Koreaans diner op Saint Patrick’s Day

Na het samen koken en het samen zingen, kon een gezamenlijk diner in een Brussels restaurant met de medestudenten niet uitblijven. De keuze viel op restaurant Hana, omdat dit uitgebaat wordt door échte Koreanen. We waren met z’n twaalven, maar voor ons eigen comfort (zogezegd om makkelijker naar het toilet te kunnen gaan) hadden de uitbaters beslist om ons per zes aan twee aparte tafels te zetten. Dat leek me niet echt gezellig, dus na wat aandringen van mijn kant werden beide tafels tegen mekaar geschoven. Toegegeven, ik heb een vrij kleine blaas, maar het lijkt me niet onoverkomelijk dat een paar mensen even moeten opstaan om mij door te laten om deze te ledigen. Rare jongens, die Koreanen.

Het eten was werkelijk uitstekend. Veel beter dan in het restaurant waar ik samen met mijn collega’s lunchte. Ik liet meteen wat mede-studenten kennis maken met de Koreaanse versie van umeshu, mijn favoriete pruimenlikeur. We hadden op voorhand onze menukeuze moeten doorgeven en onze gerechten verschenen met een schrikbarende snelheid op tafel. De bulgogi (불고기) was subliem. Alleen jammer dat ik mijn tong verbrandde in mijn enthousiasme om van dit heerlijke gerecht te proeven. Natuurlijk werd er kimchi als bijgerecht geserveerd. Ikke blij, natuurlijk.

Tijdens het eten informeerde ik bij mijn mede-studenten of er sommigen reisplannen naar Korea hadden. Er waren inderdaad een aantal mensen die aan het plannen waren voor 2017. Ik kreeg zelfs het aanbod om bij een groepje aan te sluiten, maar om heel eerlijk te zijn, lijkt het me leuker om deze ervaringen enkel met mijn vriend te delen. Hoe groter de groep hoe moeilijker het vaak is om tot een overeenstemming te kon over reisplannen. En ik zou graag willen dat deze reis even bijzonder wordt als onze twee reizen naar Japan.

Ik kon het niet laten om nog een dessertje te bestellen. De Koreaanse versie van mochi (찹쌀떡) sloot de maaltijd in stijl af. Omdat we al om 18.30u hadden afgesproken, waren we vrij vroeg klaar met tafelen. Een deel van de groep haakte af en koos ervoor om op een weekavond tijdig naar huis terug te keren. En zo bleef ik achter met nog vier andere mede-studenten. Zelf had ik met mijn vriend afgesproken dat ik hem en zijn collega’s zou vervoegen als het diner vroeg gedaan zou zijn. Hij zat samen met zijn collega’s Saint Patrick’s Day te vieren in The Meeting Point.

Dit zei ik ook zo aan mijn collega-studenten en tot mijn grote verbazing zagen ze het allemaal geweldig hard zitten om te komen meevieren. Ok, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, uiteraard. En het bijkomende voordeel was dat één van mijn collega-studenten met de auto was en ons zo een fikse wandeling bespaard bleef. 😉

In The Meeting Point aangekomen reageerden de collega’s van mijn vriend lichtelijk verrast, maar wel vriendelijk. We schoven een tafeltje bij en maakten er één grote groep van. Al moet ik er wel eerlijk bij vermelden dat de groepen niet echt vlot mengden. De ruwe bolsters van de Polen, Litouwers en Roemenen zullen de ietwat fragiele meisjes uit mijn Koreaanse klas was afgeschrikt hebben. 😉 Polen zijn natuurlijk geen Aziaten, he. 😉

Verder was het een erg gezellige avond, die eindigde in een sprintje van mezelf en mijn vriend om de laatste trein te halen die ons vóór middernacht in Leuven zou brengen. 2016 is voorwaar het jaar van de treinsprintjes!

Mehmet Polat Trio bij deBuren

Een muzikale noot tijdens de middagpauze doet altijd deugd. Ditmaal konden mijn collega’s en ik tijdens deBuren hebben Oren genieten van het Mehmet Polat trio die hypnotiserende muziek brachten geïnspireerd op de Ottomaanse, Anatolische, West-Afrikaanse tradities én die van de Balkan. De drie heren bespeelden de ney (een blaasinstrument gemaakt uit een holle rietstengel), de kora (een soort harp bevestigt op een kalebas) en de ud (een voorloper van de luit). Instrumenten die eeuwen geleden op verschillende continenten al in deze vorm gebruikt werden en nu in Brussel harmonieus samen klonken. Fantastisch hoe muziek erin slaagt grenzen te overstijgen.

