Op de valreep voor een nieuwe trip, ben ik er eindelijk in geslaagd al mijn verslagen van onze Corsica-reis af te werken. Nog nooit heb ik zoveel vertraging opgelopen met het schrijven van mijn reisverslagen, maar ik vond het belangrijk voor mezelf om ook van deze reis een volledig verslag te hebben. Ik kan er erg van genieten oude reisverslagen opnieuw te lezen en zo mooie momenten opnieuw te beleven die mijn geheugen al min of meer uitgewist heeft.
So, goodbye, Corsica, hello London!
Een muzikaal soepintermezzo bij deBuren verzorgd door luitist Jozef van Wissem. De soep slaagde er niet in mijn maag te vullen, maar de repetitieve muziek wist me probleemloos te betoveren. Al had Jozef van Wissem de sporadische zangpartijen wat mij betreft gerust achterwege mogen laten. De schitterende luit die hij bespeelt, heeft geen begeleiding nodig.
Ondertussen mogen mijn vriend en ik ons geroutineerde salseros noemen. Het is een oprecht plezier om elke maandagavond nieuwe figuren aan te leren. Nu mijn squashpartner en ikzelf er maar niet in slagen om een gemeenschappelijk tijdstip te vinden om tegen een balletje te slaan, is dit de enige hobby waarbij ik mijn hersencellen even rust kan gunnen en ik mij kan laten gaan op de muziek in de armen van een stoere danspartner (of mij dat althans inbeeldt).
Feit is dat zo’n uurtje salsa dansen veel te kort is. Tijd om eens naar een salsafeestje te gaan, zou ik zo denken!
Vandaag mocht ik (alweer) genieten van de culinaire geneugten des levens. Mijn vriend en ik waren samen met mijn broertje en zijn vriendin uitgenodigd door mijn vader voor een feestelijke verjaardagslunch bij De Kwizien in Hasselt. De Kwizien is één van de favoriete eetgelegenheden van mijn broertje en zijn vriendin en aangezien zij een goede smaak hebben, waren de verwachtingen hoog gespannen.
Mijn vriend en ik namen ‘s ochtends de trein naar Hasselt en kwamen na een aangename wandeling doorheen het zonovergoten stadscentrum aan bij het restaurant. We waren een beetje te vroeg, maar dat deerde niet, zo konden we nog wat extra van het zonnetje genieten.
Iets na twaalf mochten we plaatsnemen aan tafel en genieten van al het heerlijks dat de vrouwelijk chefkok en haar vrouwelijke sommelier op ons bord en in ons glas toverden. Alweer aangenaam verrast door het culinaire talent in Vlaanderen. De laatste maanden hebben we op culinair vlak al prachtige momenten beleefd. Wij zijn gelukzakken! En ik ben een dubbele gelukzak omdat ik ook nog eens een mooie fles Nikka wisky van 12 jaar oud cadeau gekregen heb. Die zal ik met veel liefde en het nodige ontzag voor al dit vakmanschap opdrinken!
Dit aten wij:
Appetizers:
Mossel – forel – venkel – aardpeer:
Buikspek – Ponzu – zwarte look:
Rundstartaar – maniok – frisé:
Ravioli – butternut – paddenstoel:
Patrijs – pastinaak – spruitjes – kastanje:
Kokos – papaja – guave – gianduja:
Zoetigheden bij de koffie/thee:
Elke gang was een pareltje, met veel zorg en liefde bereid. Heel trouwens heel fijn om de chefkok en haar team aan het werk te kunnen zien in de open keuken. Het is moeilijk om een favoriet gerecht te kiezen uit al dat lekkers, maar ik doe toch een poging. De prijs voor het beste gerecht van de dag gaat naar de overheerlijke ravioli met butternut en paddenstoel. Herfst op een bordje. Zalig!
In totaal zaten we meer dan vier uur aan tafel, al had ik helemaal niet het gevoel dat ons samenzijn zolang geduurd had. De tijd vloog voorbij. Om de trein naar Leuven te halen, moesten we er zelfs op onze volle maag nog een klein sprintje uit persen, zo deden we toch nog een beetje mee aan Dwars door Hasselt.
Een goed gevuld familieweekend!
