Uetliberg – 1 juni 2019

Opgestaan met het nieuws over de Virginia Beach shooting. Ons gesprek met de Amerikanen gisteren blijkt zowaar profetisch geweest te zijn. Ongelooflijk dat een land dat zich het machtigste land ter wereld noemt, er niet in slaagt deze massa shootings onder controle te krijgen. En dat terwijl de oplossing zo voor de hand ligt: een strengere wapenwetgeving. Fuck the NRA.

Vandaag hebben we een uitstapje naar de Uetliberg gepland, een beetje de Mont Salève van Zürich. Een treinrit van amper twintig minuten brengt ons van Zürich Hauptbahnhof naar de 873 meter hoge Uetliberg. Een paar minuten later staan we al boven op de (betalende) uitkijktoren te genieten van het uitzicht op Zürich en de bergen rondom ons.

Het is nog steeds schitterend weer, ideaal voor een bergwandeling. We wandelen in de richting van Felsenegg met de Zürichsee aan onze linkerkant. De wandelpaden zijn breed en helemaal niet steil. Het is duidelijk dat de Zwitsers ernaar streven om deze plek voor zoveel mogelijk mensen toegankelijk te maken.

Onze middagpauze brengen we door op het terras van Uto Staffel, volgens hun website het hoogste gelegen restaurant van Zürich. Of dat klopt weet ik niet, maar het uitzicht was er alleszins fenomenaal en het eten heel lekker. Mijn risotto met zalm was heerlijk en mijn vriend was ook zeer te spreken van zijn beefburger.

We zetten onze wandeling verder naar Felsenegg. Onderweg stoppen we even bij de plek waar de parapenters van de heuvel springen. Het zijn duidelijk de ideale omstandigheden om te vliegen, want de ene na de andere gaat de lucht in. In restaurant Felsenegg lassen we onze volgende rustpauze in (dat terras ziet er gewoonweg té geweldig uit). Ik drink een flesje Rivella om mijn vochtniveau weer op peil te brengen en we besluiten vervolgens nog een kleine extra wandeling naar Buchenegg aan ons uitstapje te breien. Buchenegg is een klein dorpje waar duidelijk niet veel te beleven valt. We maken de lus rond en komen opnieuw in Felsenegg uit. En ja, we kunnen opnieuw de verleiding van het prachtige terras niet weerstaan. We drinken een glaasje wijn en omdat het ons zo smaakt en het uitzicht zo prachtig is, nog een tweede. Zowel de chasselas als de riesling zijn uitstekend.

Om de ganse wandeling terug te vermijden (het is ondertussen al 18u) nemen we in Felsenegg de Lufstseilbahn (aka funiculaire) naar Adliswil. Beneden aangekomen moeten we enkel de mensen volgen om bij het station van Adliswil uit te komen. Een beetje later komt onze trein aan en hup, een half uurtje later staan we alweer in het Hauptbahnhof. Echt, het openbaar vervoer in Zwitserland is geweldig.

Omdat mijn vriend zin in Thais heeft, zoek ik op tripadvisor een goed Thais restaurant op. Het restaurant is een stukje stappen van de Hauptbahnhof, maar uiteindelijk blijkt Kinkhao een geweldig ontdekking. Kinkhao is een verrassend modern restaurant waar alle klanten plaatsnemen aan lange tafels, met het idee de klanten aan te moedigen gesprekken aan te knopen met je buurman of buurvrouw. Daar hebben wij eerlijk gezegd niet zo heel veel zin in, dus we zoeken ons een plekje aan het uiteinde van zo’n lange tafel. Je kan kiezen uit hoeveel gangen je menu bestaat, maar je moet wel eten wat de pot schaft. En jawel, ook hier heeft foodsharing zijn intrede gedaan: de meeste gerechten die we krijgen, zijn te verdelen onder ons tweetjes. Uiteindelijk gaan we voor de zesgangenmenu. Lekker, maar in combinatie met ons toch vrij copieuze middagmaal ietwat te veel. De gerechten zijn echter om duimen en vingers af te likken. Beste pad thai die ik ooit gegeten heb. Wat een verwennerij!

Na deze superavond keren we terug naar het hotel. Morgen is het al onze laatste dag in Zürich. Snik.

