Vandaag zag de Spaanse les er een tikkeltje anders uit dan gewoonlijk. Eén van onze compañeras de clase trakteerde ter gelegenheid van haar zestigste verjaardag met een glaasje cava en wat hapjes. Het laatste anderhalf uur hadden we bijgevolg rechtstaand rond een tafel met hapjes les. Iedereen weet immers dat met een glas cava in de hand de Spaanse les eens zo vlot gaat. 😉
Que cumpla muchos años más y que nosotros lo veamos!
Gisteren kregen we bezoek van onze vrienden. Hoewel ik altijd blij ben bezoek over de vloer te krijgen, was het ditmaal een samenzijn in mineur. Onze vrienden waren al een tijdje aan het proberen om zwanger te worden en na een zware behandeling was dat eindelijk gelukt.
Helaas, door een gruwelijke speling van het lot bleek na verder onderzoek dat hun zoontje een zware genetische afwijking had. Mocht hun kindje al levend ter wereld komen, dan zou zouden de overlevingskansen erg beperkt zijn en het kindje zelf zwaar gehandicapt zijn. Er restte hun dus geen andere keuze dan de zwangerschap af te breken.
Mijn hart brak toen ik het nieuws vernam en het kaartje van hun zo hard gewenste zoontje in de brievenbus vond. Een piepklein jongetje dat voor eeuwig en altijd een onvervulde wens zou blijven en nooit zou opgroeien in een gezin omringd door alle liefde van de wereld.
Onze vrienden zijn nuchtere mensen en spraken heel rationeel over wat er hen overkomen was. Toch was de pijn die zich verschuilde onder hun woorden voelbaar en wenste ik dat ik meer kon doen dan enkel een glas en een luisterend oor aanbieden.
Het idee ontstond op ons jaarlijkse vriendenweekend in Libin: waarom organiseren we niet eens een spelletjesnamiddag om ons geheel ende volledig te wijden aan het elkaars legers vernietigen op het Risk-spelbord? Zo gezegd, zo gedaan. Ik prikte 27 november in mijn agenda en verzamelde elf spelletjesliefhebbers om er een gezellige namiddag van te maken. Zelfs onze vrienden uit Milaan waren van de partij!
Omdat het Risk-spel nog niet gearriveerd was, startten we met een spelletje Jenga. Altijd leuk! In parallel werd er aan de andere kant van de tafel chapeau gespeeld. We slaagde erin een prachtig bouwwerk te fabriceren totdat het onevenwicht niet meer te vermijden was en de blokjes tegen de vlakte gingen.
Daarna was het tijd voor het serieuze werk: Risk! Met een gloednieuw Risk-spel! De eerste keer in mijn leven dat ik zelf eigenaar ben van een Risk-Spel!
De spelregels waren wel grondig veranderd ten opzichte van de tijd dat ik nog een frequente speler was, wat maakte dat ik het spel tactisch niet altijd even goed speelde. Vooral de nieuwe regels voor de aanval met maximaal drie legers en het inwisselen van de kaarten creëerden een heel nieuwe dynamiek. Het feit dat ik verloor is dan ook geheel en al aan de combinatie vernieuwde spelregels met domme opdracht (ik moest 24 landen veroveren, omdat ik toch moeilijk mezelf kon uitroeien) te wijten. Maar nu ik de spelregels onder de knie heb, zal niets of niemand mij van een toekomstige overwinning kunnen afhouden! Ha!
Denk dat het ondertussen al een jaar op twee geleden was dat we elkaar nog eens gezien hadden. Om de één of andere reden kwam er altijd iets tussen onze geplande afspraken (de laatste keer zelfs een gebroken hand, stel je voor).
Ditmaal zat echter alles mee. Hij had geen gebroken botten en ik geen dringende vergaderingen die roet in het eten konden strooien. We hadden allebei weinig tijd om wille van de drukke eindejaarsperiode verkozen we een snelle hap. En wat smaakt dat beter dan een noedelsoepje?
Tot mijn grote verbazing had mijn oud-collega nog nooit met stokjes gegeten. En dat voor iemand die de vijftig al gepasseerd is! Verder was hij nog geen haar veranderd (of toch: die haren waren ondertussen verrassend grijs geworden). Nog altijd even intelligent en welbespraakt.
We namen afscheid met de wederzijdse belofte geen twee jaar te wachten met een nieuwe afspraak.
