Zaterdagavond 27 februari was een heel bijzonder moment: onze goede vriend P stelde zijn dichtbundel voor. Het talrijk aanwezige publiek kon genieten van tekstfragmenten uit de bundel afgewisseld met een streepje muziek. De aanwezige sprekers hadden niets dan lof voor het werk van onze vriend. De dichtbundel is het debuut van vriend P, maar dichten doet hij al jaren, getuige daarvan de vele prijzen die hij ondertussen behaalde. Ik was niet alleen erg trots op mijn vriend, maar ook een beetje trots op mezelf: het portret op de achterflap is immers van mijn hand. Toch wel bijzonder om een gesigneerd exemplaar in de hand te houden waarin mijn eigen naam vermeld wordt in de colofon. 
De verjaardag dat we helemaal niks deden
Vandaag verjaarde mijn vriendje. Na lang en rijp beraad besloten we deze zondag helemaal niks in te plannen, lang uit te slapen, uitgebreid te vrijen, tot na de middag in pyjama te blijven zitten, ‘s avonds sushi te bestellen en wat afleveringen van Game of Trones te bekijken. Gewoon, gezellig met z’n tweetjes, om wat rust in ons meestal vrij hectische leven in te bouwen.
![IMG_9681[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/03/IMG_96811-1024x1024.jpg)
Mission accomplished. Verjaardag geslaagd!
Gestrand in Wijgmaal
Zoals jullie weten (of niet weten), ga ik regelmatig op stap met de Leuvense dames van het werk.
Deze vrijdag was het opnieuw zover. De datum lag al een tijdje vast, maar het was nog niet zeker of onze pas bevallen Leuvense dame ons zou vervoegen voor een gezond diner bij het nieuwe hippe Leuvense restaurant Noordoever.
De pas geboren dochter van onze collega had echter een klein groeisprintje, dus leek het haar niet zo raadzaam om met de dochter op stap te gaan. Geen nood, als Mohammed niet naar de berg komt… Wij zouden gezellig met z’n allen gaan aperitieven bij onze collega in Wijgmaal.
Vanuit Brussel namen we de trein naar Leuven om daar over te stappen op de trein naar Wijgmaal (blijf het onnozel vinden dat je daar een extra ticket voor moet kopen). Natuurlijk vond onze uitstap net plaats op de dag dat er problemen waren met de bovenleiding vlakbij het station Gent-Sint-Pieters. Het treinverkeer was al de ganse dag flink verstoord, maar wij geraakten wonderwel zonder al te veel problemen in Wijgmaal.
Het toeval wil dat we samen met de echtgenoot van onze pas bevallen collega op de trein van Leuven naar Wijgmaal zaten. Konden we al wat bijpraten tijdens de wandeling naar hun huis. Het was voor ons immers de eerste keer dat we hun baby’tje in levende lijven zouden zien.
De mama zag er alvast stralend uit. Met een mooi nieuw kapsel en apetrots op haar dochter met van die schattige bolle wangetjes om in te bijten. We toastten met een glaasje bubbels op de gezondheid van het nieuwe gezinnetje.
Rond een uur of acht namen we afscheid, want we wilden de trein van 20.13u naar Leuven nemen. Helaas, ons NMBS-geluk was opgebruikt, want de trein van 20.13u bleek afgeschaft te zijn, terwijl die tien minuten eerder nog gewoon op railtime aangekondigd stond Dank u, NMBS! En de volgende trein zou pas een half uur later vertrekken.
We waren niet de enigen die gestrand waren op het bijzonder onhippe perron van Wijgmaal. Een dame van middelbare leeftijd was even ontstemd als wij dat de trein zomaar afgeschaft was. Zij maakte bij het vernemen van het nieuws meteen rechtsomkeer om haar vader te waarschuwen die haar met de wagen bij het station van Wijgmaal had afgezet. De vader was al serieus op leeftijd en reed niet zo graag naar Leuven centrum. Nu de trein was afgeschaft, had hij natuurlijk weinig keus.
