London: Tweede conferentiedag, Tate Modern en The Winter Garden – 18 oktober 2016

Ontbijt lekker, blablabla, you know the drill by now. 😉

Benieuwd naar wat deze tweede conferentiedag voor ons in petto zou hebben! De eerste keynote was meteen een schot in de roos: de Head of Innovation Development van de Britse Government Communications Headquarters (een inlichtingendienst die zich bezighoudt met informatiebeveiliging en signals intelligence) kwam uitleggen hoe de Britse inlichtingendienst stapsgewijs steeds meer voor open source koos. Als je uitdrukkelijk instructies krijgt om de spreker op het podium niet te fotograferen en zijn echte naam ook nergens vermeld wordt, dan weet je dat het serieus is… Goeie spreker met een boeiend verhaal. Het promopraatje van Zalando daarentegen was om snel te vergeten. Gelukkig wist de laatste keynotespreker van de ochtend, Cory Doctorow van de Electronic Frontier Foundation, wel te begeesteren. Hij bracht een fantastische talk doorspekt met persoonlijke anekdotes. Wat een begenadigd spreker!

Na de pauze (mét koekjes!) woonde ik nog twee talks bij. De eerste (Making community decisions without consensus) kon mij nog wel boeien, maar bij de tweede voelde ik mijn aandacht verslappen. Tijd voor het middagmaal met alweer heerlijke kleine kommetjes met lekker én gezond eten. Dit lunchconcept verdient navolging! Tijdens de lunch gingen we even langs bij de mannen van de iText booth, omdat Bruno Lowagie, de drijvende kracht achter iText, me facebook-gewijs gevraagd had zijn medewerkers de groeten te doen, terwijl hij aan de andere kant van de aardbol vertoefde. Deed me terugdenken aan een gelijkaardige vraag van een kameraad toen we in op Hack in the Box in Kuala Lumpur waren.

Na de heerlijke lunch liet ik mijn vriend (alweer) achter en nam ik de metro naar Embankment voor een schitterende wandeling over de Golden Jubilee Bridges, langs de Thames, over de Millennium Bridge naar Saint Paul’s Cathedral. Saint Paul’s Cathedral is mijn favoriete gebouw in Londen (ja, zelfs nog meer dan The Shard) en het leek wel alsof de zon speciaal voor mij de koepel met prachtig herfstlicht omhulde. Een droom voor amateurfotografen. Ik was oorspronkelijk van plan om Saint Paul’s Cathedral te bezoeken, maar de hoge kostprijs voor een ticket hield me tegen. Per slot van rekening had ik de kathedraal al twee keer eerder bezocht (één keer vlak na de restauratie) en had ik meer zin om buiten rond te lopen en te genieten van het mooie weer.

Ik stak de Millennium Bridge opnieuw over naar het Tate Modern, omdat ik graag het Switch House, het nieuwe bijgebouw van Tate Modern, wilde bezoeken. Tip voor Londen reizigers: een groot deel van de collectie van Tate Modern is gratis te bezoeken en ook van het uitzicht vanaf de tiende verdieping het Switch House kan je gratis genieten. Een ideale plek om van Londen te genieten en één van de weinige plekken waar er geen vervelend glas is dat je van het uitzicht scheidt. Het openlucht terras loopt helemaal rondom het nieuwe gebouw, dus je krijgt een 360 graden uitzicht op Londen. Dat dit één van de beste plekken is om Saint Paul’s Cathedral in volle glorie te bewonderen, was een fijne bijkomstigheid. Al had ik wel medelijden met de bewoners van de ongetwijfeld peperdure flats vlakbij. Al die bezoekers konden zonder moeite binnen kijken in hun chique appartementen. Bye, bye, privacy.

Het uitzicht was zo prachtig dat ik me er moeilijk van kon losrukken en ik besloot drie verdiepingen lager iets te gaan drinken in het restaurant. Ik bestelde me een (duur) glaasje wijn en zette me op een barkruk om nog wat verder te genieten. Terwijl ik daar zat, kreeg ik bericht van mijn vriend dat er op Oscon alweer drank en hapjes te krijgen waren. Het zou mij vanaf Tate Modern minstens drie kwartier kosten om metrogewijs terug te keren naar het Hilton Metropole Hotel, maar ik hoopte dat er tegen dan nog wat hapjes over zouden zijn.

Ik arriveerde pas om 19.15u in het Hilton, net op tijd om nog wat hapjes en een paar interessante ignite talks mee te pikken. Fijn concept, die ignite talks: elke spreker kreeg vijf minuten om zijn of haar punt te maken, waardoor de kans dat je je begon te vervelen nihil was. Ik onthou vooral drie vrouwelijke bijdrages:

The secret lives of chairs: A journey along the global supply chain door Yuelin Li: dat me, onbedoeld, aan het denken zetten over de ecologische impact van onze geglobaliseerde economie.
How to flourish in an age of digital distraction door Anastasia Dedyukhina: een talk over digitale detox, interessant, maar niets voor mij, ik ben zowat vergroeid met mijn smartphone en zorg dat ik altijd een externe batterij bij heb, om toch maar te vermijden dat ik zonder zou vallen.
Lessons I learned from the plate in my skull door Denise Jones: een prachtig verhaal vertelde over revalidatie na een zwaar ongeval. Boeiende dame.

