De Nieuwe Wildernis

Zaal vijf van Kinepolis Leuven moet nagenoeg uitverkocht geweest zijn. Vooral gezinnen met kinderen, maar dat lieten we niet aan ons hart komen, want per verkocht ticket voor De Nieuwe Wildernis gaat er één euro naar Natuurpunt. Als dat niet mooi is.

De Nieuwe Wildernis is gedraaid in de Oostvaardersplassen in Nederland. Wat een fantastisch stukje natuur en wat een schitterende film! De beelden zijn magnifiek en je kan niet anders dan ontzag hebben voor de makers van dit huzarenstukje. Hier moet een ploeg maandenlang aan gewerkt hebben. Ik kan me niet voorstellen hoeveel uren film je moet doorploegen om een paar minuten bruikbare footage bijeen te krijgen.

De cirkel van het leven speelde zich voor onze ogen op het grote scherm af. En ja, menig kind hield het niet droog toen dat lieve hertje er het loodje bij legde. Want de natuur is ongenadig en de zwakkere dieren overleven de lange, strenge winter niet.

Vooral de grote kuddes konikspaarden stelen de show, dravend op de oneindig lijkende vlaktes. We zien een vos jagen op schattige ganzenkuikens en we zijn getuige van de baltstijd van de edelherten met confrontaties tussen de machtige mannelijke herten. Maar ook het kleine leven komt aan bod: kikkervisjes, strontvliegen, vlinders, bijen, allemaal hebben ze een plaats in dit complexe ecosysteem. Op zijn minst indrukwekkend te noemen.

Een absolute aanrader voor jong (maar niet té jong, je wil je kind geen trauma laten oplopen in de bioscoopzaal) en oud.

Dit is trouwens met stip de film met de meeste seksscènes ooit die ik in de bioscoop zag.

En nu kunnen we eindelijk antwoorden op de prangende vraag die op ieders lippen ligt: “Wat does the fox say?”

Drie sterke vrouwen – Marie NDiaye

Om met de deur in huis te vallen: de titel van het boek is voor mij een vlag die de lading niet dekt. De triptiek vertelt achtereenvolgens de verhalen van een vrouw uit een gemengd Frans-Afrikaans gezin die terugkeert naar Senegal voor een hereniging in zeer trieste omstandigheden met haar vader van wie ze vervreemd is, een Fransman die door zijn eigen stommiteit zijn job in Senegal kwijtraakt en daardoor met zijn Afrikaanse vrouw en zoon naar Frankrijk dient terug te keren waar hij er niet in slaagt zijn draai te vinden en tot slotte een Senegalese vrouw die voordat haar kinderwens in vervulling gaat, op veel te jonge leeftijd weduwe wordt en door haar schoonfamilie verstoten wordt. Alleen het derde verhaal toont volgens mij een werkelijk sterke vrouw die zich eerst lijdzaam opstelt, maar naarmate het verhaal vordert en het lot ongenadig afrekent met haar, steeds haar waardigheid en eigenwaarde behoudt, zelfs al wordt ze in de prostitutie gedwongen.

In het eerste verhaal lijkt het hoofdpersonage zich eerder te laten meedeinen op de golven van het bestaan dan zelf bewuste keuzes te maken. Een nieuw samengesteld gezin dat haar ongelukkig maakt, ontvlucht ze door te gehoorzamen aan haar vader, een man die haar altijd als minderwaardig behandeld heeft. Met dit hoofdpersonage had ik het het moeilijkst om haar drijfveren te volgen. Ze leek mij eerder passief dan actief en het moment dat de zeer sterke band die ze met haar eigen dochter heeft in het verhaal doorgeknipt wordt, vond ik huiveringwekkend. Hoe kan een moeder zo eenvoudig afstand van haar dochter nemen?

Het tweede hoofdpersonage begreep ik het beste. Door zijn eigen handelen heeft hij zijn beloftevolle toekomst in Senegal verpest en het respect van zijn vrouw verkwanselt. Hij keert hals over kop terug naar Frankrijk, waar hij zich wentelt in zelfmedelijden, maar zelf geen enkele stap onderneemt om een betere toekomst voor hemzelf of zijn gezien op te bouwen. Of zijn vrouw een sterke vrouw is, dat komen we in dit verhaal niet te weten. Wel lijkt ze een vrouw te zijn die zelf op zoek gaat naar haar eigen geluk, maar dan toch de beslissende stap om de één of andere reden niet zet.

Wat de drie verhalen gemeen hebben is een diepe tristesse en een ondraaglijke zwaarheid. Het lot drukt als een molensteen op de schouders van de personages die niet meer doen dan dit lot gewillig dragen. Wellicht omdat vechten geen zin heeft? Of omdat ze uitgevochten zijn? Vrolijk werd ik er alleszins niet van. Onder de indruk was ik dan weer wel, van de prachtige taal en het magisch-realistische sausje dat zeer gedoseerd gebruikt wordt om het boek wat pittiger te maken. Het boek was uit voordat ik er erg in had en eindigde voordat de drie verhaallijnen samen kwamen, iets wat ik wel verwachtte, want de drie verhalen, hoewel zeer verschillend, zijn losjes gelinkt met elkaar. En zo bleef ik toch wat op mijn honger zitten.