Blijft toch één van de betere concepten in de Leuvense horeca. Niet dat het sharing concept ondertussen nog zo origineel is, maar Baracca voert het wel geweldig goed uit. Gezellige vibe, vriendelijke en efficiënte bediening, lekker eten en uitstekende wijnen. Meer moet dat niet zijn om van een restaurant een succes te maken. Tel daar nog eens het uitstekende gezelschap van onze vrienden bij en je hebt het recept voor een geslaagde avond.
Het kwam trouwens goed uit dat we per toeval twee dagen na mekaar dit établissement aandeden, want vrijdag was ik onze battery pack op het terras vergeten. Gelukkig had de ober die onze tafel afruimde hem terug gevonden en kregen we bij navraag hem meteen in de handen gestopt. Sympathiek!
Zijn vaak de beste!
Gisterenavond hadden mijn vriend en ik niets gepland (ik probeer vrijdagavonden tegenwoordig vrij te houden om me te kunnen voorbereiden op de Koreaanse les zaterdagochtend). Omdat ik echter gelezen had dat er in het kader van Leuven by Night allerlei foodtrucks en eetstandjes in de Bondgenotenlaan zouden staan, had ik mijn Koreaans huiswerk (wij moeten tegenwoordig al heelder opstellen schrijven) al op donderdagavond gemaakt, zodat de vrijdagavond lekker leeg was.
We namen voor de zekerheid ook het fototoestel mee, want wie weet, stootten we op een fotogenieke scène voor ons kerstkaartje. Natuurlijk was de eerste foodtruck waaraan we halt hielden de Koreaanse voor een lekkere portie tteokbokki (떡볶이). Alleen jammer dat dit een vrij zwaar gerecht is, waardoor er van bij het begin al niet meer veel ruimte overbleef voor bijkomende gerechtjes. Al kon ik het niet laten om wat mee te pikken van de heerlijke everzwijnstoverij met chocolade die mijn vriend besteld had bij het kraampje Convento Food.
Ik maakte van het latere sluitingsuur van de winkels gebruik om nog een jurk te passen in één van de chiquere kledingwinkels aan de Bondgenotenlaan. Het model was prachtig, maar de kleur was niet helemaal mijn ding en in de andere kleur hadden ze mijn maat helaas niet meer. Jammer. We stapten met lege handen naar buiten, al had het gratis glaasje champagne wel gesmaakt.
Net toen we aan het overwegen waren om een tweede glaasje champagne te gaan drinken aan de bar van het ongespecificeerde goede doel, liepen we een bevriend koppel tegen het lijf. Ze hadden de kinderen thuis gelaten onder toezicht van de babysit en kwamen net als wij van de kerstsfeer in Leuven proeven. We bestelden meteen vier glaasjes champagne om deze toevallige ontmoeting te vieren en beslisten de rest van de avond met elkaar door te brengen.
We genoten met ons viertjes van de ietwat kitscherige verlichting van het stadhuis, gingen even kijken naar de start-ups in de zijvleugel van het stadhuis en belandden bij Jeroen Meus om (eindelijk) eens zo’n ‘haute dog’ te proberen. Ik moet eerlijk bekennen dat het broodje met worst mij beter beviel dan verwacht, al zal ik nooit een echte fan van het concept worden. Daarvoor eet ik gewoon niet graag genoeg worst.
We sloten onze avond af op het verwarmde terras van de Baracca (niet ecologisch, wel gezellig) met een lekkere cocktail. Mijn moscow mule was de perfecte afsluiter van een zeer fijne avond.
De hoofdreden voor ons bezoekje aan Antwerpen, was uiteraard ons diner bij The Jane. Omdat het ons weinig waarschijnlijk leek dat we na de maaltijd nog een trein zouden vinden om ons naar Leuven terug te brengen, boekten we een overnachting in het Radisson Blu Astrid hotel vlakbij Antwerpen Centraal. Zoals ik ondertussen al gewoon ben, nam ik na de Koreaanse les de trein naar Antwerpen. Ditmaal was ik wel zo slim om een slaatje voor onderweg te kopen, kwestie van niet volledig uitgehongerd in Antwerpen aan te komen.