Helaas was ik net te laat om nog een tweede drankje mee te pikken en de hapjes die ik te pakken gekregen had, volstonden niet als avondmaal. Ik zocht via tripadvisor een restaurant in de buurt om nog iets kleins te eten. Zo kwamen we terecht in het fenomenale The Winter Garden, de binnentuin van het poepchique Landmark Hotel. Een locatie die ik nooit gevonden zou hebben, mocht ik aan digitale detox doen. Echt fenomenaal, sfeervol verlicht, met hoge palmbomen en live pianomuziek. De dienster keek eerst een beetje ongelukkig toen we aangaven enkel iets kleins te willen eten, maar na wat aandringen, kregen we toch een tafeltje toegewezen. Mijn vriend en ik bestelden allebei een voorgerecht. Zowel de Sint-Jacobsvruchten als de gemarineerde zalm waren heerlijk. Natuurlijk kon ik het niet laten toch nog een dessert te nemen. De sticky toffee pudding was de kers op de taart van een mooie dag.

Ontmoeting tussen mode en kunst op de 32ste verdieping

Dinsdagavond was ik uitgenodigd voor een rondleiding doorheen de nieuwe tentoonstelling ’RECOLLECTION – ART & FASHION’ van Belfius. Deze rondleiding was niet mijn eerste kennismaking met de Belfius Art Collection, maar het was wel de eerste keer dat ik (een deel van) de collectie kon bewonderen in de nieuwe tentoonstellingsruimte in de Belfius-toren aan het Rogierplein. Fantastische plek om te genieten van een portie kunst!

De tentoonstelling ’RECOLLECTION – ART & FASHION’ biedt de bezoekers een nieuwe kijk op de Belfius Art Collection door de kruisbestuiving met Belgische modeontwerpers. Een zestigtal werken van Belgische kunstenaars, zoals Rubens, Pourbus, Théo Van Rysselberghe, Jef Verheyen, Jo Delahaut en Rinus Van de Velde gaan in dialoog met stukken uit het ModeMuseum Antwerpen, uit privécollecties of met originele ontwerpen van nieuwe stylisten. Het fantastische decor van de tentoonstelling is van de hand van KRJST Studio.

Ik moet zeggen dat ik erg genoten heb van de tentoonstelling (en uiteraard de hapjes, de drankjes en de babbel achteraf). De tot in de puntjes verzorgde opstelling is bijzonder creatief en de modecreaties staan moeiteloos hun mannetje tussen de kunstwerken uit de collectie, meer nog de confrontatie tussen beide vond ik een echte meerwaarde. Dat mode kunst is, daar hoeft niemand nog aan te twijfelen!

Ik laat jullie even meegenieten van mijn favoriete combinaties:

Met een bijzondere vermelding voor het mooie werk ‘Nest’ van jonge beeldhouwer Thomas Lerooy. Heel fijn dat we via een filmpje de totstandkoming van dit werk konden volgen.

Bedankt voor de uitnodiging, Bruno! Ik heb genoten van mijn dag vol met kunst.

Art overload!

Dinsdag stond een dagje Gent op het programma voor de jaarlijkse teambuilding van onze afdeling. Vorig jaar bezochten we de VRT, dit jaar kregen we in de voormiddag een toelichting bij de restauratie van het Lam Gods in het MSK en bezochten we in de namiddag de tentoonstelling ‘Voor God en Geld‘ gewijd aan de Gouden Tijd van de Zuidelijke Nederlanden. Vooral het enthousiasme van de restauratrice in de ochtend zal me bijblijven. Respect voor de minutieuze zorgvuldigheid waarmee de restaurateurs met engelengeduld de vergeelde vernislagen en latere overschilderingen verwijderen om uiteindelijk tot het originele werk te komen. Millimeter voor millimeter vordering makend. “Hoe was je dag vandaag, schat?” “Wel, alweer een vierkante centimeter gerestaureerd vandaag! Topdag!”

