Onze derde en laatste dag in Düsseldorf. Alweer een prachtig zonnige dag. Op het vlak van weer hebben we het echt wel getroffen voor onze driedaagse. We genieten op ons gemak van ons laatste ontbijt, pakken de koffers in en lopen dan naar de oever van de Rijn om wat foto’s te maken van deze mooie winterochtend. Het doet deugd om buiten te zijn.

Na (alweer) een kort ritje met de tram brengen we een bezoekje aan Kunst im Tunnel. Kunst im Tunnel is een volledig afgesloten ruimte tussen twee tunnels waar moderne kunst tentoon gesteld wordt. Het klonk veelbelovend, helaas spreekt het tentoongestelde kunstwerk KOMM mij niet zo aan. KOMM is een geluidskunstwerk. Doorheen de donkere langwerpige ruimte zijn verschillende luidsprekers geïnstalleerd, waardoor het geluid zich in de ruimte lijkt te verplaatsen. Het klinkt interessanter dan het is. Jammer.

Na dit ietwat teleurstellende bezoekje wandelen we langs de oevers van de Rijn verder naar de Altstadt, alwaar we een Killepitsch drinken als aperitief voor het middagmaal. Voor onze laatste maaltijd in Düsseldorf willen we graag sushi eten en zo belanden wed bij Maruyasu in de Schadow-Arkaden, een fancy winkelcentrum. Maruyasu is duidelijk een populaire lunchplek: er staat een gigantisch lange rij aan te schuiven. Gelukkig zijn ze daarop voorzien. Het systeem van Maruyasu is simpel: in een grote koeltoog liggen allerlei verschillende stukken sushi (apart ingepakt in plasticofolie, dus milieuvriendelijk kan je dit concept niet noemen). Je wijst gewoon aan welke sushi je wil (of je kiest voor een combinatie, kan ook), de bedienden aan de toog verzamelen alles op een bord. Aan de kassa bestel je je drankje, reken je af, neem je je chopsticks en je zoekt vervolgens ergens een vrije plek. Erg efficiënt.

Na de lunch trekken we verder naar de Japanse wijk, omdat mijn broertje graag melon pan (メロンパン) wilde kopen bij zijn favoriete Japanse bakker. Helaas blijkt die bakker rond een uur of drie (!) al helemaal uitverkocht te zijn, terwijl op de deur nochtans staat dat de zaak open is tot 19u. Da’s toch een goeie reden om nog wat bij te bakken, nietwaar? Enfin ja, beetje een teleurstelling. Dus snuisteren we maar wat rond in de Japanse winkels in de buurt en vergapen we ons aan al de exotische zaken die ze daar verkopen. Al loopt onze zoektocht naar Japanse whisky op een sisser af. Is duidelijk in de mode tegenwoordig.

We doen nog een poging om het EKŌ-Haus te bezoeken. Op hun website stond wel dat ze gesloten waren, maar het was mij op voorhand niet geheel duidelijk of dit ook voor de omringende tuin gold. De communicatie op de website was hierover niet geheel duidelijk. Helaas, de tuin is al even hard gesloten als de rest van de paviljoenen. We ronden ons bezoek aan Düsseldorf met een licht onvoldaan gevoel af, maar speciaal terugkomen voor een bezoek aan het EKŌ-Haus, zie ik ons niet zo snel doen. Düsseldorf is een gezellig stadje, maar je hebt het ook wel snel gezien. Dan zijn er nog veel andere interessante steden te ontdekken in Europa.

Na een bijzonder verkwikkende nachtrust in Swissôtel Düsseldorf/Neuss was het een plezier ‘s ochtends de gordijnen op te trekken en de skyline van Düsseldorf te kunnen aanschouwen. Pluspuntje voor dit hotel. Het ontbijtbuffet stelde niet teleur met een vers gemaakte omelet, gravad lax, vers brood, kaas en veel vers fruit. Een stevig ontbijt om genoeg energie op te doen voor de rest van deze mooi winterdag.

Na het ontbijt namen we opnieuw de tram naar het stadscentrum aan de overkant van de Rijn. Onze eerste halte: de 240,5 meter hoge Rheinturm. Het was een prachtig zonnige dag, dus het uitzicht vanaf het bezoekersplatform op 164 meter hoogte was de moeite. Alleen jammer dat de blauwe lichtjes van de kerstversiering die binnen de toren aangebracht was voor lelijke weerkaatsingen in de ruiten zorgden. Gelukkig was mijn favoriete stukje Düsseldorf (de Medienhafen) net optimaal belicht om goede foto’s te kunnen maken. Oja, de Rheinturm is niet alleen een zendmast met roterend restaurant en uitkijkplatform, het is ook nog eens de grootste digitale klok ter wereld. Al moet je wel wat moeite doen om het ding te kunnen aflezen.

