Vandaag maakte ik een bijzonder goeie squashbeurt. Alles lukte. De balletjes die meestal nét buiten zijn, landden nu allemaal nét binnen en het ene lucky shot volgde op het andere. Mijn squashpartner kreeg er grijze haren van (ok, misschien had hij er al een paar op voorhand). Ik wijt mijn uitzonderlijke prestaties geheel en al aan de salsa-opwarming. Een uurtje salsa-les blijkt de perfecte voorbereiding voor een uurtje hard op een balletje meppen. Dat ga ik meer doen!
Blue eyed boys
Weekends! Tijd voor vriendschap en lekker eten!
Zaterdagavond waren we uitgenodigd samen met een ander koppel bij vrienden hier in Leuven. We werden onthaald op een heerlijk stukje rosbief. Moet jaren geleden zijn dat ik dit traditioneel Vlaams feestgerecht nog eens gegeten heb. Is (wat onterecht) helemaal uit de mode geraakt. Verdrongen door hippere bereidingen en sushi. 😉 Maar het smaakte heerlijk!
Heel veel respect trouwens voor de wilde plannen van onze vrienden, die binnen een drietal maanden met hun negen maanden oude zoontje naar San Francisco zullen migreren. Een tijdje in het buitenland leven en werken is ook altijd stiekem een droom van mij geweest, maar om de één of andere reden is het er (tot nu toe) nooit van gekomen. Enfin ja, San Franciso schijnt een heel fijne vakantiebestemming te zijn. 😉 Nu alleen nog mijn vriend over zijn VS-aversie helpen.
Zondag was het onze beurt om gastheer en gastvrouw te spelen voor twee bevriende koppels en hun respectievelijke zoontjes. Omdat wij graag onze tijd maximaal in gesprekken met onze vrienden investeren (en ook omdat koken niet onze sterkste kant is), bestelden we een fijne collectie quiches bij Convento Food. Een overzichtje:
- Quiche met grijze garnalen, paprika en dille
- Quiche met broccoli, doperwten, mascarpone en pijnboompitten
- Quiche met zalm en broccoli
- Quiche met lamsvlees, butternutpompoen en fetakaas
Allemaal superlekker!
Heel grappig ook om te zien hoe verschillend van karakter beide jongens waren. Al zal de leeftijd daar wellicht ook voor iets tussen gezeten hebben. De ene was al een flinke peuter die heel goed wist wat hij wilde (en ook wat hij niet wilde), terwijl de tweede een rustig ventje was dat zich alles liet welgevallen.
PS: De titel is ontleend aan het feit dat al de baby’s die we dit weekend zagen, prachtig blauwe ogen hadden.
De slechtste cava aller tijden
Vanavond woonde ik de opening bij van het Kortfilmfestival in de Kinepolis, een event waar ik elk jaar naartoe probeer te gaan. Dit jaar was het ‘land in de kijker’ Spanje, wat mij al deed uitkijken naar de hapjes en de drank op de receptie. Helaas, wat een teleurstelling. De door de Spaanse ambassade gesponsorde cava was een verschrikking. Mierzoet. Alsof er ergens tijdens het proces iets was misgelopen en de wijnmaker in kwestie er dan maar pakken suiker bij had gekapt om te verdoezelen dat het eigenlijk om een mislukte wijn ging. Echt desastreus. De slechte cava was gewoon hét gespreksonderwerp van de avond. Nog nooit meegemaakt dat de bediening de mensen bijna moest smeken om hun glas te mogen bijvullen. Het regende beleefde weigeringen. En de hapjes stelden ook al niet veel voor. Alleen de pulpo kon ermee door.
Tja, Spanje is natuurlijk hard getroffen door de crisis, maar een beetje fierheid op de eigen producten mag toch wel. Spanje heeft zoveel goede, niet te dure cava, jammer dat er dan op zo’n pr-moment brol geschonken wordt. Slechte punten voor de Spaanse ambassade.
Our City – Maria Tarantino
Deze middag mochten mijn collega’s en ikzelf gratis en voor niks de documentaire ‘Our City‘ bijwonen in Cinema Avonture. Eens geen lunchvergadering, maar wel een interessante documentaire over de grootste terroristische broeihaard van ‘t land, aka Brussel. De documentaire werd aangekondigd als een cinematografische reis door de vele lagen van onze hoofdstad. Toch bleef ik na de vertoning op mijn honger zitten. Het Brussel dat in beeld gebracht werd, toonde enerzijds het Brussel van de migranten en anderzijds het Brussel van de eurocraten. Het rijke spectrum aan Brusselaars die zich daartussen bevinden, bleef schandelijk onbelicht. Jammer, want het beeld dat in de documentaire van Brussel geschetst werd, kwam naar mijn aanvoelen slechts gedeeltelijk overheen met deze mooie, lelijke, interessante, complexe stad that I love to hate or hate to love.