Zürich-West Food Tour – 31 mei 2019

Ontbeten met kaas en een felgekleurd hardgekookt eitje (het lijkt hier wel alle dagen Pasen) en vervolgens de dag goed ingezet met een uitgebreide vrijpartij.

Onze tweede dag op verkenning in Zürich beginnen we met een bezoek aan de Grossmünster. Voor een bescheiden toegangsprijs mogen we de toren beklimmen. 187 treden later genieten we van een fabuleus uitzicht over het zonovergoten Zürich. Spijtig genoeg is het ook in de Grossmünster niet toegestaan foto’s te nemen van het interieur. Ik snap eerlijk gezegd echt niet waarom. Het is niet dat er nog auteursrecht geldt op de tentoongestelde kunstwerken.

Mijn vriend en ik zijn allebei gefascineerd door een deurtje in het midden van de kerk. Het is onduidelijk wat er zich achter dit deurtje bevindt. Buiten een plakkaatje dat aangeeft dat wat er zich ook achter de deur bevindt, opent om 12u, vinden we geen info. We oefenen tien minuutjes geduld uit en stipt om twaalf uur treden we binnen. We beklimmen een trap en komen terecht in een plek boven het middenschip van de kerk waar de tentoonstelling ‘Getruckt zů Zürich’ te bewonderen valt. De tentoonstelling toont een prachtige collectie oude gedrukte bijbels, met zeer gedetailleerde uitleg én de mogelijkheid om tot in de details in te zoomen op de digitale replica’s van de bijbels. Zeer boeiend en we komen weer wat meer te weten over de fameuze Zwingli en de reformatie in Zwitserland.

Het is nog steeds schitterend zonnig weer en we kunnen de verleiding niet weerstaan om te aperitieven met een glaasje rosé op het terras van het Rathaus Café aan de oever van de rivier de Limmat. Omdat we in de namiddag een food tour geboekt hebben, houden we het op een zeer bescheiden lunch: we kopen een hartige pannenkoek met kaas en spinazie aan een foodtruck vlakbij ons hotel.

Na een kleine stop in ons hotel vertrekken we te voet naar Zürich-West waar onze food tour begint om 16u. Een wandeling van iets meer dan een half uur. We zijn ruimschoots op tijd, dus hebben we nog tijd voor een glaasje wijn op een wel heel bijzondere plek onder een spoorwegviaduct. Onder het viaduct zijn allerlei winkels, eetgelegenheden en zelfs een heuse markthal onder gebracht. Een soort stadsontwikkelingsproject dat mij heel erg aan Londen doet denken, qua sfeer en invulling. Wij kiezen een fijn plaatsje uit onder een parasol en genieten van ons drankje op deze hippe locatie.

Iets voor 16u komen we aan bij tramhalte Toni-Areal waar de food tour begint. We sluiten aan bij het groepje mensen dat er al staat en maken kennis met de gids, een vriendelijke dame op leeftijd. Mijn vorige ervaringen met food tours zijn altijd heel positief geweest, dus benieuwd wat Zürich te bieden heeft.

We starten in restaurant NENI at the 25 hours hotel. Zoals de naam doet vermoeden, situeert dit restaurant zich in het 25 hours hotel. Tot mijn verbazing starten we onze food tour met falafel, hummus, baba ghanoush en andere mediterrane mezze. Toch wel onverwacht, dit. We maken kennis met één van de deelnemers aan de tour, een vriendelijke Nederlandse dame die hier op bezoek is bij haar nichtje. Het nichtje en haar gezin hadden vandaag andere verplichtingen, vandaar dat de Nederlandse van de gelegenheid gebruik maakt om deze food tour mee te pikken.

Bij het boeken van de tour werd benadrukt dat het zeer belangrijk was om over een tramticket te beschikken. Wij, braaf als we zijn, dus mooi op voorhand een dagticketje gekocht. Blijkt dat we de ganse tour maar één keer de tram nemen. En dat om slechts één stop verder te geraken. Ik begrijp dat zo’n officiële tour zwartrijden niet kan aanmoedigen, maar het voelt voor ons toch wel als weggegooid geld.

