Afscheid op paasmaandag – 17 april 2017

Laatste ontbijt in Abbotsford Lodge. Spijtig dat onze trip er alweer op zit. Oorspronkelijk waren we van plan om vanuit Callander rechtstreeks naar Newcastle te rijden om nog een beetje van de stad te kunnen meepikken alvorens in te schepen op onze ferry, maar bij nader inzien lijkt het geen goed idee met een koffer vol met whiskyflessen in een grootstad te gaan staan. Je weet niet wat er gebeurt en het zou jammer zijn, mocht onze laatste dag in mineur eindigen.

Dus pikken we nog een stukje Schotland mee en wandelen we naar de Bracklinn Falls in Callander. Een mooie waterval, die vooral de aandacht trekt door de moderne brug die de door de Keltie Water rivier uitgesleten kloof overbrugt. Erg mooie locatie en het zou tof geweest zijn nog wat meer van de omgeving te zien, maar daarvoor ontbreekt ons helaas de tijd.

Met pijn in het hart nemen we afscheid van het fantastische Schotland, met de belofte zeker nog terug te keren in de toekomst. Er wacht ons nog een tocht van zo’n drietal uren om in Newcastle de ferry van 17u te halen. We hebben dit keer ruim voldoende tijd ingecalculeerd. Als alles goed gaat, zullen we om 15u in Newcastle zijn, twee uur voordat de ferry vertrekt en één uur voor het einde van de check-in.

Onderweg naar Newcastle debatteren we of we al dan niet een middagstop zouden inlassen. Linlithgow lijkt een leuk plekje om dat te doen, maar de parkings staan zo vol en het ziet er overal zo druk uit, dat we besluiten om toch maar door te rijden, snel wat snacks te kopen in een Costa shop en deze veiligheidshalve in de auto op te eten. We hebben al genoeg ferry-drama gehad deze trip.

Dat blijkt een wijze beslissing te zijn, want niet veel later komen we in een monsterfile terecht. We zien de minuten die ons nog scheiden van Newcastle schrikbarend snel aantikken in Waze en besluiten van de snelweg af te rijden en een alternatieve route te nemen. Helaas, er zijn blijkbaar wel meer Waze gebruikers op hetzelfde idee gekomen: ook de alternatieve route is erg druk. En op het punt dat de alternatieve weg terug uitkomt op de snelweg zit alles weer potvast.

Ondertussen lijkt het erop dat we zelfs de laatste check-in om 16u niet meer zullen halen. Op een gegeven moment voorspelt Waze dat we pas om 16.36u in Newcastle zullen zijn. Anderhalf uur later dan gepland! Mijn vriend zit ditmaal aan het stuur en krijgt van ons allemaal de toesteming om flink op de gaspedaal te staan vanaf het moment dat de file oplost. We zullen de eventuele boete voor te snel rijden met liefde betalen als we toch maar de ferry halen.

Het wordt een helse rit en de knokkels van de handen van mijn vriend zien wit van het omklemmen van het stuur. Gelukkig is hij een zeer goed chauffeur en zien we de aankomsttijd minuut per minuut teruglopen. En jawel, om 16.10u kunnen we ons aanmelden om in te schepen! We slaan allemaal een zucht van verlichting. Alleen…. Het duurt wel heel erg lang voordat de jongeman onze identiteitskaarten verwerkt heeft en we bevestiging krijgen dat we mogen doorrijden. We beginnen allemaal lichtelijk ongerust te worden, want normaal gezien is dit een controle die maar een minuutje of zo in beslag neemt.

En jawel, mijn angstig voorgevoel wordt bewaarheid. Ik heb me vergist bij het boeken. Onze boeking is voor 18 april en niet voor 17 april. We zijn zowaar een ganse dag te vroeg voor onze ferry. Argl! Het is niet de eerste keer dat ik me vergist heb in Schotland, daarom dat ik aan al de deelnemers van onze roadtrip de gegevens had doorgestuurd ter nazicht. Blijkbaar was deze foute boeking iedereen ontgaan.

We vragen aan de jongeman of het nog mogelijk is onze boeking te veranderen. Binnen veertig minuten vertrekt de ferry, dus we hebben er niet al te veel hoop op, maar een mens kan maar proberen. Hij zegt dat we ons naar het ticket office moeten begeven en daar moeten vragen of dit nog mogelijk is. Op zich is dat een goed teken: de ferry is dus niet volzet. Alleen hopen dat het nog lukt om te herboeken, twintig minuten ná het officiële einde van de check-in.

We parkeren onze wagen vlakbij de ferry, de man negerend die teken doet dat we de ferry mogen oprijden en spurten naar het ticket office. De dame aldaar kijkt ons iet of wat meewarig aan, maar doet toch een poging om te herboeken. Keeping our fingers crossed… En jawel, voor 44 euro extra mogen we toch nog de ferry oprijden. Hoera! Wat een service! Dankjewel, DFDS!

We rijden de ferry op en een tweetal minuten later sluiten de poorten van de ferry. Oef! Oef! Oef!