Vandaag hadden we de ouders van mijn vriend te gast in ons appartementje. Altijd een uitstekende gelegenheid om het kuisgerief nog eens boven te halen. Niet bepaald mijn favoriete bezigheid, maar daarmee vertel ik jullie niets nieuws. ‘t Is alleszins lang geleden dat onze woonst er zo proper heeft uitgezien. 😉
Een uitstekende gelegenheid om nog eens uit te pakken met de kookkunsten van onze favoriete hofleverancier Convento Food. Ik kan echt met de hand op het hard zeggen dat de bereidingen van Laura ons nog nooit teleurgesteld hebben. Het was zelfs zo lekker dat ik helemaal vergeten ben foto’s te maken van de carpaccio van rode biet, de overheerlijke pastinaaksoep met peer en de uitstekende schelvisfilet met heerlijke verse groentjes. Om duimen en vingers bij af te likken.
Gelukkig dacht ik er bijtijds aan een foto te maken van de heerlijke chocoladetaart van Zuut. Zo’n pareltje verdient het vastgelegd te worden voor het nageslacht, nietwaar?
![IMG_1644[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/10/IMG_16441.jpg)
Ik moet toegeven dat ik mij tot het uiterste heb moeten inspannen om dit boek tot het einde uit te lezen. Vooral de eerste 200 (van de 750) pagina’s, terwijl op bijna elke pagina een nieuw personage werd voorgesteld, heb ik keihard op mijn tanden moeten bijten.
Let wel, dit boek is een ongelooflijke krachttoer van schrijver Mario Vargas Llosa, een poging om een vergeten burgeroorlog in Brazilië (allez, toch eentje waar ik nog nooit van gehoord had) tot in de details te reconstrueren. Want ja, deze oorlog is gebaseerd op waargebeurde feiten. De roman speelt zich af op het einde van de negentiende eeuw, op het moment dat Brazilië een republiek werd. Godsdienstfanaticus Antônio Conselheiro verzamelt een ganse schare volgelingen achter zich op zijn tochten doorheen de arme provincie Bahia en vestigt zich uiteindelijk met zijn gevolg in Canudos. Zijn volgelingen zien in hem een profeet, de republikeinse Brazilianen zien in hem een tegenstander die de monarchie in ere wil herstellen. Uiteindelijk komt het tot een bloedige burgeroorlog die wellicht zo’n 15.000 mensen het leven kostte.
Deze roman leest als een lange aaneenschakeling van menselijke wreedheden: verkrachtingen, verminkingen, moorden, de pagina’s lopen ervan over. De sterkte van dit boek is echter dat niemand van de personages echt slecht is, zelfs de meest fanatieke en gruwelijke moordenaars zijn geen monsters, maar mensen. En zelfs al staat het godsdienstfanacisme van de inwoners van Canudos mijlenver van mijn eigen overtuiging, ergens kon ik een soort van begrip opbrengen voor de wanhopige situatie waarin deze mensen zich bevonden, die hen in de armen van een valse profeet dreef. Wellicht is dat wat dit boek zo verontrustend maakt. Uiteindelijk zijn we in bepaalde omstandigheden allemaal tot gruweldaden in staat.
Het Engels dat ik dit boek gehanteerd wordt, is van een erg hoog niveau. Normaal zou ik mijn Engels als uitstekend omschrijven, maar dit boek deed mijn geloof in mezelf toch even wankelen. Om de twintig bladzijden kwam ik wel een term tegen die niet direct een belletje deed rinkelen. Dat het ganse boek doorspekt was met Braziliaans termen om de fauna en het landschap te omschrijven, hielp ook niet meteen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik opgelucht ben dat ik niet geprobeerd heb deze roman in het Spaans te lezen. Dan zou ik wellicht niet verder dan de eerste tien pagina’s geraakt zijn…
‘The War of the End of the World’ deed mij qua opzet en gedetailleerde beschrijvingen van gevechten nog het meest denken aan ‘Oorlog en Vrede‘ van Tolstoj. Ook een boek waarover ik verschrikkelijk lang gedaan heb. Uiteindelijk was ‘The War of the End of the World’ gewoon een erg deprimerend boek (met als enige lichtpuntje het liefdesverhaal tussen de journalist en Jurema) en denk ik dat ik daar in deze deprimerende tijden niet zo goed tegen bestand was.
