Op stap met de collega’s

De laatste dag van de werkweek stond volledig in het teken van het ontwikkeltraject dat ik samen met mijn collega-leidinggevenden volg. Of dat was althans de bedoeling, want de raderen van de machinerie stoppen helaas niet wanneer ik opleiding heb. Daarom zag ik mij genoodzaakt een uur vroeger dan normaal naar het werk af te zakken om de dag al vergaderend te beginnen. Blah.

De opleiding zelf vond ik matig interessant. De theorie van het situationeel leiding geven, heb ik ondertussen al een paar keer te horen gekregen en deze keer was zeker niet de meest inspirerende. Hoogtepunt van de opleiding was de anekdote die de lesgeefster vertelde over haar stiefzoon die zonder rijbewijs door het leven gaat, maar wel plaatsneemt achter het stuur van zijn wagen en zich in het verkeer waagt. Ik denk dat ze zich deze slip of the tongue achteraf beklaagd heeft, want onze reacties waren navenant. En het vertrouwen in haar capaciteiten als coach kreeg een flinke deuk.

Maar goed, na nog een uurtje gewerkt te hebben na de opleiding (ik wilde niet het weekend ingaan met meer dan honderd ongelezen mails), had ik wel een drankje met de collega’s verdiend. We klonken samen op de mooie nazomeravond op het terras van de Sint-Gorikshallen, om vervolgens met ons groepje van acht naar restaurant Menma af te zakken voor een dampende kom ramen. Alweer een paar collega’s laten kennis maken met deze Japanse lekkernij.

Met een groepje van vijf die hards sloten we de avond af op het terras van de Brew Dog (serieus, in oktober om tien uur ‘s avonds nog buiten zitten in korte mouwen, normaal kan een mens dat niet noemen). En ja, we praatten te veel over het werk, maar eens stoom aflaten met gelijkgezinden kan deugd doen.

Sollicitatiegesprekken

Vandaag weer een ganse dag sollicitatiegesprekken afgenomen. Ditmaal op locatie in het verre West-Vlaanderen. Sinds ik terug ben van vakantie, denk ik dat ik bijna om de veertien dagen een sollicitatiegesprek heb afgenomen en er staan nog een hele reeks gesprekken ingepland vóór het jaareinde.

Aan de ene kant vind ik sollicitatiegesprekken afnemen een zeer aangenaam onderdeel van mijn job. Via de gesprekken kom je in contact met een indrukwekkende verscheidenheid aan mensen die allemaal op hun eigen manier hun beste beentje proberen voor te zetten. Het is echt opvallend hoe uiteenlopend de kandidaten zijn die op één en dezelfde functie afkomen. En in de meeste kandidaten vind je wel positieve eigenschappen die geknipt zijn voor die specifieke job. De moeilijkheid bestaat er echter in zoveel mogelijk positieve eigenschappen te vinden verenigd in één persoon. Wat meestal interessante discussie oplevert met mijn collegajuryleden na afloop van de gesprekken. Want iedereen heeft zijn eigen kijk op de sterktes en zwaktes van een kandidaat en de ideale kandidaat bestaat uiteraard niet.

Aan de andere kant is zo’n dag gesprekken afnemen erg vermoeiend (zeker als je na afloop nog anderhalf uur in de auto moet zitten, gevolgd door een half uur treinen) en is het niet fijn om ‘s avonds met een gigantische mailachterstand geconfronteerd te worden.

Maar goed, ik heb wel genoten van het herfstzonnetje, daar in het verre West-Vlaanderen!

Seoul – 27 augustus 2018

Onze allereerste volledige dag in Seoul begint met regen. Blah. Aangezien het hotel geboekt is zonder ontbijt, duiken we vlakbij ons hotel een chique ondergrondse galerij in vol met eetgelegenheden. Zijn we meteen beschermd tegen de regen tijdens onze zoektocht naar ontbijt. Na wat rondkijken, besluiten we een zaak binnen te stappen die sushi bentoboxen verkoopt. We kiezen allebei een bentobox uit om vervolgens deze met ietwat beschaamde kaken terug te moeten zetten wegens geweigerde credit cards. Vervelend. We veranderen onze missie prompt in het op zoek gaan naar een werkende geldautomaat. De eerste bank die we proberen, worden zowel onze gewone bankkaarten als onze credit cards geweigerd, gelukkig hebben we meer geluk bij NH Bank. Hoera, geld! We zullen niet van honger moeten omkomen.