Die herboeking blijkt zelfs een onverwachte meevaller te zijn. We hebben nu een kajuit met een raampje en daar zijn we allemaal ongelooflijk blij mee. We boeken ons een tafel voor het diner in het buffetrestaurant en drinken als aperitief 1 lite strawberry mojito. Om de emotie van deze tumultueuze dag door te spoelen.

An Abundance of Katherines – John Green

Even snel, snel tussendoor gelezen, omdat ik maar niet in de flow van ‘De begraafplaats van Praag’ geraak. Ik moet zeggen dat ik in het begin wat moeite moest doen om in het boek te geraken. Ik had het gevoel dat ik me wat door de eerste hoofdstukken moest worstelen. Pas na het ‘feral pig’ incident ging het lezen vlotter. Toch gaf ik het boek drie sterren op Goodreads, vooral omdat ik mij om de één of andere reden identificeerde met hoofdpersonage Colin. Niet dat ik ooit een child prodigy geweest ben, maar het gevoel van unfulfilled potential is mij helaas maar al te bekend. Dus uiteindelijk was het vooral het einde van het boek dat me het meeste aansprak. Een hoopvol einde dat uitkijkt naar de oneindige mogelijkheden die de toekomst biedt en dat tegelijkertijd het inzicht aanreikt dat iedereen een klein steentje bijdraagt aan de verhalen van de mensheid.

‘Nothing is set in stone.’ Het kan geen kwaad om mezelf daar zo nu en dan aan te herinneren.

Kermis in Genève

Na afscheid genomen te hebben van onze vrienden uit Willebroek, reserveerde mijn vriend een waterfiets voor zes personen en gingen we op zoek naar iets om te eten. Momenteel zijn de Fêtes de Genève volop aan de gang. Dat betekent dat er langs beide zijden van het meer kermisattracties, eettentjes en drankgelegenheden staan opgesteld (en dat er bijna elke dag vuurwerk wordt afgestoken). Aangezien het echter nog maar twaalf uur was, waren veel eetstandjes nog aan het opstarten en iedereen weet dat hongerige kinderen geen plezante kinderen zijn. Na een uitgebreide enquête over het lievelingseten van de drie kinderen afgenomen te hebben, besloten we een pizzazaak op te zoeken. 😉 De eerste zaak die we in het vizier hadden, bleek echter gesloten te zijn. Bij de tweede zaak (die we veiligheidshalve eerst opgebeld hadden), hadden we meer succes. Onze tafel op het terras stond al klaar en we kregen meteen een menukaart aangereikt.

Lang moest er niet nagedacht worden: vier pizza’s en één gnocchi del nonno (drie keer reden wie dat laatste gerecht bestelde). De pizza’s werden met bijzonder veel smaak verorberd. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat de kinderen zo goed zouden eten. Al bleken ze er geen moeite mee hebben nog een plekje te vinden voor het snoepgoed dat de ober na de maaltijd kwam brengen. Da Gabriele, dikke aanrader als je met kinderen op stap bent.

We waren mooi op tijd voor ons tochtje met de waterfiets. De zon scheen volop, dus werd de zonnecrème bovengehaald om al die tere huidjes te beschermen. mijn vriend deed het meeste trapwerk, maar ook de kinderen lieten zich niet onbetuigd. Aangezien er kandidaten genoeg waren om te watertrappelen, beperkte ik mij tot genieten van het zonnetje en het fijne briesje.

Na het waterfietsen (dat de stoere jongen toch maar een beetje saai vond) wandelden we naar het reuzenrad dat opgesteld stond in de Jardin Anglais. Onderweg werden we staande gehouden door een pottenbakker die ter plekke drie kleine kleicreaties voor de kinderen draaide, elk met in het Arabisch hun naam erop. De pottenbakker reikte de nog zachte klei aan op een stukje karton, wat betekende dat we de rest van de namiddag supervoorzichtig moesten zijn om deze fragiele creaties heelhuids thuis te krijgen. 😉

Het reuzenrad bood ons een schitterend uitzicht over Genève en het meer, waarna we de Pont du Mont-Blanc over wandelden om de kinderen bij Mullers Factory te trakteren op een welverdiend ijsje. Helaas besloot de bol stracciatella van het oudste meisje na een paar happen dat het tijd was om de vrijheid (aka de grond) op te zoeken. Ze keek behoorlijk beteuterd, maar wilde, ondanks aandringen van onze kant, geen tweede ijsje.

Daarna was het tijd om eendjes te vangen en stoer te doen op de botsautootjes. De botsautootjes zullen voor mij altijd verbonden blijven met die periode uit het middelbaar dat de botsauto’s ongeveer de stoerste attractie waren op de kermis en onderdeel uitmaakten van het subtiele paringsgedrag der pubers met te veel hormonen. Maar ‘t was wel leuk om mijn stuurkunsten nog eens te mogen boven halen! 😉

mijn vriend ging met de drie kinderen ook nog in een funhouse, terwijl ik op de tassen paste. Daarna vonden we het welletjes en besloten we een rustig terrasje op te zoeken om nog iets te drinken. Terwijl ik ‘ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ speelde met de kinderen, ging mijn vriend de auto ophalen.