Het vriendelijke duo bood ons groepje een lift aan naar Leuven centrum. Uiteraard pasten we niet alle vijf in de wagen. Ik besloot samen met een vriendin achter te blijven en ons geluk al liftend te beproeven. Helaas bleek Wijgmaal station op een vrijdagavond niet meteen de beste plek om een lift te versieren. Al slaagden we er toch in om op een kwartier tijd twee auto’s te laten stoppen. De eerste persoon die stopte was een vader met zijn kind op de achterbank. Die moest echter richting Herent, dus dat hielp ons niet veel vooruit. De tweede wagen die stopte was een koelwagen met twee heren erin. De heren boden ons vriendelijk een plek in de koelwagen aan, maar dit aanbod sloegen we toch liever af. 😉
Ik moet wel zeggen dat ik het hele liftavontuur geweldig vond. Het is van mijn studententijd geleden dat ik mijn duim omhoog stak om auto’s te laten stoppen. Ik voelde me weer helemaal jong. 😉
Ondertussen kwam de volgende trein naar Leuven bijna aan in Wijgmaal station. We besloten ons liftavontuur te laten voor wat het was en toch maar de trein te nemen. Wel jammer dat de keycard van onze vriendin al ingevuld was voor vijf personen terwijl we maar met twee waren. We legden heel de historie uit aan de conducteur en die raadde ons aan naar het loket te gaan om ons geld terug te vragen. Hij schreef achterop de keycard een bericht dat hij effectief had vastgesteld dat we maar met twee waren.
In Leuven station aangekomen, gingen we meteen naar het loket alwaar mijn vriendin een formulier kreeg om in te vullen. Benieuwd hoe lang het zal duren alvorens ze haar geld terug krijgt.
We gingen allebei onze fiets ophalen en spraken af in de Noordoever waar de rest van ons groepje op ons zat te wachten. En zo werd het toch nog een gezellige avond!
PS: Dankjewel aan al de mensen die bereid waren mijn vriendin en mezelf te komen redden in Wijgmaal!
Afgelast wegens ziekte
Deze namiddag waren we uitgenodigd op het verjaardagsfeestje voor de vijfde verjaardag van de dochter van onze vrienden die in Bratislava wonen. Onze vrienden waren speciaal naar België gekomen om de verjaardag van hun dochter te vieren met familie en vrienden. Op mijn aanraden hadden ze de abdijmolen gekozen om de jarige op een feestelijke manier in de bloemetjes te zetten. Helaas, kwam een bijzonder slecht getimede buikgriep van de jarige roet in het eten gooien en moest het feestje afgelast worden.
Da’s nu al de tweede keer dat het ons door ziekte niet lukt om af te spreken met onze vrienden. Ik vind het echt doodjammer. Een reden te meer om eens in onze agenda te kijken of er binnen enkele maanden geen tripje naar Bratislava geboekt kan worden.
Van Brno naar Leuven – 8 februari 2016
Laatste nacht in Hotel Avanti en laatste keer genieten van het uitgebreide ontbijtbuffet. Valies gemaakt, afgerekend en bij de receptie een taxi besteld naar de luchthaven. Het toeval wil dat net op het moment dat wij naar buiten stapten voor onze taxi, de taxi van een andere gast van het hotel arriveerde. Deze gast moest ook naar de luchthaven dus het leek economischer (en ecologischer) om een taxi te delen.
Bleek dat deze gast dezelfde conferentie had bijgewoond als mijn vriend. Niet zo bijzonder natuurlijk, wetende dat het hotel werd aangeraden door de organisatoren van de conferentie.
We waren mooi op tijd in de luchthaven van Brno en na een vrij grondige security check voor zo’n kleine luchthaven, zochten we een plekje om te wachten op ons vliegtuig. Ik kocht wat Tsjechische chocolade om mijn collega’s te trakteren in de enige winkel van de ganse luchthaven.
Na een probleemloze vlucht op een verrassend vol vliegtuig kwamen we aan in München. We hadden meer dan tijd genoeg om te lunchen tijdens onze overstap en belandden in het niet onaardige restaurant SeafoodSylt. Mijn phở was lekker en de curry met eend van mijn vriend was zelfs heel lekker. Beter dan we van airportfood gewoon zijn.
De tweede vlucht verliep ook vlotjes. Heel grappig dat we op de luchthaven weer iemand tegen het lijf liepen die we kenden: dit keer de mama van ons petekindje die in Aubonne woont. Onze vriendin was net terug van een businesstrip in België en Nederland en was op de terugweg naar Genève. Ze zag er behoorlijk moe uit, maar het was alleszins een kort, maar fijn weerzien.