Onze volgende food stop is Sphères. Hier krijgen we lokaal gebrouwen bier met kaas, charcuterie en olijven. Ik schuif mijn portie bier door naar mijn vriend en beperk me tot de hapjes. Onze gids houdt er een strikt tempo op na, ze spoort ons aan om wat sneller te eten, want de tour duurt maar drie uur en we moeten op schema blijven! Chop chop!

Volgende halte: LaSalle. Weer een voorbeeld van een geslaagd stadsvernieuwingsproject. Ik moet zeggen dat ik de buurt waarin we ons bewegen bijzonder interessant vind. Je ziet nog duidelijk de sporen van de vroegere industrie hier aanwezig en tegelijkertijd is er een grote reconversie gaande om de oude leegstaande industriële gebouwen een nieuwe leven te geven. Restaurant LaSalle bevindt zich in een glazen kubus gelegen in het industriële Schiffbau pand. Historisch diende dit pand voor de bouw van stoommachines en boten. Nu biedt het onderdak aan een theater, een restaurant en een bar. De kubus maakt het mogelijk om vanuit het restaurant het bestaande industriële gebouw te bewonderen en tegelijkertijd toch over alle nodige comfort te beschikken. We worden er onthaald op de beste hapjes tot nu toe: een soepje, een hapje met avocado en een baguette mit rindssteak und café de paris.

Verder naar Les Halles, alweer een oud industrieel gebouw dat nu een commerciële functie heeft gekregen. Het lijkt me duidelijk wat de rode draad is van deze food tour. Niet zozeer het voedsel zelf, maar eerder de bijzondere plekken waar we onze hapjes en drankjes consumeren. Wat de gerechten zelf betreft, tot nu toe heb ik weinig echt authentiek Zwitserse gerechten gegeten. En de gids lijkt helemaal niet culinair geschoold. Telkens als we wat meer achtergrond vragen bij de gerechten moet ze ons het antwoord schuldig blijven. En bij haar uitleg geraakt ze nooit verder dan: lekker bier, lekker hapje, lekkere wijn. Op dat vlak was de rondleiding in Lyon veel interessanter. Die rondleiding legde echt de link tussen het eten dat we kregen en de geschiedenis van Lyon. En die link mis ik hier.

In Les Halles eten we alweer een bijzonder typisch (???) Zwitsers gerecht: mosselen in witte wijnsaus, vergezeld van een lekker glaasje witte wijn. De mosselen zijn petieterig klein, maar wel heel lekker. We raken aan de praat met een koppel uit Birmingham dat aan hetzelfde tafeltje als wij staat. Ze vertellen dat ze elk jaar een uitstapje doen zonder de kinderen om hun huwelijksverjaardag te vieren. Ik schat het koppel ruim tien jaar jonger in dan ons en voel me opeens heel oud. 😉

Volgende stop: Foifi ZeroWaste Ladencafé. Yep, jullie raden het al: een verpakkingsvrije winkel. Hier krijgen we wat lokaal geproduceerde kaas en chocolade en lokaal geteelde rode biet, tomaat en komkommer. Allemaal heel lekker, maar ook hier mis ik een beetje de link met Zürich. Onze gids maant ons opnieuw aan tot spoed. Snel, snel, want we moeten ons tijdschema respecteren!

Onze laatste halte is, en dat hadden we eigenlijk kunnen verwachten, het viaduct waar mijn vriend en ik eerder deze namiddag iets gedronken hebben. Zo’n bijzondere locatie mag natuurlijk niet ontbreken op een food tour door een voormalige industriezone. We eten er een vegan ijsje bij St. Jakob Beck. Ik ga voor de smaak pistache, een beetje uit mijn comfort zone, maar heel lekker.

We nemen afscheid van de gids en de rest van de groep en besluiten nog iets te gaan drinken. Het is 19u, maar nog altijd aangenaam warm en we willen profiteren van de zalige avondzon. We keren terug naar één van de stops op de food tour: restaurant LaSalle. We zoeken een plekje op de houten terrastafels die buiten langs de gevel van het oude industriële pand staan en drinken een heerlijke cocktail. Een lekkere cosmopolitan gaat er altijd wel in!