We slaagden erin om alle drie de kinderen heelhuids terug af te leveren bij hun ouders, alwaar we vriendelijk uitgenodigd werden om te blijven eten voor het avondmaal. Daar zeiden we natuurlijk geen neen tegen!

Pasen in de Trossachs – 16 april 2017

Na een uitstekende nachtrust zijn we alle vier in optimale vorm voor het paasontbijt in onze lodge. Het buffet dat ons wacht in de eetzaal is zo overdadig dat het onmogelijk is om van alles te proeven en dan moet ik erbij vermelden dat ik de avond voordien ook nog porridge en scrambled eggs met gerookte zalm besteld heb. Alles is even heerlijk. Eén ding is zeker: na dit ontbijt kunnen we er wel even tegen. 😉

Helaas, ons goedweergeluk is voorlopig opgebruikt. Tot nu toe kregen we zo nu en dan een buitje te verwerken, maar nooit op momenten dat het echt stoorde. Vandaag gaan de hemelsluizen echter goed open: regen, regen, regen en geen reden om te denken dat het snel zal overwaaien. Jammer, want ik kocht de dag voordien tickets voor een boottocht op Loch Katrine met het stoomschip Sir Walter Scott. Een tocht die ik in 2013 graag gedaan had, maar wat toen niet lukte.

Het giet op het moment dat we aan boord gaan van de Sir Walter Scott en de grauwe wolken voorspellen niet snel verbetering. Het is dan ook behoorlijk krap in de enige ruimte aan boord die een goed uitzicht biedt op de oevers van het meer (het dek beneden heeft kleine ronde patrijzen, niet ideaal om naar buiten te kijken en buiten zitten in de gietende regen, zij het dan onder een dekzeil, dat zien we toch niet zitten.

De boot zit stampvol met fietsers, duidelijk echte Schotten die er niet om malen dat het slecht weer is. De heentocht valt dan ook wat tegen. We zien door de laaghangende wolken en het grauwe weer niet veel van de mooie omgeving en het is, zelfs binnen, behoorlijk frisjes aan boord. Gelukkig serveert de bar whisky’s!

Tot onze grote vreugde stappen een hele hoop passagiers samen met hun fietsen af op het verste punt van de tocht. De terugtocht valt dan ook beter mee: we hebben meer plek, het weer is iets beter waardoor we ons toch zo nu en dan buiten op het dek wagen. En ik zie zelfs een nest van visarenden. We proberen er toch het beste van te maken en genieten van deze momenten van rust.

Lunchen doen we in Brenachoile Café bij Loch Katrine. Het menu is niet veel soeps, dus ik beperk met tot het bestellen van een panini, waarover ik niet bepaald enthousiast ben. Enfin ja, we hebben ermee gegeten.

Tijdens de lunch discussiëren we over hoe de rest van de namiddag in te vullen. Er is nog een kasteel in de omgeving van Callander dat ik graag zou willen bezoeken, maar mijn broertje en zijn vriendin vinden dat we al te veel kastelen bezocht hebben deze trip (WAIT, WHAT?). Ik laat me ondanks het kwakkelweer overtuigen om de Ben A’an te beklimmen, een klim van 340 meter over een afstand van 3,7 kilometer.

We starten in de regen en ik hou mijn hart vast, maar gelukkig stopt de regen na een minuut of tien en houden we het voor de rest van de tocht droog. En ik moet eerlijk waar toegeven dat ik bijzonder blij ben dat mijn broer en zijn vriendin me overtuigd hebben om deze klim te doen. Wat een prachtige vergezichten biedt de Ben A’an! We genieten van een fenomenaal 360 graden uitzicht. Ideaal om wat spectaculaire foto’s te maken. Mijn broer klimt helemaal tot op het topje van de Ben A’an, wat een geweldig foto oplevert in een Christus de Verlosser pose. En als mijn kleine broertje dat doet, kan ik niet achterblijven, he!

De afdeling is een fluitje van een cent en we besluiten de rest van de namiddag in het gezellige centrum van Callander door te brengen, waar, tot mijn grote verbazing, veel shops open zijn. En dat op paasdag! Ik koop wat heerlijke fudge in een fudge shop met zo’n uitgebreid aanbod dat kiezen altijd verliezen is. Een smakelijke manier om terug te denken aan een fijne vakantie.

Mijn broer, die een neus voor dat soort zaken heeft, ontdekt een gloednieuwe whisky shop. Pas een week open. Wanneer we informeren naar de openingsuren (we stappen er rond 18u naar binnen) krijgen we als antwoord: “We’re still figuring out our opening hours.” Okay, dan. We proeven allerlei whisky’s en whiskygerelateerde producten. En jawel, we kunnen de verleiding niet weerstaan om nog een aantal flessen te kopen. Rond 18.20u verlaten we de shop en trekken we met onze buit naar de lodge.