Zelfs de NMBS was ons voor één keer goed gezind en bracht ons zonder vertragingen naar Leuven. En daarmee zat ons kort tripje naar Oost-Europa er alweer op. Voor herhaling vatbaar, wat mij betreft.
Een succes over de hele lijn
Vandaag organiseerde mijn team een Groot Evenement waarvoor zich in totaal meer dan 300 deelnemers ingeschreven hadden. De weken in aanloop naar dit evenement waren bijzonder hectisch, maar het eindresultaat mocht er zijn. Een stampvolle zaal tijdens hét hoogtepunt van de dag. De kleine schoonheidsfoutjes hier en daar namen we er met de glimlach bij.
De receptie achteraf was hét moment om de opgebouwde spanning te laten ontsnappen. Jammer genoeg moest ik het bij één glaasje wijn houden, want er stond nog tweeënhalf uur Koreaans op het programma.
Bijzonder trots op mijn team dat met vereende krachten een schitterend resultaat wist te bereiken.
Een Limburgs weekend
Dit weekend stonden er maar liefst drie Limburgse afspraken op het programma. Om heel eerlijk te zijn, heb ik een beetje een haat-liefde verhouding met de provincie waar ik opgroeide. Het is er mooi en groen en er wonen veel mensen die mij dierbaar zijn, maar ik slaak telkens weer een zucht van verlichting als ik Vlaams-Brabant binnen rijd. De landelijke rust en ik, we zijn nu eenmaal niet voor elkaar gemaakt.
Zaterdagavond waren we te gast bij onze vrienden en hun drie kinderen. Twee van de kinderen waren onlangs ziek geweest, dus ze waren niet in topvorm. Gelukkig zijn er dan digitale hulpmiddelen om de kinderen rustig te houden, zodat de volwassenen ongestoord van een hapje en een drankje kunnen genieten. Ik was BOB, dus ik beperkte mij tot het schuimende aperitief. Onze vriend, de hobbykok, toverde allerlei lekkers uit zijn mouw, terwijl wij hem aanmoedigden vanop de barkruk aan de keukenbar. Iemand die mij garnalen, sint-jacobsvruchten en zalm voorschotelt, weet duidelijk wat ik lekker vind. 😉 Het gerecht met zalm, spinazie en zoete appel moeten we misschien zelf een keertje proberen. Zalig lekker!
Als dessert hadden mijn vriend en ik gezorgd voor taartjes van Demeestere. De smaakcombinaties waren een tikkeltje te speciaal voor de kinderen, al denk ik niet dat onze gastvrouw en gastheer dat erg vonden. Zo bleef er nog ruim genoeg over om zondag opnieuw te smullen.
Zondagmiddag waren we uitgenodigd bij vrienden die onlangs in hun gerenoveerde huis getrokken waren. We kregen een volledige rondleiding doorheen het huis, bewonderden de prachtige grote ramen die op het gelijkvloers uitkeken op de tuin en spotten meteen het paar kleine schoentjes in de kinderkamer. De hint leek duidelijk en jawel… We mochten onze vrienden feliciteren met een eerste baby op komst. Nieuw leven in een nieuw huis. Zo blij dat onze vrienden na een heel moeilijke en zware periode betere tijden te wachten staan.
We aten samen van de lekkere pastaschotel met broccoli en ik liet me een beetje gaan met de apple crumble. Zo, zo lekker, recht uit de oven!
In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en reden we verder naar mijn ouderlijk huis, op slechts een paar minuten rijden van het huis van onze vrienden. Mijn vader was er niet, maar we hadden een fijne babbel met mijn broertje en zijn vriendin en legden meteen al een culinaire afspraak voor september vast. Onze nonkel en tante kwamen ook nog even langs om gedag te zeggen en we sloten ons Limburgs uitstapje af met een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis.
Een goed gevuld weekend.
Brno – 7 februari 2016
Na de nachtelijke drink in de bowlingbar zag ik het niet zitten om vroeg op te staan om samen met mijn vriend te ontbijten. Een beetje uitslapen zou mij deugd doen en mijn vriend kan heus ook wel zonder mij ontbijten.
Ik zette mijn wekker zodat ik net tien minuten voor sluitingstijd aan het ontbijt zat. Na dit supersnelle ontbijt bestelde ik aan de receptie een taxi om mij naar het Joods kerkhof te brengen. Ik moest even een klein misverstandje overwinnenmet de taxichauffeur die geen woord Engels sprak, maar geraakte dan toch ter plekke.