Veel honger hebben we niet na al de hapjes die we gekregen hebben, dus besluiten we Zürich-West nog wat verder te ontdekken. En hoe beter dat te doen door iets te drinken in de hoogste toren van Zürich (tip van onze gids)? Clouds Bar & Bistro is een ideale plek om de zon te zien ondergaan onder het genot van een lekker glaasje wijn. We hebben een plek aan de barkrukken voor het raam weten te bemachtigen en genieten van het uitzicht, dat zich helaas door de vele weerkaatsingen erg moeilijk op foto laat vastleggen. Ik drink er een prosecco en een Barbera d’Alba. Beide zijn uitstekend.

Mijn vriend en ik raken aan de praat met het koppel naast ons. Het blijkt een pas afgestudeerd Amerikaans koppel te zijn, op reis doorheen Europa. Het meisje heeft Duitse roots (ze is naar eigen zeggen honderd procent Duits, een uitspraak waarop ik niet verder inga) en de kerel is een echte cliché Amerikaan uit Denver die duidelijk nog niet veel van de wereld gezien heeft. En effectief, het is zijn eerste keer buiten de VS. Het gesprek met hen bevestigt een beetje mijn vooroordelen ten opzichte van het Amerikaanse onderwijssysteem. De kerel heeft zelfs nog nooit van België gehoord, laat staan dat hij weet waar het ligt. We hebben het ook kort over de wapenwetgeving in de VS, maar aangezien we het gesprek plezant willen houden, stappen we snel over op een ander onderwerp.

We sluiten de avond af rond een uur of tien en wandelen te voet terug naar ons hotel. Genietend van de koele avondlucht.

Een uitgeregende barbecue in Saffloz – 28 juli 2019

De laatste dag van mijn (korte) zomervakantie bracht ik door in de piepkleine gemeente Saffloz in Frankrijk. Mijn vriend en ik waren daar uitgenodigd voor een barbecue bij één van zijn collega’s. Een aantal jaren geleden kochten de collega en zijn vrouw een huis met bijgebouw in Saffloz en sindsdien rijden hij en zijn vrouw elk weekend naar daar om het bijgebouw om te bouwen tot een heuse bed and breakfast. Chapeau! Ik denk niet dat ik er het geduld en het doorzettingsvermogen voor zou hebben. Ik was na de rondleiding onder de indruk van het vele werk dat onze gastheer en gastvrouw al verzet hebben. De verbouwingen zitten duidelijk in de laatste rechte lijn naar de voltooiing. Misschien hebben we volgend jaar wel een weekendje Saffloz in het vooruitzicht. 😉

Spijtig genoeg waren de weergoden ons deze zondag minder gunstig gezind dan de voorbije week. Het regende en het bleef regenen. De ongetwijfeld mooie omgeving werd helemaal opgeslokt door de regenwolken en in plaats van te kunnen genieten van de mooie tuin van de collega van mijn vriend, moesten we ons noodgedwongen terug trekken in de garage. Geen erg, het werd sowieso een fijne namiddag met boeiende gesprekken, lekker (en veel eten) en een aanwezigheidslijst die uit een zeer divers spectrum aan nationaliteiten bestond (Italiaans, Frans, Belgisch, Brits, Portugees, Spaans, Australisch en Fins). Dé sterren van de namiddag waren echter de twee spierwitte samoyed honden, meegebracht door het Finse homokoppel.

Op culinair vlak werden we dik in de watten gelegd. We maakten kennis met een paar lokale specialiteiten (heel lekkere crèmant du Jura) en ik mocht zelfs proeven van de door de ouders van onze Italiaanse gastvrouw zelf gebottelde schuimende rosé barbera. Dé ontdekking van de namiddag was echter de likeur Cantares de Portugal, een chocoladelikeur met krieken. We ontdekten trouwens dat niet iedereen bekend was met de fruitsoort krieken. En dan zijn we weer blij dat er zoiets als het internet bestaat. 😉

Na al deze culinaire overdaad was de collega van mijn vriend, met wie we mochten meerijden naar Saffloz, zo vriendelijk om mij mooi aan de luchthaven van Genève af te zetten. Alwaar mijn vlucht natuurlijk weer vijftig minuten vertraging had. Rondhangen op een luchthaven terwijl je liever je ogen zou willen sluiten en dutje doen: niet tof.