We zijn net op tijd in de lodge om te kunnen deelnemen aan de whisky tasting die de eigenaar organiseert. De eigenaar geeft wat uitleg bij de whisky’s en laat ons vier verschillende whisky’s proeven. Geen van de vier whisky’s weet me echt te overtuigen, maar het is wel fijn dat deze proeverij helemaal gratis is. Ik raak aan de praat met de vrouw van de eigenaar. Zij blijkt afkomstig te zijn uit Kazachstan en spreekt zeer goed Russisch. De eigenaar, een Schot, leerde zijn vrouw kennen toen hij voor zijn werk naar Kazachstan gestuurd werd en nu baten ze gezamenlijk een B&B in Schotland uit. Op de vraag of ze graag zou terugkeren naar Kazachtstan antwoordt de vrouw ontkennend. Duidelijk verliefd geworden op het vaderland van haar echtgenoot. 😉

Deze paasavond hebben we een tafeltje gereserveerd in het Italiaans restaurant Ciro’s. Stipt om 20u nemen we plaats aan tafel en genieten van een werkelijk uitstekend avondmaal. Het eten zou ik eerder omschrijven als fusion met een stevige Italiaanse toets, maar lekker is het zeker. We hebben een fantastisch gezellige avond die start met een glaasje roze prosecco en verder gaat met mosselen als voorgerecht en ravioli als hoofdgerecht, uiteraard vergezeld van een flesje witte wijn. Eindigen doen we met een glaasje limoncello. Het restaurant is op dat moment, op onze tafel na, helemaal leeg. Maar de baas en de bazin maken er geen probleem van dat wij nog wat blijven plakken. Geweldig!

Wat een mooie afsluiter van een fantastische vakantie.

Zeven kinderen en vier volwassenen

Mijn vriend en ik hebben geluk dat een aantal van onze vrienden momenteel vakantie in de buurt van Genève houden, want de dag na ons uitstapje naar Frankrijk, maakten onze vrienden uit Willebroek met hun kroost een tussenstop in Genève op weg van Oostenrijk naar Frankrijk. Afspreken was een heel gedoe, want mijn vriend en ik hadden beloofd om die zondag op de kinderen van onze vrienden uit Aubonne te passen, opdat zij zich volop op de verhuis konden concentreren. Omdat onze vrienden uit Willebroek slechts een voormiddag in Genève zouden zijn, leek het ons het handigste om op te splitsen: mijn vriend zou de kinderen gaan afhalen in Aubonne en ik zou onze vrienden uit Willebroek om 9.30u ontmoeten aan de ingang van de Jardin Botanique.

Alles verliep volgens plan. Ik stond een tiental minuten op voorhand aan de ingang van de Jardin Botanique te wachten, terwijl ik whatsapp-gewijs updates doorgestuurd kreeg van mijn vriend. Onze vrienden uit Willebroek waren mooi op tijd. Terwijl onze vriend de wagen ging parkeren, trok ik met zijn echtgenote en kroost de tuin in. Ik moet zeggen dat ik twee keer met mijn ogen moest knipperen, zo groot dat die kinderen geworden worden zijn! Hun oudste dochter is al een heuse jongedame, terwijl ze in mijn hoofd nog steeds dat kleine meisje is met wie we op een swamp tour in Louisiana alligators zijn gaan bekijken. Ik had zelf de Jardin Botanique nog niet bezocht, dus het werd een fijne ontdekkingstocht. We bezochten een serre waar we nat werden van de vernevelaars die de luchtvochtigheid op peil moesten houden om de tropische planten in optimale omstandigheden te laten gedijen.

Het duurde lang voordat onze vriend zich bij ons voegde en even begonnen we te vrezen dat het hem niet lukte om een parkeerplaats te vinden, maar gelukkig dook hij toch op om ons gezelschap compleet te maken.

Vanaf de Jardin Botanique wandelden we terug langs het Meer van Genève richting de Quai du Mont-Blanc, alwaar ik afgesproken had met mijn vriend. Omdat het zondag was, bleek de Quai du Mont-Blanc echter afgesloten voor het verkeer en moesten mijn vriend en ik last minute een andere plek zoeken om af te spreken. Ik liet onze vrienden uit Willebroek even achter om de kinderen op te halen, zodat mijn vriend de wagen op zijn werk kon gaan parkeren (daar staat hij gratis). mijn vriend zou dan met de fiets terugkeren naar de plek die ik hem whatsapp-gewijs zou mededelen.

En zo waren we met een groepje van drie volwassenen en zeven kinderen. Het eerste contact tussen de kinderen verliep een beetje stroef. Ik had eerlijk gedacht dat het vlotter zou gaan, maar ze kenden elkaar natuurlijk helemaal niet. En misschien lagen de leeftijden wat te ver uiteen. Het leek me een leuk idee om samen een Mouette te nemen naar de overkant van het meer. Een ticketje voor zo’n overtocht kost niet veel geld, je ziet Genève vanaf het water en je spaart er een wandeling mee uit. mijn vriend was net op tijd terug met de fiets om aan te sluiten bij ons groepje en op een zucht waren we aan de overkant van het meer.