In een tweede poging om aan ontbijt te geraken, stappen we een 7-eleven binnen en kopen daar onigiri en een amandelmelkdrankje. We eten ons ietwat geïmproviseerde ontbijt op aan een picknicktafel onder de City Hall van Seoul, want jawel, het regent jammer genoeg nog steeds. De ondergrondse ruimte onder de City Hall vertakt zich in een heus ondergronds winkelcentrum, alwaar we ons eerste souvenir van de reis kopen: een doorzichtige paraplu voor amper drie euro het stuk. We lopen in de richting van wat we denken dat de Gwanghwamun Gate is, maar al gauw blijkt dat we ons vergist hebben: we staan voor de Namdaemun Gate, ook niet slecht, want Nationaal Monument nummer 1 van Zuid-Korea.

We maken rechtsomkeer en wandelen via het befaamde Gwanghwamun Plaza naar de Gwanghwamun Gate, terwijl ik mijn vriend vertel over mijn vorige bezoek aan deze plekken en hem voorstel aan King Sejong, de uitvinder van het befaamde Koreaanse alfabet (Hangul). Gelukkig regent het niet al te hard en volstaan onze paraplu’s om het min of meer droog te houden. Van de Gwanghwamun Gate, die de hoofdingang vormt van het Gyeongbokgung Paleis, lopen we verder in de richting van het befaamde Bukchon Hanok village. Onderweg komen we langs de Beomnyeonsa Temple, die ik voorzeker moet gepasseerd zijn tijdens mijn vorige bezoek aan Seoul, maar die me toen niet is opgevallen. Ietwat aarzelend lopen we binnen. Een oudere dame wijst in de richting van de trappen en gebaart ons naar boven te gaan. Dat doen ze dan maar en we ontdekken zo een prachtige gebedsruimte met goude buddhabeelden en een indrukwekkende bronzen klok.

Aangezien het blijft regenen, gaan we voor een vroege lunch in de hoop op beter weer na de middag. We komen terecht in een gezellig restaurantje met de charmante naam Madame Noodle in Bukchon Hanok village. In een restaurant met zo’n naam kan een mens niet anders dan noedels (냉면) te bestellen. De noedels worden koud geserveerd met ijsblokjes en blijken bijzonder pikant te zijn. Na een paar happen staat mijn mond al half in brand, maar ik laat me niet kennen en werk de ganse portie binnen. Lekker, maar toch een beetje té spicy voor deze Westerling. Lesson learned trouwens: als je in Korea “cider” op de kaart ziet staan, krijg je geen lekker sprankelend alcoholisch appeldrankje, maar wel een veel te zoete sprite-variant. Geen succes.

Na de lunch miezert het jammer genoeg nog steeds. Spijtig. We besluiten ons niet te laten ontmoedigen door het mindere weer en lopen terug naar het Gyeongbokgung Paleis, dat ik zo prachtig vond tijdens mijn vorige bezoek. De stralend blauwe lucht van de vorige keer ontbreekt, maar de vele meisjes uitgedost in hanbok zorgen toch voor een tikkeltje kleur op de foto’s. Ik moet zeggen dat ik de rage om zich uit te dossen in kledij uit de Joseon periode ten zeerste kan waarderen. Al die poserende meisjes met hun selfie sticks, het heeft iets.

De zon krijgen we helaas niet te zien en we lassen even een theepauze in met echt keizerlijke thee. Of dat maken ze ons alvast wijs. Spijtig genoeg is het niet mogelijk de traditionele zoetigheden bij de thee te krijgen, maar de thee zelf smaakt alvast en het is wel een bijzondere ervaring: thee drinken in een koninklijk paleis en bediend worden door meisjes in traditionele outfits.

Na het bezoek aan het Gyeongbokgung Paleis, keren we terug naar Bukchon Hanok village. Ik laat me verleiden tot de aankoop van typisch Koreaans street food: tteokbokki (떡볶이), cilindervorming rijstcakes in pikante rode saus. Een zeer populaire en goedkope snack die echt lekker is, maar ook nogal zwaar. Daarom delen mijn vriend en ik een portie. Aangezien de tteokbokki al redelijk vullend is, is het wellicht geen goed idee om daarna nog een smoothie te drinken, maar ik kan het niet laten. Het aanbod aan gerechten in Korea is zo divers dat ik gewoonweg van alles wil proeven.