Kerkhoven in het algemeen vind ik interessante plekken om te bezoeken in het buitenland. Ik herinnerde me nog dat ik enorm onder de indruk was van het bezoek aan het joods kerkhof in Kraków in 2001. Joodse kerkhoven zijn meestal oases van groen en rust. Dit kerkhof was daarop geen uitzondering. Magnifieke en fotografisch zeer interessante plek. Ik slenterde op mijn gemak tussen de graven en genoot van de serene sfeer.
Het joods kerkhof lag ver buiten het stadscentrum en ik twijfelde over de plek waar ik zou lunchen. Op een blog over Brno had ik gelezen dat er niet al te ver stappen van het joods kerkhof een Vietnamees restaurant was met als specialiteit noedelsoep. Ik had genoten van het buiten zijn en besloot de wandeling van zo’n twintig minuten aan te vangen. Niet bepaald een mooie wandeling, maar mijn gps bracht me wel langs een hoger gedeelte van waaruit ik een prachtig uitzicht op Brno had én een heerlijke kom noedelsoep is de beste motivatie.
Restaurant Thuan Lien lag op een lelijk bedrijventerrein. Niet bepaald een toeristische trekpleister. Ik bleek echter niet de enige persoon in Brno die zin had in een noedelsoepje. Ik moest zelfs aanschuiven om een plekje te kunnen bemachtigen. Het interieur van het restaurant stelde niet veel voor, maar de noedelsoep was fenomenaal.
Vanaf de buitenwijken waarin ik mij bevond was het zo’n 45 minuten wandelen naar het centrum. Een beetje lichaamsbeweging kon ik wel gebruiken na al die copieuze maaltijden en de zon was nog steeds van de partij. Geen excuus dus om een taxi te nemen.
Na een fijne wandeling stapte ik het Museum voor toegepaste kunst binnen. De gewone collectie was gratis te bezoeken, maar er was ook een tentoonstelling gewijd aan het werk van Jan Svoboda met de intrigerende titel ‘I am not a photographer’. Als amateurfotograaf was ik meteen geïntrigeerd. Het minimalisme is zijn werk sprak me ergens wel aan, maar echt beklijven deed het niet. De permanente collectie was meer mijn ding: met mooie meubels en heel veel prachtig servieswerk. (I love pottekes!)
Toevallig was er die avond een optreden van een aantal koren in het Museum voor toegepaste kunst. De koren zelf waren al druk aan het soundchecken en zo werd ik dus gratis en voor niets op een fijn meerstemmig concert getrakteerd. Shout out naar OctOpus Vocalis en SYxtet Svitavy, ik heb oprecht genoten van jullie muziek.
Na het museumbezoek was het alweer tijd voor het avondmaal. Ik trof mijn vriend in de buurt van het museum. Restte ons de moeilijke beslissing in welk restaurant we ons laatste avondmaal in Brno zouden consumeren. We haalden het lijstje met de tien beste restaurants van Brno erbij en de keuze leek evident: ons laatste avondmaal konden we niet anders dan Japans gaan eten.
Koishi stelde absoluut niet teleur. Ongelooflijk lekker eten. Jammer dat we er net de dag hadden uitgekozen dat hun sushichef vrijaf had, maar goed, dan hebben we een excuus om nog eens terug te gaan. De vis die we voorgeschoteld kregen, mocht er alleszins zijn. Dikke aanrader!
Dit aten wij:
- Beef fillet tartar & smoked eel, beetroot, raspberry ponzu gel, shallot, crispy bulgur
- Scallops, butternut, ginger yuzu foam, citrus gruits, hijiki seaweed, brick chips
- White sea bass & vegetable stuffed calamari, beluga, lentils purée, tomatoes, saffron fish foam, Kalamata olives, basil, baby spinach
- Monkfish & crispy pork belly, hoisin sauce, pak choi, watermelon, cashew nuts, peanuts, dumpling, herbs
- Matcha pie & mango, pecans, white chocolate mousse, jasmine tea ice cream
Na onze laatste culinaire uitspatting in Brno namen we de tram terug naar het hotel. Wat een absolute top-vijfdaagse. Nooit gedacht dat deze voor mij totaal onbekende stad mij zo zou charmeren. Ik zal het maar steken op mijn voorliefde voor Oost-Europese steden, zeker? 😉
2 x kunst
Op donderdagavond liet ik me rondleiden door de tentoonstelling Hendrick De Clerk, spindoctor van Albrecht en Isabella in M en vrijdagavond volgde ik een gegidste rondleiding door de Artefact expo in STUK. Het contrast tussen oud en nieuw had amper groter kunnen zijn. Beide tentoonstellingen spraken me aan op een volledig andere manier, dus moeilijk om te zeggen welke tentoonstelling ik het ‘beste’ vond. Al denk ik dat Artefact wint op punten, wegens de opstelling met de tornado. Spektakel doet het hem altijd.