We liepen met ons groepje van zeven kinderen en vier volwassenen over de pier naar de Jet d’Eau (met zijn 140 meter één van ‘s werelds hoogste fonteinen). Ideaal om wat leuke foto’s te nemen.

Helaas was het ondertussen al middag geworden en moesten we afscheid nemen van onze vrienden uit Willebroek. Het weerzien was te kort, maar het was fijn dat ze de moeite deden om speciaal voor ons een extra tussenstop in hun programma in te lassen!

Uitstapje naar de buren

Zaterdag zouden we voor de allereerste keer bezoek krijgen in Genève van onze vrienden uit Zoutleeuw en hun kinderen. Voor hen zou het hun laatste vakantiedag zijn, alvorens terug te keren naar België. Ze hadden de voorbije weken in het bloedhete Italië (alwaar Lucifer ook stevig zijn best doet) doorgebracht en na een oververhitte ervaring in Milaan zagen ze het, begrijpelijkerwijze, niet echt zitten om met drie kinderen opnieuw een hete stad in te trekken.

Geen probleem voor ons, momenteel beschikken wij nog altijd over een (zij het lichtelijk gedeukte) wagen. We spraken iets na de middag af bij het Lac des Ecoles in Les Gets, waar een soort waterpark is in het midden van het meer. Mijn vriend en ik konden ook wel een beetje verfrissing gebruiken. 😉

Het werd een supergezellige reünie. En het verbaasde me vooral hoe groot de kinderen alweer geworden waren. Vooral de oudste is al een hele jongedame, met haar instagram en musical.ly account. Een coole chic, die er (voorlopig) gelukkig nog geen graten in ziet om wat rond te hangen met twee oudjes zoals mijn vriend en mezelf.

Jammer genoeg was het waterpark afgehuurd voor de ganse namiddag en konden we dus dat cool uitziend parcours niet uitproberen. Gelukkig was er een glijbaan om voor de nodige waterpret te zorgen. Zullen we dus nog eens voor moeten terugkomen. Lac des Ecoles ligt op slechts een uur een twintig minuten rijden van Genève, ideaal voor een daguitstapje.

Toen we genoeg hadden van het relaxen en zwemmen, reden we met de wagen naar Les Lindarets, aka het geitendorp. En dat mogen jullie gerust letterlijk nemen: het stikte er van de geiten. Je kon er geitenhapjes kopen om de geiten te lokken, al was dat niet echt nodig. De beesten waren zo tam dat je geen trucjes moest uithalen om hen te aaien. Heel leuk, al moet ik bekennen dat de geur van geitenuitwerpselen in het dorp vrij overheersend was. Er waren wel veel leuk uitziende eetgelegenheden, maar het idee om in deze geur te moeten eten, sprak geen van ons allen aan.

Terwijl een gedeelte van ons groepje wat de berggeit uithing, belde mijn vriend om een tafel voor zeven personen te reserveren bij Le Grillon. Een goede keuze, want de bediening was supervriendelijk én het eten was er sneller dan dat ik drie keer met mijn ogen had kunnen knipperen. Ik kon de verleiding van de fondue savoyarde aux cèpes niet weerstaan en vond gelukkig in mijn vriend een bondgenoot om dit streekgerecht te proberen. Voor het dessert liet ik me verleiden door de colonel (citroensorbet met wodka) op de kaart. Heerlijk en een perfecte afsluiter van deze kleine reünie met mijn oud-klasgenootje en haar gezin.

Hopelijk lukt het de volgende keer wel om af te spreken in Genève!

Crarae Garden, Inveraray Castle en Callander – 15 april 2017

‘s Nachts wakker geworden van een serieuze storm. Da’s dan weer het nadeel van wonen op het platteland: je bent veel meer blootgesteld aan de element dan in de stad. Tot onze grote spijt kunnen we deze laatste ochtend niet genieten van het fenomenale ontbijt in onze fantastische B&B Kentraw Farmhouse. We moeten immers om 7 uur de ferry in Port Askaig halen. Ja, 7 uur is een belachelijk vroeg uur, maar ik was blijkbaar te laat voor het boeken van de ferry, waardoor dit de enige optie was. Spijtig, maar niets aan te doen. We steken snel een yoghurtje binnen en vertrekken stipt om 6 uur met een steeds voller geladen auto (het gewicht aan flessen whisky benadert ondertussen ongetwijfeld dat van onze bagage).

Onderweg naar de ferry groet ons een eenzaam ochtendlijk hert. Een mooie manier om afscheid te nemen van Islay. Gelukkig is er om 7 uur ‘s ochtends niet al te veel verkeer en zijn we mooi op tijd voor de ferry. Dat is deze reis al anders geweest! Op de boot eten we voor de tweede keer ontbijt. Al moet ik bekennen dat de pancakes niet echt om over naar huis te schrijven zijn.

Onze eindbestemming vandaag is Abbotsford Lodge in Callander. Onderweg lassen we echter een kleine plaspauze in bij The Rumblin’ Tum Café in Ardrishaig. We laten ons verleiden door al de lekkere baksels in de koeltoog en voordat ik het goed en wel besef zit ik met een grote tas warme chocolademelk mét slagroom en een cake met maltesers voor mijn neus. De verleiding is soms moeilijk te weerstaan.

