Ladies night out!

Trouwe lezers van deze blog weten dat ik regelmatig een stapje in het Leuvense zet in het uitstekende gezelschap van vijf vrouwelijke collega’s. De data voor deze uitstapjes worden meestal maanden op voorhand ingepland en wie had toen kunnen voorspellen dat één collega verplicht op ziekteverlof moest wegens voortijdige weeën, een tweede zou afhaken wegens een recente nog niet verwerkte miskraam en een derde de dag zelf ziek zou worden. De vierde collega had nog even overwogen af te haken omdat haar oma de dag voordien overleden was, maar had besloten dat ze wel een avondje uit kon gebruiken om haar gedachten te verzetten. Het leven, het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Met ons behoorlijk uitgedunde groepje van drie besloten we toch het op voorhand vastgelegde programma af te werken. We hadden immers afgesproken om onze zwangere collega’s haar verplichte rust wat op te vrolijken. Alsof het afhaken van bijna de helft van ons groepje al niet erg genoeg was, kregen we er ook nog eens een ferme wolkbreuk bovenop. De weg van het werk naar het station van Brussel Centraal moesten we door bijna enkeldiepe plassen waden. Het vooruitzicht om van Wijgmaal station een kwartier door deze regen te moeten wandelen naar het huis van onze zwangere collega stemde ons niet bepaald tot enthousiasme. Gelukkig beschik ik over een fantastische hulplijn, aka mijn vriend, die zo vriendelijk was om aan te bieden ons met de auto van Leuven naar Wijgmaal te voeren zodat wij ongestoord van het aperitief aldaar konden genieten. ‘t Is toch een schatje.

Dankzij de lift van mijn vriend geraakten we min of meer droog bij onze vriendin. Omdat mijn vriend er nu toch was, kon hij ook een aperitiefje meedrinken. Ik zou, denk ik, gek worden als ik enkele weken verplicht op de sofa zou moeten blijven zitten, maar onze zwangere vriendin was (zoals we dat van haar gewoon zijn) helemaal haar vrolijke zelve. Ze had zich niet verveeld en rustig van de tijd gebruik gemaakt om de nodige voorbereidingen voor de nakende geboorte te doen. Blij voor haar!

Na het aperitief namen we afscheid van onze zwangere collega en bracht mijn vriend ons naar het stadscentrum. Gelukkig was het zo rond 20.30u eindelijk opgehouden met regenen. We hadden een tafeltje gereserveerd in de nieuwe culinaire sensatie van Leuven: Baracca. Het zat er stampvol met hipsters, maar het lekkere eten en de toffe plek die wij toegewezen kregen aan het raam maakten dat ik dit detail snel vergat. We probeerden verschillende van de gerechtjes uit die op de kaart stonden. Leuk concept, dat delen met je tafelgenoten. Zo kan je van alles een beetje proeven. Ik ben zelf niet echt een pizzaliefhebber, maar de pizza die mijn collega besteld had, smaakte mij enorm. Eén van de beste pizza’s die ik in mijn leven gegeten heb (wat wellicht niet veel wil zeggen, want ik eet zelden pizza).

Het werd nog een hele fijne avond met grappig momenten, emotionele ontboezemingen en wat weggepinkte traantjes. Het leven zoals het is.

IMG_8850[1]

Dal Pesce Innamorato

Als dat geen mooie naam voor een restaurant is! Al was Dal Pesce Innamorato wel onze tweede keuze nadat ik een telefoontje kreeg van Bistro Lust om onze reservatie af te zeggen. Over het restaurant zelf kan ik kort zijn, aanvaardbaar eten opgediend met charmante knulligheid. Gelukkig maakte het gezelschap van onze vriend veel goed. Het is altijd een plezier om met S af te spreken. Hij loopt over van de interessante theorieën en boeiende ideeën. Een intellectuele reddingsboei in tijden waarin de platte commercie maar al te vaak het voortouw neemt.

De avond sloten we af met een theetje in de Savoye, al waren we bij het afscheid nemen nog lang niet uitgepraat.

Chocolade en porto – a match made in heaven

Ik moet eerlijk toegeven dat ik het programma van Muntstraat goes chocolate een beetje chaotisch vond. Er leken zoveel dingen tegelijkertijd te doen te zijn dat ik het overzicht wat kwijt raakte. Gelukkig belandde er een mailtje in mijn inbox dat er voor mij meteen uitsprong. Een workshop rond porto en chocolade. Dat leek mij een hemelse combinatie dus ik schreef mijn vriend en mezelf als de weerlicht in.

