Meisjeslunch

Deze middag had ik een lunchafspraak met een oud-collega bij Japanse restaurant Samouraï. De bento-lunch was naar goede gewoonte uitstekend, maar het gesprek liep niet geheel zoals ik gehoopt had. Ik had wat dieper willen ingaan op wat me de laatste maanden dwars zit, maar ik slaagde er niet in om de juiste woorden te vinden. Nochtans had ik gehoopt beroep te kunnen doen op de inzichten van mijn vriendin. Het is blijkbaar moeilijk om juist de vinger te leggen op mijn algehele gevoel van malaise. ‘t Zal wel liggen aan de donkere dagen voor Kerstmis, zeker?

IMG_2374[1]

IMG_2376[1]

House Cooling Party

There is a first for everything. Gisteren ging ik voor de allereerste keer in mijn leven naar een afscheidsfeestje voor een huis. Eens iets anders dan een house warming party, nietwaar? Onze vriendin was officieel ingetrokken bij de liefde van haar leven en zegde daarom de huur van haar schattige arbeidershuisje in de Leuvense Jean Buelenswijk op. Met pijn in het hart, zoveel was duidelijk, want hoewel ze al een tijdje op het appartement van haar vriend woonde, had ze het niet eerder over haar hart kunnen krijgen afscheid te nemen van de plek waar ze zoveel jaren gelukkig was geweest. En ik snap waarom: een fijne, rustige buurt met vriendelijke mensen en een leuk voortuintje, dat laat je niet zonder spijt achter je. Al denk ik dat de klik nu wel definitief gemaakt is, want het woord ‘kindjes’ viel meermaals.

Door omstandigheden (druk druk druk) hadden we elkaar al meer dan een jaar niet meer gezien en dus was het voor mijn vriend en ik de eerste kennismaking met de grote liefde van onze vriendin. Bleek dat hij aan d’unief nog enkele vakken samen met mijn vriend gevolgd had. De wereld kan toch klein zijn, he? De nieuwe vriend bleek een zeer sympathieke kerel te zijn, maar we hadden natuurlijk niet anders verwacht van een informaticus. 😉

Buiten onze vriendin kenden mijn vriend en ik niemand op het feestje, maar iedereen was zo vriendelijk en sympathiek dat het weinig moeite kostte om aansluiting te vinden bij een groepje. We hadden heel fijne gesprekken over zeilen en wisselden reistips uit. Ik raakte ook aan de praat met een jonge moeder van twee zoontjes die al een tijdje met een burnout thuis zat. Op mijn eigen werk zijn er recent ook een paar mensen uitgevallen met een burnout. Toch echt wel dé ziekte van deze tijd. Hoewel ik de verhalen en de symptomen wel ken, kan ik me persoonlijk niet voorstellen hoe het moet zijn om ‘s ochtends wakker te worden met het gevoel zelfs niet tot in de badkamer te geraken. Ik heb meestal energie te veel, ik mag er niet aan denken dat mij zoiets zou overkomen.

Naar goede gewoonte sloten mijn vriend en ikzelf het feestje af. We verhuisden nog wat dozen van de eerste verdieping naar beneden en namen afscheid met de belofte elkaar ditmaal sneller terug te zien. Het liefdesnestje van onze vrienden ligt alvast op wandelafstand van ons eigen appartement, dus dat kan geen bezwaar zijn.

 

Sinterklaas kapoentje!

Omdat de Goedheilig Man het bijzonder druk heeft rond 6 december, schreven wij hem een briefje om hem te vragen pas op 11 december langs te komen op ons appartementje. Gelukkig waren mijn vriend en ik het ganse jaar superbraaf geweest, want hij willigde onze wens zonder problemen in. Op slinkse wijze maakte de Sint gebruik van ons uitstapje naar de bakker om een hoop cadeautjes achter te later voor mijn petekindje en zijn broertje en het petekindje van mijn vriend en haar zusjes.