Nog nooit naar zoveel pensioneringsvieringen van collega’s geweest als dit jaar. Concreet betekent dit dat er zich op mijn werk momenteel een heuse generatiewisseling aan het voltrekken is. Helaas, de meeste gepensioneerden worden niet vervangen, waardoor de werklast enkel toeneemt. Dit feit, gepaard gaande met de op til zijnde reorganisatie, maakte dat er vanavond op de receptie een beetje meer gemord werd dan gewoonlijk. Ook door mezelf, moet ik hier volledigheidshalve aan toevoegen. Het gevoel dat het bedrijf waarvoor je al jaren werkt, langzaam aan het kapseizen is, terwijl je machteloos op zoek bent naar een reddingsboei, is niet plezant.
Gelukkig waren er genoeg drank en hapjes om de ietwat zurige oprispingen weg te spoelen en heeft het feestvarken oprecht genoten van zijn feest.
Ontdekt toen ik uitgenodigd was voor de opening van het BOZAR Electronic Arts Festival en goedgekeurd na een nieuw lunchbezoekje samen met de collega’s. Lekker, verzorgd en prijs-kwaliteit dik in orde. Applaus voor het Victor Bozar café dat op die specifieke plek in Brussel beslist een leemte opvult.
Het was niet de eerste keer dat mijn team dit event organiseerde, het was wel de eerste keer dat ikzelf samen met twee collega’s rechtstreeks verantwoordelijk was voor de inhoudelijke kant van het gebeuren. En dat maakt dat je de dingen toch lichtelijk anders bekijkt. Voor jezelf ben je altijd strenger dan voor een ander.
Het voorbereidende parcours en dan specifiek de samenwerking met de praktisch verantwoordelijke was bijzonder hobbelig verlopen en ook de voorbereidende gesprekken met de keynotespreker verliepen moeizaam. Kwam daarbij dat ongeveer ons ganse communicatieteam met een burnout thuis zat of met verlof was, waardoor ik uiteindelijk zelf moest instaan voor de communicatie op de website en via mail.
Als ik voor mezelf de evaluatie maak, kom ik tot een ganse waslijst van zaken die beter konden. Van onduidelijke taakafspraken, over amateuristische communicatie, de weinig inspirerende keynotespreker tot de archislechte broodjes tijdens de lunch (echt miserabel, ik schaamde me dood). Toch is de feedback die we kregen overwegend positief en was het fijn om samen met mijn twee collega’s inhoudelijk verantwoordelijken samen te werken.
Ik genoot de dag voordien eveneens van het fijne etentje met de keynotespreker in het Grand Café van deSingel en de overnachting in hotel Ramada Plaza maakte dat ik ‘s ochtends in optima forma aan de dag kon beginnen. Begrijp me niet verkeerd, onze keynotespreker was een absoluut aimabel man met zeer goeie ideeën, maar helaas niet zo’n bevlogen spreker op een podium. Jammer dat Peter Hinssens zich niet kon vrijmaken voor ons evenement. En jawel, de receptie was het moment van de grote ontlading. Die glaasjes schuimwijn smaakten me enorm!
Uiteindelijk is alles de dag zelf op zijn pootjes terecht gekomen, dankzij teamwork en vele helpende handen. En dat is uiteraard het belangrijkste.
‘t Zijn zware dagen op het werk. We zitten in de laatste rechte lijn naar het grootste en belangrijkste evenement dat we dit jaar organiseren en tot nu toe zijn de voorbereidingen met veel horten en stoten verlopen. Discussies over verantwoordelijkheden, mensen die ziek thuis zitten, mensen die vakantie nemen op de slechtst denkbare momenten en een algemene malaise veroorzaakt door alweer een reorganisatie in het vooruitzicht.
Daarom doet het echt deugd om eens een langere middagpauze te nemen dan gepland en met een bende toffe collega’s iets te gaan eten in de Bombay Inn, een klein, maar fijn Indisch restaurant. Dat ik daardoor deze vrijdag wat langer moest werken, nam ik er dan ook zonder morren bij.