Het middagmaal was ditmaal helaas het dieptepunt van de dag. Het contrast met vorig jaar had amper groter kunnen zijn. De prachtige locatie en de hippe inrichting van de Oude Vismijn deden nochtans het beste verhopen. Maar wat een teleurstelling! Slechte bediening zonder oog voor de wensen van de klant in combinatie met ondermaats eten. Serieus, worst met zuurkool? Je kan toch op voorhand verwachten dat zo’n dagschotel niet bij iedereen in de smaak zal vallen en dan was er niet eens de mogelijkheid om van keuze te veranderen en voor de vegetarische pasta te gaan. Want de pasta was zogezegd 5 euro duurder dan de worst met zuurkool. Voor de prijs van 20 euro verwacht ik dan wel een degelijke pasta, maar helaas ook de pasta was een dikke misser. Er werd de collega’s die voor de veggie optie kozen niet eens kaas aangeboden voor op de pasta, waarin het zoeken was naar groentjes. Na dit bezoekje heb ik alleszins stof genoeg om een pittige Tripadvisor review te schrijven.

In de namiddag konden we in het Caermersklooster kennismaken met de Gouden Tijd van de Zuidelijke Nederlanden. Ik vond de tentoonstelling zeer mooi gepresenteerd en goed opgebouwd, maar op den duur begon ik mij er toch wat aan te storen dat voor de middeleeuwer de vrouw duidelijk de bron van al wat zondig was. Die bitch van een Eva ook, hoe durfde ze het aan in die appel te bijten! Ze was beter aan de haard gebleven! Enfin ja, het misogyne tintje van de tentoonstelling weerspiegelt wellicht de opvatting van de eigenaar van een groot deel van deze werken. 😉 De getoonde werken waren van hoge kwaliteit, maar een écht verhaal ontbrak naar mijn gevoel een beetje. Wel dikke pluimen voor de zeer goed functionerende audiogids. Een klein, elegant zilverkleurig buisje, amper groter dan een balpen, waarmee je via een simpele druk op de knop een lichtstraal activeerde om zo de bijkomende informatie bij bepaalde objecten te beluisteren. Geen gedoe met het intikken van nummers meer. Zeer aangenaam.

Helaas kan ik jullie geen foto’s tonen van al dat moois, want overal stonden grote borden met verboden te fotograferen. En dat ondanks het feit dat de auteurs van de meeste werken die we te zien kregen, ondertussen toch al véél langer dan 70 jaar dood zijn.

Na de tentoonstelling wilden we met een aantal mensen nog iets gaan drinken in Gent. Zoals dat meestal het geval is met groepen, was het een hele bevalling om tot overeenstemming te komen over de drinklocatie, maar uiteindelijk vonden we een plekje in Café Theatre. Een glaasje cava vormde de perfecte afsluiter van de Gentse uitstap, alvorens met de trein naar Brussel terug te keren.

Gelukkig was ik na dat alles nog niet verzadigd, want ‘s avonds in Brussel stond er mij nog een stevig kunstzinnig toetje te wachten.

Slapstick situaties

Vandaag werkte ik een dagje thuis om onze gerechtsdeskundige 2.0 en iemand van de liftfirma binnen te laten voor een grondige inspectie van onze lift en dan meer in het bijzonder de liftkooi. Al snel kwamen beide mannen tot de conclusie dat in de huidige liftschacht nooit van ze leven een lift voor zes personen (zoals in de akte opgenomen) zou passen. Dat had ik ze ondertussen zelf ook al kunnen vertellen, maar goed, die experts moeten hun werk doen, he.

Door een ongelooflijk toeval was net op het moment van de inspectie ook onze kuisman aan het werk. Het allereerste wat de twee experts te zien kregen toen ze de deur openden waren twee emmers met zeepsop. De kuisman bevond zich ondertussen op een ander verdiep en moest noodgedwongen de trap afdalen om zijn kuisgerief te recupereren. In plaats van snel zijn emmers uit de lift te pakken, ging hij op zijn dooie gemak verder met het kuisen van de lift terwijl wij daar met z’n drieën op stonden te kijken.

Echt een surreëel moment. Een beetje humor deed wel deugd, want gerechtsdeskundige 1.0 doet onverwacht moeilijk. Het lijkt wel of onze rechtszaak tegen de bouwfirma een stam is waaraan steeds meer geschillen ontspruiten. En de enige die daar wel bij varen, zijn de advocaten…

London: Eerste conferentiedag, The Regent’s Park en Primrose Hill – 17 oktober 2016

Vroeg uit de veren om op tijd op de OSCON conferentie in het Hilton London Metropole Hotel te zijn. Opnieuw enorm genoten van het English breakfast in ons hotel. Een wandeling van een kwartier later, konden we ons aanmelden voor de conferentie.

Blijven me vooral bij: de talk ‘Using open to drive change’ van Liam Maxwell van de UK overheid en de leuke talk van drie Australiërs die allerlei games ontwikkelden gebruik makend van de open data die de Australische overheid ter beschikking stelt.