IMG_2362

Jawel, dat lezen jullie goed, vijf kinderen en zes volwassenen over de vloer op ons kleine appartementje. De cadeautjes werden snel uitgepakt en vielen in de smaak bij de ontvangers. Natuurlijk moest al dat nieuwe speelgoed meteen ingespeeld worden: de duplokraan kreeg vorm, de boekjes werden ingelezen, de puzzels opgelost en het memory spel bleek nogal een uitdaging voor mijn hersenen die de dag voordien iets te veel alcohol geconsumeerd hadden. Omdat het jongste nichtje van mijn vriend onlangs verjaard was, hadden we voor een heerlijke chocoladetaart gezorgd. Dubbel feest dus!

IMG_5036

Omdat we onze gasten ‘s avonds niet met een lege maag naar huis wilden laten gaan, hadden mij vriend en ik antipasti en pasta besteld bij Il Pastaio. Naar aloude gewoonte hadden weer veel te veel besteld. Denk dat we de komende dagen beslist niet van honger zullen omkomen. Onderstaande foto’s tonen slechts twee van de vijf (!) schotels met antipasti. Onze keuze viel alleszins in de smaak bij mijn petekindje die zich de parmaham bijzonder goed liet smaken.

IMG_2364

IMG_2366

 

Het feestje was een groot succes, maar zoals altijd was ik lichtelijk opgelucht toen de deur dichtviel achter die kwetterende kinderstemmetjes. Zoveel enthousiasme, daar wordt een mens moe van. 😉

 

Kerstdiner!

Ok, ok, we bevinden ons momenteel dichter bij Sinterklaas dan bij Kerstmis, maar door ons jaarlijkse kerstdiner iets vroeger in december te plaatsen, hoop ik het aantal aanwezigen te maximaliseren. Dit jaar waren we met negentien. In de laatste dagen naar het diner toe deed ik nog verwoede pogingen om er twintig van te maken, maar mijn pogingen leverden niks op en ik moest me bij dit lelijke oneven getal neerleggen.

Wat niet bepaald lelijk was, was de omgeving waarin we dineerde. De Hoorn blijft echt een geweldig inspirerende plek waar geschiedenis en vernieuwing hand in hand gaan. Voor ons gezelschap stond een mooi gedekte tafel klaar en we klonken met een glaasje cava op de vriendschap en de laatste loodjes van het jaar 2016. De gesprekken liepen als vanzelf en voordat we er erg in hadden was de avond voorbij. Met een klein groepje van die hards trokken we nog naar ons appartement voor een afzakkertje. Whisky om een mooie avond af te sluiten.

Het menu van de avond:

Sint-Jacobsnoot, Granny Smith, daikon-algen:
Sint-Jacobsnoot, Granny Smith, daikon-algen

OF
Kwartel, wintercouscous, pastinaak:
Kwartel, wintercouscous, pastinaak

OF
Herfstsalade, witloof, peer, blauwe kaas, noten

***
Hert, knolselder, aardappel, Gildenbier:
Hert, knolselder, aardappel, Gildenbier

OF
Zeeduivel, Gandaham, geuze, paksoi, prei:
Zeeduivel, Gandaham, geuze, paksoi, prei

OF
Natuurpuntvlees steak met sla, frietjes en saus:
Natuurpuntvlees steak met sla, frietjes en saus

***
Vanille ijs, crumble, chocolade, slagroom:
Vanille ijs, crumble, chocolade, slagroom

OF
Choc o holic in diverse structuren:
Choc o holic in diverse structuren

OF
Ananas, limoen, tym, zwarte peper:
Ananas, limoen, tym, zwarte peper

Openingsavond kortfilmfestival

Doordat een eerder afspraak geannuleerd werd, konden mijn vriend en ik dit jaar naar de Openingsavond van het Kortfilmfestival. Ik ben persoonlijk een grote fan van het genre en ik was daarom extra benieuwd naar de Belgische premières. Een klein overzichtje van de kortfilms die we te zien kregen.

Neverlanding
Geen goed begin, wat mij betreft. Ik kon kop noch staart aan deze kortfilm krijgen. Een stilistische oefening van een Michael Jackson fan met een surreëel resultaat tot gevolg. In zijn interview gaf regisseur Wim Reygaert aan een film over tragische helden te willen maken hebben. Tragisch vond ik het zeker, de heldhaftigheid was echter ver te zoeken.