Mijn eigen opname is niet zo geweldig, maar het filmpje daaronder is ideaal om je gedachten vrij te laten meanderen.

Zak Ebrahim, zoon van een terrorist

Gisteren woonde ik de lezing van Zak Ebrahim bij de in de Leuvense schouwburg. In één woord: indrukwekkend. Een hoopgevend verhaal in deze gitzwarte tijden dat toont dat iemand, against all odds, toch het pad van vrede, begrip en wederzijds respect kan kiezen. Jammer dat het publiek in de Stadsschouwburg op het eerste gezicht enkel uit autochtonen bestond. Dit verhaal verdient het om een zo ruim en divers mogelijk publiek te bereiken.

Een dagje Ieper

Ieper is een plek waar ik de laatste jaren wel vaker ben geweest, toch blijft dit fijne stadje met de tragische geschiedenis mij bekoren. Dus toen mijn vriendin me voorstelde om een zoektocht te doen op de vestingen, zei ik meteen ja.

Eigenlijk was de zoektocht plan B, want we zouden deze zondag oorspronkelijk bij onze vrienden en hun twee kindjes in Rumbeke op bezoek gaan. Helaas werd hun dochter geveld door de griep, wat een bezoek niet echt optimaal maakte. Gelukkig zorgde de zus van onze vriendin voor noodopvang voor de zieke dochter, zodat we konden terugvallen op dit fijne plan B.

We startten onze dag in Ieper met een lunch in restaurant Pacific Eiland. De ietwat vreemde mengeling van Engels en Nederlands (Pacific Eiland, hoe verzin je het) daargelaten, genoten we van de uitstekende mixed grill, door onszelf aan tafel gebakken op een hete steen. Ook de chaotische bediening zagen we met plezier door de vingers. Het smaakte ons!

De zoektocht was er eentje op maat van de twee jongsten. Het vijfjarige zoontje van onze vrienden had een vriendje meegenomen. De eerste helft van de zoektocht moesten ze op zoek gaan naar afbeeldingen die in de bomen op de vestingen waren opgehangen, om zo een overeenkomstig stickertje op de kaart van Ieper te kunnen plakken. Eén afbeelding kostte ons het nodige zoekwerk, gelukkig vond ik hem na een goede tien minuten zoeken dan toch, moeilijk waarneembaar door het felle tegenlicht van de zon. Het tweede deel van de zoektocht was een fotozoektocht. De aandacht van de jongens begon toen al wat te verslappen, maar hey, een half opgeloste zoektocht, daar kan ik niet tegen. Dus zocht ik zelf verder tot we alles hadden om tot de eindoplossing te komen (SPOILER: het aantal huizen dat na de eerste Wereldoorlog nog overeind stond in Ieper is twee).

Op de toeristische dienst kregen de jongens in ruil voor hun (en mijn) inspanningen een leuke potlood en wij sloten onze koude, maar zonnige wandeling af met een pannenkoek en een warm drankje.

Dankjewel Ieper voor deze leuke dag!

Een goed gevulde zaterdag

Tegenwoordig probeer ik het aantal afspreken per dag in het weekend tot maximaal één te beperken, maar soms kan het gewoon niet anders. Zo lag de dinner date met vrienden in de Zappaz al enkele maanden vast toen ik de uitnodiging kreeg voor het verjaardagsfeestje van mijn petekindje. Daar kon ik als ideale meter natuurlijk moeilijk afwezig blijven. Dus werd het een hektisch gehol van de Spaanse les, naar ons appartement voor een snelle boterham en vervolgens naar de Dreamland voor een grote doos Duplo voor mijn petekindje (ja, dat cadeau had ik al eerder kunnen kopen, op dat vlak liet mijn planning wat te wensen over).

Met het nogal haastig ingepakte cadeau op de achterbank van de wagen vertrokken we rond half drie naar het huis van mijn petekindje. Het was er behoorlijk druk, want op het feest waren de ouders, beide grootouders, de meter en peter van mijn petekindje met partners en de meter en peter van het kleine broertje van mijn petekindje met partners aanwezig. Een hele bende. Mijn petekindje was duidelijk wat ontregeld door al dat volk en al die aandacht, want het eerste uur weigerde hij zijn cadeaus te openen. Gelukkig ontdooide hij na een tijdje en was hij superblij met de brandweerset van Duplo die ik hem gekocht had.

Het eten was gepland om 17u, maar aangezien mijn vriend en ik om 20u in de Zappaz verwacht werden, beperkten we ons tot een mini-stukje lasagne, als appetizer, zullen we maar zeggen. Natuurlijk had de mama van mijn petekindje veel te veel gemaakt en kregen we nog een groot stuk mee naar huis. Konden we op een later moment nog genieten van het lekkers dat ze klaargemaakt had.