Jammer dat er na de voorstelling geen gelegenheid tot vragen stellen meer was, want ik had graag van de regisseuse gehoord waarom ze net voor déze beelden gekozen had. Misschien was er gewoon te weinig tijd om gans de Brusselse caleidoscoop in beeld te brengen. Enfin ja, ik kon mijn hart alleszins ophalen aan de vele beelden van bouwwerven. Kan ik uren naar blijven kijken!
Alweer een afscheid
Het lijkt wel alsof dit najaar bestaat uit één langgerekte stroom afscheidsfeestjes. Deze donderdag was het opnieuw zover. Door alweer een reorganisatie zullen een tiental collega’s begin januari ons departement verlaten. Ik kwam zelf slechts sporadisch in contact met deze collega’s die voornamelijk ondersteunende taken uitvoeren, maar toch zal het vreemd zijn om begin januari terug te keren naar de werkvloer en vast te stellen dat het daar alweer een beetje leger is. Hopelijk komen ze op een plek met een positieve werksfeer terecht!
Der Kreis
Het Holebifilmfestival is altijd een goeie gelegenheid om films te bekijken die in het commerciële circuit geen kans krijgen. Bovendien werd Der Kreis aangeraden door Kurt Van Eeghem tijdens de openingsavond van het festival. En een goeie love story met obstakels, wie houdt daar niet van?
Ergens moet ik de korte inhoud van deze film verkeerd geïnterpreteerd hebben, want waar ik dacht dat Der Kreis specifiek over de periode van de Tweede Wereldoorlog ging, ligt het zwaartepunt van de film op de naoorlogse jaren in Zürich. Zwitserland was toen één van de weinige Europese landen waar homoseksualiteit niet strafbaar was. Een feit dat uiteraard veel gays aantrok en van Zürich de gay hoofdstad van de wereld maakte. Een klein fait divers waar ik volkomen niet van op de hoogte was. Helaas duren mooie liedjes niet lang en maakt het oogluikend toestaan van homoseksualiteit plaats voor repressie wanneer er zich enkele ophefmakende moorden voordoen in het milieu van Der Kris, een homo-magazine.
Hoewel Der Kreis me de ganse 102 minuten wist te boeien en de love story en de tijdsperiode heel erg geloofwaardig uitgebeeld werden, werd naar mijn mening de flow van de film te vaak onderbroken door de interviews met de twee hoofdpersonages (de film is gebaseerd op waargebeurde feiten). Prachtig dat beide heren na al die jaren samen oud geworden zijn (ze waren zelfs het eerste homokoppel dat trouwde in Zürich), maar door de interviews tussen de re-enactments heen te weven, geraakte ik nooit volledig in het verhaal. Een verhaal dat trouwens met recht en reden verfilmd werd! Prachtige love story mét een happy end. Een lichtpuntje in deze donkere dagen waarin het terrorisme hoogtij viert.
Oja, eervolle vermelding voor de kortfilm ‘Primavera rosa en el Kremlin’. We kunnen er niet genoeg aan herinnerd worden hoe schandalig de behandeling van holebi’s in het Rusland van Poetin wel niet is.
Spookstad Brussel
Bizar sfeertje in onze zo verguisde hoofdstad vandaag. Alsof ik door een filmdecor wandelde waar de figuranten het massaal hadden laten afweten. Alleen het leger en een massa zendwagens tekenden present aan de uitgang van Brussel Centraal.
Gisterenavond laat kwam de boodschap dat mijn collega’s en ikzelf op maandag thuis mochten werken wegens terreurdreigingsniveau 4. Ik had een belangrijke vergadering en zakte toch af naar Brussel. Bang was ik niet terwijl ik door de lege straten liep. Daarvoor was de ervaring te surreëel. Ik had bijna spijt dat ik mijn fototoestel niet had meegenomen om deze bijzondere dag vast te leggen.
Verder ben ik van mening dat het geen enkele zin heeft het leven lam te leggen en alles af te gelasten. Een terrorist zal altijd toeslaan op het moment dat je het minst verwacht, wanneer de zon aan een stralend blauwe hemel staat en blinkend ijzeren vogels zich in twee trotse torens boren of mensen samen zijn om te genieten van een concert van hun favoriete rockgroep. Het lege Brussel met de gesloten winkels en restaurants gaf me het gevoel dat de terroristen gewonnen hebben. Het zaad van de angst is gezaaid in onze geesten en kan daar naar hartenlust woekeren.