Patient zero
Deze kortfilm is eigenlijk de trailer voor een zombiefilm. Drie minuten lang krijg je de ene horror-scène na de andere te verwerken. Ideaal voor de liefhebbers van het genre, geen spek naar mijn bek echter. Wel leuk: de cameo van Adil El Arbi.

Downside up
Prachtig vormgegeven film met in de hoofdrol acteurs van theater Stap. In de wereld waarin deze film zich afspeelt, zijn mensen met het syndroom van Down de norm en ‘gewone’ mensen de afwijking. Tof idee dat tot leven werd gebracht in ronduit schitterende decors, die mij het nogal voorspelbare verhaaltje maar al te graag door de vingers lieten zien. Alleen jammer dat de film het nodig vond om een anti-abortusboodschap uit te dragen. Zonder dat vermanende vingertje op het einde was deze film zeker zo sterk geweest.

Perfect darkness
Een kortfilm van Maaike Neuville die bijna volledig in één take opgenomen werd. De cameravoering vanuit de losse pols maakte dat ik me een beetje onpasselijk begon te voelen. De muziek van Arnold Schönberg was prachtig, maar de film zelf wist me niet te overtuigen. Door de invallende duisterenis was het naar het einde van de film toe moeilijk om nog meer dan schimmen te onderscheiden. Nochtans is het verhaal van overspel en vergiffenis universeel genoeg om de kijker bij de keel te grijpen. Mij liet deze film echter ijskoud. Dat ik op het einde ook nog eens verblind werd door het felle licht van de zon op het strand, hielp er ook niet aan.

Two cars one night
Bijzonder mooie kortfilm uit Nieuw-Zeeland volledig in zwartwit gefilmd. Traag, maar beklijvend. Onder de indruk van deze ongewone love story.

Accidents, blunders and calamities
En een geweldige animatiefilm als uitsmijter. Dit cynisch beestenfilmpje was de ideale manier om de filmavond af te sluiten. Beestig grappig.

Na de voorstellingen zakten we af naar het STUK café voor de receptie. De door de Nieuw-Zeelandse ambassade gesponsorde receptie viel wat tegen (de wijn trok op niet veel en enkel het hapje met lamsvlees was lekker). Gelukkig liepen we wat bekenden tegen het lijf waarmee het gezellig keuvelen was. Altijd leuk om wat bij te praten!

Op babybezoek in Vilvoorde

Grappig, Vilvoorde is niet meteen een gemeente die hoog op mijn ‘te bezoeken’ lijstje pronkt en toch bracht het toeval mij maar liefst twee keer op één week naar het bouwvallige station van Vilvoorde.

Normaal gezien werden mijn vriend en ik zaterdag verwacht bij vrienden in Kumtich, maar deze afspraak werd verzet wegens conflicterende agenda’s en activiteiten. En zo kwam er tijd vrij om na de Koreaanse les naar Vilvoorde te sporen voor een babybezoekje. Mijn vriend pikte me op aan het station van Vilvoorde en samen reden we naar het AZ Jan Portaels. We troffen twee apetrotse ouders én grootouders aan. De baby bleek een flinke jongen die liever sliep dan at (de mama moest hem wakker maken om hem aan de borst te leggen). Het was fijn om te zien hoe gelukkig de ouders waren. De baby moest na 26 uur arbeid alsnog met een keizersnede gehaald worden, maar de moeder was al bijna helemaal gerecupereerd van deze ingreep. Sterke dame!

We dronken champagne, toastten op het nieuwe leven en maakten veel foto’s als herinnering voor de mama en papa. Blij voor onze vrienden! <3

London: Canary Wharf en Buckingham Palace – 23 november 2016

Mijn allerlaatste dag in Londen begonnen met een zwempartijtje, kwestie van genoeg ruimte te hebben voor een laatste English breakfast. Snik.