Mijn vriend en ik hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten op de trein. Hij spoorden vanuit Leuven naar Mechelen en zou daar overstappen op de trein waarop ik zat. Ik liet hem bijtijds weten dat ik in de allerlaatste wagon had plaatsgenomen en was in mijn nopjes omdat mijn trein voor één keer eens geen vertraging had. Stipt op tijd stopte de trein in Mechelen. Alleen zag ik mijn vriend niet opstappen. Ik belde, hij belde, we belden gelijktijdig en misten mekaar. Uiteindelijk lukte het ons elkaar te bereiken, maar hij zei dat hij mij niet vond, in de laatste wagon en ik zei dat ik hem niet zag, in de laatste wagon. Mijn vriend vroeg me om naar de deuropening te komen in een poging elkaar te vinden. We stonden al even stil in Mechelen, dus ik durfde niet op het perron stappen uit vrees de trein te zien vertrekken, maar ik ging wel zo ver mogelijk uit de deuropening hangen. En jawel, gans in de verte zag ik hem: helemaal vooraan bij de allereerste wagon. Ik deed nog een poging om zijn aandacht te trekken, maar hij zag me niet. Gelukkig was hij slim genoeg om op de trein te stappen…
Spijtig genoeg reisden we met een Desiro trein en was het onmogelijk om gans de trein door te lopen. Ik liep dus in zijn richting tot ik niet meer verder kon en hij deed hetzelfde. In het volgende station stapte ik uit en wisselde ik van rijtuig, maar nog lukte het me niet om tot bij hem te geraken. Pas ergens in Mortsel slaagden we erin elkaar te vinden. Een bijzonder komische situatie. 😉
Na een bijzonder korte gezamenlijke treinrit kwamen we aan in Antwerpen. We meldden ons stipt om 14u (het check-in uur vermeld op onze reservatie) aan bij de balie van het Radisson Blu Astrid hotel, maar kregen te horen dat onze kamer al wel klaar was, maar nog geïnspecteerd moest worden. Origineel excuus alvast. De dame aan het onthaal zei dat we gerust iets konden gaan drinken in de bar en dat ze ons een seintje zou geven als onze kamer klaar was. Aangezien ik dorst had gekregen van het heen-en-weer-geloop in de trein, zag ik dat wel zitten. Ik bestelde een peperduur glas vers sinaasappelsap (7 euro!!) en mijn vriend een biertje. Na zo’n drie kwartier in de bar gezeten te hebben, vond ik het welletjes en besloot ik te gaan informeren of de inspectie al rond was. De dame die mij had geholpen, keek me aan alsof ze mij voor het eerst zag, maar bevestigde gelukkig dat de kamer klaar was. Ze was duidelijk helemaal vergeten dat ze beloofd had ons een seintje te geven. Niet zo’n goed begin van ons verblijf.
Gelukkig was de kamer in orde. We gooiden de koffer open, graaiden onze badkledij eruit en kleedden ons als de weerlicht om. We waren immers zo vroeg naar Antwerpen gespoord om optimaal gebruik te kuknnen maken van de wellnessfaciliteiten van het hotel. En door de onhandigheid van de receptioniste hadden we al drie kwartier minder om te relaxen. Het zwembad was niet al te groot, maar het water was ideaal van temperatuur en het stoombad was werkelijk geweldig. Ik voelde me helemaal ontspannen. We waren niet de enige klanten in de wellness, maar dat stoorde niet. We hadden aan de zus en de schoonbroer van mijn vriend laten weten dat we in de jacuzzi zaten en na een klein uurtje vervoegden ze ons. De ideale aanloop naar een bijzondere avond!
Zondag sliepen we uit en verdreven we de lichte kater met een uitgebreid ontbijt. Mijn vriend en ik stonden volgens afspraak stipt om 10u aan het ontbijt. Het was spitsuur en we moesten even wachten om onze naam op te geven. Ik had veel geluk dat ik een prachtig tafeltje voor vier kon te pakken krijgen met uitzicht op Antwerpen Centraal, het mooiste station ter wereld. Wat later sloten de zus en schoonbroer van mijn vriend aan. We lieten ons het uitgebreide ontbijtbuffet goed smaken! Doordat we te lang ontbeten, was er spijtig genoeg geen mogelijkheid meer om nog van het zwembad te genieten, maar ik was toch niet echt in topvorm na zo’n avond uitgebreid dineren.
Rond de middag checkten we uit en namen we afscheid van onze tafelgenoten. Onze eerste poging om tot in Leuven te geraken, strandde helaas in Antwerpen Berchem wegens een defect aan onze trein. We werden bijna van het perron geblazen door de stormwind en moesten noodgedwongen gaan schuilen in het bijzonder hippe station van Antwerpen Berchem. De beste optie om ons zo snel mogelijk in Leuven te brengen was een overstap in Mechelen. Uiteindelijk waren we bijna drie kwartier later terug in Leuven dan voorzien. Gelukkig was ik na dit fantastische weekend vergevingsgezind en zag ik voor de zoveelste keer door de vingers dat de NMBS er niet in slaagde mij op een vlotte manier van punt A naar B te brengen.