Een rustig dagje Genève – 27 juli 2019

Na ons mini-rondje van Zwitserland (waarover later meer), was deze zaterdag een dagje bekomen. Het gebouw waarin mijn vriend woont, was superheet na de hittegolf, maar dankzij zijn draagbare airco, konden we een temperatuur bereiken die min of meer aanvaardbaar was.

In de voormiddag lummelden we wat rond, maar in de namiddag besloten we van het onverwacht mooie weer (er was regen voorspeld) te genieten en een wandeling te maken. Mochten we onderweg door regen overvallen worden, konden we nog altijd ergens gaan schuilen.

Onze wandeling bracht ons via onze vertrouwde route langs de overdekte spoorweg en de wandelweg op de eerste verdieping van een aantal appartementsblokken naar de oevers van het meer. Het weer was veel beter dan verwacht, het was zelfs stevig warm en we wandelden een heel stuk langs de westoever van het meer tot we aan het punt kwamen waar we een week geleden ons rubberbootje te water gelaten hadden. Natuurlijk moesten we even onze voeten in het water steken.

Vervolgens namen we een Mouette naar Eaux-Vives aan de overkant van het meer. We waren allebei erg nieuwsgierig om het gloednieuwe, pas geopende Plage Publique des Eaux-Vives te bezoeken. We hadden wat gemengde reacties gehoord en waren benieuwd om het nieuwe strand zelf te bekijken. Persoonlijk vond ik de keuze voor de kiezels nogal vreemd, zeker om dat het oorspronkelijke strand waaraan dit strand werd toegevoegd een zandstrand was. Kiezels zijn niet bepaald comfortabel om op te liggen of om op te wandelen met blote voeten. De infrastructuur (douches, voetdouches) was zeker in orde, maar het geheel zag er nogal kaal uit. Hopelijk groeien die paar bomen die er aangeplant werden snel. De ontwikkeling van de site was nog niet volledig klaar, dat zal pas voor voorjaar 2020 zijn, misschien moeten we dan nog eens terug komen.

Omdat het zoveel warmer was dan voorspeld, konden we onderweg de verleiding niet weerstaan om vlakbij de Jet d’Eau een artisanale gelato te kopen. Het was zo warm dat mijn ijs al stevig begon te smelten tijdens het nemen van de foto en ik na een paar seconden plakkerige vingers had.

We wandelden verder langs de Jardin Anglais om te belanden op het terras van het Riverside Café, waar we eerder in hartje winter iets dronken. Het terras bevindt zich aan de oever van de Rhône en zat vol met mensen die van het onverwacht mooie weer aan het profiteren waren. Wij dronken allebei een glaasje wijn alvorens onze wandeling verder te zetten.

Uiteindelijk waren we veel langer op stap dan gepland. Spijtig dat die 10.000 stappen actie op het werk al afgelopen is, ik zou deze week anders nogal records verbroken hebben.

PS: ‘s Avonds aten we Indisch bij onze favoriete Indiër in de buurt. Een lekkere afsluiter van een relaxte dag.

Topes de Collantes en Trinidad – 20 april 2019

Aan het ontbijt treffen we drie mensen met tegensputterende darmen. Alleen mijn vriend (de enige die geen kreeft gegeten heeft) is gespaard gebleven. Gelukkig heeft de vriendin van mijn broertje een voorraadje immodium ingeslagen voor deze reis, want zelf heb ik enkel dafalgan bij en dat helpt niet echt in dit geval. We nemen voor noodgevallen wat extra rollen toiletpapier mee en proberen het voor de rest niet aan ons hart te laten komen.

Vandaag staat er opnieuw een rondrit op het programma met dezelfde chauffeur als gisteren, die dankzij ons ongetwijfeld zijn maandloon ziet verveelvoudigen. Onze chocolade met peperkleurige taxi (zwart en rood) brengt ons ditmaal naar de Topes de Collantes, een natuurgebied met groene, glooiende heuvels niet ver van Trinidad.

Onze eerste halte is (alweer) een Mirador. Wel handig, zo’n privé-chauffeur, daar zou ik in het dagelijkse leven zeker aan kunnen wennen. Jammer genoeg is het uitzicht op de vallei door de stevige bewolking niet zo goed. Het ziet eruit alsof het elk moment stevig kan beginnen gieten, maar op een paar druppels na houden we het voorlopig droog.