Crappy iphone foto:
Iets minder crappy Canon EOS 6D foto’s:
Brno – 6 februari 2016
Vroeg opgestaan om samen met mijn vriend te ontbijten. Na het ontbijt namen we afscheid: hij ging opnieuw naar de conferentie en ikzelf maakte van de gelegenheid gebruik om op mijn gemak uitgebreid te douchen. Thuis heb ik nooit de tijd om langer dan tien minuten onder de douche te staan.
Ondanks het feit dat ik op voorhand geen tickets geboekt had voor een bezoek, wilde ik toch graag naar Villa Tugendhat wandelen. Ik zou de villa zelf niet kunnen bezoeken, maar de buitenkant leek me, afgaande op de foto’s, ook de moeite zijn.
Villa Tugendhat werd in 1930 gebouwd in opdracht van Fritz en Greta Tugendhat en is een klassiek voorbeeld van functionalisme. De villa van de hand van de Duitse architect Ludwig Mies van der Rohe wordt beschouwd als een meesterwerk van modernistische architectuur. In 1992 was de villa de plaats voor de onderhandelingen die leidden naar de opsplitsing van Tsjecho-Slowakije in Tsjechië en Slowakije. Sowieso een interessante historische plek om te bezoeken.
De villa bleek op zo’n twintig minuten wandelen van ons hotel te liggen. Het was een prachtige, zonnige dag en het leek me een fijn idee om deze afstand te voet te overbruggen om zo eens een ander stuk van Brno te zien dan enkel het historische centrum.
De wandeling bracht me langs een andere merkwaardige plek: Stadion Za Lužánkami, een verlaten voetbalstadium dat langzaam staat te vervallen. Altijd goed voor wat bijzondere foto’s.
Villa Tugendhat zelf bleek een tegenvaller. Vanaf de straatkant kon je bijzonder weinig van de architectuur zien. De villa is op een helling gebouwd en weg van de straatkant georiënteerd om optimaal te kunnen genieten van het uitzicht op historisch Brno. Ik deed een poging om een paar foto’s te nemen door op het muurtje rondom te villa te klimmen, maar deze deden de villa geen recht aan. Jammer dat je maanden op voorhand moet reserveren voor een rondleiding.
De wandeling naar Villa Tugendhat had me alleszins deugd gedaan en ik besloot verder te stappen richting het historische centrum. In het centrum aangekomen zag ik een pasgehuwd koppel uit een kerk komen en stralend de felicitaties van familie en vrienden in ontvangst nemen. Nog geen twee minuten later passeerde ik een kerk waaruit net een doodskist naar buiten gedragen werd, gevolgd door een rouwstoet. Leven en dood, geluk en verdriet, ze liggen vaak dichter bij mekaar dan we beseffen.
Het was ondertussen tijd voor het middagmaal. Ik herinnerde me dat we de voorbije dagen langs een kaiten sushi gepasseerd waren. Een ideale plek om een snel middagmaal te nuttigen. Sushi gaat er altijd wel in! Wang running sushi bleek echter een teleurstelling. De kwaliteit van de sushi was matig en er passeerden veel te veel gefrituurde gerechten op de conveyor belt. Te vermijden.
Tijdens de lunch zocht ik een leuke plek om ’s avonds te gaan dineren. Simplé kreeg goeie kritieken op tripadvisor, dus boekte ik een tafeltje voor twee personen.
Toen ik na de lunch buiten kwam, hoorde ik in de verte allerlei lawaai afkomstig uit de richting van het Náměstí Svobody. Ik besloot op verkenning te gaan en kwam midden in een anti-migranten en anti-vluchtelingen betoging terecht. Een politicus stond de hele tijd met luide stem te fulmineren in zijn micro terwijl het (o ironie) Freedom Square vol met gelijkgezinden stond. Ik verstond niets van de toespraak, maar de spandoeken en borden die de menigte meedroeg, spraken voor zich.