Na deze zoete zonde is onze volgende stop Crarae Garden, een rondom schitterende tuin met een ongelooflijke variatie aan planten (de één al exotischer dan de andere). Zo is er een mooie collectie planten en bomen uit China, Nepal en Tibet. Het sprankelende riviertje Crarae Burn vormt het middelpunt van de tuin, die door de vele hoogteverschillen ons steeds andere gezichten biedt. Van al de tuinen die we deze vakantie bezochten, is deze tuin, ondanks het bijzonder wisselvallige weer, ongetwijfeld mijn favoriet. In de shop laten we ons verleiden tot de aanschaf van twee whiskyglazen. Niet dat we thuis geen whiskyglazen hebben, maar met dat het drankje steeds populairder wordt, is het wel leuk om wat extra glazen te hebben.

De volgende stop op onze tocht in Inveraray. Inveraray lijkt me op zich een interessant stadje om meer in detail te bekijken, maar zwij springen er enkel een supermarkt binnen om wat haggis voor de schoonbroer van mijn vriend te kopen en te lunchen in The George. The George is een tegenvaller. Helemaal niet de goede reviews op tripadvisor waard. De bediening is op zijn best onverschillig te noemen en ook het eten is maar zo zo. De minimosseltjes maken op mij alvast geen indruk.

De hoofdreden voor ons bezoek aan Inveraray is immers Inveraray Castle, het voorvaderlijke huis van de Duke of Argyll, Chief of the Clan Campbell. Dit kasteel is werkelijk een pareltje. Prachtig gelegen te midden van een schitterende tuin. Door het wisselvallige weer wordt de voorgevel belicht door de zon terwijl op de achtergrond dramatisch donkere wolken dreigden. Een droomplaatje. De collectie in het kasteel is nogal eclectisch (van verhalen over WOI, tot foto’s van de huidige Duke en zijn gezin), maar ik vond het zeker de moeite van een bezoek waard. Al blijft het concept ‘adel’ voor mij iets dat niet thuis hoort in de eenentwingtigste eeuw.

Rond 18.30u komen we aan in Abbotsford lodge in Callander. Aangezien het Paaszaterdag is, lijkt het ons verstandig om een tafel te reserveren. En effectief, het is niet gemakkelijk om een restaurant te vinden dat én open is én nog een tafel beschikbaar heeft. Gelukkig heeft restaurant Callander Meadows nog een tafel voor vier personen om 20.30u. Mijn broer en zijn vriendin willen even uitrusten in het hotel, wat mijn vriend en mezelf de gelegenheid geeft om nog een kleine wandeling te maken vóór het avondeten. We volgen een stukje van de Roman Camp Walk, zien een mooi bruggetje en besluiten dat Callander een gezellig stadje is.

Het avondeten in Callander Meadows is lekker, al mochten de porties wat mij betreft iets groter zijn. De voorbije dagen waren onze maaltijden nogal copieus en een mens raakt dat snel gewend. 😉 Ik bega wel de vergissing om als dessert ‘caramelised pineapple mess’ te bestellen. Een dessert dat voor een groot deel uit slagroom blijkt te bestaan. Gelukkig is mijn broer bereid het dessert van mij over te nemen.

Na het eten is onze pijp uit. Vroeg in bed om op Pasen genoeg energie te hebben om de Trossachs te verkennen!

Barbecue in het park + Ciné transat

Donderdag hadden mijn vriend en ik afgesproken met vrienden om samen van de Zwitserse zomer te genieten. Deze vrienden wonen al een tijdje in Genève en zijn twee ingenieurs die ik heb leren kennen tijdens een cursus Russisch aan het CLT. Het toeval wil dat onze vriendin nog als onderzoekster samengewerkt heeft met een goede vriend en mij en momenteel voor hetzelfde bedrijf als mijn vriend werkt. It’s a small world.

De Zwitserse zomer staat dit jaar trouwens volop in het teken van Lucifer. Dit om te zeggen dat, sinds mijn vriend en ik in Genève zijn gearriveerd, het kwik al elke dag boven de 30 graden gestegen is. Dat was donderdag niet anders. Om 17.30u ‘s avonds haalden we nog moeiteloos de 36 graden. Al een geluk dat de bus die mij naar het bedrijf van mijn vriend bracht van airconditioning voorzien was! De afspraak was dat ook de echtgenoot van onze vriendin naar ginder zou komen en dat we dan samen zouden gaan winkelen voor onze barbecue in het park. Kwestie van meteen een goede Zwitserse gewoonte over te nemen, want in het park een barbecue aansteken, is hier behoorlijk populair.

Ik was een beetje te vroeg op de afspraak, dus kreeg ik nog een kleine rondleiding op het mooie dakterras van het bedrijf, mét splinternieuwe kleurrijke stoeltjes én uitzicht op de Jet d’Eau.