Een lunch voorzien voor zo’n uitgebreid aantal deelnemers is altijd een uitdaging, maar de cateraar die ingehuurd werd, wist duidelijk van wanten. Aan de lopende band bracht de bediening kleine kommetjes met warme gerechten aan die onder een lamp geplaatst werden om ze warm te houden. Zo kon ik genieten van een heerlijk zalmgerecht met rijst en noedels met kip. Met nog wat chocoladetaartjes als dessert. Een conferentie waar de catering in orde is, is een goeie conferentie. 😉

In de namiddag hield ik het voor bekeken en liet ik mijn vriend achter in het Hilton Hotel om zelf de omgeving te verkennen. Het weer was echt schitterend. Warm en zonnig, ik zweette mij te pletter in mijn nieuwe winterjas van Jack Wolfskin. Wie had gedacht dat eind oktober nog zulke warme temperaturen in petto zou hebben!

Op aanraden van een collega liep ik naar de Marylebone wijk. Een leuke buurt met typisch Engelse rijtjeswoningen. Al wandelend kwam ik terecht in het prachtige The Regent’s Park. Ik was zo onder de indruk van dit mooie park dat ik er veel langer bleef hangen dan gepland. Het wemelde er van de dieren: tientallen reigers, duiven, eenden, zwanen, ganzen en natuurlijk squirrels. Al die dieren waren duidelijk gewend door mensen gevoerd te worden, want schuw waren ze allerminst. Ik genoot erg van de mooie herfstkleuren en de prachtige waterval op het eilandje met de Japanse tuin in het midden van het park.

Nadat ik het park vanuit elke mogelijk invalshoek in beeld gebracht had, wandelde ik verder naar Primrose Hill, een tip van een tweede collega die een tijdje stage had gelopen in Londen. Vanaf Primrose Hill heb je een prachtig uitzicht op de skyline van Londen. Alleen was ik er door mijn getreuzel in The Regent’s Park net te laat om de skyline van Londen in optimaal avondlicht vast te leggen. Spijtig genoeg begonnen iets voor zes uur dikke wolken samen te pakken die de mooie avondzon aan het zicht onttrokken. Rond 18u gingen de hemelsluizen open en dat terwijl ik nog een dik half uur wandelen verwijderd was van Hilton London Metropole.

Ik zocht snel op wat het dichtstbijzijnde metrostation was, maar ik was blijkbaar in een metrostation-arme buurt beland, want de dichtstbijzijnde metro was minstens een kwartier stappen. Dan kon ik even goed doorbijten, mijn regenjas bovenhalen en de regenhoes over de rugzak van het fototoestel trekken. Gelukkig was ik voorzien op wisselvallig weer.

Na een natte wandeling dropte ik mijn natte jassen en rugzak in de vestiaire en kon ik met een glaasje schuimwijn klinken op de hereniging met mijn vriendje. Het was matig enthousiast over de inhoud van de conferentie, gelukkig werd dit gecompenseerd door een overdaad aan lekkere hapjes en drank. We deden verschillende standjes aan en kregen overal goodies toegestopt, vooral stickers, maar ook een O’Reilly kleurboek en we slaagden erin zelfs een paar t-shirts buit te maken.

We bleven op de receptie rondhangen tot ze geen drank meer schonken. Gelukkig was de regenvlaag ondertussen voorbij en hielden we het droog op onze wandeling terug naar het hotel.

Hallelujah!

<3 Pentatonix!

London with friends – 16 oktober 2016

Mijn vriend en ik hadden op voorhand met elkaar afgesproken dat we onze eerste ochtend in Londen in bed zouden doorbrengen. We hadden allebei nood aan wat extra slaap en we waren dan ook ontzettend blij dat we na een bijzonder goede nacht tien uur slaap op de teller hadden. Uitslapen kan zo’n deugd doen.

We genoten op ons gemak van het uitstekende English breakfast in Novotel Paddington. Ik ging all the way: vegetarisch worstje, spiegeleitje, roerei, gestoofde tomaten, aardappelkrokantje, champignons en bonen in tomatensaus. Heerlijk! Echt een meevaller op alle vlak, dit hotel. Uitstekende bedden, muisstil in de kamer (en dat ondanks het feit dat we vlakbij Paddington Station zaten) én een goed ontbijt.

Na het ontbijt namen we de tijd voor een uitgebreide douche en voor elkaar, natuurlijk. We hadden pas om twaalf uur afgesproken met een Poolse vriendin en haar echtgenoot om samen te lunchen in restaurant Polpo in Notting Hill, dus we hadden alle tijd.

In Paddington Station duurde het even alvorens we door hadden op welk perron de metro richting Notting Hill aankwam. We moesten meer dan tien minuten verder stappen dan het perron waar we de dag voordien waren aangekomen. Het kostte ons wat zoekwerk, maar uiteindelijk vonden we het juiste perron en waren we om klokslag twaalf uur in restaurant Polpo in Notting Hill.