Na het ontbijt pakten we in sneltempo onze valiezen om nog zoveel mogelijk van deze dag en het mooie herfstweer te kunnen genieten. Jawel, de weergoden waren ons alweer goed gezind. Ditmaal trokken we naar Canary Wharf. Op zondagochtend was het er bijzonder rustig, maar ik kon me levendig voorstellen wat een mierennest Canary Wharf zou zijn op een werkdag. We genoten van de moderne architectuur en het water vlakbij.

IMG_4439

IMG_4443

IMG_4446

IMG_4447

IMG_4448

IMG_4449

IMG_4456

IMG_4469

IMG_4471

Onze laatst lunch in Londen aten we bij Sticks’N’sushi. Niets beter dan sushi om een fijne vakantie in stijl af te sluiten, nietwaar? Sticks’N’sushi is blijkbaar een concept dat uit Kopenhagen is komen overwaaien en dat een moderne twist geeft aan de klassieke sushi. Meestal ben ik nogal behoudsgezind als het op sushi aankomt, maar ik moet zeggen dat deze maaltijd, inclusief de edamame en de yakitori mij enorm smaakte. En de Japans geïnspireerde Nippon 75 cocktail (met shochu, vlierbloesem en prosecco) die we erbij dronken, mocht er ook wezen!

IMG_1959

IMG_1967

IMG_1968

IMG_1969

Van Canary Wharf spoorden we naar Green Park om een bezoekje aan de Queen te brengen. Helaas wilde ze ons niet ontvangen voor de high tea en moesten we ons beperken tot wat fotootjes van de buitenkant van Buckingham Palace. We wandelden via Hyde Park terug van ons hotel en werden onderweg belaagd door honderden eekhoorns. Helaas hadden we al onze notenrepen en koekjes de dag voordien uitgedeeld aan de vogels en hadden we niks om hen te voederen. Dat hield één van deze brutale wezentjes alvast niet tegen om langs mijn benen omhoog te klimmen op zoek naar wat lekkers. Andere wandelaars hadden wel lekkere nootjes meegenomen voor de eekhoorns en op de één of andere manier slaagde ik erin een eekhoorn een nootje af te pakken, waardoor ik een andere eekhoorn kon lokken. Volgende keer zorg ik dat ik een grote zak noten bij heb!

IMG_4475

IMG_4479

IMG_4482

IMG_4484

IMG_4486

IMG_4494

IMG_4504

IMG_4506

Na een allerlaatste herfstwandeling door (alweer) een mooi park was het definitieve afscheid nabij. We haalden onze valiezen op in het hotel, namen de metro naar St Pancras en vervolgens de Eurostar naar België terug. Omdat we door het uurverschil pas rond half twaalf ‘s avonds in Leuven zouden aankomen, hadden we een eersteklas ticket voor de Eurostar geboekt met de maaltijd inbegrepen. Kostte niet zo heel veel meer en de maaltijd was best wel ok, met een simpele quiche kan je mij altijd blij maken. En daar hoorde zelfs een glaasje wijn bij! Dankzij de vertragingen van de NMBS konden we na aankomst in Brussel-Zuid rechtstreeks op de trein naar Leuven stappen. Meevaller!

IMG_1975

Bye bye London, we’ll meet again!

Afscheid nemen is moeilijk

En mijn sinds 1 juli 2016 officieel op pensioen gestelde baas is daar het perfecte voorbeeld van. Sinds oktober zien we hem regelmatig op de werkvloer verschijnen en neemt hij zijn oude vertrouwde plekje aan zijn (nog steeds lege) bureau opnieuw in. Met engelengeduld doorbladert hij bladzijde voor bladzijde elk dossier in zijn persoonlijk archief om te triëren wat bij te houden en wat weg te gooien. Het vriendelijke aanbod van mijn kant om alles wat hij het laatste jaar niet meer bekeken had in de papiercontainer te kieperen, werd op een ongelovige blik onthaald. Wat een ketterse woorden!

Een beetje surreëel om terug te komen uit middagpauze en hem daar achter zijn bureau te zien zitten. Alsof de tijd teruggedraaid is.