Om dit hartig vieruurtje wat te laten zakken maken we een wandeling door de pittoreske straatjes van Bukchon Hanok village. Wanneer we onze ogen genoeg de kost gegeven hebben, nemen we de bus naar het begin van de cable car die ons naar Namsan Mountain moet brengen. Om het beginpunt van de cable car te bereiken moeten we eerst een tandradtreintje nemen. Het is duidelijk dat Namsan Mountain een populaire plek is om te bezoeken bij valavond, want we moeten zowel bij het tandradtreintje als bij de cable car aanschuiven. Spijtig genoeg zijn we net te laat om te genieten van de zonsondergang vanaf Namsan Mountain.

Boven op de berg aangekomen lopen we direct verder naar de N Seoul Tower, een communicatie- en observatietoren van 236,7 meter hoog die ‘s avonds sfeervol verlicht wordt en één van de bekendste landmarks van Seoul is. Een supersnelle lift brengt ons naar het 360 graden observatiedek, dat helaas volgepropt is met snoepwinkeltjes en souvenirshops die met hun felle lichten voor een hinderlijke weerkaatsing in de ruiten zorgen. Een hele uitdaging om een goeie foto van het uitzicht te maken! Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt onder de indruk ben van N Seoul Tower, zeker geen must see, wat mij betreft. Veel te commercieel en te duur voor wat het is. Al is het uitzicht op de lichtjes van de stad natuurlijk wel indrukwekkend. Verliefde koppeltjes kunnen er hun eeuwige liefde aan elkaar verklaren door een hangslot te bevestigen met hun namen op aan één van daarvoor voorziene plaatsen.

Rond half tien nemen we de cable car terug naar beneden. Aangezien we door ons vieruurtje geen van beiden grote honger hebben, besluiten we street food te kopen aan één van de vele kraampjes in Myeongdong street. Ik genoot achtereenvolgens van gegrilde kreeft met kaas (heerlijk en meteen de winner van de prijs voor het beste street food van de avond), mandu (dumplings), mochi met verse aardbei, Korean fried chicken (tot mijn verrassing, verslavend lekker), octopus op een stokje, iets wat leek op Japanse dorayaki als dessert. Toch nog meer gegeten dan oorspronkelijk de bedoeling was.

We kropen alleszins niet met honger in bed. 😉

Van Antwerpen naar Seoul – 25-26 augustus 2018

Op vakantie vertrekken op een zaterdagnamiddag heeft het voordeel dat je zaterdagvoormiddag in alle rust je valies kan maken en vervolgens zeeën van tijd hebt om op het gemak de tram naar Antwerpen-Centraal te nemen. Aangezien onze vlucht naar Seoul vanaf Schiphol vertrok, had ik een Thalys ticket geboekt naar Schiphol. De tram was mooi op tijd, helaas kon hetzelfde niet gezegd worden van de Thalys die maar liefst een volledig uur vertraging had. Gelukkig had ik een ruime marge ingecalculeerd en was ik zelfs met deze aanzienlijke vertraging nog goed op tijd in Schiphol. En het voordeel van in eerste klas reizen is dat ik alle comfort had én kon genieten van een heerlijk gebakje met een glas wijn. Een goed begin van de vakantie.

Het inchecken verliep vlotjes. Bij de security werd ik, zoals ik dat ondertussen al gewoon ben, er weer uitgepikt. Ditmaal werd gans mijn fototoestelrugzak gecontroleerd door een (gelukkig) bijzonder vriendelijke zwarte man. Hij bood zelfs aan model voor mij te staan bij mijn terugkeer. Ik glimlachte beleefd, pakte mijn spullen een liep in de richting van gate E waar ik iets na zeven uur mijn vriend (wiens vlucht uit Genève ook vertraging had) trof bij een gigantische stapel chocolade van Tony’s Chocolonely.

Het was de dag van de vertragingen want onze vlucht naar Seoul had ook een uur vertraging. Oh well, gelukkig was er Netflix om ons te entertainen tijdens het saaie wachten aan de gate. Ik had het door Netflix geproduceerde Korean drama Black gedownload om alvast in de juiste sfeer te komen. Buiten dat uur vertraging verliep alles vlotjes. Ik koos ervoor niet te slapen tijdens de vlucht, in de hoop zo meteen in het juiste ritme te komen bij aankomst in Seoul. En hoera: we kregen bibimbap als avondmaal!