Toen de echtgenoot van onze vriendin arriveerde, begaven we ons gezamenlijk naar de dichtstbijzijnde COOP om barbecuevlees en groentjes in te slaan. Ikzelf had een flesje champagne en rode wijn meegenomen. Om er zeker van te zijn dat de champagne nog enigszins koud zou zijn, had ik hem op voorhand in het vriesvak van onze frigo gelegd. De champagne was bijna helemaal bevroren toen ik vertrok, maar met deze hete temperaturen maakte ik mij geen zorgen dat de fles snel zou ontdooien.

Ik moet zeggen dat ik op voorhand niet helemaal overtuigd was van de efficiëntie van zo’n kleine draagbaar barbecuestel, maar mijn twijfel bleek ongegrond. Meer zelfs, zelden een barbecue gezien die zo snel het vlees gaar kreeg. Misschien moeten mijn vriend en ik ons ook zo’n ding aanschaffen. Als we naar een groter appartement verhuizen, wel te verstaan, want in onze huidige stek hebben we geen plaats om zo’n ding op te bergen.

We waren alleszins niet de enigen die besloten hadden van het mooie weer gebruik te maken voor een barbecue. De concentratie aan barbecues in het Parc de La Perle du Lac was hoog. Op het grasveld waar wij zaten waren ook een paar publieke barbecues ter beschikking die druk gebruikt werden. Het is duidelijk dat de Genèvois elke mogelijke kans grijpt om te genieten van de gezonde buitenlucht. En oja, die fles champagne was helemaal ontdooid toen ik de fles ontkurkte (al schuimde de champagne wel heviger dan normaal). De fles rode wijn die ik had meegenomen bleek echter per ongeluk een fles witte wijn te zijn. Vergissing van mijn kant, maar geen reden om de fles niet te kraken. 😉

Na de barbecue huurden we een strandstoel om samen te genieten van de gratis openluchtprojectie van de film Me and Earl and The Dying Girl, met dank aan Ciné transat. Ergens halverwege de filmvertoning werd ik ietwat afgeleid door het vuurwerk op de achtergrond. Maar ik moet zeggen dat de film een dikke aanrader is die me oprecht ontroerd heeft. Al vond ik het thema wel wat zwaar voor een luchtige zomeravond.

Na de film namen we afscheid van onze vrienden en gingen we nog iets drinken bij een andere collega van mijn vriend die ook naar de filmvertoning was gekomen. Een glaasje rum was de ideale manier om de brok in mijn keel na het bekijken van de film door te spoelen.

Avondwandeling in Genève

Na een dagje kuisen, organiseren en opruimen, had ik gisteren wel zin in een avondwandeling. Kwestie van wat te kunnen genieten van onze mooie nieuwe woonplek. Momenteel zucht Genève onder een hittegolf. De voorbije dagen steeg het kwik hier ruim boven de 30 graden, wat maakt dat het overdag niet echt ideaal is om buiten te komen. ‘s Avonds is het echter zalig genieten van deze zwoele zomeravonden.

Mijn vriend en ik liepen naar het meer, want water, dat brengt verkoeling. Langs de oevers van het meer gonsde het van de bedrijvigheid: er werd volop gewerkt aan de opbouw van een kermis en allerlei eet- en drinkstandjes. Daar zullen we de komende dagen beslist nog eens langs gaan. 😉 We liepen tot het uiterste puntje van de pier van Les Bains de Pâquis en genoten van het uitzicht op de Jet d’Eau. Een schitterende zomeravond. Dankjewel Genève!

Islay en Jura – 14 april 2017

Ronduit heerlijk geslapen! Wat een luxe om te kunnen slapen op een plek waar zo’n stilte heerst. Als stadsmensen zijn we gewend geraakt aan een niet-aflatende stroom van lawaai, zonder dat we ons hiervan bewust zijn. Het ontbijt is evenzeer fabuleus. Wat een overdaad! Het traditionele Scottish breakfast dat onze gastvrouw voor ons bereid heeft, is op zich al fantastisch, maar aangevuld met heerlijke yoghurt en vers fruit zijn onze magen voldoende gevuld om er voor een tijd tegen te kunnen.

Het weer ziet er een beetje twijfelachtig uit vandaag, maar dat stoort niet, want we hebben twee bezoeken aan distilleries gepland. Bunnahabhain distillery is de eerste Islay distillery op ons lijstje. Minder bekend misschien, maar ik ben meteen gecharmeerd door de oude, karaktervolle gebouwen. De rondleiding vertrekt vanuit de piepkleine whiskyshop, enkel te bereiken na het beklimmen van een smalle en steile trap. Wat een contrast met de moderne en fancy shops van de grotere distilleries die we bezocht hebben.

De gids verzekert ons echter dat het bedrijf dat Bunnahabhain overgenomen heeft, van plan is flink te investeren in de distillery en de toeristische faciliteiten. Goed voor hen natuurlijk, maar nu is het vooral de ruwe charme die me aantrekt. Deze rondleiding is veruit de beste van de rondleidingen die we tot nu toe gehad hebben: de gids is duidelijk gepassioneerd door wat hij doet en zijn uitleg is erg duidelijk (én goed verstaanbaar). Hij dringt er trouwens bij al de aanwezigen op aan om wat meer sherry te drinken, want al die lekkere whisky’s kunnen natuurlijk niet op sherryvaten rijpen, als er daarvoor niet eerst sherry in gezeten heeft.