Op de trappen naar de mirador zit een man met een stevige tarantula. Wie dit wil, kan met het beest, Juanita genaamd, poseren. Natuurlijk willen mijn broertje en ik ons laten vereeuwigen met dit harige huisdier. Onze beide partners zijn niet echt een grote fan van spinnen, dus zij beperken zich tot het maken van enkele foto’s. Ik ben het eerste aan de beurt. De man plaatst de spin op mijn hand en laat het beest vervolgens naar omhoog klauteren. Het gevoel van de spinnenpoten op mijn huid is niet eens onaangenaam. Vervolgens plaatst de man de spin op mijn gezicht, midden op mijn zonnebril zodat ik niets meer kan zien. Kwestie van mijn vriend wat nachtmerries te bezorgen deze nacht. 😉 Ook mijn broer mag het beest op zijn gezicht zetten. Dat worden coole foto’s voor het nageslacht!

De volgende stop is de koffieplantage Finca Don Pancho die we zeker voorbij gereden zouden zijn, mocht onze chauffeur er niet gestopt zijn. We krijgen uitleg over het proces van koffie maken en mijn vriend mag zich zelfs wagen aan het verbrijzelen van een paar koffiebonen met een grote stamper.

Achter de koffiezaak begint een wandeling naar een waterval met als bonus een doortocht door een kleine grot. Het is een vrij steile afdaling om tot aan de waterval te geraken, dat belooft voor de terugweg. Waar wij gehoopt hadden op een idyllisch rustig plekje om te zwemmen, blijkt dat het op de rotsen aan de natuurlijke poel aan de voet van de waterval wemelt van het volk. Dik spijt dat ik niet op voorhand mijn badpak onderaan gedaan heb, want ik haat dat gesukkel met omkleden onder een badhanddoek.

Maar goed, een mens met er iets voorover hebben om onder een waterval te zwemmen. Het water is ijskoud en ik moet even naar adem happen wanneer ik in het water ga, maar het went al snel. De waterval komt met donderend geraas naar beneden en het lukt maar heel even om onder zo’n waterstraal te blijven zwemmen. Mijn vriend en ik nemen wat goprofoto’s terwijl mijn broertje en zijn vriendin vanaf de rotsen ons gade slaan.

Voor de klim naar boven houd ik mijn badpak onderaan. Het is toch meer dan warm genoeg. De terugweg is inderdaad stevig klimmen, maar da’s niets in vergelijking met de tochten die mijn vriend en ik in Korea gedaan hebben. De vriendin van mijn broertje heeft het even lastig, maar we geraken allemaal boven.

Boven aangekomen pauzeren we even met een drankje. Mijn vriend probeert de plaatselijke koffie, die zwarter dan zwart in een piepklein kopje wordt geserveerd met rum, limoen, honing en koffiegruis (!). Het ziet er behoorlijk onlekker uit, als je het mij vraagt.

Nadat we weer op krachten zijn gekomen, vraagt onze chauffeur of we willen dat hij ons naar een restaurant brengt. Aangezien het vorige restaurant nogal op onze darmen gewerkt heeft, slaan we zijn aanbod vriendelijk af. We willen liever geen risico lopen op een nieuwe voedselvergiftiging, dus keren we terug naar onze Casa.

In de Casa aangekomen nemen we een deugddoende douche om al het zweet van ons af te spoelen. Onze gastvrouw trakteert ons op een heerlijk verfrissende limonade. Exact waar ik zin in had!

Na deze welgekomen verfrissing, doen we opnieuw een poging om een geldautomaat te vinden die werkt. Na wat zoeken komen we in een achterafbuurt uit bij een automaat die wel nog grote briefjes heeft. En gaan we op zoek naar een plek om iets kleins te eten. We komen terug op een mooi terras in het hartje van Trinidad, waar het wemelt van de hagedissen die bereidwillig voor de lens poseren. Ik vind dat ik na al dat klimmen wel een calorierijk stukje taart verdiend heb. 😉

We wandelen verder naar de klokkentoren die de dag voordien gesloten was, maar nu gelukkig wel open is. De toren hoort bij Iglesia y Convento de San Francisco. Het klooster en de bijhorende kerk werden in 1813 door Franciscaner monniken gebouwd, maar in 1848 van hen afgenomen om dienst te doen als parochiekerk. In 1895 werd het klooster verbouwd tot een kazerne voor het Spaanse leger. Vervolgens bleken in 1920 het klooster en een deel van de kerk rijp voor de sloop. Alleen de klokkentoren bleef staan, samen met enkele aangrenzende gebouwen. Deze werden als school gebruikt tot het complex in 1823 de zetel werd van het Museo de la Lucha contra Bandidos.