Geloof het of niet, maar ondertussen was het al zeven jaar geleden dat we de Poolse vriendin waarmee we afgesproken hadden, in levenden lijve hadden gezien. Zeven jaar geleden reisden we naar Kraków voor het huwelijksfeest van de Poolse collega van mijn vriend en maakten we tijdens het feest voor het eerst kennis met zijn kersverse bruid, onze vriendin. De laatste dag dag we elkaar “in ‘t echt” zagen, was op de dag na haar huwelijk. Ten tijde van dat huwelijksfeest woonde ze nog in Kraków en had ze plannen om naar Brussel te verhuizen, waar haar toenmalige man werkte. Ondertussen is dat huwelijk al lang voorbij, woont ze in Londen en is ze hertrouwd met een andere Pool. Al die tijd bleven we contact houden via sociale media en het lukte ons een paar keer ei zo na om af te spreken in Brussel, maar altijd kwam er wel iets tussen.

Nu was het eindelijk zo ver! Zij was nog niets veranderd: nog altijd even welbespraakt en elegant. We maakten kennis met haar nieuwe echtgenoot en dat klikte meteen. We hadden elkaar zoveel te vertellen dat we amper aan de menukaart toe kwamen. Nochtans was overleg nodig, want het concept van restaurant Polpo is food sharing en dan moet je een beetje met elkaar afstemmen wat te bestellen. Bleek dat onze voedselvoorkeuren nogal uit mekaar lagen, maar we zorgden ervoor dat er voor elk wat wils op tafel kwam.

Het was amper te geloven dat we elkaar zo lang niet meer gezien hadden, zo vlot verliep het weerzien. De connectie die ik zeven jaar geleden in Kraków gevoeld had, was er duidelijk nog steeds. We praatten over haar nieuwe leven in Londen, de Brexit (how could we not) en het nieuwe bedrijfje dat ze onlangs had opgericht samen met haar man. Hun bedrijfje brengt een app voor hotels op de markt die gasten toelaat via de app makkelijk diensten van het hotel te boeken.

Het eten in Polpo vond ik helaas maar matig. Als je het food sharing concept en de geweldige pizza’s van de Baracca gewoon bent, is dat van de Polpo een flauw afkooksel. Gelukkig was het gezelschap dik in orde.

Na het middagmaal maakten we een wandeling in het nabijgelegen Holland Park. We bewonderden de mooie Japanse tuin met een overvloed aan kois. Het weer was eerder wisselvallig, maar gelukkig waren er veel pubs om in te schuilen. Zo kwamen we achtereenvolgens in The Scarsdale Tavern en The Brittannia terecht. Vooral de eerste pub was een aanrader. De chocolate and salted caramel tartlet was om duimen en vingers af te likken.

De namiddag vloog voorbij en zo kwam de tijd voor het afscheid veel te snel. In Notting Hill Station scheidden onze wegen. Mijn vriend en ik namen de metro naar Embankment om koninklijk over de Queens Walk te slenteren. De regen bleef uit en we genoten van de beroemde landmarks van het nachtelijke Londen: de Big Ben, de Thames en natuurlijk de London Eye.

We hadden ‘s middags riant gegeten, waardoor de avondlijke honger pas laat kwam opzetten. Allebei hadden we zin in iets lichts. In Londen vind je op elke straathoek wel een sushizaak, dus dat leek een goede optie. Helaas waren de meeste ketens rond acht uur ‘s avonds al gesloten. Tripadvisor leidde ons naar een poepchic hotel met daarin restaurant Ichi Sushi.

Het restaurant was erg fancy en de sushi werd aan de bar bereid. Het prijskaartje was overeenkomstig. Helaas viel de kwaliteit van de sushi tegen. De gebruikte rijst was te droog, terwijl deze bij goede sushi net vochtig en vol van smaak moet zijn. Een tweede culinaire teleurstelling op één dag. Geen goed begin van onze trip!

Ondanks de tien uur slaap die we achter de kiezen hadden, gaven we er de voorkeur aan opnieuw op tijd in bed te kruipen. Kwestie van fris te zijn voor onze eerste conferentiedag op maandag. De metro bracht ons zonder problemen naar Paddington Station. En daarmee zat onze eerste volledig dag in Londen er alweer op.

Een weekendje Brugge – zondag 2 oktober 2016

We startten de dag met een gezamenlijk ontbijt. Onze vriendin had het onderste uit de kan gehaald om ons in de watten te leggen: een overdaad aan brood, koffiekoeken, heerlijk gerookte zalm, ambachtelijk gemaakte kaas, confituur, appelsap uit hun eigen boomgaard. En jawel, bubbels om de dag goed te beginnen. Ik grapte dat als ze haar huidige carrière beu was, ze nog altijd een B&B kon beginnen.