Ik liet het Freedom Square achter mij en besloot een nieuwe poging te doen om het Labyrinth onder Brno te bezoeken. Ik kwam om 14.45u ter plekke aan en kreeg te horen dat de eerstvolgende rondleiding om 15.30u was. Ditmaal besloot ik door te zetten en een kleine wandeling in de omgeving te maken, alvorens terug te keren. Ik liep in de richting van de terrassen rond de kathedraal en was zo aan het genieten van het uitzicht en het prachtige weer dat ik de tijd wat uit het oog verloren was en het opeens al 15.25u was. In zeven haasten repte ik mij terug naar het Labyrinth alwaar ik van een ander meisje dan dat mij eerder op de dag te woord gestaan had, te horen kreeg dat de volgende rondleiding om 16.30u was.
Het was net 15.32u geworden! Zo makkelijk liet ik mij niet afschepen! De rondleiding van 15.30u kon nog maar net vertrokken zijn. Ik drong aan en zei dat ik drie kwartier geleden ook al hier geweest was en vroeg of ik toch niet nog kon aansluiten bij de net vertrokken rondleiding. Gelukkig kwam het meisje dan mij oorspronkelijk geholpen had eraan en was die iets klantvriendelijker ingesteld dan haar collega. Ik kreeg een ticket en een audioguide en werd naar de gids en de bijhorende groep gebracht. Mission accomplished!
De groep was eigenlijk te groot voor de kleine ondergrondse gewelven en de uitleg van de gids was enkel in het Slovaaks. Ik was dus erg blij met mijn Engelstalige audioguide. Wel jammer dat de groep zo groot was, wat maakte dat ik minder kon genieten van deze bijzondere rondleiding.
Na de rondleiding laste ik een pauze in bij Soul bistro, een zeer aangename plek vlakbij de Sint-Jacobskerk. Het was een stralende maar koude dag en ik kon een opwarmertje wel gebruiken. De warme mangosap met chilipeper en vanillesiroop was net wat ik nodig had. Heel sympathiek van de ober om aan te bieden er een scheut rum door te doen. 😉
Ik liet aan mijn vriend weten in welk etablissement hij me kon vinden en een tijdje later schoof hij bij aan tafel voor een koffie. Mijn vriend was heel tevreden over de tweede conferentiedag. Boeiende talks en interessante mensen. We hadden het erg gezellig in Soul Bistro. Zo gezellig dat ik er een beetje tegenop zag om naar een andere plek te gaan voor het diner.
Gelukkig bleek Simplé een supertof restaurantje te zijn, ingericht in felle, vrolijke kleuren en met als plafondversiering een uitvergroting van een mooi bord met heerlijke ingrediënten. Natuurlijk konden we de lokroep van het degustatiemenu opnieuw niet weerstaan. Al de gerechten waren lekker, maar minder mijn smaak dan bij Restaurant Pavillon en Borgo Agnese. Wel tof dat Simplé er specifiek voor koos om klassieke gerechten uit de Tsjechische keuken te herwerken.
Dit aten wij:
- Wild Boar Terrine, Onion, Vinegar
- Pike Perch, Pumpkin, Clementine, Broad Beans
- Pork Sweetbread, Barley, Wine, Truffles
- Micro Beef Stew, Cheek, Heart, Cranberries, Dumpling
- Black Tea, Lemon, Sugar, Božkov
De ober vertelde ons dat in het dessert Božkov rum verwerkt zat. Wij waren erg nieuwsgierig naar deze lokale rum en kregen zomaar een glaasje aangeboden. Kijk, dit soort klantvriendelijkheid weet mij altijd te bekoren.
Na de maaltijd bestelden we een taxi om ons terug naar het hotel te brengen. In het hotel aangekomen kwamen we toevallig wat mede-conferentiegangers van mijn vriend tegen. Die stelden voor iets te gaan drinken in de bowlingbal in de kelder. Jawel, je kan bowlen in de kelder van hotel Avanti. Wij hielden het bij een glaasje wijn of een pintje. Gezellige manier om de avond af te sluiten. Wel jammer dat de bar niet rookvrij was. Het verbaast me altijd weer hoe snel ik gewend ben geraakt aan een rookvrije omgeving om te eten en te drinken.