Dat Museo de la Lucha contro Bandidos is niet echt de moeite van een bezoek waard, lang geleden dat ik nog zo’n stoffig en ouderwets museum bezocht heb. Wel interessant: de Russische truck en boot die in de voormalige kloostergangen staan. Het uitzicht vanaf de klokkentoren is daarentegen wel fenomenaal. Mooie stad, Trinidad!

Voor het avondmaal gaan we naar een restaurant dat ons aangeraden werd door de uitbaatster van onze Casa: Monte y Mar. We vinden een tafel op het mooie dakterras, maar het eten zelf valt wat tegen en ook de bediening lijkt er weinig zin in te hebben. Mijn lamsvlees is echt heel taai. Wat een contrast met het heerlijk malse lamsvlees van eergisteren. Jammer…

Dobberen op het meer van Genève – 20 juli 2019

Onze (korte) zomervakantie meteen al goed ingezet. Toen ik vrijdag onderweg was van Zaventem naar Genève, whatsappte mijn vriend me of ik geen zin had om samen met zijn collega het meer van Genève te verkennen. Tuurlijk had ik daar zin in! Met hete zomerse temperaturen in het vooruitzicht leek een beetje verkoeling zoeken op het meer ideaal.

Zo gezegd, zo gedaan. Na zaterdagochtend de slaap uit onze ogen gewreven te hebben, gingen we naar de plaatselijke COOP om wat proviand (lees: bier, wijn, wasabinootjes, olijven, gevulde pepers, gemarineerde artisjok en ander meer-waardig voedsel) in te slaan. Vervolgens trokken we iets voor het middaguur naar het appartement van de collega in kwestie. De collega had zo mogelijk nóg meer proviand bij dan wij. Van de honger zouden we alvast niet omkomen.

Zwaar bepakt (zo’n rubberboot weegt verrassend veel) trokken we met z’n drieën naar het meer van Genève. Gelukkig was het niet ver wandelen van het appartement van de collega naar het meer. Aan het meer zochten we een plek in de schaduw om de rubberboot op te blazen. Het vertrekkensklaar maken van de boot ging verrassend snel. Het ding had zelfs drie opblaasbare zitjes en een stevige bodem. Zoveel luxe had ik niet verwacht! Alleen een buitenboordmotor ontbrak, we zouden het dus op mankracht moeten doen (er waren maar twee peddels en ik laat de heren der schepping zich graag belangrijk voelen).

We lieten de boot te water aan een steiger en peddelden in de richting van Lausanne. Het was behoorlijk druk op het meer. We waren duidelijk niet de enigen die verkoeling zochten. Al snel werd het eerste flesje bier/wijn gekraakt en we toastten op de vriendschap en mooie zomerse dagen. Zo nu en dan legden we onze boot vast aan een boei of een steiger en zochten we de verkoeling van het water op. Elk strandje waarlangs we voeren, was druk bevolkt met spelende kinderen en van de zon genietende mensen. En het aantal paddle boards in het water was bijna niet te tellen.

De zon speelde in de loop van de namiddag een beetje verstoppertje achter de wolken. Wat op zich niet slecht was, want anders zou het al snel té heet geworden zijn in ons bootje. We genoten al dobberend van vers brood met Zwitserse kaas, watermeloen en andere hapjes. Dankzij de koelelementen van de collega van mijn vriend, was de wijn zelfs nog aanvaardbaar fris te noemen.

Rond een uur of zes vonden we het welletjes. We haalden de boot uit het meer op dezelfde plek als we erin gingen, lieten de lucht uit alle compartimenten en puzzelden tot alle onderdelen mooi opgeborgen waren. We sleurden de hele handel terug naar het appartement van de collega en namen afscheid.