Ondanks de rotslechte voorspellingen voor het ganse weekend, was ook deze ochtend de zon van de partij. Na het ontbijt trokken we dus onmiddellijk de stad in om van het mooie weer te profiteren. En zo kreeg ik toch nog mijn boottochtje. We bemachtigden de laatste vier plaatsen in een toeristenbootje en voeren de reien af. Niet de eerste keer dat ik Brugge vanaf het water bewonderde, maar ik ben altijd aangenaam verrast hoe je al varend toch weer een andere kijk op de stad krijgt. Ergens onderweg tijdens onze boottocht overmeesterden een stel donkere regenwolken op schandalige wijze de zon en begon het te druppelen. We zetten onze kap op en lieten het niet aan ons hart komen. Ook in de regen is Brugge mooi. Gelukkig bleef het bij wat druppels hier en daar en bleef een echte stortbui uit.

Na de boottocht wandelden we verder richting brouwerij De Halve Maan. Helaas waren we te laat om nog te kunnen aansluiten voor het begeleid bezoek. Dan maar verder naar het klein Begijnhof. Helaas was op dat moment ons geluk op weergebied opgebruikt. De hemelsluizen werden nu echt goed open gezet en we hadden geen andere keuze dan iets te gaan drinken om aan de regen te ontsnappen. 😉

Toen de regen iets minderde, waagden we ons aan de wandeling naar de Lobster Pot. Alweer een zeer aangename culinaire ontdekking. Een werkelijk fenomenale zeevruchtenschotel werd voor onze neuzen getoverd. Wat een festijn! Jammer dat wij de enige vier mensen in de ganse zaak waren. Laat ons hopen dat Brugge en zijn bezoekers de weg vinden naar deze zaak, want het zou zonde zijn dat zo’n toprestaurant op de fles gaat.

We tafelden gezellig na met een glaasje wijn en toen was het al tijd om afscheid te nemen. Onze vriend moest om vier uur de trein naar de luchthaven nemen en wij zouden hem vergezellen tot in Brussel-Zuid om vandaar verder te sporen naar Leuven.

Fijn dat we er een nieuwe uitvalsbasis in Brugge bij hebben!

Een weekendje Brugge – zaterdag 1 oktober 2016

Onze vrienden, de levensgenieters met wie we reeds menig klasserestaurant onveilig maakten, kochten onlangs een buitenverblijf in Brugge. Toegegeven, mijn eerste reactie was: ‘huh?’, maar toen mijn vriendin vertelde dat het al lang de droom van haar moeder was om haar oude dag in Brugge te slijten en wetende dat onze vriend zijn geboortehuis in Brugge staat, was het niet moeilijk deze beslissing te begrijpen.

Onze vrienden wilden hun nieuwe aanwinst natuurlijk maar al te graag aan ons tonen. En toegegeven, een uitnodiging om te gaan logeren in het mooie Brugge, die namen mijn vriend en ik uiteraard met beide handen aan.

En zo haastte ik mij zaterdag na de Koreaanse les om in Brussel-Centraal op dezelfde trein als mijn vriend te springen (hij stapte op in Leuven). We vonden mekaar zonder problemen en na een aangename treinrit kwamen we aan in Brugge, alwaar onze vrienden ons op de kiss and ride stonden op de wachten. Punten voor Brugge trouwens, waar men duidelijk wel het nut inziet van een kiss and ride zones, dit in tegenstelling tot Leuven.

Ik kocht mij nog snel een smoothie in het station, want ik had niet de tijd gehad om in Brussel nog iets te kopen voor het middagmaal. Een beetje honger lijden, kon geen kwaad, want onze vrienden kennende, zou dit ongetwijfeld een culinair weekend worden.

Het huisje dat onze vrienden gekocht hadden, was een charmante, ouderwetse rijwoning waar de tijd leek te hebben stilgestaan. Ze hadden de woonst dan ook overgenomen van een oud dametje zonder familie dat nu in een rusthuis verbleef. De ganse woning was perfect bewoonbaar, alleen niet al te hip ingericht. 😉 Maar dat droeg bij aan de charme van het geheel. Wij kregen de grootste kamer vlak onder het dak toegewezen en voelden ons meteen thuis.

Na het welkomstdrankje genuttigd te hebben, trokken we te voet de stad in. Het charmante rijhuisje van onze vrienden bevond zich op wandelafstand van het centrum. Ideaal!

Onderweg sprongen we even binnen in de wonderlijke Jeruzalemkerk niet ver van het huisje van onze vrienden. Zeer interessant bouwwerk met een erg boeiende geschiedenis. Het bezoeken waard.

Toen onze vriendin bezig was met de planning van het weekend had ze mij een aantal voorkeuren gevraagd om op basis daarvan een keuze te mken. Die had ik doorgegeven, maar om de één van andere reden dacht ik dat onze vriendin een boottocht voor ons geregeld had. Dat bleek niet zo te zijn, want tot mijn verrassing hadden onze vrienden één van mijn eerste voorstellen weerhouden: de segway tour. Communicatiestoornis.