Op de luchthaven werden we opgehaald door een Koreaanse taxichauffeur, voor ons geregeld door Koreareizen.com, het reisbureau dat ik gebruikte om de reis te boeken. De chauffeur stond duidelijk al een tijdje op ons te wachten, maar moest nog even geduld uitoefenen, want mijn vriend en ik moesten nog onze simkaarten ophalen. De één uur durende taxirit naar het hotel was één grote flashback voor mij. Een fijn weerzien met Seoul en omgeving.

In het New Kukje hotel aangekomen, dropten we onze valiezen op de kamer, fristen we ons op, kleedden ons in een zomerse outfit (het was ongeveer 28 graden en vochtig warm) en trokken de stad in op zoek naar een lekker avondmaal. Dat vonden we in de vorm van een authentieke Korean barbecue met varkensvlees in één van de smalle straatjes achter ons hotel. Ons vlees werd voor ons bereid door een ober voorzien van een heuse brander. Spectaculair én fotogeniek. Al had hij wel eens mogen lachen voor de foto. De hoeveelheid vlees die we besteld hadden, bleek aan de grote kant en die extra portie gebakken rijst (jawel, ook gebakken op de gril van de barbecue) was er wellicht te veel aan. Maar toch slaagden we erin bijna alles weg te werken.

Om dit overvloedig avondmaal te verteren, besloten we de benen te strekken langs de Cheonggyecheon, een smalle rivier die sinds 2005 opnieuw is open gelegd en waarlangs een mooie, groene voetgangerszone is aangelegd die ‘s avonds sfeervol verlicht is. Op verschillende plekken zijn stapstenen aangelegd om de andere oever te bereiken en langsheen de rivier staan verschillende informatieborden met uitleg over de geschiedenis van de buurt. Bijzonder fijn om te wandelen en dat vonden wij niet alleen. Talloze koppeltjes zaten verliefd in elkaars ogen te kijken aan de oevers van de rivier of gezellig samen iets te eten.

Helaas werd onze wandeling nogal abrupt afgebroken toen zo rond half tien een stevige regenbui losbrak. Meteen hoorden we allerlei boodschappen doorheen de luidsprekers komen, waarvan we uiteraard niets begrepen. Gelukkig was er een Koreaanse man zo vriendelijk om ons te komen zeggen dat er gevaar op overstroming bestond en dat we de bedding van de rivier best zo snel mogelijk verlieten. We hadden al her en der overstromingswaarschuwingen gezien, dus namen we het zekere voor het onzekere en verlieten we de voetgangerszone.

We zochten een plek om te toasten op onze eerste avond in Seoul en kwamen terecht in een bar in een kelderverdieping die wel gezellig was, maar waar de drankenkaart me wat tegen viel: het aanbod bestond voornamelijk uit bier. Ik probeerde de midori cocktail, maar die bleek zo zoet te zijn dat het me wijs leek de rest van de reis cocktails te vermijden en zoveel mogelijk traditioneel Koreaanse dranken te bestellen.

Na één drankje hielden we het voor bekeken en keerden we terug naar ons hotel. De vermoeidheid sloeg toe en een goede nachtrust zou ons deugd doen.

Sushi bij Wabi Sabi

Vrijdagavond had ik afgesproken met een vriendin in Leuven om samen sushi te eten. De zoon van mijn vriendin speelt op vrijdagavond schaak, dus we hadden ongeveer twee uur de tijd om bij te praten. Het voorstel om sushi te eten, kwam van haar en ik was eerlijk gezegd lichtelijk verrast dat ze dit voorstelde. Ik had haar immers nog nooit sushi weten eten. Ik reserveerde een tafeltje voor twee bij Wabi Sabi en jawel, daar aangekomen bleek het effectief de allereerste keer dat mijn vriendin voet zette in een sushi restaurant. Niet te geloven, want de sushi restaurants zijn de voorbije jaren als paddenstoelen uit de grond geschoten. Een goeie reden om een Atlantic boat te bestellen, kwestie van mijn vriendin met een zo divers mogelijk staaltje sushi kennis te laten maken.

Al gauw werd duidelijk waarom mijn vriendin enigszins verrassend had voorgesteld om samen Japans te gaan eten: volgend jaar trekt ze immers met haar gezin naar Japan. Drie weken in het land van de rijzende zon. Ik wou dat ik mee kon in hun koffer…

IMG_9953[1]

Oja, de bediening in de Wabi Sabi was echt ondermaats: we hebben moeten smeken om ons een menukaart te brengen, de dienster slaagde erin de extra portie thee die we besteld hadden gewoonweg te vergeten en vervolgens kostte het ons alle moeite van de wereld om simpelweg te kunnen afrekenen. Zal nog lang duren voordat ik opnieuw een voet in de Wabi Sabi zet.