Voor tien euro per persoon kregen we beslist waar voor ons geld: heerlijke porto die bijzonder gul ingeschonken werd in combinatie met zeer verfijnde chocolade. De smaakcombinaties vormende een echter meerwaarde. Heel bijzonder ook om te merken dat na de hele donkere chocolade op het einde ons smakenpalet helemaal veranderd was. De droge witte porto die we in het begin zo lekker vonden, had nu opeens een heel andere smaak die ons veel minder wist te bekoren.

Alleen jammer dat we zo weinig informatie gekregen over porto zelf. Het proces, de rijping, enz. ‘t Is niet dat ik een kenner ben en ik leer altijd graag iets bij. Maar een succes was het zeker! (En ja, we lieten ons verleiden tot de aanschaf van een fles Tawny reserva.)

IMG_8811[1]

IMG_8812[1]

Kliederen met zoutdeeg

Zaterdag 14 november vormde ons appartement het strijdtoneel voor een heuse virtuele strijd, aka lan-party. Mijn vriend en zijn makkers stortten zich vanaf de vroege namiddag tot de late avond op het gamen. Een ideaal moment om af te spreken met mijn petekindje!

Het oorspronkelijke plan om naar het provinciedomein van Diest te gaan, werd doorkruist door het slechte weer. Gelukkig had de creatieve mama van mijn petekindje een plan B achter de hand. Zoutdeegfiguurtjes maken voor in de kerstboom!

Jullie zullen mij er misschien raar op aankijken, maar dit was de allereerste keer in mijn leven dat ik met zoutdeeg aan de slag ging. Erg eenvoudig te maken, trouwens, dat deeg, zeker als je over een keukenrobot beschikt. En zo zat ik samen met mijn petekindje aan tafel en rolde ik het deeg terwijl hij de figuurtjes uitstak en van een gaatje voorzag. Met een beetje hulp lukte dat prima. En zo kwamen we tot een mooie collectie om de kerstboom te versieren.

IMG_8810[1]

Het was de eerste keer dat mijn petekindje en ik echt samen speelden. Mijn petekindje is van nature erg timide en het is niet zo makkelijk om een band met hem op te bouwen. Ik was dus ontzettend blij dat hij op voorstel van zijn mama bij mij op schoot kroop om samen sinterklaasliedjes te zingen. En jawel, de Sint moet ons gezang mooi gevonden hebben, want opeens regende het chocolaatjes en nicnacjes. 😉 Leuk om de verrassing te zien in de ogen van mijn petekindje. Hij kon niet snel genoeg van mijn schoot af zijn om de snoepjes op te rapen. Het is de eerste keer dat hij het Sint-gebeuren bewust meemaakt. Een magische tijd die me stiekem deed terug verlangen naar mijn eigen kindertijd. Al wist ik al in het eerste studiejaar dat de Sint een fabeltje was. Mij maakte je als kind niks wijs. 😉 Gelukkig kon ik dankzij mijn broertje dat zes jaar jonger was nog jaren genieten van de komst van de Sint.

Ik bleef gezellig plakken bij de ouders van mijn petekindje voor het avondmaal (hmm, pasta!) en werd na een laatste limoncello aan het station van Aarschot afgezet voor de treinrit naar Leuven.

Hopelijk is het ijs bij mijn petekindje nu definitief gebroken en volgen er nog vele fijne momenten samen.

Een beknopt weekoverzicht

Ik blijf maar gigantisch achter de feiten aanhollen op deze blog, dus bij deze een klein inhaalmanoeuvre in de vorm van een puntsgewijs weekoverzicht.

  • maandag 9 november: salsa time!
  • dinsdag 10 november: openingsavond van het holebifilmfestival in de stadsschouwburg. Ik moet eerlijk toegeven dat ik liever wat meer film en minder gepraat had aanschouwd. De roze bubbels na de openingsavond vielen daarentegen bijzonder in de smaak en werden rijkelijk bijgevuld. Hips!
  • woensdag 11 november: vrij dagje voor mij, helaas niet voor mijn vriend. Ik bracht de dag door met het wegwerken van mijn onwegwerkbare fotoachterstand. ‘s Avonds aten we met een vriend tapas in De 3 Tonghen. Heel fijne, ontspannen avond met goede gesprekken!
  • donderdag 12 november: genoot ik ‘s middags van een heerlijke gelaatsverzorging en liet ik mij één of andere ongetwijfeld veel te dure oogcrème aansmeren. ‘s Avonds ging ik voor het eerst sinds lang nog eens squashen met een goede vriend die helaas onlangs zijn relatie op de klippen zag lopen.
  • vrijdag 13 november: klonken we op de zwangerschap van onze vrienden in restaurant Trente en genoten we van het heerlijk verfijnde eten aldaar.