Na een luie namiddag op het meer wandelden mijn vriend en ik doorheen Genève, op zoek naar een niet te duur restaurantje. Uiteindelijk belandden we bij een Thais restaurant in het quartier des Grottes, vlak achter het station van Cornavin. Ik bestelde mij een heerlijk noedelsoepje met scampi. Een perfecte afsluiter van een fijne dag.

Couscous lunch met de collega’s

Deze vrijdag was mijn laatste werkdag alvorens aan twee weekjes vakantie te beginnen en het was lekker rustig op het werk. Het lukte me zelfs om mijn mailbox terug te brengen tot onder de honderd ongelezen mails! Een ideaal moment om met de aanwezige collega’s (vier pittige dames) nog eens te gaan lunchen. Onze eerste keuze (een Vietnamees) was helaas gesloten wegens met een foodtruck aanwezig op Tomorrowland, maar onze tweede keuze, Horia, was gelukkig wel open. En we hadden dubbel geluk: op vrijdag serveert Horia couscous. Hoera! We veroverden een plekje in de zon op het terras en lieten ons de couscous met kefta smaken.

En dan kreeg ik na de lunch nog een onverwacht cadeautje van een collega: roze flipflops met rozen op! Achter de flipflops zit een bijzonder verhaal. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden verloor de collega die mij de flipflops cadeau gaf, op vakantie in Thailand bijna haar middelste teen. Gelukkig kon ze terecht in een privéziekenhuis niet ver van de plek waar het bizarre ongeval met de scooter gebeurd was. De dokters daar verzorgden de heel diepe snee en naaiden haar teen mooi weer aan haar voet vast. Gelukkig bevond de wonde zich onderaan haar voet, dus een eventueel litteken zal niet zichtbaar zijn.

De eerste dagen nadat ze van haar reis terug kwam, kwam ze dus op slippers naar het werk omdat de wonde nog niet volledig genezen was. Ik had haar gecomplimenteerd met haar mooie roze flipflops en blijkbaar had ze diezelfde flipflops voor een prikje in solden zien staan. En zo werd ik een paar roze flipflops rijker!

Afterwork en pizza’s

Yep, jullie denken ongetwijfeld, amai, alweer een after work? Jawel, nu het zomer is, hebben we de frequentie een beetje opgedreven. Elk excuus is goed om op een donderdagavond een terrasje te doen, nietwaar? En ondertussen is onze groep al een vertrouwd gezicht, daar op het terras van het Muntpunt Café. Nu het zomervakantie is, is het merkbaar minder druk op het werk, maar hét onderwerp dat de gemoederen blijft beroeren is toch nog altijd de half mislukte reorganisatie. Hopelijk komt daar in het najaar eindelijk verandering in.

En jawel, ondanks het feit dat ik nog mijn valies moest maken om de dag nadien voor een dikke week naar Zwitserland te trekken, liet ik me toch overhalen nog iets mee te gaan eten. We belandden bij de Nona en wat ik sterk vermoed had, bleek inderdaad het geval: Napolitaanse pizza is nog minder mijn ding dan andere pizza. Eigenlijk vind ik (shame on me) de beste pizza’s nog die van Dr. Oetker. Wel jammer dat we ons moesten opsplitsen in twee groepjes van vier om bij de Nona binnen te geraken.

En die valies, die was op een half uurtje gemaakt. 😉

Ramen love

Gisterenmiddag nog een laatste keer afgesproken met mijn vriendin voordat ze binnen een paar dagen op reis naar Japan vertrekt. Kwestie van nog enkele last minute tips mee te geven.

Spijtig genoeg viel ons oorspronkelijke plan om een bentobox te gaan eten in het water, wegens jaarlijks verlof. Gelukkig was de Samourai Ramen wel open. Altijd een goeie fallback optie!

Het verbaasde me een beetje hoe weinig onze vriendin wist van de Japanse cultuur. Ze had zelfs nog nooit edamame gegeten! Nochtans is deze groene boon toch aan flinke opmars bezig in hipster kringen. Hoog tijd dus om daar verandering in te brengen. En ja, ze vond het (uiteraard) heel lekker. Ben echt benieuwd om haar reisverhalen te horen wanneer ze terug in België is.