Natuurlijk was dit boek een geschenk van mijn lieve tante, een sterke vrouw naar wie ik altijd erg heb opgekeken. Benieuwd welk boek er dit jaar voor mij onder de kerstboom zal liggen.

En we zijn weer vertrokken!

Vandaag startten de bachata-lessen, komende zaterdag de lessen Spaans én het nieuwe academiejaar ging van start, wat wil zeggen dat de Leuvense straten overspoeld worden door kersverse studentjes. Een periode die mij traditioneel een beetje weemoedig doet terugblikken op mijn eigen studententijd.

Op lessengebied heb ik een minder drukke kalender dan de voorbije jaren, wat maakt dat er meer ruimte vrijkomt voor sociale contacten en hobbyprojectjes. Wat ook eens deugd zal doen. Nu maar hopen dat er volgende week wat meer studenten komen opdagen voor de bachata-les, want anders bestaat de kans dat deze afgelast wordt. Altijd al willen dansen met yab? Ga dan bachata-lessen volgen op maandagavond in zaal Ons Huis. Lesgevers: SalsaSabrosita.

Een kinderrijk weekend

Op deze maandagavond kunnen we alweer terugblikken op een geslaagd, maar erg druk weekend.

Zaterdag stond een bezoekje aan ons petekindje in Den Haag op het programma. De datum lag al maanden vast en ik had er echt naar uitgekeken. Het was geleden van de kerstperiode vorig jaar dat we haar nog eens gezien hadden en dat vond ik, eerlijk gezegd, veel te lang. Tijdens ons bezoek in december vorig jaar wilde ze amper haar mama loslaten en ik vreesde dat het ons door de afstand en onze drukke agenda’s niet zou lukken een band met haar op te bouwen. Iets wat ik toch wel erg belangrijk vind.

En in het begin was het weer van dat: ons petekindje wilde niet van mama’s zijde wijken, maar kijk, langzaam kwam ze los. Aangespoord door grote broer en grote zus die bijzonder uitgelaten ondersteboven aan onze armen hingen te zwieren. Want wie wil er nu niet ondersteboven rondgezwierd worden? En op het einde van de dag kroop ze zonder scrupules op mijn schoot om te spelen. Mission accomplished. :-) Gelukkig zal het weerzien ditmaal niet zo lang duren, want het hele gezin komt in december naar ons appartementje om de cadeautjes van de Sint op te halen.

Op culinair vlak werden we naar goede gewoonte weer erg in de watten gelegd. Toch wel jaloers op de kookkunsten van mijn ex-studiegenootje. Een man die zo kan koken, moet zalig zijn om in huis te hebben! Hint, hint! 😉

Tijdens de rit naar huis werd ik overmand door vermoeidheid en sliep ik bijna de ganse rit. Een combinatie van om half zeven uit bed gebonkt te worden door de bouwvakkers op de werf aan de overkant van ons appartement en een veel te drukke werkweek, neem ik aan.

Zondag werden we om twee uur verwacht op het krokodillenfeestje van mijn jongste petekindje. Zes maanden is hij al en het braafste kind dat ik ooit gezien heb. Zo’n flinke, grote jongen! Er was heel wat volk (enkel volwassenen) afgezakt naar zijn feestje en hij werd dan ook bedolven onder de cadeautjes. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat hij meer interesse vertoonde in het inpakpapier dan in de cadeautjes zelf. Dat belooft voor zijn eerste verjaardag… We aten een stukje verjaardagstaart, chocomousse, kaastaart, zelfgebakken koekjes en bewonderden het werk van de mama, die met een bijzonder oog voor detail overal het thema krokodil in had verwerkt. De mama liep er een beetje sip bij, want ze had een ontsteking aan haar oog dat er bijzonder rood en pijnlijk uitzag. Maar toch het feestje niet willen afbellen. Moederliefde overwint alles.

We namen op tijd afscheid, want we moesten om vijf uur bij de ouders van mijn vriend zijn. Ook een afspraak die al maanden vastlag. Het derde petekindje dit weekend, ditmaal dat van mijn vriend: de oudste dochter van zijn zus. Vier jaar al en met een mond die geen minuut stil staat. Het tweede zusje moet in taalvaardigheid trouwens niet onderdoen voor haar oudste zus. En altijd: ikke ook, ikke ook. Gelukkig kan de jongste van de drie gezusters nog niet babbelen. 😉 En jawel, we konden weer menselijke schommel spelen. Het verbaast me telkens weer hoe lang zo’n kind ondersteboven kan blijven hangen zonder ergens last van te hebben. Nog, nog, en hup, daar gaan we weer. Mijn armspieren werden alleszins goed aan het werk gezet, want mijn spieren doen er nog zeer van. Kinderen zijn de beste fitnesstoestellen. 😉

Een dagje sporten met de collega’s

Op voorhand had ik een beetje schrik van de heuvels rond de Brusselse rand, maar hey dat bleek ontzettend goed mee te vallen. Die 35 kilometer waren een fluitje van een cent. Ik kon zonder problemen de berg op in het wiel van de collega die elke dag 12 kilometer fietst, waar de andere collega’s toch even moesten afstappen. Ik vermoed dat het louter muscle memory is van vorig jaar, want na onze Japanreis heb ik niet meer al te veel gefietst. Oja, The Yearling bleek bijzonder lekkere mosselen te serveren (en een glaasje wijn erbij zorgt voor extra poeier in de benen). Echt van genoten! En het is altijd plezierig om je collega’s op een andere manier te leren kennen.