Terug met onze voeten op de begane grond wandelden we verder naar de Medienhafen om de moderne architectuur van architecten zoals Frank O. Gehry, David Chipperfield, Joe Coenen, Steven Holl en Claude Vasconi te bewonderen. De zon scheen zo fel dat ik zelfs mijn zonnebril moest boven halen. Er stonden zelfs wat terrasjes buiten! Ik kon me zonder moeite voorstellen dat het hier op een mooie zomeravond zwart zou zien van het volk. We maakten wat selfies met de gopro en besloten rond 13u toch maar op zoek te gaan naar een restaurant. Zo belandden we bij Mongo’s, een Aziatisch wokrestaurant waarbij je zelf de ingrediënten kan uitkiezen die de koks dan voor jou wokken met een saus naar keuze. Ik had nog niet zoveel honger (het ontbijt was bijzonder copieus geweest) en besloot voor een Phở te gaan, in de veronderstelling dat dit een maaltijdsoep zou zijn. Helaas bleek de soep wat kleiner uit te vallen dan verwacht, maar geen erg, er stond ook een insektenplatter op het menu. Als ik ergens de kans krijg om insecten te eten, doe ik dat meestal, omdat ik er nog steeds van overtuigd ben dat insecten eten dé manier is om de honger de wereld uit te helpen. En natuurlijk ook een beetje omdat het leuke foto’s oplevert, zo van die geroosterde insecten. 😉 De insecten smaakten en ik pikte nog wat wok mee van mijn vriendje zodat ik toch voldoende gegeten had. Als afsluiter dronken we een rhabalaya (rabarbernectar, vodka en vanille), een recept uit de Himalaya (of dat maakten ze ons toch wijs). Heel lekker!

Na de maaltijd namen we de bus naar de Kiefernstrasse om de street art aldaar te bewonderen. Een suggestie van de vriendin van mijn broertje. Een heel goed idee, want ik was echt onder de indruk van de diversiteit en de kwaliteit van de street art. Gevelhoge schilderingen in de meest sprekende kleuren. De droom van elke fotograaf. De wijk kende een bewogen geschiedenis, maar tijdens ons bezoek was het er bijzonder rustig. Al drong er hier en daar toch wel een wietgeur onze neuzen binnen.

De zon ging al bijna onder toen we de wijk verlieten en de tram naar de Altstadt namen. We bezochten de Andreaskirche en slenterden door de straten terwijl het langzaam donker werd. We kochten een fles Killepitsch als aandenken aan ons bezoekje aan Düsseldorf. Killepisch is een plaatselijk gedestilleerde kruidenlikeur die volgens een geheim familierecept wordt bereid.

De dag voordien was ons oog al gevallen op de pralines en de chocolademelk van Gut & Gerne in het hartje van het oude stadsgedeelte. We konden het niet laten om even binnen te stappen voor een laat vieruurtje. Ik ging voor een Zartbitter Heiße Schokoladen mit 72 % Kakaonanteil. Heerlijk! De portie chocolademelk was erg groot, maar niets wat een echte chocoladeliefhebber niet moeiteloos kan verorberen. Al was ik stiekem wel blij dat ik ‘s middags niet zoveel had gegeten. 😉

‘s Ochtends bij het ontbijt hadden we afgesproken om ons die dag aan nachtfotografie te wagen. Daarvoor moesten we even heen en weer naar het hotel, want we hadden geen zin om al van ‘s ochtends vroeg met een statief rond te sleuren (zwak, ik weet het). De Königsallee leek ons een ideale plek om onze statieven op te stellen. Oordeel zelf:

Onze werkzaamheden werden afgekapt door mijn grollende maag. 20.15u is een mooi uur om op zoek te gaan naar een geschikt restaurant. We belandden eerst in een straat die wat aan de Brusselse Beenhouwersstraat deed denken: één lange opeenvolging van toeristenvallen. De tripadvisor reviews waren niet al te best, dus besloten we nog wat verder te zoeken. Helaas bleek de Italiaan met goede reviews die wij op het oog hadden gesloten. Net op het moment dat wij zuchtend voor het gesloten restaurant stonden (het was inmiddels al 21u) passeerde er een koppel Nederlanders die ons in hun beste Engels uitlegden dat er wat verderop ook een zeer goede, authentieke Italiaan was. Ze zeiden dat het restaurant meestal afgeladen vol zat, maar omdat het al wat later was, konden we geluk hebben dat er een tafeltje vrij zou komen. Wij bedankten hen vriendelijk voor de tip en jawel, we hadden geluk: er kwam net een tafeltje vrij toen wij A Tavola binnen stapten.

We werden bediend door een wat oudere Italiaan die enkel Italiaans tegen ons sprak (gelukkig slaagde ik erin wat Italiaans uit mijn geheugen op te diepen en versta ik de taal nog redelijk goed). Hij vroeg ons vanwaar we kwamen en toen hij hoorde dat we uit België kwamen, zong hij ons een lied voor opgedragen aan de Italiaanse mijnwerkers die in de Limburgse mijnen tewerkgesteld waren. Heel ontroerend. Hij kende zelfs Rocco Granata! Het eten was uitstekend, de wijn geweldig en de bediening onvergetelijk. Een fantastische beleving. We konden dan ook niet anders dan na het dessert (tartufo) een glaasje limoncello te bestellen om te toasten op deze geslaagde dag.