Een diner bij The Jane stond al lang op mijn verlanglijstje. Zoals trouwe lezers van deze blog ongetwijfeld al zullen opgemerkt hebben, houden mijn vriend en ik ervan onze culinaire horizonten te verbreden. En als wij zo’n ervaring kunnen delen met gelijkgestemden, maakt dat de avond nog dubbel zo fijn.
Exact drie maanden geleden zat ik dus iets vóór achten klaar achter mijn computerscherm. In pole position om een tafeltje voor vier personen te bemachtigen. Ik had al van veel vrienden gehoord dat het niet makkelijk was om binnen te geraken, dus ik kon enkel hopen dat ik geluk had. En jawel. Drie minuten na acht had ik de reservatie op zak. En dat bij mijn allereerste poging! Ik kon het zelf bijna niet geloven.
En zo schoven wij de voorbije zaterdag samen met de zus en schoonbroer van mijn vriend de voeten onder tafel bij Sergio. Het werd een fantastisch culinair parcours. Tot in de puntjes verzorgd met zeer leuke en vlotte bediening. Het leek wel of het personeel op hun looks geselecteerd werd, want aan ons tafeltje passeerden aan de lopende band knappe jonge dames en heren. Meestal apprecieer ik het als je aan tafel door één persoon wordt bediend, maar in dit geval hoorde je mij niet klagen. 😉
We hadden een erg gezellige ronde tafel toegewezen gekregen en startten de avond met een heerlijke cocktail met citroen en lavendel. Verrassende combinatie die niet teleurstelde. Daarop volgende maar liefst tien gangen, waarvan er geen enkele gang was die minder was. De gerechten waren consequent van hoge kwaliteit en perfect gebalanceerd. Wat mij op een positieve manier verraste, waren de Aziatische invloeden en pikante toetsen in sommige gerechten. Had ik niet meteen geassocieerd met een nuchtere Hollander. Maar heerlijk was het zeker.
De locatie en de inrichting van de voormalige kapel is uiteraard ook top. Een surreëel decor dat ons aan een gezegend piratenschip deed denken. Alleen mocht de muziek wat mij betreft wat stiller staan. Een restaurant is geen nightclub.
Ik laat jullie meegenieten van de kunstwerkjes op onze borden.
Roti paratha, rilette makreel, geitenkaas:
Tom Yung Goong:
Tempura Soft Shell Krab, Daikon Dip:
Bbq Knolselder, Lardo
Sepia, Mossel, Venkel, Wei, Mierikswortel:
Corvina, Jalapeño, Yuzu, Avocado:
Coquille, Zee-Egel, “Umami”:
Hamachi, “Indian Summer”, Wortel, Sinaasappel, Sesam:
Zeeuwse trots 6° deluxe:
Schorseneer, Trompette De La Mort, Peer:
Buikspek, Courgette, Bucatini, Minestrone
Ree, Aardpeer, Bloedworst, Myrtilles:
Inaya Chocolade, Kokos, Rum, Koffie:
Appel, Macadamia, Caramel:
Zoetigheden:
Natuurlijk sloten we de avond af met een calvados. Al was dat er, na al die wijn, misschien het glas teveel aan. Alleszins een fenomenale ervaring. Al blijft voor mij die éne avond bij In de Wulf nog steeds ongeëvenaard.
Vrijdagmiddag woonde ik tijdens mijn middagpauze een gratis voorstelling van de documentaire ‘De kerk in het midden’ bij. Een zeer eenvoudig gefilmde documentaire over het leven in grootstad Brussel die me in al haar eenvoud bij momenten echt bij de keel wist te grijpen. De diverse bevolkingsgroepen in onze vaak verguisde hoofdstad leven meestal naast mekaar, maar deze documentaire toont hoe ze samenkomen in en om de Miniemenkerk in volkswijk de Marollen.
Wat deze documentaire zo mooi maakt voor mij is de onbevangen manier waarop de zeer uiteenlopende personages aan het woord gelaten worden. De gesprekken zijn puur en eerlijk en tonen kleurrijke mensen wiens levens elkaar soms vluchtig dan weer dieper raken. De rode draad doorheen de documentaire zijn de prachtige Bach-cantates gebracht door het koor en het orkest verbonden aan de Miniemenkerk. De sterke figuur in deze documentaire is ongetwijfeld de stokoude pastoor die van geen wijken weten wil, maar uiteindelijk toch (verplicht?) met pensioen gaat. Lang heeft de man niet kunnen genieten van zijn pensioen, want de film eindigt met zijn begrafenis. Sommige mensen kunnen nu eenmaal niet leven los van hun engagement.
Schitterend portret van een boeiende buurt.