 

Een weekendje Kaatsheuvel

Het laatste weekend van het Allerheiligenverlof plakten mijn vriend een extra vrije vrijdag aan het weekend en trokken we samen met zijn twee oudste nichtjes (5 en 6) en onze vrienden met hun twee jongens (3 en 7) naar Kaatsheuvel. We hadden twee vlak naast elkaar gelegen Boomgalows gehuurd voor twee nachten. Hoofddoel van ons uitstapje naar Nederland was, hoe kan het ook anders: een bezoek aan de Efteling, nog altijd het mooiste pretpark dat ik ooit bezocht.

Na ons succesvolle weekend in Zeeland durfden we het aan om het aantal kinderen onder onze hoede te verdubbelen. Twee kleine meisje in het oog houden, je hebt er ogen op je rug voor nodig. Gelukkig slaagden we er ditmaal wel in de dames min of meer op tijd in bed te krijgen. Al moest ik me wel boos maken omdat ze maar niet stopten met babbelen de eerste nacht. Die eerste nacht werd ook verstoord door een luide bonk rond een uur of drie. Eén van de twee dames was uit bed gevallen. Gelukkig was het voorval na een minuutje troosten alweer vergeten en sliepen ze zalig verder. Ikzelf bracht die eerste nacht helaas meer wakend dan slapend door wegens de combinatie van luide regen op het dak, luidruchtige uilen in de bomen, slechte matras, veel te dik en te hard kussen en uit bed vallende kindjes. Ik was blij dat het ochtend was!

De tweede nacht sliep ik iets beter (het abominabele kussen had ik uit bed geschopt) tot een woest zoemende mug rond een uur of drie de jongedames wakker maakte. Muggen in november, nog niet vaak meegemaakt, maar de dikke muggensteken op het handje van de jongste toonden haar gelijk aan. Na een fake muggenvang operatie opgezet te hebben en de kleinste tien minuten bij ons in bed genomen te hebben, ging ze braaf verder slapen in haar eigen bed. Om maar te zeggen dat ik redelijk geradbraakt van dit weekendje terug kwam.

Verder hadden we echt wel veel lol. De geplande wandeling in Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen op vrijdagmiddag werd voortijdig afgelast door een flinke regenbui, maar niet voordat de kinderen in een hoop bomen geklommen waren. Geen erg, dan begonnen we wat vroeger aan het aperitief. Mijn vriend en ik stonden in voor de aperitiefbevoorrading en hadden ons goed laten gaan in de Albert Heijn. Natuurlijk hadden we veel te veel meegenomen, maar goed, niemand is van honger omgekomen tijdens het weekend. 😉 Het diner op vrijdagavond in De Roestelberg viel wat tegen, maar goed, de kinderen aten zonder morren hun frietjes en hun curryworst op. Mijn risotto viel nog mee, de pannenkoek met Stroganoff saus zag er daarentegen bijzonder onsmakelijk uit…

IMG_8680

Op zaterdag waren de weergoden ons gelukkig beter gezind. Hoewel de lucht er dreigend uitzag, bleef het droog én warm. Onze jassen waren totaal overbodig. Ongelooflijk dat je in november nog gewoon in een t-shirt en een hemd of golfje kan rondlopen. Lang leve de opwarming van de aarde! 😉 Gelukkig was het niet al te druk in de Efteling, ondanks dat het weekend was, misschien om wille van de grijze hemel? Het langste dat we de ganse dag moesten aanschuiven was twintig minuten om in de attractie Joris en de Draak te geraken. Ik moet zeggen dat ik het in de voormiddag wat moeilijk had door de combinatie van iets te veel wijn de avond voordien en veel te weinig slaap. De kinderen waren echter in topvorm. Omdat de jongsten nog niet in alle attracties mochten, splitsten we ons op in steeds wisselende formaties. De topformatie was toch wel het mooie homokoppel dat mijn vriend en onze kameraad vormden samen met de twee jongsten. Naar het schijnt hebben ze veel vertederende blikken van dames opgevangen. 😉