Laat ons hopen dat het leven snel zijn gewone gang weer herneemt.
Woesten – Kris van Steenberge
Dankzij de Verborgen Parels app van de Bib kon ik gratis en voor niets genieten van dit prachtige boek. Top initiatief om mensen aan het lezen te krijgen! Aangezien ik geen iPad heb, las ik Woesten op mijn iPhone en ik moet zeggen, dat ging verrassend vlot. Het voordeel is natuurlijk dat je je smartphone elke seconde op zak hebt en elke verloren moment besteed kan worden aan een paar pagina’s. Pagina’s op en smartphone zijn trouwens erg klein, waardoor je het aantal gelezen pagina’s razend snel ziet optellen.
Ik was danig onder de indruk van Woesten. Niet te geloven dat dit een debuutroman is, geen wonder dat het boek overal prijzen wegkaapte. Woesten vertelt het tragische verhaal van een gezin in een klein dorp in West-Vlaanderen. Het verhaal start op het einde van de negentiende eeuw en loopt ten einde enkele jaren na de eerste wereldoorlog. Het boek voelt aan als een ouderwetse familiesaga met hier een daar een streepje vreugde, maar vooral veel kommer en kwel. Prachtig mooi beschreven kwel, dat wel. Let wel, hoewel de Eerste Wereldoorlog een erg belangrijke rol speelt in dit verhaal is Woesten geen oorlogsroman. Woesten gaat over het mooie en het lelijke in de mens en toont aan dat we, hoe nauw we ook bij elkaar staan, de diepste gedachten van de andere nooit echt kennen.
Het boek slorpte me meteen al van de eerste pagina’s op door de bijzondere, ietwat archaïsche schrijfstijl. De roman lijkt uit een andere eeuw afkomstig. Prachtig dat de roman achtereenvolgens de verschillende personages aan bod laat komen en je de ganse geschiedenis telkens vanuit een ander standpunt te lezen krijgt en zo meer begrip krijgt voor de handelingen van de verschillende personages. Samen met de karakterontwikkelingen brengt Kris van Steenberg langzaam alle puzzelstukjes samen van de whodunnit die ook nog eens in dit boek verscholen gaat. Knap schrijfwerk.
Ik vond het prachtig. Alleen het einde, dat hoefde voor mij niet echt. De roman had gerust een paar pagina’s eerder mogen stoppen.
Een West-Vlaams weekend
Onze vrienden uit West-Vlaanderen hadden ons en een ander bevriend koppel (met vier jongens) uitgenodigd om op zaterdagnamiddag samen pannenkoeken (met warme appelmoes!) te eten. Omdat helemaal naar West-Vlaanderen rijden voor pannenkoeken er een beetje over is, waren we uiteraard ook uitgenodigd voor het avondmaal. Zes enthousiaste kinderen in één huis, dat betekent veel plezier, maar ook weinig gelegenheid tot een goed gesprek.
Na het avondmaal met de overheerlijke home made spaghettisaus namen we afscheid van het bevriende koppel met de vier zonen. Zij hadden nog een hele rit naar het Leuvense voor de boeg. Nadat ook de andere twee kinderen in bed gestopt waren, kwam er eindelijk ruimte vrij voor een gesprek dat niet om de haverklap onderbroken werd. Het was lang geleden dat we daartoe nog de gelegenheid hadden, dus stof genoeg om over te praten. Van zulke momenten kan ik oprecht genieten. Gewoon een lekker glas wijn en fijn gezelschap. Dat we mochten blijven logeren en daardoor de lange terugrit naar Leuven met een dagje konden uitstellen, was mooi meegenomen.
‘s Ochtends slaagden we er zelfs in om min of meer uit te slapen. We genoten van een gezamenlijk ontbijt met koffiekoeken en lieten de zondag genoegzaam verder kabbelen. Het overschot van de spaghettisaus vormde een perfecte lunch en we namen pas afscheid in de late namiddag.
Echt enorm genoten van de extra tijd die we met onze vrienden doorbrachten. Zalig om je ergens oprecht welkom te voelen.
Vergaderen met broodjes
Drie keer een lunchvergadering achter de rug deze week en in het algemeen de ganse week van de ene naar de andere vergadering gehold. Toch wat van het goede te veel. Gelukkig raakte vanavond dat laatste belangrijke document tijdig afgewerkt en kon ik met een gerust gemoed naar huis trekken. Laat ons zeggen dat ik mijn weekend wel verdiend heb!