De gids vertelde ook dat er meer whisky uit de vaten weglekt dan vroeger. Dit is te wijten aan nieuwe regelgeving die bepaalt dat de vaten niet langer met kurken stoppen afgesloten mogen worden, maar wel met een houten afsluiting die op een bepaalde manier verzegeld wordt, zodat het minder makkelijk is om stiekem whisky af te tappen en zo minder belasting te betalen. Helaas heeft dit als gevolg dat er soms whisky verloren gaat.

Binnenkort opent er trouwens niet ver van Bunnahabhain een nieuwe distillery. De gids vertelt ons dat dit goed nieuws is voor heel Islay, aangezien het whiskytoerisme hierdoor enkel zal toenemen. Ik ben alleszins enorm gecharmeerd door de whisky’s van Bunnahabhain, één van de weinige whisky’s op Islay die niet peated zijn. Hoera! Want die rokerige smaak is minder aan mij besteed. Na de rondleiding laten we ons alleszins flink gaan in het piepkleine winkeltje. De whisky is onze smaak en we kopen zelfs een genummerde fles als investering: nummer 164 van 833.

Volgende distillery op ons programma: Jura. Jura is een eiland dat enkel bereikbaar is met de ferry vanuit Islay. De ferrytocht duurt maar een tien minuutjes, maar wij arriveren net als het middagpauze is voor de ferrybestuurders. Het is ondertussen hevig beginnen regenen, dus er zit niet veel anders op dan in de auto te wachten tot we de ferry kunnen nemen. Gelukkig valt de wachttijd mee en niet veel later komen we aan op Jura.

We parkeren onze auto in de buurt van de Jura distillery, maar gaan eerst op zoek naar een plek om snel iets te eten. We komen terecht in het charmante Antlers café, waar we snel lunchen (quiche met frieten, beetje vreemde combinatie) om vervolgens naar de distillery te wandelen. Helaas, omdat het goede vrijdag is, zijn er in de namiddag geen rondleidingen meer. De dame in de whiskyshop leest de teleurstelling van ons gezicht en stelt voor om ons voor een verminderde prijs een korte rondleiding te geven. Daar zeggen wij geen neen tegen! Die Schotten zijn toch geweldige mensen!

De short tour is toch nog vrij uitgebreid, alleen de opslagplaats krijgen we niet te zien, omdat de verantwoordelijke al naar huis is. Na de rondleiding krijgen we zelfs nog een vrij uitgebreide tasting aangeboden. Tijdens de rondleiding merkte ik dat er nog Vlamingen in onze groep zaten. En één van de deelnemers kwam me erg bekend voor, maar ik kon er niet meteen de vinger op leggen waarvan ik hem kende. Na de rondleiding spreekt hij ons echter aan en blijkt hij een oud-studiegenoot van mijn vriend te zijn. Toch ongelooflijk dat we elkaar jaren niet meer zien en elkaar dan tegen het lijf lopen op een onooglijk klein eiland in Schotland. What are the odds?

We kopen (uiteraard) wat whisky en besluiten het eiland Jura wat verder te verkennen. Helaas hebben we niet echt veel tijd om dit te doen, want de laatste ferry is al om 18.55u en bij voorkeur willen we een eerdere ferry nemen om niet het risico te lopen om op Jura vast te komen zitten als er niet genoeg plaats is op de piepkleine ferry. We rijden naar Loch Tarbert en genieten onderweg van de prachtige landschappen die Jura ons te bieden heeft. In de verte zien we een regenbui, maar wij houden het gelukkig droog. We stappen uit voor een miniwandeling doorheen een drassig grasland, maar erg ver durven we ons niet van de wagen te verwijderen, kwestie van niet te veel achter te geraken op schema.

Onderweg zien we hopen fazanten en reigers, maar het hoogte punt moet nog komen: we zien prachtige herten langs de kant van de weg die zich niet al te veel van ons schijnen aan te trekken. Op de terugweg (de avond begint te vallen, zien we om de heuvels rondom ons grote kudden herten. Schitterende rit door een fenomenaal natuurlandschap.

We slagen er zonder problemen in de ferry van 17.55u te halen. Hoera, we moeten niet in de wagen op Jura blijven overnachten!

Voor ons laatste avondmaal op Islay besluiten we terug te keren naar Yan’s Kitchen waar we de eerste avond zo heerlijk gegeten hebben. Ik bel onderweg om zeker te zijn dat we plaats hebben. We zouden de teleurstelling anders niet overleven. 😉 En jawel, ook ditmaal genieten we van overheerlijke vis en sint-jacobsvruchten. We sluiten onzen maaltijd, hoe kan het ook anders, af met een glaasje whisky. Islay is werkelijk één van de hoogtepunten van deze trip geweest. Jammer dat we morgen alweer afscheid moeten nemen.

Yet Another Blog

Life on my side