Leeswijzer

De komende weken zal ik hier druppelsgewijs mijn reisverslagen van Zuid-Korea plaatsen. Een prachtige reis met helaas een donker kantje. Tijdens de reis werd duidelijk dat mijn vriend en ik niet meer op dezelfde lijn zitten wat betreft onze toekomstplannen, dat we überhaupt twijfelen of een gezamenlijke toekomst nog wel mogelijk is. Het was een schok om dit te moeten vaststellen, maar misschien iets wat al een paar jaar eerder had uitgesproken moeten worden.

Het is jammer dat die onderhuids borrelende tegenstellingen tijdens deze reis, een reis waarnaar ik zo lang had uitgekeken, naar boven moesten komen. Let wel, we hebben allebei geprobeerd nog het beste van de reis te maken en je zal in de reisverslagen dan ook geen neerslag terug vinden van de moeilijke momenten en discussies die we gehad hebben. Ik geef er de voorkeur aan de mooie momenten in the picture te zetten. Zodat ik later toch met een fijn gevoel op deze reis kan terugblikken.

Het is momenteel onduidelijk of het nog mogelijk is om de brokken te lijmen, maar ik moet eerlijk zeggen dat het er momenteel niet goed uit ziet. Het water is erg diep tussen ons twee en de communicatie verloopt moeizaam of is zelfs onbestaande.

We zullen zien hoe het verder loopt.

Culinair genieten bij de Troubadour

Het enige restaurant in Antwerpen waar ik ondertussen al drie keer ben gaan eten. Dat zegt genoeg op zichzelf, denk ik. Het zit hem vooral in de smakelijke manier waarop de patron de gerechten komt voor te stellen en het fijne concept van gerechten delen met je tafelgenoot. Er valt iets te zeggen voor samen uit één bordje eten.

Dus toen ik de uitnodiging voor de friends-avond in mijn mailbox zag binnen komen, twijfelde ik geen moment. Ik trommelde mijn sympathieke Antwerpse collega op en we maakten er een supergezellige girls’ night out van. Ok, we praatten misschien een klein beetje té veel over het werk, maar het kan soms deugd doen om je hart te luchten in geval van slecht uitgevoerde reorganisaties. Als afsluiter van de avond dronken we een lekker glas whisky. Meer moet dat niet zijn.

Rilette van Duroc Varken met warm gelakt buikspek:

Bouchot mosseltjes “Asian Style”, gerrafineerd en wat mysterieus:

Kroketjes van Zeebrugse grijze garnaal, De beste in de hééééle wereld:

Geitenkaas uit Westmalle, met lokale gefermenteerde bietjes:

Eendenborstfilet uit Hongarije, korstje van macadamia, quinoa en citrus, boterpompoen en eendenjus met staartpeper uit Indonesië:

Kaasplankje:

Peer, zacht roomijs met frisse gembertoets, structuren van zoete wortel:

Uitzicht op Bern en zwemmen in de Aare – 19 augustus 2018

Samen met onze vrienden en hun gezin genieten we op ons gemak van het ontbijtbuffet in ons hotel. De kinderen zijn dikke fan van het do-it-yourself wafelijzer en smullen hun buikje rond. Niet bepaald een gezonde start van de dag, maar hey, op hotel mag dat, he! Ikzelf ben niet echt een fan van wafels, maar een lekkere portie scrambled eggs gaat er altijd wel in.

Na nog een laatste kop koffie (niet voor mij, want ik lust geen koffie) gedronken te hebben, pakken we ons boeltje bijeen op de kamers, laten we onze koffers achter bij de receptie en vertrekken we te voet naar de Gurtenbahn (de funiculaire die ons naar de top van de Gurten zal brengen). Het is een half uurtje stappen naar het vertrekpunt van de funiculaire en best warm. Veel warmer dan ik had durven hopen toen ik met een bang hartje de weersvoorspellingen voor het weekend bekeek.

Met de Gurtenbahn naar de top van de Gurten berg blijkt op zondag een populair gezinsuitstapje te zijn. Het is dan ook drummen om een goed plaatsje te veroveren in de funiculaire. Het uitzicht is alleszins prachtig. Terwijl we ons langzaam naar boven laten trekken, ontvouwt Bern zich aan onze voeten. Schitterend.