Het laatste huwelijk van 2013

Tenzij iemand van onze vrienden van plan is een quickie wedding te doen, hebben we er dit weekend onze laatste trouwpartij voor 2013 opzitten. Het weer kon moeilijk slechter, maar de bruid en de bruidegom lieten het niet aan hun hart komen.

Tijdens de (zeer klassieke) viering zorgde de Afrikaanse priester met het geweldige accent en zijn leuke grapjes voor de vrolijke noot. Pastoor Innocent (met zo’n naam moet je wel pastoor worden) drukte het koppel op het hart dat hij ook zeer graag kindjes doopte en zorgde voor een onverwacht moment toen zijn Indische vriend (ook pastoor) in het Sanskriet een traditioneel lied bracht. Echt prachtig. Het stopte zelfs even met regenen!

Na de dienst werden al de aanwezigen in de kerk uitgenodigd om een glaasje te drinken op het appartement van de pasgehuwden dat zich letterlijk op twintig stappen van de kerk bevond. Het terras was gelukkig overdekt met een tent en iedereen paste er wonderwel in. Al een geluk dat de meubels al verhuisd waren naar de nieuwe woonst die de bruid en de bruidegom binnenkort zullen betrekken.

Het huwelijk en het avondfeest vonden plaats niet ver van mijn ouderlijke woonst, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om langs te gaan voor een bezoekje. Dat was alweer veel te lang geleden. De tijd gaat zo snel tegenwoordig en onze agenda zit zo vol dat het er gewoon niet vaker van komt. Maar kijk, dan doet er zich een onverwachte opportuniteit voor om de ganse namiddag bij elkaar door te brengen. Mijn broertje en zijn vriendin waren zo lief geweest om sushi voor ons te voorzien. En óf dat smaakte na die paar glaasjes schuimwijn!

We babbelden gezellig bij en voordat we er erg in hadden was het tijd om naar het avondfeest te vertrekken voor – jaja – alweer een paar glaasjes schuimwijn. De fotograaf had mij (en dan vooral mijn toestel) al gespot in de mis en kwam een hbabbel met ons slaan. Leuk, maar voordat ik het wist, werd ik gebombardeerd tot reservefotograaf. Nu heb ik wel altijd mijn toestel bij op zulke feestelijke gelegenheden, maar ik heb het liever dat bruid en bruidegom mij op voorhand vragen om foto’s te nemen, zodat ik mij er een beetje op kan instellen. Maar goed, een goede fotograaf moet ook kunnen improviseren, nietwaar? Dus maakte ik foto’s van het buffet, de taart en de openingsdans. Hopelijk voldoen ze wat aan de verwachtingen, want de fotograaf had zelfs voorgesteld enkele foto’s van mij in het trouwalbum op te nemen (stress!).

De muziek was een pak beter dan op het vorige trouwfeest, maar de sfeer wat minder goed. Dit was duidelijk een publiek dat niet erg op dansen was gesteld en na de polonaise liep de dansvloer dan ook een beetje leeg. Jammer, deze dj verdiende beter! (En ik kan er niks aan doen, maar het seksitische Blurred Lines is toch echt wel dé hit van deze zomer!)

Enfin ja, rond drie uur sloten we het feest af (al het jong volk was toen al lang naar huis, de watjes!) met een herhaling van de prachtige gechoreografeerde openingsdans van het gelukkige koppel en namen we afscheid.

De zondag erna sliepen we tot ‘s middags en hingen we wat rond. Gelukkig besloten we ‘s avonds naar de viering ter gelegenheid van 20 jaar Cirkus in Beweging te gaan kijken. Een welgekomen afwisseling die voorkwam dat we de ganse dag achter onze pc zouden blijven suffen.

Gateway to the world

Tijdens de conferentie in Oostende had ik de gelegenheid om de documentaire Gateway to the world te bekijken. De documentaire volgt de gebruikers van de bibliotheek in buitenwijk Katutura van Windhoek, de hoofdstad van Namibia. De film toont welke impact de aanwezigheid van de bibliotheek heeft op een jonge bibliotheekgebruiker en een vrijwilliger afkomstig uit een erg arme buurt. De bibliotheek biedt hen letterlijk de gelegenheid om een deur te openen naar een beter bestaan. Of toch de eerste stappen in de richting van een beter bestaan te zetten. Een mooie film die in mijn hart de hoop op een betere wereld opnieuw deed opflakkeren.

Gateway to the world – Trailer from Kirjastokaista on Vimeo.