Een nieuw jaar, een nieuwe NMBS-staking. Veruit het merendeel van mijn collega’s kozen voor thuiswerk, maar ik wilde per sé naar Brussel sporen om toch maar niet de eerste les Koreaans van 2016 te missen. Ok, eerlijk is eerlijk, ik had ook op een ongoddelijk vroeg uur kunnen opstaan om samen met mijn vriend in de file richting Brussel te gaan staan, maar mijn nachtrust is mij lief en dan wacht ik nog liever een half uur in het station van Leuven. Natuurlijk verdween de trein die ik op railtime gespot had van het scherm van zodra ik in Leuven station arriveerde en werd de volgende ook afgelast. Gelukkig kwam de trein van 9.09u die over de luchthaven naar Brussel spoorde er wel door. Te laat op het werk, maar weinig collega’s om daar iets op te zeggen. 😉

De rest van de dag verliep bijzonder rustig, met als hoogtepunt de Japanse noedelsoep lunch. Een ideale dag om wat CV’s te lezen! Maar 56 kandidaten voor de vacature in mijn team. Ik had er eerlijk gezegd meer verwacht. Maar goed, niet dat ik klaag. Honderden CV’s doorploegen is niet meteen mijn favoriete hobby.

Omdat ik het niet wilde riskeren om na de les Koreaans (die tot 21.15u duurt) geen trein meer terug richting Leuven te hebben, sprak ik met mijn vriend af dat hij me na de les zou komen ophalen. Hij ging na zijn werk iets gaan eten met een collega terwijl ik op Koreaanse zinsconstructies zwoegde. Tijdens de pauze kwam ik erachter dat één van mijn mede-cursisten ook richting Leuven moest. Zij vreesde net als ik geen trein terug meer te hebben. Natuurlijk bood ik haar een lift aan. Steeds bereid om mijn medemens de chauffeur-diensten van mijn vriendje aan te bieden. 😉

Stipt op tijd stond mijn vriendje ons op te wachten aan de uitgang van het Korean Cultural Center (mad love voor het beste vriendje van de hele wereld). Wat een rustig ritje met drie op een filevrije autosnelweg moest worden, draaide echter anders uit. In de buurt van Woluwe reden we op (waarschijnlijk) een stuk metaal dat op de weg lag. Ons rechtervoorwiel ving de schok op, maar mijn vriend voelde meteen dat er iets niet in de haak was. Vlak na de klap zagen we dat links en rechts nog een stuk of vier auto’s met knipperlichten langs de weg stil stonden. Wellicht allemaal op hetzelfde stuk gereden. Mijn vriend had de wagen nog volledig onder controle, dus reed hij een beetje verder om de wagen op de pechstrook te parkeren, zodat we veilig konden uitstappen (gekleed in onze fluovestjes) en de schade konden opnemen. Mijn collega-cursist zal zich haar lift richting Leuven ook anders voorgesteld hebben. 😉

Terwijl mijn vriend de schade bekeek, belde ik naar de politie om te melden dat er een brokstuk op de weg lag dat wellicht al een stuk of zes platte banden veroorzaakt had. Een tiental meter achter ons stonden twee Franstaligen op dezelfde pechstrook, ook met schade aan hun wagen. Ondertussen probeerde mijn vriend stoer te zijn en het reservewiel uit de koffer te halen. Verder dan het wiel uit de koffer halen zijn we echter niet geraakt. Na een blik op de krik, besloten we toch maar wijselijk onze pechbijstand op te bellen. De Franstaligen deden hetzelfde, want zij hadden meer schade dan enkel een platte band. Bij ons leek het op het eerste gezicht nogal mee te vallen, maar we sloegen het aanbod van onze twee Franstalige lotgenoten om het wiel te vervangen toch maar af.

Terwijl ik ons droevig lot deelde op sociale media, wachtten wij op de VAB. Ere wie ere toekomst, de wagen van de VAB arriveerde sneller dan de politie. Na nog geen kwartier wachten, stonden ze er. (Dat kwartier doodden we de tijd door de Koreaanse instructies op de krik te ontcijferen.) De schade aan onze band bleek makkelijk gerepareerd te kunnen worden. Hadden we dat reservewiel helemaal voor niks uit de koffer gehaald! Een paar minuten na de eerste takelwagen van de VAB volgde de tweede, voor onze onfortuinlijke lotgenoten. De schade bij hen bleek aanzienlijk groter te zijn: een gebroken vooras, dus hun wagen moest getakeld worden.

Ik moet zeggen dat we heel vriendelijk en professioneel geholpen werden door de VAB. Supersympathieke mannen die met een kwinkslag onze wagen repareerden. Mijn collega-cursist was ook danig onder de indruk van het incident, want ze stopte gewoon niet met praten en ik ondertussen iedereen op de sociale media geruststellen dat we ok waren. 😉

Uiteindelijk waren we rond 22.45u in Leuven. Alweer een avontuur rijker. Eens opzoeken hoe je platte band zegt in het Koreaans.