Rond 19u namen we afscheid zodat we mooi op tijd waren voor onze volgende afspraak bij de Zappaz. Naar goeie gewoonte werden we culinair enorm in de watten gelegd. De uitleg van de sommelier alleen al maakt een bezoek aan de Zappaz al de moeite en dan heb ik nog niets gezegd over de schitterende kunstwerkjes die we voorgeschoteld kregen. Heel fijn dat we vrienden hebben die een culinaire belevenis naar waarde weten te schatten. Lekker eten en drinken is één ding, het genot verdubbelt als je zo’n avond kan delen met goede vrienden. We legden meteen een vervolgafspraak vast.

Dit aten wij:

vitello tonato – Thaise oestersalade – zwarte rijst – Thaise basilicum
scheermes – citroenverbena – venkel – escabeche
nobashi – passievrucht – wortel – ras el hanout
buikspek – inktvis – jalapeno -avocado
rubia gallega – patata brava – rode biet
mango – melkchocolade – amandel – gember

Date bij Les Parisiennes

Veel tijd voor spontaneïteit blijft er meestal niet over in mijn leven, maar hey, als het dan eens een keertje lukt, ben ik altijd dubbel zo blij.

Deze vrijdagavond kreeg ik een berichtje van mijn vriendin dat ze vanavond haar zoon en toekomstig wereldkampioen schaken naar de schaakles moest brengen en of ik geen tijd had om tijdens de twee uur durende schaakles iets te gaan drinken.

Toevallig stond er deze avond enkel een event in mijn agenda waar ik toch niet zoveel zin in had, dus zegde ik toe. En zo brachten we deze twee uur gezellig door bij Les Parisiennes. Een glaasje roze bubbels en goed gezelschap, meer is er niet nodig om mijn avond goed te maken.

Dinner at Nano

Gisteren hadden we afgesproken in Bistro Nano in Hasselt om samen te gaan eten met onze vriend S en zijn nieuwe vriendin. Altijd spannend om de nieuwe liefde in iemands leven te leren kennen. Zal het klikken of niet? En jawel, vanaf het eerste moment klikte het geweldig. Zo goed zelfs dat ik me in de loop van de avond een beetje schuldig voelde omdat onze vriend zelf wat weinig aan het woord kwam. We bleken gewoon heel veel dingen gemeenschappelijk te hebben. Op het einde van de avond maakten we zelfs een afspraak om in de zomer op de Noordzee te gaan zeilen. ‘k Ga mij toch niet laten tegenhouden door een beetje zeeziekte, zeker!

Omdat het zo plezant was, waren we de tijd wat uit het oog verloren en moesten mijn vriend en ik een klein sprintje plaatsten om onze trein van 22.38u naar Leuven te halen. Drie minuten voor het vertrekuur kwamen we puffend aan op het perron. Just in time, zoals ze zeggen. De trein stond al klaar met de deuren open, maar de lichten in de wagons zelf waren gedoofd. We vroegen aan de conductrice die op het perron rondliep of we al mochten instappen. Ze antwoordde bevestigend en we stapten in. Gelukkig zijn smartphone-schermpjes verlicht. 😉 Het vertrekuur passeerde en de trein bleef staan. Na zowat tien minuten in het donker gezeten te hebben, leek het ons verstandig een plan B uit te werken. Met name: uitstappen en de allerlaatste trein naar Leuven nemen, die van 22.57u.

Mijn vriend ging nog even bij de conductrice informeren of de trein alsnog zou vertrekken. Het zag er niet naar uit dat er meteen schot in de zaak zou komen, want blijkbaar was de treinbestuurder niet komen opdagen. Mijn vriend werd zelfs even aangezien voor de alsnog opgedoken treinbestuurder. Hij bedankte toch maar vriendelijk voor de eer, al lijkt het mij wel leuk om eens met een trein te rijden. Gelukkig vertrok de trein van 22.57 wel, zij het met een vertraging van tien minuten. Ach, de NMBS, er zijn nog zekerheden in het leven. We lieten het niet aan ons hart komen.

Bistro Nano in Hasselt is trouwens een absolute aanrader. Mooi interieur, vriendelijke bediening, lekker eten en werkelijk uitstekende wijntjes. En dat voor een zeer redelijke prijs. Echt een plek om nog vaak naar terug te keren.