Ik at in de Efteling gelukkig twee heerlijke haringen die mijn energieniveau opkrikten. Het moet toch al enkele jaren geleden zijn dat ik in de wildere attracties geweest ben en ik voelde het kind in mezelf helemaal opleven. Daarnaast genoot ik ook erg van Droomvlucht en Pandadroom (zalig om de twee kleinsten te zien grijpen naar al die kleurige 3D-visjes die voorbij zwommen). We durfden het zelfs aan de wildwaterbaan Piraña te trotseren. Ik was gelukkig goed beschermd door mijn regenjas uit IJsland, maar onze kameraad kreeg de volle lading. Al een geluk dat de temperaturen meevielen, want rondlopen met een natte jeans is geen pretje. We hadden zoveel plezier op alle attracties dat we zelfs te weinig tijd hadden om het Sprookjesbos volledig te bekijken. Zullen we nog eens voor moeten teruggaan.

IMG_8996

IMG_9021

Rond sluitingstijd begaven we ons in colonne naar de uitgang. Opeens bleek er toch meer volk in de Efteling dan wij ingeschat hadden. Een bezoek aan de Efteling is niet volledig zonder een ballon als aandenken. Helaas kon de jonge jobstudent de drukte aan zijn kraampje niet echt de baas en moesten we verschrikkelijk lang wachten op onze ballonnen. Omdat onze vriendin graag nog een souvenir wou kopen in de shop, lieten we haar daar achter om de lange wachtrijen te trotseren en trokken we met drie volwassenen en vier kinderen richting de wagen. Mijn vriend ging voorop om onze wagen te zoeken en in een paar seconden onoplettendheid slaagde zijn oudste nichtje erin aan onze aandacht te ontsnappen. Ondertussen was het al erg donker en tussen de massa mensen ontwaarde ik niet direct een klein blond meisje met een roze ballon. Ik voelde mijn hartslag toenemen en haar naam roepend liep ik in de richting die ik vermoedde dat zij had genomen. Gelukkig bleek een paar oneindig lang lijkende minuten later dat mijn vriend haar onderschept had. Bijna een kind van een ander kwijtgeraakt. Slik.

Na dit gelukkig goed afgelopen avontuur reden we richting Kaatsheuvel om daar iets te eten. Een tweede avondmaal in De Roestelberg zagen we niet zitten, gelukkig wees Tripadvisor ons de weg naar Chinees restaurant Hong Kong City alwaar we voor 12,50 euro per persoon van een echt wel lekker buffet konden genieten. Aanrader!

IMG_8701

IMG_8703

Zondag moesten we helaas de Boomgalows al om 10u verlaten. Jammer, want we hadden op ons gemak willen brunchen. Gelukkig konden we het zo onderhandelen dat we één van de twee Boomgalows pas om 11u moesten verlaten. Na de brunch pakten we al onze spullen bijeen en vertrokken we voor een prachtige wandeling in Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen. Schitterend natuurgebied waar we helemaal tot rust kwamen. Allez, de volwassenen dan toch. Het jonge grut had nog veel overtollige energie kwijt te geraken. Fijn om zien hoe goed de kinderen met elkaar overweg konden. Vooral de oudste jongen was de held van de twee meisjes. Ik zag menig verliefde blik in zijn richting geworpen worden. En hij genoot duidelijk van al de vrouwelijk aandacht die hem te beurt viel.

IMG_9069

IMG_9073

IMG_9077

IMG_9078

IMG_9108

IMG_9121

IMG_9137

IMG_9145

IMG_9153

Na de prachtige herfstwandeling zochten we ons een plek op het terras van Het Genieten en lieten we de kinderen los in de grote bijhorende speeltuin. Aaah, rust en kalmte! De zon kwam erdoor en mijn zonnebril kwam zelfs van pas!

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en hun zoontjes en trokken we terug richting Geel om twee vuile, maar enthousiaste meisjes bij hun ouders af te droppen. De rest van de avond hadden we nodig om te bekomen van het voorbije weekend. 😉

Verjaardagstraktatie

Op Allerheiligen trokken mijn vriend en ik vergezeld van een hele hoop taartjes van Willems en Demeestere, chocolaatjes van Bittersweet en een paar flessen bubbels richting mijn thuisfront. Het werd een gezellige namiddag in het gezelschap van mijn naaste familie. Uiteraard moest ook de fles Japanse whisky die mijn broertje en ik delen boven gehaald worden om in stijl te klinken om mijn nieuwe levensjaar. Hiep hiep hoera voor mezelf!

IMG_8656

IMG_8657

IMG_8658

IMG_8663

IMG_8655

En ik hield er nog een mooie collectie cadeautjes aan over ook!

IMG_8670