De top van de Gurten blijkt iets minder fenomenaal dan het uitzicht. Er is een minitreintje waarop je een ritje kan maken. En ondanks het feit dat we daar duidelijk allemaal (inclusief de kinderen) te groot voor zijn, maken we het kind in onszelf blij met een ritje. Onze volgende activiteit: de beklimming van de uitzichtstoren, na de Zytglogge en de kathedraal, ons derde letterlijke hoogtepunt van het weekend.

Na foto’s van ongeveer elk mogelijk uitzicht genomen te hebben, besluiten we weer af te dalen naar Bern. De Gurten zelf is ons ietwat te commercieel en het is duidelijk dat ons gezelschap niet veel zin heeft om één van de aangeduide wandelingen te volgen.

De funiculaire brengt ons terug naar ons beginpunt en we nemen de tram naar het Altes Tramdepot om daar samen te lunchen. Al een geluk dat we op voorhand gebeld hebben om te reserveren, want het terras is stampvol. Het duurt een eeuwigheid voordat we ons eten krijgen, wat we eerst wijten aan de drukte, maar wanneer we merken dat de tafels rondom ons wel bediend worden, lijkt het duidelijk dat er in de keuken iets is misgelopen. Na even geïnformeerd te hebben bij de ober, komt onze bestelling er verrassend snel aan. Na het lange wachten smaakt met summerbowl met zalm dubbel zo goed. Dat we achteraf nog een drankje van het huis aangeboden krijgen als compensatie voor het lange wachten, vind ik zeer correct.

En jawel, ik kan het niet laten om als dessert nog een ijsje van de Eiswerkstatt te kopen. Ditmaal ga ik voor een rhum raisin en mango passievrucht ijsje. Ik smelt bijna van geluk. 😉

Als afsluiter van ons weekend lijkt het leuk om samen in de Aare te gaan zwemmen. Het is er alleszins warm genoeg voor en hoe vaak heeft een mens de gelegenheid om in een snelstromende rivier te zwemmen? We keren terug naar het hotel om de wagen van onze vrienden op te halen en rechtstreeks naar één van de vele Freibäder in Bern te rijden. Op onze eerste halte bij Freibad Marzili hebben we niet veel succes: het is er stampvol. We besluiten dan ook ons geluk elders te beproeven. Freibad Lorraine blijkt nét iets minder druk te zijn. Al denk ik dat we ‘hoerenchance’ hadden om nog een vrije parkeerplek te vinden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het bad zelf, gevuld met water van de Aare erg lelijk vind: een verouderde betonconstructie vol met graffiti. De omkleedkabines zijn gemeenschappelijk en bijzonder rudimentair ingericht. Het geheel heeft een oostbloksfeertje dat me niet bepaald aantrekt. Ik moet me dan ook een beetje oppeppen om me in mijn badpak te hijsen, maar eens aan de andere kant van de lelijke betonnen muur lonkt de blauwe Aare.

We klimmen via een ongemakkelijk ijzeren laddertje in de rivier en laten ons vervolgens door de stroming meedrijven. De stroming is zo sterk dat het zelfs onmogelijk is om gewoon ter plaatste te blijven wanneer je tegen de stroom in zwemt. Het water is behoorlijk koud, maar de snelheid waarmee we ons verplaatsen smaakt naar meer.

We durven het niet goed aan ons zevenjarige petekindje in het water van de Aare te laten zwemmen. Wat natuurlijk een verschrikkelijk drama met veel traantjes tot gevolg heeft. De stroming is echt veel te sterk en ik ben zeker dat als mijn petekindje kopje onder zou gaan in het ondoorzichtige water dat ik, hoe goed ik ook kan zwemmen, er nooit zou in slagen haar terug te vinden. We komen echter op het geniale idee om een schuimrubberen noodle te lenen van één van de vele andere zwemmers. En zo kan ons petekindje zich toch in het water wagen. Het is duidelijk veel te koud voor haar, dus we houden het op één keer. Eind goed, al goed.

Na ons afgedroogd te hebben, brengen onze vrienden ons terug naar het station van Bern, alwaar we afscheid nemen en mijn vriend en ik de trein naar de luchthaven van Genève nemen. Nog nagenietend van een fijn weekend.

Yet Another Blog

Life on my side