Dit aten wij:

Vitello Tonato
Gemarineerde Zalm Met Een Kruidendressing
Kabeljauwhaasje Met Risotto En Reductie Van Kreeft
Parelhoen Met Geprakte Aardappelen, Basilicum En Oesterzwammen
Tiramisu Van Speculaas

Vitello Tonato

Gemarineerde Zalm Met Een Kruidendressing

Kabeljauwhaasje Met Risotto En Reductie Van Kreeft

Parelhoen Met Geprakte Aardappelen, Basilicum En Oesterzwammen

Tiramisu Van Speculaas

5 jaar geleden

Verwoestte de tsunami grote delen van Japan. De heropbouw is nog steeds bezig, maar duizenden mensen zullen nooit meer naar hun woonplaats kunnen terugkeren.

Vijf jaar geleden keken we vol ongeloof naar de beelden van dood en vernietiging en twijfelden we eraan of we onze reis naar het land van de rijzende zon al dan niet zouden annuleren. Ik ben nog elke dag blij dat we dit niet gedaan hebben, want het werd één van de meest bijzondere reiservaringen in ons leven.

Love you, Japan! Hope to visit you again in the near future.

Kanker is a bitch

Vandaag het nieuws gekregen dat het zoontje van onze lieve collega overleden is. Zes jaar oud. Hersentumor. Vorig jaar in de zomer werd de diagnose gesteld na een lange lijdensweg langs dokters allerhande. Vandaag hebben ze de machines afgezet. Een jong leven dat veel te vroeg weggerukt wordt. Als kinderloze kan ik me zelfs niet eens voorstellen wat de mama op dit moment moet doormaken. Verschrikkelijk.

Engelenburcht

Gisterenavond hadden we een date met een bevriend koppel in de Engelenburcht. De Engelenburcht is een restaurant in het voormalige Sint-Angela klooster dat sinds 2002 een beschermd monument is. De suggestie kwam van onze vriendin, want ik had eerlijk gezegd nog nooit gehoord van deze plek. Wat een aangename verrassing om ergens weggestopt in een onooglijk dorpje zo’n schitterend decor voor een diner te vinden. Heel bijzonder om omringd door religieuze objecten de ene na de andere heerlijke gang voorgeschoteld te krijgen. Ik vond het dan ook spijtig om te moeten vaststellen dat, ons tafeltje meegerekend, slechts tien mensen die avond hun benen onder tafel schoven in de kapel. Dus mensen uit Leuven en omstreken: hier valt een schitterende parel te ontdekken!

Het enige nadeel aan de Engelenburcht is de locatie. Omdat ik vind dat ik dringend wat meer rij-ervaring moet opdoen (meestal werk ik op de computer terwijl mijn vriend chauffeur speelt), had ik mezelf kandidaat gesteld om BOB te zijn. Ik had echter het aantal kleine en donkere wegjes die van het huis van onze vrienden naar de Engelenburcht leidden onderschat. Man, man, man, er leek maar geen einde te komen aan de smalle, slecht verlichte kronkelbaantjes met diepe putten, bizarre vluchtheuvels en grachten. Zelfs voor een goed chauffeur zijn zulke baantjes een uitdaging. Enfin ja, het goede nieuws is dat we allemaal in één stuk ter plekke geraakt zijn én dat ik er eveneens in slaagde onze vrienden zonder kleerscheuren opnieuw thuis af te zetten. Al moet ik zeggen dat het met klamme handjes was. Een goeie oefening waren deze avondlijke ritten zeker! Al moeten we de volgende keer misschien toch maar met de taxi gaan. 😉

Wat wij aten:

Carpaccio Van St-Jacobsvrucht/ Tartaar Van Rode Biet Met Jonagold En Gerookte Geitenkaas / Velouté Van Groene Asperges
Carpaccio Van Zalm Gemarineerd Met Limoen En Zeekraal
Gebakken Skrei, Verse Spinazie, Adoornknolletjes En Blanke Botersaus
Lamskroon, Prei-Rozet Van Wortel, Romanesco En Boontjes, Gratin Dauphinois Met Champignons
Chocoladefantasie
Fireside Rooibos Thee

Carpaccio Van St-Jacobsvrucht/ Tartaar Van Rode Biet Met Jonagold En Gerookte Geitenkaas / Velouté Van Groene Asperges

Carpaccio Van Zalm Gemarineerd Met Limoen En Zeekraal

Gebakken Skrei, Verse Spinazie, Adoornknolletjes En Blanke Botersaus

Lamskroon, Prei-Rozet Van Wortel, Romanesco En Boontjes, Gratin Dauphinois Met Champignons

Chocoladefantasie

Fireside Rooibos Thee

PS: Excuses voor de crappy iphone foto’s.

Yet Another Blog

Life on my side