Ik vloekte inwendig omdat ik geen sportschoenen aangedaan had, maar laarzen met hakken. Gelukkig bleek deze Segway op de één of andere manier veel makkelijker bestuurbaar te zijn dat het exemplaar waarop we in IJsland rondgetoerd hadden. Brugge is natuurlijk iets vlakker dan het heuvelachtige Heimaey). Het verkrampte gevoel in de voeten dat ik me herinnerde, was nog wel degelijk aanwezig, maar deze Segway was echt een fluitje van een cent om te bedienen. Op geen enkel moment had ik het gevoel dat ik de controle over het ding kwijt was. Integendeel. Ik slaagde er zonder problemen in enkele leuke gopro selfies te maken. En ook de weergoden waren ons goedgezind, want de ganse tocht door Brugge scheen de zon. Onverwacht, want alle weersvoorspellingen hadden regen gegeven.

Dankzij de zeer goede gids vloog het Segway uurtje voorbij. We hadden nog tijd genoeg om even binnen te springen in het Crowne Plaza hotel en daar de ruïnes van de Sint-Donaaskathedraal te bezoeken en de fundamenten van wat ongetwijfeld eens een indrukwekkende kerk was te bezoeken. Daarna was het tijd om ons op te frissen en om te kleden voor het avondmaal.

Wat volgde was een bijzonder aangename avond in restaurant Guillaume, één van de favoriete Brugse restaurants van onze vriendin. We kregen een fijne plek aan de grote tafel toegewezen, vlak langs een prachtig boeket bloemen en lieten ons meevoeren op een culinaire ontdekkingsreis langsheen spijs en drank.

Dit aten wij:

Aperitief van het huis

Appetizers

Ganzenlever – Eendenborst – Vijgenchutney – Chocolademacaron

Scampi – Rabarber – Pijpajuin – Chorizomayonaise

Kwartelfilet – Courgette – Tomaat – Parmezaan – Ansjovis

Kreeft – Copa – Aubergine – Kumquat – Amandelen:

Sneeuwhoender – Raapjes – Zwarte Bes – Truffelaardappel

Verrassend dessertbord

London: Brick Lane, street art en Vertigo 42 – 15 oktober 2016

Om 6.30u ging de wekker. Pijnlijk vroeg voor een niet-ochtendmens als mezelf. We namen snel een douche, gooiden de laatste toiletspullen in onze valies en waren mooi op tijd voor de trein van 7.19u naar Brussel-Zuid. Het begin van onze negendaagse in Londen.

Het fijne aan de Eurostar is dat er geen gezeur is over vloeistoffen aan de security en dat je ook geen uren op voorhand aanwezig moet zijn. En we hadden in de trein zelfs een zitplaats met stopcontact. Ideaal om volledig opgeladen in Londen aan te komen.

Na een bijzonder vlotte rit, kwamen we aan in St Pancras International. Vandaar was het nog maar een korte metrorit naar Paddington station. Googlemaps bracht ons probleemloos naar ons hotel en eens te meer waren we ons bewust van het comfort dat mobiel internet en smartphones ons bieden. Blij dat we niet meer met afgedrukte routebeschrijvingen moeten sleuren!

Tot onze vreugde konden we in Novotel Paddington al meteen op onze mooie, ruime kamer met uitzicht op de sporen. Meevaller! We fristen ons een beetje op en namen vervolgens de metro om te gaan lunchen in Brick Lane. Het was moeilijk kiezen uit al die Bangladeshi restaurants die allemaal beweerden de beste curry ter wereld te serveren. Ook tripadvisor maakte ons niet veel wijzer. Uiteindelijk belandden we in restaurant The Monsoon, waar we de enige klanten waren en dus de volledige aandacht van de bediening kregen.

Een beetje ondoordacht knikte ik ja op de vraag of we graag papadum wilden. Ik had al gezien op de menukaart dat we hiervoor extra moesten betalen, maar ik verwachtte niet dat we zo’n grote portie zouden krijgen. Nu, het smaakte! Een lekkere mango chutney gaat er altijd wel in. Ook het hoofdgerecht (een vegetable thali voor mij, The Monsoon chicken voor mijn vriend) was erg lekker. Alleen veel te veel. Ik deed mijn best, maar moest de handdoek in de ring gooien. Die papadums waren er duidelijk te veel aan.

Tijdens de lunch kreeg ik een bericht van een kameraad die toevallig ook dit weekend in Londen was. We overlegden whatsapp-gewijs of er een mogelijkheid is om ergens af te spreken voor een drankje. Als het niet lukt om in Brussel af te spreken, is Londen een aanvaardbaar alternatief. 😉

Na de overvloedige lunch begaven we ons naar het vertrekpunt voor de Alternative London walking tour. Ik boekte deze tour omdat ik er bij Anneke een artikel over las en een streepje street art er altijd wel in gaat. Londen heeft een bloeiende scène op dat vlak, dus ik keek uit naar de rondleiding van een insider.

