terug in het systeem krijg. Ik ga naar een andere lost and found beambte en die brengt mijn valies ergens naar een geheim luik et voilà, de valies is weer op weg om hopelijk bij het juiste vliegtuig uit te komen.

Uiteindelijk heb ik in totaal een half uur of zo verloren, dat vind ik persoonlijk heel goed meevallen. Erg onder de indruk van de efficiëntie van de luchthaven van Zürich. Benieuwd of dat in Zaventem zo vlotjes zou verlopen.

Opgelucht dat ik mijn laptop kon recupereren, ga ik opnieuw naar het poortje waar ik al een keer door geweest ben en waar je je boarding pass moet scannen. Uiteraard krijg ik de boodschap dat mijn boarding pass een duplicaat is. Gelukkig doet de norse dame aan het poortje niet moeilijk en laat ze me erdoor.

Ik geraak vlot door security en dan is het nog een flink eind stappen naar de gate. Zürich is echt een enorme luchthaven.

Bij terugkomst in Zaventem rolt tot mijn opluchting mijn valies mooi van de bagageband. Eind goed, al goed. Een treinrit later ben ik alweer terug in Leuven. Al bij al nog op een redelijk uur.

Zürich is echt een stad die mij aangenaam verrast heeft. Zeker de moeite van een bezoek waard.

Yet Another Blog

Life on my side