Onze gids Doug bleek een zeer chill persoon mét kennis van zaken. Ik hield erg van zijn ontspannen manier van uitleg geven, gecombineerd met een overduidelijke passie voor street art. Het werd een boeiende tocht langs de street art in de omgeving van Brick Lane. We zagen werk van zeer uiteenlopende kunstenaars. En genoten van de zon die haar beste beentje voor zette. Het is moeilijk om een favoriet werk eruit te pikken, maar ik hield enorm van de 3D kunst van Citizen Kane en de gigantische dieren van de Belg ROA (een beetje chauvinisme kan geen kwaad in tijden van slechte pr voor België).

De rondleiding verveelde geen moment, maar het comfort van de deelnemers was spijtig genoeg niet al te hoog. Doug verzekerde ons dat normaal slechts zestig procent van de ingeschreven deelnemers kwam opdagen, maar dat nu uitzonderlijk al de ingeschreven present waren. Dat mocht dan wel zo zijn, maar de te grote groep maakte dat het heel moeilijk was om de wandeling en de toelichtingen op een prettige manier te volgen. (Oja, we zagen zelfs een échte Banksy, enfin ja, een print van een werk van hem gespot doorheen het raam van een appartement.)

Na de wandeling hadden mijn vriend en ik allebei nood aan een drankpauze. Op goed geluk belandden wij in Big Chill Bar, een grote bar met een industriële look and feel. Het was er heel druk maar we slaagden erin twee barkrukken te veroveren. Onze barman uit Melbourne wist van aanpakken en mengde ons twee cocktails die zonder moeite in onze top tien van beste cocktails ooit belandden (na die van het Palm Cafe in Wrocław, uiteraard). Genieten.

Na deze zeer welgekomen pauze keerden we terug naar Old Spitalfields Market. De zon had ondertussen plaats geruimd voor donkergrijze regenwolken waaruit zo nu en dan een dikke druppel viel. Gelukkig is Old Spitalfields Market overdekt! We hadden spijt van ons overvloedig middagmaal want overal rondom ons stegen heerlijke geuren uit markkraampjes op. Street Art en Street Food, een gouden combinatie. Helaas was er voor al dat lekkers geen plek meer in onze magen. Een drankje daarentegen, gaat er altijd wel in.

In de steeds heftiger wordende regen gingen op zoek naar een leuke bar. Tripadvisor bood zoals steeds een helpende hand. Vertigo 42 beloofde een mooi uitzicht op Londen vanaf de tweeënveertigste verdieping, dus gingen we ervoor. De regenjasjes boden bescherming tegen de neergutsende regen en na wat zoeken, vonden we de ingang in een fancy building met veel glas.

Uiteraard moesten we ons eerst aan een uitgebreide security check onderwerpen, maar hey, aan die soldaten in Brussel-centraal ben ik ook verrassend snel gewend geraakt.

Vertigo 42 bleek effectief zijn naam waar te maken. Wat een duizeligmakende bar. De ruimte waar je iets kan eten of drinken beslaat drie zijden van de toren en is verrassend smal om op die manier zoveel mogelijk zitplaatsen aan het raam aan te bieden. Door gebruik te maken van spiegels aan de binnenkant van de ruimte lijkt het alsof je op een smalle weg loopt langs beide kanten omgeven door een afgrond en wordt effectief een heel desoriënterend effect gecreëerd.

Het uitzicht was inderdaad geweldig, maar helaas was er voor ons geen zitplaats meer en waren we genoodzaakt recht te staan. Erg jammer, want er waren wel degelijk nog tafeltjes vrij. Ik begrijp uiteraard dat deze gereserveerd waren, maar geef ons die plekken en jaag ons tien minuten voor het gereserveerde tijdstip weg. Nu stonden er heel veel stoelen met een prachtig uitzicht gewoon meer dan een half uur leeg en moesten wij noodgedwongen rechtstaan op onze pijnlijke voeten.

Het uitzicht was daarentegen langs alle kanten de moeite: een prachtig verlichte Tower Bridge, de Thames, the Shard en één of andere wolkenkrabber vlakbij. Alleen jammer dat de slagregen ons uitzicht vertroebelde. Met of zonder regen, mijn glaasje Chardonnay smaakte, al had mijn vriend minder geluk met zijn glaasje rode wijn. Jammer, want zelfs al wordt de locatie verrekend in de prijs van de drank, dan nog rechtvaardigt dat niet het schenken van inferieure wijn. Zo’n toplocatie verdient topwijn en daar wil ik gerust voor betalen.

Na heel, heel langzaam ons glas wijn opgedronken te hebben, keerden we metrogewijs terug naar ons hotel, alwaar we nog snel een laatavondsnack aten (het was ondertussen al bijna 22 uur): een soepje voor mij en een panini voor mijn vriend.

Na het eten was onze energie volledig opgebruikt en gaven we ons zonder tegensputteren over aan de armen van Morpheus.

Yet Another Blog

Life on my side